تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835156626
عباس عبدی: به احمدی نژاد اجازه بازگشت داده نمی شود
واضح آرشیو وب فارسی:مازند مجلس: مازندمجلس: هفته نامه مثلث نوشت: در سال 92 و در حالی که کمتر از چند روز به انتخابات ریاست جمهوری زمان باقی مانده بود ما متوجه تغییر فضا شدیم. از همان زمان اندک قبل انتخابات برخی تحلیلگران گمانه زنی می کردند که آقای روحانی ممکن است رای بیاورد. در انتخابات اخیر هم برخی تحلیلگران از چرخش فضا و شرایط سیاسی آن هم چند روز مانده به انتخابات خبر می دادند. شما هم یک تحلیلی روی یک نظرسنجی درباره حوزه انتخابیه تهران نوشته بودید که همان زمان واکنش هایی به همراه داشت. سوال من این است که شما از چه زمانی متوجه شدید نتیجه امازندمجلس : هفته نامه مثلث نوشت: در سال 92 و در حالی که کمتر از چند روز به انتخابات ریاست جمهوری زمان باقی مانده بود ما متوجه تغییر فضا شدیم. از همان زمان اندک قبل انتخابات برخی تحلیلگران گمانه زنی می کردند که آقای روحانی ممکن است رای بیاورد. در انتخابات اخیر هم برخی تحلیلگران از چرخش فضا و شرایط سیاسی آن هم چند روز مانده به انتخابات خبر می دادند. شما هم یک تحلیلی روی یک نظرسنجی درباره حوزه انتخابیه تهران نوشته بودید که همان زمان واکنش هایی به همراه داشت. سوال من این است که شما از چه زمانی متوجه شدید نتیجه انتخابات متفاوت خواهد شد و اساسا چرا به این تحلیل رسیدید؟ بعد از سال 92، نگاه دیگری به انتخابات شکل گرفته بود. این نگاه کمابیش در دل جامعه وجود داشت. آن نگاه این بود که نمی شود بی تفاوت از کنار انتخابات گذشت. انتخابات موثر است و حتی بیشتر از آن انتظاری که وجود دارد یا برخی فکر می کنند، اثر دارد. پس نکته اول این است که این نگاه همچنان وجود داشت و این از کجا معلوم بود؟ بخشی از آن تحلیلی بود. به هر حال کسی نمی تواند تجربه انتخابات سال 92 را نادیده بگیرد و این تجربه حتما در ذهن مردم وجود دارد. بخش دیگر، تعدادی از نظرسنجی هایی بود که انجام می شد؛ مثلا اگر از مردم پرسیده می شد که آیا می خواهید در انتخابات مجلس شرکت کنید یا نه؟ درصدهایی که می گفتند ما شرکت می کنیم یا به احتمال زیاد شرکت می کنیم، خیلی بیشتر از درصدهایی بود که در انتخابات های گذشته با این فاصله زمانی گفته می شد. مثلا اگر 10 سال پیش، شش ماه قبل از انتخابات پرسیده می شد که می خواهید در انتخابات شرکت کنید، شاید مجموعه کسانی که می گفتند، می خواهند یا حتما شرکت می کنند و به احتمال زیاد شرکت می کنند، 30 تا 40 درصد هم نمی شد. البته وقتی که به سمت روزهای انتخابات می رفت، این رقم زیاد می شد. اما این دفعه این طوری نبود. از همان شش ماه پیش بیش از 60 درصدشان می گفتند که ما قطعا یا به احتمال زیاد شرکت می کنیم. بنابراین این ذهنیت به عنوان یک گزاره درآمده بود. فقط تنها سوالی که اینجا می ماند این بود برای عملی شدن ذهنیتی که به این شکل درآمده باید یک چیزی عرضه شود تا آن را به فعلیت درآورد. این دیگر کار کنشگر سیاسی است که ببیند آیا می تواند این چیز مطلوب را عرضه کند یا نه؟ من مثالش را زده ام؛ مثلا فرض کنید که تصمیم دارید به سفر بروید و می گویید که عید حتما به سفر خواهید رفت اما هیچ جایی در ذهن تان نیست، به هر حال سعی دارید تا جایی پیدا کنید و بروید، این درحالی است که اگر اصلا برنامه خوبی نداشته باشید، ممکن است سفرتان را لغو کنید. حالا اگر برنامه خوبی به شما ارائه شود، در این صورت حتما می روید. می خواهم بگویم این دفعه شرایط این گونه بود، اما دفعات پیش از قبل کسی تصمیم نداشت به سفر برود و باید یک برنامه خوب پیشنهاد شود تا آماده سفر رفتن شود. حالا سوال این است که چرا پیش بینی می شد این اتفاق می افتد؟ زیرا سه انتخابات گذشته نشان داده بود که اصولگراها پایگاه رای خیلی مشخصی دارند و پایگاه رای شان تغییری نکرده است. البته این هم حسن شان و هم بدی شان است که نمی توانند شخص دیگری را به خودشان اضافه کنند و هم اینکه بدی دیگران است که نمی توانند اینها را به خودشان جذب کنند. واقعیت این است که اینها یک پایگاه ثابتی دارند که سقف رای شان آقای حداد با یک میلیون رای است. اما پاسخ های مردم برای شرکت در انتخابات نشان می داد که بالای سه میلیون حاضرند شرکت کنند. پس اینجا اگر این معادله را جلوی خود بگذارید فقط این می ماند که کسی باید این کالای مطلوب را خوب بسته بندی و عرضه کند تا مردم بیایند، نتیجه روشن است؛ شکست اصولگرایان. قبلا هم همین تحلیل را گفته بودم که اگر بتوانید خیلی خوب این کار را انجام دهید دیگر موضوعی برای عدم شرکت نمی ماند، به خصوص اینکه اصولگراها اشتباهاتی هم داشتند که این شرایط را خیلی تشدید کرد. قبل از اینکه وارد قسمت کنشگران سیاسی و نوع عملکرد و تاکتیک های آنها شویم، بهتر است همچنان بحث را در سطح جامعه شناسی ادامه دهیم و من این سوال را از شما بپرسم که آیا از نتیجه این انتخابات می توانیم بگوییم که ما حالا در جامعه خود یک دو قطبی طبقه شهری و روستایی، یا متوسط و ضعیف داریم و در ادامه آن نتیجه بگیریم که در شهرهای بزرگتر و مراکز استان ها مردم سمت اصلاح طلبان هستند ولی در مراکز حاشیه ای و ضعیف تر اصولگراها رای دارند. آیا چنین تصویری از جامعه امروز صحیح است؟ پاسخ سوال شما هم مثبت است و هم منفی. چون شما از روی جواب، مقدمه را نتیجه می گیرید. به نظر من جواب دقیق نیست. یعنی اینکه نمی توانیم در این انتخابات شهرستان ها را با تهران مقایسه کنیم. همه جای دنیا هم کم و بیش این طور هست. یعنی وقتی مبارزه انتخاباتی در سطح مسائل ملی نباشد و در سطح خرد مسائل منطقه ای باشد ویژگی های شخصی و منطقه ای نامزدها اهمیت بیشتری پیدا می کند. مثلا ممکن است من اصولگرا باشم و شما اصلاح طلب، یک جا با هم رقابت کنیم و شما برنده شوید اما اگر چنانچه اصلاح طلبی تواناتر از بنده باشد و بیاید ممکن است به شما پیروز شود. بنابراین اینجا ویژگی های فردی خیلی اثرگذار و مهم خواهد بود. بنابراین و باتوجه به رد صلاحیت های گسترده نمی شود روی آن بخش از نتایج شهرستان ها که به نفع اصولگرایان است حساب کرد. ضمن اینکه واقعا خیلی از رد صلاحیت ها بیشتر ناظر به همین بوده که چه کسانی رای بیاورند. در واقع هدف ردصلاحیت ها معطوف به این قضیه بوده است. این جواب منفی. اما جواب مثبت قضیه هم وجود دارد.چرا؟ چون آن شکاف، همان شکاف احمدی نژاد و اصلاح طلبان است. یعنی در یک بخشی از جامعه شهری، شکاف اقتصادی و طبقاتی که زیاد شده، یک حالت به نسبت دوقطبی شکل گرفه است. این قطبیت وقتی از بین می رود که رشد اقتصادی جدی را شاهد باشیم. تا وقتی نتوانیم چنین رشدی را تجربه کنیم که طبقات پایین تر اشتغال پیدا کنند، این دوقطبی کماکان وجود دارد. اما تجربه دوره احمدی نژاد تجربه تلخی هم برای بخش هایی از همان فرودست هاست. مثلا در مورد سال 92، کاملا اعتقادم این است که بخش قابل توجهی از همان هایی که به احمدی نژاد رای داده بودند، موتور محرکه انتخابات 92 شدند. آنها حاشیه بودند، بسیاری آمدند و برخی هم اصلا نیامدند. بنابراین آنها که آمدند، همان ها بودند که حس می کردند راه دولت احمدی نژاد جواب نمی دهد و ضرر کرده اند. اما همان مردم اگر ببینند راه دولت روحانی هم بهشان جواب نمی دهد، این دوقطبی موردنظر شما ممکن است باز هم شکل بگیرد. اگر بنا باشد بر مبنای همان دو قطبی تحلیل کنیم به نظر می رسد که بعد از سال 92 آقای روحانی بیشتر، جامعه هدف خود را همان طبقه متوسط شهری انتخاب کرده است. برخلاف احمدی نژاد که روی طبقه پایین کار می کرد. این را می توان از روی اقدامات آقای احمدی نژاد و آقای روحانی به خوبی فهمید. شما این رفتار آقای روحانی را چگونه تحلیل می کنید؟ بله، حتما این گونه است که شما می گویید. خب، این دو دلیل دارد. یک دلیلش این است که آقای روحانی متوجه بود که این طبقه متوسط در دوره احمدی نژاد صدمه دیده است. ضمن اینکه کارهایی هم که دولت پیش انجام می داده، در نهایت خیری برای طبقه پایین نداشته است. مهمترین مساله برای طبقه پایین اشتغال است. وقتی در هشت سال هیچ اشتغالی تولید نمی کنید، این طبقه چه خیری برده است؟ با دادن 45 هزار تومان به این طبقه درحالی که ارزش این پول هر روز آب می رود، آن طبقه جان نخواهد گرفت. در حالی که طبقه متوسط به یک شکل موتور توسعه هم هست اما این طبقه در هشت سال آن دولت تضعیف شده بود. طبیعی است که او هم نیرویش را روی تقویت همین طبقه می گذارد. ولی خب این سوال پیش می آید که فراموشی طبقه پایین ممکن است بحران ایجاد کند. به نظر من به موازات بازسازی طبقه متوسط باید فکری اساسی و جدی هم برای طبقه پایین شود. ضمن اینکه در این دو سال تا حدی شده است. مثلا نگاه کنید در بحث درمان سیاست های اتخاذ شده کمکی برای آنها بوده است. فکر می کنم اگر درمان و آموزش و از همه مهمتر وضع اشتغال بهبود پیدا کند، آنها هم کاملا بهره مند می شوند. به شرطی که از آنچه بود، بدتر نشود. جامعه نسبت به سیاست های بخش درمان، رضایت داشت اما منابع مالی دولت کم بوده است. البته ممکن است طبقات پایین، منافع دیگری هم حس کنند. مثلا در مورد همین افزایش قیمت های سوخت برخلاف آنچه همیشه فکر می کردند که خطرناک است، دو بار قیمت سوخت و انرژی بالا رفت اما تاثیر مهمی روی تورم نداشت. با اینکه بیش از صد درصد افزایش قیمت پیدا کرد اما اتفاقی نیفتاد. پس نشان می دهد که می توان به نفع طبقات پایین هم کار کرد ولی این حرف تان هم درست است. یعنی اگر آقای روحانی و دولت به این طبقه توجهی نکند ممکن است در آینده با عوارض جدی مواجه شود. برگردیم به همین انتخابات هفتم اسفند! آیا این تصور درستی است که بگوییم خودِ اصلاح طلبان هم از نتیجه انتخابات شوکه شدند؟ یعنی در واقع انتظارش را نداشتند؟ شاید در گذشته انتظارش را نداشتند اما در هفته پایانی این انتظار بود، هر چند هیچ وقت دوست نداشتند این طوری فکر کنند. علتش این است که وقتی این طوری فکر کنید، و آن را تبلیغ کنید و با این حس جلو بروید، در این صورت اگر چیز کمتری به دست آورید، برایتان شکست محسوب می شود. یک بازیکن خوب همیشه باید انتظارش را پایین بیاورد که اگر چیز بالاتری هم آورد، بیشتر برایش مطلوب باشد. وضعیت این گونه بود ضمن اینکه خب یک بی اعتمادی هنوز به کل سیستم داشتند و نمی خواستند این را برجسته کنند که می توانیم این کار را بکنیم در نتیجه طرف مقابل را هم به حساسیت بیندازند. در عین حال کل برداشت شما غیرواقعی نیست. یک دلیلش هم این است که فکر نمی کردند بتوانند لیست را برای مردم جا بیندازند. آقای عبدی ! رفتار شناسی انتخاباتی مردم ایران به ما می گوید انگار مردم رای می دهند که یکی نباشد و اینکه چه کسی بیاید مساله درجه دوم آنهاست و گاهی اصلا مساله نیست! مثل سال 76، 84 و همین انتخابات اخیر. دلیل تعمیم این حرفم به این انتخابات هم این است که مردم بسیاری از افراد لیست اصلاح طلبان را که حالا منتخبان پایتخت هم شده اند، نمی شناختند اما رای دادند تا برخی از افراد لیست مقابل به مجلس نروند. شما این تصور را قبول دارید؟ این تحلیل کاملا درست است اما همه اش این نیست. یعنی اگر در همان انتخابات 92 به جای آقای روحانی آقای ولایتی می آمد، این فضا به این صورت، شکل نمی گرفت. یعنی همیشه وقتی می خواهید به کسی رای بدهید که دیگری نشود باید این طرف هم یک ایجابیاتی داشته باشد. اگر این ایجابیات را نداشته باشد، مشکل است. فرض کنید به هر دلیلی آقای روحانی نبود، آقای ولایتی و آقای قالیباف که نمی توانستند بیایند آن دوگانه را با آقای جلیلی درست کنند تا یک عده از ترس او به اینها رای بدهند. بنابراین یک بخش این است اما وجه مثبت قضیه را هم در نظر داشته باشیم. اگر اصلاح طلبان نمی توانستند یک انسجام خوبی برای خودشان ایجاد کنند و لیست حداقلی بدهند آن موقع مردم باید می گفتند به کی رای بدهیم که مثلا آقای فلان از طرفداران احمدی نژاد انتخاب نشود؟ پس نمی توانستند این کار را بکنند. بنابراین آن بخش که به کی رای بدهند هم خودش مهم است. اما واقعیت همین است و این واقعیتی است که به نظرم اصولگرایان باید به آن خیلی توجه کنند. ما در مورد آرای اصولگرایان دو، سه تا ایراد خیلی کلیدی می بینیم. یکی همین است که بیشتر آرای سلبی علیه آنان است و یکی دیگر هم اینکه از نتیجه آرا شگفت زده می شویم. این شگفت زده شدن از نتایج رفتارهای مردم به دلیل وجود یک ایراد است. ایرادش این نیست که مردم کارهای غیرعقلانی انجام می دهند. ایرادش این است که ما نمی فهمیم آنها چه کنشی را می خواهند انجام دهند. توجه می کنید؟ چرا نمی فهمیم؟ برای اینکه آنها آزادی عمل در کنش شان را همیشه در اختیار ندارند. فقط شب صندوق است که می توانند از خودشان بروز دهند و وقت های دیگر همیشه می گوییم ان شاءالله گربه است اما شب صندوق می آیند و کار دیگری می کنند. این مهم است که رهبری می گویند که مخالفان نظام بیایند رای دهند، ولی این افراد در صورت حضور کارهای خاص خودشان را می کنند و آن مخالف نظام هم به هر حال حواسش هست که چه کارهایی بکند. مشکل اساسی این است که چرا ما می پذیریم که مخالف نظام در این اندازه های بزرگ و تاثیرگذار باشد؟ باید آن قدر تعداد موافق نظام غلبه داشته باشد که انتخابات را در دل خودش انجام دهد. آن موقع دیگر دچار این اتفاقات نخواهیم شد. باید دایره نظام را وسیع کرد که اغلب مردم را دربربگیرد. انتخابات نباید به چند روز محدود شود. نگاه کنید آمریکا را که همه مبارزه می کنند و آخر سر با دو، سه درصد رای بیشتر برنده می شوند. چون همه متوجه اند که چه اتفاقی دارد می افتد. این طوری نیست که یکی یکباره از زیر خاک بیرون بیاید و بتواند همه چیز را زیر و زبر کند. در آنجا وقوع این اتفاق شدنی نیست. به همین دلیل هر دو مشکل فوق دو روی یک سکه هستند و خطرناک است. چرا اصلا باید کاری کنیم که مردم سلبی رای دهند؟ چرا نباید خودشان نامزدهای ایجابی داشته باشند؟ یکی از مهمترین مسائل همین است که در ادامه صحبت به آن می پردازیم. رایی که اصلاح طلبان در تهران آوردند، رای آقای خاتمی است، رای آقای هاشمی است یا رای «نه» به برخی اصولگرایان یا هر سه مورد اینهاست؟ اجازه دهید این را توضیح دهم؛ آقای هاشمی یک صحبت بسیار مهمی کرد که هر کسی که حرف حق را بزند مردم به او رای می دهند. در این صورت باید نتیجه بگیریم که این قاعده برای دفعات قبل هم صادق است و در مورد گذشته نمی شود خلاف این ادعا را گفت. آیا می توان به این نتیجه رسید که کسی آن موقع حرف حق نمی زده و الان دارد می زد. پس باید در همه موارد از منطق مشترک تبعیت کنیم. البته بنده به این گزاره عقیده ندارم. مساله این نیست که اگر نامزدها حرف حق بزنند مردم لزوما دنبالشان می روند. اصلا قضیه این طور نیست. قضیه به گونه دیگری است. می خواهم بگویم که یک تعامل دیالکتیکی میان رهبران و مردم وجود دارد. دیدیم که در مجلس هشتم نام لیست خود را گذاشتند یاران خاتمی، اما رای نیاوردند. و چرا در مجلس هشتم، یاران خاتمی رای نیاوردند؟ برای اینکه منطق حضور اصلاح طلبان روی پایه قوی ای استوار نبود. با صرف تبلیغات که نمی توان پیروز شد. مردم درک نمی کردند که چرا آنان می خواهند شرکت کنند؟ پس آنهایی که باید رای دهند، شرکت نمی کنند. اما این بار حتی یک درصد آد م ها را هم ندیدید که مخالف شرکت باشند. یعنی می فهمند که چرا این اتفاق می افتد. بنابراین در مجلس هشتم نام آقای خاتمی رای نمی آورد! چون تبلیغات تاثیرگذاری اصلی را ندارد. اما این بار این گونه نبود. یک بسته کامل مهیا بود. مثال اینکه در رودخانه ای که با سرعت خوبی درحال حرکت است، قایقران هم می تواند حرکت خود را همسو با آب تسریع کند اما رودخانه ای که با شیب تند آب جلو می رود قایقران نمی تواند جهت عکس آن پارو بزند. بزند هم خسته می شود. با چهار بار پارو زدن خسته شده و کنار می افتد. ولی همان قایقران وقتی در جهت درست جریان حرکت می کند، موفق است. بنابراین یک رابطه ای بین همه رهبری ها و جریان ها وجود دارد و این قضیه فقط مربوط به آقای هاشمی یا خاتمی نیست. یک حس و تجربه تاریخی از 88 و 92 در اصلاح طلبان شکل گرفت که منجر به این رفتار شد. آن موقع اینها همه با هم پیوند خوردند. ولی نکته مهم این است که خطر طرف مقابل و فشاری که آورد همه اینها را با هم به شکلی متحد کرد. اصولگرایان این نقش را داشتند که همه اینها را به خوبی به وسط رودخانه هل دادند که با سرعت بیشتری حرکت کردند. آقای عبدی! رفتار انتخاباتی اصولگرایان را چگونه تحلیل می کنید؟ چرا آنها در تهران با چنین نتیجه ای مواجه شدند؟ یک اشکال اساسی در اصولگرایان وجود دارد که هنوز حاضر نیستند به آن بپردازند. این اشکال بیشتر از همه در آقای مصباح خودش را نشان می دهد. ولی در بقیه هم وجود دارد و آن فلسفه سیاسی شان است. البته آقای مصباح این تناقض را ندارد و می گوید رای مردم این وسط هیچ! درست هم فکر می کند. نمی دانم رای مردم چگونه می تواند چیزی را شرعی کند یا نکند. به همین دلیل حتی حاضر نیست در تلویزیون بنشیند و تبلیغ کند. اما اصولگرایان دیگر به این موضوع توجهی ندارند و می گویند ما مردمسالاری می خواهیم اما قیدی که به مردمسالاری می زنند عملا مردمسالاری را از ماهیت خودش تهی می کند. شما وقتی مردمسالاری می خواهید یعنی اینکه ما 80 میلیون جمعیت در این کشور داریم و شاید بتوانید حداکثر پنج میلیون آن را هم کنار بگذارید اما نمی توانید طوری تعریف کنید که فقط به 10 میلیون آدم محدود شود. آن هم 10 میلیون آدمی که لزوما باکیفیت ترین ها نیستند. منظورم از باکیفیت، آدم خوب و بد نیست و ارزشگذاری نمی کنم. حتما مهندسان، اساتید دانشگاه و کارآفرینان آدم های موثرتری برای جامعه هستند. نمی توانید مردمسالاری را طوری تعریف کنید که هیچ کدام اینها نتوانند در انتخابات باشند. شما این انتخابات را نگاه کنید! فکر نکنید رد صلاحیت شدن منحصر به اینها بود. 10 برابر این افراد ثبت نام نکردند! افرادی که اصلا شاید مذهبی نیستند. من اصلا کاری به این ندارم که شما می توانید آدم مذهبی بیاورید یا نیاورید، موضوع این است که وقتی از مردمسالاری می گویید یعنی فیلی بزرگ را تصویر کردید که می خواهید در یک اتاق 3 در 2 جا دهید اما نمی شود. آن موقع عوارضش اینجا بیرون می زند و به همین دلیل می گویید که علیه آنان سلبی رای دادند و خواستند که آنها نباشند. اگر مردمسالاری باشد، دیگر به کسی رای نمی دهند تا دیگری نباشد. ممکن است یک بار استثنایی هم این مساله پیش آید ولی نه همیشه. نتیجه این نوع انحصار به نظر من این شد که مثلا الان قرار است 20 خانم وارد مجلس شوند حتی اگر 40 تا از همین نوع خانم ها هم وارد شوند آیا به نظر شما نماد همه خانم های کشورند؟ نیستند. حالا چه خوب یا بد یا هرچه اسمش را بگذارید. همین آقایان هم که می روند نماد مردان کشور نیستند. بنابراین این گیر و پیچ اصولگرایان الان خودش را نشان داده، در ادامه باز هم نشان می دهد، قبلا هم نشان داده بوده، فقط در یک مقطعی پول نفت ظهور این مساله را از طرف آقای احمدی نژاد به تاخیر انداخت. ما یک پدیده مستقل ها هم در این انتخابات داریم. آنها رای قابل توجهی به دست آورده و درصد خوبی هم در منتخبان دارند. این پدیده را چگونه تحلیل می کنید؟ این انتخابات یک درسی برای آقای مطهری داشت که به نظرم خوب بود. آقای مطهری عملا این طوری رفتار کرد؛ بعد از لیست اصلاح طلبان لیست داد. فکر می کنم همه افراد آنها از شصتم به بعد باشند. کمترین رای آنان ظاهرا حدود پنج هزار رای دارد. ایشان فکر می کرد که نه این و نه آن و یکی دیگر این وسط خواهد آمد. درحالی که این طوری نبود و دیدید که هیچ توجهی هم به آن نشد و کنار رفت. اما در مورد مستقلان شهرستان باید بگویم همان طور که گفتم انتخابات مجلس فردی است و شرایط فردی می تواند تا حدی از نتیجه را تعیین کند. نظرسنجی ها هم نشان داد که اکثر مناطق از نمایندگان فعلی شان به شدت ناراضی اند و دوست دارند که آنها کنار بروند. حالا اگر در جاهایی سیستم حزبی هم نباشد و رد صلاحیت هم گسترده باشد و یک فرد خودش قوی باشد و احزاب نتوانند او را جذب کنند، خیلی راحت می تواند در شهرستان خودشان نامزد شود البته او درواقع مستقل نیست و او هم یک حزب منطقه ای و نانوشته برای خودش دارد. یک فرد در فلان شهر یک حزب منطقه ای برای خودش دارد و اگر 50 تا آدم داشته باشدکفایت می کند. در سیستمی که حزبی نیست این عوارض همیشه وجود دارد ولی در تهران به طور مشخص به نظرم درسی برای ادعای استقلال و لیست آقای مطهری داشت. البته در انتخابات مجلس قبل هم از لیست صدای ملت فقط او انتخاب شده بود... آن دفعه فرقش این بود که متوجه نبودند که این فضا درحال شکل گیری است. «مستقل» کلمه به درد بخوری در انتخابات نیست. ضمن اینکه بدان معناست که مستقل تعریف روشن و ایجابی از خودش ندارد و خود را نسبت به دو تای دیگر تعریف می کند. درحالی که مدعی مستقل هم گروهی است مثل آنها. این انتخابات پدیده زیاد دارد. یکی از پدیده های جالبش آقای لاریجانی است که در قم دوم شد. رای او هم نسبت به قبل ریزش داشت و هم فاصله عجیب و غریبی با نفر اول دارد. می گویند دلیل این ماجرا نزدیک شدن آقای لاریجانی به اصلاح طلبان است و به همین دلیل هم در قم چنین اتفاقی افتاده است. شما چگونه فکر می کنید؟ واقعیت این است که من اصالتا از اطراف قم هستم ولی از جزئیات تحولات قم اطلاعی ندارم و تا حدی که می دانم کلیاتی در این مورد می گویم. اصلا فرض کنید که ایشان به اصلاح طلبان نزدیک شد. در این صورت لزوما ایرادی ندارد که رای کسی به دلیل این تغییر سیاستش بریزید، به دلیل اینکه هزینه بالا بودن رای قبلی زیاد است و الان به دردش نمی خورد. اگر کسی فکر کند که باید طوری رفتار کند که رای همه را به دست بیاورد ولی عملا آنچه خودش می خواهد باشد، نباشد، چه فایده ای دارد؟ او بر خلاف سایر اصولگرایان به دلایل روشن سیاسی به دولت روحانی نزدیک شده، در نتیجه او را زده اند که به نظرم مشکل خاصی ندارد و این انتخابی است که آدم انجام می دهد. اما در مورد نفر اول تا آنجا که من شنیدم، خیلی مردمی رفتار می کند و به همه سر می زند و عملا به معنای نماینده منطقه ای است. آقای لاریجانی چون رئیس مجلس است حتی به لحاظ پرستیژ و جایگاهش هم نمی تواند نماینده محلی باشد. چون نماینده های محلی باید در روستاها سر بزنند و با مردم صحبت کنند و هزار تا کار مشابه دارند. بنابراین اگر تا حالا هم به او رای می دادند چون فکر می کردند او رئیس مجلس است، بنابراین بیشتر می تواند به منطقه قم کمک کند تا یک نماینده ای که هر روز می خواهد در خانه مان بیاید و ببیند مشکل ما چیست. به نظرم میزان رای اش اهمیت زیادی ندارد. آقای عطریانفر چند ماه قبل از انتخابات در مصاحبه ای که با او داشتم گفت که ما نقد آقای لاریجانی را به نسیه آقای عارف ترجیح می دهیم. بعد آقای دهقان که سخنگوی اعتدال و توسعه است در مصاحبه با نشریه ما گفت که عقل مان می گوید آقای لاریجانی و دلمان می گوید آقای عارف. گویی یک اتحاد نظری در بخش مهمی از اصلاح طلبان در مورد آقای لاریجانی پدید آمده بود. در این سوال فعلا کاری با آقای عارف ندارم. می خواهم بپرسم آیا نگاه اصلاح طلبان به آقای لاریجانی همچنان مثل قبل از هفتم اسفند است؟ لیست امید رای و تعداد خوبی دارد، چرا باید سمت لاریجانی بروند؟ اگر فکر کنیم که نگاه اصلاح طلبان به لاریجانی قبل از انتخابات یک نگاه تاکتیکی بوده، شاید الان دیگر آن تاکتیک معنایی نداشته باشد... این طوری نیست، نگاهشان به آنها، تابع رفتار آنهاست... و شاید هم تابع شرایط؟ بازتاب شرایط در رفتار آنهاست. یعنی اگر آقای لاریجانی بخواهد رئیس مجلس شود و همان تعاملش را با دولت حفظ کند، نگاه اصلاح طلبان تداوم همان تاکتیک خواهد بود. من فکر می کنم نه به خاطر اینکه کسی را به کسی دیگر ترجیح دهند، بیشتر به دلیل اینکه به لحاظ مرحله سیاسی این وضعیت وجود دارد. شما تیم فوتبال را ببینید که گاهی اوقات تاکتیک مربی طوری است که ممکن است بازیکن خوبی را بیرون بکشد و کسی دیگر را به جایش قرار دهد. این به این معنا نیست که کسی که داخل رفته لزوما بهتر از کسی است که بیرون آمده. در این بازی خاص این فرد بیشتر به درد می خورد. توجه کنید! به نظرم سیستم بازی اصلاح طلبان در وضعیتی هست که آقای لاریجانی با همان خط مشی دفاع از دولت در آن می گنجد و اگر با همان خط مشی ادامه دهد، هیچ مشکلی ندارد. شما از مرحله سیاسی صحبت کردید. چرا آقای عارف را به آن مرحله سیاسی نمی رسانید؟ چه اشکالی دارد؟ این مساله شخصی نیست. این هیچ ربطی به شخص ندارد. به پتانسیل های آقای عارف مربوط است؟ شما اگر پتانسیل های آقای عارف را در منتهی الیه خط ایده آل خودتان هم بگذارید باز هم نگاه فوق وجود دارد. این نگاه در این شرایط و سیستم بازی این طرف ترجیح دارد. من شخصا ترجیح می دادم چقدر خوب بود که آقای ناطق می آمد و اصلاح طلبان حمایت می کردند و او رئیس مجلس می شد. برای اینکه در این مرحله اختلاف و شکاف میان اصلاح طلب و اصولگرا نیست. شما باید ببینید اینها دنبال چه هستند و آن موقع می فهمید که از کی حمایت می کنند. چرا شما نمی خواهید بازیگر سیاسی خط اول خلق کنید؟ به هر حال آقای خاتمی و برخی دیگر از چهره های رده اول اصلاح طلب به دلیل شرایط به وجود آمده دیگر نتوانستند وارد قدرت رسمی شوند. این یک واقعیت است. آقای عارف که دم دست است و دوبار از نظام تائیدیه گرفته. چرا او را به مرحله سیاسی نمی آورید و از او بازیگر سیاسی خط اول خلق نمی کنید. اصلا این قضیه مشکلی ندارد. اگر آقای عارف را هم بردارید و آقای خاتمی را جایش بگذارد همین است که گفته شد. نتیجه اش همین می شد. یعنی شما می گویید الان زمان خلق بازیگر نقش اول نیست؟ بحث خلق بازیگر نیست. هر کسی می تواند بازی اش را بکند. بحث این است که ترجیح این به آن الان مساله شان نیست. به خاطر خط مشی ای که برای بازی شان دارند، آن شخص اهمیت دارد و باید ببینید اینها دنبال چه هستند؟ یعنی شما می گویید که اصلاح طلبان الان دنبال این نیستند که این پیام را به حاکمیت بدهند که می خواهند در این سطح بالا بازی کنند؟ مشکل اصلی در اصولگرایان است. اصولگرایان باید تکلیف خودشان را با هم روشن کنند، نه با اصلاح طلبان. اصلاح طلبان مشکلی از این نظر ندارند. این ساخت سیاسی باید به مرحله ای برسد که طرف اصولگرا اول تکلیف خودش را با مردمسالاری روشن کند و بعد با اینها کنار بیاید. وقتی که مفهوم وسیعی از مردمسالاری و حاکمیت قانون را به رسمیت بشناسند، نه از باب اجبار در انتخابات. اصلا آن روز کل قاعده بازی عوض می شود. یعنی این طور می توان فهمید که فعلا اصلاح طلبان می خواهند حد تکلیف سیاسی شان در حد مشارکت در قدرت باشد نه تصاحب در قدرت. اصلاح طلبان از هر اصولگرایی که بتواند یک گام کشور را جلو ببرد، حمایت می کنند.اصلاح طلبان در این انتخابات یک منافعی داشتند که اصولگرایان به آن توجهی ندارند و آن اینکه تمام نیروهایشان که در مجلس رفته - غیر از چند نفرشان - نیروهایی هستند که اساسا در عرصه مدنی چندان فعال نبودند. اما تمام نیروهایشان در عرصه مدنی باقی می مانند و از گذشته هم فعال تر می شوند. شما به میزانی که در این عرصه حضور داشته باشید، ساخت سیاسی می خواهد با شما چه کار کند؟ در این مرحله نیاز ندارند که بخواهند در آن سطح بالا از قدرت کار کنند. آقای خاتمی کار خودش را انجام می دهد و آقای عارف هم آنجا برود و هرکاری که می تواند انجام دهد. یک نفر از نیروهایشان به مجلس نرفته و همه در حوزه عمومی هستند و کار خودشان را می کنند. به نظرم اصولگرایان به این مسائل توجه کافی نمی کنند و بعد ممکن است چهار سال دیگر نگاه کنند که مثلا وضعیت به شکل دیگری درآمده است. اصلاح طلبان باتوجه به تجربه گذشته اصراری ندارند که با تنش در ساخت سیاسی قرار بگیرند. باید وقتی در ساخت سیاسی اثرگذار باشند و حضور رسمی و جدی داشته باشند که آن طرف هم کاملا این را پذیرفته باشد. تا قبل از این مرحله آن طرف باید هزینه اش را در هر کاری که می کند، بپذیرد. در عرصه عمومی اینها دارند کار خودشان را انجام می دهند و مشکلی ندارند. در عرصه عمومی تاثیر خودشان را هم می گذارند. ولی به نظرم سیستم و اصولگرایان نباید اجازه دهند که شکاف این قدر تعمیق شود و باید زودتر طرفین به یک تفاهم سیاسی برسند. آن موقع اگر به تفاهم سیاسی برسند، دیگر خلق یک آدم سیاسی معنا ندارد و هر کسی خودش است که می تواند در یک تراز سیاسی باشد یا نمی تواند باشد. آقای عارف می توانست باشد، هست. اگر نمی توانست هم خودش می داند. در تشبیه این مجلس با مجالس قبلی از مجلس ششم و پنجم سخن به میان می آید. اما به نظرم این مجلس شبیه هیچ مجلسی نیست و درواقع شبیه مجلس دهم است! استفاده از این طور کلمات به این منظور است که در جمع از لحاظ ترکیب به کدام یک نزدیک تر می شود. ولی به هیچ وجه الان فضا، فضای دوره مجلس پنجم، ششم یا حتی هفتم و هشتم نیست. بنابراین هر چیز ماهیت خودش را دارد. پس چرا ما یک واقعیت بزرگ را در یک جمله خلاصه می کنیم؟ وقتی خلاصه شود بخش عمده ای از آن می ریزد. پس اگر صحبت از مجلس پنجم است می خواهند تا حدی ترکیب نیروهایش را توضیح دهند. ولی نه به لحاظ اشخاص، شبیه آن است و نه به لحاظ مسائلی که جامعه با آن درگیر است. پس به نظر شما به نفع اصلاح طلبان است که آقای لاریجانی همچنان رئیس بمانند. برحسب تحلیل سیاسی که دارند، بله. پس برحسب تحلیلی که دارند، جای آقای عارف کجاست؟ این خیلی مساله ای نیست. قرار نیست در حوزه سیاست، فکر کنیم که یک نفر حتما پست داشته باشد. مگر تا حالا که رئیس مجلس نبود، مشکلی برای نقش آفرینی داشت؟ اگر یک آدمی نفوذ داشته باشد کنار مجلس هم روی یک صندلی بنشیند، کار خودش را انجام می دهد. اما شما نمی توانید سرلیست فهرستی باشید که 90 نماینده در مجلس داشته باشید و بعد بگویید که آقای لاریجانی رئیس است و آقای عارف هم می خواهد یک گوشه ای روی صندلی بنشیند! ممکن است خودشان تفاهم کنند که یک سال این و یک سال آن. می تواند این طور هم باشد و من ایده ای در این باره ندارم چون اصلا هنوز به آنجا نرسیده ایم و فکر هم نمی کنم الان وقت مناسبی برای بحث در این باره باشد. این سوال را هم اگر جواب می دهم نه به دلیل اینکه بگویم این رئیس باشد و آن رئیس نباشد، اصلا مساله ام این نیست. مساله ام این است که خط مشی اصلی چیست وقتی که عارف یا لاریجانی بخواهد رئیس باشد. لاریجانی در صورت عدم حمایت اصلاح طلبان برای رئیس شدن باید با بخش های دیگر اصولگرایان ببندد که خلاف این فرآیندی است که بالا آمده و پیام انتخابات بوده است. تازه اگر عارف بخواهد رئیس شود او هم باید برود و با آن بخش ها ببندد که خیلی بدتر است. بنابراین در این تقسیم بندی هاست که ما داریم صحبت می کنیم ولی اصلا برای من در درجه اول مهم نیست که «الف» یا «ب» رئیس شود یا یک سال درمیان باشد. اکنون خیلی تعیین کننده است که آقای لاریجانی کدام سمت برود. اگر به سمت اصولگرایان برود یک فراکسیون اکثریتی از اصولگرایان تشکیل می شود و اصلاح طلبان تبدیل به اقلیت مجلس می شوند. یعنی اگر آقای لاریجانی بخواهد چنین شکلی را درست کند دوباره یک فراکسیون اکثریت داریم. شاید یکی از دلایلی که اصولگرایان در روزنامه هایشان می گویند که ما انتخابات را بردیم اصلا همین است. یعنی اینکه آقای لاریجانی سر یک فراکسیون باشد که فراکسیون اکثریت شود حتی اگر مدل فراکسیون رهروان باشد و چهار نفر اعتدالی هم در خودش داشته باشد، اشکال ندارد. آن وقت فراکسیون اقلیتی تشکیل شود به نام فراکسیون اصلاح طلبان و این چیزی است که اصلاح طلبان نمی خواهند. به نظر شما چه اتفاقی می افتد؟ به نظرم در این سوال اشتباهی وجود دارد و آن اینکه این دو گروه را به صورت مکانیکی کنار هم گذاشتید. درحالی که یکی از آن دو گروه می خواهند جلوی دولت بایستند و دیگری حمایتش می کند. اگر هر دو می خواهند حمایت کنند که فبهاالمطلوب. اصولگرایان بروند حامی دولت شوند. اما نمی توانند این کار را بکنند چون بخشی از آنها آمده اند که ریشه دولت را بزنند. بنابراین به محض اینکه آقای لاریجانی بخواهد به سمت آن طرف برود، تازه ریزش های خودش شروع می شود. بخش عمده ای از نیرویش ریزش می کند. این طور نیست که به راحتی من و شما جایمان را عوض کنیم. بنابراین آن اتحاد غیرممکن است تردید نداشته باشد. اما اتحاد این طرف(اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه) ممکن است؛ ائتلاف آنان اکثریت قاطعی به دست می آورند که به لحاظ تعداد هم متعادل هستند. حتی ممکن است که اصلاح طلبان قوی تر هم باشند، مساله خاصی نیست، کاملا می توانند با هم همکاری کنند. اما شما از من که دارید می پرسید، هیچ وقت پیش بینی نمی کنم که آن موقع چه می شود. یعنی آنچه به شما گفتم، مطلوب خودم هم هست. از آن دفاع می کنم که اتفاق بیفتد. می توانم این طور برداشت کنم که اگر بخواهیم آرایش نیروهای سیاسی را در مدل پارلمان دهم بررسی کنیم، دیگر اصولگرا-اصلاح طلب نداریم و به جای آن موافقان برجام و مخالفان برجام داریم یا همان دوقطبی دلاور- دلواپس. آیا می توانیم به این فکر کنیم که شکل سیاسی و صورت بندی اش این طور است که از این پس باید بگوییم موافقان دولت و مخالفان دولت؟ بله، همین طور است. البته همان برجام و غیربرجام عمیق تر است. حتی بر رفتار دولت، حاکم است. متاسفانه برخی به برجام توجه نمی کنند. اساسا برجام یک توافق هسته ای نبود. مثلا فرض کنیم که بتن را جایی ریختیم و چهار تا سانتریفیوژ را برداشتیم و آنها هم تحریم ها را برداشتند! اصلا این مساله مهمی در دنیا نیست. برجام یک نوع تغییر راهبرد ایران در عرصه جهانی بود، نه به معنای منفی. توجه کنید! منظورم معنای منفی اش نیست. به هر حال انتخابی کرد که یک سری چیزهایی را داد و یک سری چیزهایی را گرفت که طبعا به نظر من همان ها که گرفته، خیلی باارزش تر است و قبل از برجام نمی توانستیم آن وضع را ادامه دهیم. برجام یعنی اینکه ایران پذیرفته راجع به مسائل خودش و آن چیزی که حقوق خودش می دانسته با دیگران تفاهم کند. می دانید چرا برجام اصلا در شورای نگهبان رسیدگی نشد؟ برای اینکه اگر قرار می شد در شورای نگهبان رسیدگی شود، شورای نگهبان نمی توانست آن را با معیارهای سنتی اش تائید کند. در برابر این نکته، برجام یک نوع رسمیت یافتن قدرت ایران در عرصه بین المللی بود به معنای اینکه ایران هم عرصه بین المللی را به رسمیت می شناسد و به الزاماتش تن داده است. یکی از الزاماتش در سوریه است؛ به این موضوع توجه کنید که در سوریه چه اتفاقاتی می افتد. این را قبلا نوشته ام که اولین اثر برجام در سوریه است. ایران اکنون نقش مستقلی در سوریه ندارد و در کنار روس ها هستند. روس ها هم در ساختار بین المللی تصمیم می گیرند. وقتی که ایران برجام را پذیرفت آنجا هم کنار روسیه رفته است. نمی خواهم بگویم که تصمیم روس ها در سوریه درست یا غلط است یا با هماهنگی ایران هست یا نیست اما روس ها هستند که با آمریکایی ها قرارداد امضا می کنند که آتش بس بشود یا نشود. بنابراین ما در عمل ضمن اینکه دنبال منافع مان هستیم تابع یک الزامات جهانی هم شدیم. درحالی که قبلا این کار را نمی کردیم و اصلا آن الزامات را نمی پذیرفتیم. رفتن ایران به ژنو برای شرکت در کنفرانس سوریه همین معنا را داشت که ما یک حرف هایی داریم ولی وقتی جمع به نتیجه ای رسید ما هم آن را می پذیریم. اینها الزاماتی است که از تبعات برجام است و از این پس بخشی از سیاست خارجی ما آنکادره شده است. یعنی مثل اتوبانی است که می توانید از سمت راست و چپش بروید ولی دیگر بیش از این طرف و آن طرفش نمی توانید بروید. هرکاری می خواهید بکنید باید در این چارچوب باشد. یعنی از آن کانتکس داخلی خود بیرون آمده است؟ بله، کاملا در یک ضابطه از پیش تعیین شده است. حتی در داخل هم این مسائل وجود دارد و دیگر فردا هر کسی نمی تواند هر کاری را انجام دهد. البته یک منافع بسیار زیادی هم برای ما دارد. بنابراین شکاف مذکور میان دو جناح اصولگرا سر جای خودش است و آنها هم که با برجام مخالفت می کردند، کاملا متوجه آثار داخلی و خارجی این قضیه بودند. ما دیگر نمی توانیم هر کاری حتی در داخل انجام دهیم. در نتیجه این شکاف اصلی است و با موافق و مخالف دولت همپوشانی دارد. منظورمان از موافق و مخالف دولت عین یک موافق و مخالف عادی دولت نیست. آقای عبدی! درست است که افرادی از اصولگرایان که اتفاقا صدای بلندی هم داشتند با برجام به شدت مخالفت می کردند اما همه اصولگرایان مخالف برجام نبودند. در پارلمان آقای لاریجانی و حامیان ایشان و در خارج از پارلمان هم افرادی مانند آقای ولایتی از حامیان دولت در مساله برجام بودند اما الان گویا در جامعه این طور تلقی می شود که اصولگرایان مخالف برجام هستند و بر همین مبنا مخالف پیشرفت و توسعه اند. می خواهم بپرسم از این کانتکس مردم دقیقا چگونه به اصولگرایان نگاه می کنند؟ ببینید! این تحلیل تان درست است و فکر می کنم خطری که اصلاح طلبان را هم تهدید می کند، همین تصور است. بخشی از این تصور را رسانه، بخشی را اصلاح طلبان و بخشی را خودِ اصولگرایان به وجود آورده اند. وقتی که شما با برجام مخالف کنید، آن مخالفت خیلی برجسته می شود تا موافقتش. موافقانش خیلی برجسته نمی شوند و این مخالفان است که اصولا برجسته می شوند. فکر می کنم یک دلیلش هم این بود که بخش های قابل توجهی از اصولگرایان که واقعا موافق هم بودند، در این انتخابات قربانی این برداشت شدند؛ مثل آقایان ابوترابی و آل اسحاق. اشتباه اساسی را خود اصولگرایان مرتکب شدند که یک لیست به نام اصولگرایی دادند که اغلبشان همان مخالفان هستند. خب وقتی شما خودتان یک لیست می دهید بعد از همه این جریان و اغلب هم مخالفان هستند- حتی اگر کوچک زاده را هم کنار بگذارید- این مساله ای را حل نمی کند. پس خودشان دارند این پیام را می دهند. در یادداشتی عنوان کردم بهترین کاری که اصولگرایان به نفع اصلاح طلبان انجام دادند اینکه یک لیست واحد ارائه دادند. این وحدتی که انجام دادند از همه چیز برای اصلاح طلبان بهتر بود. اساسا این وحدت نیست. شما اگر آقای آل اسحاق وابوترابی را کنار وزرای احمدی نژاد می گذارید، معلوم است که کسی نمی تواند با این لیست حس همدلی پیدا کند. مواضع این لیست نسبت به دولت و برجام و اصلاح طلبان متناقض است. فقط تنها کارکردش این است که دیگران را در برابر خودش موضوعیت می دهد و اول آنها بودند که لیست اصلاح طلبان را واحد کردند. بنابراین وقتی آقای حداد با افتخار چنین لیستی ارائه می دهد اصلا توجه ندارد که شکست های قبلی شان هم به دلیل فقدان وحدت نبوده است. هیچ کدام از شکست های قبلی به دلیل عدم وحدت نبوده است و من با همه اینها مخالفم. حتی 84 را کلا مخالفم که اصلاحات به دلیل نداشتن وحدت شکست خورده. مگر اصولگرایان در سال 84 وحدت داشتند که احمدی نژاد پیروز اعلام شد؟ اصلاحات به دلایل دیگری شکست خورد که یکی از آثارش نداشتن وحدت است. برای مثال باید بگویم وقتی کسی می میرد می گویند به دلیل تب مرده درحالی که به دلیل میکروب مرده و تب اثر آن میکروب است و خودش که بیماری نیست. اگر می خواهید تب نداشته باشید باید آن بیماری را از بین ببرید. آنان این طور نگاه و فکر می کنند که مشکل فقدان وحدت است. فقط می خواهند تب را پایین آورند بدون اینکه منبع میکروب را نابود کنند. اصولگرایان به دلیل تشتت و بی برنامگی شان بود که شکست خوردند. آمدند این را از طریق یک لیست صوری جبران کنند و فکر می کردند اگر وحدت کنند، بهتر است اما این قضیه را بدتر کرد. چون در بطن واقعی آنها این وحدت وجود نداشته است. به همین دلیل خودشان این را خیلی برجسته کردند بنابراین تقصیری متوجه کسی نیست که چرا جامعه این گونه راجع به اصولگرایان فکر کرده است. اگر بخواهیم نگاه رو به جلو داشته باشیم به نظر می رسد اکنون اصولگرایان دو راه دارند؛ یک راه اینکه همین قطبی که با مختصات مخالفین دولت درست کرده اند را بر این مبنا که شاید روزی جواب دهد حفظ کنند و بر همین مبنا هم اکت های سیاسی شان را اد امه دهند. یک راه هم این است که این کار را نکنیم و به سمت طیفی که حذف کردیم، برگردیم. یعنی طیف سنتی که از یک جایی به بعد کمرنگ شد. مثلا مصداقی اگر بحث کنیم اینکه به سمت علی لاریجانی بازگردیم. به نظر شما بخش تصمیم ساز اصولگرا اولا باید چه تصمیمی بگیرد؟ و دوما اینکه تحلیل و پیش بینی شما براساس رفتارشناسی که از آنها دارید، چیست؟ اول بگذارید بگویم که چه چیزی خوب است و بعد حدس بزنیم چه کار می کنند. به نظر بنده اول باید مساله شان را با مردمسالاری روشن کنند. مردمسالاری یعنی در این مملکت 80 میلیون آدم است که حدود 60 میلیون شان صاحب حق رای هستند. نسبت به هر چیزی همه نسبت به این مملکت حق دارند. کسی را نمی توانیم رد صلاحیت کنیم. اسم جمهوری مان را جمهوری اسلامی گذاشتیم، بگذاریم ولی اگر رد صلاحیت کردیم، این عوارض را دارد. اگر مساله شان را با دموکراسی و مردمسالاری حل کنند، به نظرم منافع زیادی حتی برای جایگاه و حضور اسلام و خودشان در جامعه خواهد داشت. بنابراین اول از همه حل این مساله است. اگر نتوانند این را حل کنند هیچ چیز دیگری حل نخواهد شد؛ از این شاخه به آن شاخه پریدن است. دومین سوالی که مطرح است اینکه شما فرض کنید اینها یک قطب بمانند و همین الان اصلا دولت را به دست اصولگرایان بدهند از این بهتر که نمی شود! می خواهند چه کار کنند؟ چه برنامه و ایده ای دارند که می خواهند این مملکت را درست کنند؟ می خواهند با خارجی ها دعوا کنند و برجام را کنار بگذارند؟ اقتصاد را مسخره کنند؟ اصلا از کجا می خواهند پول بیاورند و چگونه می خواهند این مردم را به جامعه شان معتمد کنند که بتوانند کاری بکنند؟ فرض کنید فردا همه 290 نفر مجلس و همه دولت از آنها باشند، چه گلی می خواهند به سر مملکت بزنند که دارند کوشش می کنند به آنجا برسند؟ اگر نمی توانند گلی بزنند و تجربه گذشته نشان داده که این ناکارآمدی ها مشکل آنان است و موجب بحران می شود، خب در موردش فکری بکنند. اگر دوباره بیایند، مملکت به کجا می رسد؟ همین الان دوستانه می گویم و قصدم این نیست که بگویم اصولگرایان نمی توانند یا می توانند اما بیایند تجربه کارنامه خودشان را بگذارند روی میز. یکی یکی را می توان بحث کرد. در رسانه ها کجا موفق شدند؟ این رادیو تلویزیون را ببینید. خدایی جلوی دو تا اتاق آن طرف آب دوام می آورد؟ آخر نمی شود که اینطوری مملکت را اداره کرد. ولی نتیجه این شده که دو تا خانم می گذارند و می روند و پایشان از مرز رد می شود، چادر و روسری شان را برداشته اند کلی هم افشاگری. از این طرف یک نفر با مانتو قرمز وارد محوطه صداوسیما شود ایراد می گیرند! اینطوری که نمی شود. حتما جایی گیری وجود دارد. اصلا می گویم این بحث ها را تمام کنیم که یکی اصولگرا و یکی اصلاح طلب است. گور پدر همه این حرف ها. ببینیم اگر مملکتی نباشد و ما نتوانیم برای فرزندانمان شغل ایجاد کنیم چه کار خواهیم کرد؟ چرا من باید به فرزندم بگویم که در ایران بماند؟ توجه کنید! برای چی باید بگویم جای دیگر نرو و اینجا کار کن. بله، می توانم بگویم همه مال این آب و خاک هستیم اما اینها کفایت نمی کند. بنابراین مساله دوم اصولگرایان به نظرم کارآمدی و اندیشه اداره کشور است. مساله دیگرشان این است که باید چترشان را فراگیر کنند. می خواهم بگویم در این مملکت اگر اصولگرایان نتوانند در زیر چنین چتری جمع شوند، نمی توانند مساله خودشان را حل کنند. کار دیگرشان تکلیف خودشان را باید با رهبری مشخص کنند. این نکته ای است که اخیرا در نوشته یک روحانی جوان اصولگرا دیدم. ببینید! رهبری یک جایگاه کشوری دارند و اینکه برخی همه ایده های ایشان را فقط در سطح دنبال کنند هیچ خدمتی به رهبری نیست. باید خلاقیت خودشان را داشته باشند. اصلاح طلبان هم کار خودشان را انجام می دهند. به نظر یک مقدار جایگاه خودشان را مشخص کنند. از رانت سیستم استفاده نکنند و پشت چیزی قایم نشوند. این کاری بود که اصلاح طلبان هم یک زمانی به شکل دیگری ممکن بود انجام می دانند. پشت امام قایم شدن هم به نظرم کار خوبی نبود و نیست. این به این معنی نیست که کمک، حمایت و تبعیت نکنند. اصلا قصدم اینها نیست. به هر حال رهبر جامعه است و قاعدتا یک ایده ها و ارزش هایی دارند و هرکس که بیشتر علاقه دارد باید قاعدتا آنها را بیشتر پیگیری کند. ولی جمع شدن پشت یک چیزهایی و عین اسلام دانستن خود و قایم شدن، کمکی نه به خودشان می کند و
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مازند مجلس]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها