محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830115059
سال 94، متفاوت ترین سال شهاب حسینی
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق نیوز: شهاب حسینی بازیگر توانایی است، اما همه هنر او محدود به جلوی دوربین و نقش آفرینی در فیلم ها و سریال ها نمی شود، او دغدغه های دیگری را هم دارد و بخشی از عمر و وقتش را صرف این دغدغه ها می کند.به گزارش اتاق خبر، شهاب حسینی بازیگر توانایی است، اما همه هنر او محدود به جلوی دوربین و نقش آفرینی در فیلم ها و سریال ها نمی شود، او دغدغه های دیگری را هم دارد و بخشی از عمر و وقتش را صرف این دغدغه ها می کند. حسینی که نخستین فیلمش را هم در مقام کارگردان ساخته، در سال ۱۳۹۴ حجم فعالیت های جانبی اش را در حوزه های مختلف بالا برد. هم خیریه راه انداخت و هم با حضور در شهر فرش امکانی را برای فیلم سازی چهره های جوان فراهم کرد. خبرآنلاین، با او که به خاطر فیلم «آشغال های دوست داشتنی» عطای مشاور دبیر جشنواره فیلم فجر بودن را به لقای آن بخشید، درباره این وجه از کارش مصاحبه ای کرده است که در ادامه می خوانید: امسال متفاوت ترین سال برای شهاب حسینی بود. خیلی تغییر دیدیم، در واقع پر کارترین سال شما بود. از بازی درچند فیلم و تهیه کنندگی و سرمایه گذاری تا شروع فعالیت در خیریه، ایجاد موقعیت کاری برای سینماگرها و...، چطور شد که این حجم از فعالیت جانبی را در سینما شروع کردید؟ مثل هر آدمی دلم می خواست از مراحل مختلف کاری عبور کنم. یک جایی می رسد که باید محدودیت را از میان برداری تا به فعالیت هایت توسعه دهی. می خواستم فعالیت های زیربنایی تر داشته باشم. همیشه احساس می کنم اگر خدا این لطف را به من داشته است و در سرنوشتم این طور قرار داده که نامی از من شناخته شود، باید زکاتی هم داشته باشد. اینکه من بروم فیلم های مختلف بازی کنم، یکجا موهایم را بور کنم، یکجا از ته بزنم، یکجا ریش بگذار، یکجا نگذارم و... به تعالی نرسیدم. باید زکات اقبالی که دارم را به نوعی ادا کنم. تا امروز چند طرح داشتم که هنوز همراهی برایش پیدا نکردم که به یک حرکت تبدیل شود. تا چند سال پیش از دستمزد بازیگران پنج درصد مالیات کم می شد. بعد مشمول معافیت مالیاتی شدیم. در این خصوص ایده ای را برای انجمن بازیگران بردم و گفتم درست است که پنج درصد مالیات ما بخشیده شده است ولی ما سال ها عادت داشتیم که آن را پرداخت کنیم. چه فرقی می کند، به جای اینکه آن را به عنوان مالیات پرداخت کنیم، یک صندوق برای حمایت از بازیگران سالخورده، گرفتار، یا نیازمند تاسیس کنیم و آن پول را به صندوق دهیم. این پیشنهاد مربوط به چه سالی است؟ همان اوایل که ما از مالیات معاف شدیم، یعنی هفت، هشت سال پیش. اما با پیشنهادم موافقت نشد. کسی حاضر نشد از پنج درصد دستمزد خودش به نفع همکارانش بگذرد. ایده دیگری در سه، چهار سال پیش مبنی بر ایجاد مراکز مشاوره هنری در شاخه های مختلف مطرح کردم. می دیدم که افراد علاقه مند به بازیگری بسیار زیادند و بازار سوءاستفاده از دختر و پسرهای جوان داغ است. ما همه جور مرکز مشاوره داریم، مرکز مشاور خانواده، اعتیاد، تحصیلی و... یک مرکز مشاوره تحت نظارت انجمن بازیگران راه بیندازیم که اعضاء انجمن موظف باشند در ازای گرفتن حق ویزیت، علاقه مندان، جوان ها، دانشجویان و... را مثل مرکز مشاوره، راهنمایی کند و بر اساس توانایی هر شخص راه و چاه را از همان اول به آنها نشان دهد. وقتی این را مطرح کردم، آقای خمسه به من گفتند که فکر کنم باید این کار را تنهایی اجرا کنی. ظاهرا همیشه آرزوهای دورودراز مدینه فاضله ام را مدنظر داشتم، همیشه دلم می خواست به وسعت دانشگاه تهران با همان تعداد ساختمان و دپارتمان، مرکزی وجود داشته باشد که بتواند بچه های بی سرپرست و بد سرپرست را آموزش دهد و استعدادهای نهفته در وجودشان را استخراج کند. قطعا اگر موقعیت درست وجود داشت از بین همین بچه های کار کلی متخصص بیرون می آمد. این شد که خودتان دست به کار شدید و یک خیریه راه اندازی کردید؟ نمی توانم بگویم که من این خیریه را شخصا راه انداختم. با خانواده و دوستانم تیمی تشکیل دادیم و با همفکری فعالیت های خیرخواهانه را شروع کردیم. هدف ما از این خیریه جمع کردن نیست. کارهایی که ازنظر اقتصادی انجام می دهیم که سود آن به نفع کودکان سرطانی خیریه مهیار خواهد بود. ما انجمن های خیریه سرطانی بسیاری داریم که خیلی خوب کار کردند و آنقدر معروف شدند که همه فقط به آنها کمک می کنند. اما مگر یک بیمارستان می تواند همه کودکان مبتلا به سرطان ایران را پوشش دهد؟ بیماران دیگری هم هستند که تحت پوشش این خیریه های معروف نیستد. به هرحال ما نخستین نفر نیستیم که این کار را می کنیم و قاعدتا آخرین نفر هم نخواهیم بود ولی من فکر می کنم «به عمل کار برآید به سخنرانی نیست». گفتن خوب است و اگر کسی می تواند حرکتی را انجام دهد خوب تر است. من خودم را در وقت بیکاری موظف می کنم که بروم با شهرداری و یا وزارت علوم صحبت کنم تا فضایی را در جهت تاسیس مدارس هنری، برای بچه های بی سرپرستی که از سلامت جسمانی برخوردارند در نظر بگیرند. این طوری بار بهزیستی هم کم می شود. بهزیستی هم توانش را بگذارد برای بچه هایی که استثنایی هستند. طبیعتا همت عالی مردم باید حضورداشته باشد که این مدرسه ها ایجاد شود. خوشبختانه بزرگ ترین سرمایه من در زندگی دوستان خوبی هستند که دارم؛ و تمام افکار و آرزویی که دارم باوجوداین دوستان می توانم پیش ببرم، به تنهایی نمی توانم قدم از قدم بردارم. اجرای تصمیم عجیب و غریب تان درباره شکل همکاری با شهر فرش از کجا آمد؟ تبلیغات لازمه هر برندی است، شما تبلیغات متفاوتی را وارد این حوزه کردید که با کارآفرینی و کمک به چرخه گردان سینما همراه بود. راستش من هیچ برنامه خاصی برای خرج کردن این پول نداشتم. ولی احساس می کنم با یک مدیریتِ درست همه می توانند در این موقعیت ذی نفع شوند. ما برای هر حرکتی به نیروی انسانی احتیاج داریم، وقتی چنین سرمایه ای برای تبلیغات متفاوت یک برند درنظر گرفته می شود، می توان با آن اشتغالزایی کرد. در هر فیلم سینمایی که کلید می خورد حداقل پنجاه نفر مشغول به کار می شوند، در جهت رشد فرهنگ سرمایه ای می آید و درست تقسیم می شود. یکی از فیلم های سینمایی که ما برای شهر فرش کارکردیم«برادرم خسرو» ساخته احسان بیگلری است که در جشنواره فجر امسال بسیار مورد توجه قرار گرفت و در رشته بهترین کارگردانی هم کاندید شد. فیلم خورشید نیمه شب اثر دیگری است که خودم آن را تهیه کردم و جوانان زیادی نخستین تجربه سینمایی شان را با آن تجربه کرده اند. برای فیلم «چهارشنبه» ساخته سروش محمدزاده هم در حال مذاکرده هستیم که خودم هم در آن بازی کردم، محمدزاده برای این فیلم که از چند روز دیگر اکران می شود، از جشنواره فیلم فجر جایزه بهترین کارگردانی بخش هنر و تجربه را گرفت. آرمان درویش هم چهره جدیدی است که در این فیلم معرفی می شود. این اتفاق ها و ساخته شدن چند اثر هنری به قدری حس خوبی در من ایجاد می کند که اگر الان در حسابم چند میلیارد پول بود چنین حسی نداشتم. دغدغه اشتغال نباید فقط در حوزه فرهنگ باشد. بزرگ ترین مشکل خیلی از مردم ما اشتغال خود یا فرزندانشان است. هر کسی باید تلاش کند در راه حل این قبیل مشکلات به وسع خود تاثیرگذار باشد. مثلا یک هنرمند می تواند به هر شکلی که امکان پذیر بود دست کم از اعتبار خود برای اشتغالزایی خرج کند. از عوامل چند فیلم سینمایی شنیده ایم که بدون طلب دستمزد در آن فیلم ها بازی کردید. ظاهرا برای هر کدام هم هدفی داشتید و می خواستید از هنرمندن جوان بتوانند کارشان را در سینما آغاز کنند و اثرشان دیده شود. این شیوه کار مربوط به سال های اخیر است یا پیشتر هم به این صورت کار کرده اید؟ اتفاقا این حرکت یک مقدار خودخواهانه هم هست. من هم برای آینده ام می خواهم سرمایه گذاری کنم اما همه سرمایه گذاری ها مالی نیست. اگر امروز از یک کارگردان خوش قریحه حمایت کنم. سال ها بعد وقتی خودم در سراشیبی بیفتم ممکن است آن کارگردان با یک فیلم، مرا زنده کند. بده بستان است دیگر. من که رابین هود نیستم! به نظرم بازی با خیر است. وقتی که خیر را به جریان بیندازید. حرکت می کند، می چرخد و دوباره به خودت برمی شود. اصالت منابع انسانی برای من به هر چیزی ارجح بوده است. یکی از ناراحتی های من این است که معدن منگنز بیشتر از منابع انسانی ارزش دارد درحالی که همیشه نیروی انسانی باید وجود داشته باشد تا یک چیز با ارزش استخراج شود. الان همه سینما را یک قلعه و یک دژ مستحکم غیرقابل نفوذ کرده ایم و فکر می کنیم هر کسی که در سینماست ممتاز است، آدم خاصی است و اگر نیست آدم عامی است. اصلا این طور نیست. سینما محصول سینماگر است. سینماگر محصول سینما نیست. به شدت اعتقاددارم که هیچ انسانی بیخودی به دنیا نیامده است؛ و هیچ کسی نیست که استعدادی نداشته باشد. اگر یک نفر می گوید که من کلا آدم بی استعدادی هستم حتما خودش، خودش را هنوز نشناخته و آدم های اطرافش هم تلاش نکردند او را بشناسند. نمونه بارز آن جهان پیشرفته و تکنیکی و صنعتی است که با اصالت دادن به نیروی انسانی، همه توانایی اش را در راستای آن استفاده می کند و به آن «جهان سرمایه داری» می گویند. روی هنرمند سرمایه گذاری می کند و از آن بهرهمی برد. در دنیای امروز که سرمایه و پول حرف اول را در همه مناسبات می زند باید متوجه باشیم که تربیت کردن نیروی انسانی درست می تواند برد دوطرفه باشد. فروشنده سومین فیلمی است که با اصغر فرهادی همکاری داشتید. این همکاری چطور شکل گرفت؟ درباره فیلم فروشنده باید بگویم من آقای فرهادی را دوست دارم. همین. به شخصیتش خیلی زیاد احترام می گذارم. ایشان به نظر من ورای همه توانایی های کاری و کارگردانی، انسان خوبی است. انسانی است که به موفقیت های بسیاری هم رسید. صبور است، خوددار است و بسیار در کنترل خشم خود تواناست. مطمینم «فروشنده» هم فیلم خوبی می شود. این بار هم این شانس را داشتم که در کنار ترانه علیدوستی در فیلم ایشان بازی کنم. فیلم های اخیر اصغر فرهادی همه موفق بودند. این در حالی است که هربار معلوم نیست که این موفقیت در فیلم بعدی هم تکرار می شود یا نه، ضمن اینکه هر بار انتظار ها هم از او بیشتر می شود. فکر می کنید فیلم فروشنده در ادامه موج موفقیت های فرهادی قرار می گیرد؟ حتما همینطور خواهد شد. به خاطر اینکه اصغر فرهادی ازنظر منش همان اصغر فرهادی است که من با او «درباره الی» را کارکردم. شما بازتاب گلدن گلوب و اسکار را اصلا در او نمی بینید. این مساله در فیلمسازی او هم نمود پیدا کرده است. منبع:خبرآنلاین
سه شنبه ، ۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق نیوز]
[مشاهده در: www.otaghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها