محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831359127
تونل ها و بزرگراه ها نشانه بحران مدنیت است
واضح آرشیو وب فارسی:بلدیه فردا: افرادی ماسک به صورت که با سرعت از کنار هم می گذرند، رنگ های گم شده در غبار و دود و آسمانی که در بیشتر روزهای سال نه آبی است و نه منظره ای از کوه و باغ و سبزی داردبلدیه|افرادی ماسک به صورت که با سرعت از کنار هم می گذرند، رنگ های گم شده در غبار و دود و آسمانی که در بیشتر روزهای سال نه آبی است و نه منظره ای از کوه و باغ و سبزی دارد. این تصویر ما تهرانی ها از خودمان و شهرمان در روزمر گی هایی است که اسمش را زندگی گذاشته ایم. ما شهروندانی هستیم که سهم مان از شهر ترافیک و اتوبوس های شلوغ و قطارهای متراکم مترو و بیماری و حالت تهوع و سردرد است و هر وقت که فرصت شود از این چرخه فرار می کنیم تا در جایی که به آن تعلق نداریم نفسی تازه کنیم و به قول خودمان حالمان خوب شود. تهران، تهران ما ساکنانش نیست، تهران خودروها و پل ها و بزرگراه ها و تونل ها شده و این سنگ و سیمان و آهن ها طوری خودشان را به ما و تهران ما چسبانده اند که معتادشان شده ایم و حتی یک روز هم نمی توانیم بدون آنها زندگی کنیم. خیلی به عقب برنمی گردیم و می توان برای چند نسل زنده تهران از همین سه دهه قبل و فرمان هشت ماده ای بنیان گذار انقلاب اسلامی را مثال زد که اگر اجرائی شده بود شاید بسیاری از آسیب ها به شهر و روح سرمایه اجتماعی در آن وارد نمی شد. کمی جلوتر در اواخر دولت اصلاحات هم شاهد تلاشی برای اجرائی کردن لایحه حقوق شهروندی بودیم که تا امروز همانند بسیاری از حقوق شهروندان روی هواست. آنچه در ادامه این مطلب می خوانید واکاوی همین حقوق اولیه انسان ها در شهر است؛ حالا چه با عنوان «شهروند» که محمد بهشتی می گوید از غرب آمده و به ما نمی خورد و چه با عنوان «اهل شهر» که برای ما ملموس تر است. در شهر تهران با هجوم عدم کیفیت و بی تفاوتی نسبت به اتفاقات و تغییر ساختارها از سوی عموم مردم مواجه هستیم و به نظر می رسد همین دلایل آنها را نسبت به شهرشان بی اعتنا و ناامید کرده است و می توان این گونه برداشت کرد که تهران برای بسیاری از ساکنان آن شهرشان نیست و به شکلی محسوس می بینند که در این شهر اولویت زندگی آنها نیست، شما با این گزاره ها موافق هستید؟ شهرها را در دوره های مختلف با دو معیار حاکم بودن مدنیت یا بحران مدنیت می توان ارزیابی کرد و این شرایط در طول تاریخ و در همه نقاط دنیا وجود داشته و دارد. در شرایطی که شهرها دچار بحران مدنیت می شوند، اتفاقاتی در آنها رخ می دهد، ما دیگر شاهد وجود جامعه شهری و زندگی مدنی نیستیم و بیشتر جمعیت انسانی در شهر وجود دارد یا شاهد وجود زندگی در شهر نیستیم و بیشتر از هر چیز رفت وآمدها دیده می شود و افراد خواسته و ناخواسته از فضاهای عمومی دلزده و خسته شده و به فضاهای خصوصی می روند. در این شرایط کیفیت در شهر وجود ندارد و هرچه این بحران شدیدتر باشد شاهد سیطره پررنگ تری از کمیت در زندگی شهری می شویم. شهرهای ما به ویژه شهر تهران و به خصوص از دهه ٤٠ به دلیل برخی از تغییرات اصلی ازجمله اصلاحات اراضی، موج مهاجرت و... دچار بحران مدنیت می شوند. تا قبل از دهه ٤٠ واحد محله را در سطح شهر داریم که ساختاری مرکب از چند قشر را در یک محدوده کالبدی جمع می کرد اما از این دهه به بعد ساختار محلات تغییر می کند و شاهد پدیدآمدن محلات یکدست از یک قشر و طبقه هستیم که این شرایط در نوع خود بی سابقه و جدید است. از دهه ٧٠ به بعد این بحران مدنیت در حال افول و جایگزینی با تمنای مدنیت است و در برخی از بزنگاه های اجتماعی خودش را بیشتر نشان می دهد. نسل سوم در حال عرض اندام و حضور اجتماعی است و تلاش می کند خود و شهر خود را بشناسد. این افراد تجربه تلخ حاشیه نشینی را نچشیده اند و حالا به دنبال نیازها و تقاضاهای خود از شهر می گردند و در این شرایط ابتدا تضادها دیده و شنیده می شوند و طبعا چون شهر دریافت مثبتی از خود ندارد اولین واکنش ها، واکنش به زشتی هاست. این تمنای مدنیت در این سال ها رشد کرده و ما شاهد نمودهایی از تزریق زندگی به شهر هستیم. به عنوان نمونه در سال ٧٦ شاید هفت کافی شاپ به معنای فضایی برای تعامل اجتماعی در شهر وجود داشت اما حالا این تعداد حتما به بیش از حداقل هفت هزار کافی شاپ رسیده است. بخش زیادی از تغییرات در شهر در اختیار ساکنان آن نیست؛ همان طور که بسیاری از تغییرات مخرب در شهر در دست آنها نبوده و به عبارتی مدیریت شهری و کلان کشور اقداماتی کرده که به این بحران مدیریت دامن زده و می زند. نمی توان گفت همه اقدامات مخرب بوده است اما میزان استقبال مدیریت شهری از روند جدید شکل گیری مدنیت و بازگشت زندگی تناسبی با روند و اقبال عمومی مردم به تغییرات ندارد و بسیار عقب است. باید توجه داشت که روزگاری همانند دهه ٦٠ این تقاضاها و این رفتارهای مدنی نبود و چنین نارضایتی ای هم وجود نداشت. این مسئله به این معنا نبود که شهرهای ما آن زمان شرایط بهتری داشتند بلکه تقاضایی وجود نداشت اما حالا این تقاضا به وجود آمده و شهرها و ساکنان نسل سومی آن، متوجه این عقب افتادگی و نیاز به تحول شده اند. تهران سال هاست که فضای ماندن و تفریح ساکنان آن نیست و با چند روز تعطیلی شاهد فرار مردم از آن به شهرهای دیگر هستیم و تعداد تفریحات درون شهری آن بسیار کم است. باید پذیرفت شهرهای ما ازجمله تهران در حال عبور از یک دوران گذار از بحران مدنیت هستند و این انتقال هنوز کامل نشده است. اگرچه این بحران مدنیت باعث زشتی شهرهای ما شده اما نباید این شرایط را فقط برگردن نوع عملکرد مدیریت شهری انداخت؛ البته بخش های زیادی از شهر که واجد کیفیت بودند در این سال ها تنزل مرتبه یافتند و دیگر کیفیت اولیه را ندارند. در تجربه شهرنشینی فضایی به عنوان «خیابان» را داشتیم که مقصد بود و زندگی در آن جریان داشت اما در این سال ها عملا خیابان تبدیل به «جاده» شده که فقط از آن عبور می کنیم و دیگر محل توقف نیست. بسیاری از مردم با خیابان هایی مثل لاله زار، نادری، جمهوری یا ولیعصر خاطره مشترک داشتند و خودشان مقصد تفریح و گشت وگذار بودند. من در این روند نقش مدیریت شهری و بسیاری از اقدامات و پروژه ها را پررنگ می دانم و نمونه های خوب و بد زیادی برای این بخش از صحبت های شما وجود دارد. در شرایطی که مردم هنوز متوجه نیاز اصلی خودشان برای تمرین مدنیت نشده اند این اتفاق ها چندان دور از ذهن نیست. نمونه مناسب آن خیابان ولیعصر است که پس از سال ها رفته رفته داشت به یک خیابان تبدیل می شد اما یکباره مدیریت شهری با ایجاد بی آرتی و یک طرفه کردن آن مانع از ایفای نقش خیابان شد. در بسیاری از بخش های شهر همانند خیابان شریعتی این مدنیت به شکل خودجوش در حال شکل گیری است اما اگر مدیریت شهری متوجه نباشد و مداخله اشتباه کند این روند، کندتر خواهد شد. در شرایط بحران مدنیت سرعت تردد اهمیت دارد و تقاطع های غیرهمسطح، پل ها، تونل ها و بزرگراه ها زیاد می شود تا مردم با سرعت از یکدیگر عبور کنند درحالی که در شرایط غلبه مدنیت باید سرعت را کم کرد تا مردم در کنار هم مکث و با هم تعامل داشته باشند. شهری مثل توکیو تقریبا ٢٠ سال زودتر از ما دچار این بحران مدنیت شد و بعد مدنیت دوباره غلبه کرد؛ توکیو زمانی مظهر تقاطع های غیرهمسطح و سرعت در تردد بود اما چند سالی است این تقاطع ها کم شده تا شهر آرام شود. مصداق این روند چهارراه ولیعصر بود که به جای گذاشتن میله و تونل و زیرگذر بهتر بود مردم تمرین پشت چراغ قرمز ماندن کنند؛ اگر این تجربه آنجا که چهارراه بزرگ و معروفی است تمرین می شد حتما به سایر نقاط شهر هم تسری پیدا می کرد اما توجهی نشد و ساده ترین کار که حذف عابران بود، انتخاب شد، نظر شما دراین باره چیست؟ پایین بردن و حذف شهروندان از سطح شهر به نگاه مدیریت شهری برمی گردد؛ منطق در شرایط بحران مدنیت می گوید پیاده باید از زیرگذر برود تا مزاحم خودروها و ترافیک نباشد اما وقتی مدنیت حاکم باشد یا مدیران به دنبال تمرین مدنیت باشند، اولویت با پیاده و مکث آنهاست و خودروها به پایین سطح می روند. مسئله مهم این است که مدیریت شهری و جامعه تخصصی تغییر حال در شهر را درک کند. به یاد دارم وقتی تونل رسالت تکمیل شد حادثه مهمی برای شهر بود و حتی عروس و دامادها مسیرشان را طوری تنظیم می کردند که از این تونل عبور کنند. بعدها در افتتاح تونل توحید که بسیار بزرگ تر بود مردم واکنشی نداشتند چراکه سطح تقاضاهای شهر فرق کرده بود و به سمت کیفی شدن پیش می رفت. همچنین هم زمان با تونل توحید، سینمای آزادی افتتاح شد و تا مدت ها مردم از آن استقبال کردند و برای برخی مدیران سؤال پیش آمده بود که چرا جامعه از تکمیل تونل توحید شاد نشد و واکنش خوب کمی داشت؟ این تقاضای کیفیت همان گرایش به مدنیت و زندگی است و رفتارهای مردم را می توان با این آمپرمترها سنجید. با این تفسیر یعنی مدیریت شهری می توانسته نقش مهمی در این تغییر رفتار شهری و بازگشت مدنیت داشته باشد اما هنوز این تفکر را ندارد و حتی با اقداماتی اشتباه اوضاع را خراب تر هم کرده است؛ این طور نیست؟ مشکل اینجاست که مدیریت شهری هنوز با همان فرمان قبلی جلو می رود و اگرچه کارهای خوبی را انجام می دهند اما بسیاری از اشتباهات را هم به نیت کار خوب پیش می برند. سال هاست درگیر پدیده آلودگی هوا هستیم و در روزهای ناسالم دائم تعداد خودروها و اتوبوس ها و فعالیت مترو و سفرهای درون شهری و مصرف بنزین را می شماریم و بعد به عنوان چاره کار سرعت خودروها را بیشتر می کنیم و راه را برای تعداد و سرعت بیشتر خودروها باز می کنیم اما آیا با سرعت بیشتر آلودگی کاهش می یابد؟ مدت هاست که شهرداری کارش از خیابان و اتوبان و تونل گذشته و به جان میدان ها افتاده و تعداد زیادی از میدان ها در تصرف ایستگاه های مترو درآمده اند، این چه اثری بر وضعیت دارد؟ در گذشته میدان همیشه یک مقصد شهری بوده و در این تعریف یک ثروت برای شهر است اما وقتی آن را تبدیل به یک گره ترافیکی می کنید، همه از آن رنج می برند. در گذشته دو مفهوم جداگانه میدان و فلکه داشتیم؛ میدان محل تجمع و حضور شهروندان و فلکه محلی پرتردد و با گره ترافیکی بود و حالا تمام میدان هایمان را فلکه کرده ایم. به روند مهاجرت و تغییرات اساسی در محلات و ترکیب نامأنوس آن اشاره شد؛ همه اینها باعث شده در تهران «تهرانی» و تعهدات مربوط به شهروندبودن نداشته باشیم و به همین دلیل مردم در این شهر روزها کار می کنند و شب ها می خوابند و تفریحی ندارند و با یک فرصت تعطیلات چندروزه از تهران بیرون می روند. باید ابتدا تجدیدنظری درباره «شهروند» داشته باشیم. این اصطلاح از کشورهای اروپایی به ما رسیده و امر حقوقی و اعتباری است که یک فرد در برابر تکالیفی که دارد از حقوقی هم برخوردار می شود. در تجربه شهرنشینی ما مفهومی به نام «اهل شهر» وجود دارد و مثلا می گوییم فلانی اصفهانی است و این نسبت اصفهانی بودن در هر نقطه ای از دنیا بلاعزل است. به دلیل موج مهاجرت در دهه های ٤٠ و ٥٠ نمی توانستیم ساکنان تهران را «اهل تهران» بدانیم اما اگر بپذیریم تداوم زیست سه نسل در یک مکان به آن افراد اهلیت آن محل را می دهد با این تعبیر ما الان در تهران «اهل تهران» داریم. امروز اکثریت شهر تهران از جمله آن نسل سوم اهل تهران هستند. اکثریت «اهل تهران» هستند؟ یکی از نشانه های اهل جایی بودن و البته غلبه مدنیت این است که فرد شروع به شناخت شهر خود می کند. در سال های اخیر، تورهای گردشگری برای داخل تهران فعال شده اند و اتفاقا متقاضیان این تورها گردشگران خارجی نیستند، بلکه خود تهرانی ها هستند چون برایشان این پرسش به وجود آمده که تهران کجاست. در نیمه دهه ٧٠ از سوی سازمان میراث فرهنگی در جلسه ای با شورای شهر تهران درباره تهران به عنوان یکی از شهرهای تاریخی صحبت می کردم و آنها با تعجب به من نگاه می کردند؛ یا در سال ٨٥ با تعدادی از فیلم سازانی که درباره تهران کار می کردند همراه بودم و متوجه شدم همه فیلم هایی که در سال ٨٥ درباره تهران ساخته شده برابر تمام فیلم هایی است که از ابتدای اختراع فیلم تا آن زمان ساخته شده است. البته در همین تلاش برای شناخت تهران و «اهل تهران»شدن و انسجام، اختلالاتی هم وجود داشته و من یکی از مهم ترین آنها را پدیده «خانه به دوشی» می دانم. تمام مقتضیات شهر به نحوی اداره می شود که افراد در سال های سکونت در تهران چندین بار مجبور به جابه جایی می شوند، درصورتی که این تداوم نسل اگر در یک مکان باشد می تواند اهلیت را قوت ببخشد. درحال حاضر عمر سکونت در تهران به کمتر از پنج سال رسیده و افراد به نسل سوم نرسیده بارها محله و همسایه را تغییر می دهند و هیچ خاطره مشترکی از هم ندارند. نمود مثبت این مسئله «شهرک اکباتان» است که ٣٠ سال قبل یکی از لکه های تاریک شهر بود و ساکنان آن به دلیل ناامنی و نبود شناخت از همسایه ها به بچه هایشان اجازه نمی دادند بیرون خانه بازی کنند؛ اما حالا همه همسایه ها در چند نسل همدیگر را می شناسند و محیط امن شده است. محله هایی مثل بهجت آباد، برج اسکان یا برج های شهرک غرب نمونه های دیگر این روند هستند و شاید علت برهم نخوردن این محلات این بوده که نمی توانستند با مجوزهای شهرداری دائم در حال تخریب و نوسازی باشند. این همان اتفاقی است که در بسیاری از محلات رخ داده و برای مدیریت شهری و مالکان می صرفد که ساختمان دوطبقه خود را بکوبند و چندین طبقه بسازند. کسی به این موضوع توجه نمی کند که خانواده ها در این روند چند محله را تغییر می دهند و با این ساخت وسازها توفانی از خانه به دوشی در شهر به راه افتاده که همه از رده های بالای مدیریتی در دولت و مدیریت شهری تا بنگاه معاملاتی و مصالح فروشان و خود مالک از آن سود می برند و کسی به آسیب ها توجهی ندارد و این همان چیزی است که باید روند آن را کند کنیم تا عمر سکونت در یک محل را بالا ببریم و شاهد کیفیت زندگی شهری باشیم. با این حساب ما الان اهل تهران داریم؟ اهل تهرانی که خودش دچار بحران هویت و بی محلی شده است. اهل تهران داریم اما اهل محلات را در بیشتر نقاط تهران حتی محلات قدیمی هم دیگر نداریم و فقط در نقاطی مثل برج های شلوغ که بهانه تعامل دارند، شکلی از تعامل به وجود می آید. تفاوت اهل جایی بودن و شهروندبودن مثل تفاوت مالک یک خانه و ساکن یک هتل است؛ هرکدام حقوق و تکالیفی دارند اما قطعا اهل شهری بودن وظیفه ای اضافه بر شهروندبودن است. به نظر من این اهل بودن را در شهرهایمان ازجمله تهران داریم و جامعه نسبت به شرایط خود واکنش نشان می دهد. نمود این تغییر را هم در واکنش نشان دادن به افتتاح سینما آزادی می بینیم. چرا این واکنش ها و تغییر را نسبت به شرایط منطقه ١٢ که قلب تهران و مقصد گردشگری همان تورهای تاریخی تهران است، نمی بینیم؟ همان نسل سوم حتما در جریان اتفاقات و شرایط ظاهری این بخش از شهر قرار می گیرند اما واکنشی وجود ندارد یا اگر باشد گسترده و مشهود نیست. به عنوان مثال پل طبیعت اتفاق خوبی در حوزه گردشگری تهران بود که اتفاقا تبلیغات زیادی برای آن نشد و مردم خودشان اقبال و توجه را نشان دادند ولی این توجه درباره بافتی که در حال تخریب است وجود ندارد. اتفاقا مثال خوبی است؛ پل طبیعت کار خوبی بود که مردم با توجهشان آن را تأیید کردند و این یعنی آنها متوجه هستند. درعین حال همین افسوسی که شما از اتفاقات شهر می خورید یا مردم می بینند و نمی توانند کاری انجام دهند خودش از نشانه های تغییر رفتار به سمت مدنیت است. این تغییر رفتار همیشه ابتدا از ناحیه افرادی که سیستم عصبی حساس تری دارند نشان داده می شود و بعد تسری می یابد. مگر غیر از این است که جرقه خریداری خانه اتحادیه توسط شهرداری را رسانه ها و گروه های دلسوز خانه های تاریخی زدند؟ قبل از آن، کسی از وجود این خانه خبری نداشت اما این رفتارها در شهر انعکاس پیدا می کند و در شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخد و تقاضا به وجود می آید. این مسائل در فرایندی تدریجی اتفاق می افتد و اتفاقا واکنش مردم نسبت به خریداری خانه اتحادیه و تبدیل آن به یک مرکز فرهنگی در قلب تهران بیشتر از احداث یک بزرگراه است. یکی دیگر از دلایل اینکه تهران، فاقد جریان زندگی است نداشتن فضاهای دورهمی و جمع شدن برای تعامل معمولی، شادی یا جشن های بزرگ است. فضاهایی همانند برج میلاد یا بوستان ولایت و... محدودیت فضایی و دسترسی یا محدودیت پولی و برخورداری برای همه قشرها دارند و افراد خود را در این فضاها شریک نمی دانند؛ اینها مجموعا چه حسی در اهالی این شهر برمی انگیزاند؟ اگر از ابتدا فضاهای عمومی شهر فقط در مقیاس کلان شهری دیده نمی شدند، مردم به برخورداری از این فضاها عادت می کردند و حق انتخاب داشتند. درحال حاضر فضاهایی چون پارک آب وآتش، بوستان ولایت یا همان برج میلاد در مقیاس کلان شهری هستند؛ مثلا در همین پل طبیعت جمعیت زیادی هر روز بدون آنکه همدیگر را بشناسند کنار هم هستند اما اگر در مقیاس محلی باشد همه همدیگر را می شناسند و زمینه استحکام در محله و شهر و تمرینی برای ابعاد بزرگ تر این تجمعات می شود. یکی از دلایل نداشتن این فضاها آن است که هنوز تقاضایی برای آن وجود ندارد و دلیل نبودن این تقاضا هم همان توفان خانه به دوشی در تهران است. اگر دقت کنید در بسیاری از نقاط شهر شهرداری فضاهایی را آماده کرده و صندلی هم گذاشته اما استقبال و استفاده ای نمی شود؛ در واقع تقاضایی نیست و مراجعه ندارد، چون هنوز افراد اهل محل نشده اند تا آنجا را ببینند و با اهل محل آشنا شوند. نمود این روند «پارک قیطریه» است که به دلیل تداوم سکونت تا سومین نسل تبدیل به محل قرار و ماندگاری و دور هم جمع شدن برای اهالی محل شده است. یکی دیگر از دلایل دلزدگی از تهران برای ساکنانش به نظرتان می تواند حذف مناظر طبیعی شهر مثل کوه ها و نمای دماوند یا باغات و چشم انداز زیبای آن باشد. نسل امروز به دلیل بلندمرتبه سازی ها و آلودگی هوا کوه های بلند شهر خود را نمی بیند و علاوه بر اینها آب و هوا و غذا در تهران از شکل سالم خود خارج شده و سلامت مردم به خطر افتاده است. اتفاقی که برای تهران و شهرهای بزرگ دیگر رخ داده به دلیل تاریکی ناشی از قطع سیستم عصبی در این سال ها بوده است. باید توجه کرد که اشتباهات مدیریت شهری و مسئولان دیگر در این روند یک طرف ماجراست و بخش مهم دیگر، خود شهروندان هستند که در همین ساختمان ها و همین شهر زندگی می کنند و به همین تاریکی و نبود تحرک عادت کرده اند. باید قبول کرد که در این فضا هر کسی دنبال منفعت خودش بوده و اگر به آنها می گفتیم این برج فضای دید عمومی کل شهروندان نسبت به مناظر طبیعی و کوه ها را مسدود می کند، می خندیدند و مسخره می کردند. همین زیرپاگذاشتن منفعت عمومی را به اشکال مختلف می توان در رفتار بیشتر مردم دید که از اقتضائات دوران بحران مدنیت است. در این دوران منافع کوتاه مدت شخصی بر منافع عمومی و بلندمدت اولویت پیدا می کند درحالی که باید شرایط برد- برد وجود داشته باشد. گفتید نشانه های اصلاح دیده شده پس می توان درباره رشد این حرکت های کوچک امیدوار بود؟ تهران استعداد داشتن آب وهوای سالم و زندگی و رفاه را دارد به شرطی که ساکنان آن بخواهند. باید میانگین مصرفمان را پایین بیاوریم تا مسئولان مجبور نشوند آب مثل اشک چشم پاک کرج را با چاه های مخلوط با فاضلاب تهران یکی کنند و به خورد ما بدهند. این اصلاحات نیاز به زمینه هایی دارد که با کمک خود مردم امکان پذیر است. ساکنان توکیو که مثال آن را زدیم، ٣٠ سال قبل شهرشان را ترک نکردند یا تزهای اشتباه «تغییر پایتخت» را ندادند، بلکه رفتارهایشان را اصلاح کردند. گویا زمانی این دیدگاه وجود داشت که تهران را آن قدر گران و شلوغ و بدون کیفیت کنیم تا مردم آن، خودشان تصمیم به رفتن بگیرند و مهاجرت معکوس شود؛ هنوز هم می توان به این اصلاحات امیدوار بود؟ فکر نمی کنم این مسائل بیشتر از حرف بوده باشد و هیچ تصمیمی برای این کار نبوده است. ولی واقعا اتفاق افتاده است و امروز شاهد این روند هستیم. وجود این تفکر به این معنی است که می تواند دیدگاه مقابلی برای آن وجود داشته باشد که تصمیم بگیرد این طور نباشد. این دیدگاه ها محصول همان بحران مدنیتی است که ما هنوز در آن قرارداریم و افرادی هم که شهردار این شهر و مسئول ساماندهی اوضاع آن می شوند محصول بحران مدنیت هستند یا غلبه مدنیت! حالا نتیجه کدام یک بوده است؟ حتما نتیجه بحران مدنیت بوده است. رفتارها و تفکراتی که بعد از یک زلزله صحبت از تغییر پایتخت می کند، نمود همین تفکرات اشتباه است و وقتی نمی توانیم معمای زیست در شهر را حل کنیم به این افکار اشتباه چنگ می زنیم. مسلما تهران زلزله خیزتر از توکیو نیست اما چطور می شود که توکیو هنوز پایتخت ژاپن است و دنبال این برنامه ها نمی روند. اگر به نقشه سکونتگاه ها و گسل های ایران دقت کنید ارتباط مستقیمی بین گسل و آب وجود دارد و هرجا آب باشد، گسل هم وجود دارد و اگر بخواهیم به جایی برویم که گسل نباشد باید وسط کویر مرکزی برویم. آیا می توانید؟ تهران می تواند شهر امن و سالمی باشد و بسیاری از اشتباهات جبران شدنی است اما جای برخی از اشتباهات و زخم ها روی تن تهران می ماند و ما باید تلاش کنیم جلوی زخم های بیشتر را بگیریم و حتی اوضاع را بهتر کنیم.
دوشنبه ، ۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلدیه فردا]
[مشاهده در: www.baladiye.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها