محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829625554
از احمدی نژاد می ترسیدیم/ احمدی نژاد، حدادعادل را از خودش نمی دانست
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: احمدی نژاد تا شکل گیری مجلس هشتم شرایطی فراهم کردکه دوست و غیردوست را مشکل دار کرد. حدادعادل در همان مقطع که قرار بود رییس مجلس هشتم انتخاب شود هنوز مدافع جدی دولت بود و این را نمایندگان نمی پسندیدند. احمدی نژاد آقای حدادعادل را از خودش نمی دانست و هیچ وقت هم رابطه سیاسی جدی بین این دو شکل نگرفت.پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : لاریجانی در مجلس هشتم خود را اصولگرای متفاوت تری نشان داد. لاریجانی از یک سو در پی منزوی کردن اصلاح طلبان نمی رفت و از سوی دیگر معتقد بود. دولت نهم به اندازه کافی وقت داشته و نمی شود به هر بهانه ای جلوی نقد و نظارت مقابل آن را گرفت. حدادعادل برای مجلس دیکته نوشته شده محسوب می شد. به گزارش انتخاب، اعتمادآنلاین نوشت: مجلس هشتمی ها شاید روز هفتم اسفند سال 87، وقتی که تازه دوره کاری خود را شروع می کردند باورشان هم نمی شد که در چهار سال پیش رو باید بزرگ ترین التهاب های سیاسی را تجربه کنند. از حوادث سال 88 تا خانه نشینی 11 روزه و نخستین تاریخ جمهوری اسلامی سوال از رییس دولت در مجلس و تولد چیزی از دل دولت مورد حمایت شان که خود نام «جریان انحرافی» بر آن گذاشتند تا کشف و رسیدگی به بزرگ ترین پرونده اختلاس تاریخ. همه اینها اما در یک دوره چهارساله اتفاق افتاد تا مجلس هشتم را به تابلویی از «التهابات سیاسی» در تاریخ ایران تبدیل کند. چیزی که از استیضاح علی کردان به دلیل ارایه مدرک جعلی دکترا به عنوان وزیر کشور شروع شد و تا سوال از رییس دولت وقت و پاسخ های استهزاآمیز او مقابل مجلس ادامه یافت. مجلسی که حالا یک عضو آن روایت می کند محمود احمدی نژاد در طول همان دوره تا مرز رای عدم کفایت سیاسی هم رفته است. رایی که نهایتا انواع و اقسام ملاحظات مختلف جلوی آن را می گیرد. اینگونه می شود تا مجلسی که در سال 88 تمام قد پشت احمدی نژاد قرار گرفته بود و به قول سید رضا اکرمی، دو سال بعد اکثریت آن آرزوی برکناری وی را داشت، به نظارت ضعیف در مقابل دولت متهم شود. نظارتی که خیلی ها می گویند ضعیف ترین آن در همین دوره هشتم بوده است. سید رضا اکرمی، نماینده دیروز و رییس امروز شورای فرهنگی نهاد ریاست جمهوری در گفت وگو با «اعتماد» درباره وقایع همین مجلس، به طور مکرر از ترس نهاد مقننه از رییس دستگاه اجرایی می گوید. ترسی که گویا ترمز کار مجلس می شود. اگر به سال 90 برگردید باز هم برای مجلس نهم از نامزدی در انتخابات کنار می کشید؟ من استخاره کردم که بروم داوطلب شوم برای مجلس نهم، استخاره گفت که قول می دهم اما وفا نمی کنم. یعنی از باخت نگران بودید؟ به هر حال من 5 دوره در مجلس بودم. بحث باخت هم بود. آن انتخابات مجلس نهم با آن رقابتی که بین اصولگرایان بود واقعا معلوم نمی شد به کجا برسد. دعوا هم بالا بود و واقعا جو خوبی نبود. برای مجلس هشتم چه؟ اگر برگردید باز هم نامزد می شوید؟ قطعا می شوم. به نظرم تصمیم درستی گرفتم که آمدم و در آن دوره نماینده شدم. الان که نگاه می کنم پشیمان نیستم. فکر می کنید حضورتان موثر بود؟ حالا به صورت فردی نمی توانم بگویم موثر بودم. چون اصلا در مجلس حرکت ها و کارها همه جمعی و گروهی است. ولی می توانم بگویم که در راستای تقویت آن تفکر و گروهی که قبول داشتم تمام تلاش خودم را کردم و بعضی وقت ها در مجلس ما، یک نفر هم برای خودش تاثیر دارد و الان خوشنودم که به هر حال یک تفکر معتدل را به اندازه خودم در آن دوره نمایندگی کردم. جریان ریاست مجلس هشتم نخستین باری بود که دو نفر اصولگرا این طور برابر هم قرار می گرفتند. چطور شد که آقای حدادعادل نتوانست برای بار دوم نماینده بماند؟ جرقه رییس شدن آقای لاریجانی از یک جلسه ای پیش از شکل گرفتن مجلس زده شد. یک جلسه ای بود که اصولگرایان در سازمان ارتباطات برگزار کرده بودند. آنجا نمایندگان منتخب اصولگرا آمده بودند. یک پیشنهادی دادند که اصولگرایان فردی یا افرادی را تعیین کنند تا بنشینند و مسائل مختلف را برای مجلس هشتم دسته بندی کنند. بعد نوع کار پیشنهاد شد و گفتند یا افراد تک تک پیشنهاد بدهند یا اینکه هر استانی یک فرد یا دو نفر را داوطلب کنند. اینجا برای کار یک پیشنهادی آقای حدادعادل مطرح کرد و یک پیشنهاد هم آقای لاریجانی داد. بعد از رای گیری پیشنهاد آقای لاریجانی بود که رای آورد و نمایندگان پذیرفتند و این شد جرقه ریاست آقای لاریجانی. چقدر از نمایندگان آنجا بودند؟ تقریبا دو سوم نمایندگان انتخاب شده برای مجلس هشتم بودند. یعنی قبل از آن حرفی از ریاست آقای لاریجانی نبود؟ حرف که بود. به هر حال ابتدای آن مجلس دو رجل ملی بودند که می توانستند رییس بشوند. یکی آقای حدادعادل بود و دیگری آقای لاریجانی. اطرافیان اینها هم تلاش هایی می کردند. اما هنوز فضای اصولگرایان این طور دو قطبی نبود که بین اینها شکاف خیلی زیادی باشد. مساله این بود که بدنه مجلس در حال ارزیابی بودند و دو طرف را محک می زدند. از یک طرف آقای لاریجانی در مقام نماینده ناشناس بودند و از طرفی هم چون خیلی ها در مجلس قبلی حاضر نبودند، شناختی از شیوه کار آقای حدادعادل نداشتند. ولی در آن جلسه آقای لاریجانی یک چهره مدیرتر و با پیشنهادات پخته تر از خودش نشان داد و خیلی ها نظرشان به ایشان مثبت شد. یعنی از آن جلسه بود که آقای لاریجانی جلو افتاد. یعنی با اینکه آقای حدادعادل هنوز رییس بود اما آقای لاریجانی به نمایندگان نشان داد که دارای فکر پارلمانی پخته تری است و فکر او گرفت. در خاطرتان هست که موضع اصلاح طلبان در این رابطه چه بود؟ اتفاقا یکی از تاثیرگذارترین چیزها برای آن دوره ریاست آقای لاریجانی همین اصلاح طلبان بودند. چون آقای لاریجانی آمد و نشان داد که می تواند منعطف تر با نمایندگان و فکرهای مختلف تعامل کند. یعنی آقای حدادعادل آن زمان مقابل برخی جریان ها موضع داشتند؟ بله. به هر حال ایشان هنوز طرفدار دولت آقای احمدی نژاد بود در آن مقطع. آن زمان هم شما فکر نکنید که احمدی نژاد میان اصولگرایان محبوبیت صددرصد داشت. نه اصلا این طور نبود. اصولگرایان عمدتا حمایت کلی می کردند اما خیلی جاها منتقد بودند و آقای حدادعادل و اطرافیان ایشان هنوز دنبال حمایت صددرصد از دولت یا حمایت حداکثری از آن می گشتند. بعد اینها مقابل اصلاح طلبان هم موضع جدی داشتند. خب اصلاح طلبان هم حدود چهل رای داشتند در آن مجلس و این تعیین کننده بود. آقای لاریجانی در آن مقطع خود را اصولگرای متفاوت تری نشان داد که از یک سو در پی منزوی کردن اصلاح طلبان نمی رفت و از سوی دیگر معتقد بود دیگر این دولت نهم به اندازه کافی وقت داشته و نمی شود به هر بهانه ای جلوی نقد و نظارت مقابل آن را گرفت. بدین ترتیب آن زمان هم نوع تعامل با دولت نقش جدی در تعیین رییس مجلس داشت؟ بله. من به نظرم می رسد که آقای لاریجانی هم به دلیل سابقه عملی و کارآمدی که اصولگرایان به آن اعتقاد داشتند و هم به دلیل اینکه روحانی زاده بود و هم اینکه مواضع سیاسی مستقلی داشت، در مجموع مجلس ایشان را پذیرفت تا رییس شود. من 5 دوره نماینده بودم و نخستین دوره نمایندگی برای من شیرین ترین دوره بود. چون دیکته نانوشته بودم و کسی نمی توانست ایراد زیادی به من بگیرد. آقای لاریجانی برای مجلس این طور بود. ولی آقای حدادعادل دوره قبل رییس بود و دیکته نوشته شده محسوب می شد. آقای احمدی نژاد در همان مدت کم تا شکل گیری مجلس هشتم شرایطی فراهم کرده بود که دوست و غیردوست را مشکل دار کرد. خب این به چه معناست؟ یعنی اینکه با آقای حدادعادل کنار نمی آمد و همکاری نمی کرد. وقتی کسی مصوبات مجلس را قبول نداشته باشد معلوم است که اطرافیان را از دست می دهد. آقای حدادعادل هم روحیه خاصی داشت که یک محافظه کاری در او بود که باعث می شد کنار بیاید با خیلی از مسائل. خب در آن دوره برای خیلی ها مشخص شده بود که مدیریت احمدی نژاد مشکل اساسی دارد و باید جلوی او ایستاد. خیلی ها می خواستند شرایط اصلاح شود اما آقای حدادعادل در همان مقطع که قرار بود رییس مجلس هشتم انتخاب شود هنوز مدافع جدی دولت بود و این را نمایندگان نمی پسندیدند. یعنی می خواستند اگر حمایتی هم در کار هست، این حمایت منفعلانه نباشد که هر چه دولت می گوید، مجلس با بله قربان جواب دهد. آقای لاریجانی این طور نبود. ساکت نمی ماند و این را در شورای عالی امنیت ملی هم نشان داده بود. مجلسی ها حس کردند که اقای لاریجانی مستقل تر از آقای حدادعادل است و نمی آید خودش و مجلس را در ادامه دولت تعریف کند. آقای حدادعادل در آن دوره واقعا ضربه اصلی را از دولت نهم خورد که همه جوره آن را حمایت کرده بود و آقای احمدی نژاد هم همه جوره یا بی اعتنایی خودش را نشان داد یا دست به تقابل زد. دولت آن وسط آیا نظر خاصی نداشت؟ یعنی پیغام خاصی یا اتفاق خاصی نیفتاد تا مشخص شود نظر دولتی ها چیست؟ اینطور نبود که از قبل چیزی پیش بینی شده باشد. ما که کار حزبی و تشکیلاتی در کشور نداریم. بیشتر کارها هیاتی و دوستانه جلو می روند. دولت در کل موضع اش این گونه بود که می خواست نشان دهد مجلس برای من مهم نیست. یعنی بین آقای حدادعادل و آقای لاریجانی ترجیح خاصی نداشتند؟ ببینید دولت آقای احمدی نژاد یک پدیده خاصی بود. آن زمان من حس می کردم که آنها دو چیز را می خواهند. یعنی دو انتخاب را دوست دارند که اتفاق بیفتد. یا اینکه یک رییسی بیاید که کاملا همسو با آنها باشد و کاملا و صد در صد در اختیار آنها باشد که حتی آقای حدادعادل هم این گونه نبود. یعنی آقای احمدی نژاد ریاست آقای حدادعادل را هم دوست نداشت؟ نه واقعا. چون آقای حداد درست است که جلوی دولت کنار می آمد و سعی می کرد چیزی نگوید، ولی این برای احمدی نژاد کافی نبود. احمدی نژاد آقای حدادعادل را از خودش نمی دانست و هیچ وقت هم رابطه سیاسی جدی بین این دو شکل نگرفت. فقط آقای حدادعادل بود که از این طرف مدام حمایت می کرد از دولت. آن طرف حمایت که نداشت هیچ، گاهی اگر می توانست ضربه هم می زد. در رقابت بین آقای حدادعادل و لاریجانی چطور؟ من ارزیابی که داشتم این بود که دولت رییسی را برای مجلس می پسندد که بتواند اتفاقا بیشترین فاصله را داشته باشد با دولت تا بهانه حمله به مجلس و تاختن به قوه دیگر برای آقای احمدی نژاد مهیا شود. احمدی نژاد حتی دولت خودش را که تک تک افرادش با انتخاب خودش به مجلس معرفی شده بودند، قبول نداشت. حالا فکر می کنید مجلسی که ذره ای هم در انتخاب افرادش نقش مستقیم نداشت را می توانست قبول کند؟ اگر اینطور فکر می کنید سخت در اشتباه هستید. او اتفاقا دوست داشت تا دعوا شود و بهانه داشته باشد تا بتواند به مجلس حمله کند. بتواند مظلوم نمایی کند. بتواند دو قطبی به وجود بیاورد. لذا اتفاقا در آن دوره که به اصطلاح طیف حامیان دولت پشت آقای حدادعادل بودند، دولتی ها کاملا پای شان را از صحنه بیرون کشیدند تا اینها تنها بمانند و به جایی نرسند. اگر ورود می کردند تاثیر می گذاشتند؟ یعنی می توانستند بازی را به هم بزنند؟ این را خدا کریم است. شاید وارد می شدند و دعوا راه می افتاد و طرف مقابل سر و صدا می کرد که قوه مجریه دارد در کار مجلس دخالت می کند. فرض بگیریم طوری بود که این سر و صدا به پا نمی شد. در آن صورت می توانستند تاثیر بگذارند؟ بله بی تاثیر هم نبودند. یعنی اگر آمده بودند پشت آقای حدادعادل شاید ایشان رییس می شد. چطور؟ به هر حال وعده ها و امتیازات محلی روی خیلی از نمایندگان تاثیر می گذارد و در رای آنها موثر است. این یک بازوی قوی دست دولت بود که شاید اگر به کار گرفته می شد، موثر می افتاد. ولی خب می توانست شرایط را ملتهب هم بکند. به هر حال دولت آن دوره خیلی وارد نشد. نخستین اتفاق جدی در دوره هشتم مجلس بحث استیضاح آقای کردان بود که عقبه زیادی داشت. موضوع از برکناری آقای پورمحمدی شروع شد. آن زمان این برکناری در مجلس چه بازتابی داشت؟ من وجدانا باید بگویم در تمام دوره های نمایندگی که داشتم، آزار دهنده ترین دوره برای من همین دوره هشتم بود، آن هم به خاطر رفتارهای دولت احمدی نژاد و اتفاقاتی که در خود مجلس می افتاد. آقای احمدی نژاد حریم را رعایت نمی کرد. می گفت دارم کار خودم را می کنم اما یکی از کارهایش تضعیف قوای دیگر بود. ما هیچ وقت در دوره های قبلی نمی دیدیم که رییس جمهور بگوید من فلان قانون را قبول ندارد. ممکن بود ایراد بگیرند به قوانین و با آن مخالفت کنند، اما اینکه صراحتا بگویند قانون را قبول ندارم، اصلا نبود. بعد دیدیم که با وزرای خودش هم چه کرد. یکی هم خب همین آقای پورمحمدی بود. ما واقعا خبر برکناری را از رسانه ها شنیدیم. قبل از آن یعنی نشانه ای نبود که می خواهد ایشان را برکنار کند؟ نشانه اختلاف نظر بود. همیشه هم در دولت ها این چیزها بوده است. خب آدم ها با هم در هر مجموعه ای فرق می کنند. در مجلس اختلاف نظر زیاد است و در دولت کمتر. ولی به هر حال در دولت هم این چیزها هست. به هر حال دیده بودیم که کمابیش با آقای پورمحمدی در آن دوره اختلافاتی وجود دارد اما اینکه منجر به برکناری شود، اصلا چنین نبود. تا اینکه یک روز گفتند آقای وزیر را برکنار کرده. ما آن موقع هنوز به این رفتارهای احمدی نژاد عادت نکرده بودیم. جو مجلس چطور بود؟ خب یک عده ای که همسو با دولت بودند می گفتند حق رییس جمهور است و آقای پورمحمدی با ایشان هماهنگ نبوده است. یعنی دفاع می کردند. آنجا هم در توجیح حرف هایی می زدند که خیلی رسانه ای نشد اما از جنس حرف های دولت بود. مثلا می گفتند پورمحمدی همشهری هاشمی است و آدم اوست و با آیت الله هاشمی مشورت می کند و از دیگران خط می گیرد. این طرف امثال ما می گفتیم خب اینطور که نمی شود کشور را اداره کرد که یکدفعه بیاییم وزیری را این طور کنار بزنیم و دلیل قانع کننده ای نداشته باشیم. جلسه ای بابت این موضوع نگرفتید یا اقدامی نکردید؟ نه. کاری بود که انجام شده بود. چکار می توانستیم بکنیم؟ فقط می توانستیم منتظر وزیر پیشنهادی باشیم. خب آن وزیر پیشنهادی هم نهایتا آقای کردان بود که سرنوشت بی نظیری در دولت داشت. اول از هر چیز چطور ایشان رای آورد؟ چون به هر حال در همان مقطع هم صحبت درباره مدرک تقلبی آقای کردان مطرح بود. بله. ولی خیلی جدی نشده بود. خب چطور در آن مقطع رای آورد؟ چرا روی بحث مدرک تقلبی به اندازه کافی تحقیق نشد؟ خب مملکت وزیر کشور نداشت و ما داشتیم برای انتخابات ریاست جمهوری هم آماده می شدیم. در مجلس یک سری بحث ها بود راجع به مدرک ایشان ولی در حد شنیده و حرف بود و خیلی سندی ارایه نشد. البته این را آدم هایی می گفتند که حرف شان خریدار داشت. مثل آقای نادران. ولی چون سند محکمی ارایه نشد طرفداران آن زمان دولت توانستند دست بالا را بگیرند و حق هم بود که بدون سند متقن کسی را متهم نکنیم. آن سندهایی که ارایه شدند بعد از وزارت ایشان رو شد و مشخص شد ماجرا چطور است. بحث در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری دهم چقدر تاثیر گذاشت در آن رای اعتماد؟ ببینید ما می دانستیم و دولتی ها هم جسته و گریخته می گفتند در مجلس که آقای احمدی نژاد وزیر جدید را که بیاورد، وزارت کشور را زیر ورو می کند. یعنی چه می کند؟ یعنی اینکه آدم های جدید می آورد و تیم آقای پورمحمدی خواهند رفت و دولت نمی خواهد با اینها انتخابات را برگزار کند. حتی از معاونت پارلمانی دولت صریح می گفتند ما آدم های مورد اعتماد می خواهیم و با اینها نمی توانیم کار کنیم. اینها آدم های کسان دیگری هستند. کنارش هم می گفتند که بعضی استانداران را هم نمی خواهیم و مدیران باید یکدست شوند و از این مسائل. شما جلوی این نظر، چیزی نمی گفتید؟ چه می توانستیم بگوییم؟ خب آنها این کار را می کردند نهایتا. احمدی نژاد هم آدمی بود که در آن مقطع برای وزارت کشور فقط گزینه خودش را می خواست. یعنی اگر ده نفر را هم رد می کردیم او برای گزینه یازدهم از جنس همان ده نفر می آورد. مملکت را هم نمی شد همان طور نگه داشت. به هر حال وزارت کشور هماهنگ کننده کشور است. بعد هم می دانستیم که او هر طور شده می خواهد مهره چینی جدیدی در این وزارتخانه انجام دهد. اگر این کار به تاخیر می افتاد و مثلا به ماه های منتهی به انتخابات می رسید، آن روزها از نظر ما می توانست منفی باشد و تاثیر مخرب بگذارد. شما چرا به جای تن دادن به خواسته احمدی نژاد، وقتی می دانستید که می خواهد این کار را بکند جلوی او نایستادید؟ واقعیت این است که آن دوره ما از این کار خوش مان نمی آمد. ولی این اختیار دولت است. می تواند مدیرش را عوض کند. همین چیزی که در دولت فعلی هم هست. احمدی نژاد هم کسی بود که این کار را می کرد و اگر به تاخیر می افتاد، او منصرف نمی شد. اتفاقا التهاب سیاسی تشدید می شد سر این بحث و دم انتخابات ریاست جمهوری این اصلا خوب نبود. یعنی کردان با این شرایط رای آورد یا مسائل دیگری هم بود؟ چون آن دوره گفته شد که رهبری هم توصیه کرده اند؟ زمزمه این بحث شد اما همان اول مشخص شد که حرف درست و دقیقی نیست. چه کسانی این زمزمه را راه انداختند؟ خود دولت و معاونانش آمدند و شایعه کردند اینطور است. ولی خیلی زود قضیه رو شد که اینطور نیست و خیلی فراگیر نشد. یعنی آنقدر تاثیر نگذاشت روی رای مجلس. ولی خود آقای احمدی نژاد هم در روز رای اعتماد آمد و همین مطلب را به شکل دیگری گفت. بله گفت. ولی نیامد بگوید که رهبری موافق هستند. گفت مخالفتی نداشتند. در حالی که قبل از آن داشتند شایعه می کردند که رهبری با این انتخاب اعلام موافقت فرموده اند. این دو چیز جداست. احمدی نژاد هم آن حرفی را که زد خیلی تاثیر نگذاشت. چون قبل از آن شایعه بزرگ تر در مجلس نگرفته بود و مساله رو شده بود. مضافا اینکه رهبری همیشه این مشی را داشته اند که تا جای امکان دخالتی در امور نداشته باشند، مگر آنکه ضرورتی ایجاد شود. اینکه چیزی نگفته اند و مخالفتی نکرده اند را آقای احمدی نژاد می گفت که یعنی رهبری موافق است اما این برای مجلس به معنای ادامه همان مشی قبلی ایشان بود. لذا خیلی این سخن تاثیر جدی نداشت. تاثیر اصلی همان بحث اداره کشور و برگزاری انتخابات بود. آقای لاریجانی در این مقطع چه نظری داشت؟ به هر حال آقای کردان از مدیران ایشان بود. آقای لاریجانی نظر خاصی نداشت. درست است که آقای کردان قبلا با آقای لاریجانی کار می کرد، اما در آن دوره همراه احمدی نژاد بود و به او خیلی نزدیک شده بود. ارادات مرحوم کردان به احمدی نژاد خیلی بیشتر از ارادتش به لاریجانی بود. بعد ولی حدود سه ماه طول کشید تا کردان استیضاح شود. در این مقطع چه اتفاقاتی افتاد؟ خب نمایندگان حساس بودند. طیف آقای نادران و توکلی و اینها دنبال قضیه را رها نکردند. یک سری استعلام ها آمد و یک سری مدارکی رسید که خب اصلا برای مجلس قابل قبول نبودند. چه مدارکی؟ همان مدارک تحصیلی و یک سری چیزهای دیگری که بود در آن وسط که مطرح می شد بین نمایندگان. بهتر است حالا چیزی نگوییم درباره اینها. ولی خب هنوز یک ماه نشده بود که مجلس فهمید باید این رای اعتماد را پس بگیرد. چیزی هم که خیلی نمایندگان را در موضع مخالف قرار داد و روز استیضاح هم موثر بود، دروغ آقای کردان و دولت احمدی نژاد بود. یعنی نه ضعف بود، نه تخلف بود، نه سهل انگاری و ندانم کاری بود. هم دولت، هم رییس جمهوری وقت و هم خود آقای کردان می دانستند قضیه چیست اما دروغ گفتند. این خیلی سنگین بود. وقتی بحث استیضاح جدی شد، دولت چه کرد؟ مسوولان دولتی چگونه در آن ایام رفتار کردند وچه اقداماتی شد؟ خب به هر حال فشار طبیعی بود. اتفاقی که در آن دوره افتاد این بود که مثلا گویا به استانداران گفته شده بود با نمایندگان وارد مذاکره شوند و هر طور شده موضوع را جمع کنند. چطور؟ با چه ابزاری؟ بالاخره هر جور که شده. یکی با گفت وگو، یکی با دادن امتیاز به منطقه اش و این جور چیزها. بعد این اتفاق افتاد؟ کامل نه. برخی استانداران گوش کردند و رفتند سراغ نماینده ها که آنجا برخی نمایندگان نپذیرفتند. برخی استانداران هم اصلا پای این کار نیامدند. اگر یادتان باشد در همان دوره تغییر استانداران هم زیاد بود و احمدی نژاد با خیلی از اینها اختلاف داشت. خب در آن شرایط اختلاف اینها نمی آمدند خودشان را خرج چنین موضوعی کنند. خود دولت در مجلس چه می کرد؟ همان بحث استانداران در بین معاونان وزرا، یعنی همانمعاونان پارلمانی هم بود. به برخی گفته بودند بروید با نمایندگان صحبت کنید و امتیاز بدهید. اینجا هم برخی وزارتخانه ها پذیرفتند و برخی نپذیرفتند. ولی تکاپو خیلی زیاد بود. یعنی هم پیشنهاد می آمد، هم تهدید که مثلا فلان امتیاز را از فلان منطقه می گیریم و این طور چیزها. اینجا آقای لاریجانی چه می کرد؟ نظرش چه بود؟ اصلا برای میانجیگری وارد شد؟ به هر حال مراجعاتی به آقای لاریجانی از سوی دولتی ها و نمایندگان حامی دولت شده بود که شما بیایید و موضوع را جمع کنید. ولی آقای لاریجانی قبول نکرد. آنها چون فکر می کردند رییس مجلس قبلا رییس آقای کردان بوده، برای این کار شاید میانجیگری کند. آما آقای لاریجانی هیچ ورودی نداشت و گفت باید نظر نمایندگان را جلب کنید و اگر آنها درست می گویند باید به رای آنها تمکین شود و بپذیرید که آقای کردان کنار رود. پیشنهاد استعفا به آقای کردان چقدر جدی بود؟ خیلی ها به ایشان گفتند استعفا دهید. حتی آقای لاریجانی هم به دولت این را منتقل کردند که بهتر است وزیر خودش کنار برود. کردان هم این کار را می کرد. اما چیزی که باعث شد بماند تا لحظه استیضاح خود آقای احمدی نژاد و آن حلقه سخت دولت بود که اصرار داشتند مرحوم کردان عقب نرود. خود احمدی نژاد اصلا قبول نمی کرد که استعفا دهد. این را خود کردان هم به برخی ها گفته بود که حاضر بوده برود و کار به آنجا نرسد، اما احمدی نژاد نگذاشت. آن جریان پیشنهاد چک های پنج میلیونی چقدر تاثیر داشت در رای مجلس؟ خب خیلی فضای تقابل تشدید شده بود. یعنی دیگر جای دفاع باقی نماند. این در ادامه همان پیشنهادهایی بود که دولت می آورد تا نمایندگان را منصرف کند. این کمترین و البته سخیف ترین آن پیشنهادها بود. من نمی دانم از سر ندانم کاری بود یا عمدی که دولت آن زمان یک سری کارهایی می کرد که نمایندگان مدام حساس تر می شدند و در موضع مخالف می رفتند. خیلی عجیب بود. من واقعا فکر می کنم اگر یک نفر 4 سال هم کار سیاسی بکند دست به این کارها در آن اوضاع نمی زد. حالا چطور یک دولت با آن دبدبه و کبکبه نمی دانست دارد چه کار می کند، جای سوال دارد. به خود شما از این چک ها پیشنهاد نشد؟ نه. ولی به خیلی ها پیشنهاد کرده بودند. من فقط وقتی موضوع علنی شد فهمیدم قضیه چه بوده. همکاران ما اما مورد پیشنهاد قرار گرفته بودند که نهایتا آقای حیدرپور موضوع را علنی کرد. به هر حال یک فضایی به وجود آمد که دیگر نمی شد در آن کاری برای آقای کردان کرد. چون اصلا دیگر هر نوع حمایتی از او برای هر کسی هزینه ساز بود. اصلاح طلبان آن موقع خیلی وارد موضوع نشدند. یعنی تلاشی نکردند تا به آتش جریان این استیضاح بدمند. چرا این طور رفتار را در پیش گرفتند؟ آن زمان دو قطبی بین آنها با اکثریت اصولگرای مجلس جدی بود. واقعیت این بود اگر می آمدند و وارد می شدند خیلی از اصولگرایان به صرف حفظ فاصله با آنها چشم بر روی موضوع آقای کردان می بستند. آنها هم برای شان مهم بود که مچ دولت در این قضیه باز شود. چون به هر حال تضعیف موقعیت سیاسی دولتی بود که شدیدا مخالف آن بودند و گذاشتند این کار را خود اصولگرایان انجام دهند. اصولگرایان هم هیچ تمایلی نداشتند در این راه همراه اقلیت شوند. اتفاق آقای کردان اگر هزینه ای هم در جناح های سیاسی داشت نهایتا برای خود اصولگرایان بود و اصلاح طلبان در یک نگاه کلان از همین هزینه استقبال می کردند. یعنی تمایل داشتند این اتفاق بیفتد، اما خود اصولگرایان با هم درگیر باشند. واقعا آیا تاکتیک درستی بود؟ از یک جهت بله. چون به هر حال اگر اصلاح طلبان وارد مدیریت قضیه می شدند، احتمال این وجود داشت که برخی اصولگرایان به خاطر آن تنازعات سیاسی کلی رای دیگری بدهند. آقای محصولی هم البته بعد از کردان خیلی ناپلئونی با یک رای اختلاف، وزیر شد. مجلس او را در آن موقعیت چگونه می دیدی؟ خب اگر مجلس نظر مثبتی داشت رای بهتری می داد. رای مجلس به آقای محصولی هم از روی اضطرار بود. به همان دلایلی که به آقای کردان رای دادند، این کار را کردند. یعنی می خواستند وزارت کشور از بلاتکلیفی خارج شود. ولی به هر حال بر سر آقای محصولی هم بحث بود، هم بر سر مسائل اقتصادی ایشان و هم سیاست ایشان که مجلس نمی پسندید. ولی می دانستیم که احمدی نژاد اگر شده تا روز انتخابات هم موضوع را کش بدهد، باز هم گزینه هایش از همین جنس هستند. اصلا او پور محمدی را کنار گذاشت که جنس وزارت کشور را عوض کند. پس به همین راحتی پا پس نمی کشید. ما در موضوع کردان دیده بودیم که حتی بعد از رو شدن مدارک و اسناد، احمدی نژاد چطور روی حرف اولش ایستاد و هیچ چیز را قبول نکرد. اگر هم وزارت کشور با سرپرست جلو می رفت، هم دست خود آقای احمدی نژاد باز می ماند و هم اینکه به خاطر اتفاقات آنجا کسی پاسخگوی مجلس نمی بود. نهایتا وزارت کشور از نظر ترکیب مدیرانش آن طوری شد که آقای احمدی نژاد می خواست؟ نه کاملا. اما به هر حال توانست آنجا را یکدست تر از قبل کند و نیروهایی بیاورد که با خودش همفکری بیشتری داشته باشند. بعد از این قضیه، مهم ترین اتفاق در طول مجلس هشتم انتخابات دهم ریاست جمهوری در سال 88 بود. نخستین بحث این است که فضای مجلس آن روزها چطور بود؟ مجلس کلیتش با آقای احمدی نژاد بود. طرفداران آقایان موسوی و کروبی و رضایی یک اقلیت کامل را تشکیل می دادند. خیلی از نمایندگان در مواردی با احمدی نژاد زاویه داشتند، اما در کلیت هنوز حمایت می کردند. در همین قضیه کردان شما ببینید قسمت عمده حتی استیضاح کنندگان هم با آقای احمدی نژاد همراه شدند. چون هنوز او را برگ برنده جریان اصولگرایی می دانستند. لذا بعد از انتخابات بلافاصله نامه ای با بیش از دویست امضا در مجلس جمع شد تا به احمدی نژاد تبریک بگویند. رابطه دو گروه موافقان و منتقدان احمدی نژاد در آن دوره چطور بود؟ چون اکثریت مطلق با احمدی نژاد بود، اصلا گروه نبود که بگوییم این گروه با آن گروه درگیر هستند. حرف هایی هم که زده می شد بیشتر فردی بود. احمدی نژاد حداقل در برهه انتخابات یک احاطه کامل بر مجلس داشت و روی آن خیمه زده بود. بعد از انتخابات هم که فضا دیگر خیلی فرق کرد. یعنی چطور شد؟ یک برهه ای که هنوز اول اعتراضات بود بحث ها داغ بود و هواداران نامزدهای دیگر هم حرف می زدند و بحث می کردند. این طرف هواداران احمدی نژاد فشار می آوردند و آن طرف آنها سعی می کردند برنامه خودشان را داشته باشند. ولی یک مقداری که جلو رفتیم دیگر طرف مقابل آقای احمدی نژاد رمق خود را از دست داد. چون دیگر نمی شد در آن فضا کاری کرد. حتی انتقاد از آقای احمدی نژاد و دولت او هم سخت شده بود چه برسد به اینکه بحث های انتخاباتی ادامه پبدا کند. یعنی طرفداران آقای احمدی نژاد دفاع را از جلوی دروازه حریف شروع کردند و هر وقت کوچک ترین نقدی مطرح می شد می گفتند فلانی اغتشاشگر است و بعد هم تهمت فتنه می زدند. لذا بعد از یک مدتی این طرف مخالف احمدی نژاد سعی کرد یا راجع به مسائل سکوت کند یا برای اینکه بتواند بماند، احمدی نژاد را تا یک جاهایی بپذیرد. در آن برهه ما مسائلی داشتیم مثل حمله به کوی دانشگاه و ماجرای کهریزک و این دست مسائل. دامنه این مسائل به مجلس هم کشیده شد و مجلس وارد موضوع شد. وقتی این مسائل مطرح می شد فضای درون مجلس چگونه بود؟ آیا اینها باعث نمی شد قدری دست طرف مقابل احمدی نژاد برای انتقاد باز باشد؟ نه به این شکل. چون هواداران احمدی نژاد در مجلس پیگیری همه این موضوعات را خودشان بر عهده گرفتند. تقریبا از طرف مقابل بسیار به ندرت استفاده می شد. می شنیدیم که می گفتند طرفدار نامزدهای دیگر اگر بیایند مغرضانه عمل می کنند و کار تحقیق عادلانه پیش نمی رود. همین هم شد که به نظر من هنوز ابعاد این مسائل کاملا باز نشده است و یک مقداری آن کارهای انجام شده شکل صوری و رفع تکلیف داشت که ما این کارها را کردیم. به هر حال ما معتقدیم آنجا دو طرف مقصر بودند. ولی اتفاقی که می افتاد در مجلس این بود که سعی می شد تقصیر طرف برنده یا کمرنگ شود یا پنهان شود. چرا در آن دوره فراکسیون اصولگرایان نپذیرفت که رسما از آقای احمدی نژاد حمایت کند؟ ظاهرا از همان اول قرار نبود این را مکتوب کنند. اما مساله دیگری هم بود و آن اینکه برخی هم بودند که در همین فراکسیون اصولگرایان، بی سر و صدا می خواستند رای به رقیب آقای احمدی نژاد بدهند. اما اینقدر دولت و هوادارانش جو را سنگین کردند که اینها خیلی نتوانستند رای خود را علنی کنند. من می شناختم نمایندگانی را که سکوت کردند و به کس دیگری رای دادند. تعدادشان هم کم نبود. اینها اما نگران بودند که اگر احمدی نژاد دوباره بیاید آنوقت با روحیه ای که او دارد مسائل مربوط به حوزه های انتخابیه آنها را رسیدگی نکند. ولی شما می گویید بالای 200 نفر به احمدی نژاد تبریک گفتند. بله. برخی از همین آدم ها هم توی آن جمع بودند. یعنی به احمدی نژاد رای نداده بودند اما آن نامه تبریک را امضا کردند. این را ما می دیدیم. احمدی نژاد یک جوری خودش را عین نظام معرفی کرده بود که خیلی ها این را باور کردند. یعنی او را قبول نداشتند اما می ترسیدند این را علنی کنند و بگویند نظر ما کس دیگری است. از بزرگان هم بودند که این طور نظری داشتند. از بزرگان مجلس؟ بله. آنجا هم برخی زاویه جدی با احمدی نژاد داشتند و در انتخابات همراه او عمل نکردند. ولی بعدش سعی کردند سکوت کنند. ولی به جز اینها اکثریت کامل مجلس دست احمدی نژادی ها بود در انتخابات. البته قسمت مهمی از این مسائل قابل طرح در تریبون های رسمی نیست. بنابراین من هم سعی می کنم یک کلیتی بگویم. برای روز تحلیف آقای احمدی نژاد در مجلس آیا تحول خاصی شکل نگرفت؟ نگرانی از التهاب در مجلس نبود؟ نه. بیرون مجلس حرف هایی زده می شد و نمایندگان چیزهایی می گفتند. اما نهایتا مسائل به سمتی رفت که حاشیه سازی مجدد نشود و حداقل مجلس همراه حاشیه ها نشود. یعنی توصیه ای شده بود به مخالفان آقای احمدی نژاد؟ نه الزاما. آنها به هر حال فضا را می دیدند و قوه تحلیلی آنها هم می گفت که اگر حرکت ناصحیحی انجام دهند چه اتفاقاتی خواهد افتاد. در جریان رای اعتماد به کابینه دهم، آقای باهنر صحبتی داشتند مبنی بر اینکه اگر توصیه های رهبری نبود، 7-8 تا از وزرای پیشنهادی را نمی آوردند. توضیحی برای این دارید؟ این برای همه دولت ها هست. برای آقای روحانی هم بود. همین توصیه ها؟ بله. به هر حال رهبری همیشه خواسته اند از کلیت دولت حمایت کنند. این به معنای یک حمایت خاص از تک تک وزرا نیست. این یک توصیه به همکاری است. علنی هم همیشه گفته اند. ولی خب در آن شرایط به خصوص سال 88 معلوم بود که توصیه ها قدری جدیت بیشتری داشت. به هر حال شرایط کشور طوری نبود که نیمی از کابینه ناقص باشد. این هم بسیار طبیعی بود. ما شرایطی در خیابان ها داشتیم که نمی شد آن را نا دیده گرفت و ماه ها هم طول کشید تا جمع شود. ما از چیزی که می ترسیدیم در آن اوضاع خود آقای احمدی نژاد بود. او کسی بود که در آن مناظره معروف حرف هایی زد که زمینه اتفاقات بعدی شد. جریان مشایی را پیش آورد. جریان عزل آقای صفارهرندی را پیش آورد. رفت و در میدان ولی عصر آن حرف بسیار بد و نسنجیده را زد که خیلی ها بابت آن عصبانی شدند. خب اگر در آن شرایط ما خیلی هم می آمدیم و به او و وزرایش گیر می دادیم قطعا باز هم توانش را داشت که بحران درست کند. ما هم نمی خواستیم بحران روی بحران درست شود. اما بالاخره سر قضیه خانه نشینی، آقای احمدی نژاد کارش را کرد. بله. ولی آن وقت دیگر حداقل خیابان آرام بود. آن روزها چیزی که آشوب زده بود بازار بود که ما را نگران می کرد. یعنی آن وضع اقتصادی باعث شده بود تا ما از اعتصاب ها و این دست اتفاقات در مجلس بیمناک باشیم. هر روز هم خبر می آمد که یک جایی اعتصاب است و جای دیگر کارگرها دست از کار کشیده اند. چه وقت شما از خانه نشینی احمدی نژاد مطلع شدید؟ منظورم کل مجلس است. ما زود مطلع شدیم. همان دو سه روز اول فهمیدیم چه خبر شده است. بعد هم افرادی مثل آقای کوثری یا آقاتهرانی یا آیت الله یزدی و برخی چهره های خاص دیگر، افرادی بودند که می رفتند و صحبت می کردند و حرف ها را می زدند. اینها به آقای احمدی نژاد نزدیک بودند ولی حرف شان پیش او خریدار نداشت. پیش بینی چنین وضعیتی قبل از آن در مجلس بود؟ خبرهایی از اختلاف نظر آقای احمدی نژاد با آقای مصلحی داشتیم. با توجه به سابقه او هم به هر حال نگران بودیم که حرکت ناپخته ای انجام شود که بالاخره شد. در آن یازده روز در مجلس چه پیشنهادی برای پایان آن وضع وجود داشت؟ همه جور نظری بود. اکثرا قایل بودند که باید گفت وگو کنیم تا موضوع حل شود. ولی یک عده ای هم زمزمه عدم کفایت سیاسی را مطرح کرده بودند. مساله هم داشت می گرفت. یعنی همان هفته اول خانه نشینی مطرح شد و بعد هم تعداد روزها از 10 روز که گذشته جدی شد. واقعا اگر آن یازده روز شده بود 13 روز من بعید می دانم که با آن مسیر دیگر احمدی نژاد می توانست در دولت بماند. بعد از پایان خانه نشینی آیا روی همین موضوع تاکیدی وجود داشت یا نه؟ خب بله. بعد از آن هم عده ای می گفتند این آقا تا همینجا هم که آمده دیگر کفایت سیاسی ندارد و باید کنارش بزنیم. چه چیزی مانع شد؟ چند مساله دخیل بود. یکی اینکه خب این مجلس اصولگرا آمده بود در یک اتفاق سخت مثل سال 88 سنگین ترین حمایت ها را از احمدی نژاد انجام داده بود و نمی شد دو سال بعد او را برکنار کند. یعنی خیلی ها آن وسط نگران حیثیت سیاسی خود و گروه شان بودند. احمدی نژاد هم بعد از حوادث 88 همه چیز کشور را گروگان آن اتفاقات گرفته بود. چون می دانست همه از التهاب و تنش گریزان هستند، فضا را مساعد می دید و همه کار می کرد. واقعا می ترسیدیم که با چنین حرکتی کشور را به هم بریزد. در ابعاد بین المللی هم کار خطرناکی بود و البته وضعیت اقتصادی هم آنقدر رو به نزول و وخامت بود که از نظر ما خطرناک بود. ما خیلی جاها با احمدی نژاد سوختیم و ساختیم. بدترینش همینجا بود. از اینجا به بعد حتی همان ها که به او رای داده بودند، عده زیادی او را نمی خواستند. ولی راه پس و پیش نمانده بود. آقای مصباحی مقدم زمانی گفتند که در مجلس به احمدی نژاد رحم کردیم که برکنار نشد. شما این گزاره را قبول دارید؟ تعبیر من هم کمابیش همین است. اما با یک مقدار اختلاف. ما به او رحم نکردیم، به کشور می خواستیم رحم کنیم وگر نه او برای ما مهم نبود که دل مان برایش بسوزد. نگران بودیم دست به کاری غیرعقلانی بزند. آدمی که در قامت رییس جمهور مملکت به خاطر اختلاف نظری بیاید و یازده روز خانه نشینی کند، ببینید اگر برکنار شود چه خواهد کرد. یعنی فکر می کردید طرفداری دارد که کار خطرناکی کند؟ طرفدار که نداشت به آن شکل. آخر دولتش دیدید که چه وضعی داشت. آن وقت روزهای زوالش بود. ولی به هر حال رفتن یک دولت به شیوه برکناری رییس جمهوری، آن هم در آن شرایط که کشور بزرگ ترین التهاب را تجربه کرده بود قطعا همه چیز را بر می گرداند به جایی بدتر از سال 88. بعد هم می گفتیم که دور آخرش است و بگذاریم این دو سال را با همه دردها بگذرد. ما از بعدش می ترسیدیم. تجربه بنی صدر برای ما خیلی تلخ بود. نمی خواستیم یک بنی صدر دوم داشته باشیم. ولی اگر این ملاحظات نبود، آقای احمدی نژاد قطعا عزل شده بود. یعنی اکثریت قاطع مجلس از آن مقطع به بعد دیگر وی را نمی خواست و قبولش نداشتند. شما نه ماه بعد از این واقعه بحث سوال از احمدی نژاد را داشتید. چرا آن بحث زودتر مطرح نشد؟ پزشکان یک مثالی دارند که می گویند دمل باید رسیده شود تا نیشتر بزند. مسلما اگر کاری که با آقای متکی انجام شد یا با خانم دستجردی انجام شد، زودتر بود باز هم او به دردسر می افتاد. سوال او هم به هر حال زیر بار فشارهای زیادی مطرح شد. اگر آن فشارها نبود قطعا او را زودتر به صحن می کشاندیم. اگر آن سوال زودتر مطرح شده بود هم خیلی در سرنوشت احمدی نژاد موثر می شد. قبلش چقدر تلاش شد تا آن سوال از دستور خارج شود؟ شما ببینید الان یک سوال از وزیر در کمیسیون چقدر باعث فشار می شود. حالا آن سوال از رییس جمهور در صحن علنی بود. خب فشاری که ایجاد شد از فشار حتی استیضاح وزرا هم به مراتب بیشتر بود. بسیار زیاد و خارج از حد تصور بود. بعد مخصوصا اینکه این اتفاق داشت برای نخستین بار در تاریخ مجلس می افتاد. از کجاها توصیه می شد؟ از ائمه جمعه بگیرید تا مسوولان دولتی و سیاسیون و خیلی های دیگر. همه توصیه داشتند که سوال مطرح نشود و در این شرایط خوب نیست. پاسخ های احمدی نژاد چه تاثیری گذاشت؟ خب خیلی تاثیر منفی بود. واقعا بعضی ها پشیمان بودند چرا مثلا بحث عدم کفایت سیاسی را جدی پیگیری نکرده اند. یعنی حتی عده ای به این حد رسیده بودند. ولی خب دیر شده بود و آخر مجلس هشتم بود. این جواب ها اگر شش ماه قبلش مطرح شده بودند، شک نکنید با مجموعه حوادث قبلی از جریان مشایی بگیرید تا خانه نشینی 11 روزه و آن فساد سه هزار میلیاردی که تابستان همان سال رو شد، اگر برکناری احمدی نژاد را قطعی نمی کرد اما برای او خطر بزرگی به وجود می آورد. آقای احمدی نژاد به هیچ عنوان توجه به حاشیه ها و جوانب کار نداشت. فقط خودش را می دید و مطالب خودش را. به هیچ عنوان مشورت را قبول نداشت. سر آن قضیه یک میلیون تومان برای نوزادان، یکی از نمایندگان در مشهد به آقای احمدی نژاد گفت که بیا به ما توضیح بده این پول سر جمع چقدر می شود و می خواهی از کجا بیاوری. آخرین جوابی که داد این بود که بابا تو نمی گذاری ما یک کاری بکنیم. حالا از یک جا می آید دیگر. یک جوری درستش می کنیم. یعنی می خواهم بگویم اصلا فکر نمی کرد قدم بعدی که می خواهد برود کجاست و چگونه است. تصور احمدی نژاد از انقلابی عمل کردن مساوی بی حساب و کتاب عمل کردن بود. قبل از این جریان سوال، استیضاح آقای حسینی، وزیر اقتصاد هم مطرح بود که با یک نقل قول آقای لاریجانی ورق برگشت. آیا واقعا اگر آقای لاریجانی آن حرف را از قول رهبری نمی زدند اقای حسینی عزل می شد؟ قطعا می شد. اصلا ما آن روز آمده بودیم برای برکناری وزیر اقتصاد. من خودم می خواستم رای منفی بدهم که با آن حرف رای مثبت دادم. البته او هم داشت چوب احمدی نژاد را می خورد. من خودم که با او صحبت می کردم می گفت که این سیاست ها را قبول ندارم اما احمدی نژاد من را مجبور می کند که این کارها را بکنم و اگر نکنم بدتر می شود و دولت را به هم می ریزد. زمینه مجلس کاملا عزل آقای حسینی بود. بعد که آقای لاریجانی شروع کرد به صحبت کردن و آن پیام را دادند ما فهمیدیم که پیامی رسیده مبنی بر اینکه شما حرف ها را بزنید و بحث ها را انجام دهید ولی وزیر را نگه دارید. گیر اصلی کار هم بعدش فهمیدیم که آمدن وزیر بعدی بود. یعنی گارد احمدی نژاد این بود که کسی را بیاورد تا فقط دکوری به عنوان وزیر اقتصاد باشد. اصلا احمدی نژاد هشت سال همین گونه از مجالس امتیاز گرفت.
دوشنبه ، ۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 68]
-
گوناگون
پربازدیدترینها