محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842674770
نجابت بازیگر رکن اصلی کار او است/ کَشکی که از سیمرغ با ارزش تر بود
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: سال های پیش زمانی که سینما تشنه یک نفس تازه بود تئاتر همچون یک مادر مهربان خاتون وار فرزندان از آب و گل درآمده خود را روانه پرده نقره ای سینما کرد یکی از آنها محمد علی کشاورز بود. به بهانه نوروز و تولدش دیداری با وی تازه کردیم.فارس: سال های پیش زمانی که سینما تشنه یک نفس تازه بود تئاتر همچون یک مادر مهربان خاتون وار فرزندان از آب و گل درآمده خود را روانه پرده نقره ای سینما کرد. سینمایی که تشنه هنرنمایی و خلاقیت، خسته از تکرار و تقلید، گوشه ای کز کرده بود، نسلی از بازیگران که جزو فرزندان تئاتر خاتون بودند همچون شیر از راه رسیدند تا او بتواند بایستد. این روزها به آنها پنج تن سینما هم می گویند. نمی دانم کلماتی چون استاد، پیشکسوت و هنرمند می تواند تعریف درستی از جایگاه بازیگرانی باشد که برای یک ملت خاطره ساز بوده اند یا نه، اما خوب می دانم آنها فقط بازیگر نیستند. عزت الله انتظامی، داود رشیدی، جمشید مشایخی، علی نصیریان و محمد علی کشاورز تربیت شده صحنه نمایش یعنی خاتون جان هستند. چه نسلی با چه یال و کوپالی آمد. هر کدام قصه خودشان را دارند. نوروز 95 به بهانه این که یکی از پنج تن سینما متولد فروردین است به دیدارش رفتیم. او بهار جدیدش را در 86 سالگی تجربه می کند. محمد علی کشاورز را همه می شناسند او همان ایفاگر نقش خواجه قشیری در سریال تاریخی «سربداران»، «خوابگزار اعظم» در سریال جذاب و پر تماشاگر «سلطان و شبان»، پسر بزرگ و سلطه گر فیلم «مادر»، اتابک در فیلم سینمایی «کمال الملک» و خالق ماندگار نقش «شعبون استخونی» در «هزار دستان» است. به «پدرسالار» هم معروف است. این فرزند خاتون با نقش های ماندگارش حجت را بر سینما تمام کرد. او حالا این روزها روزگار را در خانه اش سپری می کند، در خانه کتاب می خواند، در خانه کارهای پزشکی اش انجام می شود، در خانه رسانه ها را می بیند و در خانه ... خلاصه دلم می گیرد اما پدر سالار این روزها خانه نشینی را زندگی می کند. خبرگزاری فارس جمعه ساعت 10 صبح، برای رسیدن به قرارمان آماده می شویم تا به نمایندگی از فرزندان خاتون خانم به دیدن یکی از فرزندانش برویم. تا به منزلش برسیم هماهنگی های لازم را انجام دادیم تا قرارمان را به فضای سبزی که در نزدیکی خانه اش بود بیندازیم جایی غیر از خانه ای که این روزها زیاد می بیندش. حالا شرایط آماد ه است برای یک دید و بازدید نوروزی، نیمکتی برای نشستن، خاطره های نگفته، سوال های آماده، هوای بهاری و حال خوب استاد که کام مان را شیرین می کند. بعد از احوال پرسی خودش پیش قدم می شود و صحبت هایش را پیش از هر سوالی آغاز می کند که گفت: ایرانیان عزیزم سال نو را تبریک می گویم و امید وارم نوروزتان پیروز باشد. برای تک تک عزیزانم بهترین ها رو آرزومندم. به او می گویم استاد باعث افتخارما است که امروز در کنار هنرمند پیشکسوتی نشستم که برای چند نسل خاطره سازی کرده است او هم با لحنی پر از انرژی گفت: «باعث افتخار من است که در مملکت ایران به دنیا آمدم و ایرونی هستم و تا الان هم برای ایران و ایرانی کار کردم.» «لبخندی می زند و در ادامه خنده تلخ و شیرینش گفت: «حالا هم که از کار افتادم. ولی به هر حال مسئله ایران است و مردم خوب ایران چون در هر جایی هم مردم خوب داریم و هم بد، روی صحبتم با مردم خوب ایران است و برای شان آرزوی موفقیت، شادی و پیروزی می کنم. امیدوارم مملکت خودشان را دوست داشته باشند و تمام هم و غم خود را برای آزادی و پیشرفت سرزمین خود به کار گیرند به خصوص افرادی که در هنر سینما فعالیت دارند. آنقدر با حلاوت در مورد ایران و ایرانی صحبت می کند و غرور در چشمانش موج می زند که گاهی شبیه به یک نظامی محافظ مرز های ایران می شود و من را یاد بازیش در نقش دائی جان سرهنگ سریال «دائیی جان ناپلئون» می اندازد او با لحنی پدرانه در تعریف سرزمینش می گوید: «هیچ فرقی در سرزمین من بین زن و مرد نیست. برخی فکر نکنند چون مرد هستند هر کاری دوست دارند انجام می دهند، نه. الان ما در مملکت خودمان دیده ایم که چه کارهای مهمی است که به زن ها محول می شود که البته بهتر از مردها هم آنها را انجام می دهند. مردم ایران باید برای سربلندی و آزادی سرزمین شان یک دل شوند و به هم کمک کنند، کوشش و تلاش کنند، البته گروهی که در مسیر این اتفاق ها بسیار اثر گذارند روزنامه نگارها و خبرنگارها هستند.» خالق نقش «خوابگذار اعظم» در سریال به یادماندنی «سلطان و شبان» به واسطه حرفه اش حتما ایران را به خوبی دیده است از او درباره مکان های دیدنی ایران می پرسم که با لحنی بریده بریده و پر تاکید به من که حالا به چشم خبرنگار نگاه می کند می گوید: «باید به مردم ایران نشان دهید که ایران فقط تهران نیست، ایران بلوچستان دارد در شمال و جنوب کشورمان شهرهای زیبا و خاصی دارد که باید آن ها را به مردم معرفی کنید. باز هم می گویم ایران فقط تهران نیست. همین طور که به صحبت های نصیحت گونه استاد گوش می دهم با خود می گویم حق دارد دلش برای جای جای ایران بتپد و سفارش کند چرا که او دیگر متعلق به اصفهان شهری که در آنجا به دنیا آمده است نیست او متعلق به یک فرهنگ و تاریخ ایرانی است باید هم جوش مردم را بزند متوجه می شود به فکر فرو رفته ام و کمی سرش را پایین می آورد که به چشمانش نگاه کنم دوباره متوجه حرفهایش می شوم که می گوید: «باید مردم یک سرزمین کهن با تاریخ و تمدن کشورشان آشنا باشند به نقاط مختلف سفر کنند تا فرهنگ های مختلف خود را بشناسند. باید متوجه شوند که یک کرد و بلوچ و یا ترک چگونه زندگی می کند. سرزمین ما سرزمینی است که در آن اقوام مختلف زندگی می کنند باید اقوام مختلف دل ها ی شان یکی شود تا برای ابادی کشور حرکت کنند.» در حین صحبت های استاد کشاورز به چشم هایش نگاه می کردم که چقدر ...، دیگر علاقه ندارم سوالی بپرسم سوالی هایی که شاید بارها بارها به آنها جواب داده است مثلاً در مورد تنها فرزندش نیلی که در بلژیک زندگی می کند و یا آخرین کارش که «فرزند صبح» بود و هنوز تکلیفش نامشخص است، کاغذ سوال هایم را در جیبم می گذارم ترجیح می دهم او حرف بزند و من گوش کنم ترجیح می دهم از هرچه می خواهد بگوید، مهمان که اینقدر صاحب خانه را سوال پیچ نمی کند. وقتی حرف هایش تمام شد با لبخندی رو به من گفت: ببخشید فکر کنم خیلی صحبت کردم. افتادگی نه در لحن بلکه در رفتار بازیگری که 37 اثر سینمایی، 47 سریال و 12 تله تئاتر را در کارنامه خود به ثبت رسانده است برایم دل نشین و آموزنده است. چقدر نشستن کنار او با این همه یال و کوپال آسان تر از ایستادن در مقابل برخی بازیگران امروز سینما است که لقب ستاره را به گردن خود آویزان کرده اند. رو به بازیگر نقش«اتابک» سریال «کمال الملک» گفتم «این چه حرفیه استاد. لذت می بریم وقتی شما صحبت می کنید شک نکنید ساده ترین حرف ها هم از جانب شما در جان ما و خوانندگان این متن می نشیند. او هم گفت: «اختیار داری عزیز دلم.» به وی گفتم:به هرحال یکی از بهانه های مان برای آمدن غیر از سال نو تولدتان از فروردین ماه است، استاد 26 فروردین ماه روز تولد 86 سالگی تان است 85 بهار را پشت سر گذاشتید در هشتاد و ششمین تجربه بهاری خود چه چیزی دوست دارید که به عنوان هدیه دریافت کنید چیزی که شما را سر ذوق بیاورد؟ باز هم دغدغه همیشگی اش را بیان کرد و گفت: والله آن چیزی که برای من لذت بخش است این است که اتحاد مردم را ببینم تا هیچ کشوری نتواند به خاک ما تجاوز کند. در دل اتحاد دوستی برادری و عشق وجود دارد. در طول تاریخ همیشه هر جا که نیاز بوده مردم ایران به کمک هم آمدند اگر جوان ترها کمی تاریخ بخوانند قطعاً به این نکته ها مختصر و کوتاه و شاید تکراری من پی می برند و متوجه اهمیت آن ها می شوند. مگر می شود بازیگر سریال های ماندگاری چون «پدرسالار» در نقش اسدالله خان و دائی جان سرهنگ در «دائیی جان ناپلئون» و یا «شعبون استخونی» در «هزار دستان» باشی و تلویزیون نبینی؟! دلیلش را می پرسم کمی کتش را صاف و صوف می کند آهسته و شاید با کنایه، می گوید: تلویزیون دارم اما نگاه نمی کنم چیزهایی در شبکه های تلوزیون وجود دارد که خیلی با روحیه ام سازگار نیست اما کتاب، کتاب زیاد می خوانم عاشق مطالعه ام و هنوز دوست دارم که یاد بگیرم. چند وقت پیش در سینما وقتی پرویز پرستویی در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر موفق شد سیمرغ بلورین بهترین بازیگری را دریافت کند آن را با به پنج بازیگر سینما که آن ها را پنج تن سینما نامگذاشت اهداء کرد. برایم جالب شد تا بدانم چطور از این کار و برخی اتفاقات روز سینما مطلع می شود که گفت: نه اطلاعات آنچنانی نداشتم فقط در روزنامه خواندم و برخی از اطرافیانم هم این خبر را به من اطلاع دادند. می خواهم مطلبی بگویم نه این که چون پرستویی در آنجا از من تقدیر کرده است اما او را از قبل من می شناسم. پرستویی یک انسان والا و وارسته است. او دلش پاک است یکی از ویژگی های او مطالعه بودهاست. پرستویی جزو هنرمندان درجه یک سرزمین مان است. برای او آرزوی موفقیت و سلامتی می کنم. اما افراد دیگه ای هم هستند که خودم آنها را دوست دارم مثل عزت الله انتظامی، داود رشیدی علی نصیریان اما متاسفانه من و داود رشیدی مریض شدیم و فعلاً نمی توانیم کار کنیم. در مورد علی نصیریان باید بگویم که در طول مدتی که با او آشنا بودم یک چیز بسیار مهم را از او یاد گرفتم و آن نجابت است. خودش از هم صنف های و هم دوره ای هایش یاد کرد که به یاد خاطره اش از زنده یاد علی حاتمی افتادم که روزی به دیدارش می رود تا او را با خود به سینما ببرد کشاورز هم در جواب به او گفته بود نه من علاقه ای به آمدن به جشنواره و اینطور جاها ندارم علی جان به ما جایزه نمی دهند، اما در نهایت به اسرار مرحوم حاتمی وی راضی می شود و او را همراهی می کند. زمانی که استاد را به یاد این خاطره اش می اندازم و دلیل این نگاهش را جویا می شوم لبخندی می زند، سری تکان می دهد و می گوید: آیا غیر از این بود؟ این نگاه درست است. می گویم: «یعنی استاد اعتقاد تان این بود که به شما جایزه و یا سیمرغ نمی دهند و او این بار با لحنی محکم تر که تداعی کننده جدیت «پدرسالار» برایم بود گفت: «من جایزه نمی خواهم، سیمرغ هم نمی خواهم، من جایزه و سیمرغ ام را از مردم دریافت می کنم که البته آن را هم گرفته ام. من از تک تک مردم این سرزمین جایزه ام را گرفته ام. در ادامه صحبت هایش یادآور شدم زمانی که روزی گفته بود یک خوشه انگور از یک گاریچی دریافت کرده که او را بهترین هدیه می دانسته است و او هم لبخندی زد و گفت از این جوایز شیرین زیاد گرفته و گفت: روزی در کرمان مشغول قدم زدن بودم خانم های روستایی را دیدم که در گوشه ای نشستند و کشک درشت می کنند تا من را دیدند بلند شدند و کلی احترام گذاشتند همه آنها من را با نام پدر سالار صدا می کردند و از آن کشک مخصوص به من هم دادند این محبت برای من بزرگترین جایزه ای بود که گرفته بودم. لذت گرفتن یک کشک در چشمان استاد دیده می شد و شاید هنوز مزه انها زیر زبانش باشد هدیه ای پر از عشق از زنان ساده روستایی که در خانه با «پدرسالار» زندگی کرده اند. او در ادامه صحبت هایش گفت: بله لذت معنوی کشک های زنان روستایی از سیمرغ برایم بیشتر است، واقعاً بیشتر است. برای این که من از بین مردم رشد کردم و باید به فکر مردم باشم اگر چیزی دارم از حمایت ها و دعای مردم سرزمینم است. من به مردم مملکتم بدهکارم. کمی به فکر فرو می رود، سکوت می کنم، دلم نمی آید خلوتش را به هم بزنم نمی دانم کدام بخش از خاطراتش را مرور می کند او پر است از خاطرات تلخ و شیرین، پر از نگفتنی هایی که مجالی برای گفتنش نیست یا اصلاً گفتنی نیست. استاد و یا به قول پرستویی یکی از پنج تن سینمای ایران که در کنارش نشسته بودم نگاهش را پایین می اندازد و آرام می گوید: حالا چند سالی است که پایم شکسته و نمی توانم کار کنم. به جوان ترها سفارش می کنم که در این حرفه سلامتی مهم تر از هر چیزی است خیلی چیزها از همین سیگار و ژست شروع می شود. نمی توان به بازیگر آثاری چون «دلشدگان» و «مادر» رسید و حرفی از علی حاتمی نزد آن هم بازیگری که در هفت فیلم با حاتمی همکاری داشته است. یاد زنده یاد حاتمی که می افتد از دخترش لیلا هم حرف می زند و بازیش را نیز تایید می کند در صحبت هایش به سال هایی اشاره می کند که برای من تاریخ دوری است، حالا استاد خاطره بازی اش می گیرد و می گوید: علی حاتمی نمایش نامه برای کودکان می نوشت و وقتی در دانشکده هنر های دراماتیک رفتیم علی همراه ما بود یکی از دلایلی که با او کار کردم میزان سواد و آگاهی او نسبت به تئاتر و سینما بود. چرا علی حاتمی نامش در تاریخ سینما ماندگار می شود؟ یکی از ویژگی های مهم او نجابت است. در صحبت هایش از اکبر خواجویی کارگردان پدرسالار هم یاد می کند، او را هم فرد با سوادی می داند که هم سینما را می شناسد و هم تئاتر خواجویی خالق سریال به یادماندنی «پدر سالار» است. یاد گروهی که با آنها کارش را آغاز کرده می افتد مگر می شود به آن تیم فکر کرد و از اخلاق حرف نزد شاید دلیل سفارشش به جوان ترها این باشد که گفت: یک عاشق بازیگری باید جای جای سرزمینش، مردمانش و فرهنگش را بشناسد. بازیگری ادای یک سری دیالوگ نیست، بازیگر در مقابل دوربین قرار گرفتن و یا به روی صحنه تئاتر رفتن نیست، کار تئاتر سخت است خیلی سخت. بازیگرانی که در حال حاضر فعالیت می کنند با خود فکر می کنند که ماندگار می شوند؟! مردم آنها را دوست دارند؟! مردم ایران فهمیده و باشعور هستند خیلی مهم است که آنها در مورد منش یک بازیگر چه می گویند. او کارهای زیادی برای تلویزیون انجام داده است حتی کارگردانی هم کرده است او را به یاد تله تئاتر «بختک» می اندزم که خودش ساخته بود از من می پرسد که می دانی نویسنده اش کیست؟ کمی فکر می کنم که خودش با لحن آموزگاری می گوید: دکتر محمد صنعتی یکی از روانپزشکان درجه یک این کشور بود. کارگردانی کردن کار سختی است صبر می خواهد. البته یک کار دیگری را کارگردانی کردم به نام «نیویورک نیویورک» عباس زاهدی آن را نوشته بود. عباس هرچیزی را نمی نوشت برای این که برای خودش ارزش قائل بود. به استاد می گویم تلاش کردم تا یکی از دوستان هم نسلش برای مصاحبه همراه ما باشد که نشد او هم با روی خوش و ادبیات خاص خودش گفت: یک مسئله ای است ما با بچه های جوان نمی توانیم خاطره بازی کنیم حرف های مشترک کمی داریم. بچه های جوان ایده های جدیدی دارند که مختص خودشان است و ما آنها را نداریم اما هنوز با دوستان قدیم ام در تماسم. گاهی با عزت الله انتظامی تماس می گیرم و گاهی هم با علی نصیریان و همین طور سایر دوستان هم نسل ام. در همین حین یکی از رهگذران که سن و سالی هم داشت و مدت زیادی بود انتظار می کشید تا ما صحبت های مان تمام شود جلو آمد و گفت: «اجازه می دهید یک عکس سلفی با استاد بگیرم؟!» حق داشت این روزها همه سلفی می گیرند هوای خوب باشد و دوربین آماده و یکی از خاطره ساز ترین بازیگران سینما... مگر می شود از سلفی گرفتن گذشت؟! بحث بسیار از سوال های مد نظرمان دور شد و خود را به جریان صحبت های محمد علی کشاورز سپردیم به هر حال هدف دید و بازدید بود که حاصل شد. حرف آخر استاد این بود: بشنو این نی چون شکایت می کند ** از جدایی ها حکایت می کند کز نیستان تا مرا ببریده اند ** در نفیرم مرد و زن نالیده اند سینه خواهم شرحه شرحه از فراق ** تا بگویم شرح درد اشتیاق
دوشنبه ، ۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها