محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855669144
مهتاب کرامتی: به اتکای مدرک دانشگاهی ام سفیر یونیسف شدم
واضح آرشیو وب فارسی:ایسکا نیوز: به گزارش ایسکانیوز، در این گفت وگو با مهتاب کرامتی درباره بازی اخیرش در «مزار شریف» صحبت کرده ایم؛ فیلمی که در آن مجبور شد برای ادای درست لهجه افغانی، از معلم لهجه استفاده کند. از فحوای حرف هایش پیدا بود که از تجربه ای که کسب کرده، پشیمان نیست و هرچند کار سخت بوده، نقش خودش را دوست داشته است. اینها بهانه ای شد تا به نقاط و نکات دیگری هم در کارنامه او بپردازیم. *** -قبل از شروع گفت وگو نقبی بزنیم به حضور چند ماه پیش شما در غرفه خبرگزاری دانشگاه آزاد اسلامی و اعلام دانشگاه آزادی بودنتان. با توجه به فعالیت در حرفه بازیگری، آیا تحصیلات شما در رشته میکروبیولوژی کمکی به رشد شما کرده است؟ اتفاقاً انتخاب من برای عنوان سفیر یونیسف دقیقاً به رشته تحصیلی من که «میکروبیولوژی» است، مرتبط بود. در واقع آشنایی من با یونیسف به کمپینی که در آن همکاری داشتم، برمی گردد. من نمی دانستم چیزی به اسم «سفیر صلح» در ایران وجود دارد، اما خوش شانسی من بود که این آشنایی اتفاق افتاد و دغدغه ام دیده شد. واقعیت این است که من برای این کمپین و موارد اینچنینی زمان می گذاشتم؛ یعنی به این همکاری فقط به عنوان یک نماد و دوستدار، نگاه نکردم. بعد از آن، کار من جدی تر شد و به سفیر حسن نیت یونیسف که در شاخه های مختلف کار می کند و HIV (ایدز) یکی از آن هاست، تبدیل شدم. یکی از دلایل اصلی این همکاری، تحصیلات من است در دانشگاه آزاد اسلامی است. -در کارنامه شما تجربه گرایی و انتخاب نقش های دور از هم و البته دور از انتظار، به عنوان خط مشی دیده می شود. این مسئله تا چه حد خودآگاه بوده و تا چه حد دلیلش را باید در جنس نقش هایی که به شما پیشنهاد می شود، جست؟ ممکن است اینطور به نظر برسد که در پس چنین انتخاب هایی، یک تصمیم گیری خودآگاه وجود دارد. به هر حال تعدادی فیلمنامه به یک بازیگر پیشنهاد می شود و او باید از میان پیشنهادهای موجود، دست به انتخاب بزند. اما در ناخودآگاه من انگار میلی به این نقش های چالش برانگیز وجود دارد و دوست دارم نقش های متفاوت تری به کارنامه سینمایی ام اضافه کنم. اما واقعاً این یک تصمیم برنامه ریزی شده نیست. -البته ماجراجو هم هستید. ضمن اینکه گویا با پذیرفتن نقش فرعی هم مشکلی ندارید؟ بله. اصلاً دنبال این نیستم که برای خودم مرزی بگذارم و بگویم این بله و آن خیر. ترجیح می دهم ببینم کلیت کار تا چه حد ارزشمند است و من چقدر می توانم در آن توانایی هایم را نشان دهم. بستگی به نوع نقش دارد که ببینم آیا این امکان را دارم که تجربه متفاوتی داشته باشم یا نه. -بگذارید همین حرفتان را به ایفای نقشتان در فیلم «مزار شریف» پیوند بزنیم. گاهی هست که شما تن به چنین ریسکی می دهید، اما از طرفی هم به نتیجه کار یک اطمینان نسبی دارید؛ یعنی کارگردان و سایر عوامل فیلم را می شناسید یا قبلاً همکاری با آن ها را تجربه کرده اید. در مورد «مزارشریف» ظاهراً اوضاع از این قرار نبود. چه شد که این نقش را بازی کردید ؟ اتفاقاً قبل از مزارشریف دو دفعه دیگر هم به من پیشنهاد ایفای نقش زن افغان شده بود. اما هر دو بار درگیر نوعی هراس شدم و به شک افتادم که از پسِ این نقش برمی آیم یا نه. این شد که پیشنهادها را نپذیرفتم. وقتی هم فیلمنامه مزار شریف را برایم فرستادند، قدری جا خوردم. یعنی از آقای برزیده انتظار نداشتم که برای این نقش مرا در نظر گرفته باشد. اما برخلاف تصور شما، تیمی که پشت کار بود، مایه اطمینان خاطر من شد. یعنی وقتی نام منوچهر شاهسواری را به عنوان تهیه کننده می شنوید، نوعی اطمینان خاطر پیدا می کنید. -از تجربه بازی در فیلم «عصر یخبندان » صحبت کنید. تجربه بسیار متفاوتی در زمینه بازیگری بود و از آن دسته نقش هایی بود که هر بازیگری دوست دارد به او پیشنهاد شود. باید خوش شانس بود که یک تیم خوب دست به دست یکدیگر دهند که کار بازیگر نمود پیدا کند. -زمانی که فیلمنامه را خواندید، فکر می کردید فیلم مورد توجه قرار گیرد ؟ فیلم های قبلی مصطفی کیایی را دیده بودم و زمانی که فیلمنامه را خواندم، احساس کردم این فیلمنامه از فیلم های قبلی کیایی جلوتر است اما زمانی که فیلمبرداری به پایان رسید و فیلم را در جشنواره دیدم، کاملاً دریافتم که پیش بینی ام دست بوده است. -درمورد نقش خودتان چطور؟ در مورد نقش خودم هم باید بگویم من تجربه بازی نقش معتاد را داشتم، اما یک معتاد متفاوت و فروریخته که را نه. اگر در جمعی باشید و بخواهید تشخیص دهید که چه کسی دچار اعتیاد است و چه کسی نیست، بسیار دشوار است. به دلیل اینکه مصرف مواد مخدر راحت تر شده است. من تمام تلاشم را در این فیلم کردم که این اتفاق را ببینیم. یعنی در حال حاضر اگر کسی بخواهد شیشه مصرف کند، هیچکس متوجه نمی شود، به دلیل اینکه نه بویی دارد و نه احتیاج به ابزار ویژه ای دارد. کسی هم متوجه نمی شود. اما چیزی که دیده می شود؛ عوارض فیزیکی و روانی است که ما در افراد دچار اعتیاد می بینیم. نکته مهم بیرون آمدن از این بیماری است که بسیار سخت است. شاید این موضوع را در جامعه زیاد می بینیم که دو نفر در خیابان به دلیل یک مسئله کوچک با یکدیگر دچار درگیری می شوند و شما فکر می کنید مگر چه اتفاق ویژه ای افتاده که چنین عکس العملی رخ می دهد. - ممکن است معتاد تبدیل به تیپ شود اما خوشبختانه نقش شما به گونه ای بود که لایه های مخلتفی داشت و نمی توان گفت که فقط معتاد بود. این موضوع به تیزهوشی مصطفی کیایی برمی گردد که شخصیت پردازی اش بسیار درست بود و این امکان را به من می داد که بتوانم زندگی کسی که معتاد است و فقط قرار نیست اعتیاد او نشان داده شود را از زوایای مختلف بازی کنم. -رفتن به NGOهای ترک اعتیاد چقدر به شما کمک کرد ؟ خب ما به NGOهای ترک اعتیاد می رفتیم و با بیماران مصاحبه می کردیم. اما برخلاف فیلم «اسب حیوان نجیبی است» که برای آن فیلم هم تحقیقات میدانی داشتیم و به NGOها می رفتیم، در فیلم «عصر یخبندان» به قشر متوسط جامعه نیاز داشتیم. شاید اعتیاد در این قشر کمتر باشد اما تأثیرات آن در زندگی شان بسیار زیاد است و اگرچه هنوز به انتهای راه نرسیده اند ولی فروپاشی زندگی شان شروع شده است. برای همین به مراکز ترک اعتیاد رفتیم و به تجربه هایشان گوش کردیم تا بتوانیم جمع بندی داشته باشیم که نقش را رنگ آمیزی کنیم. -معمولاً برای همه نقش هایتان اینگونه پژوهش را انجام می دهید؟ اگر نیاز باشد حتماً این کار را انجام می دهم اما از کارگردان می خواهم که کنارم باشد و راهنمایی ام کند. این اتفاق در مورد فیلم های عبدالرضا کاهانی هم افتاد و برای خودم نوعی ریاضت داشتم و حتی یک برنامه ریزی برای نوع زندگی ام می کردم. برای مثال اعتقاد دارم فیلمی که در شهرستان فیلمبرداری می شود، می تواند کمک زیادی به بازیگر کند، چراکه همه مسائل حذف می شود و به فضای فیلم وارد می شود. اینطور نیست که فیلمبرداری تمام شود و دوباره به شرایط زندگی تان برگردید بلکه می توانید با نقشتان زندگی کنید. در فیلم «بیست» این اتفاق افتاد؛ من یک سری چارچوب برای خودم در نظر گرفتم که سوار آژانس نشوم و با هر ماشینی رفت وآمد نکنم. حتی عبدالرضا کاهانی ماشین های کهنه و از رده خارج را برای من در نظر می گرفت. درواقع بیشترین فشار را به من می آوردند که تحت تأثیر قرار بگیرم.. البته همینطور هم شد. حتی اگر می خواستم به مهمانی بروم، اصلاً اجازه نمی داد. -چرا عبدالرضا کاهانی اصرار داشت نقش را شما بازی کنید؟ انتخاب های آسان تر هم وجود داشت. بله، خیلی. آقای کاهانی از آن دسته کارگردان های تجربه گراست و دوست دارد با هر فیلم یک شکل متفاوت از بازیگری را برای مخاطب به نمایش بگذارد و یک تصویر متفاوت از یک بازیگر را به مخاطب ارائه کند. به نظر من ایشان در این موضوع موفق بوده است. برای مثال نقشی که علیرضا خمسه در فیلم «بیست» بازی کرد، بی نظیر بود. یا مجید صالحی در فیلم «استراحت مطلق»، رضا عطاران هم در فیلم «اسب حیوان نجیبی است» همینطور است. احساس می کنم عبدالرضا کاهانی این کار را زیاد انجام می دهد. -دو فیلم را به تازگی در نوبت اکران داشته اید؛ «جامه دران» و «ارغوان». تجربه این دو فیلم چطور بود؟ فیلم «ارغوان» را خیلی دوست دارم و معتقدم فیلم پاییزی قشنگی است اما شاید هرکسی نتواند با آن ارتباط برقرار کند. اما کسانی که موسیقی برایشان اهمیت دارد، فیلم را دوست داشتند. فیلم «جامه دران» هم همینطور. -قصد ندارید فیلم بسازید؟ نه! اما دغدغه ام حمایت از کارگردان های جوان است. همیشه زمانی که فیلم های کوتاه را تماشا می کردم، دوست داشتم این اتفاق بیفتد و خوشبختانه شرایط به گونه ای فراهم شد که بتوانم از فیلم جدید احسان عبدی پور که در بوشهر کلید می خورد، حمایت کنم و امیدوارم که فیلم خوبی شود. موسیقی برای من اهمیت دارد و به همین دلیل از کارهایی که تلفیقی از سینما و موسیقی باشند، استقبال می کنم. آهنگساز این فیلم محسن شریفی گروه «لیان» و یکی از بازیگران هم رضا یزدانی خواننده است. منبع: نشریه چاره 20101
شنبه ، ۲۹اسفند۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسکا نیوز]
[مشاهده در: www.iscanews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها