محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842636575
وقتی جمشید مشایخی با آتش سیگار تنبیه شد!
واضح آرشیو وب فارسی:فرهیختگان آنلاین: نزدیک به شش دهه است که استاد جمشید مشایخی با نقش آفرینی های مختلف بینندگان را مجذوب و مهر و محبت خود را نثار آنان کرده است. او هرگز در نقشی تکرار نشده و همواره در تمامی این نقش ها، دو صفت مهربانی و فروتنی در او نمایان شده است. به گزارش فرهیختگان آنلاین (FDN.ir)؛نزدیک شدن فصل بهار و فرا رسیدن نوروز بهانه ای شد که مهمان خانه استاد شویم و با او و همسر مهربانش به گفت وگو بنشینیم. استاد با وجود بیماری و سرفه های مکرر، دعوت ما برای گفت وگو را پذیرفت و درنهایت حوصله، پاسخگوی پرسش هایمان شد. آنچه از نظر می گذرد، حاصل این گفت وگوست. از ابتدای زندگی شروع کنید و بفرمایید کی و کجا به دنیا آمدید؟ من متولد 6 آذر سال 1313 هستم و در هفت فرسخی تهران منطقه ای به نام پارچین به دنیا آمدم. در آنجا کارخانجات شیمیایی ارتش برپا بود و پدر من در آنجا شاغل بود. وی تحصیلکرده آلمان و سوئد بود و در سمت افسری شیمیست اشتغال داشت. کمی هم از مادرتان برایمان بگویید، او را چگونه توصیف می کنید؟ مادرم مانند همه مادرهای دیگر معلم نخست من بود و به تربیت ما به شدت اهمیت می داد. خاطره ای را از او تعریف کنم. پدر من از سوئد برای من یک تانک اسباب بازی سوغات آورده بود که لوله توپ آن با سنگ فندک کار می کرد و در آن زمان یک اسباب بازی استثنایی به شمار می رفت. یک روز در روزهای شب عید بچه های همسایه آن را از من گرفتند تا ببینند و با آن بازی کنند، اما موتورش را برداشتند و جلد خالی اش را به من پس دادند. آن را به دست گرفتم و به خانه برگشتم. مادرم یک نفر را برای گلکاری در باغچه آورده بود و برای همین خودش هم در حیاط ایستاده بود تا به او بگوید کجا گل بکارد. او مرا به همراه تانکم که دیگر خراب شده بود، دید و علت را جویا شد. من هم با ناراحتی جواب دادم: «بچه های پدرسوخته این بلا را سر تانک من آوردند.» مادرم که این حرف را از من شنید از مرد گلکار خواهش کرد که سیگار روشنش را به او بدهد. سپس ته سیگار داغ را به دست من زد و گفت: «بار آخرت باشد که فحش می دهی! این کلمات نباید از دهان تو خارج شود.» دستم سوخت، اما شدیدتر از آن دلم سوخت که چرا مادرم را ناراحت کردم. می دانستم که تا چه اندازه او به ادب و کمال ما اهمیت می دهد و این کار من اشتباه بود. مادرم خانمی جدی بود و قربان صدقه ما نمی رفت، اما به شدت عاشق ما بود. وقتی از دنیا رفت، من از خواهرهایم شنیدم که به آنها گفته بوده من که فرزند ارشد بودم را بیشتر از بقیه دوست داشته. این حرف را به آنها زده بود و هیچ گاه به خودم نگفت. یادش همواره برای من گرامی است. پدرم هم برای رشد و تعالی شخصیت ما زحمت زیادی می کشید و برایش مهم بود که ما در نهایت ادب و فروتنی پرورش یابیم. یادم می آید که سال 1321 هنوز جنگ جهانی دوم بود و پدر من به خاطر شغلی که در اسیدسازی کارخانه ارتش داشت، به مدت یک ماه نتوانست حتی برای یک لحظه به خانه بیاید. این درحالی است که خانه ما به کارخانه پدر بسیار نزدیک بود و علت این نیامدن او، حجم بسیار گسترده وظایفش بود. یادم می آید یک بار که پس از گذشت مدتی به منزل آمد، از من راجع به درس و مدرسه سوال کرد و اسم همکلاسی هایم را پرسید. من اسامی را به او گفتم و پدر متوجه شد که بیشتر همکلاسی های من فرزندان کارگرهای او در کارخانه اسیدسازی اند. پدر به من گفت اگر باد به گوشم برساند که بابت بالادست شغل پدرت نسبت به پدر آنها فخرفروشی کرده ای، دیگر اسمت را نخواهم آورد و جایت در این خانه نخواهد بود. پدرم رابطه بسیار خوبی با کارگرانش داشت و به آنها محبت می کرد. این فرهنگ را به ما هم تسرّی داد. پدر و مادر من افرادی اصیل و درعین حال بسیار فروتن بودند. مادر من از نوادگان نادرشاه بود و عموی پدر من از کلات نادری حق و حقوق می گرفت، اما اینها باعث نشده بود آنها به خودشان اجازه بدهند، سر سوزنی نخوت و تکبر وجودشان را فرابگیرد. چند خواهر و برادر داشتید؟ ما هفت تا بودیم و من فرزند ارشد بودم. بعد از من علی، فرهاد، مریم، لیدا، امیر و ویدا. من و علی ایرانیم. فرهاد در آمریکا و بقیه اتریش زندگی می کنند. از دوران بچگی و بازی های آن دوران برای ما تعریف کنید؟ من در دوران بچگی ام سه چرخه خیلی دوست داشتم. پدر برایم یک سه چرخه خرید، اما متاسفانه آن سه چرخه را دزدیدند. من خیلی ناراحت بودم. پدرم هم آن قدر تمکن مالی نداشت که بتواند برایم یک سه چرخه دیگر بخرد، برای همین خودش دست به کار شد و برای من یک روروک ساخت. من در آن زمان با بچه های همسایه بازی می کردم. کم کم روروک و سه چرخه جای خود را به فوتبال و والیبال داد. تابستان ها در رودخانه جاجرود به ماهیگیری می پرداختیم. به چه مدرسه هایی رفتید؟ اوایل در پارچین مدرسه می رفتم. پدر یک سال من را دبیرستان البرز گذاشت. یک سال آنجا بودم تا این که پارچین هم دبیرستان برپا کرد. سه سال متوسطه را پارچین رفتم. سپس دبیرستان نظام رفتم و پس از آن وارد دانشکده افسری شدم، اما روحیه ام با ارتش سازگار نبود. شخص منضبطی بودم، اما ارتش را دوست نداشتم. در ارومیه افسر وظیفه شدم. در سال 1336 اداره هنرهای دراماتیک برپا و راهی برای نجات من پیدا شد. دایی ام می دانست من از همان دوران کودکی به تئاتر و نمایش علاقه داشتم و به همین دلیل به من توصیه کرد به این اداره بروم. من در آنجا تست بازیگری و خوشنویسی دادم و بلافاصله قبول شدم و اولین کسی بودم که در آن اداره استخدام شدم. آن زمان 23 ساله بودم. راجع به ازدواجتان صحبت کنید. چگونه با خانم گیتی رئوفی آشنا شدید و چه شد که تصمیم به ازدواج با او گرفتید؟ این اتفاق هم در همان سال رخ داد. گیتی نوه دایی پدر من است. منزل آنها تهران نو بود و مادرشان عمل کرده بود. من در خیابان امام حسین سوار اتوبوس شدم و در آنجا برادر مرحوم ایشان را دیدم. همانجا خبر عمل مادرشان را شنیدم و قرار گذاشتم برای عیادت بروم. در همان جلسه به گیتی علاقه مند شدم. با والدینم صحبت کردم. حقوق من در آن زمان 250 تومان بود. گیتی هم معلم بود و درآمد داشت. پدرم هم از ما حمایت کرد و به ما اجازه داد در منزلش ساکن شویم. ما چهار سال در منزل پدری سکونت داشتیم و بعد از آن به منزل خود نقل مکان کردیم. سال 36 ازدواج کردیم، سال 37 نادر به دنیا آمد، شش سال بعد نغمه شش سال بعد هم سام. مهریه همسرتان چه بود؟ من در روز معارفه روی کاغذ عدد یک را نوشتم و گفتم 15- 10 صفر به این اضافه کنید، اما همسرم این را قبول نکرد و گفت روی زن نباید قیمت گذاشت. او یک جلد کلام الله مجید و یک شاخه گل را مهر خود کرد. این کار او ارزشش را صدها برابر در چشم من بالا برد. من به مهریه اعتقاد ندارم و فکر می کنم مهریه بهای بانو را پایین می آورد. مگر یک زن با پول ارزش پیدا می کند؟ ارزش زن به متانت و درک و ادب اوست، نه به رقمی که به عنوان مهریه برای او تعیین کرده اند. بالاخره در هر زندگی مشترکی موارد اختلاف سلیقه هست، اختلافات زناشویی را چگونه حل می کردید؟ ما همیشه عاشق هم بودیم، اما به هر حال اختلاف پیش می آید؛ چون علاقه ما ریشه ای بود هیچ گاه اجازه ندادیم دلخوری طولانی شود و در اولین فرصت اوضاع را به روال معمول برمی گرداندیم. همسر من بانویی فهمیده و صاحب کمال است و زندگی در کنار او همواره توام با آرامش و خوشی بوده است. نقش احترام را درتربیت فرزندان چگونه می دانید؟ بسیار مهم است. وقتی بچه ای حرف زشتی می زند از محیط اطراف و والدینش یاد گرفته است. همان طور که قبلا گفتم پدر و مادر من به احترام و ادب اهمیت زیادی می دادند و من هم این را آموخته ام. والدین نباید در حضور بچه ها از احترام و ادب غافل شوند؛ چون همین بچه ها آینده مملکت ما را می سازند. دردورانی که فرزندانتان کوچک بودند، چگونه با آنها وقت می گذراندید؟ من اکثر اوقات سر کار بودم و زمان زیادی برای بودن با بچه ها نداشتم، اما گاهی اوقات آنها را به پارک یا رستوران های خانوادگی می بردم. شمال هم زیاد می رفتیم. چند نوه دارید؟ اسامی شان چیست و چندساله اند؟ دخترم نغمه دو تا دختر به نام های عسل و غزل دارد که به ترتیب 27 و 26 ساله اند. پسرم نادر با یک خانم آلمانی ازدواج کرده و اکنون پسری 21 ساله به نام یووین دارد که ساکن وین است. کوچک ترین نوه من هم دختر سام ، صحراست که 20 سال دارد. جمشید مشایخی گذشته از خانواده خود عضوی از خانواده بزرگ 80 میلیون نفری ایران است. خودتان نسبت به این مساله چه حسی دارید؟ من از بچگی این حس خانوادگی را نسبت به تمام هموطنانم داشتم. وقتی بچه بودیم، پدر و مادر ما را عادت داده بودند که به تمام آقایان که دوستان خانوادگی مان بودند، عمو بگوییم و همسرانشان را عمه صدا بزنیم. به این ترتیب ما احساس می کردیم که خانواده بزرگی داریم و به تمامی آنها تعلق خاطر داشتیم. این عشق به دوست و آشنا و خانواده بزرگ ایرانی از همان زمان در وجود من شکل گرفت. مهم نیست که من با چه کسی هم خون باشم، مهم این است که حسی عمیق به او داشته باشم. من در سال 1356 در فیلم «ماهی ها در خاک می میرند» نقش یک رفتگر را بازی می کردم. من در خیابان ایران با عزیزی در همین شغل دوست شدم. ایشان من را به منزل برای صرف ناهار دعوت کرد. من رفتم و از او بسیار ممنون و متشکر شدم. من مدتی به همراه او زباله برای دفن می بردم تا نقشم را بهتر درک کنم. آنجا بود که متوجه شدم این حرفه چه ارزشی دارد. ما زباله منزل خودمان را به زور بیرون می بریم، اما این عزیزان گرانقدر زباله مردم را به این سو و آن سو می برند تا کسب روزی حلال کرده باشند. خوب شد که به این نکته اشاره کردید، چون برای بسیاری از خوانندگان سوالاتی در این زمینه وجود دارد.شما از یک طرف در سریال سلطان صاحبقران نقش سلطان را ایفا می کنید و از آن طرف در فیلم و سریال دیگری در نقش رفتگر ظاهر می شوید. انجام این کار برای شما سخت نبود؟ ما در تئاتر این را یاد گرفته بودیم که نقش خود را جدی بگیریم. اگر آن کاراکتر حقیقی بود که راجع به زندگینامه اش تحقیق می کردیم و اگر هم خیالی بود سعی می کردیم آن را بخوبی از دریچه چشم نویسنده بشناسیم. کار تئاتر جدی بود و به همین دلیل هم بازیگران تئاتر بسیار قوی عمل می کنند. من از استاد حمید سمندریان خیلی چیزها را یاد گرفتم. ما در مقابل نقشمان مسئولیت داریم و باید متعهدانه عمل کنیم. شما همواره در نقش هایتان فردی مهربان جلوه کرده اید. آیا پیش آمده که دل کسی را در زندگی تان شکسته باشید؟ بله. متاسفانه به خاطر دارم که ناخواسته یکی از همکاران عزیزم را رنجاندم. وقتی متوجه شدم از دست من ناراحت شده او را بوسیدم و از او معذرت خواهی کردم. من نمی دانستم شوخی من مایه آزار او می شود، اما در هرصورت وظیفه ام عذرخواهی بود. آرامش او مایه آرامش من شد. تعریف شما از زندگی چیست؟ سوال بسیار سختی از من می پرسید. از دید من زندگی همان چیزی است که بزرگانی همچون فردوسی، حافظ، سعدی، عطار و همقطاران آنها تجربه کرده اند. می گویند خاک شو پیش از آن که خاک شوی. زندگی یعنی خاک پای مردم شدن و آن بزرگان این کار را انجام داده اند. در دوران حیات از آنها تقدیری درخور نشده، اما آنها همه چیز را درک می کردند و در عالی ترین مراتب پیش می رفتند. بیرون از خانه رابطه شما با مردم چگونه است؟ آیا با نانوا و رفتگر محل ارتباط دارید؟ رابطه ای بسیار عالی دارم. گاهی به شهرستان ها می روم. مردم من را می شناسند و آنقدر خوب برخورد می کنند که به واقع شرمنده می شوم. من درحال حاضر رانندگی نمی کنم و برای تردد آژانس می گیرم، اما هیچ گاه در صندلی عقب نمی نشینم، چون احساس می کنم این کار نوعی توهین به راننده است. همه ما باید احترام همدیگر را داشته باشیم و جمشید مشایخی هم کوچک ترین جزء این مملکت است. در حال حاضر چه خودرویی دارید؟ آیا به یاد دارید که اولین بار کی رانندگی کردید؟ قبلا پژو 206 داشتم و الان یک ریو دارم. دیگر خودم رانندگی نمی کنم و بیشتر پسرم سام می راند. دقیق به یاد نمی آورم، اما فکر می کنم سال 49 بود که رانندگی کردم. آن زمان یک آریا داشتم. نظرتان راجع به فرهنگ رانندگی در ایران چیست؟ متاسفانه بسیار بد است و این از بی انضباطی ما سرچشمه می گیرد. من وقتی آبادان رفته بودم، متوجه شدم آنجا مردم خیلی خوب رانندگی می کنند، اما این وضعیت در تهران دقیقا برعکس است. مردم باید به علامت ها و چراغ ها احترام بگذارند، اما ما فعلا فاصله زیادی با آنچه باید باشیم، داریم. دوباره به بحث خانواده برگردیم. آیا فرزند دختر و پسر برای شما فرقی داشت؟ فرقی نداشت، اما برعکس بیشتر همدوره های خودم دوست داشتم فرزند اولم دختر باشد. همواره حضور دختر را نعمتی بزرگ برای هر خانواده ای می دانستم. در تربیت فرزندان چه چیزی برای شما اهمیت بیشتر داشت؟ راستگویی برای من خیلی مهم بود و این را از پدرم یاد گرفته بودم. البته باید به این واقعیت اعتراف کنم که بیشتر زحمت تربیت فرزندان من را همسرم کشید و من همیشه بابت محبت های فراوانی که به ما کرده، بسیار به او مدیونم. به دختران ایرانی چه توصیه ای دارید تا بتوانند در زندگی زناشویی همسر بهتری باشند؟ من به این مساله تاکید دارم که زن قوی است و خیلی کارهای مهم از دست او برمی آید. زن موجود قدرتمند و کاملی است. خداوند به زن نیرو داده و او را صاحب تحمل بسیار زیادی کرده است. زن تواناست و می تواند زندگی را از بیخ و بن تغییر دهد. اگر یک زن اراده کند، می تواند فراری ترین مرد را پایبند خانه و زندگی کند. اگر الان به گذشته برگردید، دوست دارید چه تغییراتی در زندگی خود ایجادکنید؟ در زندگی خودم نه، ولی در زندگی مردم دوست دارم خیلی چیزها را عوض کنم. در دوران قدیم و زمان کودکی ما همه چیز به طور کلی خوب بود، اما سال هاست که زندگی ها تغییراتی کرده و اشکالاتی به بار آورده که دوست دارم آنها را عوض کنم. دلم می خواهد دروغگویی را ریشه کن کنم و همچنین یکی از آرزوهای قلبی من این است که زن و شوهرهای جوان امروزی مانند دوران گذشته تا آخر عمر با یکدیگر زندگی کنند و دیگر طلاقی وجود نداشته باشد. آن زمان که ما بچه بودیم، به هیچ وجه طلاق و جدایی را میان بزرگ ترها نمی دیدیم، اما در این دوره زمانه طلاق امری کاملا عادی شده و زن و مردی که احساس می کنند با هم ناسازگاری دارند به جدا شدن در مقام نخستین گزینه می اندیشند.دلم می خواست می توانستم این تغییرات فرهنگی را عوض و همه چیز را مانند قبل کنم. یکی از امتیازات شغل شما این است که به مناطق مختلف سفر می کنید. در این سفرها از کجا بیشتر خوشتان آمده و مردم کدام مناطق را بیشتر دوست داشته اید؟ همه جای ایران را دوست داشته ام و مردم سرزمینم را مهربان ترین انسان ها می دانم، اما گاهی اوقات لطف و محبت هایی از این مردم دیده ام که مثال زدنی بوده و هرگز از یادم نمی رود. من در روستاها بیشترین عشق را دیده ام. یادم می آید در روستایی حدود 30 کیلومتری سمنان وارد دهی به نام لاسجرد شدم. ما در آنجا داخل یک باغ شدیم که ساختمانی در آن قرار داشت و در همان ساختمان فیلمبرداری داشتیم. من گریم داشتم و دیرتر از بچه های دیگر آمدم سر فیلمبرداری. یک مرد 70 ساله اهل آنجا را دیدم و به او سلام کردم. او با من دست داد و از من خواهش کرد ساعتی را در منزل او که کنار همان باغ بود، بگذرانم. من هم که یک ساعت وقت آزاد داشتم، دعوت را قبول کردم و به خانه او رفتم. او و همسرش در منزل از من نهایت پذیرایی را به عمل آوردند. فکر می کنید آن زن و مرد مهربان می دانستند که من جمشید مشایخی بازیگر معروفم؟ نه، به هیچ وجه. آن مرد به دلیل آن که من به او سلام کرده بودم و مراتب ادب را به جا آورده بودم، از من خوشش آمده بود. به من گفت که هر روز به همه سلام می کرده و کسی جوابش را نمی داده، اما من با این که از تمام آنها مسن تر بودم، خودم به او سلام کرده بودم و این برای آن مرد خیلی ارزش داشت. عشق و مهری که از آن مرد و امثال او در این روستاهای کوچک دیدم، هرگز از قلبم پاک نمی شود و برای من بیش از تمام ثروت های جهان ارزش دارد. چیزی تا بهار نمانده، برگزاری مراسم مخصوص نوروز در این دوران با دوره های قبلی تفاوت زیادی کرده. لطفا کمی از گذشته برای ما صحبت کنید و بگویید که از عیدهای قدیم چه به یاد می آورید؟ یادش به خیر. ابتدا همه چیز از شب چهارشنبه سوری شروع می شد. در پارچین باغی بزرگ بود که چند ساختمان در آن قرار داشت. باغ هم دیوار نداشت و همه می توانستند به آن بیایند. ما در آنجا بوته می سوزاندیم و آتش به پا می کردیم تا از روی آن بپریم. سپس مراسم قاشق زنی شروع می شد. دخترها چادر به سر می کردند و یک بادیه در دست می گرفتند تا از خانه ها آجیل و خوراکی بگیرند. گاهی ما پسربچه ها هم هوس می کردیم چادر سر کنیم تا خودمان را جای دخترها جا بزنیم و به نوایی برسیم! هفت سین برای ما خیلی ارزش داشت. سفره پهن می کردیم، هفت سین می چیدیم، کتاب قرآن و دیوان حافظ را داخل آن قرار می دادیم و شیرینی هم سر سفره می گذاشتیم. یکی از زیبایی های عید آن یک دست لباس و کفش نویی بود که صاحب آن می شدیم. آن وقت ها تعداد بچه ها زیاد بود و معمولا لباس نوی ما همین لباس عید بود. اهل سبزه سبز کردن بودید؟ خودم نه، ولی مادرم عدس و گندم سبز می کرد و من عاشقشان بودم. هرروز کمی از دیروز بلندتر و زیباتر می شد و به وجود ما جان می بخشید. من سبزه های مادرم را دوست داشتم و رشدکردنشان را با عشق دنبال می کردم. چه لذتی داشت وقتی سیزده به در از خانه بیرون می آمدیم تا آن را به آب روان بسپاریم. من سیزده به در را هم خیلی دوست داشتم، اما هیچ وقت با این حرف موافق نبوده ام که روز سیزده نحس است. به سبزه گره زدن اعتقاد داشتید؟ این کار جزو سنن ماست و من تمام سنت ها را دوست داشتم، اما راستش چون سبزه گره زدن کار دخترخانم ها بود، من هیچ وقت گره نزدم. (با خنده) برای سفره هفت سین تخم مرغ هم رنگ می کردید؟ بله، البته. وقتی کمی بزرگ شده بودم، تخم مرغ ها را با مدادرنگی و آبرنگ رنگ می کردم. این کار را در دورانی که بچه داشتم هم انجام می دادم، چون در کنار کودکان لطف دیگری داشت. گاهی اوقات روی تخم مرغ گل می کشیدم و گاهی هم آن را به شکل حاجی فیروز درمی آوردم. عیدی های قدیم چگونه بود؟ من در پارچین زندگی می کردم و آنجا هرکس از یک منطقه آمده بود و به همین دلیل فرهنگ های مختلف رواج داشت و یک سبک رفتاری نبود تا من بتوانم بگویم چگونه عیدی می دادند، اما سکه و اسکناس را به یاد می آورم. دوتا همسایه بسیار شریف و بزرگوار داشتیم که کارگر بودند و همیشه به من عیدی می دادند. پدرم ناراحت می شد و به من می گفت تو نباید عیدی بگیری، چون آنها کارگران زحمتکش اند و حقوق چندانی ندارند که بتوانند به تو عیدی بدهند. پدرم برای بچه های آنها جبران می کرد و همیشه به آنها می گفت نیازی نیست به جمشید عیدی بدهید، چون شما به اندازه کافی به او محبت کرده اید. پدرم سعی می کرد طوری با آنها صحبت کند که ناراحت نشوند، اما خیلی برای آنها دل می سوزاند، از عیدی بگذریم، به طور کلی عید در زمان قدیم برای ما خیلی خیلی ارزش داشت. تمام لحظاتش از چهارشنبه سوری تا پایان سیزده شیرین بود. یادم می آید آن وقت ها می گفتند دو نفر که با هم دعوا دارند، قبل از لحظه سال تحویل باید با هم آشتی کنند. چون مهم ترین و عزیزترین لحظات زندگیشان در حال رسیدن است و چقدر خوب است الان هم همین طور باشد و هرکس از کسی کدورتی دارد، به بهانه عید آن را کنار بگذارد. لحظه تحویل امسال آرزوی جمشید مشایخی پای سفره هفت سین چیست؟ دلم می خواهد تلویزیون را روشن کنم و این خبر را بشنوم که جنگ در دنیا تمام شده و همه چیز در دنیا به صلح و صفا رسیده است. بعد از آن هم دلم می خواهد ملت ایران از لحاظ ادب و فرهنگ به همان کمالی برسد که لیاقتش را دارد. ما همواره در تاریخ در مقام نخست قرار داشته ایم و باید دوباره به این مرتبه علیا دست یابیم. یک داستانی برای شما تعریف کنم. دو دوست با هم جایی می رفتند. یکی به آن دیگری گفت اینجا صبرکن تا من برگردم. او همانجا ایستاد تا دوستش بیاید، اما آن رفیق آن قدر دیر کرد که آسمان متحول شد و برف آمد. فردی که منتظر ایستاده بود، همچنان ایستاد و ایستاد و برف روی سرش نشست، اما آنجا را ترک نکرد چون قول داده بود. هنگامی که رفیقش برگشت با تعجب او را درحالی که روی سرش قشر ضخیمی از برف نشسته بود، دید. آن فرد به دلیل پایبندی به عهد به برف و سرما اهمیتی نداده بود. امیدوارم این فرهنگ و مرام در وجود تمامی ما ایرانیان شکل بگیرد و همگی به اوج تعالی برسیم. از آنجا که خانم گیتی رئوفی، همسر آقای مشایخی هم حضور داشتند، ما هم فرصت را غنیمت شمردیم و چند سوال راجع به این هنرمند ارزنده از ایشان پرسیدیم. بهترین صفت آقای جمشید مشایخی را چه می دانید؟ انسانیتش. امیدوارم خدا حفظش کند. او انسان بسیار خوب و شریفی است. در طول این دوران زندگی هرگز به هیچ عنوان من را آزار نداده است. نه در مورد غذا، نه لباس و نه چیز دیگری. هرگز از چیزی کم نگذاشته است. دورانی که سر کار بوده اند، تمام مسئولیت زندگی بر دوش شما بوده. مطمئنا این دشوار بوده است. چه جمشید در خانه بود و چه نبود، همیشه تمام مسئولیت ها به عهده من بود. من مدیر دبیرستان بودم و فعالیت های بیرونم زیاد بود، اما درعین حال هر سه بچه را فقط من اداره می کردم. جمشید فرصت آن را نداشت که برای بچه ها قدم بردارد و من همه کارها را انجام می دادم. با این حال مشایخی همسر بسیار خوبی بوده و هست و من از این که همواره عشق او نسبت به خودم را حس کرده ام، دلگرم بوده ام. من هم سعی می کردم همسر خوبی باشم. غذاهای مورد علاقه اش که قرمه سبزی و دمپختک است برایش تهیه می کردم و تشویقش می کردم که به غذاهای مقوی و سالم هم گرایش نشان دهد. همیشه لباس های او را مرتب و تمیز می کردم تا خیالش راحت باشد. من و او همواره در کنار هم تلاش کرده ایم و خدا را شکر که نمونه یک زن و مرد عاشق بوده ایم. زن و شوهرهای جوان چگونه می توانند مسیر شما را ادامه بدهند؟ با گذشت، محبت و دوست داشتن . هیچ گاه نباید خودخواهی پیشه کنند و همیشه هرکدام باید به فکر دیگری باشد. و آرزوی شما برای هموطنان؟ شادی و خوشبختی عمیق قلبی برای تک تک شان و سالی خوش برای همه ایرانیان. *جام جم آنلاین
جمعه ، ۲۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهیختگان آنلاین]
[مشاهده در: www.fdn.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها