تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835166941
مغز ما زمان را چگونه درک می کند؟/همه چیز درباره درک زمان و مکان
واضح آرشیو وب فارسی:ایسکا نیوز: به گزارش ایسکانیوز، آدم هایی را می شناسیم که به نظر می رسد هیچ احساسی نسبت به زمان ندارند. مثلا ساعت ها برای ایمیلی که خیلی فوری باید ارسال کنند وقت می گذارند و انتظار دارند مسیری که رانندگی در آن یک ساعت زمان می برد را ۲۰ دقیقه ای طی کنند. معمولا این افراد همیشه دیر به قرارهای خود می رسند. البته برای خود آن ها این اتفاقات اصلا مهم نیست، ولی برای ما که خارج از دنیای آن ها هستیم، حسابی اعصاب خردکن است. ولی چرا احساس آدم ها نسبت به گذر زمان متفاوت است؟ انسان همانند بسیاری از حیوانات، به خوبی می تواند گذر زمان را درک کند. تقریبا هر عملی که در مغز و بدن ما انجام می گیرد، نیازمند نظم و دقتی در حد میلی ثانیه است. بدون درک دقیق از زمان، انسان نمی تواند یاد بگیرد یا صحبت و حرکت کند. عصب شناسی از دانشگاه نیویورک به نام «لیلیا دواچی» (Lilia Davachi) می گوید: «ما خیلی متوجه این اتفاق نیستیم، ولی حتی قدم زدن در خیابان به زمان سنجی دقیق احتیاج دارد.» به هنگام راه رفتن، ماهیچه ها منقبض و مفصل ها با هماهنگی خیلی دقیق نسبت به ماهیچه ها در جای خود محکم می شوند، این فرایند مثل یک سمفونی ادامه پیدا می کند. دواچی می گوید که احساس زمان، در حرکت کردن ما، در عمل کردن ما و در درک ما از جهان تاثیر بنیادین دارد. پژوهش بر روی درک انسان از زمان که سنگ بنای تمام رفتارهای ماست، کار بسیار مشکلی است. یک عصب شناس شناختی به نام «پیتر تسه» (Peter Tse) از کالج «دارتموث» (Dartmouth) می گوید: «پژوهش در این زمینه درست مثل قدم گذاشتن در باتلاق است.» یافتن پاسخ این پرسش بسیار مشکل است، سوال درباره ی نحوه ی کارکرد زمان سنج های عصبی بسیار پیچیده ای در بدن انسان است که یکدیگر را تحت تاثیر قرار می دهند. یافته های جدید نشان می دهد که مغز ما دارای ساعت های متعددی است که در قسمت های مختلف مغز قرار گرفته اند و هرکدام با سرعتی متفاوت کار می کنند. بعضی از قسمت های مغز میلی ثانیه ها را سنجش می کنند و بعضی مراکز دیگر، دهه ها را زیر نظر دارند. بعضی از زمان سنج های عصبی، حرکات بدن را مدیریت می کنند و برخی از آن ها نظاره گر اطلاعاتی هستند که از حواس مختلف وارد مغز می شود. بعضی از قسمت های مغز می توانند زمان های آینده را پیش بینی کنند و این درحالیست که زمان سنجی خاطرات گذشته در جای دیگری از مغز اتفاق می افتد. توزیع ناهمگون این ساعت ها در مغز باعث شده که دانشمندان بر سر کشف چگونگی ارتباط این ساعت ها برای درک دقیق از جهان بیرون تمرکز کنند. درک عمیق تر از چگونگی کارکرد زمان سنج های مغز، می تواند پدیده ای کاملا بزرگتر را برای ما آشکار کند، اینکه مغز چگونه واقعیت را برای خود می سازد. بعضی از پژوهش ها نشان می دهند که مغز گاهی اوقات زمان را برای خود منقبض و منبسط می کند یا آن را پیچ و تاب می دهد. تغییر احساسات، میزان تمرکز، داروها و امراضی مثل شیزوفرنیا می توانند روی درک متفاوت انسان از زمان تاثیر بگذارند. انقباض و انبساط زمان آقای تسه می گوید: «مغز انسان فقط دارای یک ساعت نیست و نباید برای شناخت زمان سنجی مغز به دنبال پاسخی ساده باشیم، در ضمن زمان سنجی مغز همیشه خیلی دقیق نیست. گاهی اوقات زمان می تواند برای مغز کاملا کند بگذرد و هنگامی دیگر، کاملا برق آسا باشد.» بسیاری از مردم تجربیاتی این چنینی داشته اند. بعضی از تجربیات می توانند درک ما از زمان را کاملا آهسته کنند و دنیای پیرامون ما را اصطلاحا روی «اسلوموشن» بگذارند. مثلا اگر در خودرویی باشید که دارد تصادف می کند، یا چتربازی در حال سقوط کردن باشید، زمان به نظر شما خیلی دیر می گذرد. در پژوهشی که سال ۲۰۱۳ انجام شد، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که گاهی اوقات مردم زمان را طولانی تر از چیزی که واقعا می گذرد حس می کنند. احساسات هم می توانند حس گذشت زمان را کند یا سریع کنند. مثلا نگاه کردن به چهره ی عصبانی یک انسان یا عنکبوت های ترسناک نیز باعث می شود که مردم فکر کنند زمان دیر می گذرد. احساسات که هیچ، حتی اتفاقات خیلی ساده ای مثل تغییرات دمایی هم می تواند منجر به تفاوت درک ما از زمان شود. در پژوهشی، نشان داده شد که یک ساعت راه رفتن مردان بر روی تردمیل در اتاقی گرم، باعث می شود که زمان برای آن ها سریع تر بگذرد. بعد از یک ساعت، از شرکت کنندگان در پژوهش خواسته شد که پس از ۳ ثانیه بر روی ماوس کامپیوتر کلیک کنند. در کمال تعجب آن ها به طور متوسط در عرض ۲.۶ ثانیه کلیک کردند. جالب این جاست که وقتی بدن آن ها خنک بود دقیقا راس همان ۳ ثانیه کلیک می کردند. بعد از ۱۰ روز هم دمایی با هوای گرم، شرکت کنندگان دیگر درباره ی گذشت زمان اشتباه نمی کردند. نتیجه ی این پژوهش ماه مارس ۲۰۱۵ در ژورنال بین المللی «سایکوفیزیولوژی» (Psychophysiology) چاپ شد. نتیجه ی این آزمایش با داده های قبلی که تب کردن می تواند منجر به تغییر درک از گذشت زمان شود همخوانی دارد. قارچ های توهم زا و موادمخدری مثل کوکایین و LSD و بعضی بیماری ها می توانند درک مغز از زمان را تغییر دهد. کودکانی که دچار اختلال تمرکز و بیش فعالی هستند، در تشخیص بازه های زمانی مشکل دارند. بیماری پارکینسون و بیماری هانتینگتون نیز باعث می شود که آدم در تشخیص ثانیه ها و میلی ثانیه ها دچار مشکل شود. یک عصب شناس شناختی از موسسه ی IRCCS «سانتالوسیا» (Santa Lucia) در ایتالیا می گوید: «آسیب های مغزی می توانند درک از زمان در افراد را دچار اختلال کند. گاهی اوقات چنان نامحسوس که بیماران متوجه آن نمی شوند.» این واقعیت که بسیاری از بیماری ها، آسیب ها، داروها و حتی شرایط جسمانی می توانند درک ما از زمان را تغییر دهند، نشانه ای واضح بر این است که زمان سنجی در مغز یک پدیده ی صلب و بدون تغییر نیست. در عوض مردم بر تعداد زیادی ساعت در مغز خود اتکا می کنند که هرکدام برای کار متفاوتی ساخته شده اند. نورون ها نبض می گیرند پژوهشگران تصور می کنند که مغز می تواند با استفاده از روش هایی زمان را حس کند و به آن پاسخ دهد. زمان تقریبا در هر کاری که مغز انجام می دهد حضور دارد. آن طور که دانشمندان در شماره ی ماه مارس ژورنال نوروساینس می گویند، سلول ها حتی در ظرف آزمایشگاهی می توانند اطلاعات زمانی را دریافت کنند و به آن پاسخ دهند. عصب شناسی از مدرسه ی پزشکی Duke-NUS در سنگاپور به نام «آنتونیوس ون دونگن» (Antonius Van Dongen) می گوید که سلول های عصبی جدا شده از ناحیه ی کورتکس مغز موش به گام های موسیقی واکنش های پیچیده ای نشان می دهند. وقتی که شبکه ای از سلول های عصبی به روشی دستکاری ژنتیکی شدند که به نور آبی پاسخ دهند، گروه آقای ون دونگن برای سلول ها موسیقی پخش کرد و این موسیقی را با رقص نور آبی در هم آمیخت. به هنگام پخش موسیقی، واکنش الکتریکی سلول ها اغلب اوقات متناسب با موسیقی ضربی یا موسیقی کلاسیک متفاوت بود. ون دونگن می گوید نتایج این آزمایش ها نشان می دهد که پردازش زمان برای مغز حیاتی است. گروه کوچکی از نورون ها می توانند با پیوستن به گروه های دیگر، پردازش زمانی پیچیده تری را بوجود آورند. البته که سلول ها همیشه در ظرف آزمایشگاهی زندگی نمی کنند و در دنیای واقعی، در شبکه های بسیار پیچیده ی مغز قرار دارند. مطالعات صورت گرفته بر روی اسکن مغز انسان نشان دهنده ی این است که مغز می تواند زمان را به شکل های مختلف درک کند. برای مثال وقتی از مردم خواسته می شود که در بازه های زمانی مشخص دکمه ای را فشار دهند، فعالیت در قسمتی از ناحیه ی کورتکس مغز که مسئول تشخیص زمان است تغییر می کند. در آزمایشی دیگر، به موش ها آموزش داده شد که برای نوشیدن یک جرعه آب، اهرمی را فشار دهند. با این حال آب فقط پس از گذشت زمانی مشخص جاری می شد. موش ها به تدریج یاد گرفتند که با فشردن زود هنگام اهرم، وقت خود را تلف نکنند، این رفتاری است که قابلیت های زمان سنجی موش ها را نشان می دهد. درحالی که موش ها در حال گذراندن این آزمایش بودند، عصب شناسی به نام «گوستاوو ملو» (Gustavo Mello) و گروهش با استفاده از الکترودهایی بر روی قسمت «استریاتوم» (Striatum) مغز موش ها، سلول هایی را کشف کردند که در زمان صبر موش ها در بازه ی زمانی مشخص، سیگنال های الکتریکی ارسال می کردند. در حقیقت این ها سلول های زمان سنج بودند. جالب این جاست که بسیاری از این سلول ها با طولانی شدن زمان انتظار، رفتار خود را تغییر می دادند. برای مثال سلولی که هر بار در نیمه ی یک تسلسل ۱۲ ثانیه ای سیگنال ارسال می کرد، با طولانی شدن زمان انتظار رفتارش تغییر می کرد و این بار در نیمه ی تسلسل ۳۶ ثانیه ای سیگنال ارسال می کرد. ملو این سلول ها را به نوارهای لاستیکی تشبیه می کند که می توانند برای پرکردن فضای خالی، منبسط و منقبض شوند. «هلن موتانیس» (Helen Motanis) و «دین بونومانو» (Dean Buonomano) در مجله ی «کرنت بایولوژی» (Current Biology) نوشته اند: «نتایج نشان می دهند که نورون ها زمان نسبی را اندازه می گیرند نه زمان مطلق». این نتایج شگفت انگیز هستند، با این حال ملو گوشزد می کند که این مثال را نمی توان به همه ی زمان سنج های مغز تعمیم داد. او می گوید:«ما باید به هنگام توضیح اینکه مغز چگونه زمان را رمزگذاری و رمزگشایی می کند دقت زیادی بکنیم.» اختلاف زمان بعضی از ساعت های مغز زمان را با مقیاس های متفاوتی اندازه می گیرند. برای مثال، سامانه ی پردازش صوتی مغز از نظر زمان سنجی خیلی دقیق تر از سامانه ی پردازش بصری کار می کند. این اختلاف، شبیه به این است که بسیاری از فیلم ها با سرعت ۲۴ فریم بر ثانیه پخش می شوند ولی نرخ پردازش سیگنال فایل های صوتی دیجیتالی حدود ۴۴ هزار بار بر ثانیه است. به آن «نرخ نمونه برداری» (Sampling Rate) نیز می گویند. بیشتر اوقات مغز اطلاعاتی که با نرخ های متفاوت به آن می رسد را ترکیب می کند تا تجربه ای با معنا از دنیای بیرون شکل بگیرد. حتی در یکی از حواس مشابه نیز مغز باید فعالانه سیگنال های زمانی را مدیریت کند. آقای تسه می گوید: «تصور کنید به صورت همزمان شست پا و بینی شما لمس می شود. سیگنالی که از شست پا به مغز می رسد خیلی بیشتر از سیگنال رسیده از بینی در راه است. با این حال مغز هر دو سیگنال را همزمان احساس می کند. انگار که مغز می داند با وجود اختلاف زمانی دریافت سیگنال ها، باید این دو اتفاق را همزمان بپندارد تا یک تجربه ی واحد ساخته شود.» اتفاقا این پدیده ای است که به هنگام تماشای تلویزیون هم مشاهده می کنیم. هرچند که صدای بلند گوهای تلویزیون همزمان با تصویر به چشم و گوش ما نمی رسد، ولی ما این اختلاف زمانی را احساس نمی کنیم. انسان می تواند تا یک-پنجم ثانیه اختلاف زمانی بین دریافت صدا و تصویر را تحمل و آن ها را ترکیب کند، اگر اختلاف زمانی بیشتر شد دیگر نمی تواند آن ها را ترکیب کند. مغز می تواند برای یکسان سازی تجربه، سیگنال های مختلف که در زمان های متفاوت به آن رسیده اند را با یکدیگر ترکیب کند، این چیزی است که آقای تسه از آن با نام (فرایند پیمانه کردن) (Buffering Process) یاد می کند. یکی از انواع پیمانه ی مغز، داده های ورودی در طول یک چهارم ثانیه را جمع آوری و به یکدیگر متصل می کند تا برای ما زمان «حال» را بسازد. تحقیقات نشان می دهد که این فرایند برای بیماران شیزوفرنی خیلی نادرست انجام می شود. این افراد معمولا زمان را خیلی مخدوش و درهم و برهم توصیف می کنند. عصب شناسی به نام «ویرجینی ون واسنهوف» (Virginie van Wassenhove) می گوید:«این واقعا شگفت انگیز است که بیماران شیزوفرنی دنیای خود را مثل فیلمی که تکه تکه پخش می شود توصیف می کنند و می گویند باید برای معنادار شدن این دنیا، تکه ها را به یکدیگر بچسبانند. دنیای بیماران شیزوفرنی به صورت پیوسته در جریان نیست!» طبق پژوهش واسنهوف و تیمش، وقتی از بیماران شیزوفرنی خواسته شد که به صورت آگاهانه زمان سنجی کنند، آن ها صدا و تصویر را در پنجره ی زمانی طولانی تری نسبت به افراد عادی با یکدیگر ترکیب کردند. افراد عادی می توانستند صدا و تصویر را در یک پنجره ی زمانی ۲۰۰ میلی ثانیه ای با یکدیگر ترکیب کنند. برای بیماران شیزوفرنیایی این پنجره ی زمانی بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلی ثانیه است. واسنهوف می گوید:«زمان حال برای بیماران شیزوفرنی طولانی تر از افراد عادی است. این نتایج نشان دهنده ی نقصی بزرگ در بعضی از ساعت های مغز بیماران شیزوفرنی است. احتمالا سامانه های مختلف عصبی که مسئول زمان سنجی آگاهانه و غیر آگاهانه هستند در بیماران شیزوفرنی خیلی خوب کار نمی کنند.» زمان حال برای بیماران شیزوفرنی طولانی تر از افراد عادی است. این مسئله تا به حال ذهن دانشمندان را خیلی به خود مشغول کرده است. هرچه دانشمندان تلاش بیشتری می کنند تا شرایط دنیای واقعی را آزمایش کنند، آزمایش ها کارآمدتر می شوند. «وارن مک» (Warren Meck) می گوید: «در دنیای واقعی ما فقط بر روی یک چیز تمرکز نمی کنیم و این طور نیست که بتوانیم اتفاقات مختلف اطراف خود را نادیده بگیریم.» مک و گروهش بر چگونگی کارکرد مغز روی چند اتفاق همزمان کار می کنند. تکنیک های جدید دستکاری نورون ها به محققان اجازه می دهد که ببینند آیا می توانند درک زمان در مغز را تقلید کنند یا خیر. دیگر محققان بر روی مفاهیمی مثل ریتم های موسیقی، نظم دادن به اتفاقات در طول زمان و سفر ذهن در زمان که مردم می توانند با استفاده از آن به گذشته و آینده فکر کنند تحقیق می کنند. واسنهوف می گوید: «همه ی این ها راه هایی برای رسیدن به مفهوم بزرگ زمان هستند.» دانشمندان امیدوارند که این نوع آزمایش ها در نهایت بتواند برای ما نحوه ی زمان سنجی مغز را روشن کند. منبع: دیجی کالا 20101
جمعه ، ۲۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسکا نیوز]
[مشاهده در: www.iscanews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها