تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835152348
میرحسین موسوی اشتباه کرد/ریشه آشوب های خیابانی،نبود تعقل بود/صدای مردم بودن هنرمندان، فقط یک ادعاست
واضح آرشیو وب فارسی:نماینده: کارگردان فیلم توقیفی «خیابان های آرام» گفت:من معتقدم اگر میرحسین موسوی جلوی احساسش را می گرفت، منطقی اعتراض می کرد، حرف هایش را می زد اما به احترام نظام و کشور سکوت می کرد و ادامه نمی داد، در دوره ی بعدی رئیس جمهور می شد.به گزارش « «نماینده» ، ششمین شماره مجله تخصصی «نقد سینما»، که درروزهای اخیر روی دکه ها رفته است در گفتگویی تفصیلی به سراغ کمال تبریزی رفته و کارنامه هنری او را مورد بررسی قرار داده است. تبریزی در بخشی از این مصاحبه صریح و چالشی، به بهانه بررسی فیلم «خیابان های آرام» به بیان نظراتش پیرامون فتنه ۸۸ و اتفاقات پس از آن پرداخت. وی در این مصاحبه هر چند که روی مواضعش مبنی بر مخالفت با احمدی نژاد تاکید دارد ولی اذعان می کند که ریشه ناآرامی های سال ۸۸، نبود تعقل و غلبه احساسات بود. با این که تبریزی در این مصاحبه سعی می کند به شیوه های مختلف از تصریح پیرامون مقصر بودن جریان سیاسی محبوبش در فتنه، شانه خالی کند ولی تلویحا تایید می کند که رفتار سیاسی میرحسین موسوی در آن سال "غیرمنطقی" و حرکاتی "احساساتی" بوده است. آن چه در ادامه می خوانید بخشی از این مصاحبه تفصیلی و جنجالی است. * ریشه آشوب های خیابانی، نبود تعقل بود هنوز معتقدید در ماجرای سال ۸۸ عده ای دیوانه به خیابان ها آمدند؟ یعنی آدمی مدیریت کرده بود تا اوضاع را به هم بریزند و چند بی گناه را متهم کنند ولی کار خود را جلو ببرند؟ تبریزی: در «خیابان های آرام» می خواستم بگویم چنین اتفاقی به دلیل نبود تعقل است. شاید بتوانید این را به هر کسی نسبت دهید. وقتی تعقل جایش را به احساسات دهد و آدم از حالت عقلانی خارج شود، چنین اتفاق هایی می افتد. ریشه ی آشوب ها و درگیری های خیابانی همیشه به دلیل نبود تعقل درست و احساس است. اما این انصاف و تعادل و در نظر گرفتن سهم اشتباه هر دو طرف در فیلم شما دیده نمی شود. بیش تر اتفاقات و دیالوگ های فیلم انتقاد از احمدی نژاد است، به ویژه صحنه ای که با تمسخر درباره ی یک دختر مخترع انرژی اتمی در پارک صحبت می شود. تبریزی: بله چون مخالفم. من مخالفتم را پنهان نکردم. نبود تعقل این است که با احساس بخواهید مملکت را اداره کنید. یعنی هیچ وقت به این نتیجه نرسیدید که طرف سیاسی مطلوب شما هم مرتکب اشتباهات جبران ناپذیری شد؟ تبریزی: من فکر می کنم کسی که قدرت دارد، مسئولیت بیش تری هم دارد. منظور من همان تذکر مشهور رهبری در خطبه های نماز جمعه ی ۲۹ خرداد ۸۸ است. ایشان به کسانی که اردوکشی خیابانی را باب می کنند، تذکر دادند که: «اگر نخبگان سیاسی بخواهند قانون را زیر پا بگذارند، یا برای اصلاح ابرو، چشم را کور کنند، چه بخواهند، چه نخواهند، مسئول خون ها و خشونت ها و هرج و مرج ها، آن هایند». تبریزی: دقیقاً. کسانی که در هر موقعیتی در مسند قدرت می نشینند، مسئولیت بیش تری دارند، چون قدرت دارند. پس باید بر اساس تعقل، تدبیر و اعتدال حرکت کنند. زیاده روی در هر حالتی مشکل ایجاد می کند. پس مخاطب «خیابان های آرام» باید بداند که مولف فیلم برای هر دو طرف ماجرا سهمی از اشتباه قائل است؛ هر دو طرفی که باعث شدند جامعه از مسیر اعتدال خارج شود. حتی اگر این تعادل و انصاف در فیلمش حس نشود، چون به زعم او کسی که قدرت دارد، مسئولیت بیش تری دارد. تبریزی: کسی که مسئولیت، قدرت و تریبون بیش تری داشت، جرم بیش تری مرتکب شده است. گناه او سنگین تر است. * رفتار موسوی، "غیرمنطقی" و "احساسی" بود از این بابت اصرار دارم که توضیح بدهید چون بعد از انتخابات، به همراه آقایان «برزیده»، مجیدی و «میرکریمی» نامه ای سرگشاده خطاب به آقای «موسوی» منتشر و با لفظ «منتخب محبوب ملت» از او یاد کردید. همچنین ایشان را برنده ی صداقت و اخلاق دانستید. کسانی که این نامه را خوانده باشند و خیابان های آرام را با گزاره های یک سویه اش ببینند، شاید احساس کند که شما بی انصافید و از نیت خیر شما آگاه نشوند. با این که شما دو طرف را مقصر می دانید. تبریزی: صد درصد. من معتقدم اگر میرحسین موسوی جلوی احساسش را می گرفت، منطقی اعتراض می کرد، حرف هایش را می زد اما به احترام نظام و کشور سکوت می کرد و ادامه نمی داد، در دوره بعدی رئیس جمهور می شد. تا از این بحث عبور نکرده ایم، دوست دارم بدانم که چقدر با ورود هنرمندان –که انسان های احساساتی هستند و کفه ی اقبال و ادبارشان به سرعت تغییر وزن می دهد – به عرصه جدی سیاست موافقید؟ تبریزی: هنرمندان نباید وارد فضای سیاست شوند. البته فیلم ساختن برای یک کاندیدا فرق می کند؛ خود من برای آقای «هاشمی» فیلم انتخاباتی ساختم... م. و فکر می کنم باعث رأی نیاوردن ایشان در سال ۸۴ شدید. تبریزی: چطور؟ هر کسی آن نمای پرسپکتیو انتهایی را می دید، نمی فهمید که این جا خانه حاج آقاست یا پارک نیاوران و احتمالاً اشک ها و دغدغه های ایشان را هم برای مردم مستضعف باور نمی کرد! تبریزی:(خنده) ... مقاطع انتخابات را باید جداگانه تحلیل کرد. به عنوان مثال افرادی که برای «سیدمحمد خاتمی» فیلم ساختند سیاسی نبودند. * تبدیل پاتوق های صنفی به اتاق عملیات سیاسی درست نیست قبول! اما تبدیل کردن پاتوق های صنفی به اتاق های عملیات سیاسی درست است؟ تبریزی: درست نیست. اما باید توجه داشت که هنرمندانی که پایگاه مردمی دارند، باید هنگام اتفاق های اجتماعی که به حقوق مردم مربوط می شود، کنار مردم باشند. این متفاوت است. این اتفاق خوبی است که از انرژی هنرمندان استفاده کنیم و شور و هیجان به وجود آوریم. اشکالی ندارد هنرمندان از توانایی شان و حس مردم استفاده کنند، طرفدار نامزدی شوند و برای او تبلیغ کنند. این تعیین کننده است و امکان رأی آوردن چنین نامزدی بیش تر می شود. شرایط بد موقعی است که هنرمندان نسبت به انتخابات واکنشی نداشته باشند. ورود هنرمندان به حوزه های تبلیغی اشکالی ندارد؛ در صورتی که درست باشد و از اعتدال خارج نشود. ورود هنرمندان –به ویژه سینماگران- به کارزارهای سیاسی تصمیمی است که باید خودشان بگیرند. نکته ی من این است که سینماگری که از یک طرف احساسی است و از طرف دیگر به ابزار قدرتمندی مثل سینما دسترسی دارد، اگر نتواند ناکامی های مرسوم دنیای سیاست را -که برای سیاسیون امری متداول است- هضم کند و افسرده بشود، چه بلایی سر مخاطب فیلم هایش خواهد آمد؟ آیا سینماگر حق دارد تحفه ی این تجربه ی تلخش را که چند سال ناراحتی و افسردگی است، روی پرده ی سینما ببرد؟ به عنوان هنرمندی که پایگاه اجتماعی دارد، این حق را دارد؟ تبریزی: این کارها برای هنرمندان تجربه است. قبل تر که این تجربه ها وجود نداشته است؛ چون انتخابات مولود انقلاب اسلامی است. این ها مشق دموکراسی است. باید از گذشته تجربه بگیریم و رو به آینده حرکت کنیم. خود من در همان دوره تصمیم گرفتم برای کسی و نامزدی فیلم نسازم. باید فرزند زمان خویشتن بود. یک موقع هایی باید ورود کرد و یک موقع هایی باید پرهیز کرد. البته بستگی به موقعیت، روش و منش هنرمند هم دارد و این که ببیند جامعه از او چه انتظاری دارد و چه چیزی به صلاح است. بعد از تجربه سال ۸۸، نه تنها من، بلکه خیلی ها به این نتیجه رسیدند که این گونه عمل کنند. بسیاری از اهالی سینما گفته اند که فعلاً به این موضوعات کاری نداریم. شاید در مقطع دیگری دوباره این شور ایجاد بشود. *نمی خواهیم تا اطلاع ثانوی وارد مسائل سیاسی شویم پس باید امیدوار باشیم که در سال های بعد، این جملات تکراری «حالم خوب است» و «حالم بد است» را کم تر از سینماگران بشنویم؟ تبریزی: حال خوب و بد، واقعیتی درباره ی اهالی هنر است. متأسفانه چنین چیزی وجود دارد. بیش تر هنرمندان حساس اند. هنرمند حس ظریف و لطیفی دارد؛ به همین دلیل هنرمند شده است و این طبیعی است. منتها خود هنرمندان هم در این مسیر رشد عقلانی پیدا می کنند. البته نه به این معنی که بتوانند رهبری جامعه را به دست بگیرند. اما با همه ی این اوصاف، اگر همه ی هنرمندان را در نظر بگیرید، برآیند رفتارشان قابل قبول است. کسانی که دلشان برای این مملکت می تپد و دلشان می خواهد آسیب اجتماعی کم تر و رشد و پیشرفت بیش تری در مملکتشان باشد. منتها مهم است از چه مسیری می خواهند این مفهوم ها را به منصه ی ظهور برسانند. این مسیرها می تواند متفاوت باشد. الآن بیش تر هنرمندان به این نتیجه رسیده اند که سعی کنیم در این مقطع، از سیاست دوری کنیم. البته به این معنا نیست که درباره ی سیاست فیلم نسازیم. انتخابات اخیر «خانه ی سینما» هم پیام واضح و آشکاری داشت. یعنی نمی خواهیم تا اطلاع ثانوی وارد مسائل سیاسی شویم؛ ممکن است مشکل سیاسی داشته باشیم ولی از آن مهم تر مشکل معیشتی، شغلی، امنیتی و بیکاری خودمان است. ابتدا مشکل صنفی مان را حل کنیم بعد به مشکل های دیگر توجه کنیم. * صدای مردم بودن هنرمندان، فقط یک ادعاست معمولاً در ایران هنرمندان مثل آمریکا در لحظه های حساس موضع گیری نمی کنند. در کشوری مانند آمریکا در دوره ای، «ریگان» را مجبور می کنند و پشت جبهه می فرستند. سینمای هالیوود شهید جنگ هم داده است. خیلی از هنرمندان ما این طور نیستند. برای فیلم برداری از تهران بیرون نمی روند. اگر فیلم برداری نزدیک سیستان و بلوچستان باشد و بمبی منفجر شود، کار را تعطیل می کنند. سال ۸۸ و در ماجرای تحریم ها، فرانسه در مذاکره هایمان کارشکنی کرد اما حتی همان سال هنرمندانمان جشنواره ی کن را تحریم نکردند. داروهایمان تحریم شد اما «مهتاب کرامتی» که سفیر صلح است، بیانیه ای نداد ولی «آنجلیا جولی» برای امنیت ملی کشورش بیانیه داد یا به پاکستان رفت. حتی کسانی مثل «نیکی کریمی» و «لیلا حاتمی» که وجهه ی بین المللی دارند، بی تفاوت ماندند و بیانیه ای ندادند. چرا هنرمندان ما این قدر بی تفاوت اند؟ تبریزی: به دقت نمی توانم درباره آن نظر بدهم اما می توانم بگویم فاصله ای میان قشر هنرمند و روشنفکر، و مردم ایجاد شده. البته این فاصله نسبت به گذشته کم تر شده. هرچه این فاصله بین قشر روشنفکر و مردم کم تر شود، هنرمندان واکنش های بیش تری در برابر جریان های اجتماعی و سیاسی نشان می دهند. اما هنرمندان ادعا می کنند صدای مردم اند. تبریزی: بله. ولی این فقط یک ادعاست. وقتی بر اساس آمار فقط پانزده درصد از مردم در سال گذشته بیننده ی سینما بودند، به این معناست که ما صدای مردم نیستیم. البته به شرایط مختلفی بستگی دارد؛ پایگاهی که هنرمندان در دل مردم دارند گاهی خیلی خوب است اما گاهی از هم فاصله می گیرند. برخی از هنرمندان با مردم اُخت می شوند و بعضی نه. هنرمند باید بفهمد که محبوبیتش، حضور و تأثیرگذاری اش برای حفظ پایگاه مردمی است و به هر قیمتی باید آن را حفظ کند. اگر چنین درک، تصور و فهمی داشته باشد، واکنش نشان می دهد. جدا از این که یک مثلثی است که یک ضلع آن مردم، ضلع دیگر هنرمند و ضلع دیگرش سیاست است. سیاست ضلعی از این مثلث است. هنرمند نسبت به سیاست محتاط است و از آن فاصله می گیرد. همین باعث می شود واکنشی از آن ها نبینید. نگرانی هنرمند از سیاسی شدن واکنش هایش است. شاید گاهی تفسیر هنرمندان از مردم اشتباه باشد، نه؟ تبریزی: ممکن است. مثلاً درباره ی مذاکره های هسته ای، عده ای از دوستان گفتند کاری کنیم؛ بیانیه بنویسیم، نظری بدهیم و موضعمان را بگوییم. این اتفاق ها خوب است به شرطی که ریشه اش غیر سیاسی و مردمی باشد. یا از سوی انجمن های مردمی باشد. همان طور که برای حمایت از محیط زیست جمع می شوند و حرکت هایی می کنند که تأثیری بگذارد. حرکت هایی که نگاهش به سوی مردم است. جاهایی که چنین حرکت هایی اتفاق نمی افتد، به این دلیل است که یک جنبه اش سیاسی است. سیاست این فاصله را به وجود می آورد. اگر حرکتی فقط برای مردم باشد، همه ی هنرمندان این درک و شعور را دارند که پای آن بایستند.
جمعه ، ۲۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نماینده]
[مشاهده در: www.namayande.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها