تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835055603
نخستین نفری بودم که احمدی نژاد برای تصدی وزارت خارجه با او صحبت کرد / بعید می دانم مذاکرات بدون حضور یا حداقل موافقت امریکایی ها می توانست به نتیجه برسد
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: زمانی که پرونده در دوران آقای احمدی نژاد به شورای امنیت رفت و ایران تحریم شد، تازه همان مخالفان و منتقدان باور کردند که تهدید، بلوف نبود و ما هم مرعوب نبودیم. اما حیف که هزینه این باور برای کشور صدها میلیارد دلار بود.مذاکرات هسته ای میان ایران و 1+5 پس از 13 سال در سال 94 به نتیجه رسید؛ پرونده ای که در سه دولت دست به دست شد و گرمی و سردی های بسیار را تجربه کرد اما به گفته مذاکره کنندگان دولت های اصلاحات و دولت کنونی تدبیر و امید همواره تصمیم گیری های کلان این پرونده در اختیار مقام های عالیرتبه بوده است. به گزارش «انتخاب»، سید حسین موسویان را همه با عنوان مذاکره کننده ارشد در دولت اصلاحات می شناسند اما دیپلماسی عمومی که وی در دو سال گذشته برای تامین منافع ملی ایران در خارج از مرزها به کار گرفته است کم از حضور در پشت میز مذاکرات ندارد. موسویان در دو سال گذشته پشت هر تریبون رسانه ای و هر محفل سیاسی ممکن در قاره سبز و البته ایالات متحده حاضر شده و از برنامه هسته ای ایران با عنوان صلح آمیز نام برده و دست غرب در بحران سازی از این پرونده را برملا کرده است. موسویان که عنوان پ‍ژوهشگر ارشد در دانشگاه پرینستون را به خود اختصاص داده است در دولت هاشمی رفسنجانی سفیر ایران در آلمان و در دولت اصلاحات معاون دبیر شورای عالی امنیت ملی (حسن روحانی) و عضو هیات مذاکرات هسته ای ایران بود. موسویان در مصاحبه ای با اعتماد از حاشیه های مذاکراتی می گوید که در آن حضور مستقیم داشته است؛ مذاکراتی که وی اعتقاد دارد یکی از دلایل ناکامی آن غیبت امریکا در پشت میز مذاکرات بوده است. موسویان در این گفت وگو از هشدارهایی می گوید که در زمان دولت عدالت گستر مهرورز در خصوص انتقال پرونده به شورای امنیت داده بود اما عملا ره به جایی نبرد و در نهایت هم آن تهدیدها جامه عمل پوشید. متن این گفت وگو به شرح زیر است: *** شما مذاکره کننده ارشد در دولت اصلاحات بودید. در آن سال ها هنوز مذاکره بر سر پرونده هسته ای مانند دولت یازدهم رویه ای عادی نبوده و تیم آقای روحانی که شما نیز در آن حضور داشتید نخستین رویارویی مذاکراتی با تروییکای اروپایی را تجربه کردید. در آن زمان بر چه اساسی افراد مذاکره کننده با غرب انتخاب شدند؟ چه معیارهای سیاسی برای این انتخاب وجود داشت؟ معیار انتخاب، تسلط و تجربه کار دیپلماتیک موفق بود. در آن زمان شورای هسته ای که متشکل از دبیر شورای عالی امنیت ملی، وزیر خارجه، وزیر دفاع، نماینده مقام معظم رهبری و رییس سازمان انرژی اتمی بود بسیار فعال بود. در آن شورا دکتر ولایتی که 16 سال سابقه کار و فعالیت در وزارت خارجه را داشته و دیپلمات ها را خوب می شناخت، افراد مدنظر برای حضور در مذاکرات را معرفی کرد. شورا هم این افراد را تایید کرد و بعد از تایید مقامات عالی، تیم مذاکره کننده با مسوولیت دکتر روحانی کار خود را آغازکرد. **** آیا در زمان آقای احمدی نژاد هم این شورای هسته ای فعال بود و در تعیین مذاکره کنندگان هسته ای نقش داشت؟ بله در دوران ایشان هم این شورا فعال بود. شاید برخی از مقامات به آن ترکیب اولیه اضافه شده باشند اما قطعا مقامات حاضر در شورا اکثرا تغییر کرده بودند. افراد جدید هم دیدگاه متفاوتی داشتند که در نتیجه یک استراتژی کاملا متفاوت در دوران آقای احمدی نژاد اجرا شد. استراتژی که موجب ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل و اعمال سیل تحریم های ظالمانه بین المللی و چند جانبه علیه ایران شد. *** در آن بازه زمانی شما به عنوان مذاکره کننده ارشد در چه فاصله های زمانی مذاکرات را انجام می دادید؟ شما چه مسوولیت های مشخص و محوله ای داشتید؟ آن مقطع مذاکراتی شهریور 1382 تا مرداد 1384 را شامل می شد. مسوولیت اصلی من هم معاونت سیاست خارجی شورای عالی امنیت ملی بود. هرچند من عضو تیم مذاکره کننده و سخنگوی هسته ای بودم اما ما در شورای امنیت مسائل مهم دیگری مانند بحران افغانستان، پرونده عراق و بسیاری از مسائل مهم سیاست خارجی دیگری هم داشتیم که من به شدت درگیر آنها بودم. ما در موضوع هسته ای یک تیم کارشناسی داشتیم که در آن مدیران میانی تمام دستگاه های ذیربط حضور داشتند و کارشناسی های لازم را انجام می دادند. در مرحله بالاتر شورای هسته ای به ریاست دکتر روحانی بود که در آن وزرا حضور داشتند و تصمیم گیری های اصلی در آن شورا انجام می گرفت. تصمیمات این شورا گاهی در شورای عالی امنیت ملی مطرح و سپس برای رهبری ارسال می شد. گاهی هم تصمیم جلسه شورای هسته ای مستقیما برای اعلام نظر مقام معظم رهبری ارسال می شد. گاهی هم مقام معظم رهبری شخصا جلسه می گذاشتند و با حضور برجسته ترین مقامات ذیربط کشور موضوع بحث و در خصوص آن تصمیم گیری می شد. *** منظور از فاصله زمانی، فاصله های زمانی مشخص با تروییکای اروپایی بود. به عنوان نمونه تیم دولت تدبیر و امید به طور متوسط ماهی دو تا سه بار با 1+5 مذاکره هسته ای داشتند؟ بله منظور من هم دوران مذاکره با سه کشور اروپایی بود که در آن دوران جلسات ما هم زیاد بود اما نه به فشردگی دوران ریاست جمهوری دکتر روحانی. *** شما فرمودید که سخنگوی هسته ای هم بوده اید. آیا در آن مقطع محدودیتی برای انتقال اخبار مذاکرات به رسانه ها تعیین می کردید؟ در دولت های نهم و دهم در بسیاری از موارد از رسانه ها درخواست می شد که نتیجه مذاکرات را در رسانه خود چندان پوشش ندهند. من یاد ندارم ما محدودیتی برای رسانه ها در پوشش اخبار تعیین کرده باشیم. حجم انتقادات در آن دوره وحشتناک بود و تیم هسته ای هم مورد حمایت ملی نبود. در آن مقطع ما در ابتدای بحران هسته ای بودیم و دیدگاه ها بسیار متفاوت بود. برداشت سیاسیون کشور هم این بود که دو یا سه ماه مذاکره کافی است. ضمنا اکثرا هم تهدید شورای امنیت را جدی نمی گرفتند و حتی خیلی ها به ما می گفتند که شما از ترس مرگ خودکشی کرده و مرعوب بلوف غربی ها شده اید و برخی هم ما را خائن می خواندند و قس علیهذا. اما زمانی که پرونده در دوران آقای احمدی نژاد به شورای امنیت رفت و ایران تحریم شد، تازه همان مخالفان و منتقدان باور کردند که تهدید، بلوف نبود و ما هم مرعوب نبودیم. اما حیف که هزینه این باور برای کشور صدها میلیارد دلار بود. *** قدرت تصمیم گیری شما به عنوان عضو ارشد تا چه اندازه بود؟ من و سایر اعضای تیم هسته ای تصمیم گیرنده نبودیم و پیشنهاد دهنده بودیم. برخی اوقات مقامات پیشنهاد تیم هسته ای را می پذیرفتند و برخی از اوقات هم آن را رد می کردند. **** معمولا چه جنس پیشنهادهایی از سوی مقامات مورد اشاره شما رد می شد؟ ما عموما سعی می کردیم توضیح دهیم که این تهدید چقدر جدی است، چرا نیازمند زمان هستیم، چرا از نظر حقوق بین الملل و با وجود قطعنامه های شورای حکام آژانس، باید با توافق با آژانس و اعضای شورای امنیت سازمان ملل، غنی سازی داشته باشیم. در آن زمان این نوع نظرات پذیرفته نبود چرا که عمق تهدید جدی تلقی نمی شد. ما در همان مقطع نگران بودیم و هشدار می دادیم که رفتن پرونده به شورای امنیت یعنی اینکه ایران به گروگانی امریکا درخواهد آمد زیرا هیچ توافقی بدون امریکا ممکن نخواهد بود و امریکا هم نمی گذارد از دستور شورای امنیت خارج شویم. **** آیا در خصوص ریز مسائل هم با مقام های عالی نظام هماهنگی به عمل می آمد؟ گزارش کامل و دقیق موضوعات بدون استثناء تقدیم مقامات عالی، تصمیمات اجماعی اتخاذ می شد و تیم مذاکره کننده هم مجری تصمیمات بود. **** قدرت مانور رییس جمهور در آن مذاکرات تا چه اندازه بود؟ رییس جمهور همیشه قدرت مانور بسیاری داشته است. اما رئیس دولت اصلاحات به دلیل اعتمادی که به دکتر روحانی داشت، در عمل مدیریت پرونده هسته ای را به عهده ایشان گذاشته بود. به هر حال رییس جمهور هم دبیر شورای عالی و رییس و اعضای تیم هسته ای را تعیین می کند و هم خود رییس شورای عالی امنیت ملی است. از سوی دیگر مقام معظم رهبری همیشه و همواره ملاحظه نظر رییس جمهور را کرده اند. **** خطوط قرمز تعیین شده از سوی نظام برای آن مذاکرات چه بود؟ حق بهره مندی جمهوری اسلامی از تکنولوژی صلح آمیز هسته ای شامل غنی سازی و آب سنگین در چارچوب معاهده ان پی تی، خط قرمز نظام بود. **** فرآیند شکلی مذاکره به چه شکل بود؟ آیا برای تعیین محل مذاکرات پروتکل خاص یا ترتیبات خاصی رعایت می شد؟ در آن زمان ما چندان در مورد محل مذاکره بحث نمی کردیم چرا که برای ما محتوای مذاکره مهم بود. درک مشترکی وجود داشت مبنی بر اینکه محل مذاکرات نمی تواند واشنگتن باشد و به همین دلیل عمده دورهای مذاکراتی در کشورهای اروپایی بود. **** آیا تیم مذاکره نماینده تامه ملی بود یا صرفا متخصص و کارشناس در امر دیپلماسی؟ رییس و اعضای تیم مذاکرات هسته ای نماینده تامه ملی بودند اما مجری تصمیمات ملی. **** اگر تیم های مذاکره کننده مجری تصمیم های ملی هستند بنابراین نقش مذاکره کننده های متفاوت در سه دولت اصلاحات، عدالت گستر مهرورز و دولت تدبیر و امید چه بوده است؟ بر این اساس تصمیم برای رسیدن به توافق یا نرسیدن در سطح دیگری گرفته و مذاکره کنندگان تنها مجری بوده اند. مهم تصمیم شورای هسته ای بود. معمولا مقامات عالی به تصمیم شورای هسته ای احترام می گذاشتند. اعضای شورای هسته ای هم در دوران دولت اصلاحات و هم در دولت تدبیر از یک طرز تفکر برخوردار بودند اما در دولت مهرورز اوضاع کاملا متفاوت بود. *** در نخستین رویارویی تیم ایرانی با تیم تروییکای اروپایی، طرف مقابل چه درخواست هایی را مشخصا اعلام کرد؟ نخستین جلسه در مهر 82 و چندروز قبل از ورود سه وزیر اروپایی به تهران بود که من مسوولیت این مذاکرات هیات کارشناسی را بر عهده داشتم. در آن مقطع مذاکره کنندگان اروپایی ابتدا انصراف ایران از غنی سازی را مطرح کردند که رد کردیم. بعد تعلیق غنی سازی برای دوره ای نامحدود یا نامشخص را مطرح کردند که باز هم رد کردیم. **** البته بعدها تعلیق برای مدت زمان محدود را اجرایی هم کردیم؟ بله بعد از توافق سعد آباد اجرا کردیم منتهی همیشه در مورد محدوه تعلیق اختلاف داشتیم. **** آیا در آن دوره از مذاکرات شناخت فرد به فرد افراد تیم مذاکره مقابل و بررسی سوابق آنها تاثیری بر نتیجه گیری نهایی داشت؟ تیم مذاکره کننده اروپایی وضع بدی داشت. ما مجری تصمیم های مقامات عالی کشور خودمان بودیم اما اروپایی ها اختیار اجرای تصمیمات خودشان را نداشتند زیرا باید موافقت واشنگتن را جلب می کردند. لذا تصمیم گیرنده اصلی طرف مقابل، در مذاکرات غایب بود و ما هم اجازه مذاکره مستقیم با امریکا نداشتیم. **** آقای ظریف اخیرا در مصاحبه ای تاکید کرده اند دلایلی که مذاکرات با سه کشور اروپایی به نتیجه نرسید، شکل گیری جریانی بود که به صورت گسترده از سوی امریکایی ها طرح ریزی شده بود. از آن سو تلاشی هم از سوی اروپایی ها شده بود که رابطه شان را با امریکا اصلاح کنند و در مجموع به این دلایل آن مذاکرات به نتیجه نرسید. گرچه من بر این باورم اگر همان روند از سوی ایران ادامه پیدا کرده بود و در انتخابات سال ۸۴، ما روندی کاملا متضاد با مسیر قبلی را در پیش نمی گرفتیم، مذاکرات به نتیجه می رسید. بنابراین نظر آقای ظریف این است که بدون امریکا در گردونه مذاکرات هم توافق ممکن بود. نظر شما در این خصوص چیست؟ من مصاحبه آقای ظریف را نخوانده ام. اما بعید می دانم مذاکرات بدون حضور یا حداقل موافقت امریکایی ها می توانست به نتیجه برسد. طرف اصلی آقای ظریف بعد از آنکه مذاکرات را در سمت وزیرخارجه و مسوول مذاکرات هسته ای در شهریور 92 شروع کرد، امریکا بود. آقای ظریف و تیم هسته ای بیشترین و جدی ترین مذاکرات را در این دوره با امریکایی ها انجام دادند. در طول حدود دوسال اخیر مذاکرات هم هرآنچه که تیم هسته ای ما با امریکایی ها توافق می کرد، مورد پذیرش سایر اعضا قرار می گرفت. در این دو سال تنها عضوی که نق می زد، فرانسوی ها بودند، اما تجربه دوسال مذاکرات اخیر هم نشان داد که فرانسه هیچگاه نتوانست توافقات انجام شده ما با امریکا را تغییر دهد. بنابراین جای شکی باقی نمی ماند که مذاکرات هسته ای بدون مذاکره با امریکا با سرنوشتی نامعلوم مواجه می شد. **** آیا اروپایی ها در آن مقطع پیشنهاد حضور امریکا در مذاکرات را نمی دادند؟ اروپایی ها ازهمان ابتدا معتقد بودند که هر پنج عضو شورای امنیت باید مستقیم درگیر مذاکرات هسته ای باشند. وقتی ما به آنها گفتیم که اجازه مذاکره مستقیم با امریکا را نداریم، به ما گفتند که هرچه با شما مذاکره کنیم را به واشنگتن گزارش می دهیم و اگر آنها موافقت کردند، ما هم تعهد می دهیم. البته فرض اروپایی ها این بود که هم آنها و هم ما با روس ها و چینی ها در هماهنگی و ارتباط هستیم. در مذاکرات پاریس در پاییز 1383، هرچند ساعتی که مذاکره می کردیم و به یک نقطه مهم برای تصمیم گیری می رسیدیم، اروپایی ها درخواست تنفس می کردند و بلافاصله جان ساورز مذاکره کننده انگلیسی با واشنگتن تماس گرفته و گزارش می داد و نظر آنها را می گرفت. برای ما کاملا روشن بود که سه کشور اروپایی نقش واسطه و محلل را داشتند. **** خاطره ای از تعیین کننده ترین اتفاق مذاکرات در آن دوره دارید؟ شاید مادر مشکلات مذاکرات ایران و سه کشور اروپایی در 82 تا 84 در این خاطره خلاصه شود که البرادعی قبل از ورود سه وزیر خارجه اروپایی به تهران آمد. دکتر روحانی ملاقات خصوصی با وی داشت و چند بار از او پرسید که از نظر آژانس معنی تعلیق چیست؟ او صریح گفت: «خودداری از گازدهی به سانتریفیوژها». وقتی وزرای سه کشور اروپایی آمدند دعوای اصلی بر سر تعلیق بود. دکتر روحانی به اعتماد حرف و قول و تعریف البرادعی بعد از مشورت تلفنی با مقامات عالی، پذیرفت که تعلیق بر اساس تعریف آژانس بین المللی انرژی هسته ای صورت گیرد. بعد از یک ماه آژانس دوسه صفحه بدون امضا و بدون سربرگ آژانس برای ما فاکس کرد که تعلیق را وحشتناک فراگیر تعریف کرده بود یعنی تعلیق گازدهی، تولید و مونتاژ و نصب سانتریفیوز، تعلیق پروژه های اصفهان و نطنز و اراک و حتی ساخت وساز. ما شوکه شدیم. وقتی از البرادعی پرسیدیم گفت تعریف فنی و قانونی آژانس همان است که من گفتم. این برگه تعریف سیاسی تعلیق است که توسط قدرت های بزرگ تعیین شده و من هم اختیاری ندارم. به همین دلیل هم من نه امضا کردم و نه حاضر شدم روی سربرگ آژانس بیاورم. البته البرادعی همین حقیقت را در کتاب «عصر فریب» خود هم بعدا اقرار کرد. **** تیم ایران اظهارات البرادعی را به وزرای سه کشور اروپایی منتقل نکرد؟ پاسخ آنها به این تعریف سیاسی و نه فنی و حرفه ای چه بود؟ البته که ما به اروپایی ها گفتیم و آنها این مساله را با امریکایی ها در میان گذاشتند. اما مبنا و اساس استراتژی امریکایی ها حذف غنی سازی بود و بر همین اساس پیغام دادند که تعلیق باید تعلیق غنی سازی و هر آنچه که به نحوی با غنی سازی مربوط می شود را شامل شود. **** چرا تیم مذاکره کننده در همان زمان با علنی کردن این اتفاق های پشت پرده فضای رسانه ای به خصوص در سطح بین المللی را به نفع ایران تغییر نمی داد؟ یک نکته کلیدی که اکثر تحلیلگران فراموش می کنند این است که در شهریور 82، آژانس قطعنامه ای صادر کرده و تصویب کرده بود که غنی سازی و کلیه فعالیت های مرتبط با غنی سازی باید تعلیق شود. اجرای قطعنامه های شورای حکام آژانس هم برای اعضا الزامی است و نه اختیاری. تیم هسته ای به ریاست دکتر روحانی بعد از این قطعنامه کار خود را آغاز کرد و نه قبل از آن. **** در آن بازه زمانی اروپایی ها در خصوص کدام مساله و توانایی هسته ای ایران بیشترین مقاومت را از خود نشان می دادند؟ اروپایی ها روی غنی سازی و آب سنگین مقاومت می کردند اما وضع مذاکرات ما با آنها به جایی رسید که می توانستیم توافقی مثل اصول برجام بکنیم. لکن در آن مقطع غنی سازی و آب سنگین خط قرمز امریکا بود و ما هم راه مذاکره با امریکا را نداشتیم. **** در آن مقطع هیچگاه فردی در داخل تیم یا شورای عالی امنیت ملی یا نهادهای عالیرتبه دیگر پیشنهاد مذاکره مستقیم با امریکا را نداد؟ تیم مذاکره کننده معتقد بود که ما باید با هر پنج عضو شورای امنیت مذاکره کنیم اما نهایتا تصمیم به عهده مراجع عالی تر بود. **** اصلی ترین تفاوت مذاکره هسته ای در دولت های نهم و دهم با مذاکره در دولت یازدهم چه بود؟ از نظر من فرمولی که در قالب برجام در دولت یازدهم توافق شد همان محتوا را هم دولت نهم و دهم آماده توافق بودند. منتهی شرایط سیاسی بین المللی در دوره دولت نهم و دهم به قدری منفی شده بود که امکان توافق برای قدرت های جهانی با ایران وجود نداشت. در عین حال واقعیت این بود که مذاکرات هسته ای نخستین تجربه مهم مذاکرات بین المللی دکتر جلیلی و تیمش بود در حالی که دکتر ظریف از دوران مذاکرات قطعنامه 598 در مذاکرات مهم بین المللی حضور داشت و او وتیمش جزو باتجربه ترین دیپلمات های بین المللی ایران بودند. دکتر ظریف سابقه حضور در مذاکرات هسته ای دکتر روحانی را داشت و نقش کلیدی هم داشت. نکته مهم دیگر این بود که دکتر ظریف از آغاز بحران هسته ای به مناسبت مسوولیتش به عنوان سفیر ایران در نیویورک، با دانشمندان هسته ای امریکا زیاد صحبت کرده بود و ذهن امریکایی ها را خوب می شناخت. البته یک قاعده بسیار تعیین کننده دیگر هم وجود داشت و تسلط فوق العاده دکتر ظریف به زیان انگلیسی است. من از برخی امریکایی های خبره شنیده ام که او از خیلی از امریکایی ها هم به زبان انگلیسی مسلط تر است. تفاوت ها زیاد است اما انصافا فضای بین المللی بعد از انتخابات ریاست جمهوری 1392 زیر و رو شد و دکتر ظریف این شانس را داشت که در یک فضای بین المللی کاملا آماده و مثبت مذاکره کرد. *** آیا ممکن نبود که ترکیب تیم مذاکره کننده هسته ای ایران با آمد و رفت دولت ها تغییر نکند؟ به هرحال تیم اصلاحات برای آشنایی با روحیه مذاکره کنندگان مقابل وقت و انرژی صرف کرد و با تغییر دولت دوباره افراد جدیدی روی کار آمدند و سرمایه قبلی نظام در آشنایی مذاکره کنندگان با جزییات و وضعیت پرونده هسته ای بر باد رفت؟ خیر. چون رییس جمهوری انتخاب شده بود که کلا با سیاست های هسته ای دولت قبل مخالف بود و در دوران انتخابات هم صراحتا مخالفت خود را با مردم در میان گذاشته بود و سیاست های خود را هم علنا اعلام کرده بود و رای هم آورده بود. لذا حق او بود که سیاست های خود را اجرا کند. علاوه بر این اگر آقای احمدی نژاد می خواست تیم قبلی را نگه دارد اما تیم قبلی سیاست های اورا اجرا کنند، ما نمی توانستیم قبول کنیم چون برای ما صددرصد روشن بود که این سیاست ها، ایران را روی میز شورای امنیت سازمان ملل می نشاند و تحریم های رنگارنگ آغاز می شود. من نخستین نفری بودم که آقای احمدی نژاد برای تصدی وزارت خارجه با او صحبت کرد. دوساعت با هم صحبت کردیم. ایشان صددرصد مخالف سیاست های هسته ای تیم دکتر روحانی بود. من هم با کمال صداقت خدمت ایشان گفتم که سیاست های شما اگر اجرا شود، پرونده هسته ای به شورای امنیت خواهد رفت. لذا برای من مقدور نبود که مجری سیاستی باشم که می دانم صد درصد مغایر منافع ملی کشورم است. بعد از اینکه آقای متکی وزیر خارجه شد، ایشان هم درحق من لطف داشت و من را دعوت کرد و پیشنهاد کرد که من مسوولیت هسته ای در وزارت خارجه را بپذیرم. ایشان پیشنهاد کرد که پستی در حد معاون وزیر تعریف شود و همه سفرا و معاونین هم در این زمینه با من هماهنگ باشند. ایشان پیش نویس متن حکم را هم نوشته بود. من به آقای متکی گفتم این مسوولیت نهایتا اجرای تصمیمات هسته ای کشور است و از الان هم معلوم است که سیاست جدید چه خواهد بود و من هم یک درصد شک ندارم پرونده به شورای امنیت خواهد رفت و لذا من نمی توانم مجری چنین سیاست هایی باشم. منتهی به آقای متکی گفتم من حاضرم به عنوان یک کارشناس ساده در دفتر شما بنشینم و هرروز نقطه نظرات کارشناسی خودم را مکتوب در اختیار شما قرار دهم زیرا این را یک وظیفه می دانم. وقتی هم دکتر روحانی مسوولیت مرکز تحقیقات را پذیرفت ومن هم معاون بین الملل ایشان شدم، هرهفته یک گزارش کارشناسی تقدیم مسوولان می کردیم. در آن گزارش ها عواقب سیاست های وقت را گوشزد می کردم و پیشنهادهایی هم ارایه می کردم اما کسی نظرات ما را قبول نداشت.
جمعه ، ۲۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها