محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828003011
گزارشی از یک فعالیت خودجوش نیکوکارانه در واپسین روزهای سال/ کفش ها هم می توانند الهی باشند
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا- ۴ سالی می شود که دم دمه های پایان سال به تکاپو می افتند تا برای کودکان بدسرپرست و محروم یک مدرسه در جنوب استان تهران کفش مناسب تهیه کنند. تعدادشان محدود است، عضو هیچ موسسه یا سازمانی نیستند؛ دست کم تا امروز موسسه ای برای فعالیت خیرشان ثبت نکرده اند. تجربه شخصی یکی از همین نیکوکاران این فعالیت را کلید زده است. سارا معلم است؛ دلش نمی خواهد حتی منطقه ای که این کار را در آن جا انجام می دهند، رسانه ای شود. می گوید شاید بچه ها ناراحت شوند. فقط در همین حد که این ایده در یکی از مدارس شهرهای جنوبی حاشیه استان تهران اجرا می شود. «از وقتی که شروع به تدریس در دبستان های پسرانه این منطقه کردم و با بچه های بومی یا مهاجر این جا سر و کار مستقیم داشتم، این ایده به ذهنم رسید؛ دقیقا از زمانی که می دیدم دانش آموز کلاسم در سرما و گرما با دمپایی پلاستیکی به مدرسه می آمد. یا این که تعدادی از بچه ها فقط همان یک جفت کفشی که پایشان بود را داشتند؛ تابستان، زمستان، زنگ ورزش و… چیزهایی که می دیدم عذابم می داد. دوست داشتم هرطور که می توانم به آنها کمک کنم. راضیه زرگری در روزنامه شهروند نوشت؛ پسربچه هایی هم بودند که از محرومیت های بیشتر رنج می بردند؛ اغلب پدر یا مادر معتاد داشتند یا این که یکی از والدین خود را از دست داده و به سختی روزگار می گذراندند. شاید با درآمد و پس اندازم می توانستم یک بار هم که شده مثلا شب عید گوشه ای از مصائب زندگی شان را با هدیه ای کوچک التیام دهم، اما دلم می خواست به قول معروف بتوانم یک کار درست و حسابی انجام دهم. همین شد که در یک میهمانی دخترانه موضوع را با دوستان قدیمی ام که همه شان از آن جنس آدم های نوعدوست و مهربانی هستند و می دانستم این مسائل دغدغه آنها هم می تواند باشد، مطرح کردم. دوستانم که با آدم های زیادی سروکار دارند هم مشتاق بودند در کمک به این بچه ها سهیم باشند. یکی از آنها پیشنهاد کرد که اگر بتوانیم برای عید بچه ها کفش تهیه کنیم، خیلی خوب می شود. ایده عالی بود. زمستان ٩٢ این اتفاق قشنگ برای همه دانش آموزان کلاس من و تعدادی از دانش آموزان بی بضاعت دیگر مدرسه افتاد. سال اول را خودمان با جمع آوری کمک های دوستان و آشنایان نزدیک جمع وجور کردیم.» سارا می گوید: «بعد از این که از آن مدرسه منتقل شدم، هنوز هم نسبت به محرومیت بچه هایی که هر روز چند ساعت با آنها زندگی می کردم و مشکلاتشان را می دیدم، احساس وظیفه می کردم؛ نمی توانستم بی تفاوت همه چیز را فراموش کنم. دوباره با دوستانم موضوع را مطرح کردم تا اگر به اصطلاح «پایه» هستند، بچه های نیازمند آن مدرسه را هدف قرار دهیم و کمک های پایان سال را هر سال تکرار کنیم؛ برای این کار البته نیاز داشتیم که از آدم های علاقه مند به کار خیر هم استفاده کنیم. از آن جایی که این بچه ها خیلی نیازمند هستند؛ کمک های ما شاید فقط یک لبخند کوچک برایشان محسوب شود؛ مدرسه هدف که انتخاب شد تا امروز ٣ سال است که با همکاری پرسنلی که هنوز آن جا هستند، خرید کفش عید را برای بچه ها انجام می دهیم.» از سال دوم به بعد، تکاپوی اسفند ماهی این گروه از جوانان علاقه مند به کار خیر، وارد فاز جدی تری شد. از این جای ماجرا را از زبان یکی دیگر از فعالان این کار می شنویم. الهه که با پیشنهاد سارا وارد این کار شد، از اسم کمپین کفش های الهی استفاده می کند و توضیح می دهد، این گروه درنظر دارد هرساله تعدادی کفش برای دانش آموزان بدسرپرست یا بی سرپرست فقیر تهیه کند. سال اول کمک ها را تقریبا خودمان چند نفر جمع کردیم، خیلی زیاد نشد. از سال های بعد تصمیم گرفتیم گسترده تر فکر کنیم. من به واسطه شغلم با آدم های زیادی سروکار دارم، پس به کسانی که می شناختم ماجرا را گفتم تا اگر تمایل دارند مشارکت کنند.» الهه روانشناسی خوانده و می گوید، در بعضی موارد برای جذب کمک ها از رویه های روانشناسانه کمک گرفتم.«مثلا سراغ کسانی رفتم که خودشان دوران بچگی خوبی نداشتند اما امروز آدم های متمول و پولداری شده اند. برایشان تصویرسازی کردم و گفتم خودتان را جای آن پسربچه ای بگذارید که کفش مناسب برای پوشیدن ندارد، یعنی از حداقل های زندگی هم محروم است. این حس باعث شد بازخوردهای خوبی از جانب این افراد بگیریم؛ به طوری که دو نفر از اسپانسرهای قوی این کمپین را این افراد تشکیل می دهند. علاوه بر این هرکدام مان در جمع خانواده و دوستان موضوع را مطرح کردیم و توانستیم کمپین را گسترده تر پیگیری کنیم. پارسال بود که باب تازه ای در این کار باز شد؛ دوستی داریم که در امور خیرخواهانه فعال است و یک تولیدی کفش دارد، با کمک این عزیز توانستیم با هزینه کمتر کفش ها را برای بچه ها تهیه کنیم. جالب بود سال گذشته کمک ها دوبرابر شد.» او بیشتر افراد را در ملاقات های حضوری برای جذب کمک های مالی متقاعد کرده و معتقد است، شناخت فردی افراد برای این کارها مهم تر است. «ممکن است مردم پولدار زیادی در اطراف ما باشند اما این که کدام یک دغدغه کمک به محرومان و نیازمندان را داشته باشند، اهمیت دارد. من با این نگرش تلاش کردم افراد را نسبت به شناخت نسبی که از آنها دارم، انتخاب کنم و پیشنهاد همکاری دهم. البته دیگر دوستان از ظرفیت شبکه های اجتماعی هم بهره بردند. به ویژه برای جمع آوری کمک های امسال گروه های تلگرامی زیادی درگیر شدند و بازخوردهای نسبی گرفتیم. اما به طورکلی، به نظر افراد در محیط های مجازی این مسائل را راحت تر نادیده می گیرند درحالی که اگر مستقیم موضوع را با آنها درمیان بگذاریم به سهولت فضای مجازی نمی توانند بی تفاوت رفتار کنند، شاید نوعی رودربایستی ایجاد شود و نهایتا به مشارکت حتی حداقلی هم منجر می شود. کفش های الهی نامی است که خودمان برای این فعالیت انتخاب کرده ایم. هرچند امسال کمک ها برای تهیه کفش بچه ها به دلیلی که آن هم خیر است، کمی کمرنگ شد اما تلاش ما این است که این فعالیت را ادامه دهیم و هر سال بتوانیم مردم بیشتری را به این گونه امور خیریه ترغیب و تشویق کنیم.» معامله ای برد-برد ستاره رستمی- فعال امورخیریه کار خیر چه فعالیتی است و خیر چه کسی است؟ هر فردی به این دنیا آمده تا از تک تک لحظه های زندگی اش که بزرگترین هدیه ای است که خداوند به او داده، با تمام وجود لذت ببرد و این لذت واقعی در شادکردن دل دیگران می تواند جلوه ای ویژه داشته باشد. همه ما حتی شده یک بار در زندگی این حس زیبا را تجربه کرده ایم و می دانیم رضایت ما از خودمان وقتی است که کاری برای خودمان انجام می دهیم و زمانی که برای خودمان اختصاص می دهیم. لذت واقعی زمانی است که خودمان و خدا از ما راضی باشد؛ و زمانی هم خدا و هم خودمان راضی هستیم که لبخند رضایت را بر لبان بندگان نیازمند و محروم خدا ببینیم. همه مخلوقات خدا حتی گیاهان و جانوران هم مشغول خدمت به کل کائنات هستند؛ ما اشرف آنها هستیم. همه اینها را در مقدمه آوردم تا بگویم هرکسی برای انجام کار خیر چه مادی و چه معنوی باید ابتدا از خانواده؛ اطرافیان و فامیل نزدیک و دور یا همسایه و همشهری خود شروع کند و در ادامه به دیگران هم برسد و این کار با قدمی یا قلمی و درکل هر آنچه باعث شادی دل مخلوقات آفریدگار شود، کار خیر است. مهم ترین بهره انجام کار خیر به شخص خیّر می رسد که با انجام آن از لحاظ روحی و معنوی رشد می کند و در ادامه سعادت کارهای بهتر و بیشتر را هم پیدا می کند. من به شخصه خیری را از نزدیک می شناسم که نگاهش به امور خیریه معامله با خداوند است؛ همیشه با خدا معامله می کند و به اصطلاح هم در هرکاری، دست به خاکستر می زند طلا و جواهر می شود و هرکاری برای خدا در راه خیر انجام می دهد خداوند خودش چندین برابر آن پول را به او برمی گرداند و برکت به مال و زندگی اش می دهد. علاوه بر این تأثیر کار خیر بر نگرش و روحیه انسان بی نظیر است. روح آدمی که کار خیر انجام می دهد، به طور مداوم بزرگتر و بخشنده تر می شود. یعنی به نوعی این معامله با خداوند برای ما برد- برد است و تمام آن برد خالص مادی و معنوی است؛ فقط کافی است که ایمان داشته باشیم به این معامله و برکت چون در قرآن آمده که پروردگار قول داده چندین برابر پولی که در راه خیر صرف می شود، به ما برمی گرداند. از آن جایی که هیچ کس اموالش را با خودش زیر خاک نبرده است، پس زرنگ آن آدمی هست که قبل از این که دست طبیعت و روزگار بخواهد دارایی هایش را از او بگیرد، خودش از آنها دل بکند و این را تمرین کند که به مال دنیا وابسته نباشد؛ از جمع کردن و خرج کردن اموال و دارایی هایش لذت ببرد اما این را بداند که آنچه برای او تا همیشه می ماند اعمال اوست و کاری که با این اموال می کند. بالاخره باید گذاشت و گذشت به قول حضرت امیر (ع) ببینید و دل نبندید که دیر یا زود باید گذاشت و گذشت. زرنگ آن کسی است که تا زنده هست از اموالش استفاده کند در راه رسیدن به کمال و لذت واقعی رضایت از خویشتن. چه پیروز و شاد و سعادتمند است کسی که سعادت خرج کردن پولش در راه شادی واقعی و ماندنی را دارد و این سعادت فقط شامل حال کسانی می شود که قلب سفید و پاکی دارند و قلب های سیاه و تیره از ناامیدی و غم و اندوه و کارهای زشت و رفتارهای نامناسب نمی توانند کار خوبی برای خودشان انجام دهند. لذت کار خیر را کسی می داند و درک می کند که تجربه اش را داشته باشد؛ هرکاری که با نیت شاد کردن دل دیگران انجام شود شادی چندین برابری برای شخص دارد. مهم نیست با چه مبلغی کار خیر انجام دهیم، مهم این است که از نیازهای غیرضروری خودمان به خاطر نیازهای ضروری دیگران بگذریم و به مخلوقات خداوند چه بسا سگ ها و گربه های گرسنه در بیابان و خیابان ها کمک کنیم تا درواقع به خودمان کمک کرده باشیم. در این بین اما تزویر و ریاکاری هم دیده می شود؛ اشخاص ریاکاری که فقط برای نیت های نفسانی خودشان کار خیر می کنند؛ اینها لذت واقعی نمی برند و درواقع با منت گذاشتن بر سر مخلوقات خداوند نیکی خود را ضایع می کنند و از بین می برند. لذت واقعی را کسی احساس می کند که تمام شرایط انجام کار خیر را داشته باشد و بدون چشمداشت به همنوعش نیکی کند و مهم تر از همه این که شأن کسی که کار خیری برایش انجام می ده د را حفظ کند. www.fa.shafaqna.com
پنجشنبه ، ۲۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها