محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826001046
داور جنجالی: از نداشتن پدر و مادر خوشحال شدم | هیچ کدورتی از علی دایی ندارم
واضح آرشیو وب فارسی:پارس فوتبال: داور سابق فوتبال کشورمان از ناملایمتی ها و اتفاقات تلخی که برایش در طول دوران قضاوت رقم خورد گفت و اذعان داشت که خوشحال است پدر و مادرش چنین صحنه هایی را ندیدند.به گزارش خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام و به نقل از فارس؛ شاید بتوان گفت که او جنجال ترین و پر سر و صداترین داور ایران بود. اتفاقاتی که پس از دیدار پرسپولیس و سپاهان در سال 92 رقم خورد اسم او را بیش از هر زمانی بر سر زبان ها آورد. محسن قهرمانی در سال 94 پس از 26-27 سال قضاوت از دنیای داوری خداحافظی کرد. او در این مدت با اتفاقات زیادی مواجه شد و البته محرومیت 8 ماه ای را هم تحمل کرد. در روزهای پایانی سال گفت وگویی با این داور مشهدی انجام دادیم که او در این مصاحبه به طلبش از فوتبال و خوشحالی بابت از دست دادن پدر و مادرش اشاره کرد! قهرمانی در لابه لای صحبت هایش بارها بغضش گرفت و نزدیک بود تا اشکش جاری شود. شخصیت او با آن چیزی که در زمین مسابقه می دیدیم متفاوت است و به قول خودش با تلنگری اشکش جاری می شود. متن کامل گفت وگو با محسن قهرمانی را در زیر می خوانید: سال 94 برای محسن قهرمانی چگونه گذشت؟ اگر بخواهم بگویم بد گذشته دروغ گفته ام. نمی توانم بگویم که خیلی هم خوب بوده است. هم شرایط خوب را تجربه کردم و هم شرایط بد. اتفاقات فوتبالی که برایتان به وجود آمد را چگونه ارزیابی می کنید؟ شاید زیاد دلگیر شدید. شک نکنید. من از این کسانی که در فوتبال کار می کنند خیلی طلبکار هستم اما برخی مواقع انسان ها ترجیح می دهند به جای صحبت کردن سکوت کنند و پشت این سکوت خیلی مسائل نهفته است که مردم متوجه می شوند. مردمی که با من در ارتباط بودند آنقدر فهیم و با فرهنگ بودند که در این مدت بسیار به من محبت کردند و هیچ موقع نمی توانم محبت های آنها را جبران کنم. جا دارد که از این موقعیت استفاده کنم و آرزو می کنم که سال 95 سال خوب و پربرکتی برای تمامی مردم ایران باشد و غم و غصه از زندگی آنها دور شود. در مجموع امسال فوتبال با من خوب نبود و به همین دلیل هم من خود را از فوتبال طلبکار می دانم. پس از پایان محرومیت تان تصمیم گرفتید چند بازی را قضاوت کنید اما پس از آن خداحافظی کردید چه علتی داشت که چنین تصمیمی گرفتید؟ دلایل خاص خودم را داشتم. اینکه بازگشتم و پس از چند دیدار خداحافظی کردم دلایلی بود که برای خودم داشتم. از اینکه بازگشتید پشیمان نشدید؟ خیر. اگر به گذشته هم بازگردم چنین تصمیم هایی خواهم گرفت و در مورد خداحافظی ام هم باید بگویم که اگر باز به هفته چهاردهم لیگ برتر و بازی استقلال و تراکتورسازی بازگردیم باز هم چنین تصمیمی را می گیرم. با توجه به اتفاقاتی که برای شما افتاد از اینکه به بحث قضاوت وارد شدید پشیمان نیستید؟ هر کاری سختی های خاص خودش را دارد. شما به عنوان یک خبرنگار آیا همیشه کار ساده ای را داشته اید؟! مطمئنا در این سال ها با سختی ها و دشواری ها و ناملایمت هایی روبرو شده اید که شما را دلزده کرده است اما دلسرد نشده اید. این اتفاقات باعث شده تا بیشتر تلاش کنید و سعی کنید به هدفی که می خواهید برسید. من هم از این مسئله مستثنی نیستم و شک نکنید اگر به 15 سالگی بازگردم باز هم قضاوت را انتخاب می کنم چراکه مصدومیت در آن زمان باعث شد چنین تصمیمی بگیرم البته اگر شرایط عادی را داشته باشم و مصدوم نشوم قطعا به فوتبالم ادامه خواهم داد. پس شما هم فوتبالیست بودید؟ بله. من به خاطر مصدومیت از ناحیه مینیسک پا از سن 19- 20 سالگی به داوری آمدم. پیش از آن در تیم منتخب خراسان دروازه بان و مدت زمان کوتاهی هم شاگرد اکبر میثاقیان در ابومسلم بودم. با این تفاسیر شما دوست داشتید که فوتبالیست شوید. من در رده های مختلف بازی کرده ام. من با ابومسلم در مسابقات جام رمضان مشهد مقام هم به دست آوردم. به هر حال قسمت این بود که به سمت داوری بروم. چند فرزند دارید؟ یک پسر به نام محمدامین که اول دبیرستان است و یک دختر به نام فاطمه سما که دوم ابتدایی است. به آنها پیشنهاد می کنید که به سمت داوری بیایند؟ در وهله اول باید خودشان تصمیم بگیرند. آنها من و جامعه را دیده اند و اتفاقاتی که برای پدرشان رخ داده را حس کرده اند. نامهربانی هایی که نه با محسن قهرمانی بلکه با خیلی از داوران کشورمان شده را دیده اند. به هر حال این نامهربانی ها بوده، هست و خواهد بود اما سعی می کنم به آنها آزادی عمل بدهم تا اگر بخواهند حرفه خاصی را دنبال کنند بدون مشکلی به سمت آن بروند. اگر از من مشورت بخواهند تا جایی که امکان داشته باشد واقعیت ها را به آنها خواهم گفت. به هر حال دنیا تغییر کرده است و دیگر آن زمان ها که احترام پدر و مادر و بزرگ ترها حفظ می شد گذشته است. من خودم به احترام برادر بزرگ ترم به سمت ورزش آمدم وگرنه در دوران کودکی علاقه ای به ورزش نداشتم. به هر حال هم اکنون شرایط متفاوت شده و بچه ها خودشان به اندازه ای فهیم شده اند که می توانند آینده خود را رقم بزنند. شاید پسر من بخواهد به سمت رانندگی برود که من اصلا آن را دوست ندارم. یعنی شما اصلا ماشین ندارید؟ به هیچ عنوان. نه ماشین خریدم و نه رانندگی کرده ام. حالا شاید در حد چند دقیقه پشت فرمان نشسته باشم اما به رانندگی کردن علاقه ای ندارم. من گواهینامه موتور و ماشین را دارم اما علاقه ای به این وسایل ندارم. شاید دلیل این هم به خاطر نبودن شرایط مناسب رانندگی در شهرهایی چون مشهد باشد. اولین قضاوت شما در چه مسابقه ای بود؟ من از 15 سالگی در کلاس داوری شرکت کردم و در همان سال در مسابقات نونهالان و نوجوانان سطح شهر قضاوت کردم که در واقع 26-27 سال این قضاوت به طول انجامید و در جامعه بزرگ داوری بودم اما از 21 شهریور 1376 در تمام رده های لیگ ایران سوت زدم. می گویند درآمد داوران بسیار کم است. چگونه با این موضوع کنار آمدید؟ اگر در مورد مادیات صحبت کنیم می گویند داوران به مسائل مادی زیاد فکر می کنند در صورتی که به هیچ عنوان این گونه نیست و داوران به این مسائل فکر نمی کنند. وقتی در یک دربی قضاوت می کنیم که بالاترین مسابقه لیگ به حساب می آید حق الزحمه آن تفاوتی با سایر مسابقات ندارد. مگر اینکه فدراسیون پاداشی را برای آن مسابقه در نظر بگیرد. فکر می کنم برای هر بازی 640 هزار تومان در نظر گرفته می شود که البته دقیق آن را نمی دانم. اگر یک داور حداکثر در یک فصل 20 قضاوت بکند که البته این بسیار بعید است باز هم پولی نمی شود. در کنار این مسئله هزینه های جانبی هم وجود دارد که سوغاتی و اصطلاک بدن از جمله این موارد است. خوشبختانه تمامی داورانی که در بحث داوری حضور دارند تحصیلات عالیه دارند و می توانند در شغل های دیگر فعالیت کنند. داوری داریم که درآمدش در یک ماه بالای 20-25 میلیون است البته این پول از طریق شغل دیگری به دست آمده است. پس چه چیزی باعث شده در داوری بمانید؟ عشق و علاقه به داوری باعث شده که تمامی داوران با وجود این مشکلات به قضاوت ادامه دهند. آیا حقوق خبرگزاری برای شما کافی است؟ طبیعتا با این وقتی که می گذارید مناسب نخواهد بود اما به خاطر اینکه عاشق این کار هستید فعالیت تان را ادامه می دهید. اگر عشق و علاقه را از ما بگیرند تمام کارها روی زمین خواهد ماند و این موارد است که باعث می شود رو به جلو حرکت کنیم. در ایران کلا اشخاصی که فعالیت می کنند متناسب با آن چیزی که انجام داده اند حقوق نمی گیرند فقط 10 درصد هستند که پول خوبی را دریافت می کنند. نود درصد به فراخور زحمتی که می کشند پول دریافت نمی کنند. مثلا می گویند فوتبالیست ها خوب پول می گیرند. مگر شما موافق این موضوع نیستید؟ خیر فوتبالیستی که اول فصل قرارداد 200 میلیونی می بندد آیا تمام قراردادش را دریافت می کند؟ فوتبالی که همه اش بدهی است چه معنایی دارد؟ یعنی بازیکن اگر هرچه در ابتدای قراردادش دریافت کرد همان پول قراردادش می شود. اگر بازیکن سال آینده بخواهد به جای دیگری برود باشگاهش می گوید مابقی قراردادش را ببخشد تا رضایت نامه اش صادر شود. در فوتبالیست ها هم 10-12 درصد هستند که زرنگ اند و قراردادهای بالا امضا می کنند و حداقل 80 درصد قراردادهایشان را در ابتدای فصل می گیرند. سایر فوتبالیست ها پولی نمی گیرند و اگر پای درد دل آنها بنشینید متوجه مشکلات شان می شوید. من با اکثر بازیکنان فوتبالیست در ارتباط هستم و هرگاه که با آنها درد و دل می کنم صحبت از طلب شان می کنند. در مجموع مقایسه کار خوبی نیست. شماببینید یک فوتبالیست سلامتش را در تمرینات و بازی ها می گذارد و نباید آنها را با یک فرد عادی مقایسه کرد. مجید نامجومطلق در زمان خودش یکی از بهترین های ایران بود. جواد منافی یکی از برترین چپ پاهای ایران بود اما آیا آنها توانستند به فوتبالشان زیاد ادامه بدهند؟ مجید نامجو در بازی ملی آسیب دید و دیگر نتوانستیم آن را بازگردانیم. جواد منافی هم تصادف کرد و نتوانست فوتبالش را ادامه بدهد. وقتی بازیکن دچار مشکلی می شود دیگر هیچ کس به فکرش نیست و اینجاست که یاد همان جمله پهلوان زنده را عشق است میفتیم. ورزش برای هیچ کس در درازمدت سودی نداشته است. همین بهداد سلیمی را نگاه کنید زانوی او آسیب دیده و آرزو می کنم برگردد و بار دیگر برای ایران و پرچم کشورمان افتخارآفرینی کند اما اگر زبانم لال او بازنگردد کسی را پیدا می کنید که به سراغ او برود؟! حتما جواب این سوال منفی است. وقتی ورزشکار را از دست می دهیم تازه یادمان می آید که چه رفتارهایی داشتیم و ای کاش هایی که پس از آن گفته می شود. باید زمانی که ورزشکار در کنار خانواده اش زندگی می کند به او برسیم تا باعث غرور خانواده اش شود نه اینکه وقتی کار از کار گذشته باشد متاسفانه فکر نمی کنم چنین اتفاقی در ایران رخ دهد. در صحبت هایتان به شغل دوم داوران اشاره کردید خودتان مشغول چه کاری به غیر از قضاوت هستید؟ من کارمند پست مرکزی خراسان رضوی هستم. در وهله اول خودم را متعلق به این خانواده می دانم چراکه بیشتر با آنها کار می کنم و در کنار آن بحث ورزش و قضاوتم را هم دنبال می کنم. از یک سال پیش دبیر انجمن هیات های ورزشی خراسان رضوی شده ام که 20 رشته ورزشی زیرمجموعه این هیات است. فکر می کنم اگر بخواهم تلخ ترین خاطره ورزشی شما را بپرسم به بازی سپاهان و پرسپولیس در سال 92 اشاره کنید که پس از آن اتفاقات زیادی رخ داد. من اصلا به آن بازی کاری ندارم. نه در مورد آن صحبت می کنم و نه به آن فکر می کنم چراکه در آن بازی محسن قهرمانی یک اشتباه انجام داد اما همه خود را پشت آن اشتباه پنهان کردند و سعی کردند تمام طلب شان از فوتبال را از محسن قهرمانی دریافت کنند. همه در آن بازی خود را به ندیدن زدند، داور چهارم، کمک داور، ناظر بازی، نماینده فدراسیون ندیدند و حتی در بین دو نیمه هم مرا تشویق کردند که تصمیم مهمی را گرفتم اما پس از اتمام بازی تمام کسانی که از فوتبال طلبکار بودند به سمت محسن قهرمانی آمدند. پس خاطره تلخ و شیرین شما چیست؟! خاطره تلخ و شیرین من در فاصله 24 ساعت رقم خورد. اولین قضاوت من در لیگ فوتبال ایران 21 شهریور 1376 اتفاق افتاد که بین دو تیم خرم آباد و مرصاد شیراز بود و 22 شهریور 76 یعنی 24 ساعت پس از آن در مشهد و در بیمارستان قائم مادرم به رحمت خدا رفت. اگر بخواهم به یک موضوع تلخ دیگر اشاره کنم باید بگویم در 3 فروردین سال 1391 در دهلی نو داوری آسیایی داشتم که پدرم به رحمت خدا رفت. پس از اینکه بازی به اتمام رسید به من این خبر ناگوار را دادند. خاطره تلخ ورزشی ندارید؟ سعی کردم در ورزش همیشه روزهای خوب و خوش آن را به یاد داشته باشم. اگر دل آدم بشکند با هیچ چیز نمی توان آن را جایگزین کرد. شاید مرور زمان شرایط را حل کند و در خلوتم با خودم کنار بیایم اما قبول کنید که برخی ناملایمات هیچ وقت از ذهن آدم پاک نمی شود. امیدوارم خدا و امام هشتم این توان را به من بدهد تا بتوانم برخی از ناملایماتی که در ذهنم مانده و بعضی شب ها کابوس آن را می بینم فراموش کنم. کسانی را که مسبب ناراحتی شما شده اند را بخشیده اید؟ بله همه افراد برای من قابل احترام هستند. اگر منظورتان علی دایی است باید بگویم او زحمت فوتبال ایران را کشیده و برندی است. او آدم کوچکی نیست و سرشناس است. فوتبال ایران را با 3-4 بازیکن می شناسند که یکی از آنها علی دایی است. به هر حال اتفاقی بود که رخ داد و قهرمانی به خاطرات پیوست. آرزو می کنم هر اتفاقی هم که خیر است برای او بیفتد. هیچ کدورتی از او ندارم چرا که در این پروسه به هیچ عنوان مقصر نبود و تحت تاثیر حرف و حدیث های یکی دو فرد خاص قرار گرفت. امیدوارم سالیان سال سایه اش بالای سر بچه اش باشد. از هیچ کس دیگری دلخور نیستید؟ شک نکنید که از برخی افراد دلخورم اما اسم نمی آورم. شاید این افراد یکی دو نفر باشند. از روزی که این اتفاقات برای من افتاد می بینم که این افراد دارند تاوان آن مسائل را پس می دهند. قربان خدا بروم که جای حق نشسته است. من قصد ندارم اسم کسی را بیاورم. این حق را به من محسن قهرمانی بدهید که در خلوت خودم درد و دل هایی داشته باشم. من روزهای سه شنبه از ساعت 12 ظهر تا 10 شب میهمان امام رضا (ع) هستم. اگر لیاقت داشته باشم به صورت افتخاری خادم امام رضا (ع) هستم و خاک پای زائران امام را سرمه چشمم می کنم. هر وقت به حرم می روم از او خواسته ام این قدرت را به من بدهد تا دلم را صاف کنم (با بغض). در این اتفاقات تنها خودم سختی نکشیدم و خانواده من هم درگیر بودند. برای اولین بار از نداشتن پدر و مادر خوشحال شدم. چرا؟! چون اگر این اتفاقات را می دیدند دق می کردند. خانواده من از این اتفاقات بسیار عذاب کشیدند. تا حالا نه نفرین کرده ام و نه به خودم اجازه می دهم این کار را انجام دهم زیرا همه آنها خانواده دارند و سایه آنها باید بالای سر خانواده شان باشد. هیچ وقت نفرین نکردم اما ته دلم از آنها صاف نیست زیرا خیلی اذیت شدم. با وجود اینکه از آنها دلگیر هستم اما برایم قابل احترام هستند. اجازه بدهید کدورتی ته دلم وجود داشته باشد چرا که معتقدم اگر این کدورت نباشد محسن قهرمانی بی رگ است. در تمام دورانی که قضاوت کرده ام اشتباه داشته ام و برخی تیم ها متضرر هم شده اند اما معتقدم بی رگ نیستم. از این موضوع کمی فاصله بگیریم. شما را در قضاوت های تان فردی عصبانی می دانستند. از این موضوع پشیمان و ناراحت نیستم. مطمئن باشید اگر دوباره هم بخواهم قضاوت کنم چنین روشی را دنبال می کنم. در دوران قضاوتم بهترین دوستانم را در تیم های آبی و قرمز دارم که هم اکنون هم با آنها در ارتباط هستم. من در تمام نقاط فوتبال ایران با بهترین افراد ارتباط دارم. در مدتی که از داوری خداحافظی کردم بهترین مربیان با من تماس گرفتند و سنگ تمام گذاشتند. من نمی توانم کاری برای آنها انجام دهم مگر اینکه هر سه شنبه به حرم امام رضا (ع) می روم دو رکعت نماز حاجت برای آنها بخوانم و از امام رضا می خواهم که برای آنها خوبی ها را فراهم کند. زندگی شخصی محسن قهرمانی چه تفاوتی با وقتی که او قضاوت می کند، دارد؟ شما خودتان می بینید که در این مدتی که با شما مصاحبه می کنم چند بار منقلب شدم. درست است. فکر می کنم تفاوت زیادی دارید. کسانی که با من زندگی می کنند می دانند که من با کوچکترین تلنگری اشکم جاری می شود. خواهشی که از مردم دارم این است که هیچ وقت از روی ظاهر دیگران را قضاوت نکنند. با انسان ها باید زندگی کرد تا بتوان آنها را قضاوت کرد. قهرمانی هم از این موضوع مستثنی نیست. شاید روزی محسن قهرمانی نباشد اما کتاب کوچکی از او منتشر شود و درد و دل های محسن قهرمانی بازگو شود که وقتی مردم آن را بخوانند اشک بریزند. بلد نیستم مظلوم نمایی کنم. خصوصیات اخلاقی داخل زمینم را دوست دارم و مطمئنا اگر بار دیگر به گذشته بازگردیم همان خصوصیات را خواهم داشت. همانطور که دیدید وقتی پس از محرومیتم به قضاوت بازگشتم باز هم کارت دادم، اخراج کردم و در روزی که قرار نبود کارت هم بدهم این کار را نکردم. فکر می کنم پوئن بسیار بزرگی باشد که یک داور در بازی استقلال و تراکتورسازی با تمام حواشی آن بدون اخطار زمین مسابقه را ترک کند. یعنی هم توانایی داشتم بازی را اداره کنم و هم توانایی این را داشتم که کارت ندهم اما کلا بی میل و بی انگیزه شده بودم. اگر هم برگشتم و قضاوت کردم به خاطر یکسری دلایل بود و نشان دادم که چگونه قضاوت کرده ام چرا که توانستم یک سوم از برترین ها در نیم فصل را درو کنم. خصوصیات اخلاقی درون زمین با زندگی شخصی ام زمین تا آسمان متفاوت است. به عنوان کوچکترین ایرانی از مردم ایران خواهش می کنم که هیچ موقع فریب ظاهر افراد را نخورند. (با بغض) در مسابقات فوتبال می گفتند محسن قهرمانی گوش های بسیار تیزی دارد. درست است. به هر حال یکسری خصوصیات خوب را خدا به هر کسی می دهد. مهم این است که چطور از آنها استفاده کنیم. نمی خواهم حرفی بزنم که دوستانم در داوری زیر سؤال بروند اما قبول هم نمی کنم که حرفی در فاصله دو متری یک داور زده شود و دوربین های تلویزیون هم لب خوانی کند اما داور بگوید که من نشنیدم. شما باورتان می شود؟! من بازیکن را از فاصله 40 متری روی نیمکت هم اخراج کردم. بازیکن تیم سایپا کنار دکتر زادمهر نشسته بود و او را اخراج کردم. دکتر زادمهر از من پرسید چه چیزی از او شنیده ای که من در پاسخ گفتم او چنین لفظی را به کار برده و پس از آن دکتر زادمهر هیچ چیزی نگفت. دیدن و شنیدن لازم و ملزوم هم هست. فکر می کنم در ایران بیشترین فحاشی را من شنیدم و اخراج کردم. حالا در کنار من علی فغانی و محسن ترکی هم هستند که شنیده اند و اخراج کرده اند. امیدوارم همه داوران سعی کنند قانون را رعایت کنند و ترس و واهمه ای از رنگ ها و افراد و شخصیت های فوتبالی نداشته باشند و برای وجدان و آرامش خودشان قضاوت کنند. الگوی داوری شما چه کسی بود؟ اگر بخواهیم در داوران اروپایی حساب کنیم داوری کولینا را می پسندیدم. وقتی او با آن هیبت به بازیکنان نگاه می کرد لذت می بردم. همیشه دوست داشتم من هم مثل او در دوران بچگی مشکلی برایم پیش می آمد و تمام موهایم می ریخت و شکل و شمایل او را پیدا می کردم. و الگویتان در داوران ایرانی؟ جا دارد برای حسین عسگری آرزوی سلامت کنم که فکر می کنم دوران سختی را سپری می کند. امیدوارم همیشه صحیح و سالم باشد. در لیگ ایران داوری او را می پسندیدم و در آن زمانی که حسین عسگری قضاوت می کرد من داور درجه سوم بودم. او هم اکنون هم هیبت خاصی در چهره اش است و وقتی ناظر بازی هم بود از او می ترسیدم. همیشه الگویم در مورد قدرت قضاوت و اینکه به بازیکن در زمین رو ندهیم چهره حسین عسگری بود. شاید شاگرد خوبی برای او نبودم اما همیشه او برایم یک الگو بود. محسن قهرمانی به چه چیزهایی دوست داشته دست پیدا کند اما نتوانسته است؟ تنها ناراحتی من از این است که در جام جهانی 2010 کاندیدای قضاوت بودم و در این زمینه مسعود عنایت هم می تواند شهادت دهد اما متاسفانه مصدومیتی گریبانگیرم شد و به دلیل اینکه تمرینات خوبی نداشتم وزنم بالا رفت و از لیست بین المللی خارج شدم و جام جهانی را از دست دادم. آرزو می کنم علیرضا فغانی در جام جهانی سوت های خوبی بزند. این آرزو دور از دسترس نیست زیرا وقتی داوران ما به فینال جام باشگاه های جهان و فینال جام ملت های آسیا را سوت می زنند شک نکنید می توانند در سطح جهان هم سوت بزنند. البته این نیاز به حمایت همه اقشار و تلاش داوران است. زندگی شما با زمانی که قضاوت می کردید چه تفاوتی کرده است؟ اگر به لحاظ وقت گذاشتن برای خانواده ام می پرسید که باید بگویم هیچ تفاوتی نکرده است. شاید هم اکنون مدت کمتری هم می توانم در خانه باشم. زیرا مشغولیت های مدیریتی بیشتری دارم.صبح تا ظهر در اداره هستم و در عصر فکرم معطوف به مسئولیت هایی است که بر عهده دارم. کنار گذاشتن داوری برای من یک حسن بزرگ داشت و آن اینکه اگر هم اکنون تمرین می کنم فقط برای سلامتی خودم است. استرس تست و داوری ندارم و اینکه بخواهم دو روز قبل از مسابقه خود را آماده قضاوت کنم و دو روز هم پس از مسابقه برای تشعشعات آن آماده کنم، دیگر وجود ندارد. در یک آرامش خاص ورزشی قرار دارم. امکان دارد که محسن قهرمانی به مستطیل سبز بازگردد؟ خیر. من معتقدم یا انسان تصمیمی را نمی گیرد و یا اگر تصمیمی را گرفت حتی در صورت اینکه خلاف میلش هم باشد باید به آن پایبند باشد. یک روز به داوری آمدم و یک روز هم باید می رفتم. البته شاید اتفاقاتی بیفتد که در آینده پست های مدیریتی بگیرم اما قطعا به داوری باز نمی گردم و فقط شاید به خاطر تمرین به مستطیل سبز بازگردم. نظرتان را کوتاه در مورد اشخاصی که نام می برم بگویید: فوتبال ایران: گل سرسبد آسیا داوران ایرانی: افتخارآفرین علی کفاشیان: مرد همیشه خندان حسین عسگری: پیشکسوت و قابل احترام و دوست داشتنی فریدون اصفهانیان: مربی خوب و بااخلاق مسعود عنایت: او را دوست دارم مربیان ایرانی: زحمت کش و دوست داشتنی علی دایی: اسطوره و قابل احترام امیر قلعه نویی: رکورددار قهرمانی در لیگ برتر و حرف پایانی ... از تمام دوستان مطبوعاتی که در این مدت خوب و بد نوشتند تقدیر و تشکر می کنم. به هر حال ما روزنامه زرد هم داریم. دست تک تک این افراد را می بوسم که قلم های شیوایی داشتند. به جا انتقاد و تعریف کردند. از دوستان صدا و سیما هم تشکر می کنم و شرایطی را مهیا کردند که من پیشرفت کنم. قطع به یقین اگر شرایطی پیش آمد که من پیشرفت کنم شک ندارم که دوستان رسانه ای در این امر مؤثر بودند.
چهارشنبه ، ۲۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس فوتبال]
[مشاهده در: www.parsfootball.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها