محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831020188
از همسر بلند قامتم تنها کنده ای سوخته برگشت/ باورم نمی شد دیگر او را ندارم
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: وقتی به او فکر می کنم، نمی توانم اشک نریزم. بعد از شهادت حاج آقا در دوره ای دچار بیماری روحی ـ روانی شدم و تحت درمان قرار گرفتم! باورم نمی شد دیگر او را ندارم. . .فارس: شاید بتوان گفت از سخت ترین بخش های مصاحبه همسران شهدا، نخست عاشقانه هایشان است و پس از آن لحظه شهادت... در حین گفت گوها آنقدر محو سیره زیبای شهدا هستیم که با سخن درباره شهادتشان گویا یکی از عزیزانمان را از دست داده ایم! خاطرات «دکتر خدیجه حاجیان» همسر گرانقدر «امیر سرلشگر شهید محمد مهدی عموشاهی» گفتگویی از این دست بود که طی روزهای گذشته بخش هایی از آن را مرور کردیم. دکتر حاجیان، اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس، مدیر گروه مطالعات نقد ادبی و مدیر داخلی فصلنامه نقد ادبی است. در ادامه بخش نهایی این خاطرات را ملاحظه خواهید کرد. *نشانه ای که من برنمی گردم بعد آن برنامه خداحافظی عجیب، تا به جبهه رسید به دوستانش گفته بود «من این بار برنمی گردم.» معاون حاج آقا می گفت حرف آقای عموشاهی را جدی نگرفتم، هرچند هیچ گاه حرف بی اساسی نمی زد. به خنده گفتم «چرا این طور با اطمینان حرف می زنی؟» گفته بود «حسین پشت سرم خیلی بی تابی کرد... مطمئن ام این نشانه ای است که دیگر برنمی گردم.» به تازگی فرمانده حفاظت لشکر 88 زرهی زاهدان شده بود. به ما گفته بود 10 روز دیگر از سومار به اصفهان برمی گردم تا به زاهدان بروم. 29 خردادماه سال 67 در مهران به شهادت رسید. دقیقاً روز دهم، تشییع جنازه همسرم در خمینی شهر اصفهان بود. *اقتدا به امام زمان روزی که حاج آقا به شهادت رسید، قبل از اینکه ما مطلع شویم، خواهرم خوابی دید. می گفت دیدم شهید عموشاهی وضو گرفته و گفت «من نماز صبحم را پشت سر امام زمان خواندم...» دقیقاً زمان شهادت با زمان خواب خواهرم منطبق بود. *و شهادت... زمانی که حاج آقا از تیپ 37 زرهی مستقر در سومار به لشگر 88 زاهدان منتقل شد، مقر آن ها هم به سرپل ذهاب و مرصاد انتقال یافت. وقتی خبر حمله منافقین به سمت تنگه مرصاد به گوش او رسید، به سرعت برای سرکشی عازم آن مناطق شد. گویا از ستاد کل تماس می گیرند که شهید عموشاهی نباید به آنجا برود اما او برای اطمینان از وضعیت منطقه مصر بود شخصاً به آنجا برود. به گفته یکی از معاونین اش، چندین مرتبه با اجبار مانع از رفتن او شدند اما شهید عموشاهی به شنیدن اخبار راضی نشد و شب هنگام و پس از به خواب رفتن معاونین و... به همراه یک سرباز و درجه دار با یک حبیب عازم منطقه شد. گویا با نزدیک شدن به گردنه نزدیک به تنگه مرصاد، در محاصره قرار گرفته، پس از درگیری شدید با گلوله آر پی جی به شهادت می رسند. با وجود اینکه محل شهادت حاج آقا در دل دشمن بود، همرزمانش شبانه برای بازگرداندن پیکرش به آنجا رفتند و توانستند هر 3 پیکر را برگردانند. *آرزو دارم اینطور شهید شوم! وقتی در معراج شهدا پارچه کفن را کنار زدم، تنها یک کنده سوخته روبه رویم دیدم! گویا مدارک شهید در جیبش بود که به خواست خدا با وجودی که تمام بدن کاملاً سوخته بود، آن جیب سالم ماند و از روی مدارک شناسایی شد! یادم هست بعد از ازدواج کتابی را به خانه آورد که در آن نحوه شهادت 3 مرد انقلابی که با شکنجه های منافقین در خانه تیمی به شهادت رسیده بودند را تشریح کرده بود. چند صفحه از آن را که خواندم، کتاب را بستم و کنار گذاشتم. تصور شکنجه ها هم برایم سخت بود... به حاج آقا گفتم شما چطور این کتاب ها را می خوانید؟ با نگاهی مظلومانه در حالی که پاهایش را در بغل گرفته بود گفت «خانم، آرزوی من این است که اینطور به شهادت برسم...» واقعاً همین طور شد که آرزو کرده بود... از پیکرش هم چیز زیادی باقی نماند! *باورم نمی شد او را ندارم! وقتی به او فکر می کنم، نمی توانم اشک نریزم. بعد از شهادت حاج آقا در دوره ای دچار بیماری روحی ـ روانی شدم و تحت درمان قرار گرفتم، هرچند داروها و عوارض آن را دوست نداشتم و درمان را ادامه ندادم. هر لحظه منتظر بازگشت آقای عموشاهی بودم. باورم نمی شد دیگر او را ندارم... تا 2 سال این انتظار ادامه داشت. به پیشنهاد مادرم برای وارد شدن به بازار کار وارد آموزش و پرورش شدم. از نظر مادر و پدرم سرگرم شدن می توانست حال و هوای مرا عوض کند. اتفاقاً همینطور هم شد و وضعیتم رو به بهبود رفت و البته ادامه تحصیل... *مخالف نیستم اما... برای قبولی رشته پزشکی کنکور سال 65 خیلی درس خواندم. به دنیا آمدن محمدحسین دقیقاً با روز کنکور مصادف شد! سال بعد هم فاطمه را باردار بودم و نتوانستم کنکور شرکت کنم. اردیبهشت 67 به اصفهان رفته بودیم. باهم قدم می زدیم و صحبت می کردیم. گفتم «حاج آقا من حتماً می خواهم ادامه تحصیل بدهم.» گفت «من با ادامه تحصیل شما مخالف نیستم، اما یک خواهشی دارم. اجازه بدهید بچه ها کمی بال وپر بگیرند، بعد سراغ درس بروید. آنها الآن خیلی به شما احتیاج دارند.» گفتم «شما که همیشه حرف خودتان را می زنید!» گفت «خواهش کردم!»... *اضطراب 26 ساله یک ماه بعد از آن صحبت ، ایشان به شهادت رسید. واقعاً موقعیت درس خواندن نبود. همیشه می گفت «من از شما انتظار دارم، بچه های من را بر طبق الگوی تربیتی ائمه تربیت کنید» این حرف، کار مرا سخت تر می کرد. با اینکه پدر من هم ما را بر این اساس تربیت کرده بود و خانواده یک دستی در اغلب جوانب دینی، مذهبی و انقلابی داشتیم، اما با این حال بزرگترین نگرانی و دغدغه ام این بود طوری نشود که از فرزندانم خطای فاحشی سر بزند که به خاطر کار آنها ارزش شهادت پدرشان زیر سوال برود. شاید باورتان نشود، اما از خرداد ماه سال 67 تا الآن این دلهره را با خود دارم که انرژی بسیار زیادی هم از من گرفته است. هرچند الحمدالله به لطف الهی فرزندان خوبی هستند. *شاگرد ممتاز دانشکده بسیاری از افراد حتی نمی دانند من همسر شهید هستم. یادم هست وقتی دانشجوی دانشگاه اصفهان بودم، باوجود 2 فرزند کوچک، شاگرد ممتاز دانشکده بودم. *می خواستم باری روی دوش دیگران نباشم بعد از شهادت آقای عموشاهی با وجود پدر، مادر، خواهر، برادر و... تلاشم این بود که باری روی دوش بقیه نباشم. هرچند اگر درخواستی از آنها داشتم، تمام و کمال کمک می کردند. واقعاً زندگی سختی را گذراندم. زندگی تنها با بچه های کوچک، در خانه ای که اطراف آن تماماً باغ بود برای زنی 23-22 ساله واقعاً مشقت داشت. یادم می آید یک بار یکی از بچه ها تب شدیدی داشت. تا صبح فقط می توانستم پاشویه اش کنم و او را باد بزنم، اما جرأت خارج شدن از خانه در تاریکی شب را نداشتم. اشک می ریختم و نگاه شان می کردم. هنوز هم شاید بیشتر از اینکه بچه ها به من وابسته باشند، من به آنها وابسته ام، اما باور دارم هم شهید عموشاهی دائماً با ماست، هم خدای او... *گرانمایه، ارجمند هرچند هدف اصلی من از ادامه تحصیل، فرزندانم بودند. دوست داشتم بدانند حتی زمانی که کوهی از مشکلات سر راه آدم باشد، هیچ چیز نمی تواند مانع پیشرفت و تعالی شود. پسرم همیشه به من می گوید شما الگوی من هستی... و مرا با عناوین «گرانمایه» و «ارجمند» خطاب می کند. همه به او می گویند برای مادرت اسم مستعار گذشته ای؟ می گوید «این کلمات در قلبم است، اعتقاد دارم به این اسم ها...» *عشقی که شعله ورتر شده حس شخصی من نسبت به آقای عموشاهی با وجود اینکه سال های سال است که از او دورم، این است که عشقی که روز اول در دل من برافروخته شد، الآن شعله ورتر شده است. نه تنها هیچ گاه نتوانستم او را فراموش کنم، به فرزندانم نیز اجازه نداده ام پدرشان را فراموش کنند. البته ما هیچ گاه در خانه با اشک و غم و ناله از پدر یاد نکرده ایم. خاطره پدر برای ما با لبخند و شادی همراه بوده است. نفر اول از سمت چپ «امیر سرلشگر شهید محمدمهدی عموشاهی»، نفر آخر «امیر سپهبد شهید علی صیاد شیرازی» *جایگاه شهید فرزندان من هیچ گاه پشت نام پدر شهیدشان سنگر نگرفته اند و نخواسته اند از آن سوء استفاده کنند. متأسفانه بسیاری از افراد تصور می کنند از قِبَلِ شهید، همه دنیای ما تأمین است! نباید جایگاه خانواده شهید لوث شود. به همین دلیل بسیاری از جایگاه مدیریتی را نپذیرفتم تا توهم این سوء استفاده ایجاد نشود. البته عمدتاً مردم ما برای جایگاه شهید و شهادت احترام ویژه قائل هستند. این احترام نوعاً جدای از فرهنگ و مذهب مردم است، حتی اگر انقلابی نباشند. به این معنا که همه می دانند شهید چه کار بزرگی انجام داده است. *من همسر شهید هستم کمتر کسی می داند که من همسر شهید هستم. یک بار که به برنامه علمی «اردیبهشت» دعوت شده بودم. موضوع برنامه درباره حافظ بود و از آنجا که کار اصلی ام حافظ پژوهشی است مرا به عنوان یکی از کارشناسان دعوت کرده بودند. در حین اجرای برنامه، مجری اعلام کرد که هفته آینده به مناسبت 31 شهریور برنامه ای برای شهدا دارد. ناخودآگاه گفتم «من هم شعری برای شهدا دارم!» با ناباوری گفت «مگر شما شهدا را درک کردید؟» خندیدم و گفتم «من همسر شهید هستم!» برای خودم هم عجیب بود که چرا چنین حرفی زده ام! *شعرخوانی من برای همسرم عوامل برنامه اردیبهشت با اصرار گفتند باید هفته آینده هم در برنامه حضور داشته باشم و شعرم را بخوانم. یکی از مهمانان آن شب، خانم حسینی، نویسنده کتاب «دا» بود. یادم هست وقتی شعر «حدیث عشق» را خواندم عوامل برنامه، اساتید حاضر و حتی خانم حسینی در برنامه زنده بسیار گریه کردند. هرچند این شعر به نام همه شهدا سروده شد، اما اختصاصاً برای همسرم بود. وقتی شعرخوانی من به اتمام رسید، خانم حسینی به من گفت «خانم دکتر، شما دلمون رو آتش زدید...» گفتم «خب به هر حال هر سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند!» این گفت وگوی درونی دلم بود که برای شما خواندم. *«حدیث عشق» گفتم ز تو چه گویم کز وصف تو برآید/ گفتا که این خموشی از گفته بهتر آید گفتم که این خموشی طاقت ز من ربوده/ گفتا از این خموشی بس ناله ها برآید گفتم که پیک عشقی در پرده ای نهان چند/ گفتا که تا نشانی از کوی دل بر آید گفتم ز نامه هایت آوای عشق خیزد/ گفتا که شادمانی از عشق دربر آید گفتم غم نهانت بی پرده گو بدانم/ گفتا به وصل دلبر هر قصه ای سرآید گفتم ستاره ای تو یا آفتاب تابان؟/ گفتا تحملی کن تا از افق درآید گفتم که تار و پودت چون شعله ای بسوزد/ گفتا که عاشقان را این شعله خوش تر آید گفتم چه مست گشتی از باده صبوری/ گفتا که صبر عاشق در وصف کمتر آید گفتم سبوی مستی از عاشقان گرفتی؟/ گفتا سبوی ما را از سوی مهتر آید گفتم به دیگران گو راز حدیث عشقت/ گفتا که خستگان را ناگفته برتر آید گفتم رسد به پایان کی این شب فراقت؟/ گفتا که تا طلوع، صبح ظفر بر آید *طبع شاعری ام چند شعر برای آقای عموشاهی گفته بودم. «گفتم غم تو دارم...» و این رباعی هم به هنگام تشیع جنازه اش در ذهنم نقش بست که تا حدی تصویرسازی تشییع جنازه شهید عموشاهی بود: «بر دستها جاری تا بیکران بودی/ با اشک های شهر اما روان بودی در دل غم هجرت، غوغا به پا می کرد/ با جمع آلاله، شادی کنانی بودی» از جمله شعرهایم بود. واقعا ً همیشه در ذهنم بود که روی دست های شهر تشییع شد. گزافه نیست اگر بگویم آن روز تمام خمینی شهر اصفهان گریان بود. قبل از آن برای ورود امام در 12 بهمن هم شعری سروده بودم. شاید جز نخستین شعرهایم بود. آن شعر اینطور آغاز می شد: «خمینی قلب این ملت، به میهن باز می آید خمینی خصم شرق و غرب، به سوی ما می آید» با اینکه آن زمان سن و سال کمی داشتم، یادم هست شعرم در مجله پیام انقلاب چاپ شد. بعدها با ورود به رشته ادبیات تا حدی طبع شاعری ام فروکش کرده است. *فقط یک کتاب آن هم غلط! بعد از شهادت شهید عموشاهی تنها یک کتابچه کوچک از حاج آقا منتشر شد که حتی خاطرات من نیز در آن اشتباه درج شده بود! آنقدر اشتباهات فاحش بود که دلم می خواست همین کار را هم انجام نمی دادند تا حداقل تصویر تیره ای از او به دیگران منتقل نشود. *گمنامی را خودم خواسته ام! از همرزمان شهید عموشاهی گلایه مندم! شهدای ارتش چیزی از شهدای سپاه و ... کم ندارند و واقعاً همه به مرتبه ای رسیده اند که شهادت روزی آنها شده است، اما همرزمان شهدای سپاه خاطرات رفقای خود را به بهترین نحو تدوین و در دسترس قرار می دهند اما شهدای ارتش... آنقدر ناشناس و گمنام اند که مثلاً حتی یک خیابان در تهران که هیچ حتی در اصفهان به نام شهید عموشاهی نیست! هرچند یک بار به خواب مادرش آمد و گفت «شما چرا اینقدر از گمنامی من ناراحت هستید؟ من خودم خواسته ام که ناشناس تر باشم و گمنام.» اما من که او را می شناختم و با او زندگی کردم، دلم از این همه غربت می گیرد. نفر اول از ردیف اول؛ «سرلشگر شهید محمدمهدی عموشاهی» شهید عموشاهی دنبال برقراری اهداف حضرت امام و انقلاب اسلامی بود. حاکمیت خط امام و پایندگی انقلاب اسلامی را می خواست اما چرا نباید هیچ کس او را بشناسد؟ *نامه ای برای کفنم شهادت چیزی نیست که بتوان روی آن قیمت گذاشت. از شهادت همسرم بسیار خوشحالم و از دوری او بسیار ناراحت. شهادت مدال افتخاری بود که خداوند متعال به خاطر اخلاص آقای عموشاهی به او داد. اگر در قیامت شهید عموشاهی را ببینم، حتماً اول او را کتک می زنم تا کمی داغ دلتنگی ام خنک شود و بعد حتماً خیلی خیلی می خندم و در کنارش قرار می گیرم تا ابد. این وعده خودش است که در نامه ای برایم نوشته بود «از خدا خواسته ام من و شما را در بهشت رضوان در کنار هم قرار دهد». این نامه را کنار گذاشته ام که در کفنم قرار دهند... *مثل یک شاعر یکی از جالب ترین حالات او، حالاتی بود که وقت قنوت در او دیده می شد. درست مثل یک شاعر، مثل یک نقاش یا یک نویسنده... با کلماتش تصویری خلق می کرد که در حال عادی قادر به ترسیم آن نبود. وقتی از خدا طلب شهادت می کرد، همان لحظه درون ذهنم می دیدم که چگونه میان شعله های عشقش می سوزد. یک بار در سفر حج به حدی برای رسیدن به این آرزو به ائمۀ بقیع متوسل شد که مطمئن شدم شهادت روزی اش خواهد شد. هنوز زمزمه همراه با گریه اش در هنگام قنوت به گوشم می رسد که می خواند: «اللهم ارزقنی توفیق الشهاده فی سبیلک ...». *حسن ختام تک درخت کویر یاد باد آنکه با ترنم عشق، در نسیم سحر سفر می کرد هر دم از داغ هجر آلاله، شبنم دیده را خبر می کرد یاد باد آنکه در سیاهی شب، با سپیدار رازهایی داشت هم چو نی از جدایی و هجران، ناله ها سوز و سازهایی داشت یاد باد آن که مهر دستانش، گرمی مهر را خجل می کرد در زلالی به پاکی باران، شست وشوی حریم دل می کرد یاد باد آن که با شمیم دعا، نغمه هایی ز آشنایی داشت تیرگی از فروغ دیده ی او، کهکشان های روشنایی داشت یاد باد آن که چشمه جانش، جاری پاک جویباران بود تک درخت کویر بود اما، روح سبز هر بهاران بود پایان
چهارشنبه ، ۲۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها