واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: قدس آنلاین/ حجت الاسلام هاشم فروزش : «من می خوام نایب امام زمانم را زیارت کنم، چرا دشوار است؟ امامان ما چگونه با رده پایین اقشار جامعه براحتی در ارتباط بودن، ولی اکنون ....۱۲/۱۲/۹۴»در قسمت نخست پاسخ به پرسش بالا اشاره شد که ولی امر جامعه مانند امامان طاهرین برای دسترسی مردم به خویش، ساز و کار منطقی و کارآمدی را تعریف کرده که کارآمدی خود را در طول این 37 سال به اثبات رسانده است. اما در ادامه نکته بخش نخست باید گفت، در زیارت امام جامعه همواره آثاری برای مردم مترتب است. اینکه در مورد او توهم افسانه وار نداشته باشند که سبب می شود به باورهای اشتباه دچار شوند. امیر المؤمنین علی(علیه السلام) در عهدی که به مالک هنگام نصب او به ولایت مصر دادند، می فرمایند: «هیچ گاه خود را فراوان از مردم پنهان مدار که پنهان بودن رهبران، نمونه ای از تنگ خویی و کم اطلاعی در امور جامعه می باشد. نهان شدن از مردم، زمامداران را از دانستن آنچه بر آنان پوشیده است، باز می دارد، پس کارهای بزرگ، اندک، و کار اندک بزرگ جلوه می کند؛ زیبا زشت، و زشت زیبا می نماید، و باطل به لباس حق در آید...» این امر مهم در دیدارهایی که رهبر معظم انقلاب با خانواده های شهدا و ایثارگران دارند، به صورت چهره به چهره و دیگر ارتباطاتی که به صورت سازمان یافته با دفتر ارتباطات مردمی به ایشان گرفته می شود، محقق می شود. در انتهای خیابان شهید کشوردوست، کوچه ای با نام «عطارد» قرار دارد که یک سر دیگر آن به خیابان دانشگاه جنوبی متصل است. در آن کوچه ساختمانی قرار دارد به نام ساختمان 110 که دفتر ارتباطات مردمی با رهبر انقلاب محسوب می شود. این مرکز تمامی نامه ها را اسکن می کنند و بدون کم و کاست تصویرش را برای رؤیت رهبر انقلاب به دفتر ویژه ایشان ارسال می کنند. این دفتر نامه را نمی خواند و فقط در حضور مراجعه کننده باز و اسکن می کند. دفتر ویژه هم آن ها را طبقه بندی کرده و آنچه با ارجاع به ارگان و نهاد مربوطه اصلاح می شود، ارجاع داده و آنچه نیاز به دستور و یا رؤیت رهبر انقلاب دارد، خدمت ایشان ارایه می دهند. برای دیدارهای عمومی هم راه هایی مثل نمازهای ظهر و عصر ماه مبارک رمضان و خطبه های نماز جمعه و نماز عید فطر عمومی است و شرط خاصی برای شرکت در آن ها وجود ندارد. نکته دوم: در تغییر زمان اقتضائاتی پیش می آید که اجتناب ناپذیر است. در جامعه کنونی نمی شود خیلی از کارهای جامعه نبوی یا علوی را به همان سبک انجام داد. به متنی که از صفحات 38 و 41 کتاب «کوفه، از پیدایش تا عاشورا» اثر نعمت الله صفری فروشانی برایتان مختصر و نقل به مضمون می کنم، دقت کنید: « در مورد جمعیت کوفه طی مقاطع مختلف از سال 17 تا 61 هجری قمری منابع تاریخی اختلاف نظرهایی دارند. یعقوبی جمعیت اولیه کوفه را 10 هزار جنگجو ذکر می کند که اگر به این رقم شمار نفرات خانواده های آنان را که همراهشان بوده است، اضافه نماییم رقمی حدود 30 هزار نفر به دست می آید. علاوه بر این، حدود چهار هزار ایرانی به همراه فرمانده شان... به لشکر اسلام پیوستند... پس تا اینجا رقم 34 هزار نفر به دست می آید. روایتی در مقابل این قول قرار دارد که جمع بندی آن 40 هزار جنگجو و 60 هزار نفر خانواده را بیان می کند که حاصل آن می شود صد هزار نفر. مهاجرت به کوفه بخصوص پس از سال 36 هجری قمری که حضرت علی(علیه السلام) این شهر را پایتخت مملکت اسلام قرار داد، شدت گرفت، به گونه ای که تاریخ نویسان شمار سپاهیان حضرت علی(علیه السلام) را 65 هزار نفر، 90 هزار نفر و 120 هزار نفر نقل کرده اند که با احتساب خانواده هایشان می شود حدود 200 هزار نفر. تاریخ نویسان شمار جمعیت کوفه را در زمان حکومت زیاد بن ابیه که از سال 50 تا 53 هجری قمری بوده است، 60 هزار جنگجو و 80 هزار زن و فرزند ذکر کرده اند که در مجموع معادل 140 هزار نفر به دست می آید. این نقل با دیگر مستندات تاریخی سازگاری بیشتری دارد.» همان طور که می بینید، کل جمعیت شهرهای شلوغ صدر اسلام قابل مقایسه با محله های شهری مثل تهران که طبق آمار رسمی مرکز آمار در سال 93 مندرج در سایت ایسنا جمعیت ثابت آن حدود 11 میلیون و 306 هزار نفر و جمعیت شاغل روزانه ای آن سه تا پنج میلیون متغیر است، نیست. به حکم عقل اگر امیرالمومنین علی(علیه السلام) هم در زمان ما بودند و می خواستند مانند آن زمان مردم را بدون واسطه ببینند، هم نوبت به متقاضیان زیارت ایشان نمی رسید که چند ماه یک بار آن هم برای یکی دو دقیقه به خدمتشان مشرف شوند و هم ایشان به هیچ کار دیگری نمی رسیدند! نکته سوم: روش های دشمنی در زمان ما با زمان اهل بیت(علیهم السلام) تفاوت هایی داشته است. در اینکه رهبر فرزانه انقلاب تمایل دارند که آزادانه در میان مردم تردد کنند، تردیدی نیست، ولی روش های ترور در زمان ما با زمان امیر المومنین(علیه السلام) متفاوت است. امام علی علیه السلام در عهد مالک از «شرطه» نام می برد و کاربرد آن را «احراس» و «پاسداران» اراده کرده اند؛ یعنی کسانی که به عنوان اعوان و کمک کاران حکومت مطرح شده است. همچنین در روایاتی سرکشی آن حضرت به بازار در معیت «شرطه خمیس» ذکر شده است. (وسائل الشیعه، ج 16، ص400) این نشان دهنده آن است که خطر حمله به حاکم دینی در هر زمانی و برای هر کسی موجود است. البته در زمان ما با روش هایی مثل بیوتروریسم و تروریسم تشعشعی و تروریسم تک تیراندازی را هم می شود به روش های ترور صدر اسلام اضافه کرد. این امر نشان دهنده این است که به رغم اینکه علی(علیه السلام) از مرگ واهمه ای ندارد، ولی حفظ حاکم اسلامی از هر خطری را به حکم عقل و شرع واجب می داند. این امر سبب می شود، دشمنان دوست نما را با حفاظت های خاصی دور نگه داریم. اگر کسی این نکات را مد نظر داشته باشد و اقتضائات زمان خود را بیشتر و بهتر بشناسد، متقاعد می شود که مقایسه میان روش دیدار امام جامعه در زمان ما و صدر اسلام تفاوت های اجتناب ناپذیری دارد. مخاطبان ارجمند می توانند پرسش های دینی خود را به شماره 300072309 پیامک کنند.
چهارشنبه ، ۲۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]