واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، عید نوروز هنگامی برگزار می شود که جهان از کدورت زمستان رها شده و زمین به سبزه و گل آراسته می شود و به گفته ابوریحان بیرونی، نوروز پیشانی سال نو است. امروز در استقبال عید، پرنده تر از همیشه، رهاتر از پرواز در سایه خورشید به تسخیر آسمان می رویم و زلال […]به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، عید نوروز هنگامی برگزار می شود که جهان از کدورت زمستان رها شده و زمین به سبزه و گل آراسته می شود و به گفته ابوریحان بیرونی، نوروز پیشانی سال نو است. امروز در استقبال عید، پرنده تر از همیشه، رهاتر از پرواز در سایه خورشید به تسخیر آسمان می رویم و زلال می شویم آن قدر که پرندگان از هر کجا که آسمان را شروع کنند بر شانه های ما فرود بیایند و ما بودنمان را جشن می گیریم. نوروز نماد تجدید سالی دیگر، در دل هر فرد ایرانی ایجاد جنبش و انبساط می کند. عید نوروز که در آغاز فصل بهار و موسم بیداری طبیعت برپا می شود، عیدی طبیعی و وصفی است. در این عید جلوه شورانگیز کوه و هامون و سرسبزی چمن و بوستان با شور و شعف دل ها هم آهنگ شده و فضای ایران را پر از سرورو شادی می کند هر ایرانی به داشتن چنین عیدی سربلند است. عید نوروز از نخستین روز فروردین شروع شده و تا چند روز ادامه پیدا می کند، خود نماینده قریحه و ذوق سرشار ملت کهن ایران است و در میان اعیاد سایر ملل کمتر نظیر آن را می توان یافت. نوروز یکی از اعیاد و از بهترین یادگارهای ملی بسیار قدیم ماست. واژه نوروز ما را به یاد سفره هفت سین، ماهی قرمز، سبزه، چهارشنبه سوری، سیزده به در، خرید شب عید، لبخندهای شیرین کودکانه که تا بهشت امتداد دارند، دست های بهار آوری که از آسمان بازگشته و بوی باران می دهند، نگاه هایی که دریا را به موج کشانده و شادی هایی که انسان را دو رکعت فراتر از خاک به تماشای خود و جهان پیرامونش می کشاند، می اندازد. عید بهانه است، مهم پاکی دل ها و خلوص نیت آدم هاست. چه فرقی می کند کدام سنگ ریزه را در سیزده به در به کدام سمت پرتاب کرده باشی، مهم این است که خداوند به برکت عظمت و جلال و جبروتش بهار دیگری را برای ما رقم زده، باید به انتشار مهربانی، به تکثیر لبخند و انبساط عشق کمر همت ببندیم ودل های مان را نذر اولین پرندگانی کنیم که بال هایشان بوی خیس باران می دهند. عید نوروز در کردستان در کردستان همانند دیگر شهرهای ایران رسم و رسوم خاصی برای برگزاری عید نوروز وجود دارد، از جمله این ها مراسم سمنوپزان است. از نیمه اسفند ماه زنان گندم و دانه کنجد را چند روز در آب خیسانده و در دیگ های بزرگی می پختند چون آماده کردن سمنو چند روز طول می کشید. کاشتن دانه های عدس، گندم و خصوصا کنجد برای تهیه سبزه سال نو از دیگر هنرهای خانم های کدبانو و هنرمند کرد است، سبزه کنجد روی ظروف شیشه ای و سفالی ظرافت خاص خود را دارد. هنر بچه ها در این روز تهیه نوروزنامه بود، نوروزنامه عبارت از صفحه سفیدی بود که تصاویری مانند سماور، قلیان، تخم مرغ رنگی، شکلات، ماهی قرمز و گل های رنگی نقاشی می شد و پایین هر صفحه با اشعاری آن را تزیین می کردند بچه ها این اشکال را که نوروزنامه نام گرفته بود هنگام تحویل سال نو به پدر و مادر خود می دادند و عیدی از آنها می گرفتند. خانه تکانی و نظافت منزل، رنگ کردن دیوارها، خرید گلدان و گل های رنگی جلوه خاصی به حیاط و منازل می داد که خود خبر از تازگی، نو شدن و پایان سوز و سرمای زمستان می داد. در مناطق کردنشین مراسم های همچون میر نوروزی در نزدیکی فصل بهار و اواخر اسفند انجام می شد که نشان آمدن بهار برای قوم کرد بود. خوانچه هایی برای تازه عروس های نامزد شده و دخترانی که در خانه شوهر بودند تهیه می شد که در آن شکلات و شیرینی، دستمال و عطر، طلاوپارچه های رنگی برای تهیه لباس کردی و از همه مهم تر سیب زرورق شده قرار می دادند و روی خوانچه را با توری قرمز می پوشاندند. در شب نوروز بوته های خار آماده شده توسط پدر خانواده که از دشت و صحرا جمع آوری کرده بود آتش زده می شد در مناطق کردنشین روشن کردن آتش مخصوص شب نوروز بود. شام شب عید، حلوا بود زنان برای صبحانه و نهار روز عید پلو خورشت بار می گذاشتند، همسایه ها و مردان فامیل اغلب اولین روز نوروز به شکل دسته جمعی برای عید دیدنی به دیدن هم می رفتند و حتما از این غذای صبح عید میل می کردند. چیدن سفره هفت سین در خانه ها حال و هوای دیگری داشت، سفره ای که از لطف و برکت خداوندی پر بود. سفره ای با آینه و دو طرف آن شمعدان کرسی قرآن مقابل این ها، تنگ ماهی قرمز، سیر و سماق و سرکه، سمنو، سبزه و سکه هر کدام ازاین ها سمبل پاکی و روشنایی و سرسبزی بود تخم مرغ های رنگی که با پوست پیاز و پوست خشکیده انار رنگ می شد خود دریایی از عشق و خاطره بود. پدر خانواده وضو می گرفت و هنگام تحویل سال نو سر سفره هفت سین برای اعضای خانواده و اقوام و آشنایان دعا می کرد، پول های تازه ای لابه لای صفحات قرآن قرار می داد و یکی یکی، آنها را به اعضای خانواده و دیگر بچه هایی که در طول عید به خانه آن ها می آمدند “نوروزانه” می داد. زنان به دشت و صحرا می رفتند همراه خود قیچی در دست کمی از موی سر بچه های کوچک را قیچی کرده و دور می انداختند با این کار اعتقاد داشتند درد و ناراحتی را به دست نسیم باد و امواج رودخانه ها می سپارند. ————————– گزارش از: فاطمه ملایی ————————–
چهارشنبه ، ۲۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]