واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: بوستان هرندی بر اساس وعده های مسئولان شهری از وجود معتادان پاک شده و لاله های رنگارنگ، خاطرات سیاه این بوستان را پنهان کرده است، اما حکایت همچنان باقی است.دور تا دور بوستان هرندی، که زمانی پاتوق جماعت ۲ و ۳ هزار نفری معتادان و کارتن خواب ها بود، نرده ای کشیدند که از گل کاری ها و زیبایی های تازه متولد شده آن حفاظت کند. بوستان هرندی آنقدر به آرامش رسیده و لباس جدید چنان برازنده آن است که باورت نمی شود زمانی همین بوستان چه خاطرات سیاهی را به خودش دیده است. اما چسبیده به نرده های بیرونی بوستان، حکایت چیز دیگری است. در تقاطع خیابان هرندی و خزانه و کوچه های اطراف اولین چیزی که توی تاریکی شب جلوه می کند، رقص شعله هاست. بار دیگر خیره بوستانی می شوم که طبق وعده مسئولان واقعا محافظت شده است. لاله کاری شده است و هیچ معتادی امکان نفوذ به داخل آن را ندارد؛ دست مریزاد. وعده مسئولان اما انگار برش لازم برای دیوارهای بیرونی بوستان و خیابان های اطراف را نداشته است. صدای ناگهانی ترقه هایی که به استقبال چهارشنبه سوری رفته اند، بلند می شود و شادی و شعف مثل موج پخش می شود لابه لای جماعت معتادی که بی هیچ واهمه و نگرانی یک دستشان ختم می شود به پایپ و دست دیگرشان شعله گردان شیشه و هروئین شده است. سراغ هرکدامشان که می روی، حجمی از لباس های زهوار دررفته و بی مصرف جلوشان پهن زمین کرده اند که مثلا به شغل شریف دست فروشی مشغولند. اما حتی محض رضای خدا، کسی یک بار هم لباس ها را ورانداز نمی کند؛ اینجا جنس تجارت، چیز دیگری است. نورهای آبی بی فروغی که روی شعله فندک ها خودنمایی می کند، به حدی است که شوکه ات می کند. یک کلونی بزرگ از فروشندگان و مصرف کنندگان مواد مخدر در خیابان های اصلی جنوب شهر تهران. این روزها خانه تکانی تکراری ترین تصویر محله های شهر تهران است، اما به نظر می رسد هرندی و اطراف آن نیاز به محله تکانی اساسی دارد. معتادانی که این بار نه بوستان که خیابان ها و کوچه های اصلی را قرق کرده اند. صورت هایی که سیاهی به آن ها ماسیده است، گونی های بزرگ زباله، نشئگی، خستگی و چشم هایی که بی هدف این سو و آن سو، دو دو می زند، به تصویر غالب محله های اطراف میدان شوش بدل شده است و لابد مردم این محلات باید دلخوش بوستانی باشند که توی آن لاله کاری شده است. اما سیاه ترین تصویری که می شود در لابه لای این همه معتاد مشاهده کرد، جوان هایی هستند که از تصویر ژولیده پیرمردان گونی به دوش و آواره چسبیده به خود، نمی لرزند و عبرت نمی گیرند. خیره جوانی می شوم که خودش را تورج معرفی می کند و عینکی که زده و مدل لباسی که پوشیده، فقط تیپ نوستالژی دانشجویی را تداعی می کند. هروئین می کشد. ۲۶ ساله است و اولین بار تریاک را در جشن فارغ التحصیلی با دوستانش تجربه کرده است؛ آن موقعی که به قول خودش مدرک مهندسی معدن را به دیوار زد. هنوز بزرگترین نگرانی اش این است که پدر و مادرش اعتیاد او را کشف کنند. می گوید: چند سال قبل حتی از شنیدن اسم هروئین وحشت داشتم، اما حالا گرفتار آن شده ام. تورج تنها یکی از جوان های این جماعت نشئه است. آن قدر جوان لابه لای معتادها زیاد است که هر اسمی را صدا کنی، یکی سر بلند می کند. کافی است فقط امتحان کنید.
دوشنبه ، ۲۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]