محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842606819
چگونه غرب حقوق زنان در جهان عرب را تضعیف کرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:پیام آفتاب: نوشته پیش رو، نسخه ای خلاصه شده از یک سخنرانی با همین عنوان است که در ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۱۶ در «مرکز خاورمیانه دانشگاه ال اس ای» ارائه شده بود. این نوشتار بر اساس پژوهش نویسنده درباره کنش گری زنان در مصر، لبنان و اردن از زمان استقلال تا بهار عربی است . وی بیش از صد روایت شخصی از فعالان زنان طبقهٔ متوسط از نسل های مختلف جمع آوری کرده و برمبنای مفهومی که یک «پارادوکس جنسیتی» تلقی می شود چارچوب بندی کرده است:« با وجود گذشت بیش از یک قرن از کنش گری زنان، چرا زنان در کشورهای عرب هنوز با بعضی از گسترده ترین نابرابری هااین مقاله بر پایهٔ بخشی از یک پژوهش نوشته شده است که در دو سال گذشته در مورد کنش گری زنان در مصر، لبنان و اردن از زمان استقلال تا بهار عربی انجام داده ام. {برای این پژوهش} بیش از صد روایت شخصی از فعالان زنان طبقهٔ متوسط از نسل های مختلف جمع آوری کردم. این پژوهش ابتدا بر مبنای چیزی که یک «پارادوکس جنسیتی» تلقی می شود چارچوب بندی شده بود: با وجود گذشت بیش از یک قرن از کنش گری زنان، چرا زنان در کشورهای عرب هنوز با بعضی از گسترده ترین نابرابری های جنسیتی در دنیا مواجه هستند؟ استعمارزدایی از جنسیت در دنیای عرب هدف پژوهش من پرداختن نقادانه به دو پیش فرض اصلی شکل دهندهٔ این پارادوکس بود. پیش فرض اول فروکاستن کنش گری زنان به مقابله آن ها با مردسالاری است. این فرض به مقولهٔ تفکیکِ دوگانه خصوصی/عمومی مرتبط است و بحث فمینیست ها درباره اش این بوده که زنان به حوزهٔ خصوصی محدود شده اند و مردان بر حوزهٔ عمومی تسلط دارند.[اما] با توجه به شواهد موجود در دنیای عرب که نشان می دهند مشارکت زنان به عنوان وسیله ای برای مدرنیزاسیون و معیار آن ترویج می شود، چنین تفکیکی مشکل آفرین است. از پایان قرن نوزدهم میلادی، گفتمان ملی گرایانه در خاورمیانه سیمایی از به اصطلاح زن جدید ایجاد کرد که تحصیل کرده بود و در فضای عمومی حضور داشت. درچنین بستری، زنان طبقهٔ متوسط و نخبه کم کم وارد زندگی عمومی شدند؛ این روند در ابتدا عمدتاً با به وجود آوردن انجمن های خیریه انجام شد و در ادامه اتحادیه های زنان را شکل داد که به حقوق بیشتر زنان در ازدواج و دسترسی گسترده تر آنان به آموزش پرداختند. این زنان صرفاً مشغول «مقابله با مردسالاری» نبودند، بلکه خود را بخشی از مبارزه علیه «عقب ماندگی» در راستای مدرنیزه کردن مملکت می دیدند. دیده شدن زنان به ویژه تبدیل شد به شاخصه ای کلیدی برای هویت طبقات متوسط نوظهور و به ایدهٔ «مدرنیتهٔ طبقه متوسط» تجسم بخشید. فرض دوم در مورد مسئلهٔ حقوق زنان در جهان عرب در معرفت شناسی اورینتالیستی {شرق شناسانه} دیرینه ای ریشه دارد که وضعیت زنان را نشانی از عقب ماندگی جهان عرب می داند. بر اساس این فرض، پاسخ محبوب مفسران غربی به این که چرا کنش گری زنان منجر به بهبود حقوق زنان نشده این بوده که «دلیلش مقاوم بودن/ارتجاع پدرسالاری عرب است.» مشکل چنین پاسخی تقلیل دادن دلایل فرودستی زنان به ارزش ها و باورهای فرهنگی عرب است و معنی ضمنی اش این است که «غرب» تعیین کننده استانداردهای تمدن مدارانه برای حقوق زنان است. علاوه بر این، تحلیلهایی که به ماهیت پرنقص فرهنگ عرب در مورد زنان می پردازند، ساختارهای قدرتِ دیگر و به ویژه ساختارهای مبتنی بر طبقه و ملیت را به کل کنار گذاشته و نقش اقتصاد سیاسی و روابط ژئوپلتیک در بازتولید چنین سلسه مرتبه های متلاقی و برهم نهادی را نادیده می گیرند. بنابراین، صورت بندی عنوان این مقاله به شکل «چگونه غرب حقوق زنان در جهان عرب را تضعیف کرد؟» عهدی برای برملا کردن عملیات سری دولت های غربی نیست، بلکه تلاشی برای گوشزد کردن مشکلات ریشه ای طرز فکر معمول ما درباره حقوق زنان و کنش گری زنان در جهان عرب است. من به ویژه مایلم از طرفی ابعاد ژئوپلتیک دخیل در بوجود آوردن هنجارهای جنسیتی و مقاومت در برابر آن ها را نشان داده، و از آن طرف، فهم مان از حقوق زنان را به فراسوی قوانین و سیاست های {حوزه} عمومی گسترش دهم تا روش های مورد استفادهٔ زنان برای برانداختن هنجارهای جنسیتی و بازتعریف آن ها از راه مشارکت در حوزه عمومی را نیز دربربگیرد. پیدایش جنبش های رادیکال پس از ۱۹۶۷ تمرکز این مقاله بر دوران بین سال ۱۹۶۷ تا دهه ۱۹۸۰ است؛ یعنی سال هایی که در طی آن دنیای عرب ظهور جنبش های انقلابی و رادیکالی را به خود دید که وضعیت سیاسی و ژئوپلتیک موجود را به چالش کشیده و سپس از متحدان غرب در منطقه (به ویژه رژیم های مصر، اردن، عربستان سعودی و اسرائیل) شکست خوردند. همزمان با گرامی داشت پنجمین سالگرد خیزش های عربی، تعمق در مورد ناآرامی سیاسی و سیاست های بحث برانگیز پس از ۱۹۶۷ که شباهت های جالبی با دورهٔ بین سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ دارند از اهمیت بسیاری برخوردار است. شکست سنگین ارتش های عرب در جنگ شش روزه بین اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷، مشروعیت پروژهٔ پان عرب را زیر سوال برد و دورهٔ جدیدی از سیاست های عرب را آغاز کرد. در باب ابعاد نظامی و سیاسی جنگ ۱۹۶۷ (از جمله لوییس و شلایم و دیگران) و نیز مکاشفه ی فکری پس از آن شکستِ سنگین بسیار نوشته اند. با این همه، تقریباً هیچ توجهی به دلالت های جنسیتی این شکست نشده است. این مسئله از آن جهت که تجربه های ویژهٔ زنان و البته مردان را به عنوان سوژه ها و شهروندان جنسیت زده به حاشیه می راند حائز اهمیت است؛ دلیل دیگر اهمیت آن این که شکست ۱۹۶۷ مجالی جدید برای زنان پدید آورد تا از هنجارهای جنسیتیِ {متأثر از} فمینیسم دولتی/حکومتی که بخشی مهم از دولت سازی پس از استقلال بود سرپیچی کنند. در مصر، شوک شدید شکست ۱۹۶۷ جنبش های اپوزیسیون جدیدی پدید آورد که جنبش دانشجویی در مرکز آن ها بود. این جنبش ابتدا از دل خشمی برآمد که ناشی از صدور محکومیت های خفیف زندان برای ژنرال های ارتشی بود که مسئول شکست مصر در جنگ بودند. اما خواسته های دانشجویان از این بسیار فراتر رفت، از آن جمله درخواست آزادی های سیاسی بیشتر و نیز حذف پلیس و نیروهای اطلاعاتی از محیط دانشگاه. در ژانویهٔ سال ۱۹۷۲ هزاران دانشجو در اعتراضاتی شرکت کردند که به شکل تحصن در میدان تحریر ادامه یافت. روز بعد شرکت کنندگان با اعمال زور متفرق و برخی نیز بازداشت شدند. با این همه، دانشجویانِ رادیکال همچنان به طرح خواسته های ملی و سیاسی خود و اعتراض به دستگیری همراهان شان ادامه دادند. در میان این جنبش های ملی گرا و چپ گرا، مسائل حقوق و آزادسازی زنان تابعی از اهداف ملی و سیاسیِ مقاومت در برابر امپریالیسم و استبداد، مبارزه برای عدالت اجتماعی و آزادسازی فلسطین بودند. اگرچه رهبران جنبش باور داشتند زنان باید به عنوان ابزاری در جهت مدرن سازی جوامع عرب برای مشارکت در حوزهٔ عمومی بسیج شوند، اما نابرابری جنسیتی در حوزهٔ خصوصی را نادیده گرفتند. با این حال، این جنبش ها با موفقیت و به طرزی بی سابقه زنان جوان را جذب کنش گری سیاسی کردند. ناآرامی های سیاسی پس از ۱۹۶۷ فرصت هایی برای زنان جوان جهت سرپیچی از هنجارهای جنسیتی غالب فراهم آورد. آیدا سیف الدوله، فعال مصری حقوق بشر، حضور خود در دانشگاه در دوران اوج جنبش دانشجویی مصر را این گونه به یاد می آورد: حالا که به قبل فکر می کنم یادم می آید کارهایی کرده ام که دیگر هرگز ممکن نیست انجام دهم […] وارد کلاس درس می شدیم و [می گفتیم]…«توی کلاس چه غلطی می کنید؟ باید به جنبش محلق بشوید!» […] و بعد از کلاس می رفتیم بیرون. فکر کردن به این ها آدم را خجالت زده می کند. کنش گر دیگری به نام هاله شکرالله که متولد سال ۱۹۵۴ و قاهره است، به واسطه شغل پدرش (سفیر اتحادیهٔ کشورهای عرب در کانادا) بخش عمدهٔ جوانی اش را آن جا سپری کرده بود. او در سال ۱۹۷۱ به مصر بازگشت، دستگیری برادرانش که فعال دانشجویی بودند او را به کنش گری سوق داد و علی رغم سن کم، به یکی از رهبران جنبش خانواده های دستگیرشدگان تبدیل شد. او جلسه ای با سخنگوی مجلس که پدرش را خوب می شناخته را به یاد می آورد: {سخنگوی مجلس} شروع کرد به خودمانی حرف زدن: «هاله من تو را از زمان بچگی ات می شناسم.» من به او گفتم «لطفاً حرفه ای باشید.» از این حرفم خیلی ناراحت شد. البته که من هم خیلی گستاخ بودم. اما خلاصه این {منش} آن موقع طبیعی بود. خاطرات بسیاری از زنانی که با آن ها مصاحبه کردم نشان دهندهٔ یک محیط اجتماعی-سیاسی ناپایدار در دوران پس از شکست ۱۹۶۷ است. جنبش های متنوع اجتماعی و سیاسی برای ایستادگی در برابر وضعیت سیاسی، ژئوپلتیک و اجتماعیِ موجود سربرآورده بودند. اگرچه این جنبش ها از نظر ایدئولوژیک روش های مشکل آفرینی در مورد برابری جنسیتی داشتند، محیطی ایجاد کردند که زنان جوان طبقهٔ متوسط بتوانند با استفاده از آن و از طریق مشارکت در اعتراضات خیابانی، پیوستن به گروه های سیاسی، مقابله با استبداد و گردن کشی در برابر والدین، سلسله مراتب جنسیتی را دگرگون کرده و پا را از هنجارهای غالب فراتر بگذارند. برخی حتی دستگیر شدند. زنان، از این طریق، اجراگری خود از تعابیر جنسیتیِ رادیکالِ جدید را با مقاومت در برابر وضعیت اجتماعی-سیاسی و ژئوپلتیک موجود هم راستا کردند. {جریان} ضدانقلاب با این همه، موج انقلابی پس از ۱۹۶۷ در کشورهای عرب در نهایت توسط متحدان غرب در منطقه شکست خورد. حمایت های آمریکا از مصر، به ویژه پس از امضای معاهدهٔ صلح توسط انور سادات با اسرائیل در سال ۱۹۷۹، به میلیاردها دلار رسید.{جریان} ضدانقلاب، هم نیروهای سیاسی رادیکال و هم زنان و جنسیت را هدف قرار داد. سادات ابتدا تلاش کرد با دادن آزادیِ عمل به اسلام گراها در محیط دانشگاه، جنبش های سیاسیِ رادیکال را تضعیف کند، درست برخلاف جمال عبدالناصر که در زمانش اسلام گراها زندانی و حتی اعدام می شدند. بدن زنان و هنجارهای جنسیتی بخشی محوری در این روند ضدانقلاب بودند. آیدا سیف الدوله به یاد می آورد که اسلام گرایان در سال ۱۹۷۵ اتحادیهٔ دانشجویی را در اختیار گرفته و شروع به تبلیغِ پوشش اسلامی با تخفیف کردند: «و در همان دوره […] با دو زن جوان آشنا شدم که هر دو حجاب داشتند و با همدیگر هم کنار می آمدیم، بعد […] شروع کردند به گفتن این که ‘چرا تو حجاب نمی گذاری؟’» آیدا همچنین تنش های بین اسلام گرایان و دانشجویان دیگر را به یاد می آورد: آره، خلاصه {در} آن سال های آخر دانشگاه اسلام گرایان یک طرف بودند و ناصریست ها طرف دیگر. برخوردها خشونت بار بودند، […] دانشجوها کتک می خوردند. البته ما از آن جا که زن بودیم کتک نمی خوردیم. اقلاً برای من پیش نیامد. اما به ما زیاد توهین شد. […] مثلاً به ما می گفتند «هرزه» و «جنده» و این که «دنبال شوهر» هستیم و برای این درگیر سیاست شده ایم و از این جور حرف ها. برای همین وقتی درسم تمام شد خوشحال بودم. حمایت سادات از دانشجویان اسلام گرا و آشتی کلی ترش با اسلام گرایان سیاسی، صرفاً راهی برای مقابله با تأثیر گروه های سیاسی چپ گرا و ناصریست نبود، بلکه نشانهٔ جدایی کامل از رژیم سکولار و متمایل به مدرنیزاسیونِ عبدالناصر هم بود که فمینیسم دولتی/حکومتی از بخش های اساسی آن محسوب می شد. سادات برخی از مزایای زنان طبقهٔ متوسط را از طریق برنامهٔ «انتفاح» یا اصلاحات اقتصادی به کام بخش خصوصی تضعیف کرد. کاهش نسبی درآمدها در بخش دولتی در نتیجهٔ برنامهٔ انتفاح بیش از همه روی زنان تأثیر گذاشت، چرا که بخش دولتی اولین انتخاب آن ها برای استخدام شدن بود. برای اولین بار و در تغییر مسیری مشهود نسبت به دوران ناصریسم، بحث هایی در فضای عمومی در مورد پسندیده نبودن کار زنان مطرح شد و دولت «مشوق های بسیاری پیش روی زنان گذاشت تا مرخصی بدون حقوق گرفته و فرزندانشان را بزرگ کنند و/یا به صورت پاره وقت کار کنند.» چنین نگرشی نشان دهندهٔ محافظه کاری اجتماعی روبه رشدی بود که از سوی اسلام گرایان ترویج می شد. مقاومت مردمی در برابر «انتفاح» به اعتراضات ۱۹۷۷ انجامید که رسانه های غربی آن را «شورش های نان» خوانده و مصری ها به آن «قیام نان» می گفتند. منشاء این اعتراضات اعلامیه دولت بود که بر مبنای آن یارانه های چندین کالای پایه ای مانند شکر، نان و برنج حذف شد، حقوق مشاغل دولتی کاهش یافت و منجر به دوبرابر شدن یک شبه قیمت ها شد. کارگران در ۱۷ ژانویه اعتصاب کردند و در پی آن هزاران دانشجو، کارمندان دولتی بخش خدمات و مصری های دیگر برای راهپیمایی در مرکز شهر قاهره به آنها پیوستند. این اعتراضات در سرتاسر کشور گسترش یافت. در کل، ۱۶۰ معترض توسط نیروهای امنیتی کشته و هشتصد نفر زخمی شدند.هزاران چپ گرا به بهانهٔ تلاش برای سرنگونی رژیم به زندان انداخته شدند. بسیاری از آن ها بدون محکومیت، اگرچه تنها پس از گذران ۶ ماه در بازداشتگاه اداری، آزاد شدند. ماجده عدلی، فعال حقوق بشر که آن زمان در دانشگاه الازهر دانشجوی پزشکی بود، یکی از آن بیست نفری است که به دلیل مشارکت در اعتراضات دستگیر و بیش از یک سال زندانی شد: در دانشگاه بازداشت و از سوی نیروهای امنیتی به تلاش برای سرنگونی رژیم و عضویت در یک سازمان مخفی و فهرستی از اتهامات دیگر متهم شدم که همچنان علیه ام به کار می روند. چهارده یا پانزده ماه زندانی بودم. […] بنابراین یک سال از دانشگاه را از دست دادم […] و همراه با چند نفر دیگر به سه سال زندان محکوم شدم؛ حدود بیست نفر محکوم شدند، […] اما من بقیهٔ محکومیتم را در زندان نگذراندم… تمام وقت تحت نظارت نیروهای امنیتی بودم، حتی موقع امتحان هایم… هر مورد جدیدی که نیروهای امنیتی علیه فعالین سیاسی یا سوسیالیست ها یا هر کس دیگر پیدا می کردند من را برای بازجویی احضار می کردند، […] بنابراین تمام وقت مشغول موش و گربه بازی با نیروهای امنیتی بودم تا من را دستگیر نکنند، اما با این حال تا قبل از فارغ التحصیل شدن سه محکومیت دیگرهم به پرونده ام اضافه شد. سرکوب گستردهٔ فعالان پس از ۱۹۷۷ به پایان جنبش دانشجویی چپ گرا به عنوان یکی از نیروهای سیاسی مصر انجامید. بسیاری از سازمان های مارکسیستی مخفی منحل شدند. مانند آن چه در مصر پس از تابستان ۲۰۱۳ دیدیم، بسیاری از فعالان دلسرد شده و دست از فعالیت در فضای عمومی کشیدند. بسیاری به کنش خاتمه دادند تا مطالعه کنند، به دنبال کار بروند یا تحصیلات دکترا را در خارج از کشور دنبال کنند، در عین حال که به بازنگری و تأمل دربارهٔ عقاید سیاسی-ایدئولوژیک پیشین خود نشستند. زنانی که در دههٔ ۸۰ میلادی به دانشگاه می رفتند به من گفتند که به جز در میان گروه های دانشجویی اسلام گرا تقریباً هیچ خبری از کنش گری سیاسی در دانشگاه های مصر نبود. منفک شدن برنامه های هدفمند و کنش گری حقوق زنان از مبارزات مردمی یک روند عمده در جریان ضدانقلاب، بازگشت به وضعیت جنسیتی پیشین بود که انتظار داشت زنان از سلسله مرتبه های جنسیت زده و مفاهیم منوط به زنانگی احترام برانگیز پیروی کنند. با این همه، حضور زنان در عرصه عمومی پایان نیافت. شاید به شکلی متناقض، سازمان ها و تلاش های مستقل زنان پس از {دوره} ضدانقلاب شروع به شکوفایی کردند. گروه مطالعاتی «زن نو» که بعدها تبدیل به «موسسهٔ زن نو» شد، توسط اعضای سابق جنبش دانشجویی و برای فهم فرودستی خاص زنان تأسیس شد. نوال السعداوی «انجمن همبستگی زنان عرب» را برای پرداختن به مسئلهٔ خشونت علیه زنان به راه انداخت. گروهی از فعالان و وکلای حقوق زنان در سال ۱۹۸۵ ائتلافی علیه لغو لایحه های نسبتاً پیشروی ۱۹۷۹ مربوط به قوانین احوال شخصیه به راه انداختند. این ها همه بخشی از تلاش های مربوط در دههٔ ۸۰ میلادی بودند (برای جزییات بیشتر رجوع کنید به العلی). بازپیدایی انجمن های مستقل زنان برای اولین بار پس از دههٔ ۵۰ در مصر فضای طرح گفتمان جنسیتی جدیدی در اختیار زنان قرار داد که از تابعیت مشکل آفرین مسائل زنان از ایدئولوژی های انقلابی و رادیکال رها شد. با این حال، در بستر شکست نیروهای مردمی و تضعیف گروه های اپوزیسیون سیاسی به جز اسلام گرایان، این منجر به ایزوله شدن اهداف حقوق زنان از سیاست های منطقه ای و داخلی نیز شد. پس از دههٔ ۹۰ و با افزایش «ان جی اوسازی» جنبش های زنان،که حامی بسیج/جذب اقشار ذی نفع گسترده تر نبودند، این جدافتادگی تشدید شد. علاوه بر این، چون حکومت مصر به شکل گزینشی از حقوق زنان استفادهٔ ابزاری کرده و تلاش می کرد سازمان های زنان را – برای مثال از طریق «شورای ملی زنان» – به انحصار خود درآورد، خواسته های حقوقی زنان مشروعیت خود را از دست دادند. این ها بخشی از روند ایجاد تصویری «مدرن» برای استفاده در خارج از کشور و سوءاستفاده از حقوق زنان در ائتلاف علیه «تروریسم» به رهبری آمریکا بود. در نتیجه، این واقعیت که با ظهور جنبش های مردمیِ پس از سال ۲۰۰۰ و برخاسته از انتفاضهٔ الاقصی، مسائل منوط به حقوق زنان در فهرست برنامه ها و اهداف نبودند تعجب آور نیست. زنان در این جنبش ها حضور پررنگی داشتند، اما برخلاف جنبش های انقلابی پس از ۱۹۶۷، تقریباً هیچ تلاشی برای گنجاندن «مسئلهٔ زن» در مخالفت این جنبش ها با امپریالیسم آمریکا، نئولیبرالیسم و استبداد انجام نشد. محبوبیت دوباره و از بین رفتن محبوبیت حقوق زنان پس از ۲۰۱۱ تنها بین سال های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ بود که زنان توانستند «مسئلهٔ زن» را دوباره در جنبش های مردمی بگنجانند. تحت حکومت «شورای عالی نیروهای مسلح مصر» و اخوان المسلمین، سازمان های مردمی زنان، خارج از قلمروی ان جی اوهای رسمی آن ها و در واکنش به تهدیدهای پیش روی حقوق زنان و خشونت روزافزون علیه فعالان زن به وجود آمدند. در مصرِ پس از مبارک، نه تنها فعالان زنان مصری در صف مقدم مبارزات راه عدالت اجتماعی و دموکراسی بودند، بلکه خواسته های خاص جنسیتی در رابطه با مشارکت و تمامیت جسمانی زنان را نیز مطرح می کردند. آن ها به راستی توانستند دگرگونی هنجارهای جنسیتی را با خواسته کلان تر دگرگونی های سیاسی-اجتماعی ادغام کنند (رجوع کنید به فصل های مختلف کتاب ال سعید، میری و پرات). با وجود این، به واسطهٔ قطبی شدگی سیاسی و استبداد روزافزون پس از خلع ید محمد مرسی (رییس جمهور عضو اخوان المسلمین) در جولای ۲۰۱۳، دستاوردهای فعالیت گسترده و مستقل زنان تضعیف شده اند. اگرچه حکومتی که پس از جولای ۲۰۱۳ روی کار آمده، از طریق قانون اساسی و وضع قانون ضد آزار جنسی در سال ۲۰۱۴ تلاش هایی برای پیشبرد حقوق زنان کرده، اما آزادی اجتماعات و بیان را به شدت محدود کرده است. از این رو، یک بخش کلیدی جریان ضدانقلاب بده بستان مردسالارانهٔ جدیدی است که در آن رژیم از حقوق زنان حمایت می کند ولی در عوض زنان باید از آزادی لازم برای سازماندهی یا تعیین اهداف به دست خودشان چشم بپوشند. همان طور که سال گذشته نوشتم ، فعالان در تلاش های هم زمان خود برای حفظ پارادایم {الگوواره} پویای عدالت جنسیتی، مقاومت در برابر انتصابات/انحصارطلبی ها و تحمیل های از بالا به پایینِ دولتی و نیز جا انداختن نظم جنسیتی انقلابی، مردمی و از پایین به بالا چالش بزرگی پیش روی خود دارند. جمع بندی هدفم در این مقاله نشان دادن ایرادهای دو پیش فرض در مورد کنش گری زنان و حقوق زنان در جهان عرب بود. نخست، تلاش کردم درک ما از عاملیت زنان را از مقاومت در برابر مردسالاری فراتر برده و نشان دهم چطور برانداختن هنجارهای جنسیتی و معنی بخشی دوباره به آن ها نیز بخشی از جنبش ضدهژمونیک علیه نظم اجتماعی-سیاسی و ژئوپلتیکِ پس از ۱۹۶۷ بود. به عبارت دیگر، مشارکت زنان در جنبش های رادیکال تجسم دگرگونی اجتماعی-سیاسی از جمله دگرگونی هنجارهای جنسیتی بود. از همین روست که شباهت هایی بین دورهٔ مذکور و ظهور کنش گریِ مردمی زنان به عنوان بخشی از مبارزات انقلابی پس از ۲۰۱۱ می بینیم. دوم این که، تلاش کردم ایرادهای این باور که غرب عامل پیشرفت و حقوق زنان در دنیای عرب است را گوشزد کنم. غرب در واقع در پی منافع ژئوپلتیک خود از حکومت هایی پشتیبانی کرده که نه تنها جنبش های مردمی انقلابی و رادیکال، بلکه زنانی که تجسم زنانگی های رادیکال اند را سرکوب کرده اند. در بلندمدت، نابودی جنبش های رادیکالسکولار منجر به جدا شدن اهداف سکولار حقوق زنان از پروژه های مردمیِ بومی شده و راه را برای استفادهٔ ابزاری و به انحصار گرفته شدن از سوی حکومت های استبدادی و بازیگران بین المللی باز کرده است؛ امری که باعث شده فعالان سکولار حقوق زنان در برابر اتهام نمایندگی اهداف بیگانه/وارداتی آسیب پذیر شوند. فعالان زنان در بستر روند ضدانقلاب کنونی در جهان عرب با تهدیدهای مشابهی مواجهند. منبع: میدان
دوشنبه ، ۲۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پیام آفتاب]
[مشاهده در: www.payam-aftab.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
گوناگون
پربازدیدترینها