محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830595346
باند برانکو نگذاشت به تیم ملی بیایم/ روزی فلسفه مربیگری ام را اثبات می کنم
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: به گزارش علت، پایان سال مقدمه خوبی بود که به سراغ یکی از بهترین بازیکن های ایران در طول دهه های گذشته برویم؛ بازیکنی که در اروپا بازی کرده بود، دو بار به تیم منتخب جهان دعوت شده بود و حضورش در دیدار با استرالیا در مقدماتی ۹۸ و جام جهانی از یاد کسی نمی رود. مهدی پاشازاده ...به گزارش علت، پایان سال مقدمه خوبی بود که به سراغ یکی از بهترین بازیکن های ایران در طول دهه های گذشته برویم؛ بازیکنی که در اروپا بازی کرده بود، دو بار به تیم منتخب جهان دعوت شده بود و حضورش در دیدار با استرالیا در مقدماتی ۹۸ و جام جهانی از یاد کسی نمی رود. مهدی پاشازاده سال ها کاپیتان استقلال بود و در عین اینکه در سطح بالایی از فوتبال قرار داشت در ۳۳ سالگی در آدمیرا واکر اتریش از فوتبال خداحافظی کرد. او از آمدن به استقلال گفت. از رسیدنش به پیراهن تیم ملی و مشکلات و مصائب ایران در راه رسیدن به جام جهانی روایت کرد. از درگیری در تمرینات تیم ملی تا بدقولی مسئولان فوتبال ایران که او را خسته کرده است. وقتی پای صحبت های او بنشینید زمان به سرعت می گذرد. مصاحبه بیش از ۱۰۰ دقیقه ای ایسنا با پاشازاده به قدری دلنشین بود که متوجه گذر زمان نشدیم. این مصاحبه را در ادامه می خوانید و پیش از آن جملات کلیدی مصاحبه در زیر امده است: + مربی تیم لیگ دویی مقابل ناظر بازی، به داور گفت اگر برنده نشویم، سرت را می بریم. +محمد انصاری را از شهرداری تبریز به فوتبال ایران معرفی کردم. +جرات رفتن به رختکن تیم بزرگی مانند استقلال را نداشتم. +استقلالی ها نامم را نمی داسنتند و حسن زاده صدایم می زدند. +زمانی که در تیم ملی جوانان بودم، استقلال قهرمان آسیا شد اما خودم را جزو این تیم می دانم. +در ۱۷ سالگی از تیم پورا پیشنهاد ۷۰۰ هزار تومانی داشتم اما با ماهانه ۱۳ هزار تومان در استقلال ماندم. +شاهین بیانی شماره سه را تن من کرد. +حضورم در استقلال مانند بمب ترکیده بود. +در ۱۷ سالگی و در نخستین داربی پاهایم می لرزید و تا دقیقه ۶،۷ استرس داشتم. + سال ۷۴ و در ۲۱ سالگی کاپیتان استقلال شدم. +کادرفنی مقصر شکست مقابل ملوان در سال هشتاد بود. هنوز هم حسرت آن بازی را می خورم. +وفتی قهرمان نشدند، سعی در منحرف کردن افکار عمومی داشتند. +تیم کخ، ژنرال های زیادی داشت اما سربازها کم بودند. + ناآشنا بودن کخ به فرهنگ، سیستم و زمین ایران مشکل بود. +شرایط برانکو و کخ مثل هم بود اما کخ را کله کردند. +فکر می کردم حجازی نمی خواهد من لژیونر شوم اما خوب شد به حرف او گوش دادم. +مدیرعامل لورکوزن شخصا برای عقد قرارداد به تهران آمد. +اولین ایرانی جام یوفا بودم. +همسر تونی شوماخر، دروازه بان سابق تیم ملی آلمان یک ایرانی بود. +پزشک به من گفت نمی توانی فوتبال بازی کنی، اما با اراده خودم این کار را کردم. +یکسری ها نخواستند من به استقلال برگردم چون جای آنها تنگ می شد. +مایلی کهن را مربی ناموفقی به حساب می آورم. +وضع تیم ملی در بازی استرالیا داغان بود؛ لباس هم نداشتیم. +از خستگی من و خداداد در زیر صندلی های هواپیما خوابیدیم. +بدبختی فوتبال مان از برد استرالیا شروع شد. +بازیکنان تیم ملی در جام جهانی اعتصاب کردند. +اوضاع آنقدر بد بود که در تمرینات تیم ملی همدیگر را می زدیم. +دایی حق داشت اعتراض کند اما من بهترین بازیکن دیدار با استرالیا شدم. +برانکو در تیم ملی مافیا نه، باند تشکیل داده بود. +در زمین با کسی رفاقت ندارم. +معیار انتخاب نظرسنجی ۹۰ چه بود؟ * در حال حاضر هدایت تیم فوتبال پارس جم را در لیگ ۲ بر عهده دارید. با توجه به حضور ۴۰ تیم در این سطح از فوتبال احتمالا رقابت سختی هم میان تیم ها وجود دارد. رقابت های لیگ ۲ بسیار داغ و جذاب پیگیری می شود. * داوری ها در چه وضعی قرار دارد؟ چند وقت پیش برای انجام دیداری به ماهشهر رفته بودیم. در مقابل چشمان ناظر داوری سرمربی تیم حریف به داور گفت اگر تیم مان برنده این بازی نشود سرت را می بریم. به همین صراحت حرفش را بیان کرد. بعد از بازی ناظر فدراسیون که قبلا قضاوت می کرده و ادعای زیادی هم دارد، می گوید ما گزارش مان را ارائه می دهیم اما اتفاقی نمی افتد. * با این اوصاف شرایط بسیار سخت است. واقعا سخت است. در بازی قبلی مان دو، سه قطعه سنگ نسبتا بزرگ از کنار گوشم رد شد. این در حالی است که در ابتدای بازی احترام زیادی برای ما قائل شدند و ما را هم تشویق کردند. این بازی در رضوانشهر برگزار شد. * در چند وقت گذشته انتقادات زیادی هم به اهدای امتیاز تیم ها به شهرستان ها وجود داشت و عده ای آن را به دلیل کسب آرای استان ها از سوی فدراسیون فوتبال می دانند. کاری به این موضوع ندارم اما دو، سه سال است که طرح کاهش تیم ها را آغاز کرده ایم و با هزار زحمت تعداد تیم ها در لیگ برتر به ۱۶ رسیده است. کاری به دلیلش ندارم. درست یا غلط بعضی تیم ها را هم به لیگ های پایین تر منتقل می کنند. به یکباره تعداد تیم های سقوط کننده از ۲ به ۳ یا ۴ رسیده است. پس از سه سال مجددا می گوییم تعداد تیم ها را به ۲۰ برسانیم. این موضوع صورت خوشی ندارد. خودمان کاری را که قبلا انجام داده ایم نقض می کنیم. وقتی تعداد تیم های لیگ برتر و لیگ یک را کاهش می دهیم پس باید تیم های لیگ ۲ هم کاهش پیدا کند. در این شرایط تعداد تیم های لیگ ۲ به ۴۰ تیم افزایش می یابد. این در حالی است که هزینه تیم ما از نظر ایاب و ذهاب هیچ فرقی با تیم لیگ برتری ندارد. همان اتوبوسی را که استقلال برای رفتن به انزلی کرایه می کند، ما هم کرایه می کنیم. به هر حال وقتی به انزلی می رویم باید هتل هم اجاره کنیم. هزینه ها یکی است. * قبلا سه تیم را از لیگ ۲ به لیگ یک رسانده اید. اگر امسال هم پارس جم را به لیگ یک برسانید رکورددار این کار محسوب می شوید. سال گذشته آلومینیوم اراک را به لیگ یک آوردم. قبل تر از آن هم شهرداری تبریز و گسترش فولاد را به لیگ یک رساندم. * سابقه حضور در لیگ یک را هم در کارنامه خود دارید. شهرداری تبریز و پارسه را در لیگ یک هدایت کردم. تکلیف پارسه مشخص است. حدود ۴ هفته هدایت این تیم را بر عهده داشتم و کنار رفتم چون شرایط کار کردن در این تیم وجود نداشت. آقای سید عباسی و فراز فاطمی هم در این تیم موفق بودند، نتیجه گرفتند و تیم را از انتهای جدول جدا کردند اما با آنها هم برخورد بدی شد. شرایط پارسه با همه تیم ها فرق می کند. بدهی های خودشان را هم پرداخت نمی کنند. * در این سال ها بازیکنی را هم به لیگ برتر یا به فوتبال ایران معرفی کرده اید که اسم و رسم دار باشد؟ در لیگ ۲ بیشتر از جوان ها استفاده می شود. لیگ ۲ پایه ساز لیگ یک و لیگ برتر است. مصطفی احمدی در سیاه جامگان بازی می کند و سه، چهار سال در کنار من حضور داشت. او را از شهرداری اردبیل با ۳ میلیون به خدمت گرفتیم. بابک مرادی بازیکن زیر ۲۰ سالی بود که الان در آلومینیوم اراک بازی می کند. محمد انصاری پرسپولیس را سال قبل بازی دادم. انصاری به من لطف دارد و همیشه به من زنگ می زند. اوایل فصل هم با من تماس داشت و در چند روز گذشته هم با هم صحبت کردیم. در مورد او بسیار سختگیر بودم. * بازیکن بسیار آرامی به نظر می رسد. اگر بدانم بازیکنی استعداد لازم را دارد، کار را برای او سخت می گیرم. همیشه در اوایل کارمان جنگ و دعوا و دلخوری هم وجود دارد ولی آخر فصل می گویند که بهتر شد که این کار را انجام دادید. * به خوبی از دفاع به حمله ملحق می شود و صرفا بازیکن تدافعی نیست. محمد در فاز هجومی هم قابلیت های زیادی دارد و سال گذشته روی این موضوع بسیار کار کردیم و خودش هم استعداد بالایی داشت. بازیکنان زیاد دیگری در لیگ یک وجود دارند که الان درباره نام شان حضور ذهن ندارم. یکی دیگر از شاگردانم که در گسترش فولاد به او میدان داده بودم این روزها در ملوان است. * به گذشته بازگردیم. درباره زمانی که به استقلال پیوستید. در شرایطی که بازیکنان بزرگی در استقلال حضور داشتند. سال اولی که فوتبال بازی کردم در تیم اکباتان به میدان رفتم. در سال اول حضورم در اکباتان در رده نوجوانان حاضر شدم. شانس این را داشتم که دو سال دیگر در نوجوانان بازی کنم اما در سال نخست نوجوانان پس از یک ماه به تیم جوانان ملحق شدم. حدود ۷-۸ بازی برای جوانان انجام دادم. سال بعد هم در نوجوانان حضور داشتم اما برای جوانان هم به عنوان بازیکن ثابت به میدان می رفتم. در آن سال اکباتان به بانک سپه تغییر نام داد. * این دوران دقیقا چه سالی است؟ سال ۶۸-۶۹ بود. سرپرست تیم ما فردی به نام حاج آقا محمدی بود. در کنار فوتبال در بازار شاگرد او بودم. بعدازظهرها با او به تمرین می رفتم و پس از آن هم به مدرسه شبانه می رفتم. شرایطم طوری نبود که فقط فوتبال بازی کنم و به مدرسه بروم. باید کار می کردم. خدا پدر حاج آقا محمدی را بیامرزد چرا که برای من نعمتی بود. اینکه هم کار کنم، هم پول بگیرم و هم بازی کنم، بسیار خوب بود. آن سال را هم در کنار او بودم. در آن دوران تیم امید وجود نداشت. خیلی سخت بود که بازیکنی از رده جوانان به رده بزرگسالان بپیوندد. الان در حد فاصل تیم جوانان و بزرگسالان تیم زیر ۲۱ سال و زیر ۲۳ سال وجود دارد. پس از پایان فصل به تیم ملی جوانان دعوت شدم. روز آخری که فهمیدند در رده نوجوانان هستم، من را خط زدند. آقای حاج رضایی و اربابی هدایت آن تیم را بر عهده داشتند. در پایان فصل با توجه به اینکه بانک سپه پول تیم مان را نداده بود سرپرست تیم تصمیم گرفت دیگر تیم داری نکند و اگر هم این کار را انجام دهد تیمی را برای خودش تشکیل دهد. او فرد خیری بود و با تمام عشقش به فوتبال می پرداخت. وضع مالی اش هم خوب بود و به جوانان کمک می کرد. در آن زمان همیشه ساک ورزشی ام را به همراه داشتم و پس از ساعت یک یا دو به فوتبال می رفتم. نظرم بر این بود که به تیم جوانانی بروم که بتوانم در کنار تیم بزرگسالان هم تمرین کنم و اگر شد به میدان هم بروم. در آن زمان به تیم بنیاد شهید و چند تیم تهرانی هم رفتم که قسمت نبود برای آن ها بازی کنم. در یکی از روزها مهرداد رحمانی دوست و یکی از هم تیمی هایم در بانک سپه به حجره مان آمد و گفت اگر تیمی نداری بیا به استقلال برویم. به او گفتم پدرت خوب، مادرت خوب، چه کار به استقلال داریم؟ استقلال این همه بازیکن بزرگ دارد. * در آن زمان استقلال بازیکنان بزرگی را داشت. مهدی فنونی زاده، رضا حسن زاده، فرشاد فلاحت زاده، شاهین بیانی، مسعود غفوری اصل و… همه بازیکنان ملی پوش استقلال بودند. * آن زمان قهرمان آسیا شده بودند یا نه؟ چرا که همه این بازیکنان در ترکیب تیم قهرمان استقلال حضور داشتند. هنوز قهرمان نشده بودند. پس از ماجرا گفتم نه، اما گفت بیا تمرین کنیم تا بدن مان آماده باشد. ساک مان را برداشتیم و به تمرین استقلال رفتیم. ۵۰۰ نفر برای تست دادن به محل تمرین استقلال آمده بودند. در همین لحظه تصمیم گرفتم که برگردم اما دوستم گفت تا اینجا آمده ایم و حیف است تست ندهیم. سرمربی استقلال بازیکنان اصلی تیم جوانان را به طرف دیگری فرستاد و در نیمه باقی مانده زمین از بازیکنان به صورت گروهی تست می گرفت. مصطفی شرکا و حسن عضدی مسئول تیم جوانان بودند. هنگامی که از کنار گروه ما رد می شد ایستاد و من را صدا کرد و گفت کجا بازی می کردی که شرایطم را به او گفتم. به من گفت برو و در کنار بازیکنان اصلی تمرین کن. پس از پایان تمرین گفت همه را بفرستید بروند. توپی را به من داد و گفت با آن شوت زدن و روپایی زدن را انجام دهم. پس از این کارها گفت فردا برای تمرین کردن به محل تمرین بیا. فردای آن روز به تمرین نرفتم. مجددا رحمانی به سراغم آمد و گفت خدا لعنتت کند. گفتم چرا. گفت تو نیامدی من را هم بیرون انداختند چرا که شرکا گفت اگر پاشازاده نیاید تو هم به تمرین ما نیا. * چرا نمی رفتی؟ من آدم منطقی هستم. از استقلال بدم نمی آمد و الان هم خدا را شکر می کنم که به استقلال رفته ام اما منطقی فکر می کردم. من می خواستم برای تیم جوانانی بازی کنم که در کنار آن به تیم بزرگسالان هم بروم. نمی خواستم جوانی ام را هدر بدهم. راهم را می دانستم و می خواستم محکم و منطقی پیش بروم. همان راهی را رفتم که بازیکنانی مانند علیرضا جهانبخش طی می کنند. به زور من را به تمرین برد و شرکا دقایق زیادی را با من صحبت کرد. به او گفتم که من می خواهم برای تیم بزرگسالان هم بازی کنم و شرکا موافقت کرد. گفت فردا در زمین صنایع دفاع حضور داشته باش. فردا به زمین صنایع دفاع رفتم و با توجه به اینکه ماشین نداشتم، خیلی زود از خانه راه افتادم و زود هم به تمرین رسیدم. زیر آفتاب نشسته بودم و چرت می زدم. به یکباره خودم را جمع و جور کردم و دیدم بازیکنانی مانند عبدالعلی چنگیز، شاهین بیانی، شاهرخ بیانی، مهدی فنونی زاده، عابدزاده، رضا احدی، رضا نعلچگر، مجید نامجو مطلق و همه بازیکنان به تمرین استقلال آمدند. با دیدن این صحنه بیشتر به کناره های زمین رفتم. دیدم که شرکا اطراف زمین تمرین را سرک می کشد تا اینکه من را دید و گفت که دنبال تو هستم. گفت سریع به رختکن برو و لباست را عوض کن. اما من مخالفت کردم. نمی توانستم به رختکن تیم بزرگی مانند استقلال بروم. در کنار زمین لباسم را عوض کردم. به شرکا گفتم که من کجا و تمرین استقلال کجا. شرکا گفت مگر نمی خواستی به تمرین استقلال بیایی، این هم استقلال. بازیکنی در ۱۶ سالگی به میان بازیکنان بزرگ استقلال آمده بود اما خوبی من این بود که در داخل زمین شخصیت دیگری دارم. آقای پورحیدری یک نیمه من را در دفاع چپ گذاشت. آن زمان این طور نبود که هر روز تمرین کنیم و به من گفت پس فردا ساعت ۷ در فرودگاه باشم اما باورم نمی شد. تا اینکه شرکا گفت تو پدر من را درآوردی. می خواهی در استقلال باشی یا نه؟ اولین بازی ما در جام حذفی با شاهین زابل و قبل از آغاز لیگ برتر بود. در هواپیما کنار جعفر مختاری فر نشسته بودم و فکر می کردم رویا می بینم. در عرض چند روز زندگی من از این رو به آن رو شده بود. در اواسط نیمه پورحیدری من را به جای مهدی فنونی زاده به میدان فرستاد. اسم من را هم نمی دانستند و با نام حسن زاده “ب” صدا می کردند. بازی را ۳ بر صفر پیروز شدیم و به تهران بازگشتیم. همیشه از شرکا تشکر کردم و جا دارد در این مصاحبه ام هم از او تشکر کنم. بازی بعدی ما در امجدیه بود. قبل از بازی در تمرینات همه با رضا حسن زاده شوخی می کردند. به او می گفتند یک نفر آمده و از تو بهتر است. بیا او را ببین. برای من جوان خیلی هیجان انگیز بود که درباره من صحبت می کردند. بازی برگشت را هم بازی کردم و بازی های جوانان شروع شد و به درخواست شرکا به این تیم هم رفتم. هر از گاهی هم با بزرگان تمرین می کردم. سپس به تیم ملی جوانان رفتم. آن موقع محمود یاوری سرمربی بود و برای اردو به هند رفتیم و به عنوان کاپیتان تیم انتخاب شدم. در همین زمان استقلال به بنگلادش رفت و قهرمان آسیا شد. *افسوس نخوردی که به خاطر تیم ملی جوانان فرصت حضور در قهرمانی آسیا را از دست دادی؟ نه منطقی بودم و می دانستم آنجا دیگر من را بازی نمی دادند. در اولین بازی هم حسن زاده مصدوم بود و من شانس آوردم که بازی کردم. در آن جا همه تیم تکمیل بود و فکر نمی کنم هیچ مربی ریسک می کرد. حتی مسعود غفوری اصل که عضو تیم ملی امید هم بود و پنج سالی هم از من بزرگتر بود هم بازی نکرد. نه، من جزو آن تیم بودم. وقتی جزو کادر باشی، عضو تیم هستی، پس من هم جزو تیم قهرمان هستم. بعد از آن در آزادی و در جام حذفی با ماشین سازی بازی داشتیم. با وجود اینکه قهرمان آسیا و ایران شده بودیم، در ترکیب قرار گرفتم که متاسفانه یک بر صفر شکست خوردیم تا اینکه فصل تمام شد. فصل بعد یک سری از بازیکنان استقلال کوچ کردند که اقلب به خاطر مسائل مالی بود اما ترکیب خط دفاعی دست نخورده باقی ماند. شاهین بیانی، رضا حسن زاده، مسعود غفوری اصل و فرشاد فلاحت زاده در استقلال حضور داشتند اما مهدی فنونی زاده رفت. *مهدی فنونی زاده در بیشتر دوران خود هافبک دفاعی بود و حتی از او به عنوان یکی از بهترین ها یاد می شود. بله درست است اما بعضی مواقع در خط دفاعی هم بازی می کرد. مهدی واقعا خیلی خوب بود. در جا توپ را به منطقه دیگر زمین عوض می کرد. با اینکه از نظر فیزیکی خیلی قوی بود با شعور هم بازی می کرد. کسی توان گرفتن توپ را از او نداشت. یادم می آید آن زمان کفش های کره ای آمده بود که مهدی هم یکی از آن ها را داشت و در تمرین به پای من کرد. احساس کردم پایم سرد شده است. وقتی نگاه کردم دیدم روی کفشم رفته است. هیچ کس نمی توانست از بدن تنومند او توپ بگیرد. سال بعد هم آقای دکتر ذوالفقارنسب هدایت استقلال را بر عهده گرفت. *با استقلال قرارداد بسته بودی؟ قراردادی وجود نداشت و هیچ پولی نگرفتم. سال دوم، قاسم حمزه که در این چند سال هم بسیار کمکم کرده و قبل تر هم با من تمرین می کرد، گفت پیشنهادی برای تو دارم. خود او به پورا رفته بود. آقای حاجی صوفیانی مالک این تیم خصوصی بود و پول خوبی هم می داد. مرتضی فنونی زاده از پرسپولیس آمده بود و به من هم پیشنهاد داده بودند. آن موقع ۵۰۰ هزار تومان به من چک دادند. سال ۷۰ این پول برای یک بازیکن ۱۷ ساله خیلی بالا بود. می توانستم با ۳۰۰ هزار تومان یک پیکان جوانان خوب بخرم. به تمرین استقلال بازگشتم تا این موضوع را مطرح کنم اما وقتی لباسم را عوض کردم و رفتم داخل زمین همه چیز از یادم رفت (می خندد). بعد از تمرین آقای ذوالفقار نسب از من خوشش آمد، اما پس از چند جلسه گفتم به پورا می روم. آقای ذوالفقارنسب خیلی صحبت کرد و گفت این کار را نکن. با این صحبت ها من هم دو دل شده بودم. فکر می کردم آنجا بروم فیکس می شوم اما اینجا معلوم نیست. پس از مشورت با حمزه نزد صوفیانی رفتم. به او گفتم اگر اجازه بدهی من در استقلال می مانم و چکی که داده بود را پس دادم. او چک را پاره داد و چک دیگری به مبلغ ۷۰۰ هزار تومان نوشت. سی درصد قرارداد من را افزایش داد. به او گفتم موضوع پول نیست و استقلال را دوست دارم و چیز دیگری هم مطرح نیست. یک میلیون هم بدهی حرفم همین است. او هم از این موضوع خوشحال شد و گفت کار خیلی خوبی می کنی. برگشتم استقلال و ماهی ۱۳ هزار تومان دریافت کردم. همین پول را هم کامل نمی دادند! در آخرین روز و زمانی که بعد از ظهر با صنعت نفت آبادان در آزادی بازی داشتیم، باز هم تکلیف خودم را نمی دانستم. یک روز تمرین پورا بودم و یک روز به تمرین استقلال می رفتم. ساعت یازده صبح از باشگاه به خانه ما آمدند و برادر بزرگم را به باشگاه بردند. خود آقای ذوالفقارنسب با برادر بزرگتر من صحبت کرد و قول داد که من بازی خواهم کرد. برادرم هم برگشت و از خانه من را با ماشین به آزادی برد. در راهرو شاهین بیانی پیراهن شماره سه را تن من کرد. آن بازی را خیلی خوب بازی کردم. در بازی با صنعت نفت همه توپ های اول را زدم. بازی بعد در تهران و با تیم سپید رود رشت بود. آن را هم خیلی خوب بازی کردم که مانند بمب ترکیده بود. همه می گفتند یک جوان ۱۷ ساله در استقلا ثابت بازی می کند. بازی بعد با جنوب اهواز بود. عادل حردانی و ابراهیم تهامی بازیکنان این تیم بودند. در این بازی به میدان نرفتم چرا که هوا هم بسیار گرم بود. در بازی برگشت با یک تیم از ساری دیدار داشتیم. این بازی هم روی نیمکت بودم. حسن زاده به میدان رفته بود ولی ساری یک فوروارد گردن کلفت داشت که بسیار بزرگ بود. حسن زاده خیلی قوی بود اما طوری رضا را به فنس ها زد که او مصدوم شد و دکتر به من گفت برو زمین و اجازه نده توپ ها را بزند. مانند پشه دور این بازیکن می چرخیدم. توپ ها را می زدم اما بعد از آن سه، چهار متر پرت می شدم. به او اجازه ندادم فرصت گلزنی داشته باشد اما مانند کارگر ساختمانی شده بودم چرا که خطهای دور زمین هم از گچ بود. از آن بازی دیگر ثابت شدم. بعد از یک بازی به پرسپولیس رسیدیم. فکر نمی کردم مقابل پرسپولیس بازی کنم. یادم است قبل از بازی ها در هفت تیر که ساختمان باشگاه بود جمع می شدیم. طبقه بالای باشگاه خانه عباس سرخاب بود. قبل از بازی به رستوان نائب می رفتیم و بعد از آن در باشگاه استراحت می کردیم و سپس راهی ورزشگاه می شدیم. آنجا بود که فهمیدم فیکس بازی می کنم. اولیایی گفت آماده ای؟ گفتم برای چی؟ گفت بازی می کنی. از آنجا تا دقیقه شش، هفت استرس داشتم. صد هزار تماشاگار در ورزشگاه بود و وفتی از تونل وارد ورزشگاه شدم، پاهایم می لرزید. پس از آن خودم را پیدا کردم و خیلی خوب هم ظاهر شدم. ناصر محمدخانی و حسن شیر محمدی مهاجمان پرسپولیس بودند. *بازی با چه نتیجه ای تمام شد؟ این بازی با تساوی بدون گل تمام شد اما از آنجا بازیکن ثابت استقلال شدم و دوران من در استقلال شروع شد. اتفاقا چند روز پیش عکسی را در روزنامه ای دیدم که من، داوود مهابادی و محمد خرمگاه در سال ۷۴ کنار هم ایستاده ایم و من بازوبند کاپیتانی استقلال را بر بازو داشتم. * چند سال کاپیتان استقلال بودی؟ سن و سال کمی داشتم که برای اولین بار کاپیتان شدم اما آن موقع کاپیتان اول نبودم. اگر چند بازیکن مانند امیر قلعه نویی، صادق ورمزیار و … نبودند من کاپیتان می شدم. تا سال ۸۲ که از استقلال رفتم کاپیتان بودم. *به سال ۸۰ برویم و از دست رفتن قهرمانی استقلال در آخرین روز مقابل ملوان؛ چه اتفاقی افتاد؟ اتفاقا چند روز پیش با تیم رضوان شهر بازی داشتیم که هتل مان هم همان بود. یاد آن بازی افتادم و حسرت خوردم. واقعا می گویم هیچ اتفاقی در آن بازی نیفتاد. *می گویند چند بازیکن که شما هم جزو آن ها بودید، نمی خواستند استقلال قهرمان شود و بازی را شل گرفته بودید؟ به هیچ وجه چنین موضوعی مطرح نیست. چند دفعه در این باره صحبت کردم. با تمام احترامی که برای پورحیدی و مظلومی قائل هستم، وقتی روز آخر با یک گل شکست می خورید، کادرفنی باید مسئولیت ها را بر عهده بگیرد. این اتفاق در دوران حضورم در لورکوزن مقابل بایرن رخ داد و بالاک به ما گل به خودی زد. جریان کاملا فوتبالی بود. برای کسی حاشیه درست نمی کنم اما این جریان را قبلا هم از نزدیکان مظلومی شنیده ام. وقتی تیم نتیجه نمی گیرد، کادر فنی مقصر است. در مملکت ما رواج است که برای عوام فریبی، چیزهای دیگر را مطرح می کنیم. فیلم بازی موجود است و هیچ کسی کم کاری نکرد. کاملا فوتبالی شکست خوردیم. همه هم زحمت کشیدند و صحبتی هم مطرح نشد و خیلی احمقانه است چرا که پاداش و قرارداد ما در گرو این قهرمانی بود. بدون هیچ رودربایستی می گویم، وقتی قهرمان نشدند افکار عمومی را به سمت دیگری منحرف کردند و تقصیرات را به گردن حسن و حسین انداختند. علی موسوی و علیرضا اکبرپور می توانستد گل بزنند که نشد. هنوز هم حسرت آن بازی را می خورم. خیلی سخت بود. این همه راه را بروی و با یک گل شکست بخوری و در نهایت هم پرسپولیس قهرمان شود؛ مسئله ای بود تا روزنامه ها سوژه ای داشته باشند. ملوان چون استرس نداشت راحت بازی کرد. درباره مسائل گذشته صحبت نکنیم بهتر است. الان که صحبت می کنیم یک نفر هم فردا بلند می شود و پاسخ می دهد. از من پرسیدید و من گفتم هیچ اتفاقی نیفتاد. همه پس از شکست به ملوان در رختکن گریه می کردند چرا که برای ما بد بود. *سال بعد، رولند کخ به عنوان سرمربی استقلال معرفی شد. در حالی که بازیکنان بزرگی هم جذب شده بودند، استقلال نتیجه بسیار بدی را در لیگ برتر کسب کرد. آن سال هم فضای حاشیه ای خود را داشت. از آمدن کخ هیچ اطلاعی نداشتم. قبل از آن دو عمل سنگین روی پایم انجام داده بودم و یک سال نیم هم بازی نکرده بودم. با توجه به رابطه ام با مدیرهای آلمانی، شانسی برایم به وجود آمد که به تیم آرمینیابیلفلد بروم. بعد از اتمام لیگ بلافاصله رفتم اما با استقلال قرارداد سه ساله داشتم. رفتم و با آنها شروع به تمرین کردم. مربی من را می شناخت اما گفت باز هم باید ببینمت. گفت همه چیز خوب است و قرار شد به اردو برویم. تمام وسایلم را گرفتم و شماره پیراهنم هم مشخص شد. رفتیم اردو که آنجا مربی به من گفت یک مربی آلمانی به ایران رفته است. گفتم چه کسی؟ گفت کمک مربی سابق شما آقای کخ مربی استقلال شده است. یک هفته با آن ها تمرین بدنسازی کردم که قرار بود بعد از بازی دوستانه قراردادم را نهایی کنم که پدرم فوت کرد. صبح که بیدار شدم گفتم نمی توانم در آلمان بمانم و باید به ایران بروم. به ایران آمدم و درگیر مشکلات پدرم بودم. پس از دو هفته با مدیر تیم تماس گرفتم که گفت چون وقت نداشتند یک بازیکن آفریقایی را جذب کردند و منتظر من نشدند. در شرایطی که پدرم فوت کرده بود و استقلال هم تمرینات خود را شروع کرده و به تازگی هم از اردوی عربستان برگشته بود، تصمیم گرفتم به استقلال بروم. به هتل استقلال رفتم و با کخ صحبت کردم که او به من گفت تو هم مانند همه بازیکنان باید تست بدهی. درست است لورکوزن بوده ای اما بعد از آن باید شرایطت را ببینم. آن سال تیم مهره های زیادی داشت. در خط دفاع مهدی هاشمی نسب، سهراب بختیاری زاده، محمود فکری، پیروز قربانی و محمد خرمگاه بازیکنان تیم بودند و اوایل همیشه جزو آخرین نفرات بودم. با او موافقت کردم اما در یکی، دو هفته اول اسمی هم از من نمی نوشت. کخ کار تئوری زیادی انجام می داد اما هیچ صحبتی از من نمی کرد، اما در تمرینات خودم را نشان دادم و در بازی دوستانه قبل از لیگ با تیم ذخیره وارد زمین شدم و یک گل زدم که نظرش عوض شد. تورنمتی در تختی داشتیم که من را در بازی اول و دوم در تیم ثابت قرار نداد. در بازی دوم به طور تعویضی به میدان آمدم و خوب بودم. پس از تمرینات خوب، جای خودم را گرفتم. در بازی اول که در جام باشگاه های آسیا بود با یک تیم اردنی بازی کردیم. در دقیقه هفتاد که بازی گره خورده بود، یک گل هم از ضربه کرنر زدم و از آنجا جا به تیم اصلی وارد شدم. مهره های زیاد یکی از مشکلات بود. به قول آلمانی ها استقلال ژنرال های زیادی در تیم داشت ولی سربازها کم بودند. ناآشنا بودن کخ به فرهنگ، سیستم و زمین ایران مشکل بود. یادم است دو بار ما را از آزادی برگرداندند و نگذاشتند تمرین کنیم. خب این شرایط برای یک مربی آلمانی بسیار سخت بود. کسانی هم که کنار او قرار گرفته بودند، قابلیت جمع و جور کردن تیم را نداشتند. در پرسپولیس و استقلال خارجی ها موفق نیستند اما برانکو به خاطر اینکه قبلا ایران بوده و فردی به نام کریم باقری نزدیکش هست، تیم را جمع کرده و شرایط خوبی به وجود آمده است. اول فصل هم شرایط خوب نبود و شرایط برانکو مانند داستان کخ بود. اما اینجا کسی نبود که برانکو را کله کند اما کسانی که می خواستند جای کخ بیایند قابلیت های خوبی داشتند و خوب این تیم را به حاشیه بردند تا کخ اخراج شد. *به سراغ حضور در اروپا برویم. در چند تیم بازی کردی که بزرگ ترین تیم، بایرن لورکوزن بود. قبل از سال ۷۱ بازیکنان ما به قطر می رفتند و لژیونر شدن آغاز شد. البته قبل از انقلاب هم لژیونر وجود داشت اما لیگ قطر و امارات حرفه ای نبود. قبل از من علی دایی، کریم باقری و خداداد عزیزی به آلمان رفته بودند. همهمه ای در فوتبالیست ها بود و من هم از اول می خواستم لژیونر شوم و سن و سالم هم مساعد بود. بازیکن مستعدی به حساب می آمدم. پس از درخشش در بازی با استرالیا، از آن موقع تا جام جهانی پیشنهادهای زیادی داشتم. یادم است تیم بوخوم نماینده خود را فرستاد و هر سه بازی را دیدند و می خواستند همان زمان من را به آلمان ببرند اما سرپرست تیم ملی، آقای امین بخش اجازه این کار را نداد و گفت برای ما مسئولیت دارد. از آنجا به ایران بازگشتم و مرحوم حجازی نصیحتم کرد و گفت “عجله نکن! تیم های بهتری به تو پیشنهاد می دهند. منتظر جام جهانی باش چرا که نظر من این است که در فرانسه می درخشی.” شرایط برای من سخت شده بود و فکر می کردم نمی خواهند لژیونر شوم و تیمشان ضعیف شود اما الان با خودم می گویم خوب شد که به حرف او گوش دادم و به جام جهانی رفتم. دو روز قبل از حضور در لورکوزن تقریبا با میدلزبورو تمام کرده بودم و منتظر ویزا بودم که با منزوی – مسئول انتقالم به اروپا – به انگلیس بروم. آقای کالموند مدیرعامل باشگاه لورکوزن وقتی با من تماس گرفت، گفت دست نگه دارید و این کار را نکنید. گفتم کار را انجام داده ایم و با باشگاه صحبت کنید. شبانه به همراه معاونش به ایران آمدند. خیلی از بازیکن های ما شخصا به آلمان رفتند و حتی تست هم دادند. تنها بازیکنی بودم که مدیرعامل یک باشگاه بزرگ آلمان به ایران آمد و قراردادم اینجا امضا شد. برای من قابل احترام بود. به بایرن لورکوزن رفتم و استراحتی هم نکرده بودم. تقریا یک هفته به آغاز بازی ها مانده بود که به این تیم رفتم. ترکیب تیم مشخص شده بود اما با این حال توانستم خودم را به ۱۸ نفر اصلی برسانم. اوایل یک مصدومیت کشاله به دلیل خستگی داشتم. اشتباه کردم و نگفتم. قصد داشتم برای تیم ملی مقابل کویت به میدان بروم که در تمرینات کشاله ام پاره شد و مقابل کویت هم بازی نکردم. به آلمان برگشتم و چند هفته ای را از دست دادم تا اینکه خودم را آماده کردم و مقابل تیم سن پائولی در جام حذفی بازی کردم و پیروز شدیم. بعد برای بازی با منتخب جهان به ترکیه رفتم. چون تمرین نکرده بودم جزو بازیکن ها نبودم و آن را هم از دست دادم. برای دیدار در جام یوفا آماده می شدیم و با تیم اودینزه بازی داشتیم. اولین بازیکن ایرانی بودم که در جام یوفا بازی کردم. رفت و برگشت مقابل اودینزه بازی کردم و دوباره در تمرین مصدوم شدم. قرار بود مقابل کایزرسلاترن فیکس باشم که روز قبل بازی مچم را بد زدند. نیم فصل به ایران آمدم و یک هفته زودتر بازگشتم تا پس از یک استراحت جای خودم را بگیرم. دو هفته به برزیل رفتیم و سه بازی با سائوپائولو و دو تیم اروگوئه ای بازی کردیم. آقای کریستف دام معمولا از کسی تعریف نمی کند و خیلی سخت ترکیب تیمش را تغییر می دهد. روزنامه کیکر را دارم که دام گفته بود اردوی خوبی نبود، چون فاصله زیادی داشت اما تنها خوبی این اردو درخشش مهدی پاشازاده است که بهترین نفر من بود و از این به بعد فیکس بازی می کند. برگشتیم و در بازی دوستانه هم گل زدم. فتح الله زاده به من زنگ زد و تشکر کرد و گفت خیلی خوب کاری کرده ای و بایرنی ها از ما دو بازیکن دیگر می خواهند چرا که مهدی خوب کار کرده است. به او گفته بودند که روز یک شنبه به آلمان بیاید تا روز دوشنبه با من قرارداد سه ساله می ببندند اما متاسفانه روز جمعه با امرسون برزیلی –بازیکن سابق یوونتوس – برخورد کردم که رباط صلیبی من پاره شد. سرنوشت من از آنجا عوض شد. با این حال قراردادم را یک سال دیگر تمدید کردند. آن نیم فصل را هم از دست دادم. بار دیگر به تیم بازگشتم. کالموند به من گفت یک پیشنهاد داری اما خودت تصمیم می گیری و ما دخالت نمی کنم. یادم است تونی شوماخر در را باز کرد و وارد اتاق شد. کالموند به من گفت که او را می شناسی؟ و من گفتم بله. به من گفت شوماخر یک نامزد ایرانی دارد و یک ماه بعد از آن ماجرا هم ازدواج کردند. گفت شما دیگر هموطن شده اید. به او گفتم جریان چیست؟ کالموند گفت شوماخر سرمربی فورتونا کلن شده و با توجه به خواهرخواندگی ما با این تیم، به آن ها کمک می کنیم. او به دنبال یک لیدر برای تیمش است که در جام جهانی هم بازی کرده باشد. در ابتدا قبول نکردم و گفتم به بوندس لیگای دو نمی روم و اگر نمی خواهید قراردادم را فسخ کنیم. گفت تو قرارداد داری و شماره پیراهنت، خانه ات، اتومبیلت را هم حفظ می کنیم. کیرستف دام هم معتقد است آنجا بهتر آماده می شوی. با شوماخر صحبت کردم و گفت تو به شماره ۱۰ علاقه داری و این شماره را برای تو کنار گذاشته ام. وقتی دیدم یک اسطوره به من احترام می گذارد و باشگاه هم علاقه مند است پذیرفتم. نخستین بازی خودم را مقابل کلن بازی کردم. آنجا به عنوان هافبک وسط و دفاع جلو بازی می کردم و این پستی بود که لوتار ماتئوس در هامبورگ بازی می کرد و این کار را هم خوب انجام می دادم. بعدها در استقلال این کار را به درخواست کخ انجام دادم. پس از چهار بازی مجددا دو، سه روز قبل از بازی پنجم، کالموند زنگ زد و گفت خوب کار می کنی و شوماخر هم راضی است، نیم فصل به لورکوزن می آیی. به شوماخر گفته بود که دنبال بازیکن دیگری باشد. در بازی پنجم پس از یک نفوذ و یک، دو با علی موسوی که مهاجم تیم مان بود، با گلر تک به تک شدم اما توپ از من سریع تر بود. در راه بازگشت به خودم گفتم خدایا شکرت که دوباره همانی شدم که قبلا بودم. در لحظه برگشت دروازه بان توپ را زد و وقتی خواستم پایم را ستون کنم، فوروارد تیم حریف پای من را زد و دوباره رباط صلیبی ام پاره شد. بسیار دردناک بود. بدترین روزهای عمرم آن موقع بود. تونی شوماخر با دکتر تیم اف سی کلن بسیار دوست بود و با هم پیش او رفتیم. رودی فولر و کالموند زنگ زدند که نگران نباش. مخارج عمل را بر عهده می گیریم و قصد داری کجا عمل می کنی؟ عمل نخستم در آمریکا بود اما به آن ها گفتم نمی توانم به آمریکا بروم. در آلمان پایم را عمل کردم. یادم است حدود ساعت ۶ صبح، شوماخر هم به بیمارستان آمده بود و این برای من دلگرمی بود. یک سال و شش ماه بازی نکردم. چون بیمه خصوصی هم داشتم پولم را گرفتم. مانده بودم چه کار کنم. با خودم گفتم صبر می کنم و قبول نکردند و دکتر گفت نمی توانی به فوتبال حرفه ای برگردی. گفتم ثابت می کنم که فرضیه شما اشتباه است. به کلینیکی نزدیک مونیخ رفتم. دکتری که گواردیولا اخراج کرده بود، مسئول آنجا بود. یک ماه در روستایی بیرون شهر تمرین کردم. زمانی به خودم آمدم که مانند ماشین شده بودم. صبح به کلینیک می رفتم و تا ساعت ۵ بعد از ظهر می دویم. روزی ۱۲ کیلومتر در جنگل می دویدم. این جریان ها تمام شد. تصمیم گرفتم به استقلال برگردم. می خواستم دوباره از پله اول شروع کنم. با پورحیدری صحبت کردم و آن سال در استقلال بودم. سال بعد هم در تیم کخ حضور داشتم. دوباره می خواستم لژیونر شوم و با مدیر برنامه هایم در ارتباط بودم. پیشنهادی از راپیدوین داشتم و به وین رفتم. با آقای کرزبرگر صحبت کردم و به توافق رسیدیم و در ادامه هم در آدمیرا واکر و اشتروم گراتس ماندم و از فوتبال خدحافظی کردم. *می گویند مهدی پاشازاده غریبانه از فوتبال خداحافظی کرد؟ بعد از ترک آدمیرا واکر به ایران آمدم. با فتح الله زاده صحبت کردم. حجازی سرمربی تیم استقلال بود. جریاناتی وجود داشت که یک سری نمی خواستند برگردم چون جای آن ها را تنگ می کردم. پس از چند پیشنهاد که خوب هم بودند، یک پیشنهاد حدودا ۱۰۰ میلیونی داشتم ولی هر کاری کردم نتوانستم پیراهن تیم دیگری را بپوشم و در ۳۳ سالگی از فوتبال خداحافظی کردم. قبل از آن هم در آدمیرا واکر کمک مربی و یک ماه هم به دلیل بیماری سرمربی، همه کاره تیم بودم. از اول هم علاقه به مربیگری داشتم. به آلمان رفتم و مدارکم را گرفتم. چون فلسفه ای داشتم، با تیم جوانان و امید صنایع دفاع کار کردم. چون دنبال فلسفه بودم، لیگ برتر نرفتم. هر کسی کارم را دیده می داند که کارم با بقیه فرق می کند. همانطور که در دوران بازیگری با سایرین فرق داشتم، می خواهم در مربیگری هم فرق داشته باشم. در میان ۴۰ تیم یا در ۴، ۵ سال گذشته، همیشه بهترین خط دفاع را داشتم نه بهترین نفرات را. دو سال هم بهترین خط حمله را داشتم. یک سال در گروه ۱۶ تیمی ۶۲ گل زدیم. امسال در نیم فصل نخست یک گل خوردیم. تا آخر بازی ها هم ۶ گل دریافت کردیم. *درباره دوران حضور در تیم ملی و اینکه در مقطعی محمد مایلی کهن سرمربی تیم ملی بود و تو را بازی نمی داد، صحبت کنیم. هیچ موقع، حتی در بازی های دوستانه هم مرا بازی نمی داد. در بازی با کانادا هم بازی نداد. * می گویند مایلی کهن نگاه رنگی داشت. نمی توانم بگویم رنگی بود. همیشه به او احترام می گذاشتم. ثابت کردم که او اشتباه کرده است. از دید فنی نگاه می کنم و می گویم مایلی کهن اشتباه کرد. نمی دانم نگاه رنگی داشت یا از قیافه ام خوشش نمی آمد و یا به فوتبالم اعتقاد نداشت. اگر هر کدام از این ها بوده، باید او را مربی ناموفقی به حساب بیاوریم. *درباره بازی با استرالیا و درخشش تان در این بازی هم صحبت کنید. دو توپ بسیار عالی را از دروازه خارج کردید. قبل از آن فکر می کنم دقیقه ۶۵ بازی با ژاپن در مالزی در شرایط سخت آب و هوایی وقتی تیم تحت فشار بود بازی کردم. دو، سه سال بود که همه می گفتند من درخشش داشتم و همه منتظر بودند تا بازیکنی را که این همه از او تعریف می شد را ببینند. بسیار سخت بود. بعد از آن، بازی با استرالیا در تهران بود. همیشه سعی کردم پله ها را یکی یکی بالا بروم. اینجا یک – یک شده بود و برای بازی برگشت آماده می شدیم. از لحاظ روحی و روانی داغان بودیم. هیچ پولی هم که نمی گرفتیم؛ حتی لباس یک دست هم نداشتیم. در فرودگاه هر کسی یک لباسی داشت. *چه کسی ریاست فدراسیون فوتبال وقت را بر عهده داشت؟ دارویش مصطفوی رییس فدراسیون بود. حتی پرواز مستقیم هم نداشتیم. ابتدا به دوبی رفتیم و از آنجا عازم، سنگاپور یا اندونزی شدیم. سپس خودمان را به استرالیا رساندیم. من و خداداد در زیر صندلی ها خوابیده بودیم. این کار بسیار خطرناک است. هر چقدر مهماندار گفت بیرون نیامدیم و اصلا به حرفشان گوش ندادیم. آنقدر خسته بودیم که نمی فهمیدیم خطرناک است. امیدی برای صعود به جام جهانی نداشتیم. در ۱۰ دقیقه نخست هم آنها بدتر از قوم مغول ها حمله می کردند. در این وسط دنبال اثبات خودم بودم. یکی مثل علی دایی می خواست گل بزند. کریم باقری همیشه محکم ظاهر می شد. استیلی غیرت داشت. عابدزاده در هر شرایطی روحیه خود را حفظ می کرد. این عوامل دست به دست هم دادند تا آن اتفاق بیفتد. دعای مردم پشت سر ما بود. آنها فکر می کردند، همه چیز تمام شده و به جام جهانی رفته اند. یک مقدار جشن صعودشان به جام جهانی را زود برپا کردند. فوتبال همین است و ذات خود را نشان داد. آخر هم شد جشن ما و عزای آن ها. *به جام جهانی صعود کردیم و شما در هر سه بازی حضور داشتید. گفته می شد کلینزمن جزو بازیکنان محبوب شما بوده و شما او را مهار کردید. یار ثابت کلینزمن نبودم اما من بهترین سر زن تیم ملی در خط دفاع بودم. آلمان دو مهاجم خطرناک به نام های کلینزمن و بیرهوف داشت که هر دو هم سرزن بودند. این دو مرتبا جای خود را عوض می کردند. کلینزمن واقعا کلاس بالایی داشت و بیرهوف آقای گل ایتالیا شده بود. کارمان خیلی سخت بود. نیمه نخست را خیلی خوب مهار کردیم ولی تجربه هسلر و پاس های دقیق او، بازی لوتار متائوس و نداشتن تجربه بین المللی از سوی بازیکنان و مربی تیم مان، موجب نتیجه دو بر صفر مقابل آلمان شد که فکر نمی کنم بد باشد. *مسئله دیگر این بود که شاید پس از پیروزی بر آمریکا عملا جام جهانی برای ما تمام شد و ما به همه چیز دست یافته بودیم. شاید اگر به شما می گفتند به ایران بازگردید همان موقع این کار را انجام می دادید؟ دقیقا. همان موقع و در بازی استرالیا عده ای شو اجرا کردند که پول و ملک به بازیکنان دادیم. بدبختی فوتبال ما از آنجا شروع شد. مردم فوتبالیست ها را میلیونر می دانستند. دو، سه سال بعد قصد خرید خانه ای را داشتم و مالک هم چند خانه دیگر داشت. از آن طرف تخفیف می خواستم که به من گفت شما میلیونر هستید و در تلویرین گفتند زمین داده اند اما ما چیزی نگرفته بودیم. هاشمی طبا گفت اگر جام جهانی بروید، هر نفر یک خانه جایزه می گیرید. کاغذش را هم دارم که نوشته به پاس صعود به جام جهانی یک دستگاه آپارتمان به بازیکنان تیم ملی تعلق گرفت ولی هیچ وقت مشخص نبود خانه ها کجاست و چه شد! ما دلخور بودیم و حتی یک جلسه هم در جام جهانی تمرین نکردیم. خیلی بد است که یک تیم در جام جهانی اعتصاب کند. حتی پول بلیت بعضی از بازیکنان را هم ندادند. بازی با آمریکا گفتند ده هزار دلار می دهیم ولی دو هزار دلار دادند. ما خسته و شاکی بودیم. یک ماه، دو ماه در اردو بودیم و به خانواده خود سر نزده بودیم. داغان تر از چیزی که فکر کنید بودیم. هیچ تفریحی نداشتیم و بیرون هم نمی رفتیم. فقط همدیگر را می دیدیم. فقط جنگ و دعوا بود. سر تمرین همدیگر را می زدیم و خسته شده بودیم. آمریکا را بردیم و به وعده خود عمل نکردند. ۵۰، ۶۰ درصد کارهای من روانشناسی است. یک سری کارهای روانشناسی را باید انجام می دادیم. قبل از بازی با آلمان آنها قهرمان دنیا شدند و از کره مریخ آمدند و بهترین های دنیا را داشتند. غولی از آلمان درست کردند. با خودمان گفتیم برویم دو تا بخوریم و بازگردیم. جرات، خودباوری و جاه طلبی را به بازیکنان القا نکردند که می توانیم ببریم. اگر می بردیم صعود می کردیم. یوگوسلاوی را له کردیم، آمریکا را بردیم و می توانستیم آلمان را هم ببریم ولی نشد و آن ها هم با تجربه بودند. تحت فشار یک گل زدند و ما هم ول کردیم و گل دوم را خوردیم. *پس از آن به تیم منتخب جهان دعوت شدید اما گفته می شد که در همان زمان علی دایی یکی از مخالفان حضور شما در این تیم بود و ادعا می کرد که خودش باید به این تیم دعوت شود. حق دارد. به هر حال دایی آن موقع بوندس لیگا بازی می کرد. حق خودش می دانست ولی من بازی با استرالیا بهترین انتخاب شدم و بعد از جام جهانی هم دوباره دعوتم کردند. حرف دیگری ندارم. نبش قبر می کنید همه را (می خندد). *جلال طالبی چطور؟ آن موقع مانند ویرا اعتقاد داشت؟ من یکی، دو دفعه دعوت شدم ولی مصدوم بودم. نمی دانم اعتقاد داشت یا نه. *برانکو چطور؟ هیچ وقت شما را دعوت نکرد. در مقطعی شما در اتریش خوب بودید ولی برانکو از این موضوع حتی خبر نداشت و در اظهارنظری گفته بود که از این به بعد بازی های مهدی را می بینم. آقای برانکو در تیم ملی شرایطی به وجود آورده بود که نام آن را مافیایی نمی گذارم اما تیم ملی یک باند داشت. یک سری بازیکن همیشه دعوت می شدند و متاسفانه شاید چون خودمم هم اهل مطبوعات و شو اجرا کردن نیستم، هیچ فشاری به برانکو وارد نشد. مربی مان، کرزبرگر اعتقاد زیادی به من داشت و گفت در دوبی برانکو را دیدم و راجع به تو خیلی صحبت کردیم. در پرواز تهران و وین هم برانکو را دیدم و صحبت کردیم. گفت می آیم و تو را می بینم. شنیده ام خوب بازی می کنی. گفتم سه، چهار پست بازی می کنم. یک جلسه دیگر و خودمانی در هتل استقلال داشتیم و برانکو گفت من یک نظری دارم. شما بازیکن بزرگی هستید. اگر به تیم ملی دعوت شوید، هجمه استقلالی ها پشتت هست. شما کاپیتان استقلال بودی و اسطوه استقلال هستی و اگر دعوت کنم باید فیکس بگذارم. اگر نیمکت نشین شوی، مطبوعات مرا اذیت می کنند اما یک زمان مشخصی دعوتت می کنم و تو را فیکس می گذارم تا خودت را نشان دهی. متاسفانه این اتفاق نیفتاد و من هم رسانه ای نداشتم که فشار بیاورد. ولی دوران خوبی در اتریش داشتم. الان مربی شدم، شاید او را درک کنم و به او حق بدهم. *سال گذشته قرار بود دستیار امیر قلعه نویی در استقلال شوید اما این اتفاق نیفتاد؟ سه، چهار جلسه با قلعه نویی داشتم و کارهایی را هماهنگ کردم. همه چیز خوب بود. تیم خوبی می شدیم و من می خواستم ایده هایم را در استقلال پیاده کنم. یک سری اتفاقات افتاد و گفتم اگر بیایم به نفع تو و استقلال نیست. او اول قبول نکرد و گفت به این حرف ها کاری نداشته باش؛ همه را مدیریت می کنم. به او گفتم که به مدیریتش اعتقاد دارم ولی به منطق خودم هم معتقد هستم. تمام اتفاقاتی که پیش بینی کرده بودم رخ داد. *منظورتان سوت هایی است که چهار، پنج نفر در تمرین می کشیدند؟ نمی خواهم توضیح بدم و بگویم چه کسی چه کار کرد. همه دوست های من هستند و رابطه ام هم با همه خوب است ولی در کار با کسی رفاقت نمی کنم. فوتبال من طوری است که کسی را نمی شناسم. بازیکنی بوده که خوشم نمی آمده ولی فیکس بازی دادم چرا که از لحاظ حرفه ای تیم او را لازم داشته است. بازیکنی دارم که دو گل زده ولی سه بار او را اخراج کرده ام. یک بازیکن سرکش و بی انضباط بود ولی الان بهترین بازیکنم شده است. در کار با کسی تعارف ندارم. به قلعه نویی گفتم به ضررمان می شود. استقلال ضرر می کند. خصوصیات خودم را می شناسم و برای تیم حاشیه درست می کنم. خیلی صحبت کرد ولی من روی حرف خودم ماندم و حرفم درست بود و ثابت شد. با نهایت احترام کنار کشیدم. خواستم رابطه ام با دیگران با احترام باقی بماند. از او هم تشکر می کنم. ان شاءالله موفق باشد و در تراکتورسازی نتیجه بگیرد. *انتخابی در زندگیت وجود دارد که از آن پشیمان شده باشی؟ رفتنم به پارسه به خاطر عابدینی اشتباه بود. عابدینی گفت بیا و خودم هم حمایت می کنم. از روز اول شرایطم را گفتم ولی هیچ کدام از آن حرف ها عملی نشد و فضای بسیار بدی اتفاق افتاد. *آرزویی در فوتبال دارید؟ هدفتان چیست؟ از دوران بچگی با فوتبال زندگی می کنم و لذت می برم. کمتر کسی این خصوصیت را دارد و درک می کند. سعی می کنم هر جا که هستم بهترین باشم. این قانون من است. در محله هم که بازی می کردم، می خواستم پیروز شوم و بهترین نفر باشم. شاید مربیگی فرق داشته باشد. اخلاقم به گونه ای نیست که بقیه را بکشم پایین تا خودم بالا بروم. شاید از کسی خوشم نیاید ولی توهین نمی کنم. �
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها