تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847594862
به تک تک مخاطبانم فکر می کنم
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: اندیمشک جوان ؛ مرتضی اسماعیل دوست: برای گفت وگویی دوباره و متفاوت با علی ملاقلی پور، طرح پرسش های مختلفی را مرور کردم تا به بهانه سالگرد درگذشت زنده یاد رسول ملاقلی پور و توزیع فیلم «قندون جهیزیه» در شبکه نمایش خانگی با کارگردان جوان و خوش آتیه سینمای ایران به مباحث مختلفی بپردازیم. گفت وگویی که به کرانه ای از معضلات متعدد سینمای […]اندیمشک جوان ؛ مرتضی اسماعیل دوست: برای گفت وگویی دوباره و متفاوت با علی ملاقلی پور، طرح پرسش های مختلفی را مرور کردم تا به بهانه سالگرد درگذشت زنده یاد رسول ملاقلی پور و توزیع فیلم «قندون جهیزیه» در شبکه نمایش خانگی با کارگردان جوان و خوش آتیه سینمای ایران به مباحث مختلفی بپردازیم. گفت وگویی که به کرانه ای از معضلات متعدد سینمای ایران منتهی شد و می تواند مورد توجه مسؤولان و دست اندرکاران قرار گیرد. از مرحوم پدرت شروع کنیم. پیش از این در گفت وگویی که درباره رسول ملاقلی پور داشتیم، نکته هایی انتقادی بیان داشتی که در رسانه های دیگر بازتاب بالایی داشت. حالا که خودت به عنوان فیلمسازی حرفه ای به تثبیت رسیده ای، فکر می کنی از چه زاویه ای بهتر است به رسول سینمای ایران نگریست؟ حرف من این است که بیاییم به تحلیل شخصیت ها و اندیشه هایشان به شکلی واقعی بپردازیم. و این برخلاف نگاهی است که معمولا پس از مرگ افراد سرشناس صورت می گیرد که با هر شرایطی از آنها بتی دست نیافتنی می سازند! بله! شناخت درست شخصیت هایی مانند رسول ملاقلی پور به افراد کمک می کند رمز و راز درست این مسیر را درک کنند البته این بسیار مشکل است، حتی خودم هم هنوز به تمام ابعاد شخصیت پدر پی نبرده ام! نوع رابطه پدر و پسری تان چگونه بود؟ مانند برخی ها با فاصله از هم قرار داشتید یا بسیار نزدیک به هم رفتار می کردید؟ به دلیل اینکه در خانواده ما حرمت زیادی وجود داشت، همیشه خط مرز رابطه ها از طرف پدر تعیین می شد مثلا تنها زمانی که ایشان اجازه می داد فضای شوخی ایجاد می شد. در کل ارتباط من و پدرم خوب بود و هر چقدر می گذرد برایم کشف و شهود بیشتری درباره پدر ایجاد می شود. بیشتر درباره شخصیت پدر این حس را داری یا درباره شیوه فیلمسازی اش؟ هر دو مورد برایم جالب است و درباره سینمایش به این فکر می کنم که دلیل انتخاب آن آثار چه بود. به چه پاسخ هایی رسیده ای؟ چون ریشه های نگاهش را می دانم برایم روشن است چرا آنگونه فیلم ها را ساخت اما همچنان در حال کشف بیشتر هستم، چرا که رسول ملاقلی پور یک انسان در حال تغییر بود و تلاش می کرد بهتر زندگی کند. و این تغییرات فکری و چالش اندیشه ای در مسیر آثارش هم مشهود بود؟ بله! مثلا یادم می آید در زمان فیلم «مزرعه پدری» با وجودی اینکه سن زیادی نداشتم به بابا گفتم این فیلم جواب نمی دهد! اما او می گفت فیلم خیلی خوبی است. آن فیلم در اکران شکست خورد اگر چه اذیت کردند و حقش بیش از آن میزان فروش بود. فیلم «مزرعه پدری» واقعا به لحاظ تکنیک فیلمنامه نویسی و اجرا خیلی خوب است اما چندان حرف روز به همراه نداشت تا اینکه پدر چند سال بعد فیلم «میم مثل مادر» را ساخت که به نحوی هم مرتبط با دفاع مقدس است و به دلیل نزدیکی با فضای ذهنی مردم واقعا دیده شد. رسول ملاقلی پور در «میم مثل مادر» به جای ظواهر به دنبال مفاهیم دفاع مقدس رفت که یکی از مهم ترین آنها فداکاری است و این از تغییراتی است که عنوان کردم. و تو در اولین فیلمت به موضوعی در بطن جامعه پرداختی و به شیوه ای سالم نقد هم کردی؟ همانطور که در تبلیغات «قندون جهیزیه» آمده است، فیلمی است کمدی و برای خانواده ها و اثری است برای مردم که از زندگی پیرامون آنها به دست آمده است. برایم خیلی مهم بود فیلم سالمی بسازم که خانواده ها بتوانند با همه اعضای خود آن را ببینند و لذت ببرند. به نظرم فیلم «سفر به چزابه» پدر، زیباترین اثر سینمای دفاع مقدس است و با توجه به شناختی که از تو دارم حیفم می آید در این سینما کار نمی کنی؟ والله سخت است، هر چند دوست دارم در حوزه انقلاب اسلامی کار کنم. می دانی به چه دلیل رسول ملاقلی پور در سینمای دفاع مقدس موفق بود و من واهمه از ورود به آن دارم؟ به دلیل اینکه او بشدت در آن فضا نفس کشیده بود. این آدم ۸ سال در داخل جنگ فیلم گرفته و تیر خورده و جانباز شده بود و اصلا همه چیزش از جبهه بود. شناخت فضای کار مساله مهمی در فیلمسازی است اما بخشی از سینما به کسب اطلاعات و کمک گرفتن از قوه تخیل بازمی گردد. برای نمونه «ژان ژاک آنو»ی فرانسوی که اثر درخشان و شاعرانه ای چون «دشمن پشت دروازه ها» را ساخته است، اصلا در جنگ حضور نداشته است! مثال بی نظیری زدی. واقعا کدام یک از فیلمسازان نسل ما که جنگ نرفته است، می تواند فیلمی مانند «دشمن پشت دروازه ها» را بسازد؟! ساخت اینگونه فیلم ها در ایران بسیار مشکل تر از هر جای جهان است، چرا که مستلزم امکانات، زمان مناسب و کار گروهی بالایی است. اگر بتوانیم فیلمی مثل «دشمن پشت دروازه ها» را در ایران بسازیم اتفاقا مردم بدون بلیت نیم بها استقبال بالایی خواهند کرد. من خودم طرحی را درباره سینمای انقلاب در نظر دارم و معتقدم باید در بخش خصوصی ساخته شود و آنقدر آن را خوب بسازم که مردم با علاقه به تماشایش بنشینند. پس امکان ساخت فیلمی نه در اندازه شاهکاری همچون آن اثر یا فیلمی مانند «راه های افتخار» کوبریک یا «خط باریک سرخ» ترنس مالیک، بلکه در اندازه سینمای ایران وجود دارد. بله! اما ببین ما برای ساخت هر فیلمی نیاز به فرصت و شرایط مناسبی برای تحقیق داریم. البته در نهایت ممکن است فیلم چندان جالبی هم درنیاید، چرا که نمی توانیم دیدگاه های خوب خود را به زیبایی تعریف کنیم چون معضلات دیگری همچون عدم وجود فرهنگ کار گروهی وجود دارد. مثلا کم پیش آمده در تیتراژ فیلمی ایرانی نام چند نفر به عنوان نویسنده بیاید و مواردی هم که بوده معمولا اختلافاتی میان شان پیش آمده است! خودت هم همگام با قواعد سینمای ایران مبنی بر عدم وجود فیلمنامه نویسی به شکل گروهی رفتار می کنی! من نتوانستم همکار فیلمنامه نویس خوبی پیدا کنم! البته نه اینکه نویسنده خوبی نداریم بلکه به دلایل اعتقادی بوده است یعنی باید شخصی را پیدا کرد که یا به لحاظ فکری نزدیک باشد یا اینکه از نظر تکنیکال در نگارش کمک موثری کند. اتفاقا من در تلاش برای مشورت و همفکری بیشتر هستم، چرا که می دانم خروجی بهتری خواهد داد. فیلمنامه نویسی مقوله بسیار پیچیده ای است و تنها یافتن سوژه در آن مهم نیست و وقتی از «دشمن پشت دروازه ها» حرف می زنی جدا از مساله تفکر در آن فیلم نوع پرداخت نویسنده بوده که آن را بشدت جذاب کرده است. اصلا در فیلمنامه نویسی باید کسی باشد که به طراحی موقعیت های جذاب برای شخصیت ها بپردازد. یعنی به دراماتیزه کردن متن کمک کند. احسنت، برخی مواقع موقعیت هایی در فیلم ها می بینیم که اصلا برای مردم جذاب نیست و نیاز است سکانس های جذاب و ماهرانه ای ایجاد کرد. قبلا هم با هم حرف زدیم که سینما؛ صنعت، هنر و رسانه است و باید فیلمی ساخت که مخاطب به عنوان مشتری کالای فرهنگی با رضایت از سالن خارج شود. یعنی بتوانی حرف خوبی بزنی که به شکل جذاب و موثری به بیننده منتقل شود. در تعریفی که از سینما داری، بخش صنعت برایت در روند اکران «قندون جهیزیه» برجستگی یافت و دست به هر کاری زدی تا فیلمت دیده شود و این مساله به دلیل چرخه نادرست سینمای ما است که فیلمساز باید به عنوان پخش کننده، تهیه کننده، تبلیغ کننده و بسیاری از موارد نامتناسب با شکل فعالیت خود عمل کند! و این نوع ورود به دلیل تنگنایی است که سینمای ایران برای فیلمسازان دغدغه مندی مانند تو پیش آورده است! حرف درستی زدی که فیلمساز در تنگنا دست به این کارها می زند و نباید اینگونه باشد. کارهایی که من طی اکران فیلم «قندون جهیزیه» انجام دادم، میل شخصی ام نبوده است و اگر انجام نمی دادم به لحاظ موقعیت فیلمسازی حذف می شدم. در صورتی که بخش پس تولید نیاز به زیر شاخه هایی تخصصی دارد که در ایران چندان جدی نیست! دقیقا! این مساله ای که با هم حرف می زنیم از چرخه های معیوب سینمای ما است. اگر الان به مساله تبلیغات فیلم ها دقت کنیم، پی خواهیم برد خیلی از مردم اطلاع دقیقی از آثار در حال اکران ندارند. شما به مساله انتخابات نگاه کنید که انواع تبلیغات به درستی ایجاد شد اما در سینما بشدت مساله تبلیغات ضعیف است. من برای چند اکران محدود فیلم «قندون جهیزیه» سفری به آلمان داشتم و وقتی در یکی از محله های شهر کلن قدم می زدم به مکان هایی جهت نصب پوستر رسیدم و تعجب کردم چگونه در آنجا به این مساله برای تبلیغ فیلم اهمیت می دهند، مثلا پوسترهای زیادی برای فیلم جدید جیمز باند با نام «اسپکتر» نصب کرده بودند. در آنجا هنر طراحی برای پوسترها هم از اهمیت بسزایی برخوردار است؛ برخلاف اینجا که کمترین خلاقیت به کار می آید یا بسیاری از پوسترها تقلیدی است! می خواهم بگویم چقدر برای آنها بخش های مختلف تبلیغات مهم است؛ از تبلیغات محیطی تا تیزرهای تلویزیونی و موارد دیگری که کمک به دیده شدن فیلم می کند. ما هم اگر معتقد به کار درست فرهنگی هستیم و می خواهیم با استفاده از مفاهیم ارزنده به انتقال ارزش ها بپردازیم، باید به اینگونه مسائل بها دهیم. از هر سو که به سینمای ایران نگاه می کنیم، شاهد معضلات بسیاری هستیم و مشخص نیست چه زمانی قرار است مساله اکران و چرخه های مختلفی مانند پخش فیلم به شکلی تخصصی درآید. متاسفانه در این شرایط به هم ریخته سینمادار تعیین کننده وضعیت اکران شده است! من چون سال ها دستیار کارگردان بودم، بخوبی از عمق این مشکلات آگاه هستم. مساله مهم این است که بودجه یک فیلم تنها شامل تولید آن است و هیچ وقت بهایی برای بخش های تبلیغات، پخش و چگونگی اکران در نظر نمی گیرند. در واقع از ۳ مرحله تعیین شده برای یک اثر سینمایی تنها با شرایطی دشوار بخش تولید شکل می گیرد؛ مرحله مهم پیش تولید که جایگاهی ندارد و حتی شاهد این هستیم برخی فیلمنامه ها در زمان تولید به نگارش درمی آیند! و مرحله پس تولید هم که کاملا تعریف نشده نزد اهالی دست اندرکار قلمداد می شود! احسنت! دقیقا از زمانی که فیلم تمام می شود، هیچ بودجه ای وجود ندارد که مردم با شرایط اثر و نوع نگاه آن و داستانی که روایت می کند، آگاهی درستی پیدا کنند و این موجب لطماتی شده که تماشاچی بدون شناخت فیلمی را انتخاب کرده و در نهایت ناراضی سالن را ترک می کند، در صورتی که اگر قبلا از طریق رسانه ها و خواندن بروشور فیلم از آن شناخت لازم را پیدا می کرد، دست به انتخاب مطمئنی می زد. اتفاقا وجود روزنامه ای مانند «وطن امروز» برای معرفی فیلم ها خیلی خوب است، چرا که اینگونه نشریات ابعاد مختلفی دارند و مخاطبان در کنار سایر بخش ها به صفحه فرهنگی هم می رسند و اطلاعات کسب می کنند اما در کنار روزنامه باید شرایط تبلیغی دیگری هم ایجاد کرد. یادم می آید در دهه ۶۰ که به سینما می رفتیم، جاذبه تبلیغات و آنونس فیلم آینده با نریشن خاص دوبلورها چنان مشتاق مان می کرد که منتظر اکران بعدی بمانیم اما حالا آن روح دلنشین در سینما پیدا نیست! دقیقا درست می گویی و اشتباه است که تنها با شیوه تبلیغات خارجی ها رفتار کنیم و جدا از پوستر یکی از چیزهایی که در سینمای ما فراموش شده است همین هیاهوی تبلیغاتی آنونس فیلم آینده و دادزن های کنار سینما است. من هیچ وقت یادم نمی رود آنونس فیلم «پاتک» آنقدر جذاب بود که دوست داشتم حتما ببینم. اصلا ما بچه های آن نسل عاشق فیلم های جنگی بودیم و یک بخشی از آن بابت همان آنونس ها و تبلیغات آتشینی بود که پخش می شد. و تو بخشی از همان شیوه قدیمی را در زمان اکران فیلم «قندون جهیزیه» به کار بردی؟ آخرین فیلم من در شهر زنجان اکران شد و من با ۴۰۰۰ تراکت رفتم آنجا و مانند تهران به پخش کردن آنها و تبلیغ فیلمم پرداختم. در آنجا آنقدر با تمام وجود تبلیغ کردم و داد می زدم که «بشتابید قندون جهیزیه؛ جنجالی ترین فیلم کمدی سال…» که همه مشتاق شده بودند. برایشان این شیوه متفاوت تبلیغات عجیب نبود؟! چرا، مردم نگاه می کردند و خیلی برایشان عجیب بود با چنان شوری تبلیغ می کنم اما هیچ کس هم مانع کارم نشد. اما این وظیفه بخش دیگری است و تو برای ساخت اثر بعدی نیاز به تمرکز و آرامش فکری جهت خلاقیت و آفرینش داری و در واقع قصور بخش های دیگر را برعهده گرفتی! بله! درست می گویی اما قصور نیست و به دلیل نبود بودجه لازم نیاز به این کار است و حتی مدیر پخش ما در تهران خودش تراکت پخش می کرد. منظورم فقط فیلم شما نیست و نبود مدیریت لازم در تولید و توزیع آثار سینمایی حتی در فیلم هایی با بودجه بالا هم به چشم می خورد، در صورتی که در سینمای حرفه ای جهان از مدت ها قبل تاریخ دقیق تولید و اکران فیلم آینده کریستوفرنولان مشخص شده است! این حرف هایی که می زنی دقیقا آسیب های سینمای ما است و توان بالایی را از فیلمساز می گیرد. همین مساله موجب ایجاد حاشیه هایی برایت در زمان اکران فیلم «قندون جهیزیه» شد و کار به جایی رسید که متاسفانه عنوان «جیمی جامپ سینما» از سوی برخی رسانه ها به تو اطلاق شد که برایم خیلی دردآور بود! در صورتی که شخصیت تو و نام بزرگی که یدک می کشی بیش از اینها ارزش دارد. درست می گویی. آن زمان شرایط خیلی سختی داشتم و هر چقدر می گذرد بابت این مساله پشیمان می شوم و همان زمان هم با میل این کار را انجام ندادم و همه اتفاقات و جنجال هایی که برایم پیش آمد از سر اجبار بود و خودم ناراحت هستم اما این خیلی بد است که هنوز به نتیجه ای نرسیدم که اگر باز چنین شرایطی پیش بیاید، آن کار را نخواهم کرد! می دانی چرا؟ چون هنوز مسیر درستی در سینمای ما شکل نگرفته است. با وجود شرایط دشواری که داشتی باز آن حرکت تو در یک مسابقه بین المللی فوتبال با حواشی مختلفی که دارد، قابل پذیرش نیست و می توانستی به شکل دیگری هم اعتراض کنی. درست می گویی و اعتراضات دیگری هم به ذهن من رسیده بود اما این را هم بگویم که هر عملی را عکس العملی است و فشار زیادی در آن زمان برای من و فیلم «قندون جهیزیه» پیش آمده بود و فکر کردم اندازه اش باید به آن شکل باشد. مثلا اگر تنها در یک سایت اعتراض می کردم، بازتابی نداشت! قبول دارم برای آدم هایی که به کارشان با تمام وجود علاقه دارند و کارمندی نگاه نمی کنند، نتیجه فعالیت شان خیلی مهم می شود. من هم مانند تو به حرفه ام با تمام وجود عشق می ورزم اما فکر می کنی با تمام دردهایی که داشتی ارزشش را داشت به آن شکل انتحاری عمل کنی؟! برای انجام آن کار آبرویم را سوخت دادم که با ارزش ترین مساله برای هر آدمی است اما این را هم در نظر بگیر که ادامه فعالیت من در سینما بستگی به نتیجه فیلم اولم داشت و فیلمسازی که در اولین فیلم خود زمین بخورد، بلند شدنش خیلی سخت می شود. اگر آن کار مهیج را هم انجام نمی دادی باز فیلم «قندون جهیزیه» چه نزد منتقدان و چه مردم کاملا پذیرفته شده بود و فروش خوبی هم داشت! درست می گویی اما برای من که کلی زحمت کشیده بودم تا اثرم توسط مردم دیده شود، تحمل آن وضعیت سخت بود. برای من تماشاگر خیلی مهم است و برای همین امسال فیلم نساختم و با تمام وجود دنبال تحقیق و مطالعه برای نگارش «قندون جهیزیه ۲» هستم که البته اسم دیگری خواهد داشت. از این نظر به تک تک مردم ایران در فیلم هایم فکر می کنم. به خدا قسم نگاه یک بچه تا یک پیرمرد در فیلمی که می سازم برایم مهم است. اما همه اینها را در «قندون جهیزیه» ثابت کردی و فیلمی سالم و پرمخاطب برای همه نوع طیفی ساختی. بله! اما اگر آن کار را نمی کردم شاید دفتر فیلمسازی سعید سعدی، تهیه کننده «قندون جهیزیه» بسته می شد و برای این تهیه کننده فرهنگی حیف بود. یعنی خودت را فدای تهیه کننده کردی؟! حمایت از تولید کننده در شرایط بحرانی خیلی مهم است و این دیدگاه من است که به شکلی کمرنگ در «قندون جهیزیه» وجود داشت و در فیلم جدیدم بیشتر به آن می پردازم. سایت اندیمشک جوان، انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
یکشنبه ، ۲۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها