محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830290411
رفیق صمیمی امام خمینی(ره) که بود + عکس
واضح آرشیو وب فارسی:تهران نیوز: حضرت امام(ره) هر وقت دلش از دنیا و مافیها می گرفت، به حاج سیداحمد آقا می گفت: تماس بگیرید و بگویید ایشان اگر می شود، محبّت کنند و پیش ما بیایند.به گزارش تهران نیوز ، به نقل از فارس؛ آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در تازه ترین جلسه اخلاق خود به موضوع «خطورات و مراقبه» پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: *مرز بین الهی شدن و شیطانی شدن مرز بین الهی شدن و شیطانی شدن، همان خطورات است که اگر خطورات، نفسانی و شیطانی شد، ای بسا انسان را به سمت پلیدی ها، پلشتی ها و زشتی ها ببرد و او را به انسانی تبدیل کند که وجود، اعمال و کردارش، همه، شیطانی شود. قالب و فیزیکش، جسم انسانی است، امّا خود مِن الشیاطین است. یعنی از سپاه انس همان شیاطینی است که بیان شده: «مِن الجنّه و النّاس». دلیلش هم این است که خطورات را مواظبت نکرد و جدّی نگرفت. باور نکرد همین خطورات است که انسان را وادار به عمل می کند. حالا چطور خطورات، انسان را به عمل واردار می کند؟ وقتی او گرفتار شد، به قدری این سمّ مهلک خطورات نفسانی و شیطانی، بر او هجمه می کند که یک موقعی می بیند که درون عمل هست، بدون اینکه به ظاهر بخواهد. به تعبیر دیگر اختیارش را از دست داده است. امّا از آن طرف، وقتی خطورات، الهی شد؛ از همان اوّل تا شروع کرد، می گوید: بسم الله الرّحمن الرّحیم، خدایا! مواظبت کنم که فکرم، فکر الهی باشد و آنچه بر ذهنم خطور می کند، الهی باشد که البته برای این ها هم همان طور که بیان کردم، اذکار جسم و روح باید درست شود که آن ذکر؛ یعنی یاد. *یک راه برای در ذکر و یاد خدا بودن برای اینکه این ذکر و یاد هم درست شود، یک راه این است که انسان باید جلیس و همنشین خودش را انتخاب کند. همنشین الهی، انسان را الهی می کند و همنشین شیطانی، انسان را شیطانی می کند. خیلی ها بودند که یک جلسه الهی، آن ها را دگرگون کرد، «ان للّه فی أیّام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها». خودشان را در معرض نفحات الهی قرار دادند و حالشان، حال الهی شد و عوض شدند. منتها چطور عوض شدند؟ دیگر ادامه دادند و لطف خدا هم شامل حالشان شد. اگر لطف خدا نبود، این را نمی فهمیدند و درک نمی کردند. این لطف پروردگار عالم است که فهمیدند الآن که من عوض شدم، به واسطه جلیس و هم نشین بود، به واسطه این بود که رفیق خوبی دارم و به من تذکار داد، مجلس خوبی رفتم، من را عوض کرد و … . یعنی این را در قوّه ادراکیّه خود متوجّه می شوند و وقتی متوجّه شدند، رها نکردند. این، خیلی مهم است. *رها کردن دوست خوب از همزات شیطان است لذا در باب عمل اخلاقی، روایتی از امیرالمؤمنین داریم که فرمودند: شما یک عمل نیکو را انجام بدهید، منتها مستمر باشد و آن را رها نکنید – به تعبیر عامیانه خودمان از این شاخه به آن شاخه نپریم و به یک عمل خوب، استمرار داشته باشیم – باعث می شود اعمال خوب دیگر هم برایتان به وجود بیاید. منتها آغاز آن از کجا بود؟ آغاز این مطلب، از این بود که اصرار داشتی یک عمل خوب را انجام بدهی و دیگر رهایش نکنی. نه اینکه یک هفته، دو هفته، یک ماه، صد روز، یک سال و … انجام بدهی، بلکه تا آخر ادامه بدهی و رهایش نکنی و بفهمی که باید ادامه دهی؛ در این صورت، طبق روایت امیرالمؤمنین، هم خدا این عمل را که در آن، استمرار داشتی، می پسندد و هم عامل برای اعمال خوب دیگر می شود. این را برای همین بحثمان بیان کردم، وقتی فهمیدی جلیس و همنشین و جلسه خوب حالم را عوض کرد، دیگر آن را ادامه بدهی و جلو بروی، موفّق خواهی بود. اتّفاقاً یکی از همزات شیاطین این است که تبیین به این می کند: دوستت که رفیق خوب و الهی است و شما را یاد خدا می اندازد و با خدا و قرآن و اهل بیت، آشتی می دهد، تکراری شده و رهایش کن. به تعبیر عامیانه رفیقت دلت را می زند. در حالی که اگر رفیق، رفیق خوب است، همان را تا آخر داشته باش تا یک موقع فریب نخوری. این ها نکاتی عالی است که باید در آن ها خیلی تأمّل کرد. *رمز ماندگار شدن مفاتیح آیت الله حاج شیخ عبّاس قمی، صاحب کتا مفاتیح الجنان می فرمودند: وقتی من فهمیدم محدّث نوری ضمن مباحث علمی، مباحث حالی هم دارد و برای من کفایت می کند، دیگر رهایش نکردم و آنچه که من امروز دارم، از اوست. آیت الله حاج شیخ عبّاس قمی از مخلِصین نیست، بلکه به قول بعضی از اعاظم و بزرگان، جدّاً از مخلَصین شده است. پروردگار عالم هم عنایت کرده و بدون اینکه خودش بخواهد، امّا می بینید که هر جا قرآن در منازل شیعه هست، مفاتیح ایشان هم در کنارش است. اعاظم و بزرگان ما کتاب دعا زیاد نوشتند، از جمله سیّد بن طاووس و دیگران، آن ها هم مخلص بودند، نه اینکه نباشند، امّا درجه اخلاص آیت الله حاج شیخ عبّاس قمی در حدی بود که الآن می بینیم کنار قرآن، مفاتیح است. غیر از این است؟! ایشان می گوید: هر چه دارم، برای این است که وقتی فهمیدم محدّث نوری برایم کفایت می کند، دیگر ایشان را رها نکردم. *امام راحل کدام رفیق خود را تا آخر هم رها نکردند؟ دوست خوب، انسان را بالا می برد. امام راحل عظیم الشّأن، خودش، امام العارفین است و در عرفان، معرفت بالا و والایی دارد، امّا یک رفیق دارد که آن قدر ایشان را دوست دارد که حتّی آن زمانی که امامت را بر عهده داشت، یاد رفیقش بود و به خصوص در مواردی که بر امام سخت می گذشت (به واسطه نفهمیدن برخی از سیاسیون که متوجّه نمی شدند امام چه می گوید و قلب ایشان را به رنج می انداختند) و دلش از دنیا و مافیها می گرفت، به حاج سیداحمد آقا می گفت: تماس بگیرید و بگویید: ایشان اگر می شود، محبّت کنند و به پیش ما بیایند. آن کیست؟ آن مرد الهی، میرزا علی اکبر معلّم دامغانی است. رفیق امام بود و تا آخر هم این رفاقت ادامه داشت. لذا انسان باید بداند که راه نجات، همین جلیس است. راه موفّقیّت این است که یک عمل خوب را جدّی انجام بدهد و تا آخر برود. *ذکر، دائمی و حتّی الموت است مثلاً بیان کردیم که اگر می خواهیم سرباز امام زمان(روحی له الفداء) شویم، حداقل روزی یک آیه قرآن حفظ کنیم؛ حالا بیاییم همین را جدّی بگیریم. یعنی باورمان شود که در این قضیّه، نکته ای هست که بیان شده است. آن وقت این عامل برای رفتن به سمت این کار می شود و إلّا اگر فقط انسان دلش بخواهد که سرباز امام زمان(روحی له الفداء) باشد که کافی نیست. به دل خواستن تنها نیست. به اینکه من مدام بگویم: «اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج» و هر هفته به جمکران بروم و هر هفته دعای ندبه بخوانم و … نیست. البته نمی خواهم بگویم که این کارها بد است، خیرف بلکه استمرار داشتن در یک کار خیلی خوب است، اشتباه نشود. امّا وقتی فهمید یک مطلبی حقّ است، آن را ادامه بدهد. نه اینکه مثلاً یک روز، یک آیه حفظ کند، بعد دیگر آن را رها کند و جدّی نگیرد. در باب خطورات الهی، همین ذکر است که عامل می شود انسان به مقام بالا و والا برسد. لذا بیان کردیم: یاد و ذکر باید همیشگی باشد. اصلاً ما باید بدانیم که یکی از خصایص ذکر، این است که دائمی است. ذکر که به معنی یاد است، موقعی یاد است که دائمی باشد. لذا خیلی جالب است، آیت الله العظمی بهاءالدّینی می فرمودند: اینکه می گویند: یاد باد آن روزگاران، یاد باد، غلط است. بنده، خودم این را از لسان مبارکشان شنیدم و نقل قول نمی کنم. بعدها من این را به علّامه حسن زاده آملی بیان کردم که ایشان چنین مطلبی فرمودند. ایشان هم فرمودند: بله، غلط است. یاد، همیشگی است. یاد الی الابد است. «الذکر فی قلب من نکته الی تعامل الاخری». ذکر از نقطه ای شروع می شود و تا رسیدن به آنچه به یادش هستی، ادامه دارد. یعنی درست است که از نقطه ای شروع می شود، امّا تمام نمی شود و نهایتی ندارد. مگر می شود انسان رفیقش را دو، سه سال فراموش کند و بعد به سراغ او برود و بگوید: ما با هم رفیق هستیم؟! اینکه رفاقت نمی شود. اگر کسی یاد کسی است و با او رفیق است، دائم رفیق است. می شود انسان یاد امام زمان باشد و بگوید: من یک روز یاد ایشان هستم، بعد می رود تا سال دگیر در نیمه شعبان یاد امام زمان هستم! این، یاد می شود؟! یاد و ذکر یعنی اینکه انسان دائم در آن باشد. لذا ذکر لسان، حمد است و اصلاً علّت العللی که می گویند: در هر روز، ۵ بار و در هر بار دو مرتبه سوره حم خوانده شود؛ همین است؛ یعنی همیشه یاد خدا هستیم. اینکه همیشه نماز بخوانیم، یعنی همیشه یاد خدا باشیم و این سنبل است و إلّا عبد بما هو عبد در خواب هم بندگی می کند. حتّی عذرمی خواهم در جایگاه تخلیه (بیت الخلاء) هم بندگی می کند که بیان کردیم در آن جا هم دعا داریم، یا بیان شده: آیه الکرسی خوانده شود، با کدام پا وارد شوند، چگونه خروج پیدا کنند، به کدام سمت بنشینند، بعد دعا را بخواند، وقتی فضولات از انسان خارج شد و نگاهش افتاد (که می گویند به پشت سر انسان می زنند تا انسان ببیند که یک موقع مریضی و … نداشته باشد) دعا بخواند، «اللّهمّ اطعمنی طیّاً فی عافیه و اخرجه منّی خبیثا فی عافیه». پس یاد خداوند همیشگی است و این طور نیست که بگوییم فقط در نماز، بنده خدا هستیم. عبد بما هو عبد همیشه در یاد خداست، چرا؟ چون همیشه بنده خداست. بعد بیان فرمودند: ذکر نفس هم همین است، وقتی بیان شده: «وَ ذِکْرُ النَّفْسِ الْجُهْدُ وَ الْعَنَاءُ»، یعنی این کوشش و تحمّل رنجی که باید داشته باشد، یعنی رنج، دائمی است و تو هم باید دائم مراقبه کنی. تا چه زمانی؟ اولیاء خدا فرمودند: تمام این اذکار، حتّی الموت (تا موقع مرگ) است. *یاد همیشگی روح: خوف از انقطاع حالا این اذکار را قبلاً توضیح دادیم و می خواهیم جلو برویم. فرمودند: «وَ ذِکْرُ الرُّوحِ الْخَوْفُ وَ الرَّجَاءُ»، یاد روح این است که دائم هم در خوف است (خوف از اینکه نکند از پروردگار عالم منقطع شود) و هم امید دارد (امید به عمل خودش ندارد، چون می داند عمل از باب تکلیف است، لذا امید به رحمت پروردگار عالم دارد). پروردگار عالم بیان فرمودند: تکلیفت را انجام بده و بنده حقیقی می گوید: چشم. لذا به عملش امیدی نمی اندوزد، امّا به رحمت خدا امید دارد، در حالی که از دوری از خدا هم می ترسد. عبد بما هو عبد از نوک پا تا فرق سر، چشم می شود، چشم مطلق. هر کاری گفته می شود، می گوید: چشم، این طور بنشین، چشم، این طور کار کن، چشم، … . عبد بما هو بعد دائم در حال چشم گفتن است، خدا فرموده: گناه نکن، چشم. خدا فرموده: این رزا بخور، چشم. آن را نخور، چشم. این حرام است، چشم. این حلال است، چشم. ماه مبارک رمضان، اذان صبح گفتن، دیگر نخور، چشم. حالا اذان مغرب شد، بخور، چشم. البته این چشم ها، معرفتی است و وقتی چشم می گوید، انجام می دهد؛ چون عبد در معرفت است. عین عبد، عقل و عرفان است و عقل حقیقی هم «العقل ما عبد به الرّحمن» است. این عبد موقعی که معرفت پیدا کرد، دیگر هر چه امر از ناحیه خدا بود، می گوید: چشم. همه روزها، روزهای خدا است، امّا چه می شود که موقعی که ماه مبارک رمضان نزدیک می شود، دنبال هلال ماه می گردیم؟ چون از این به بعد باید روزه بگیریم و اگر روزه نگیریم، خدای ناکرده فعل حرام انجام دادیم. حالا ماه مبارک رمضان دارد تمام می شود، باز هم دنبال هلال ماه هستیم، چرا؟ برای اینکه اگر روز اوّل شوال را روزه بگیریم هم فعل حرام انجام دادیم. تا دیروز می گفت، بگیر، امروز می گوید: نگیر. تازه بدنم هم عادت کرده و دیگر می توانم راحت روزه بگیرم، امّا پروردگار عالم می گوید: این روز را روزه نگیر، چشم. بگیری فعل حرام انجام دادی، چشم. پس همه وجود عبد، چشم می شود، البته از باب معرفت به این چشم می رسد. حالا این خوف دارد، خوف از منقطع شدن از پروردگار عالم. رجا هم دارد و آن امید به عمل نیست، امید به لطف خداست. من مکلّف هستم و تکلیفم را انجام می دهم. امّا امید به لطف خدا دارم، نه به عمل خودم. اولیائش، انبیائش، خصّیصینش، آن کسانی که مقرّبین الهی بودند، یک لحظه هم نگفتند که ما به عملمان امید داریم، چه برسد امثال من بیچاره که عملمان هزار نقص هم دارد. در نماز افکارمان به هزار جا می رود و …، حالا مثلاً بخواهیم بگوییم: امیدمان به این است؟! خیر، امیدمان به رحمت پروردگار عالم است. لذا یاد روح این است: روح دائم می گوید بترس که نکند از خدا جدا شوی، از آن طرف هم مدام می گوید: به رحمت پروردگار عالم امید داشته باش. *یاد همیشگی قلب: صدق و صفا «وَ ذِکْرُ الْقَلْبِ الصِّدْقُ وَ الصَّفَاءُ»، قلب هم صادقانه در آنچه که فهمید، جلو می آید. صدق یعنی همین که اولیاء خدا در دل شب برای نماز بلند می شوند. راستی حقیقی یعنی چون فهمیدند، دیگر جلو می آیند. لذا صفا هم پیدا می کنند. قلب اگر فهمید همه چیز برای خداست «القلب حرم اللّه»، دیگر حقیقتاً همه اعمال را هم برای خدا انجام می دهد؛ یعنی اصلاً برایش مهم نیست که دیگری ببیند، نبیند، دیگری تعریف و تمجید کند، دیگری نعوذبالله برعکس، او را تکذیب کند. لذا نه از تعریف و تمجید به وجود می آید و نه از تکذیب، عقب نشینی می کند. انبیاء هم این طور بودند، مگر انبیاء را تکذیب نمی کردند؟! آیا آن ها عقب می نشستند؟! تعریف و تمجید هم می کردند، برایشان مهم نیست. لذا صدق قلب این است: قلبی که حرم الله شد، دیگر واقعاً تمام کارهایش، خدایی می شود. اصلاً برایش مهم نیست دیگران چه می گویند، چه تعریف او را کنند و چه برعکس. چون برای خدا دارد انجام می دهد. پس اگر انسان باورش شود که این قلب، حرم خداست، در این حرم، صادقانه دیگر هیچ احدی را جز صاحب حرم وارد نمی کند. ذکر قلب که صدق است؛ یعنی همین که واقعاً می داند برای خداست، حالا همه علیه او باشند، برایش مهم نیست. مورد بعدی هم این است که صفا پیدا می کند، صفای او هم این است که دیگر دائم هر چه انجام می دهد، صاف صاف برای خداست. همه چیز او، الهی می شود و راحت است و آرام می شود. وقتی انسان، مصفّا شد، آرام هم می شود. دنیا و مافیها علیه او باشند، اصلاً ناراحت نیست. دنیا و ما فیها به او توجّه هم کنند، اصلاً برایش مهم نیست. امّا متأسّفانه امثال من، این طور هستیم که فکر می کنیم هر وقت دنیا و مافیها به ما رو کرد؛ یعنی خدا ما را دوست داشته است. در حالی که این طور نیست. *یاد همیشگی عقل: تعظیم و حیا «وَ ذِکْرُ الْعَقْلِ التَّعْظِیمُ وَ الْحَیَاءُ» که در هفته گذشته بیان کردیم. لذا وقتی کسی در عقل سلیم، عظمت پروردگار عالم را دید، برای همین خضوع و خشوع او زیاد می شود. هم عندالله تبارک و تعالی و هم عند النّاس. امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی بن أبی طالب(ع) فرمودند: «لَا یَنْبَغِی لِمَنْ عَرَفَ عَظَمَهَ اللَّهِ أَنْ یَتَعَظَّمَ »، سزاوار نیست کسی که بزرگی پروردگار عالم را می شناسد، خودش را بزرگ بشمارد. یعنی وقتی بداند خدا بزرگ است، در مقابل پروردگار عالم، دائم خاضع و خاشع است. در درون خودش می داند که خیلی کوچک است، چون عظمت پروردگار عالم را متوجّه شده است. در مثال مناقشه نیست، اولیاء خدا فرمودند: چون با محسوسات و ملموسات سر و کار داریم، باید با بیان این مثال ها متوجّه مطلب شویم. مثلاً یک موقع سوار هواپیما می شوید، وقتی به بالا می روید، دیگر خانه ها و ماشین ها و …، همه را ریز می بینید و تازه می فهمید که آن زمینی که فکر می کردی چقدر بزرگ است، در اینجا خیلی کوچک است. حالا فرض کنید کسانی که به کرات دیگر می روند، از آن جا نگاه می کنند، می بینند عجب، تمام این کره زمین در مقابل کرات دیگر خیلی کوچک است. یا کسی که در علم نجوم کار می کند، این را متوجّه می شود. برخی مواقع مثل این کره زمین ما نسبت به برخی کرات دیگر، تبیین به انداختن یک عدس یا توپ کوچک، نه در یک محله، نه در یک شهر، نه در یک کشور، بلکه در کره زمین می شود. کره زمین ما این قدر کوچک است. اثبات علوم نجوم است که کهکشان اوّل که پر از کرات مختلفی است، در مقابل کهکشان دوم مانند توپی است که در کهکشان دوم بیاندازی. کهکشان ها هم مانند طومار است و پروردگار عالم هم این مطلب را بیان فرموده است. حالا امثال این تمثیل ها، اگر انسان عظمت خدا را با عقل سلیم درک کند، دیگر چیزی را بزرگ نمی شمارد. این عظمت خدا را هم فقط عقل سلیم است که می فهمد. حالا بحث ما عقل سلیم نیست و گذرا رد می شویم. بحث ما ذکر است و اینکه خطورات چه کار می کند. همان طور که بیان کردیم، اصل، خطورات است. اگر خطورات، الهی شد، اعمالمان، الهی می شود. اگر خطورات، نفسانی و شیطانی شد، اعمالمان شیطانی می شود. گاهی به فکر و ذهنمان چیزی می آید، استغفار نمی کنیم و پناه به ذات احدیّت نمی بریم، مدام جلو می رویم و فکرمان بزرگ می شود و ناخودآگاه در گناه می افتیم. یک فکر الهی می آید، انسان مدام آن را پرورش می دهد، یک موقع می بینی کارهای بزرگی صورت داده شده است. پس تأثیر خطورات این گونه است. حالا هم می فرمایند: عقل اوّل از همه متوجّه می شود و عظمت خدا را مدام یادآوری می کند. آن کسی هم که عظمت پروردگار عالم را دائم به عقل خود تذکار می دهد و یادآوری می کند، دیگر خودش را در مقابل خداوند نه تنها بزرگ نمی شمرد، بلکه خضوع و خشوعش هم بیشتر می شود. لذا بیان کردیم: اولیاء خدا، رکوع و سجودشان هم بیشتر می شود، چه در خلوتشان، چه در جلوتشان، چه در نمازهای شبشان و … . چرا؟ چون بیشتر به عظمت باری تعالی پی برده اند. *خدا به چه کسانی رفعت مقام می دهد؟ رفعت کسانی که خدا را می شناسند، در چیست؟ «فَإِنَّ رِفْعَهَ الَّذِینَ یَعْلَمُونَ مَا عَظَمَتُهُ أَنْ یَتَوَاضَعُوا لَه»، رفعت کسانی که عظمت خدا را می شناسند، در این است که در مقابل عظمت خداوند فروتن می شوند. هر چه فروتنی آنان بیشتر شد، معلوم می شود که خدا را بیشتر شناختند و عظمت او را فهمیدند. لذا یک معامله هم برایشان هست. البته اولیاء خدا، اعاظم و بزرگان و ذوی العقول معامله ای کار نمی کنندف امّا خدا خودش این طور خواسته است و فرموده: هر کس عظمت من را درک کرد و در مقابل من، خضوع و خشوعش بیشتر شد و دیگر خود را بزرگ نشمارد، من به او رفعت مقام می دهم و او را بالا می برم. لذا عندالملائکه بالا می رود. عندالنّاس بالا می رود و این خصوصیّات برای او به وجود می آید. *چگونه خدا را تعظیم کنیم؟ بیان کردیم: احترام به ریش سفید و حامل قرآن و پیشوای دادگر هم خودش جزء تعظیم خداست، چگونه خدا را تعظیم کنیم؟روایتش را در جلسه گذشته بیان کردیم که پیغمبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) فرمودند: «إنّ من تعظیم جلال اللّه عزّوجلّ، کرامه ذی الشیبه فی الإسلام و حامل القرآن و الإمام العادل ». بزرگداشت و جلال و عظمت خداوند در این است که ریش سفیدان، پدران و مادران، اساتید، همسایه های کهنسال خود را احترام بگذارید. یک کسی حتّی اگر یک روز هم از شما بزرگ تر است به او احترام بگذارید. مورد بعدی احترام به حاملان قرآن است؛ یعنی آن هایی که قرآن را می دانند و یا حافظ آن هستند. مورد سوم هم امام عادل است که باید به پیشوای عادل احترام گذاشت. یکی از مطالب احترام، شنیدن حرف آن هاست. خیلی مهم است. حضرت موسی بن جعفر(ع) می فرمایند: «عَظِّمِ الْعَالِمَ لِعِلْمِهِ وَ دَعْ مُنَازَعَتَهُ»، عالم را به جهت آن علمش، تعظیم و احترام کن و با او منازعه نکن. « وَ صَغِّرِ الْجَاهِلَ لِجَهْلِهِ وَ لَا تَطْرُدْهُ»، به جاهل احترام نکن، امّا او را طرد هم نکن، « وَ لَکِنْ قَرِّبْهُ وَ عَلِّمْهُ»، و لیکن او را جذب کن و آنچه نمی داند را به او تعلیم بده. ذیل این روایت شریفه، ملّا محسن فیض کاشانی، آن عارف بالله بیان می فرمایند: «هذا العمل تعظیم اللّه تبارک و تعالی»، یعنی با این عمل، تعظیم خدا را کردی، «سبحان ربیّ العظیم و بحمده». به قدری این بودن مردم مهم است و عقلا که خدا را تعظیم می کنند، یکی از مواردش همین است که به پدر و مادر خود احترام کن، ولو به اینکه فرمانروا هشتی و پستی داری، جلوی پدر و مادر و معلّمت قیام کن. امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی بن أبیطالب(ع) فرمودند: « قُمْ عَنْ مَجْلِسِکَ لِأَبِیکَ وَ مُعَلِّمِکَ وَ إِنْ کُنْتَ أَمِیراً »، به احترام پدر و مادر و معلّمت از جای خودت برخیز و قیام کن، ولو به اینکه فرمانروا باشی و پست و مقامی داشته باشی. ذکر عقل که تعظیم پروردگار عالم است، چگونه حاصل می شود؟ چگونه می شود خدا را تعظیم کرد؟ احترام به ریش سفید، معلّم، پدر و مادر (آن ربّ صغیر که نکاتی را در کتاب دو گوهر بهشتی در این باره بیان کردیم) و … . اگر فکر کنیم که پدر و مادرمان متوجّه نیستند و بگوییم: شما برای قدیم هستید، شما چه می فهمید و …؛ بدانیم که دارای عقل هم نیستیم. چون ذکر عقل، تعظیم است و فقط هم التعظیم لله نفرمود، فرمودند: التعظیم و الحیاء. *هر کس حیا ندارد، عقل ندارد! حیا هم یکی دیگر از ذکرهای عقل است؛ نشان می دهد که عاقل حقیقی حیا دارد. حیا چیست؟ حیا، کلید همه خوبی هاست. اگر انسان بی حیا شود، همه بدی ها می آید. امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: « الْحَیَاءُ مِفْتَاحُ الْخَیْر»، حیا کلید همه خوبی هاست. همه خوبی ها از حیا شروع می شود. لذا انسان اگر می خواهد دنبال خوبی ها برود، باید حیا داشته باشد. حیا کند که زبانش به بدی باز شود. وقتی انسان حیا داشته باشد، زبانش به بدی و نعوذبالله به فحش و تهمت و غیبت و دروغ باز نمی شود. اگر چشمش حیا داشت، نگاه به ناموس مردم و بدی ها باز نمی شود. *چرا گاهی در تنهایی فکرهای بد به ذهنمان می آید؟ یک عدّه آمدند و از آیت الله العظمی ادیب سؤال کرده بودند: آقا! یک مواقعی در تنهایی فکرهای بد به ذهن ما می آید. اوّلاً چرا می آید؟! ما نمی خواهیم بیاید، امّا می آید. مثلاً یک جایی کسی را دیدم، بعداً دیگر …، آن موقع نه تلویزیونی بود (چون در زمان طاغوت خیلی از مؤمنین تلویزیون نداشتند) و نه اینترنتی که الآن هست، نه موبایل، نه شبکه های اجتماعی و کانال ها و … بود، امّا به هر حال گفته بود در ذهنم فکر بد می آید. اوّلاً چرا می آید و بعد درمانش چیست؟ آقا فرموده بودند: علّت آمدن افکار بد در ذهن انسان، این است که بی حیاست. آن کسی که حیا داشته باشد، فکر بد هم به سراغش نمی آید. چون بی حیا می شود، پرده دریده می شود و فکر بد هم به ذهنش می آید. این جمله خیلی عجیب است و غوغاست. بر روی این جمله تأمّل کنید. وقتی انسان حیا داشته باشد، چشمش را کنترل می کند. حالا که نتوانسته چشمش را کنترل کند، فکرش را هم دیگر نمی تواند کنترل کند. پس علّت، آن بی حیایی است. این جمله، عجیب است. ببینید اولیاء خدا چگونه مرض را تشخیص می دهند. بیان کردیم که امام صادق(ع) فرمودند: هر کس در دنیا زاهد باشد «مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا »، خدا چهار مطلب به او می دهد، «أَثْبَتَ اللَّهُ الْحِکْمَهَ فِی قَلْبِهِ» اوّل اینکه حکمت را در قلبش تثبیت می کند، «وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ» دومین مورد اینکه حکمت را بر زبانش جاری می کند، تا می گوید: بسم الله الرّحمن الرّحیم، هست کلید در گنج حکیم و حکمت می آید. «وَ بَصَّرَهُ عُیُوبَ الدُّنْیَا دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا» سوم هم اینکه بصیر می شود، عیوب دنیا را می فهمد، دوای مریضی هایش را هم می فهمد. لذا حکیم این گونه است، می گوید: علّت العلل اینکه فکر بد به ذهنتان می آید، این است که بی حیایی در انسان به وجود آمده است. چون انسان بی حیا می شود، حیای در زبان ندارد، اگر حیای در زبان داشت، به پدر و بزرگتر خود نمی گفت: به تو چه! انسان که بی حیا می شود، بی ادب می شود. اگر بی حیا نبود، بداخلاقی نمی کرد. این ها همه برای بی حیایی است. چشم که بی حیا شد، دیگر راحت می بیند. آن کسی که حیا دارد، نگاه نمی کند و مراقب و مواظب است، ولو هیچ کس هم نبیند. وقتی تنها باشی، کسی نمی بیند، شما هستی و موبایل خودت و این کانال ها و شبکه ها، چه چیز می تواند باعث شود که انسان نبیند؟ حیا! اگر انسان حیا داشت، ولو تنها هم باشد، نمی بیند. وقتی حیا داشت، گوش نمی دهد. از این طرف نمی آید نعوذبالله در خلوت خود ترانه ها و … را گوش دهد و از آن طرف حسین حسین کند. این، بی حیاست. روی حیا خیلی کار کنیم. اگر انسان، با حیا شد، در خلوت و جلوت پروردگار عالم را می بیند و معلوم می شود اصلاً عاقل است. بیهوده نیست که از نشانه های عقل و ذکر عقل را همین حیا می دانند، «وَ ذِکْرُ الْعَقْلِ التَّعْظِیمُ وَ الْحَیَاءُ». یاد عقل، عظمت و حیا است. هم عظمت خدا و هم عظمت بزرگان را درک کند و به آن ها احترام بگذارد و هم حیا دارد. لذا آن کسی که حیا دارد، عاقل است و آن کسی که حیا نداشته باشد، اصلاً عاقل نیست. دومین سؤالی که از آقا داشتند، این بود که آقا چگونه آن را درمان کنیم؟ فرمودند: اگر بخواهی این فکرها به وجود نیاید، اوّل برو حیا را تمرین کن و إلّا این هیچ درمانی ندارد و به ذکر نیست. بعضی موارد درمان هایی با ذکر و برخی اعمال دارد، امّا برخی موارد ذکر و … ندارد. حالا اگر توفیق بشود، راجع به مرض و درمان مطالب بسیار زیبایی است که بیان خواهیم کرد. اولیاء خدا نسخه هایی در این زمینه دادند، مثلاً نسخه زبان این است. نسخه چشم، این است. نسخه گوش این است. تک تک دردهای آن ها را می شمارند و تک تک برای هر کدام از این دردها نسخه دادند. این نسخه ها هم حسب آیات و روایات شریفه است. به هر حال نمی شود که پروردگار عالم و اولیاء خدا این همه راجع به مریضی ها صحبت کردند، امّا درمانش را نگویند. و إلّا پروردگار عالم هم نعوذبالله به درد ما نمی خورد. پس حتماً درمانش را هم بیان فرمودند و نسخه آن را دادند. ولی آقا فرمودند: این از باب ذکری نسخه ندارد و نسخه آن، این است که بروید و روی حیا کار کنید. اگر خواستیم افکار بد در تنهایی به سراغمان نیاید، باید بر روی حیا کار کنیم. البته این مطلب فقط در تنهایی هم نیست. گاهی افکار بد در جمع هم به سراغ انسان می آید. بنده در جلسه قبل بیان کردم که دو نفر خدمت آیت الله مولوی قندهاری بردیم، بعد از آن جلسه به من گفتند: تو بیکاری که از قم پیش یک افغانی می روی! آیت الله مولوی قندهاری، آن کنز خفیّ الهی جمله ای فرمودند که خیلی جالب بود، فرمودند: بعضی از این ها وقتی می آیند، این قدر فکرهایشان پلید است که در همان مجلس هم که نشستند، این حرف را می زنند. یعنی نفرمودند که بعداً چینن مطلبی گفتند. بلکه در همان مجلس که آمدند ما را ببینند، در فکرشان می گفتند: قرهی از قم با همه این بزرگان و اعاظم به مشهد و پیش یک افغانی آمده است، آن هم با این حال که پیش آیت الله العظمی بهاءالدّینی و آقایان دیگر هم دارد می رود، امّا عقلش کار نمی کند و از قم پیش چنین کسی می رود! لذا این افکار بد نه تنها در خلوت، بلکه گاهی در جلوت هم به وجود می آید و همه برای بی حیایی است. پس معلوم می شود که حیا یک چیز عجیب و غریبی است. *نشانه های حیا چیست؟ امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: « لا دین لمن لا حیاء له»، اصلاً دین ندارد، آن کسی که حیا ندارد. اتّفاقاً انسانی که حیا دارد، اصلاً نسبت به برادر خودش فکر بد نمی کند. اگر هم فکر بدی بیاید، زود توبه و استغفار می کند، لجاجت هم نمی کند. فرمودند: لجاجت، ثمره و میوه کسی است که حیا ندارد. یعنی هر کس حیا ندارد، لجباز می شود و لجاجت پیدا می کند. حیا خیلی عجیب است. لذا پیغمبر می فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْحَیِیَّ الْحَلِیمَ الْعَفِیفَ الْمُتَعَفِّف »، خدا انسان با حیای بردبار پاکدامنی را که عفّت می ورزد، دوست دارد. می خواهید نشانه های حیا را بدانید؟ یک روایت بسیار عالی است که حتماً بر روی آن تأمّل کنید. پیغمبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) راجع به شاخه های حیا فرمودند: «وَ أَمَّا الْحَیَاءُ فَیَتَشَعَّبُ مِنْهُ اللِّینُ وَ الرَّأْفَهُ وَ الْمُرَاقَبَهُ لِلَّهِ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَهِ وَ السَّلَامَهُ وَ اجْتِنَابُ الشَّرِّ وَ الْبَشَاشَهُ وَ السَّمَاحَهُ وَ الظَّفَرُ وَ حُسْنُ الثَّنَاءِ عَلَى الْمَرْءِ فِی النَّاسِ فَهَذَا مَا أَصَابَ الْعَاقِلُ بِالْحَیَاءِ فَطُوبَى لِمَنْ قَبِلَ نَصِیحَهَ اللَّهِ وَ خَافَ فَضِیحَتَه »، از حیا، شاخ و برگ های به وجود می آید که عبارتند از: «اللِّینُ »، نرمش، یعنی انسان با حیا، با مؤمنین، پدر و مادر، همسر، برادر، شاگردان، استاد و … نرم است. دعا کنیم که همه این طور شویم. «وَ الرَّأْفَهُ» ، دومین مورد این است که رأفت دارد و مهربان است. «وَ الْمُرَاقَبَهُ لِلَّهِ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَهِ»، سومین مورد هم مراقبه کردن نسبت به اوامر پروردگار عالم، چه جایی که تنها هست و چه علن. خدا را در آشکار و نهان خودش در نظر دارد. آن کسی که همیشه خدا را در نظر دارد، دیگر افکار بد هم سراغ او نمی آید، چه در سرّ و چه در علن. این همان مطلبی است که آیت الله ادیب فرموده بودند و نشان می دهد که اولیاء خدا از روایات این مطالب را اخذ می کردند. مقابل حیا، دریدگی است. کسی که نعوذبالله آن قدر بی حیا شود، دیگر دریده است، لذا برایش اصلاً مهم نیست که لخت و عریان هم بیاید، راحت روسری خود را می اندازد و با آن وضعیّت بد، زشت و قبیح هم بیرون می آید، مانند حیوان. این را برای خودش فخری هم می داند و فکر می کند دارد با این نظام مقدّس مخالفت هم می کند. چنین کسی احمق و بی عقل است. چون تعظیم و حیا از ذکرهای عقل بود. لذا وقتی با آن لباس های مفتضح و وضعیّت زشت می خواهد فخر کند، معلوم است که عقل ندارد که این قدر در علن بی حیا شده است. لذا یکی از نشانه های حیا، مراقبه برای خدا هم در علن و آشکار و هم در نهان، سرّ. پس معلوم می شود چرا آیت الله ادیب فرمودند که علّت افکار بد آمدن در ذهن انسان در تنهایی این است که بی حیا شده است. لذا فرمودند: بی حیایی را درمان کن و باحیا شو، دیگر در تنهایی هم افکار بد سراغت نمی آید. «وَ اجْتِنَابُ الشَّرِّ»، انسان با حیا از دوری و بدی و شرارت دوری می کند. بدی کسی را نمی خواهد و انسان بد، رذل و پستی هم نمی شود. این روایت خیلی عجیب است. نمی دانم بگویم باید با طلا بنویسیم که طلا، فلز است و من و شما بر روی آن قیمت گذاشتیم و این، اصلاً مافوق این حرف هاست. معلوم می شود هر کسی یک کدام از این خصایص بد ذکر شده در این روایت را داشته باشد، یک شعبه ای از بی حیایی را دارد. لذا فرمودند: یکی از شاخه های حیا، این است که شرّ نمی کند. «وَ الْبَشَاشَهُ»، بشّاشیّت دارد و خوشرو است. با مردم و همسایه هایش خوب و خوش برخورد است. با فرزند و دوستانش خوش رو است و عنق نیست. بعضی ها نسبت به همسایگان خود خیلی بدرفتاری می کنند و عنق هستند. این نشانه بی حیایی است. داد بزنی، یقه بگیری و … معلوم است که بی حیایی. برعکس باید خوش رو باشی. «وَ السَّمَاحَهُ»، گذشت. از همدیگر گذشت کنیم. چقدر گذشت خوب است که در روایتی دارد: اگر کسی در این دنیا قبل از اینکه برادرش از دنیا برود، نسبت به او گذشت کند، یعنی از طرف مقابل بدی دیدم و حقّ هم به تعبیر عامیانه با من است، البته حقّ که همیشه با ما نیست، امّا تصوّرمان این است، ولی گذشت کنم؛ پروردگار عالم قبل از اینکه بمیرد، از او گذشت می کند؛ یعنی پرونده اش را صاف می کند. می گوید: چون تو از بنده من گذشتی، من هم اینجا می گذرم. امّا آن هایی که نگذرند، داریم که فردای قیامت حسابرسی می کند. چون حساب خیلی سخت است. در آن جا هم تازه می گویند: این طور است، آن طور است و … . حقّ هم با تو بوده، می گویند: درست است حقّ با تو بوده، امّا حسابرسی می کنیم، چرا در آن جا این طور شد، دلیلش چه بود و …، تازه باید بیایی حساب پس بدهی که حقّ با من بوده است. بعد پروردگار عالم می گوید: خوب من هم برایت دارم، آنجا هم این طوری است، اینجا هم آن طوری است و … . خیلی عجیب است. روایات بیان می کند. «وَ الظَّفَرُ»، بخشندگی و پیروزی. «وَ حُسْنُ الثَّنَاءِ عَلَى الْمَرْءِ فِی النَّاسِ»، از شاخه های حیا این است که مردم تا او را دیدند، نگویند: وای شرور آمد، بگویند: این آدم خوش نام و خوبی است. در ادامه فرمودند: «فَهَذَا مَا أَصَابَ الْعَاقِلُ بِالْحَیَاءِ»، این ها فوایدی است که عاقل از حیا می برد. اینکه بیان کردیم حیا از خصیصه های عاقل است، همین است. «فَطُوبَى لِمَنْ قَبِلَ نَصِیحَهَ اللَّهِ وَ خَافَ فَضِیحَتَه»، خوشا به حال آن کسی که نصیحت خدا را بپذیرد و از رسوایی خودش بترسد. وقتی انسان، بی حیا شد، رسوا هم می شود و خیلی بد است. لذا وقتی در آن زمان که نه اینترنت و ماهواره و … بود، از آیت الله ادیب پرسیدند: چرا گاهی در خلوت افکار بد به سراغمان می آید؟ فرمودند: دلیل این است که تو بی حیایی. حیای چشم، گوش، زبان و دیگر اعضاء و جوارحت را نگاه نداشتی، لذا الآن در خلوت هم برایت این گونه می آید. بعد هم فرمودند: درمان این دعا ندارد و درمانش برگشت به حیا است. این روایت شریفه هم این طور بیان می کند. پس ذکر عقل، تعظیم و حیاست. *بزرگ ترین نعمت: انفاق مال در طاعت خدا! چون این جلسه، جلسه آخر سال است، البته از جمعه إن شاءالله ما به فضل الهی و به شرط حیات مراسم فاطمیّه را داریم، امّا می خواهم چند نکته را هم بیان کنم و آن، اینکه اگر بخواهیم پاک شویم، یک کار این است: دیگران را هم مدّنظر داشته باشیم. اگر می خواهیم به دنبال تعظیم خداوند باشیم، یکی از موارد این است که مالمان را انفاق کنیم. امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی بن أبیطالب(ع) فرمودند: « إِنَّ إِنْفَاقَ هَذَا الْمَالِ فِی طَاعَهِ اللَّهِ أَعْظَمُ نِعْمَهٍ وَ إِنَّ إِنْفَاقَهُ فِی مَعَاصِیهِ أَعْظَمُ مِحْنَهٍ »، محقّقاً و بی تردید، انفاق مال در طاعت خدا، بزرگ ترین نعمت است که خدا به تو مرحمت کرده است. اگر خدای ناکرده در معاصی آن را خرج کنی، بزرگ ترین معصیت است. این قدر این انفاق خوب است که عجیب است. عزیزان من! آخر سال است و امسال هم وضعیّت فرق می کند. حتّی بیان کردند: واقعاً مردم امسال خریدشان نسبت به سال گذشته خیلی کم شده است. دست همدیگر را بگیریم. طوری نباشد که فقط خودم و خانواده خودم. فکر همسایه ها باشیم. اگر این طور باشد، «طُوبَى لِمَنْ ذَلَ فِی نَفْسِه »، می شود. آن کیست؟ فرمودند: «أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِه »، خوش به حال آن کسی که خود را در مقابل نفسش، خوار انگاشت، این شخص کسی است که زیاده مال خود را انفاق کرده است. کسی که عظمت خدا را درک کرده است، خودش در مقابل خودش خوار می شود. یکی این است که انفاق کند، دست همدیگر را بگیریم و به همدیگر کمک کنیم. طوری نباشد که فقط و فقط خودمان و خانواده مان داشته باشیم. حتّی جالب است بعضی می گویند: ما تا یک حدّی باید انفاق کنیم و دست دیگران را بگیریم، امّا حدّ ندارد. روایتی در این زمینه است. حضرت سیّد السّاجدین، امام العارفین، آقا علیّ بن الحسین(ع) می فرمایند: «إِنَّ مِنْ أَخْلَاقِ الْمُؤْمِنِ الْإِنْفَاقَ عَلَى قَدْرِ الْإِقْتَارِ وَ التَّوَسُّعَ عَلَى قَدْرِ التَّوَسُّعِ وَ إِنْصَافَ النَّاسِ مِنْ نَفْسِهِ وَ ابْتِدَاءَهُ إِیَّاهُمْ بِالسَّلَام »، تحقیقاً، بی تردید، از خصلت ها و اخلاق های مؤمن این است که مالش را انفاق می کند، در حدّ تنگدستی. یعنی این قدر مالش را می دهد تا جایی که شاید حتّی خودش هم تنگدست شود. البته درست است که بیان شده: «خیرالامور اوسطها»، ما که تا آن مراحل نمی توانیم برویم، امّا حداقل یک انفاقی بکنیم و دست دیگران را بگیریم. *انفاق، با یقین به جایگزینی آن از طرف خداوند اوّلاً بدانیم تا ما انفاق می کنیم، خدا جای آن را پر می کند. امام صادق(ع) می فرمایند: «أَنْفِقْ ، وَ أَیْقِنْ بِالْخَلَف »، از مال خودت در راه خدا هزینه کن، یقین داشته باش که آنچه را هزینه کردی، خدا جایگزین می کند و برمی گرداند. این طور نیست که فکر کنیم انفاق کنیم، فقیر می شویم. حضرت می فرمایند: مؤمن، چنین خصوصیّتی دارد که حتّی تا حد تنگدستی هم انفاق می کند، امّا بدانید که تا انفاق می کنید، خدا آن را برمی گرداند. *صدقه ندادن و ملعون بودن! آن وقت کسی که این کار را انجام ندهد، ملعون است، امام صادق(ع) می فرمایند: «مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ وَهَبَ اللَّهُ لَهُ مَالًا فَلَمْ یَتَصَدَّقْ مِنْهُ بِشَیْ ءٍ »، ملعون است، ملعون است، کسی که خدا به او مالی را بخشیده و او چیزی از آن را صدقه نداده است. *اگر مال در راه خوبی خرج نشود، در راه بدی خرج می شود! عزیزان من! یاد دیگران باشیم. بدانیم اگر هم کمک نکنیم، روایت داریم بی اختیار جای دیگری خرجش می کنیم، پیغمبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) فرمودند: «مَنْ مَنَعَ مَالَهُ مِنَ الْأَخْیَارِ اخْتِیَاراً صَرَفَ اللَّهُ مَالَهُ إِلَى الْأَشْرَارِ اضْطِرَاراً»، کسی که مالش را در راه خوبی، برای خوبان، با اختیار خودش و به دست خودش خرج نکند، خدا کاری می کند این مالش را به ناچار برای آدم های بد مصرف می کند. اصلاً اگر در راه خوبی خرج نکنی، در راه بدی خرج می شود. خیلی عجیب است. فکر نکنیم اگر خرج نکردیم، برایمان می ماند. اوّلاً فرمود که اگر انفاق کنی، خدا برمی گرداند. یقین داشته باشید. بعد هم می فرماید: اگر در راه خوبی خرج نکنی، در راه بدی خرج خواهد شد. دست برادر و فامیل ها و همسایگانت را بگیر و به دیگران، کمک و انفاق کن. خیلی ها هستند که ندارند و صورتشان را با سیلی سرخ می کنند. اخلاق اولیاء این است، مراقب و مواظب هستند. یا صاحب الزّمان! فَتَصَدَّق عَلَینا «السّلام علیک یا مولای یا صاحب العصر و الزّمان» آقا جان! فرمودند: آن هایی که دارند صدقه بدهند، شما داری، صدقه بده، «فتصدق علینا». آقا! عالم در دست شماست، مادیّات را نمی گوییم، آقا مهر و محبّتت را به ما بده. آقا جان! دست ما را بگیر. آقا کاری کن که ما از گناه خسته شویم. هنوز هم خسته نشدم. اگر خسته می شدم، وقتی از مجلس اخلاق بیرون می رفتم که گناه نمی کردم و وضعم این طور نبود. آقا جان! یادت را برای ما صدقه بگذار. آقا جان! مهرت را برای ما صدقه بگذار. آقا! به ما انفاق کن، مرحمت کن. آقا! گناهانمان باعث شد باران رحمت قطع شود. گناهانمان باعث شد حرف ولیّ و نائبت را گوش ندهیم. آقا جان! ما چه می کنیم؟ به کجا داریم می رویم؟! یکی باید شانه های ما را بگیرد و به ما بگوید: «أین تذهبون». آقا جان! دست ما را بگیر. …. «السّلام علیک یا مولای یا بقیّه اللّه»
یکشنبه ، ۲۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران نیوز]
[مشاهده در: www.tehrannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها