واضح آرشیو وب فارسی:سوما نیوز: اختصاصی سوما نیوز - به قلم قاسم خوش سیما؛ یک تا دو دهه ی قبل، تنهایی انسان ها فقط در کشورهای صنعتی جهان به چشم می آمد و علت آنرا سلطه تکنولوژی بر زندگی مردم درملل مترقی جهان می دانستند. اما امروز مردم کشورهای در حال توسعه مانند ایران نیز به همان مرگ تدریجی خاموش و تهدید شماره یک در حوزه معظلات روحی روانی زندگی بشر گرفتار آمده اند. تهدیدی که مهمترین رکن جوامع یعنی " خانواده " را هدف قرار گرفته است و با تفکیک اعضای آن از یکدیگر، فلسفه خانواده را به سوی ناکجا آباد و نابودی سوق می دهد. اما موضوع بحث ما " علت " بزرگتر شدن شعاع این تنهایی ها و ارتباط آن با واپسین روزهای سال ایرانی است. بنابراین به همین بهانه ناگزیریم تاریخ را به سوی گذشته ورق بزنیم و به صفحاتی برسیم که مردم حتی در روستاهای کوچک از بالا و پایین ده خود اطلاعات روز مره کافی نداشتند. رسیدن خبر از ده بالا به ده پایین ممکن بود تا روزها زمان ببرد. خبرهایی مانند ناخوش احوالی اقوام، دل ناگرانی های روحی از یکدیگر، خبر عاشق شدن پسری از ده بالا و دختر ده پایین، زاییدن گاو کدخدا، فوت زن عمو، شکستن پای دلاک و آغاز چیدن میوه در باغ آلوچه و هزار خبر و اتفاق دیگر، تنها یک طرف داستان بود که می بایست به شکل ارتباط فیزیکال یا سینه به سینه دریافت، انتقال و پخش می شد. طرف دیگر، اطلاع از وضعیت روحی روانی افراد نسبت به یکدیگر بود که این قسمت تنها به شکل روابط چهره به چهره مقدور بوده است تا در یک فضای دور هم نشینی، تناول انواع خوراکی ها، نوشیدن چای و مواردی از این دست، اصطلاحا قلب ها به یکدیگر متصل گردد. جایی که لازم بود برای همگن شدن اطلاعات جامعه، افراد با یکدیگر مراجعه حضوری داشته باشند و با نقل قول های همه جانبه منابع خبری آنان تکمیل گردد. ارتباطاتی که قلبها و ذهنها نقش اصلی را در موضوع مهم "ارتباط موثر" ایفا می نمودند که امروز روانشاسان برای احیای آن بحث های آکادمیک زیادی را در کالج های دنیا دنبال می نمایند. جایی که دقیقا همین نکته، تقابل انسان با آورده ی تکنولوژی برای زندگی اوست. آورده ای به نام " تکنولوژی ارتباطات " که آنقدر مهم بوده، عصر حاضر به نام عصر ارتباطات نام بگیرد. اما آنچه موجب فاصله انسانها از یکدیگر و پیدایش پدیده شوم " تنهایی " می گردد رشد علم ارتباطات بوده که انسان به اشتباه آنرا موجب رفاه اجتماعی خود می داند اما به زودی به این نتیجه خواهد رسید که معایب ارتباطات، بیشتر از محاسن آن بوده و رفاه اجتماعی که در طولانی مدت توانسته بشر را به انجماد رفتاری برساند و او را نابود کند، می بایست تعاریف وی نسبت به دشمن شماره یکش تعدیل یابد. اما قدر مسلم آن است در هر زمان از زندگی بشر، تکنولوژی مختص همان روزگار تهدید کننده ی مقوله ی ارتباطات بوده است و تکنولوژی در هر عصر و زمانی نیاز انسان به ارتباطات چهره به چهره را کمتر و کمتر کرده است. روزگاری که انسانهای زیادی می بایست دور هم گرد آیند تا جسمی سنگین را جابه جا کنند اما اختراع ماشین های جابجایی اجسام بزرگ هم به نوعی موجب افتراق آدمیان از یکدیگررا فراهم نموده است و سیر زمان و گذر ثانیها به شکلی بوده که تولید هر رفاه اجتماعی به گونه ای در ترغیب بشر به سوی تنهایی موثر واقع شده است. اما امروزه عالی ترین شکل ارتباطات بشر را ما جهانیان امروز، در حال تجربه ایم، بنابراین ما نیز تنها ترین انسانها از صدر آدم تاکنون به شمار می آییم و شعاعی که در تیتر یادداشت به آن اشاره نمود یم بالاترین حد در کل پیدایش انسان را نشان می دهد. جایی که قرار نیست برادر برای دیدن برادر فاصله ی ده علیا تا ده سفلی را بپیماید و مهربانی قلب مادر را حین دوشیدن گوسفندان به تماشا بنشیند بلکه با ارسال یک استیکر از قاره ای به قاره دیگر به دوست مجازی اش خواهد گفت دوستش دارد. اینکه آیا تکنولوژی امروز می تواند موجب همگن شدن اطلاعات گردد یا خیر متاسفانه جواب منفی است. جایی که بشر فکر می کند در چند ثانیه، همه مردم جهان از کشته شدن فلان کودک فلسطینی مطلع شده اند و یا تلگرام جایی است که مردم در کسر ثانیه در تمام ایران از این خبر غیر واقع مطلع شدند که کودک صومعه سرایی در بیمارستان شهر سوخته است. آنچه در این میان بشر نتوانسته به آن دست یابد " انتقال احساس خبر " است. احساسی که می بایست در ملاقات چهره به چهره حادث شود و نمونه آن آشنایی هایی است که در فضای مجازی موجب تشکیل زندگی هایی می گردد و با همان رفتارهای مجازی به زودی از هم پاشیده است چون احساس، خصوصا در ممالک شرقی در آن دخیل نبوده است. دور شدن انسان از یکی و نزدیک شدن وی به دیگری نیز از دیگر مصایب بشر در این نوع از ارتباطات نوین است. جایی که باز، همگن نبودن اطلاعات به دلیل فقدان احساسات در تارو پود اخبار، علت اصلی آن است. انسان در معنای عرفانی خود دارای " آبتین " روحانی است که متاثر از روح پروردگار خالقش در کالبد خود است. روح کامل و انسان نیکوکاری که تنهایی برایش معنایی ندارد و فارغ از تکنولوژی اعصار مختلف به " الا بذکر الله تطمئن القلوب " روحش را آرام می کند و تنهایی این عصر را در یاد خدایش جستجو می کند. جایی که تعاریف بزرگ جامعه انسانی در فطرت انسانهای آزاده تغییر نمی کند اما تکنولوژی خصوصا در بخش ارتباطات در حال یورش کامل بر جوانه های عشق واقعی مزرعه آدمیت است و آنها را به سوی کویر وحشت و تنهایی هدایت می کند. بی شک مواردی که به آن اشاره نمودیم بزرگترین آفت برای زندگی بشر در قرن حاضر است و بررسی جوانب آن نیازمند بحث های بسیار وسیع تری است. مبحثی که انسان و انسانیت را به نقطه انجماد سوق می دهد و سالهاست شمارش معکوس برای رسیدن به " نقطه ی صفر " آغاز شده است و متاسفانه سرعت آن نیز به سرعت نور نزدیک است. اما آنچه در همه ی اعصار تغییر ناپذیر بوده اتصال انسان به منبع لایزال عشق است. چه آن زمان که قالیچه حضرت سلیمان - رییس قوم یهود – فرهنگ ها را به این سو و آن سوی جهان هدایت می نمود و چه امروز که فیسبوک چنین نقشی را در جهان بازی می کند، خداوندگار و پروردگار علیم، در بالای همه ی کهکشانها از رگ گردن به آدمیان نزدیکتر است و تمام کاستی های بشر با نام و یاد " اویمان " قابل درمان است. جایی که اکنون سال ایرانی در حال تغییر و تحول و واپسین روزهای زمستان در پیوند با بهاران است. روزهایی که تنهایی آدمیان بیش از پیش رخ نمایی می کند. روزهایی که " پیام و پی ام " چنگ بر چهره ی تنهایمان نمی اندازد بلکه لازمست به پاس ارزشهای موجود در انسانیتمان کمی از فضای مجازی فاصله بگیریم و به آغوش عشق های واقعی مانند والدین و اگر حیاتشان به پایان رسیده بر سر مزارشان ادای احترام نماییم و بدانیم هیچ مقلب القلوبی بالاتر از خدواند وجود ندارد که ما را از دورترین شعاع تنهایی ها به مرکز آرامش و ایمان میهمان می نماید.
یکشنبه ، ۲۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سوما نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]