محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830901193
ماجرای فرار تامکت ایرانی به عراق
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: «فیلمی برای من گذاشتند و گفتند این فرد را می شناسی؟ نگاه کردم. همین که آن شخص به سمت دوربین می آمد، یکدفعه به ضرب گلوله کشته شد. »فارس: در بخش اول گفتگو با خلبان «فریدون علی مازندرانی» به بررسی برخی موضوعات ازجمله ورود F-14 به ایران، دلیل انتخاب این هواپیما، نحوه آموزش ها و نیز درگیری و چالش های ایام انقلاب و تاثیر آن بر نیروی هوایی خصوصا گردانهای تامکت پرداخته شد. در بخش دوم که به لحاظ تاریخی از روز آغاز جنگ به بعد را شامل می شود، جناب مازندرانی به بیان ناگفته های دیگری از تاریخ پر فراز و نشیب F-14 در ایران می پردازد که ماجرای فرار یکی از این پرنده ها به عراق، ازجمله آنهاست. وی همچنین در این گفتگو اشاره ای گذرا دارد به چند شکار مهم خود در طول جنگ تحمیلی که توصیه می کنیم این گفتگوی مفصل را تا انتها بخوانید. برای مطالعه بخش اول این گفتگو اینجا را کلیک کنید) ** لقمه دوم ناهارم را نخورده بودم که جنگ آغاز شد * روز آغاز جنگ که با حمله هوایی عراقی ها همراه بود، شما کجا بودید؟ جنگ روز 31 شهریور ساعت حدود 2 بعدازظهر شروع شد. من آن روز صبح پرواز داشتم و ساعت حدود یک بعدازظهر بود که به زمین نشستم. با خانومم تماس گرفتم و گفتم که برای ناهار به منزل می آیم. جای شما خالی، لوبیاپلو داشتیم. همینکه لقمه اول را خوردم، صدای آژیر بلند شد. اول فکر کردم شاید جایی آتش گرفته. بلند شدم و از پنجره نگاه کردم. خبری نبود. فهمیدم که این صدا، صدای آژیر خطر پایگاه است. سریع با پست فرماندهی تماس گرفتم. استوار «محمد جلالی» اپراتور پست فرماندهی بود که به من گفت عراق حمله کرده است، چنان سرش دادم زدم که تا چند وقت می گفت پرده گوش من پاره شده (خنده) گفتم یعنی چه که عراق حمله کرده؟ غلط کرده مگر چنین چیزی ممکن است؟ لقمه دوم را نخوردم و به سرعت رفتم سمت گردان. آن زمان به دلیل پروازهای مداوم، ما در آلرت F-14 اصفهان مستقر بودیم. دیدم جناب سرگرد حسن افغان طلوعی هم هست. گفتم حسن چه شده؟ گفت برو هواپیمای دوم را بردار و بپر. اگر اشتباه نکنم مرحوم «رضا باقری» کابین عقبم بود. گاهی اوقات غبار خاکی اصفهان را فرا می گرفت. من 10هزار پا از غبار که بیرون آمدم، دود بلند شده از ذوب آهن را دیدم اما هر چه رفتیم کسی یا چیزی نبود. تا اینکه اولین تانکر (هواپیمای سوخت رسان) آمد. خدا رحمت کند «فریدون ببرزاده» خلبان آن بود. گفتم فِری چه خبر؟ از کجا آمدی؟ گفت من از تهران بلند شدم. پرسیدم درست است تهران را زدند؟ گفت برو عقب. چرخ ها را زد پایین، دیدم چیزی ندارد. اولِ باند را که زده بودند او با همان وضعیت بلند شده و تمام لاستیک هایش از بین رفته بود و حتی شب هم به صورت امرجنسی (اضطراری) نشست. این صحنه را که دیدم، بغض کردم و گریه ام گرفت. فکر کنم آن روز اولین هواپیمایی که از اصفهان بلند شد من بودم و بعد هم جلیل زندی و تا حدود ساعت 9 هم بالا بودم. بلافاصله کل کشور به 6 منطقه تقسیم شد و F-14ها هم شب و روز پرواز می کردند. چند ماه اول ما اصرار می کردیم که شب ها بی خود نپریم چون استهلاک هواپیما بالاست و قطعات خراب می شوند ولی قبول نکردند. ** به سمت توپچی های خودی شلیک کردم تا فرار کنند * خانواده شما هم در پادگان بودند یا زمان جنگ جای دیگری رفتند؟ بخش های زیادی از اصفهان خالی شده بود از جمله پایگاه ما. فقط خلبان ها و یکسری از بچه های فنی مانده بودند. یک مرتبه 4 فروند هواپیمای عراقی به سمت دزفول آمدند. پدافند منطقه، آتش به اختیار بود و 4 تا موشک «هاوک» هم اشتباها سمت ما شلیک کردند. چند روز قبل، دو سه تا از بچه های ما به اشتباه هدف خودی قرار گرفته بودند که یکی از آنها شهید «بیژن هارونی» خلبان F-5 بود. برای همین وقتی کابین عقب من فهمید که «هاوک» به سمت مان شلیک شده داشت از حال می رفت. همزمان تعدادی از بچه ها هم که برای عملیات به داخل عراق رفته بودند در حال برگشت بودند و می خواستند در پایگاه بنشینند ولی وضعیت قرمز بود و قرار شد بروند در باند آبدانان. آنجا هم یک توپ ضدهوایی بود که به اشتباه سمت بچه های خودمان شلیک می کرد. مجبور شدم سمت آنها شیرجه رفتم و دوتا رگبار کنار توپ زدم تا توپچی ها فرار کنند و بچه ها بتوانند بنشینند. چندتا از هواپیماها آنجا نشستند و 8 فروند دیگر (F-5) را من با خودم به اصفهان بردم چون سوختشان هم کم بود. اینها 48 ساعت منزل ما بودند و خانوم من هم پرستارشان شده بود. از بس اعصاب این بچه ها -به دلیل بمباران های وحشتناک دزفول توسط عراق- خراب بود که اگر یک قاشق روی زمین می افتاد، عصبی می شدند. در دوران جوانی ** مصاحبه با خلبان عراقی که خودم او را زده بودم * در بخش قبلی گفتگو اشاره شد که اولین شکار شما روز 26 شهریور 59 یعنی 3 روز قبل از آغاز رسمی جنگ بود، بعد از جنگ چطور؟ چند هواپیمای عراقی را شکار کردید؟ دومین شکار، 3 مهر بود که 2 فروند Mig-23 را زدم. تلاش می کردم تا درگیری با آنها در خاک خودمان باشد اما وقتی به سمتشان رفتیم، فرار کردند. در مسیر برگشت، یک لحظه پیش خودم گفتم نکند اینها کلک زده باشند و دو سری باشند، مجددا برگشتم و 2 فروند دیگر را گرفتم و روی یاسوج از پشت سر هردو را زدم. لیدرشان خورد و شماره 2 هم بیرون پرید که بعدا خودم با او مصاحبه هم کردم. وقتی من مسئول امور ایثارگران نیروی هوایی شده بودم، یکی از کارهایم مصاحبه با اسرای خلبان عراقی بود. یک روز به من گفتند یک اسیر داریم که در زندان قصر است. پرسیدم اسیر خلبان در زندان قصر چه می کند؟ گفتند از آن بعثی های دو آتشه است که هردو آرنجش هم شکسته و دائم داد و بیداد می کند و فحش می دهد. رفتم با او صحبت کنم. یک پاکت سیگار «وینستون» و یکسری چیزهای دیگر هم برایش بردم. از او پرسیدم چطور مورد اصابت قرار گرفتی؟ گفت من شنیده بودم که موشک «فینیکس» از بالا می آید. -این موشک پس از شلیک تا 100هزار پا بالا می رود و بعد از آنجا روی هدف شیرجه می زند و در این صورت برخورد با هدف قطعی است- گفت من بالا را نگاه می کردم اما یکدفعه دیدم کنار هواپیما آتش است. بلافاصله ایجکت کردم و هواپیما هم مورد اصابت قرار گرفت. چند صدم ثانیه قبل از اینکه موشک به هواپیما بخورد، او بیرون پریده بود و به خاطر همین دوتا آرنجش شکسته بود. تا روزهای آخر هم که اینجا بود مدام می گفت من را بفرستید خارج تا آرنج هایم را پروتز کنند. من هم می گفتم باشد برای هفته بعد. (خنده) * فهمید که شما او را زده بودید؟ بله. مختصات محل اصابت را به او گفتم و چون با تاریخ آن هم همخوانی داشت گفتم من کسی بودم که شما را زدم. (خنده) در آن عملیات هم جناب «حسن نجفی» کابین عقب من بود. * همانکه در فرار F-14 به عراق، کابین عقب مرادی بود؟ بله. ** 2 فروند Mig-23 دیگر بر فراز خلیج فارس شکار می شوند شکار بعدی من روز 9 آذر 59 یعنی دو روز بعد از درگیری دریایی 7 آذر (روز نیروی دریایی) بود. ما از 6 آذر به عنوان پوشش در منطقه بودیم. روز 9 آذر چون هنوز تعدادی هم از نیروهای ما (ناوچه پیکان) و هم عراقی ها در آب بودند، هواپیماهای عراقی در حوالی خورموسی، دالانی را برای خودشان درست کرده بودند تا هلی کوپترهایشان بتواند بیایند و نیروهای عراقی را از آب بگیرند. برای پوشش هم هر 15 دقیقه 2 فروند جنگنده می فرستادند. کابین عقب من جناب سروان «ابراهیم انصارین» بود که توانستیم 2 فروند Mig-23 دیگر را بزنیم. همان ابتدای درگیری، یکی از هواپیماها را زدم ولی برای زدن دومی آنقدر نزدیک شده بودیم که داشتم مجبور می شدم از مسلسل استفاده کنم. بلافاصله درخواست کمک کردم. خدا رحمت کند «حسین فرخی» و «جمشید افشار» آمدند و هر کدام هم یکی را زدند. شب که به پایگاه برگشتیم، فرمانده پایگاه (خدا رحمت کند جناب سرهنگ صادق پور بود) ما را صدا کرد. ساعت 1، 2 نیمه شب بود. گفت اهدافی که زدید هواپیمای بدون سرنشین بوده. من قبول نکردم و گفتم هرکس این گزارش را نوشته، آدم بی سوادی است چون اصلا عراق چنین هواپیمای بدون سرنشین با کیفیتی ندارد که بتواند از این فاصله آن را کنترل کند. بعد گفتم کابین عقب من هم هست و می تواند بگوید که ما درگیری نزدیک داشتیم، یک هواپیمای بدون سرنشین چطور می تواند این کار را بکند که از دست من فرار کند و من مجبور شوم با موشک آن را بزنم؟ خلاصه آن شب هم من 2 بار با جناب فکوری صحبت کردم و به ایشان گفتم که چنین گزارشی آمده و خود ایشان هم گفت که اینطور نیست و ما قبول داریم که این گزارش غلط است. 4-5 روز بعد هم یک نامه ای آمد و در آن عذرخواهی کردند چون جنازه 6 خلبان عراقی در سواحل کویت پیدا شده بود. ** با فکوری راحت بودم * خلبانان با فکوری راحت بودند؟ جناب فکوری خودش از خلبان های تاپ نیروهوایی و فرد بسیار منطقی بود و من هم با اینکه درجه ام پایین بود (ستوان بودم) ولی با ایشان خیلی راحت صحبت می کردم به طوری که بعدا دوستانم می گفتند تو «ستوان یک» هستی ولی جایگاه امیری داری. (خنده) شکار بعدی، 4 اردیبهشت 60 روی روستایی به نام «سومار» (اگر اشتباه نکنم) در اهواز بود نه سومار غرب. هواپیماهای عراقی در یک حمله سراسری آمده بودند و عقبه نیروهای ما را می زدند. کابین عقبمن هم ستوان «فرخ نظر» بود که یک فروند Mig-23 را زدیم. Mig-23 در اصل تا قبل از ورود میراژها برای درگیری هوابه هوا بود اما به دلیل برخی تغییرات بر روی آن، ما به آنها Mig-27 هم می گفتیم. ** برای زدن صدام آماده شدیم شکار بعدی در 29 آبان 61، تا مدتها در آمار من نبود و من بخاطر آن حتی توبیخ هم شدم. * چرا؟ یک اطلاعیه سری از معاونت اطلاعات نیروی هوایی آمده بود که می گفت در یکی دو روز آینده، به احتمال 99 درصد خود صدام حسین یا ژنرال ماهر عبدالرشید و دو سه نفر دیگر برای بازدید از جبهه ها می آیند و ممکن است تعداد پروازها بالا رفته و پوشش آنها در منطقه زیاد شود و حتی ممکن است حملات ایذایی کنند. من در منطقه بودم و -خدا رحمت کند- جناب «رضا طهماسبی» هم کابین عقب بود. منطقه واقعا شلوغ شده بود. در این بین من متوجه 4 فروند جنگنده عراقی شدم که در حال نزدیک شدن به مرزهای ما بودند. البته رادار من نمی توانست هلی کوپتر را بگیرد، نه اینکه توانایی نداشته باشد بلکه باید در موقعیت خاصی قرار می گرفت اما معلوم بود که اینها در حال اسکورت هلی کوپتر هستند چون ما در طرح «اژدر و تمساح» که شبانه روز کشتی های نفتکش را اسکورت می کردیم، تجربه داشتیم و معلوم بود که این جنگنده ها که سرعت بالایی دارند، طوری حرکت می کنند که از هلی کوپتر که قاعدتا سرعت کمتری از هواپیما دارد، جدا نیفتند. در دوران جوانی ما مدام به آنها نزدیک می شدیم و فاصله می گرفتیم تا اینکه در فاصله کمتر از 10 مایلی مرز آنها را گرفتم و بلافاصله اولی را مورد اصابت قرار دادم. 5 ثانیه بعد هم هواپیمای دوم را زدم و به سرعت گردش کردم برای بازگشت. اینها هم برگشتند و منطقه خیلی شلوغ تر شد. ما با اینکه موشک فینیکس مان تمام شده بود، ولی در منطقه ایستادیم تا خلوت شود. بعد از اینکه برگشتیم، ما را توبیخ کردند و گفتند باید اجازه می دادید اینها بیایند داخل. من هم گفتم باید می ایستادم تا صدام می آمد داخل ایران؟ نیروهای عراقی هم در خاک کشور ما بودند، چه می گویید شما؟ این موضوع ماند تا اینکه قضیه ساخت مستند «نبرد تامکت ها» پیش آمد. یکی از اقداماتی که در این مستند شد، تماس با آقای «تام کوپر» بود که کتابی در مورد نبردهای هوایی ایران و عراق نوشته و البته بسیاری از اطلاعات آن هم غلط است چون دسترسی به اطلاعات ایران نداشته ولی آن طرف در عراق دسترسی کامل داشت. قرار بود من به اتفاق جناب «جاویدنیا» با ایشان صحبت کنیم تا اشتباهات کتابش هم تصحیح شود. او در یکی از صحبت هایش به همان ماجرای درگیری ما اشاره کرده و می گوید من با خلبان هلی کوپتر عراقی که ژنرال ماهر عبدالرشید و چند نفر دیگر را همراه داشت صحبت کردم و خود او به من گفت که آن روز 4 جنگنده ما را در منطقه اسکورت می کرد که 2 تا Mig-21 عقب بودند و 2 تا Mig-23 هم در جلو. من که پرواز می کردم یکدفعه متوجه شدم یکی از این Mig-23ها افتاد. 5 ثانیه بعد هم دیگری افتاد پایین. به ژنرال ماهر عبدالرشید که اطلاع دادم گفت به سرعت برگردید و منطقه را ترک کنید. این حرف آقای کوپر سندیت داشت و می گفت هم صدای آن را دارم و هم اسم خلبان هلی کوپتر را که بعدا به نیروی هوایی هم داده شد. خلاصه بعد از سالها، این 2 شکار در آمار ما آورده شد. ** نامه ای که بابایی را عصبانی کرد * اگر اشتباه نکنم یکی از شکارهای شما در جریان تست پروژه سجیل (نصب موشک «هاوک» روی تامکت) بود که خودتان هم مدیریت پروژه را برعهده داشتید. بله، 8 آذر 65 بود که آخرین تست های پروژه را انجام می دادیم. علاوه بر تست های اولیه، 2 تست دیگر هم یکی توسط من و دیگری توسط جناب رستمی انجام شد که البته برخی مسئولان وقت پدافند راضی نمی شدند و ساز مخالف می زدند. در آخرین تست هم که خود من به همراه عباس بابایی رفتیم بالای لاشه، موشک درست به هدف خورده بود که عکس و فیلم آن هم موجود است اما 3، 4 روز بعد، نامه دیگری برای من آمد که در آن نوشته بود با توجه به اینکه هنوز پاره ای از مسائل ناشناخته مانده، یک تست دیگر انجام دهید. دریافت لوح از هاشمی رفسنجانی (رئیس جمهور وقت) در جشنواره خوارزمی برای پروژه سجیل قبول کردم و این بار هم یک سناریوی سخت تر نوشتم. –خدا رحمت کند- عباس بابایی آن موقع بوشهر بود. تلفن کرد و گفت «چه شده است بَبَم» (با لهجه قزوینی) گفتم چنین چیزی گفتند و یک نامه هم با امضای آقای یمینی (فرمانده وقت پدافند) آمده است. یکدفعه عباس -که خیلی کم پیش می آمد عصبانی شود- عصبی شد و گفت «اجازه نداری هیچ کاری بکنی، هواپیما را همین الان برمی داری می آوری بوشهر، هر تعداد موشک (هاوک) هم نیاز داری با افراد مورد نظرت بگذار در C-130 و با خودت بیاور اینجا.» بعد گفت «در بوشهر اسکرمبل می ایستی. تست باید در میدان جنگ واقعی روی هواپیمای عراقی انجام شود. هرکس هم می خواهد تست موشک را ببیند بیاید اینجا.» گفتم عباس دیوانه ای؟ من بیام در منطقه روی هواپیمای عراقی تست کنم؟ گفت همین که گفتم. من هم قبول کردم. همان ظهر موشک ها را بار زدیم و C-130 به سمت بوشهر حرکت کرد. خودم هم با F-14 رفتم. ** تست پروژه «سجیل» روی هواپیمای عراقی همان روز اول، موشک ها را روی هواپیما بستیم و به عنوان اسکرمبل شماره2 ایستادیم. تا دو سه روز خبری نشد و همین بچه ها را خسته می کرد. به عباس (بابایی) گفتم بیا یک مردانگی بکن بگذار از فردا صبح من به عنوان شماره یک بایستم شاید طلسم این کار شکسته شد. قبول کرد. 2روز هم به همین منوال گذشت تا عاقبت اسکرمبل زدن و ما پرواز کردیم. کابین عقب هم جناب «ابراهیم انصارین» بود. 2 تا هدف را گرفتیم و موشک اول را از فاصله 25 مایلی شلیک کردم. موشک یک بار دور هواپیمای خودمان چرخید و نزدیک بود با خودمان برخورد کند. * موشک ایراد داشت؟ بله. روز اولی که من این پروژه را شروع کردم، خدمت آقای هاشمی رفتیم و ایشان دستور داد یک فروند هواپیمای F-14 و 5 تیر موشک «هاوک» تَرکش خورده که از رده خارج شده بود را به ما بدهند. یکی از این موشک ها که داخل موتورش ترکش داشت، به اشتباه زیر هواپیما بسته شده بود و بچه هایی که موشک را بسته بودند، از این موضوع خبر نداشتند. موشک دوم را مجددا از فاصله 20 مایلی شلیک کردیم که رفت و درست به هدف خورد. هواپیمای شنود ما که «خفاش» نام دارد در منطقه بود و شنود نیروی دریایی ارتش و سپاه و نیروهای زمینی هم فعال بودند. خود ما هم آتش اصابت را دیدیم و چون دیگر موشکی نداشتیم، بلافاصله برگشتیم. ** سوپراتانداردها به فرانسه برمی گردند * چه هواپیمایی بود؟ من ابتدا فکر کردم «میراژ» بود ولی خفاش همان بالا گفت که «سوپراتاندارد» بوده است. البته قبلا گفته بودند که هواپیماهای سوپراتاندارد که فرانسوی ها اسما آنها را به عراق اجاره داده بودند، به این کشور برگشتند ولی در قالب یکی از معاهدات بین دو طرف –اگر اشتباه نکنم طرح مارشال- مانده بودند و بعد از اینکه ما این هواپیما را زدیم، به دستور آقای میتران (رئیس جمهور وقت فرانسه) مابقی آنها برگشتند. این تمام هواپیماهایی بود که من با موشک آنها را زدم. ** کُشتی با خلبان کارآزموده عراقی در آسمان دو درگیری دیگر هم در داگ فایت (نبرد نزدیک دو جنگنده) داشتیم یعنی جایی که دیگر شما نمی توانید هدف را با موشک بزنید و به اصطلاح باید با حریف کُشتی بگیرید. من دو مرتبه با کالیبر شلیک کردم ولی اصابت نکرد و معلوم بود که خلبان کارآزموده ای هست. * چه تاریخی بود؟ 22 آبان 59. هواپیما هم از نوع Mig-23 بود که در ارتفاع 24 هزارپا با هم درگیر شدیم و همان اول کار هم به کابین عقب گفتم این خلبان با بقیه فرق دارد. او به شدت سعی می کرد ما را به ارتفاع زیر 20هزارپا بکشاند تا قدرت مانور بیشتری داشته باشد. همانطور که پایین می آمدیم، به کابین عقب گفتم فقط ارتفاع را بخواند. به ارتفاع 300 پایی که رسیدیم یکدفعه هواپیما را بالا کشیدم و بلافاصله دیدم از کنارم آتش بلند شد و هواپیمای عراقی به زمین اصابت کرد. کابین عقب هم جناب «یوسف احمدی» بود. بعداً فهمیدم که خلبان عراقی، فرمانده یکی از گردان های ناصریه بوده. واقعاً دوست داشتم از هواپیما بیرون می پرید. ** یک در برابر 13 درگیری بعدی بدون موشک هم 4 آبان 62 روی «بوبیان» بود که باز هم با یک Mig-23 درگیر شدم و کابین عقب هم جناب «حسن سزاوار شکوه» بود. این بار هم درگیری در فاصله نزدیک بود که نهایتا توانستیم با مسلسل آن را بزنیم. اما سومین مورد وقتی بود که ما به تنهایی با یک هجوم 13 فروندی مواجه شدیم یعنی 5 فروند میراژ F-1 و 8 فروند Mig-23 یا Mig-27. بعدا اسم این درگیری را «رویای صادق» گذاشتند. * همه رهگیر بودند؟ نه همه آنها بامبر بودند. 23 فروند سوپرتانکر پر از سوخت در خارک بود که این هواپیماها برای بمباران آنها آمده بودند. ما زمانی با این هجوم روبرو شدیم که بنزین مان در حال اتمام بود و تنها 8500 پوند سوخت داشتیم اما نمی شد منطقه را ترک کرد. به کابین عقب اعلام کردم هرجا گفتم فقط خودت می پری. ما در سیستم ایجکت دو حالت داریم، یا M.C.U هست یا پایلوت. در حالت M.C.U اگر ایجکت شود، هر دو با هم بیرون می پرند ولی در حالت پایلوت، اگر او ایجکت کند فقط خودش بیرون می پرد. در ارتفاع نزدیک به کف آب با 5 فروند درگیر شدیم که هرکدام اینها هم 4 موشک سمت ما شلیک کردند. در همان مانوری که می دادیم، 3 فروند از اینها با آب برخورد کرده و افتادند. بعد خفاش اعلام کرد که از این 13 فروند، 2 فروند میراژ F-1 و یک فروندMig-23 (که ما به آن Mig-27) می گفتیم برنگشت و بقیه 10 فروند برگشتند بدون اینکه ما یک فشنگ شلیک کنیم. ** اینقدر به هواپیمای عراقی نزدیک شدم که می توانستم اتیکت خلبان را بخوانم یک درگیری دیگر هم در سال 65 روی چاه های «نوروز» داشتم که کابین عقبم جناب «شکرایی فر» بود. عراقی ها طرحی داشتند که از 3 جهت و هر جهت 2فروند، به F-14 حمله کنند. ما این سناریو را می دانستیم اما در موقع درگیری، همین که آمدم هدف را بزنم، مَستِر آرم هواپیما (سوئیچ مسلح کردن سلاح) کار نکرد و من نه موشک می توانستم بزنم و نه مسلسل. در 20 متری آب اینقدر به هدف نزدیک شدم که می توانستم اتیکت خلبانش را بخوانم. در هواپیمای تامکت تا 5.5 جی (گرانش) را نشان می دهد اما بیشتر از آن در نمایشگر نشان داده نمی شود و معنی آن این است که هواپیما نباید 5.5 را رد کند. (توضیح: بر روی زمین به انسان برابر با یک «جی» فشار وارد می شود و اگر این «جی» به 5.5 برسد برای فردی که 70 کیلوگرم وزن دارد، فشاری بیش از 350 کیلوگرم وارد می کند. مثل حالتی که برای انسان در آسانسوری که با سرعت به سمت بالا حرکت کند پیش می آید. البته این «جی» می تواند مثبت (حرکت به سمت بالا) و یا منفی (حرکت به سمت پایین) باشد که «جی منفی» موجب جمع شدن خون در سر و بی هوشی فرد می شود.) در آن پرواز من مجبور شدم تا 11.5 جی کشیدم! طوری که وقتی برمی گشتم، هواپیما لرزش داشت. ** گفتم هرکس را که مانع رفتنم شود می زنم بندر امام اعلام کرد که وضعیت قرمز است. من هم با داد و بیداد هرچه از دهانم درآمد گفتم و گفتم من رد می شوم هرکس هم مانع شود، می زنم. حالا هیچ سلاحی هم نداشتم. (خنده) نهایتا آنها اعلام وضعیت سفید کردند ولی من دیدم که نمی توانم به اصفهان برسم، برای همین رفتم و در شیراز نشستم. بعد از نشستن، هواپیما را چک کردند و دیدند 19 جای آن ترک خورده. 2 سال و نیم هواپیما در دست تعمیر بود و بعد از آن هم خودم رفتم شیراز و بعد از تعمیر با آن پرواز کردم. اینها همه شکارهای من بود. ** ماجرای زدن فانتوم ایرانی توسط F-15 سعودی * جناب مازندرانی! شما در روزی که عربستان هواپیمای «همایون حکمتی» را روی خلیج فارس زد در منطقه بودید، زیاد هم به آن پرداخته نشده است. کمی از آن ماجرا تعریف کنید و اینکه چطور شد F-15 سعودی را نزدید؟ قرار بود در این ماموریت «حکمتی» یک کشتی را بزند و ما هم پوشش او باشیم. گاها پیش می آمد که برخی از ماموریت ها در سکوت کامل انجام می شد. یعنی از زمان مراجعه به پایگاه و تیک آف، همه سیستم های ارتباطی قطع بود و هیچ تماسی هم حتی با برج مراقبت نداشتیم تا ردگیری نشویم. در این ماموریت هم همینطور بود و من به محض اینکه سیستم هایم را روشن کردم، متوجه شدم که هواپیمای حکمتی را که فانتوم هم بود زدند. اگر سیستم های من روشن بود قطعا متوجه می شدم و به او اطلاع می دادم. شهید والامقام همایون حکمتی ** روی جنگنده سعودی قفل کردم ولی اجازه شلیک ندادند بلافاصله مختصات جنگنده F-15 عربستانی که هواپیمای حکمتی را زد گرفتم. روی آن قفل کردم و رادار بوشهر هم مشخصات آن را داد و من گفتم که می خواهم آن را بزنم. افسر رادار زمینی جناب «بیژن عاصم» بود که از بهترین های راداری است. بیژن به من گفت شلیک نکن تا من به تو بگویم. البته همه اینها را با کُد اعلام می کردیم. بعد گفت رها کن و برگرد. 3 بار گفتم برنمی گردم تا اینکه آخر سر گفت: «دارم می گم پدربزرگ میگه برگرد.» منظورش این بود که دستور از بالا آمده. من برگشتم ولی قبل از آن، رفتم روی گارد و شروع کردم به فحش دادن به خلبان عربستانی که البته مشخص بود عرب نیست و آمریکایی است. نوارهایش هم موجود است. چون تمام مکالمات ما چه روی گارد و چه غیر از آن ضبط می شود ولی او هیچ جوابی نمی داد و فقط رادار کنترل زمینی آنها می گفت دور شوید. بعد ناوهای آمریکایی رسماً آمدند روی رادیو چون ما از آب های بین المللی هم عبور کرده بودیم و یکی از دلایلی که دستور دادند هواپیمای عربستانی را نزنیم همین بود که ما F.I.R را رد کرده بودیم و نمی خواستند جبهه جدیدی در جنگ باز شود. * حکمتی ایجکت نکرد؟ درباره این ماجرا حرف زیاد زده شده. آن روز 2 فروند F-14 بالا بودیم که هواپیمای دوم هم جناب «عطا معصومی» افسر عملیات گردان 72 از شیراز بود اما با هم هیچ ارتباطی نداشتیم. همایون (حکمتی) هم از بوشهر آمده بود و «سیروس کریمی» کابین عقبش بود. برخی هم گفتند که بیرون پریدند و آمریکایی ها آنها را گرفتند ولی اینطور نبود و ما هم هیچ پالسی مبنی بر ایجکت نگرفتیم. اگر آنها بیرون می پریدند ما حتما متوجه می شدیم ولی نه من و نه عطا علی رغم اینکه یکی دو ساعت بعد هم در منطقه بودیم، چیزی ندیدیم. ـ اواخر جنگ، آمریکاییها عملا وارد خلیج فارس شدند. در آن زمان و بعد از آن در مقطع جنگ خلیج فارس در اوایل دهه 90 میلادی شما با آنها رو در رو هم شدید؟ برخورد با آمریکاییها در طول جنگ زیاد اتفاق می افتاد خصوصا برای ما که بر فراز آب بودیم، زیاد با شناورها و هواپیماهای آمریکایی برخورد می کردیم که البته این برخورد با هواپیماها به ندرت بود. گاها اخطارهایی بینمان رد و بدل می شد و مثلا ما می گفتیم شما در آبهای ما هستید و باید بروید بیرون وگرنه با شما برخورد خواهد شد. البته هیچ بی احترامی هم صورت نمی گرفت چون این اخطارها بر اساس عرف و قوانین بین المللی بود. ** خلبان ها کاری با سریال نامبر هواپیما ندارند * جناب مازندرانی! خاطرتان هست که در طول دوران خدمتتان با چند تامکت پرواز کردید؟ کدام شماره سریال؟ ما هر روز با یک هواپیما می پریدیم و هواپیما هم توسط گردان نگهداری انتخاب می شد و خود من هم شاید با اکثر تامکت ها پریده باشم. ببینید علی رغم اینکه در نیروی دریایی آمریکا روی بدنه هواپیما اسم خلبان و کابین عقب نوشته می شود ولی در نیروی هوایی ما اینگونه نیست. امروز با درست شدن این سایت ها همه دنبال سریال نامبر هستند در صورتی که هیچ خلبانی به هیچ وجه دنبال این مسائل نیست، یعنی من اصلاً سریال نامبر نمی دانم و کاری با آن ندارم اما گاها در این سایت ها با حجم زیادی از سوالات روبرو می شویم که مثلا طرف به من می گوید ما پیدا کردیم که شما صد و خرده ای راید با شماره 6064 یا 6060 پریدی. گفتم به خدا من نمی دانم. تو از کجا این آمار را درآوردی؟ (خنده) اینکه حالا مثلا تامکت 6060 و 6079 بیشتر از بقیه معروف شدند، چون هواپیماهایی بودند که بیشتر تست های «هاوک» (پروژه سجیل) با آنها انجام شد که همین را هم من خودم نمی دانستم. (خنده) ** ماجرای فرار تامکت ایرانی به عراق * برسیم به ماجرای فرار تامکت ایرانی به عراق به خلبانی احمد مرادی. شما در جریان این موضوع هستید. بفرمایید که ماجرا از چه قرار بود؟ احمد مرادی (که اسم صحیحش هم «احمد مرادی طالمی» بود اما خیلی جاها اشتباه طارمی یا طالبی می گویند و حتی روی سنگ قبرش هم اشتباه نوشته است طالبی) را من از زمانی که در دزفول بودم می شناختم و با هم همسایه بودیم. برای همین کاملا به روحیاتش آشنا هستم. به خاطر ارتباطاتی که با جاهای مختلف داشتم هر جا مشکلی برای هر خلبانی پیش می آمد، آن یگان و آن نهاد مربوطه به من گزارش می داد. دو گزارش از احمد مرادی آمده بود مبنی بر اینکه یک بار که با خانواده به اَملَش می رفته، چون مشروب خورده بود و حالت عادی نداشت، پاسگاه او را می گیرد ولی چون خلبان بوده کاری نمی کنند و آزاد می شود. یک هفته بعد مجددا همانجا او را با همان وضعیت می گیرند و این بار تعزیر می شود و شلاق می خورد. اینها همه برای احمد عُقده شده بود. همین آدم بعد از انقلاب که عکس بزرگی از امام(ره) جلوی در ورودی پایگاه نصب کرده بودند، هر روز که می آمد دستش را روی عکس می گذاشت و بعد به صورتش -که آن موقع ریش هم گذاشته بود- می کشید. من یک بار به او گفتم برو ریشت را بزن. این ریش تو ریشه ندارد. یک مرتبه هم که من در صبحگاه به سخنرانی یک جوانی که آمده بود و حرفهای بی ربط می زد اعتراض کردم و صبحگاه بهم ریخت، همین احمد مرادی برایم گزارش رد کرده بود. من خودم هم نمی دانستم بعداً عباس بابایی اسنادش را به من نشان داد. این مسایل گذشت تا اینکه مرادی در سال 64 (اگر اشتباه نکنم) مرخصی در حین جنگ گرفت و با خانواده اش به یکی از کشورهای اروپایی (اگر اشتباه نکنم آلمان) رفت. خانم مرادی هم از همافران قبل از انقلاب بود. آنجا منافقین با او ارتباط می گیرند و طرحی می ریزند که یک فروند هواپیمای تامکت را با خودش به عراق ببرد و تاکید هم می کنند که حتما موشک «فینیکس» داشته باشد. مرادی 3،4 روز مانده به پایان مرخصی برمی گردد ولی خانواده را با خود نمی آورد و این یک حفره بزرگ امنیتی در سیستم ما بود. چون اینجا اولین هشدار را باید حفاظت می داد که احمد مرادی به ایران برگشت بدون زن و بچه اش! احمد شبانه به پایگاه می رود و قبل از اینکه 45روزش تمام شود، درخواست پرواز می کند. ما یک قانونی داریم که اگر از آخرین پروازمان بیشتر از 45 روز بگذرد، نیاز به رِفرِش کُورس دارد (یعنی خلبان باید یک راید به همراه استادخلبان پرواز کند.) احمد مرادی می خواست قبل از 45 روز برسد. آن موقع خلبان هم کم داشتیم بنابراین با درخواست پرواز او موافقت می شود. الان هم اینطور است که اسامی را از پایگاه به تهران می فرستند و بعد از تایید تهران، خلبان حق پرواز دارد. احمد مرادی از این کانال هم عبور می کند و می آید پای پرواز با جناب «حسن نجفی» که کابین عقب او بود. دو هواپیمای اول مورد تایید قرار نمی گیرد و هواپیمای سوم هم چون «فینیکس» نداشت، خود احمد یک ایرادی از آن می گیرد و کنار گذاشته می شود. هواپیمای چهارم «فینیکس» داشت. هواپیما چند دقیقه بعد از ورود به منطقه و انجام سوخت گیری آماده می شد تا به ارتفاع 40 هزار پایی برود و از منطقه هم دور می شود و در این بین رادار هم دو سه مرتبه او را صدا می کند اما او جوابی نمی دهد. ساعت حدود 4 بعدازظهر من در دفتر خودم در تهران بودم که تلفن پست فرماندهی زنگ زد و من را خواستند. وقتی به پست فرماندهی رسیدم گفتند که یک F14 دارد می رود. در تهران و کلا در پست های فرماندهی اینطور است که یک سری چپ نویس برابر اطلاعاتی که می گیرند تمام مسیر را بر روی یک صفحه شیشه ای می نویسند و مسیر لحظه به لحظه هواپیما در آنجا مشخص است و ما از این طرف این اطلاعات را می بینیم. احمد مرادی شروع می کند یک اسم رمزی را به نام «محمد» صدا می کند. چند بار این اسم را صدا می زند تا نهایتا حوالی مرز «محمد» جواب داده و با هم صحبت می کنند. اینجا کابین عقب، شک می کند که این «محمد» کیست؟ چون این اسم در کدهای آنها نبود. بعد متوجه می شود هواپیما در ارتفاع 40 هزار پایی است و هیچ کاری هم نمی توانست بکند و اگر هم از این ارتفاع بیرون می پرید، با آن سرعت هواپیما معلوم نبود زنده بماند. مرادی هم می دانست که با این سرعتی که دارد، هیچ هواپیمایی به او نمی رسد و حتی اگر اسکرمبل هم بلند کنند تا بخواهد به منطقه برسد مرز را رد کرده است اما به هر حال از 3 پایگاه همدان، تبریز و دزفول اسکرمبل بلند شد. همزمان که هواپیمای مرادی به سمت مرز می رفت، 2 فروند سوخوی عراقی هم از آن طرف نزدیک می شدند. اینجا رادار به اشتباه افتاد و فکر می کنند که او برای زدن سوخوها می رود و برای همین است که جواب نمی دهد. درست در نقطه مرزی، سوخوهای عراقی دور می زنند و حتی وارد فضای ایران می شوند و درست پشت F14 قرار می گیرند. اینجا «محمد» با سوخوها هم در تماس است و همه اینها ضبط شده است و من خودم اینها را گوش می دادم. در سیستم شرقی (آنچه که ما در جنگ و حتی بعد از آن دیدیم) این کنترل زمینی است که به خلبان می گوید چه کار بکند و حتی کجا بمب بریزد و یا درگیر شود و خلبان هیچ اراده ای از خود ندارد و مثل ما نیست که خلبان تصمیم گیرنده باشد. مگر اینکه که موردی باشد و رادار زمینی به من بگوید مثلا این هواپیما خودی است تا نزنم. اما در اینجا سوخوهای عراقی پشت سر F14 قرار گرفتند، مرز را هم رد کردند بدون اینکه رادار زمینی هیچ صحبتی کند. لیدر عراقی ها که یک سرگرد است جای خود را با شماره دو عوض می کند و شماره دو که «ستوان یک» است لیدر می شود. اینجا بود که برخی گفتند هواپیمای F14 را زدند و افتاد. دو ساعت بعد از این قضیه، دستوری آمد که یک تیم متشکل از افرادی که نام آنها هم گفته شده بود به اصفهان بروند و موضوع را بررسی کنند. علاوه بر این، گفته بودند که فلانی (یعنی من) هم به صورت مجزابررسی کرده و نتیجه را به دفتر فرماندهی کل قوا اعلام کند. من به خاطر مسئولیتی که در امور ایثارگران داشتم، جدا از کاری که اداره دوم ارتش می کرد، یک سیستمی در مرز درست کرده بودم برای جمع آوری اطلاعات از سیستم های ارتباطی عراق بین فرماندهی و مرکز اردوگاه اسرا و هر ارتباطی که برقرار می شد ما آن را داشتیم و ضبط می کردیم. در آن سیستم، ما ضبط کردیم که در ساعت 4 و 10 دقیقه و یا 4 و ربع، آقای احمد مرادی که می گویند هواپیمایش را زدن، مثل کسی که همین الان از حمام بیرون آمده، با موهای شانه کرده و تمیز، خیلی شیک و بدون کمترین زخم و مشکل آمده و مصاحبه کرده است. خلاصه آن تیم که سرهنگ عباس عابدین (معاونین فرمانده نیرو) مسئولیت آن را برعهده داشت، بررسی هایش را کرد و همه متفق القول گفتند که هواپیمای F-14 خورده است اما نتیجه برای من مشخص بود. من از روی نوار برایشان توضیح دادم و گفتم که این هواپیما می آید در این نقطه و در فلان مختصات، هواپیماهای عراقی جا عوض می کنند و شماره دو جلو قرار می گیرد. بعد از 5 یا 6 ثانیه می گوید که چرا نمی زنی و شماره دو می گوید الان می زنم و بلافاصله می گوید زدم و موشک را از فاصله 10.5 کیلومتری در ارتفاع 32هزار پا از پشت F14 شلیک می کند؛ در حالی که هم سوخوها و هم تامکت در حال کم کردن ارتفاع هستند و هیچ صدایی هم از رادار کنترل زمینی عراق شنیده نمی شود. 18 ثانیه بعد، کنترل رادار زمینی عراق می گوید هواپیمایی که زدید چه بود؟ هواپیمای عراقی می گوید اجازه بدهید تا ببینم. 14 ثانیه طول می کشد تا برسد به هواپیمایی که مثلا 18 ثانیه قبل آن را زده بود. نگاه می کند و می گوید F14 است. خیلی عذر می خواهم، هر نادانی هم که باشد شک می کند که مگر این موشکی که شما زدید با پا راه رفته که اینقدر طول کشیده که شما قبل از برخورد آن بروید و مدل هواپیما را ببینید؟ بعد یکی از سوخوها اعلام می کند که سوختش کم شده و می خواهد فرود اضطراری کند. بلافاصله هردو هواپیما به زمین می نشینند در صورتی که قاعدتا آن هواپیمایی که سوختش کم بوده باید بنشیند و هواپیمای دیگر معمولا به پایگاه خودش برمی گردد. اما اینجا هردو با هم می نشینند و F-14 هم وسط آن دو است. ما هر چه اینها را به آقایان گفتیم قبول نکردند. من برگشتم تهران و در راه هم گزارشم را نوشتم و گفتم که تا 24 ساعت آینده گزارش تکمیلی را خواهم داد. درواقع این ماجرا با هماهنگی بین CIA و استخبارات عراق صورت گرفت و صدام یک بازی قمار دو سر بُرد برای خودش درست کرده بود. با روس ها هم بسته بود که قطعات F-14 را به آنها بدهد و مجوز Mig-29 را بگیرد چون شوروی در یک مقطعی پشتیبانی خودش را قطع کرد و حتی قرارداد Mig-29 را هم معلق گذاشته بود. بنا بر اطلاعاتی که ما کسب کردیم، تمام تجهیزات F-14 که بصورت باکس است، به محض نشستن در آمده و تجهیزات مشابه جایگزین آنها می شود و موشک ها هم عوض شد. سپس این تجهیزات با چند خودرو -که ما حتی شماره پلاک آنها را هم داشتیم- به کویت منتقل می شود. از آن طرف یک لاشه F-14 هم از کویت آوردند و آن را رنگ کردند و به عنوان هواپیمای مورد اصابت قرار گرفته ایرانی در یکی از شهرهای عراق به نمایش می گذارند. اینجا من پیشنهاد دادم که ظرف همان روز مشخصات و اطلاعات کلیه آن تجهیزات و حتی موشک های این هواپیما با شماره سریال های آنها از طریق مبادی ذیربط سیاسی به دست آمریکا برسد و اعلام شود که هر کدام از اینها بیاید در دادگاه لاهه ما قبول نخواهیم کرد چون این قطعات در اختیار خود شماست و شما بدلش را به روس ها داده اید. عین همین نامه را 48 ساعت بعد به سفارت سوئیس تحویل دادند و بعد هم هیچگاه خبری از شکایت در دادگاه لاهه نشد. بعدها هم که قرار شد اسرا آزاد شوند، من چون مسئول امور اسراء و نماینده ارتش در تیم مذاکره کننده آزادی آنها بودم، رفتم و در ابوغریب جناب نجفی (کابین عقب مرادی که اسیر شده بود) را دیدم و از او هم سوال کردم. * عاقبت مرادی چه شد؟ بعد از 6 ماه از این ماجرا، یک روز با من تماس گرفتند و گفتند یک نفر می خواهد بیاید شما را ببیند. فیلمی برای من گذاشتند و گفتند این خانم را می شناسی؟ دقت کردم و گفتم بله این خانم احمد مرادی است. پرسیدند نفر کناری او را هم می شناسی؟ نگاه کردم. همین که آن شخص (که مرادی بود) به سمت دوربین می آمد، یکدفعه به ضرب گلوله کشته شد. * کجا؟ آلمان یا سوئیس بود. ** نامه آزادی جلیل زندی را از آیت الله خامنه ای گرفتیم * یک ماجرای دیگر هم موضوع حکم اعدام جلیل زندی است. اصلا چطور شد که این حکم را برایش صادر کردند؟ اشکال از آقای طحانی بود که از قبل با جلیل مشکل داشت. البته ایشان (طحانی) هرچند از افراد قدیمی بود اما از وقتی به عملیات آمد با خیلی ها از جمله خود من مشکل پیدا کرد. یک روز ساعت 4 بعدازظهر به جلیل گفته بودند با هواپیمای بونانزایی که هیچی هم نداشت، بلند شود برود بوشهر، هوا هم خراب بوده. جلیل زندی می گوید یک نفر باید با من بیاید و قبول نمی کند که تنهایی برود. طحانی هم می گوید بنویس که نمی روی. جلیل هم می نویسد و البته دلایل خودش را هم در نامه ذکر می کند. خب زمان جنگ بود و تمرد از دستور، جرم است. برای همین ساعت 8 شب می روند در خانه جلیل و او را بازداشت می کنند. عباس بابایی هم آن موقع فرمانده پایگاه بود که با هم کمی مشکل داشتیم. در واقع از وقتی آقای معین پور فرمانده نیرو شد (هرچند هیچوقت مقبولیت عمومی پیدا نکرد) یک تیمی به عنوان هیات فرماندهی و مشاورین فرماندهی تشکیل شد که یکسری از آقایان همافرها بودند. اینها آمدند و تمام فرماندهان پایگاهها را عوض کردند و یک سری افراد جوان را گذاشتند سر کار. این وقایع درست همزمان شد با شهادت برادرم که من هم درگیر آن ماجرا بودم. همان روزها من را خواستند. بعداز سوم برادرم رفتم دیدم به همه ازجمله خود من درجه دادند و عباس بابایی هم شده بود فرمانده پایگاه هشتم شکاری و من هم جانشینش. ولی من قبول نکردم و گفتم این درجه نیست که پایگاه را اداره می کند، افراد باید تجربه داشته باشند. این حرف ها شد نقطه سیاه در پرونده من و اختلاف من و بابایی هم از اینجا بود. عباس گفت تو نمی خواهی با من کاری کنی، ولی من گفتم اینطور نیست، من این سیستم را قبول ندارم. نه آقای معین پور را قبول دارم و نه این طرز فکر را. البته این را هم بگویم که عباس بابایی را همه قبول داشتند و من هم با او مشکل شخصی نداشتم. فقط می گفتم او چرا به یک سری از همافرها اعتماد کرده که در میان آنها برخی دنبال اهداف خاص خودشان بودند. * جلیل زندی چه شد؟ جلیل را برده بودند زندان و من هم با عباس قهر بودم. یک روز آقای جاویدنیا زنگ زد به من و گفت بیا اصفهان. تو تنها کسی هستی که می توانی با عباس صحبت کنی. بعد از ظهر بود که ما رسیدیم ولی صحبتهایمان نتیجه نداد و من برگشتم تهران. مرحوم جلیل زندی نفر اول ایستاده از راست یک روز نشسته بودم که دیدم (هاشم) آل آقا تماس گرفت و گفت اوضاع جلیل خوب نیست و کاری هم نمی شود کرد. با جناب افغان طوعی -که آن موقع فرمانده ما بود- رفتیم بنیاد (شهید) و یک جلسه با آقای کروبی گذاشتیم و ایشان هم مستقیم با امام(ره) صحبت کرد. من هم بلافاصله رفتم و نامه ای را برای آقای خامنه ای که آن زمان رئیس جمهور بودند گرفتم. شب عید (اگر اشتباه نکنم مبعث) بود. آقای خامنه ای هم نامه دستور آزادی جلیل دادند و حسن (افغان طلوعی) هم بلافاصله حرکت کرد به سمت اصفهان و صبح جلیل از زندان آزاد شد. * بدون مزایا و درجه بازنشسته شدم * به عنوان سوال آخر بفرمایید چندتا فرزند دارید و کی بازنشسته شدید؟ من 3 تا پسر دارم. پسر اولم متولد 55 و هم خودش و هم خانومش دندانپزشک هستند و یک فرزند هم دارند. پسر دوم هم آقا ثمین مهندس صنایع است و متولد 58 که ایشان هم یک فرزند در راه دارد. پسر سومم هم که مهندس آرشیتکت است و تازه درسش تمام شده، متولد 67 است. آخرین پرواز بنده هم یک ماه قبل از بازنشستگی در زمستان سال 78 بود. البته من با آقای «بقایی» (فرمانده وقت نیرو) جر و بحثم شد و بنا به دلایلی، دیگر تمایل به ماندن نداشتم و حتی دو سه ماهی هم سرکار نرفتم. نهایتا 3، 4 سال طول کشید تا ما را بدون هیچ مزایا و ارتقاء درجه بازنشسته کردند. * ممنون بابت وقتی که در اختیار ما قرار دادید.
شنبه ، ۲۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها