تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835151391
اولین مصاحبه بهروز وثوقی /پرسپولیسی بودم به خاطرحجازی طرفدارآبی ها شدم
واضح آرشیو وب فارسی:ورزش جهان: ر آرشیو رسانه های نوشتاری ایران، تصاویر زیادی از بازیگر نقش قیصر کنار زنده یاد ناصر حجازی به چشم می خورد اما بهروز وثوقی با وجود اینکه با یکی از اسطوره های فوتبال ما رفاقت داشته، هرگز مصاحبه ورزشی انجام نداد. این طلسم و تابوی گفت وگو با وثوقی اسفندماه امسال شکسته شد و حال آنچه در پی می آید اولین مصاحبه ورزشی بازیگر نقش قیصر است که به عنوان هدیه نوروزی ورزش و تصویر تقدیم شما می شود. * شما در 78 سالگی از صحت و سلامت کامل جسمانی برخوردارید و می دانیم که ورزش جز مهمی از برنامه روزانه شماست. می خواستم بدانم آیا قبل از ورود به سینما و کار حرفه ای نیز ورزش می کردید؟ بله. من از زمانی که خودم را شناختم همیشه عاشق ورزش بودم و با ورود به دبیرستان و دوره نوجوانی ورزش را به شکل جدی دنبال می کردم. یعنی علاوه بر ورزش های آمادگی جسمانی و برای سلامتی، به ورزش حرفه ای و جدی نیز می پرداختم. * به طور مشخص می فرمایید در چه رشته هایی فعال بودید؟ برای سلامتی پیاده روی و کوهنوردی می رفتم. با ورود به دبیرستان به رشته های دیگر علاقه مند شدم مثل تنیس، شنا و بعضی رشته های دو و میدانی که می گویند مادر ورزش هاست. البته من عضو تیم بسکتبال مدرسه هم شدم و در مسابقات قهرمانی کشور مدارس به مقام سوم رسیدیم. من حتی تا کاپیتانی تیم بسکتبال مدرسه هم بالا آمدم. * چه جالب! جوانان امروز شاید ندانند که در دهه های 20 و 30 ما مسابقات باشگاهی یا لیگ به شکل امروزی نداشتیم و مسابقات مدارس هسته اصلی ورزش در کشور بود. حتی تیم های ملی فوتبال، والیبال و بسکتبال نیز پس از همین مسابقات تشکیل می شدند و ستاره های مسابقات مدارس به عضویت تیم ملی درمی آمدند. بله، آن زمان خیلی از ملی پوشان فوتبال و بسکتبال و والیبال و سایر رشته ها از مدارس انتخاب می شدند. * در بین هم تیمی ها یا هم دوره ای های شما در آن زمان کسی بود که به تیم ملی در رشته خود دعوت شود؟ اگر هم بود من الان به خاطر ندارم. صحبت از درست 60 سال پیش است. * بله، سال های 1333 تا 1335 که نه تلویزیونی بود و نه مطبوعات و آمار درستی هم از تیم های ملی متأسفانه باقی نیست. همین قدر می دانیم که بزرگانی مثل همایون بهزادی، شیرزادگان، حبیبی و… از مسابقات مدارس به سطح ملی رسیدند و فقط کشتی مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی داشت. شما با ورزشکاران رفت و آمد و صمیمیت داشتید؟ به آن شکل که خیلی صمیمی باشیم و همیشه کنار هم خیر. من سرم به درس و مدرسه گرم بود و بعد هم که وارد سینما شدم معمولاً فرصتی برای رفت و آمد و کارهای متفرقه نداشتم. * فوتبالی های قدیمی می گویند شما طرفدار تیم آبی پوش پایتخت بودید! درست است؟! من اتفاقاً پرسپولیسی بودم(!) ولی بعد به خاطر «ناصر» تمایلم به تیم رقیب بیشتر شد. مرحوم «ناصر حجازی» تنها فوتبالیستی بود که من خیلی به او نزدیک بودم و وقتی تیم فوتبال هنرمندان تشکیل شد، او نقش کاپیتان و مربی را برایمان ایفا می کرد و همین دلیلی شد برای روابط صمیمانه تر ما که همیشه ادامه داشت. من هنوز باور نمی کنم ناصر عزیز از بین ما رفته… * به جز حجازی فوتبالیست دیگری را نمی شناختید؟ منظورم از نزدیک است. زنده یاد عزیز اصلی که در فیلم «خداحافظ تهران» هم بازی کرد را می شناختم. البته من فوتبال را دوست داشتم و تا جایی که می شد دنبال می کردم ولی دوستی و صمیمیتی با فوتبالیست ها در زندگی شخصی نداشتم. * جالب است که رنگ تیم محبوب تان هم تغییر کرده! خب رفیق بودیم با ناصر. این اتفاق هم یواش یواش افتاد و ناگهانی نبود. * برای تماشای مسابقات فوتبال به ورزشگاه هم می رفتید؟ بله. آن زمان که تلویزیون فوتبال پخش نمی کرد. هرکسی مثل من علاقه مند بود باید به ورزشگاه می رفت. یادش بخیر امجدیه، واقعاً خاطرات بسیاری از تماشای مسابقات فوتبال در ورزشگاه پیر تهران دارم. بعدها در دهه 50 هم استادیوم یکصدهزار نفری ساخته شد که البته چون درگیر سینما بودم، دیگر کمتر فرصت می شد به ورزشگاه بروم. * یک مسابقه مشخص که در ذهن تان مانده باشد؟ تا قبل از اینکه در سینما سرم خیلی شلوغ شود، مسابقات بیشتری را می رسیدم، بروم ولی بعدها دیگر واقعاً فرصت نبود و فقط مگر مسابقه ای از نظر ملی خیلی مهم می شد. مثل سالی که به جام جهانی رفتیم و دیدار برابر استرالیا که ایران برد. * چهارم آذر 1356 در آزادی که با گل غفور جهانی استرالیا را بردیم و به جام جهانی 1978 صعود کردیم. گفتی خاطره، یک ماجرا یادم آمد. زمانی که سر فیلمبرداری فیلم «ممل آمریکایی» بودیم، صحنه ای بود که من می روم تماشای فوتبال و بعد در جریان بازی می آیم قالپاق ماشین ها را در پارکینگ می دزدم. وقتی رفتیم بین مردم، با اینکه مسابقه حساسی بین دو تیم بود و قرار هم نبود کسی متوجه ما شود، ناگهان مردم فهمیدند و به جای دو تیم و بازیکنان شروع کردند مرا تشویق کردن! *دو دوره هم در سال های 1347 و 1355 جام ملت ها در تهران برگزار شد که قهرمان شدیم، این بازی ها را هم می دیدید؟ الان نیم قرن گذشته و من خیلی جزئیات را به خاطر ندارم اما یادم هست هر زمان پای بازی با تیم های خارجی وسط می آمد من برای تیم ملی به ورزشگاه می رفتم. * اشاره به فیلم «ممل آمریکایی» کردید. می دانید که از بازی مشهور «6 تایی» هیچ فیلمی نمانده و عده ای می گویند شما در آن بازی به ورزشگاه رفته بودید و فیلمبرداری کردید. نه. آن دیدار را که پرسپولیس 6 بر صفر برد به یاد دارم و فیلم ممل آمریکایی سال بعدش بود. البته آن روز هم ورزشگاه پر بود و اگر اشتباه نکنم روزی که برای فیلمبرداری با زنده یاد شاپور قریب به امجدیه رفتیم بازی «دربی» هم بود ولی نه آن دربی معروف. * در فیلم کندو شما یک کشتی گیر بازنشسته هستید و صحنه های کشتی گرفتن شما هست که به شدت واقعی است. خودتان کشتی گیر بودید یا فقط برای این فیلم تمرین کردید؟ من هم مثل هر ایرانی دیگر عاشق کشتی بودم و هستم ولی خودم هرگز کشتی گیر نبودم. البته برای تماشا به سالن های کشتی هم می رفتم و برای آن فیلم مرحوم فریدون گله یک مربی کشتی آورد که حالا اسمش را به خاطر ندارم ولی ایشان به من آموزش دادند. من یا نقشی را قبول نمی کردم و یا اگر قبول می کردم محال برود سرسری بگیرم. می رفتم تحقیق ودر کشتی هم می دانید فن های به خصوص هست که باید بلد باشی. * بله و به همین دلیل تخصصی بودن معمولاً بازیگران از بدل در این نوع صحنه ها استفاده می کنند. من باید خودم بازی می کردم. هر چه نقش سخت تر بود، بیشتر سر ذوق می آمدم و انرژی می گذاشتم. * حتی برای یک صحنه چند ثانیه ای؟ حتی یک نما. یک فریم. * به یاد دارید چه فنونی را یادتان دادند؟ بله. یک دست و یک پا، زیر یک خم و دو خم چرا که در آن صحنه ها باید با حریف واقعاً کشتی می گرفتم و فن می زدم. * چقدر با استعداد بودید که ظرف سه روز یاد گرفتید! البته بدن من به خاطر ورزش مداوم آماده بود و فقط باید فن یاد می گرفتم. ضمناً عاشق کشتی هم بودم و خیلی به تماشای مسابقات می رفتم. * یادتان هست برای چه مسابقاتی به سالن رفتید؟ یک دوره مسابقه جهانی که در تهران بود و من به خاطر تختی رفتم. مسابقات جهانی و رقابت با بزرگان جهان را می رفتم. * با مرحوم تختی از نزدیک هم برخورد داشتید؟ بله، دو بار، آنقدر او را دوست دارم که هنوز هم جزئیات آن دو ملاقات کاملاً یادم هست. یک بار در سالن مسابقه مهمی بود و من هم مثل همیشه برای تماشا رفته بودم که ناگهان دیدم ولوله ای در سالن برپا شد. نگو تختی وارد سالن شده بود و مردم یک صدا تشویقش می کردند. یادم هست رفتم جلو و با او دست دادم و بعد اجازه گرفتم او را ببوسم. واقعاً پهلوانی بود تختی. بار دوم هم او را سر چهار راه خیابان دیدم. زلزله بوئین زهرا آمده بود و تختی راه افتاده بود از جنوب شهر به بالا و برای زلزله زدگان پول جمع می کرد. * چه جالب. سر چهار راه ولی عصر شما هم بوده اید؟ یادم هستم پشت فرمان ماشین بودم. تختی یک کلاه شاپو سرش بود و بارانی تنش. زد به شیشه، شیشه را دادم پایین کلاهش را درون ماشین گرفت و گفت برای زلزله زده هاست من هم چنان از دیدنش هول کرده بودم که هر چه داخل جیب هایم بود ناخودآگاه ریختم دورن کلاهش! * برای تماشای سایر ورزش ها هم به سالن می رفتید؟ اگر فرصت می کردم بله. یادم هست حتی برای تماشای بسکتبال و پینگ پنگ هم رفته ام. آقای احتشام زاده مسابقه مهمی داشت و آن روز من برای تشویق رفتم. البته همان طور که گفتم من از سال 1345 به بعد خیلی سرم شلوغ بود و معمولاً فرصت فراغت نداشتم اما همین که فرصتی پیش می آمد برای تماشای مسابقات می رفتم. * در خیلی فیلم ها آمادگی جسمانی شما کاملاً مشهود است. به طور مشخص حرفه ای ورزش می کردید؟ آمادگی جسمانی شرط اولیه بازیگری است. البته تمام مردم دنیا در تمام مشاغل باید برای حفظ سلامتی ورزش کنند ولی برای یک بازیگر ورزش واجب است. چه از نظر فیزیکی که شما باید بتوانید در صحنه های مختلف بدوید یا اکشن داشته باشید و چه از نظر ذهنی که بازیگر ورزشکار بهتر می تواند تمرکز کند و در اجرای هر نقش و هر صحنه موفق تر است تا کسی که آمادگی جسمی ندارد. از همه این ها که بگذریم، تناسب اندام برای هر چهره مشهوری لازم است. * دقیقاً. بازیگران بزرگی هستند که با افزایش وزن کارایی خود را از دست داده اند. البته گاهی شما برای ایفای یک نقش خاص وزن خودتان را بالا می برید مثل کاری که «رابرت دنیرو» برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» مارتین اسکورسیزی کرد و اسکار هم گرفت اما من وقتی با خود دنیرو صحبت می کردم و پرسیدم برای برگشتن به وزن عادی چه کار کردی؟ او گفت 30 کیلو با خوردن اضافه کردم و فقط با ورزش به وزن قبلی برگشتم. یعنی رژیم های غذایی و دارو و… هیچ کدام به اندازه ورزش مؤثر نیستند و حالا بحث سلامت هم جای خود. * شما هنوز هم مرتب ورزش می کنید؟ بله. من هر روز صبح بدون استثنا یک ساعت پیاده روی دارم و 4 روز در هفته نیز عصرها به باشگاه بدنسازی می روم و برنامه ای مطابق با سن و سالم دارم که تحت نظر مربی انجام می دهم. الان الحمدلله در این سن از سلامت کامل جسمانی برخوردارم که آن را مدیون ورزش هستم. * رقابت های ورزشی ایران و جهان را نیز دنبال می کنید؟ تا جایی که از تلویزیون پخش شود. البته مسابقات مهم مثل زمانی که ایران به جام جهانی رسید یا کشتی گیری به فینال مسابقات جهانی و المپیک می رسد را سعی می کنم هرجور هست ببینم. * شما در ایران هم خیلی اهل مصاحبه نبودید. تا الان هیچ وقت مصاحبه ورزش کرده اید؟ نه، این اولین مصاحبه ورزشی من است. آن زمان در ایران مطبوعات زیاد نبودند و صفحات محدودشان هم صرفاً برای خود ورزش بود. من هم سرم شلوغ تر از آنی بود که بخواهم صحبت کنم. البته اعتقاد داشتم هنرمند باید با کارش و روی صحنه حرفش را بزند نه در صفحات روزنامه و با زبان! * سینما هم مثل ورزش می تواند باعث ایجاد نشاط و غرور ملی شود؟ چرا نتواند؟ صد درصد همین طور است. البته من چون دور از ایران هستم نمی دانم موفقیت های سینمایی چه اثری در تولید نشاط ملی دارند ولی از نظر غرور اظهر من الشمس است. همین الان هر زمان فیلمی از ایران جایزه ای می گیرد یا اکران می شود همه احساس غرور می کنند و در آمریکا من بارها شاهد این حس و غرور بوده ام. * چرا مرم ورزشکاران و ستاره های سینما را دوست دارند؟ چون در همه جای دنیا ورزش و سینما محبوب هستند و تقریباً همه آنها را دوست دارند. در ورزش و سینما شهرت و ثروت هست و عده ای فکر می کنند رسیدن به موفقیت در این عرصه ها نیز آسان است اما وقتی وارد کار شوی می فهمی چقدر تخصصی و سخت است و کار هرکسی نیست. ورزش و سینما می توانند شما را به اوج برسانند ولی نه به آسانی و بدون ریاضت. * ورزشکاران زیادی وارد سینما شدند ولی شاید به همین دلیل بود که غیر از مرحوم فردین دیگر کسی موفق نشد. اول اینکه عده ای از اساس دوست ندارند ورزشکار را در سینما یا موسیقی ببینند. حالا از اینکه بگذریم می رسیم به همان که گفتم خیلی ها فکر می کنند بازیگری آسان است. کاری ندارد که لباس خوشگل می پوشی و مشهور و پولدار می شوی ولی وقتی وارد کار می شوند می بینند چه سخت است. حتی عده ای دو، سه فیلم هم دوام می آورند ولی بعد محو می شوند چون علاوه بر استعداد، تلاش و زحمت هم می خواهد که اگر عاشق نباشی دوام نمی آوری. مرحوم فردین استثنا بود. اولاً اینکه ایشان وقتی کشتی را کنار گذاشت به سینما آمد و حضور همزمان در هر دو عرصه نداشت. ایشان را استاد ناصر ملک مطیعی کشف کرد که استعداد بازیگری دارد. صورت زیبایی هم داشت که به درد بازیگری می خورد ولی همه این ها را با هم، دیگران هم داشتند که موفق نشدند. فردین موفق شد چون جوهره این کار را داشت و مثل همه ما در آن زمان رفت دنبال یادگیری تا موفق و ماندگار شود. عشق و پشتکار لازمه پیشرفت است که هرکسی ندارد. * با اینکه ورزش مثل سینما مورد علاقه و توجه مردم است ولی تعداد فیلم های موفق که از روی قصه های ورزشی ساخته شده زیاد نیست. چرا؟ شرط اول موفقیت در سینما داشتن داستان خوب است. اگر قصه درست نباشد، از بهترین بازیگر و کارگردان کاری ساخته نیست. در مرحله بعدی برای یک قصه خوب باید بازیگر خوب انتخاب کنی و کارگردان و تهیه کننده نیز باید کارشان را بلد باشند. اگر می بینید با وجود محبوبیت فوتبال یا کشتی تاکنون فیلم موفقی با محوریت این رشته ها نداشته ایم به این دلایل است که هیچ وقت قصه و عوامل خوب با هم جور نشده اند. * شما هرگز در فیلم های ورزشی بازی نکردید. باتوجه به علاقه تان به ورزش واقعاً عجیب است. چون هیچ وقت پیشنهاد نداشتم. البته اگر نگاه کنید در سینمای آن روزگار تعداد فیلم ها با مضمون ورزش خیلی زیاد نیست و من هم برای انتخاب هایم، اولویت هایی مثل قصه و مسائل دیگر داشتم که هیچ وقت در میان پیشنهاداتم نبود. * ممنون که این فرصت را به ما دادید. پیشاپیش سال نو را هم به شما تبریک می گوییم. من هم از شما سپاسگزارم و سال خوبی برای تمامی هموطنانم آرزو می کنم. موفق باشید.
پنجشنبه ، ۲۰اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ورزش جهان]
[مشاهده در: www.allsports.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها