محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802360228
پرستویی: جشنواره دیگر بهار سینمای ایران نیست/ سیمرغ؟! آن هم از نوع مصلحتی اش! مال شما!
واضح آرشیو وب فارسی:زنجانم: استاد پرویز پرستویی گفت: من امسال دوباره که نه، چند باره سیمرغ گرفتم و از این بابت خوشحالم، اما اگر تصور می کنید که حلاوت این برد را زیر دندان احساس می کنم، سخت در اشتباهید!به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ در مراسم تجلیل از چهار دهه فعالیت هنری «پرویز پرستویی» که در خبرگزاری فارس برگزار شد، پرویز پرستویی ضمن تشکر از اهالی رسانه و هنر به قرائت متنی که خود نوشته بود، پرداخت که متن کامل آن در ادامه می آید: بنام آن یگانه نقش آفرین عالم هستی من مرد صحنه و دوربین و نور و صدا هستم، حالا دیگر می شود حدود نیم قرن که خاک صحنه را می خورم. اما، باور کنید که هنوز گریزانم از ایستادن در مقابل شما و ژست سخنرانی را به خود گرفتن… سپاسگزارم از این دعوت، ممنونم از این مراسم، قدردانی می کنم از دست اندرکاران، اما هر کسی که روحیات مرا بشناسد، می داند که چقدر از این بزرگداشت ها و تقدیر و تشکر ها گریزانم… راستش با خود می اندیشم که کاری نکرده ام که نیاز به قدرشناسی داشته باشد… اعتقاد قلبی من بر این است که قدرشناسی واقعی، باید از کسانی انجام شود که باعث شدند ما دیده شویم. وگرنه ما جز ادای دین ،کاری از دست مان برنیامده است. لااقل در مورد خودم که این احساس را دارم. به همین دلیل، از فرصتی که به دستم داده اید، برای تشکر از کل مجموعه استفاده می کنم. تشکر از اهل رسانه، تمامی کسانی که قلم می زنند و هدف شان پیش برد و اعتلای فرهنگ جامعه است. تشکر از کسانی که دغدغه هنر و هنرمند را دارند و می دانند که راه اوج گرفتن یک فرهنگ، از مسیر هنر می گذرد. تشکر از کسانی که گاهی به قدردانی از هنرمندان می اندیشند؛ هرچند که پرویز پرستویی ترجیح می دهد که آن هنرمند نباشد… چه بگویم؟ سخن از جشنواره فجر است دیگر. از عید صوری سینما! از روزهایی که همه هستند… ما، شما … همه … روزهایی که هنرمندان به دیدوبازدید یکدیگر می روند، عملکرد یک ساله خود را عرضه می کنند و قضاوت را به قاضیان این عرصه و نیز به تماشاچیان می سپارند، هدفی عالی و متعالی، بزرگ و شایان ستایش. خیلی قشنگ است، نه؟ نه! دیدید که قشنگ نبود. تحلیل های عجیب و غریب و بی دلیل و مدرک را شنیدید… چیزی که مایه آزار شد، حاشیه های جشنواره .و اینک سوال بزرگ این است که چرا جامعه دچار چنین بیماری مهلکی به خصوص در بخش فرهنگ شده است؟ چه شده که ما رسالت خود را گم کرده ایم؟ و فقط به قلع و قمع کردن یکدیگر می اندیشیم! به کدامین دلیل، اصل، گم شده و افترا و انتقاد بی پایه و اساس، جای آن را گرفته است؟ یادم می آید که ما یک شرح وظایف داشتیم، کار برای مردم. تلاش برای رضایت آنها. رویای سینمای خوب و باکیفیت … ولی آیا پای این شرح وظایف ایستاده ایم؟ ایا تمام هم و غم مان را برای حصول به این اهداف صرف کرده ایم؟ … نه! ما شرح وظایفمان را فراموش کردیم … به کلی … ما دوست داشتیم پای تلویزیون بنشینیم و مراسم اسکار را نگاه کنیم، ولی وقتی کارگردان کشورمان، اصغر فرهادی عزیز، برایمان اسکار آورد، قدر دانستیم؟ نه! ما طوری از کنارش گذشتیم که انگار آبی از آب تکان نخورده است. بنا بود که ما پل از ارتباطی بین مردم و هنر باشیم. ما! همه در یک جبهه و در یک صف! و آیا این کار را کردیم و دیگر می کنیم؟ نه! ما همدیگر را بی ارزش می کنیم. تلاش های یکدیگر را به استهزاء می گیریم، مخصوصاً اگر تریبون به دست مان بدهند! و درست همین جاست که تصویر ذهنی مردم از هنر و هنرمند، فرو می ریزد و دیگر نتیجه گیری خوبی از عملکردها نمی شود… جشنواره دیگر بهار و عید سینما نیست، دیدوبازدید کجا بود؟! یک تریبون است که افراد بعضا فاقد صلاحیت، پشت آن نشستند و اسب خود را می تازند و هزار افسوس که نمی دانند این اسب، سبزه زار فرهنگ کشور را زیر پا لگدمال می کند و دود این نابودی، به چشم خود آنها هم خواهد رفت… قاضیان سینمای ما یادشان رفته که کار اصلی شان چیست… من امسال دوباره که نه… چند باره سیمرغ گرفتم و از این بابت خوشحالم، اما اگر تصور می کنید که حلاوت این برد را زیر دندان احساس می کنم، سخت در اشتباهید! مگر می گذارند؟ مگر گذاشتند؟ تریبون داران ،هنوز عرق جبین ما خشک نشده، داد سخن دادند که حاتمی کیا چنین است و چنان. بادیگارد، چنان بود و چنین …و پرستویی را به مصلحت سیمرغ بخشیدند… به من! پرویز پرستویی که در فرایند ساخت فیلم «بادیگارد» از وجودم مایه گذاشتم و از سه نقطه جسمم، دچار نقص عضو شدم! که البته منتی بر سر کسی نیست. خودم خواستم که برای لمس روح و روان مخاطبم، از روح و روان و جسمم مایه بگذارم، اما سیمرغ مصلحتی اصطلاحی که امسال آن را اختراع کردند، داستان دیگری است و کمی وجدانم را به عذاب می اندازد. اگر سکوت کنم … محض رضای خدا، بگذارید همه در یک راستا و آن هم خدمت به مردم گام برداریم. دست بردارید از گروکشی و انتقادها و برچسب زدن های بی پایه و اساس. نیم نگاهی بیندازید به شرح وظیفه تان. شما آمده اید که متولی فرهنگ و اشاعه دهنده هنر باشید. تریبون وفا ندارد! مردم را دریابید. مخاطبان تشنه سینمای خوب، بازی خوب، فیلمنامه خوب، کارگردان خوب… سیمرغ ؟! بارها گفته ام و می گویم که سیمرغ من که نمی توان روی آن قیمت گذاشت، مهر مردم است. لطفی که به من دارند و کلماتی که گاهی آن قدر داغند که بر دلم مهر می زنند… سیمرغ؟! آن هم از نوع مصلحتی اش؟! مال شما! مال خودتان …. برای من همین کافی است که بدانم مردم مرا در آن نقش، باور کردند یا نه. دوست داشتند یا نه؟ بازی ام بر دل شان نشست یا نه. وقتی فیلم تمام شد، احساس کردند که پرویز پرستویی را بر پرده دیدند یا حیدر ذبیحی را؟ تمام شد… اسمش را نگذارید سخنرانی… بگذارید درد دل! هرچه بود تمام شد… بی آنکه توانسته باشم تمام حرف هایم را بزنم… راستش اصلا انگار گفتنی نیستند حرف هایم… چرایش را نمی دانم… والسلام
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زنجانم]
[مشاهده در: www.zanjanam.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها