محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845859397
فروش سرقفلی پیاد ه روها به دست فروشان
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>دست فروشی که خودسوزی کرد. این جمله مشترکی است که تمام دست فروشان تهران، به خصوص دست فروشان بلوار جمهوری و ولی عصر به زبان می آورند، اگر مهلت هم کلامی با آنها پیدا شود.به گزارش شفا آنلاین ،وقتی بخواهند از حال و روز شب عیدشان حرفی بزنند، حتما یادی از بگیروببندهای مأموران به میان می آورند و بعد، بلافاصله یادی از امیر احمدی می کنند و با احترام، از دِینی که او بر گردن شان دارد، حرف می زنند. خودسوزی امیر احمدی سایه مأموران را از سر دست فروشان برداشته و اینها، برای ادای دِین، کمک می کنند تا هزینه دوا و درمان دست فروش خودسوخته تأمین شود؛ گرچه سایه مأموران فعلا کوتاه شده؛ اما سایه قلدرها و باج گیرها بلند و پایدار است و هر یک به فراخور زور بازو و قدرت اجرائی اش سعی می کند چیزی از دست فروشان بکند؛ دست فروشانی که اگر بگذارند کاسبی کنند، به زحمت خرج معیشت خود را در می آورند. در حقیقت عرضه مستقیم یک کالا در منظر رهگذران یکی از ابتدایی ترین اشکال کسب روزی و درآمد است و به نظر نمی رسد این وضعیت مطلوب کسی باشد که در پیاده روها و در سرما و گرما و بدون سرپناه، کاسبی کند؛ به ویژه با استرس ازدحام جمعیت، وجود سارقان و جیب برها٬ هجوم بی خبر مأموران شهرداری و سایر بلاهای غیرمترقبه. دست فروشان از همه قسمی هستند. از کسانی که اجناس دیگران را می فروشند و به صورت درصدی مزد می گیرند تا مغازه دارانی که برای آب کردن جنس های درجه چندم خود مجبور می شوند کسی را مأمور فروش اجناس به صورت دست فروشی کنند. در میان دست فروشان، کسانی هستند که سال هاست به این کار مشغول اند و به عنوان شغل به دست فروشی نگاه می کنند و کسانی نیز هستند که به یک باره و با بازی روزگار به این ورطه افتاده اند. براساس اظهارات اغلب دست فروشان، درآمدهای روزمره دست فروشی کفایت زندگی روزمره آنها را می دهد؛ البته به شرطی که مأموران شهرداری، کسب وکارشان را مختل نکنند. در این میان برخی از مأموران نیز از وضعیت دست فروشان و جایگاه سازمانی خود سوءاستفاده می کنند. از دیگر سو برخی از به اصطلاح قلدرها هم توانسته اند گوشه ای از بازار دست فروشی را در اختیار خود بگیرند و سرقفلی پیاده رو را بفروشند یا اجاره بدهند. این قلدرها حتی ایجاد نشدن مزاحمت توسط مأمور را نیز تضمین می کنند. در چندقدمی روزنامه، نبش میدان آرژانتین هم دست فروشانی هستند که بشود با آنها گرم گرفت. تقریبا همه کسانی که روزانه در سطح شهر رفت وآمد دارند، مردانی را دیده اند که عطر و ساعت می فروشند. یکی از این ساعت فروش ها که می توان از ظاهر و پوشش او حدس زد از کدام ناحیه است، می گوید با دو برادر، پسرعمویش و چند نفر دیگر از همشهریانش بیش از هزار کیلومتر آمده تا اینجا، در خیابان های شلوغ پایتخت، با دست فروشی، کاسبی کند. وقتی از مبدأ جنس هایش و جایی که آنها را تهیه می کند می پرسم، از جواب دادن طفره می رود اما عاقبت که اصرار می کنم می گوید از شهرستان برایشان می فرستند و اینها کم کم می فروشند و پول جنس را پس می فرستند تا اجناس تازه ای برایشان بفرستند. به گفته این فرد، هم قطاران او روزانه ٣٠، ٤٠ هزار تومان و اگر شانس بیاورند، بالای ١٠٠ هزار تومان درآمد دارند. این افراد چند گروه هستند که با هم سر کار می آیند و با هم برمی گردند. می گوید ما حواسمان به هم هست و به صورت گروهی بساط می کنیم. فروشندگان درصدی دسته دوم دست فروشان را در مترو می توان دید؛ گرچه مسافران مترو تهران به حضور این فروشندگان عادت دارند و حتی جملاتی که اینها فریاد می زنند هم در یاد اکثر متروسواران نقش بسته اما کم وبیش می توان ناراحتی آنها را از حضور این فروشندگان به خصوص در ساعات شلوغ مترو حس کرد. حدود دو ماه پیش، در روزهای اول که طرح برخورد با دست فروشان مترو اجرا شد، دست فروشان یکباره ناپدید شدند اما یکی، دو روز بعد با شگرد تازه ای برگشتند. در دور جدید فعالیت دست فروشان، قطار که به ایستگاه می رسید، آنها هم مثل مردم عادی می ایستادند و به محض بسته شدن در قطار، دوباره راه می افتادند و مدام تبلیغ اجناسشان را در مغز حضار فرو می کردند. جدای از لحن و جملات یکسانی که این افراد برای فروش کالای خود دارند، مشابهت اجناسی که این افراد می فروشند هم، ظن مشترک بودن مبدأ اجناس را تقویت می کند. دست فروشان مترو کمتر جواب سؤال کسی را می دهند مگر اینکه دردی در دل داشته باشند و دنبال هم زبانی بگردند. قطار خلوت بود، آ ن قدر خلوت که من توانستم روی صندلی بنشینم. دست فروشی کنار من نشست. خسته بود، دست هایش خبر از کارگری طولانی مدت می داد. دو هفته پیش کل اجناسش را مأموران مترو مصادره کرده بودند. پیگیری هم کرده بود اما دستش به جایی بند نشده بود. لحن صدایش آدم را دعوت به شنیدن حرف هایش می کرد. می گوید این جنس ها مال خودش نیست، همین مسواک، خمیردندان، چسب، کیف، کفش و... همه را از یک آشنا می گیرد و می فروشد. پول جنس را به صاحب اجناس می دهد و چنددرصدی هم نصیب خودش می شود و هر روز همین بساط ادامه دارد. مغازه دارانی که دست فروشی می کنند دست فروش ها همه جا هستند؛ از کسانی که جوراب می فروشند تا آنهایی که گل و فال و دستمال دارند. پیاده رو نسبتا شلوغ است و ماشین ها بی امان در خیابان می رانند. غوغای دست فروش ها هم کم از ماشین ها نیست. رج به رج بساط پهن کرده اند و عنوان و قیمت جنسشان را فریاد می زنند. یک سمت پیاده رو را کلا بساط دست فروشان پوشانده و خودشان هم پشت آن ایستاده اند. مردم و کسبه هم به این وضعیت عادت کرده اند و آزرده نمی شوند. آدم ها اغلب جلو هر بساطی می ایستند، براندازی می کنند و به راه می افتند. کسی مهلت پرسیدن سؤال را نمی دهد. دست فروشان فقط در حد قیمت دادن با من هم کلام می شوند. قیمت برخی اجناس تقریبا از قیمت هایی که پشت ویترین مغازه ها دیده ام، حدود ٢٠، ٣٠ درصد ارزان تر است. یکی از بساطی ها دو فروشنده دارد. از حال و روزشان می پرسم. می گوید کار و بارش چندین سال است که همین است. پولی برای جنس نمی دهد؛ درصدی می فروشد و سر ماه قد یک کارگر گیرش می آید. می پرسم از بگیروببندها نمی ترسی؟ اصلا تا حالا گیر افتاده یا نه؟ می گوید به جز دست فروشی هیچ هنری ندارد. نه پول دارد که مغازه بزند و نه می تواند زیر مخارج اجاره و عوارض و مالیات کمر راست کند. یک نفر را کمی دورتر با اشاره نشان می دهد و می گوید: آن آقا، مغازه دارد اما شاگردش را گذاشته که دست فروشی کند. مجبور است جنس درهم بخرد، خوب هایش را بگذارد داخل مغازه و بقیه را اینجا حراج کند. می پرسم مأمورها را چه می کنید؟ می گوید اگر جدید باشند دردسر می شوند اما بعضی هاشان آشنا هستند و کاری ندارند. وقتی می پرسم آشنا یعنی چه؟ می گوید با مرام اند دیگر؛ می فهمند که ما هم گرفتاریم. از مأموران جدید می پرسم. می گوید یکی از «بچه ها» مسئول این شده که با مأمورها حرف بزند و اگر چیزی هم خرج کرد از همه ما بگیرد. دست فروشی ، آخرین پناه کارگر ساختمانی نرسیده به تقاطع جمهوری- ولی عصر تجمع دست فروش ها شروع می شود. اولین دست فروش که به نظر می رسد کمی پرت افتاده اما باز هم مشتریان خودش را دارد، جوانی است که روی پله های یک مغازه نسبتا بزرگ اما خالی بساط کرده است. در های شیشه ای مغازه نیمه باز است و برخی از اجناس دست فروش پشت در و روی زمین خرمن شده اند. خودش را سیدعلی معرفی می کند. جوانی اهل یکی از ایلات عشایری صاحب نام دامنه زاگرس. می گوید کارگر ساختمانی است اما برای فرار از بی کاری یکی، دو سال اخیر و همچنین برای کسب روزی حلال مجبور است بساط کند و روسری و مانتو بفروشد. این طور که سیدعلی می گوید این مغازه تازه ساز و خالی، به یکی از صاحبکاران قدیمی او که شغل بسازبفروشی داشت تعلق دارد و حالا به او اجازه داده وقتی خالی است روبه روی آن بساط کند و برای فرار از گیردادن های مأموران شهرداری به آن پناه ببرد. برای همین بخشی از اجناسش را داخل مغازه گذاشته تا اگر به او گیر دادند، بگوید مغازه را تازه اجاره کرده و تا تکمیل دکوراسیون مجبور است مثل دست فروش ها کاسبی کند. از درآمد و کسب وکارش که می پرسم، چشم هایش را تنگ می کند و می گوید: آن طورها حساب و کتاب ندارد که بگویم روزانه چقدر درآمد دارم اما اگر اوضاع مساعد باشد و بساط کنم، از روزی ٤٠،٣٠ تومان تا ٧٠ و گاهی ١٠٠ هزار تومان درمی آورم. اگر پنجشنبه و جمعه باشد و مأموران گیر ندهند، شاید بیشتر هم کاسبی کنم اما مسئله این است که در این روزها هم مشتری زیاد است و هم مأموران راه و بیراه گیر می دهند. باج گیران سرچراغ دو جوان با صورت های جدی و موهای کوتاه، کنار هم بساط کرده اند. یکی لباس های بچگانه می فروشد و دیگری جوراب و کلاه. فرشید و محسن می گویند تازه خدمت سربازی در ارتش را تمام کرده اند و آمده اند تا زبروزرنگی سربازی از سرشان نپریده، خرج وبرج شب عید را با دست فروشی دربیاورند. روزانه بین ٣٠ تا ٧٠ تومان درآمد دارند و البته قدیمی ها به آنها گفته اند شب عید شاید روزانه ٢٠٠ تا ٣٠٠ هزار تومان هم کاسب شوند، اما خودشان فکر می کنند اگر مأموران دوباره بخواهند مثل ٢٠ روز، یک ماه پیش به دست فروشان گیر دهند،شاید درآمد فعلی را هم نداشته باشند. محسن می گوید مأموران سرچراغ می آیند و تشر می زنند بساطمان را جمع کنیم و تذکر می دهند وقتی برگشتند اگر نرفته باشیم، اجناس ما را توقیف می کنند. پشت سرشان یکی از دست فروش های قدیمی که همه او را می شناسند، می آید و بسته به اندازه بساط و کاسبی افراد، مبلغی را از آنها می گیرد. این ماجرا هر هفته ادامه دارد اما بعد از ماجرای خودسوزی یکی از دست فروشان، غوغای مأموران شهرداری فعلا خوابیده و کسی گیر نمی دهد البته هر هفته آن دست فروش قدیمی باج را از ما می گیرد و به آنها می دهد. به گفته این دو جوان، دست فروشان در کنار باجی که می دهند، مبلغی حدود ٤٠، ٥٠ تومان دیگر هم می پردازند که خرج دوا و درمان امیر (دست فروشی که خودسوزی کرده) شود که در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بستری است. جنس های زمستانی روی دست دست فروشان زن جوانی وسط بساط روسری، پیراهن و شلوارهای زنانه نشسته و با مشتری هایش چانه می زند. تقریبا همه مشتریانش زن هستند. چند دقیقه ای می نشینم تا کمی سرش خلوت شود. می گوید حُسن مشتری زن این است که قیمت بازاری همه این لباس ها را می داند و راحت قانع می شود اما مشکل اینجاست که جیب مردم خالی است و برای همین تخفیف بیش از حد می خواهند. به گفته او، به دلیل گیربازاری که در چند ماه گذشته به راه افتاد و اجازه ندادند دست فروش ها بساط کنند، بیشتر لباس های زمستانی روی دستشان مانده است و حالا هرچه سود کنند باز هم ضرر آن لباس ها جبران نمی شود. او می گوید دست فروش بنیه مالی ندارد که بخواهد لباس ها را برای زمستان آینده نگه دارد، برای همین مجبور است آنها را با ضرر حراج کند تا بخشی از سرمایه اش برگردد و بتواند جنس های جدید بیاورد. گویا این زن یک بار طلاهای خود را نزد یکی از بازاریان به امانت گذاشته و چند قلم جنس برای فروش گرفته است اما بعد که پول اجناس را پس داده، طلاهایش را به او نداده اند و نزدیک دو سال است که پیگیر این ماجراست. این زن، سرپرست خانواده است و به طور متوسط، روزانه ٣٠ تا ٥٠ تومان درآمد دارد. البته روزهایی هم هست که در بهترین حالت باید لباس هایش را به دوش بکشد و از دست مأموران بگریزد. سه سال است به صورت مداوم دست فروشی می کند و همیشه نیز همین جا بساط کرده است. تا کنون پنج بار بخشی از بساطش توسط مأموران شهرداری توقیف شده است اما به دلیل اینکه باید دوندگی کند تا آنها را پس از پرداخت جریمه، پس بگیرد، از خیرشان گذشته است. حالا هم هر هفته ٥٠ هزار تومان می دهد تا مأموران به او گیر ندهند. جدای از این مبلغ، در دو هفته اخیر صد هزار تومان هم برای مداوای دست فروشی که خودسوزی کرد، پرداخت کرده است. قلدرهای پردرآمد بازار دست فروشی می گوید مغازه روبه رویی، که آبمیوه فروشی است، اجازه داده اینجا کار کند اما چندنفر هم هستند که محل های شلوغ و پرمشتری را به دست فروش ها می فروشند و اجازه می دهند بساط کنند. طبق اظهارات او این افراد، قلدرهایی هستند که هم با مأموران آشنا هستند و هم با کسبه هماهنگ می کنند تا اعتراضی نداشته باشند. پولی هم که می گیرند بسته به اندازه بساط می تواند از ٥٠٠ هزار تومان تا دو میلیون تومان باشد. اینها صحبت های اولیه دست فروش میان سالی است که خود را بوریاباف معرفی می کند و در چندقدمی تقاطع جمهوری- ولی عصر پیراهن مردانه می فروشد؛ کسی که یک بار مکانی را از این قلدرها اجاره کرده و بعد از آن به دلیل اینکه احتمال داده این باج دادن ها از نظر شرع درست نباشد به اینجا نقل مکان کرده است اما در اینجا هم مجبور شده مبالغی را گاه و بی گاه پرداخت کند تا جلو کسب وکارش را نگیرند. حالا دو پسر او در پارکینگ خانه، چند چرخ خیاطی گذاشته اند و پیراهن می دوزند. پدر خانواده و دو نفر دیگر هم بخشی از این تولیدات را به صورت دست فروشی می فروشند و مابقی به چند مغازه در سطح شهر سپرده می شود. وقتی از مدت زمانی که مشغول دست فروشی است سؤال می کنم به فکر فرو می رود و چند لحظه بعد، یک باره مثل اینکه چیزی به یادش آمده باشد، می گوید: «٢٠ روز دیگر می شود شش سال». او در بازار فروشنده پارچه بوده و گویا تقریبا شش سال پیش، طوری از او کلاهبرداری می کنند که مجبور می شود بیاید و دست فروشی کند. از جزئیات کلاهبرداری چیزی نمی گوید، اوقاتش تلخ به نظر می رسد. بوریاباف پس از اینکه حدود دوسال دست فروشی می کند، به دو پسر خود می گوید یک کارگاه تولیدی در پارکینگ خانه راه بیندازند و پیراهن بدوزند. خودش نیز از آن روز فقط پیراهن می فروشد. بی آر تی مرا دست فروش کرد شیخ رضا، مردی است با چهره خندان که آجیل می فروشد. روی چرخ دستی اش آجیل مخلوط، کشمش و انجیر خشک دارد و آرام و پیوسته تکرار می کند در پیاده رو جمهوری: «آجیل شب عید، خوشمزه و ارزان و مفید، بخرید، بی آجیل به خونه نرید». وقتی روبه روی بساطش می ایستم، ته مشتی از آجیل به دستم می ریزد که امتحان کنم و جزئیاتی از خواص آن می گوید که شنیدنش از یک دست فروش جالب به نظر می رسد. می پرسم، شما چطور دست فروش شدید؟ شیخ رضا می گوید در نزدیکی سه راه آذری مغازه خشکبارفروشی داشته اما بعد از اینکه خط بی آر تی از آنجا عبور می کند، وسط خیابان نرده می کشند و ایستگاه اتوبوس هم از روبه روی مغازه اش برداشته می شود. آن قدر کسب وکارش کساد شده که برای جلوگیری از زیان مغازه را جمع کرده و از آن روز متناسب با هر فصل، دست فروشی می کند. آجیل و میوه و شربت می فروشد. حالا کم وبیش روزانه حدود ٤٠ کیلو آجیل می فروشد و راضی است. اما از بابت توقیف شدن اجناسش می ترسد. آخرین باری که پسته تر می فروخت و توقیف شد، بعد از یک هفته دوندگی فقط توانست پسته ها را بگیرد و به سطل آشغال بریزد چون کاملا خراب شده بودند. او هر هفته ٢٠، ٣٠ تومان به واسطه مأموران می پردازد تا جلو توقیف مجدد اجناسش را بگیرد. به محض اخطار مأموران هم باروبندیلش را جمع می کند و به راه می افتد. گروگذاشتن شناسنامه برای گرفتن جنس جوانی که نرسیده به پاساژ شانزه لیزه شلوارهای زنانه می فروشد، پیش از این شاگرد لباس فروشی بوده و حالا دوسال است که دست فروشی می کند. می گوید دوست دارم در یک مغازه اجاره ای «مثل آدم» کاسبی کنم تا کسی به کسب وکارم گیر ندهد اما نه سرمایه ای دارم و نه کاسبی ای. این روزها آن قدر درآمد دارد که بشود عوارض و مالیات مغازه را پرداخت. آن طور که او وانمود می کند، با دست فروشی، روزانه درآمد خوبی دارد اما هرروز نمی گذارند کاسبی کند. یک روز باید با مغازه دار بگومگو کند و یک روز باید از طرح ضربتی مأموران شهرداری بگریزد. روزهایی هم غافلگیر می شود و عاقبت یا جنس هایش را می برند یا باید کل درآمد آن روزش را باج بدهد تا توقیفش نکنند. سؤالات بیشتری را پاسخ نمی دهد. می گوید هنوز کمتر از دو هفته از خودسوزی دوستش می گذرد و دست ودلش به کار نمی رود اما به هرحال باید کار کند تا سر ماه بتواند پول صاحب جنس را بپردازد. این شلوارها را با گروگذاشتن شناسنامه و کارت ملی از یک تولیدی که او را می شناسد گرفته و مجبور است در مدت معین اصل پول جنس را عودت دهد. ادای دین دست فروشان به امیر دو بساط روسری چیده شده و یک نفر پشت آن ایستاده است. می گوید من پسرخاله کسی هستم که خودش را آتش زد. اینها هم جنس های پسرخاله من است که مجبورم حالا که روی تخت بیمارستان افتاده، آنها را بفروشم تا لااقل از این بابت ضرر نکند. جنس های خودش را نچیده، هر دو بساط روسری هایی است که در یزد تولید شده و اینجا ٤٠ درصد زیر قیمت مغازه، هر کدام ١٠ هزار تومان به فروش می رسد. به گفته او حال امیر احمدی (دست فروشی که تقریبا دو هفته پیش با ریختن بنزین، خودسوزی کرد)، اصلا خوب نیست. سروصورت و ریه هایش سوخته و در بخش مراقبت های ویژه بستری است. خرج دوا و دکترش را هم با مشارکت دست فروش ها می دهند. او می گوید بعد از خودسوزی امیر چندان به دست فروش ها گیر نمی دهند و از این بابت به امیر مدیون هستند. این دست فروش می گوید چند سالی است که از شهرستان به تهران آمده و از پنج سال پیش همین جا بساط می کند و روسری می فروشد. روزهایی بوده که اصلا اجازه نداده اند بساطش را پهن کند و روزهایی هم بوده که بدون دَشت به خانه برگشته است. او می گوید دست فروشی شغل نیست، فقط یک جور خودگول زنی است. شب های عید اگر بگذارند شاید ٢٠٠، ٣٠٠ تومان هم سود کند، اما باز هم اتفاقی در زندگی اش نمی افتد چون اینها درآمدهایی نیست که بشود روی آن برنامه ریزی کرد. ٢ میلیون تومان، اجاره و گارانتی یک بساط اینجا خیابان ولیعصر، بالاتر از تقاطع جمهوری است. پیاده روها شلوغ تر به نظر می رسند و دست فروشان هم اجناس متنوع تری دارند. اختلاف فاحش بین دست فروشان این قسمت و قسمت های دیگر این است که حرفی از مزاحمت مأموران نمی زنند. اگر از دور به آنها نگاه کنید، معلوم است که کل حواسشان به کسب وکار است و مانند دیگر دست فروشان، گاه وبی گاه این طرف و آن طرف را نگاه نمی کنند. یکی از دست فروشان که بساط چای هم کنار دستش گذاشته و یک شاگرد هم دارد، می گوید اینجا را اجاره کرده است. دو میلیون تومان به مغازه روبه رویی داده و اجازه گرفته است برای یک ماه منتهی به عید بساط کند. هم پوشاک بزرگسال می فروشد و هم پوشاک کودکان. چند قلم هم لباس زنانه دارد که فروش آنها را به شاگردش سپرده است. می گوید روزانه ٢٠ هزار تومان دستمزد به اضافه ناهار و شام به شاگرد می دهد و خودش هم از درآمدش راضی است. ساده دلانه می گوید اگر می خواهم بساط کنم یک جای خوب سراغ دارد، فقط کافی است پولش را پیش بدهم و بروم مشغول شوم. می گویم من حوصله مأموربازی ندارم. خیالم را با این حرف راحت می کند: جایی که به تو می دهم، تضمین دارد. مأمورها به تو کاری ندارند. می پرسم یعنی بساطم گارانتی می شود: سرش را به نشانه تأیید تکان می دهد و می خندد.شرق
سه شنبه ، ۱۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]
-
گوناگون
پربازدیدترینها