محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846392510
دستور امام برای پرداخت حقوق به خانواده خلبانان اعدام شده/ حتی قنداق نوزادان آمریکایی را برای کشف اسناد بازرسی کردیم
واضح آرشیو وب فارسی:بوکان پرس: گروه امنیتی دفاعی خبرگزاری فارس- خلبان «فریدون علی مازندرانی» متولد سال 1330 در تهران، پس از طی دوره آموزش خلبانی در آمریکا به عنوان خلبان جنگنده F-5 «تایگر» در پایگاه شکاری ...گروه امنیتی دفاعی خبرگزاری فارس - خلبان «فریدون علی مازندرانی» متولد سال ۱۳۳۰ در تهران، پس از طی دوره آموزش خلبانی در آمریکا به عنوان خلبان جنگنده F-5 «تایگر» در پایگاه شکاری دزفول مشغول به خدمت شد و با ورود جنگنده های F-14 «تامکت» در سالهای پایانی دهه ۵۰ برای آموزش خلبانی این پرنده انتخاب و به اصفهان منتقل گردید. او یکی از نسل های اولیه نهاجا در پرواز با تامکت های این نیروست که در طول جنگ چندین شکار موفق داشت و در مراحل مختلف خدمتی خود اقدامات مهم و تاثیرگزاری انجام داد. در جریان پرونده ویژه «بررسی ۴ دهه حضور هواپیمای F-14 در سازمان رزم نیروی هوایی ایران» به سراغ وی رفتیم تا برایمان از ناگفته های آن سالها بگوید؛ حرفهایی که برخی از آنها برای اولین بار در این گفتگو منتشر می شود و برگی از روزهای تلخ و شیرین نیروی هوایی و کارنامه درخشان خلبانان تیزپرواز این نیرو را پیش چشممان قرار می دهد. آنچه در زیر می خوانید بخش اول گفتگویی است صریح و خواندنی با یکی از قهرمانان نبردهای هوایی ایران در طول ۸ سال دفاع مقدس. * اولین بار کجا بود که شما هواپیمای F-14 را دیدید؟ اصلا قبل از آن آشنایی داشتید؟ اولین بار که من از نزدیک هواپیمای F-14 را دیدم، وقتی بود که به همراه یکی از اساتید آمریکایی ام برای طی دوره آموزش ناوبری با هواپیمای «T-38» به یکی از پایگاه های نیروی دریایی آمریکا در نزدیکی کالیفرنیا رفته بودیم. من آن موقع ۲۳ سال داشتم و این هواپیمای F-14 هم گویا برای تعمیرات از روی یک ناوهواپیمابر به آنجا امده بود. (این را من بعدا فهمیدم) به استادم گفتم می توانیم برویم این هواپیما را (که در نظرم بسیار با عظمت می آمد) از نزدیک ببینیم؟ گفت باید ب پرس م. رفت و از خلبان هواپیما که یک سرگرد بود سوال کرد. یادم هست که زیر هواپیما هم انواع موشک ها ازجمله «فینیکس» بسته شده بود. خلبان هواپیما در ابتدا مخالفت کرد ولی وقتی سردوشی من را دید -روی سردوشی ما که دانشجو بودیم یک نشان فروهر بود- فکر کرد من درجه دار هستم. پرس ید درجه شما چیست و اهل کجایید؟ جواب دادم من دانشجوی ایرانی هستم. تا گفتم ایرانی ام، کارش را رها کرد و گفت این -هواپیما- برای خودتان است! گفتم می شود استادم هم بیاید؟ گفت او آمریکایی است و اجازه ندارد. بلافاصله رفتم داخل کابین نشستم. دیدم سیستمی که در این هواپیما وجود دارد با سیستم های ما زمین تا آسمان فرق می کند. مثل اینکه از توی ماشین دوفین (ماشین قدیمی و کوچک) بروید در کادیلاک الدورادو! ** انتخابات از بین خلبانان فانتوم و تایگر * شما خلبان F-5 بودید چطور برای تامکت انتخاب شدید؟ من خلبان F-5 بودم و تا سال ۵۶ هم با همین هواپیما می پریدم. ابتدا F-5A و B بود، بعد که F-5E آمد رفتیم و دوره پرواز با آن را هم دیدیم. اوایل سال ۵۶ بود که تعدادی از خلبانان F-4 و F-5 را برای آموزش F-14 انتخاب کردند. تامکت ها اواخر سال ۵۴ آمدند و اگر اشتباه نکنم، اوایل سال ۵۵ برخی خلبانان منتخب برای طی دوره آموزشی به آمریکا فرستاده شدند. همان دوره اسم من هم درآمده بود ولی به دلیل یکسری مسائل و مسئولیتی که در پایگاه داشتم، با اعزام من موافقت نشد. فرمانده پایگاه هم راضی نبود که بروم. * کدام پایگاه بودید؟ گردان ۴۲ پایگاه دزفول بودم. تا اینکه مجددا اسمم در مهر ماه درآمد و تاکید شد که اول آذر باید در اصفهان باشم؛ بدون هیچ برو برگردی. * چه مشخصه ای در انتخابات خلبانان مد نظر بود؟ عموماً روال بر این بود که افراد را از میان خلبانانی که حداقل هزار ساعت پرواز به عنوان «خلبان یک» در کارنامه خود داشته باشند، -یعنی «خلبان فرمانده» باشند- انتخاب می کردند. البته در فانتوم -برخلافت F-5-این موضوع کمی فرق داشت و رسیدن به این میزان پرواز برای خلبانان سخت بود و معمولا همدوره ای های ما به هزار ساعت خلبانی نمی رسیدند، چون اینها ۲،۳ سال به عنوان کابین عقب می پریدند و بعد می آمدند کابین جلو. ** آموزش در اصفهان زیر نظر اساتید ایرانی و آمریکایی * پس شما برای آموزش F-14 به آمریکا نرفتید؟ خیر. فقط تعداد کمی از خلبان ها برای آموزش تامکت انتخاب شدند، مانند جناب فرح آور، جناب مجتبی زنگنه، شادروان ایرج خرم، جناب ابوالفضل هوشیار، شادروان بهرام قانعی، شادروان عباس حزین، جناب دشتی زاده و چند نفر دیگر. چند نفر کابین عقب نیز، دوره های اولیه را در آمریکا دیدند. اولین کسی هم که دوره F-14 را قبل از ورود این هواپیما به ایران در آمریکا و در خود کارخانه «گرومن» (کمپانی سازنده F-14) دیده بود، جناب «کاظم حیدرزاده» است که ابتدا خلبان F-4 بود. ما در اصفهان آموزش دیدیم و اولین استاد بنده هم شادروان «عباس حزین» یکی از قهرمانان جنگ بود. در اصفهان هم اساتید ایرانی داشتیم و هم آمریکایی که از اساتید ایرانی می توان به جناب رستمی، جناب فرح آور، جناب زنگنه و جناب خرم اشاره کرد. اساتید آمریکایی هم در ۲ بخش تقسیم بندی می شدند: عده ای خلبان کابین جلو بودند و تعدادی هم معلم ناوبر که اینها کابین عقب هستند و افسر کابین عقب هیچ کنترلی نه روی موتور هواپیما و نه فرامین آن ندارد. برخی از این اساتید از خود شرکت «گرومن» و برخی هم از نیروی دریایی آمریکا آمده بودند. در دوران جوانی ** هرروز امتحان می دادیم * سطح آموزش ها در ایران چطور بود؟ آموزش F-14 در همان زمان جزو جدیدترین و نوین ترین روش های آموزشی محسوب می شد. تمام کارهای ما در ابتدای دوره با فیلم و در لابراتوار انجام می شد. فیلم را می گذاشتیم، گوش می کردیم و بعد هم بلافاصله امتحان می دادیم و این امتحان، هرروز گرفته می شد. اولین راید (به مجموعه اقدامات خلبان از لحظه استارت تا نشستن مجدد بر روی زمین یک «راید» می گویند) هم که با F-14 می پریدیم، مثل یک راید سولو (تکی) با هواپیمای دیگر بود. یعنی همه کار را خودمان می کردیم. ما روی زمین ۷ سورتی پرواز با سیمیلاتور (شبیه ساز) داشتیم و راید آخر هم از بقیه سخت تر بود و هرآنچه که نیاز بود باید انجام می شد. اگر کسی نمی توانست و هواپیمایش به زمین می خورد، به منزله رد شدن در دوره بود. این پرواز با شبیه سازها هیچ تفاوتی با پرواز واقعی نداشت و بیش از ۷ سورتی هم نمی توانستیم پرواز کنیم. همزمان با این ۷ راید، دوره های آموزش زمینی و فنی هم طی می شد و در اولین سورتی، اگرچه استاد همراه ما بود ولی در اصل یک پرواز سولو (تکی) بود و دستورات به صورت صوتی (Voice Command) اعلام می شد. یعنی آن استادی که عقب می نشست و به آن I.P.S.O می گفتیم، فقط به ما می گفت چه بکنیم و چه نکنیم. هیچ کاری به کنترل هواپیما نداشت. * اولین پرواز واقعی چطور بود؟ نمی ترسیدید؟ بعد از ۷ سورتی پرواز با شبیه ساز، واقعاً انگار ۷ سورتی با F-14 پریده بودیم اما به هرحال در اولین سورتی پرواز با هواپیمای واقعی، ابهت تامکت آدم را می گیرد. اینتِیک (ورودی موتور) تامکت اندازه یک هواپیماست و تِیل آن به اندازه یک F-5 است یعنی انگار یک F-5 را بسته باشید پشت آن و بالا و پایین کنید. هواپیمای تامکت توان و قدرت خیلی بالایی دارد اما کنترل آن، علی رغم هیکل درشت و قیافه بزرگش برای ما که خلبان F-5 بودیم خیلی راحت بود. ** زرنگ بازی «گرومن» و اعتراض خلبانان * اینکه گفته می شود برخی آمریکایی ها به عنوان استاد خلبان به ایران آمده بودند ولی درواقع برخی دوره های آموزششان را اینجا می گذراندند، چقدر واقعیت دارد؟ یکی از کسانی که به این موضوع اعتراض داشت خود من بودم. یک معلمی را فرستادند که ما دیدیم به عنوان معلم خلبان خیلی جوان است. همسن و سال ما بود و نمی خورد که معلم خلبان F-14 باشد. بعد فهمیدیم شرکت «گرومن» او را فرستاده تا همزمان به عنوان معلم، دوره اش را هم ببیند. معاون عملیات ما در آن زمان، یکی از مردان مرد روزگار، جناب سرگرد «علی دهنادی» بودند -که خدا ان شاءالله نگهدارش باشد- ما از قبل و در دزفول باهم آشنا بودیم یعنی زمانی که ایشان خلبان F-5 و فرمانده گردان ۴۳ آموزشی دزفول بود. ماجرا را برای ایشان تعریف کردم و گفتم این به اصطلاح معلم خلبان آمریکایی یک راید با من پرواز کرد ولی اصلاً چیزی نمی داند و من باید به او بگویم چه کار بکند به جای اینکه او به من بگوید. این اعتراض ها که بیشتر شد، او را برگرداندند. در واقع ما تعدادی معلم کابین عقب از «گرومن» داشتیم که اینها همه شان سوابقی روی هواپیمای F-4 و هواپیماهای دیگر داشتند. ۲،۳ نفر هم خلبان داشتیم که کابینجلو می پریدند که یکی از آنها «چاک زَنگِز» بود که هرچند می گفت از «گرومن» آمده ولی بعداً ما فهمیدیم او ژنرال بازنشسته نیروی دریایی است که به «گرومن» ملحق شده. البته اغلب این آقایان همینطور بودند. در کنار اینها یک تعداد هم خلبان از نیروی دریایی آمریکا با درجات مختلف داشتیم ولی عمده آموزش ها روی دوش اساتید ایرانی بود. البته در میان آمریکایی ها اساتید خوبی هم بودند خصوصا در کابین عقب. مثل آقای «هُلِن برگ»، که جثه بسیار بزرگی داشت و من دو سه راید با ایشان پریدم. چیزهایی را همان موقع به من یاد داد که در دوران جنگ خیلی از آن استفاده کردم؛ آموزش هایی که در هیچ یک از سیلابس های ما نبود. خودش از خلبانان حاضر در جنگ ویتنام بود و تاکتیک ها را خوب می دانست و می توانست از خودش تاکتیک ابداع کند. در واقع اینطور نبود که بگوییم همه آنها آمده بودند تا آموزش هم ببینند، تنها چند نفر را با این هدف فرستاده بودند که بعد از مدتی برگردانده شدند. چاگ زنگز یکی از استادخلبان های آمریکایی در اصفهان * دوره آموزش چقدر طول کشید؟ اواخر سال ۵۶ دوره ما تمام شد و از گردان آموزشی تاکتیکی به گردان ۸۲ شکاری منتقل شدم. در اصفهان دو گردان ۸۱ و ۸۲ داشتیم که گردان های عملیاتی بودند. البته همزمان یکسری امکانات هم برای F-16هایی که قرار بود خریداری شود، در حال فراهم شدن بود. * کُری خوانی خلبان ها برای یکدیگر * چقدر بین خلبانان خصوصا بعد از آمدن تامکت ها کُری خوانی داشتید؟ کُری خوانی در گردان های پروازی همیشه وجود داشت. مثلا بین فانتوم ها و تایگرها. F-4 یک هواپیمای بزرگ با جثه ای قوی، هواپیمایی دوربُرد و بامبر (بمب افکن) است. از آن طرف، F-5 هم یک هواپیمای کوچک شکاری و رهگیر است و به دلیل مهارتی که خلبان F-5 دارد و مثلا وقتی پرواز می کند، در درگیری های هوایی و مناطقی که رادار اشکال داشت، خودشان هواپیمای عراقی را می دیدند. F-14 که آمد، این کُری خوانی ها بیشتر هم شد. یکی می گفت دو تا F-4 ببند زیر بال من، آن یکی می گفت چهار تا F-5 ببند زیر بال من و از این حرف ها (با خنده) ** «تامکت» یا «ایگل»؛ کدامیک بهتر بود؟ * جناب مازندرانی! هنوز هم یکسری ایراد می گیرند و می گویند که نیروی هوایی باید به جای F-14 تامکت جنگنده F-15 ایگل می خرید. شما به عنوان یک خلبان F-14 نظرتان چیست؟ این ها افراد ناآگاهی هستند. نیروی هوایی یک طرحی به نام «زاگرس۳» یا «آرش۳» [درست یادم نیست] داشت. این طرح زمانی شکل گرفت که شوروی هواپیمای Mig-25 را به عراق داده بود. این هواپیما توان حمل موشک هایی با بُرد ۱۰۰ کیلومتر را داشت، هرچند عراق از این موشک استفاده نکرد و شوروی هم ابتدائا این هواپیما را به عنوان یک هواپیمای شناسایی به عراق داده بود. بنابراین ما باید تجهیزاتی می داشتیم که بتوانیم هواپیمای هدف را در داخل خاک خودش شناسایی کرده و حداقل در ۱۰۰ کیلومتری آن را می زدیم. نه F-15 می توانست این کار را بکند و نه F-16 که بعداً آمد و نه F-4. در میان هواپیماهای موجود فقط F-111 توان این کار را داشت و F-14 که تازه به عنوان نمونه ساخته شده بود. این حرف ها (مخالفت با خرید تامکت) را بیشتر آقای «آذربرزین» گفته، در صورتی که اظهارات ایشان خلاف اسنادی است که در نیرو هوایی وجود دارد. انتخاب یک هواپیما در نیروی هوایی دست یک فرد نیست. همه قسمت ها از طرح و برنامه گرفته تا آموزش، عملیات، اطلاعات، نگهداری، لجستیک و غیره موضوع را بررسی می کنند تا نهایتا به یک جمع بندی برسند که فلان هواپیما را بخریم یا نخریم. ** اگر تامکت ها نبودند در جنگ به مشکل برمی خوردیم ایران قبل از انقلاب به عنوان ژاندارم منطقه تعیین شده بود و ما باید از منطقه حفاظت می کردیم ولی هواپیمایی هم نداشتیم که رادارش بیشتر از ۵۰ مایل را ببیند. نهایتا هواپیمای فانتوم با رادار پالس بود که ۵۰ تا ۶۰ کیلومتر را می دید اما ما دنبال هواپیمایی بودیم که بُرد رادارش بالای ۲۰۰، ۳۰۰ کیلومتر باشد و تسلیحاتی حمل کند که ما بتوانیم هدفمان را قبل از اینکه وارد مرزهایمان شود بزنیم. من معتقدم اگر تامکت ها نبودند، ما در زمان جنگ واقعا به مشکل برمی خوردیم حتی اگر F-15 داشتیم، چون ایگل ها نهایتا موشک «اِسپارو» حمل می کردند اما تامکت، هم اسپارو اف (Aim-7) می بُرد، هم Aim-9 و هم موشک «فینیکس» که دوربُردترین موشک هوا به هوای دنیا بود. موشک «فینیکس» هم تنها روی F-14 سوار می شد. -البته روی F-111 هم تست شد ولی رادارش آن طور که باید، جواب نداد- F-15ضمن اینکه وقتی نیروی هوایی F-14را انتخاب کرد، هنوز F-15 تمام نشده بود. ** از بین «بی .ام.و» و «فراری»، «فراری» را انتخاب کردیم این ایراداتی که می گیرند، یک سری حرف های بی اساس است. مثلا همین آقای آذربرزین یا شخص دیگری در جایی گفته که ما به جای یک فروند F-14، می توانستیم مثلاً ۵ فروند F-15 بخریم. بله ما می توانستیم ۵۰تا F-5 بخریم. ولی به چه کارمان می آمد؟ آیا می توانستیم به جای موشک «فینیکس»، F-5 زیر هواپیما ببندیم؟ هواپیمای Mig-25 شوروی از شمال ایران وارد می شد و تا دریای عمان و خلیج فارس می رفت و برمی گشت و ما هیچ سلاحی نداشتیم که جلوی آن را بگیریم. آیا همین الان F-15 می تواند این کار را بکند؟ حتی F-15S که در اختیار اسرائیل است؟ از طرف دیگر اگرچه F-14 در زمان خودش نسبت به بقیه هواپیماها گران قیمت تر بود ولی مگر F-15 چه قیمتی داشت؟ یک میلیون و دو میلیون که نبود. اگر مثلا تامکت ۳۰ میلیون بود، F-15 هم ۲۳ میلیون بود. حالا ایران از بین «بی .ام.و» و «فراری»، «فراری» را انتخاب کرد. ضمن اینکه ما از همان موقع و حتی بعد از انقلاب نقاط کور راداری زیادی داشتیم. هرکشوری هم سیستم های پدافندی و راداری اش را در سمتی قرار می دهد که احتمال تهدید و مشکلات بیشتری وجود دارد. ما هم تمام امکاناتمان را به سمت غرب و جنوب غربی چیده بودیم. حالا همین هایی را هم که گذاشته بودیم، نقاط کور زیادی داشت. چون رادارها نمی دیدند، مجبور بودیم هواپیمای «بونانزا» را بلند کنیم تا ۲ نفر خلبان در ارتفاع ۱۰ هزارپایی، نقاط کور را رصد کنند. F-14 هواپیمایی بود که همه اینها را از کف زمین تا ارتفاع صد هزارپا پوشش می داد. همین الان رادار F-15 نمی تواند هدف در ارتفاع ۵۰پایی را تشخیص دهد ولی در F-14 شما هدف را از ارتفاع ۳۰ هزار پایی تا کف زمین تشخیص می دهید. رادار F-14، هواپیمای هدف را از ۱۶۰ مایلی می گیرد در حالی که رادار زمینی در این فاصله توانش را نداشت. ما با تامکت هم هدف را می گرفتیم هم سَمتش را، هم ارتفاعش را و هم سرعتش را. حتی اگر هدف ۱۰ پا بالا و پایین می رفت ما در رادار می دیدیم و می توانستیم به صورت همزمان ۲۴ هدف را بگیریم و روی ۶ هدف قفل و شلیک کنیم. کدام هواپیما همه این امکانات را باهم داشت؟ البته هر هواپیمایی ایراداتی هم دارد و شاید ایراداتی هم به موتور F-14 وارد باشد ولی اگر شما موتور آن را خوب بشناسید می توانید انواع و اقسام مانورها را انجام دهید همانطور که در جنگ هم خلبانان ما به بهترین نحو از آن استفاده کردند. ** فهمیدم که عباس با انقلابیون ارتباط دارد * فاصله آموزش شما تا پیروزی انقلاب خیلی زیاد نیست. بفرمایید در ایام منتهی به ۲۲ بهمن ۵۷ اوضاع و احوال نیروی هوایی بویژه در پایگاه شکاری اصفهان که شما هم آنجا بودید چگونه بود و این فضای انقلاب چه اندازه تاثیر گذاشته بود؟ اوایل سال ۵۷ من حدس زدم عباس (بابایی) یکسری ارتباطات (با انقلابیون) دارد. خود من هم به واسطه برادرم که در مسایل انقلاب بود، ارتباطاتی داشتم. برادرم یک جوان حدودا ۲۲ ساله بود که بعد از پیروزی انقلاب عضو کمیته شد و بعد هم در بنیاد شهید معاون آقای کروبی بود که نهایتا در درگیری های گروهک ها در ۳۰خرداد سال ۶۰ ترور شد و به شهادت رسید. در گردان ما هم برخی حرف و حدیث ها شنیده می شد و خیلی کارها می کردند. بچه ها تقسیم کار کرده بودند که مثلا شب ها چه کسی اخبار بی.بی.سی را ضبط کند و کارهای دیگر. مسئول حفاظت اطلاعات ما که در آن زمان به آن اطلاعات و ضداطلاعات می گفتند، جناب سروانی به نام «فلاحی» بود که قد بلندی داشت و بچه طالقان بود. چند نفر از ما را به اتاق فرمانده گردان برد و گفت من می دانم شما چه کار می کنید. این کارها را کنار بگذارید وگرنه من مجبورم گزارش رد کنم و شما را به خاش می فرستند. ما هم یکی دو بار با او دعوا کردیم و گفتیم هر کاری دوست داری بکن. این حرف هایی که می زنی درست نیست. یک مرتبه هم «چاک زنگز» که خودش یکی از ژنرال های باسابقه نیروی دریایی آمریکا بود، به ما گفت از شما افسران جوان باید ترسید. شماها کاری می کنید که کسی متوجه نمی شود. ** نقشه آمریکا برای خارج کردن F-14 از ایران این قضایا گذشت تا اینکه زمزمه هایی درباره خروج تامکت ها شنیده شد. طرحی بود که F-14ها برای به روزرسانی، تعویض موتور و نصب سیستم I.R به آمریکا برده شوند اما گویا تیمسار ربیعی مخالفت کرده بود. طبق این طرح باید تامکت ها در دسته های ۸تایی یا ۱۶تایی توسط خود خلبانان ایرانی به آمریکا می رفتند و اعضای خانواده خلبانان هم با هواپیمای C-130 یا ۷۰۷ برده می شدند تا در طول این یکی دو ماه باهم باشند. بعد از اینکه با این طرح موافقت نشد، ما شنیدیم که ممکن است آمریکایی ها شبانه خلبانان خودشان را بیاورند و تامکت ها را ببرند. اینجا بود که روابط ما با عباس بابایی نزدیک تر شد. عباس از قدیمی ها بود و من وقتی وارد گردان۴۲ دزفول شدم جناب بابایی جزو خلبانان این گردان بودند. از همان ابتدا هم بچه مومنی بود و ریشه مذهبی داشت. شهید عباس بابایی (سمت چپ)، مرحوم حسن افغان طلوعی (سمت راست) با اینکه همه خلبانها در آلرت، ۲۴ ساعته با پوتین و لباس پرواز بودند تا آماده ماموریت باشند، ولی عباس سر ظهر پوتینش را در می آورد و نمازش را می خواند. یک تلویزیون سیاه و سفید هم داشتیم که عشق همه مان این بود که بعد از پرواز، ساعت ۱۲ می رفتیم آنجا و کارتن «تنسی تاکسیدو) تماشا می کردیم (می خندد) و یا اگر پرواز نبود، می رفتیم والیبال بازی می کردیم. ** در هر شِلتِر ۵ فروند تامکت گذاشتیم تا به راحتی بیرون نیایند خلاصه آن روز با هم صحبت کردیم و به این نتیجه رسیدیم که باید همه تامکت ها را داخل شلترها ببریم. پایگاه اصفهان شلترهای زیادی داشت که یک سری از آنها وسط بود و به آن شلترهای میانی می گفتیم. به دیدن معاون عملیات پایگاه که «جناب دهنادی» بودند رفتیم و گفتیم ما چنین ترسی داریم، چه کنیم؟ گفت هر کاری خودتان صلاح می دانید و فکر می کنید به نفعمان است انجام دهید ولی از من نشنیده بگیرید. خلاصه ما F-14ها را آوردیم و در شلتری که برای ۲ فروند هواپیما بود، ۶ فروند جا دادیم. طوری که اگر ناغافل یا شبانه آمدند و خواستند هواپیماها را بیرون بیاورند، به راحتی نتوانند. ** تا قُنداق بچه های آمریکایی ها را گشتیم همزمان با این قضیه، بحث رفتن آمریکایی ها هم پیش آمد و یک روز به ما گفتند که قرار است ۴ فروند هواپیمای آمریکایی بیایند و آمریکایی ها را ببرند. دوباره پیش جناب دهنادی رفتیم و گفتیم اینها می خواهند بروند و به احتمال ۹۹ درصد مدارکی را هم با خودشان خواهند برد. گفتیم ما به مسئولان اداره گذرنامه و گمرک اجازه ورود ندهیم و خودمان پای هواپیماها بایستیم و آنها را موقع سوار شدن تفتیش کنیم. قرار شد پای هر هواپیما ۴،۵ نفر بایستند. یک صندوق بزرگ هم آوردیم تا مدارک را داخل آن بگذاریم. مسئولان گذرنامه را هم داخل اتاق عملیات بردیم و از آنها پذیرایی کردیم و گفتیم ما همه کارها را می کنیم هروقت که از گیت رد شدند، شما بروید داخل هواپیما و مدارک آنها را مهر کنید. تا قنداق بچه های آنها را هم گشتیم و اجازه ندادیم حتی یک برگ با خودشان ببرند. کلی هم مدرک جمع شد. * چه تاریخی بود؟ ۱۰، ۱۵ روز قبل از پیروزی انقلاب. * آمریکایی ها مقاومتی نکردند؟ کاری نمی توانستند بکنند. پایگاه در کنترل ما بود و خودشان هم می دانستند که پادگان نظامی شوخی بردار نیست. البته لحظات خیلی سختی بود. چون اینها همه معلمین ما بودند و ما با خیلی از آنها رفت و آمد خانوادگی داشتیم برای همین هم این کار را بدون کمترین برخورد و بی احترامی انجام دادیم و تا آخر هم کلمه «Sir» از زبانمان نیفتاد. ولی خب گفتیم که این وظیفه ماست و چاره ای نداریم. آنها هم فکر کرده بودند که کسی مانعشان نخواهد شد و برای همین مدارک زیادی را جمع کرده بودند. اینجا بود که ما نام آن گروه را «گروه ضربت» گذاشتیم. از همان شب هم از اسلحه خانه سلاح گرفتیم و به گردان۸۲ آوردیم و سالن رختکن ما اتاق اسلحه خانه شد. یک لوحه هم نوشتیم و تمام نقاط حساس پایگاه را بین خلبانان و پرس نل نگهداری و همافرانی که مورد تایید بودند، تقسیم کردیم. ** بزرگترین انبار موشک «فینیکس» را داشتیم که حتی در آمریکا هم نبود بعد از انقلاب باز ماجراهای جدیدی پیش آمد و یکدفعه همه چیز عوض شد. ما در اصفهان خیلی از اخبار پایتخت مطلع نبودیم. جمع آوری اطلاعات از تهران برعهده من قرار گرفت و من هم از پدرم که خودش از نیروهای گارد شاهنشاهی بود اخبار را می گرفتم. اوضاع هر روز بدتر می شد و امکان داشت جمعیت به سمت پایگاه شکاری که در ۵۰ کیلومتری شهر بود بیاید. پایگاه هشتم شکاری اصفهان هنوز هم بزرگترین پایگاه خاورمیانه است و ما آن زمان بزرگترین انبار موشک فینیکس را داشتیم که حتی در آمریکا هم نبود. این ترس در ما وجود داشت که اگر به پایگاه هجوم آوردند چه کنیم؟ درگیر شویم یا نه؟ ** برای ارتباط با مدرسه رفاه به تهران آمدم در گردان قرعه کشی کردیم تا یک نفر به تهران برود و ارتباطی با مدرسه رفاه بگیرد. قرعه به نام من افتاد. من هم روز ۱۵ بهمن با یکی از بچه ها به تهران آمدم. حکومت نظامی بود. البته ما با این وضع آشنایی داشتیم و حتی ۶ماه قبل از تهران، در اصفهان حکومت نظامی شده بود. جالب است که در آبان ماه، وزیر نیروی هوایی آمریکا برای بازدید به اصفهان آمده بود و اتفاقا افسر تشریفات هم من بودم. مسائل خیلی پیچیده شده بود و خود افراد هم نمی دانستند چه کار می کنند.(با خنده) خلاصه در تهران، شب قبل از ۱۹ بهمن خودمان را با کمک برادرم -با اینکه حکومت نظامی هم بود- به مدرسه رفاه رساندیم. من لباس پرواز تنم بود و در مسیر دو مرتبه مجبور شدم لباسم را عوض کنم. ** چند شماره تلفن دادند و گفتند هر کاری بود با اینها تماس بگیرید * در مدرسه رفاه چه کسانی را دیدید؟ یادتان هست؟ حاج احمدآقا، آقای توسلی، آقای بهشتی و شیخ حسن صانعی بودند. من اینها را اولین بار آنجا دیدم و قبلا نمی شناختم. واقعیت اینکه ما خود امام(ره) را هم از قبل نمی شناختیم. به هر حال اوضاع و احوال اصفهان را برایشان توضیح دادم و پرس یدم که اگر موقعیت خاصی پیش آمد چه کنیم؟ ابتدا قدری دلداری دادند و گفتند مواظب باشید و بعد هم دو سه شماره تلفن به ما دادند و گفتند هر اشکالی پیش آمد با این تلفنها تماس بگیرید. من فورا به اصفهان برگشتم و همان شبانه سراغ عباس (بابایی) رفتم. شماره ها را که دید گفت خیالمان راحت شد. پرسیدم چرا؟ گفت این تلفن منزل آقای طاهری (امام جمعه اصفهان) است. گفتم لامصب تو که تماس داشتی چرا به من نگفتی؟ با این آقایان ارتباط گرفتیم و گفتیم که خودتان مواظب باشید تا گروهی، دسته ای راهپیمایی نکنند و به طرف پایگاه نیایند وگرنه ما دستور داریم جلوگیری کنیم. گفتند نه ما مواظب هستیم اما اگر هر اشکالی هم پیش آمد سریعاً با این تلفن ها که دو خط آزاد هستند تماس بگیرید. یعنی دو خط کاملاً آزاد به ما داده بودند که هر ساعت شبانه روز نیاز بود ما از پایگاه زنگ بزنیم. من، عباس (بابایی)، یدالله خلیلی، محسن محنتی و چند نفر دیگر از شلوغ های گروه ضربت بودیم. ۱۰، ۱۵ روز بعد از پیروزی انقلاب، فرمانده جدید منصوب شد. ** ابراهیم یزدی مغز بازرگان را برای فروش تامکت ها شستشو داده بود * بعد از انقلاب بحث فروش تامکت ها پیش آمد و مخالفت هایی که نیروی هوایی کرد. این موضوع از کجا نشات می گرفت و چطور حل شد؟ بحث فروش تامکت ها را بعد از انقلاب همین آقای (ابراهیم) یزدی مطرح کردند. استدلالشان هم این بود که این هواپیماها، هواپیمای گرانقیمتی هستند و نگهداریشان فوق العاده گران است. مغز آقای بازرگان را هم خوب شستشو داده بودند. همان موقع من خودم یکی از کسانی بودم که به تهران آمدم و به مدرسه رفاه رفتم و موضوع را برای امام(ره) و بقیه آقایان توضیح دادم. خیلی از افراد در جلسه بودند. از احمدآقا گرفته تا آقای بهشتی و موسوی اردبیلی و موسوی تبریزی و صانعی. من توضیحات کاملی دادم و گفتم که F-14 چه کارآیی خصوصا در حوزه راداری برای نقاط مختلف و کور کشور دارد و همانجا بود که اصطلاح «مینی آواکس» روی تامکت ماندگار شد. هیچ ترس و استرسی هم نداشتم. بچه بازار تهران بودم و روحیات روحانیون را هم خوب می شناختم. ** وزارت خارجه یک تیم کانادایی-استرالیایی را برای خرید تامکت ها به اصفهان آورده بود البته آقایان وزارت خارجه همزمان یک تیم خارجی (کانادایی-استرالیایی) را به اصفهان آورده بودند تا تامکت ها را از نزدیک ببینند و آنجا جناب خلیلی با آن تیم درگیر بود و طوری برایشان توضیح داده بود که اینها ترسیده بودند که نمی توانند از پس این هواپیما با این عظمت بربیایند. * جلسه مدرسه رفاه چه شد؟ بعد از اینکه من توضیحاتم را دادم، امام(ره) گفتند که «سلام من را به فرزندانمان برسانید و بگویید خیالتان راحت باشد»، من مثل بچه ای که بهترین آرزویش برآورده شود، نمی دانم چقدر بالا پریدم که بعداً خودم خجالت کشیدم! * زنگ زدم و گفتم خارجی ها را کله پا کنید؛ فروش تامکت ها منتفی است هنوز آن تیم خارجی در اصفهان بودند که من به یدالله (خلیلی) گفتم اینها را کله پا کند که بروند و هیچ خبری هم از فروش نیست. آقای یزدی هم خودش رو فلان بکند این کار (فروش تامکت ها) انجام نخواهد شد. ** فقط در پایگاه دزفول روزی ۲۶۰سورتی پرواز داشتیم * گویا از اواخر ۵۷ تا آغاز جنگ یک مقداری پروازها کم شد. در این مدت برنامه کاری شما چطور بود؟ ما که هر روز در گردان بودیم، البته پروازها به طور کامل قطع نشد، فقط تعداد آن پایین آمد. قبل از انقلاب ما ۲۳- ۲۴ نفر خلبان در گردان ۴۲ دزفول بودیم که از ۵٫۵ صبح تا ۵٫۵ بعدازظهر یعنی از طلوع تا غروب، ۹۰ سورتی پرواز داشتیم و اگر یک پرواز لغو می شد، باید بعدازظهر آن را جبران می کردیم تا ۹۰ سورتی مان کامل شود. اینکه می گویند خلبان های قدیمی [حمل بر خودستایی نباشد] به قول معروف تبحرشان بیشتر است به دلیل همین پروازهای زیاد و ممارست در کار بود. ولی بعد از انقلاب، به دلیل کمبود امکانات، تعداد پروازها هم کم شد تا اینکه مثلا یک گردان در روز ۲ سورتی پرواز داشت. این خیلی با ۹۰ سورتی پرواز فرق می کند. ما در دزفول علاوه بر ۲ گردان ۴۲ و ۴۳، یک گردان ۴۱ هم داشتیم که آموزشی بود. هر کدام از این دو گردان ۹۰ سورتی پرواز داشت و گردان آموزشی هم ۷۰، ۸۰ سورتی. یعنی فقط در پایگاه دزفول، ما روزی ۲۶۰ سورتی پرواز داشتیم و در پایگاه های دیگر هم تقریبا همینطور بود. ** سیستم در اول انقلاب ما را قبول نداشت صراحتا بگویم که در اوایل انقلاب، هنوز سیستم جدید ما را باور نداشت و حق هم داشتند چون به هرحال هنوز آن اعتمادی که باید نسبت به ارتش شکل می گرفت جلب نشده بود و نیروی هوایی هم جزئی از ارتش بود با این تفاوت که سلاحی که در دست یک خلبان است، خیلی با سلاحی که دست یک افسر زمینی است فرق دارد. به همین خاطر، اجازه پرواز نمی دادند نه اینکه هواپیما نباشد. این روند تا اواخر اردیبهشت ۵۸ ادامه داشت تا اینکه پروازها آرام آرام شروع شد. سیستم حفاظتی در تهران تعداد افراد مشخصی را تایید می کرد و می گفت فلانی و فلانی اجازه پرواز دارند. اسم هم می بردند. * شما هم جزو آن اسامی بودید؟ خوشبختانه یا متاسفانه بله (با خنده). بیشتر پروازها هم پوشش غرب بود. البته یک و ماه نیم قبل از شروع رسمی جنگ، گردان ۸۲ اصفهان و گردان۷۱ شیراز درگیر بودند. هواپیماهای عراقی می آمدند و پاسگاه ها و نقاط مرزی ما را می زدند اما ما اجازه هیچ واکنشی نداشتیم. نیروی هوایی یکسری ماموریت به عنوان پوشش و اسکورت هواپیماهای دیگر مانند F-4 و F-5 داشت که این ماموریت ها بر عهده تامکت ها بود. شهید جواد فکوری فرمانده وقت نیروی هوایی در محضر حضرت امام(ره) ** فکوری گفت بمان و امور مربوط به خانواده شهدا را انجام بده * چطور شد که شما مسئول امور ایثارگران نیروی هوایی شدید؟ آذر سال ۵۹ به دستور فرمانده پادگان برای ۴۸ ساعت به تهران آمدم. البته این درخواست از آبان ماه بود ولی من می گفتم کاری نکردم که نیاز به رفتن باشد. همه گزارش های ماموریت هایم را هم داده ام. روز ۹ آذر وقتی از ماموریت برگشتم و به زمین نشستم، فرمانده پایگاه همانجا به من گفت باید بروی تهران. گفتم جناب سرهنگ برای چه من را می خواهی بفرستی؟ گفت هر چه از فرمانده نیرو می پرسم نمی گوید و هیچ کس هم نمی داند که تو را برای چه می خواهند. به هر صورت بود من را به تهران فرستادند. من فقط زمانی که از دوره آموزشی آمریکا برگشته بودم، یک بار به ستاد نیرو رفته بودم و اصلا داخل ستاد را بلد نبودم. گفتم من فلانی هستم و فرمانده نیرو من را می خواهد، با لحن مسخره ای گفتم آقای فکوری من را می خواهد! دیدم جناب دهنادی هم آنجاست. گفت سلام فِری تو اینجا چه می کنی؟ گفتم یک ماه است صادق پور من را رها نمی کند و آخر سر من را گذاشت داخل هواپیما و فرستاد تهران. با ایشان رفتیم دفتر فرماندهی. دیدم خیلی از بزرگان نیروی هوایی آنجا هستند. من قبلا چند بار تلفنی با جناب فکوری صحبت کرده بودم ولی برای اولین بار بود که ایشان را از نزدیک می دیدم. ایشان علاوه بر فرماندهی نیروی هوایی، مسئولیت وزارت دفاع را هم برعهده داشت و به خاطر جنگ، فشار زیادی روی دوش ایشان بود. تعدادی از خلبان ها شهید، مجروح یا اسیر شده بودند و خانواده های آنها نیاز به رسیدگی داشتند. در تهران هم ظرفیت لازم نبود و از طرفی، کسی هم پرونده درست درمانی نداشت و کسی هم نبود که بخواهد به این وضعیت رسیدگی کند. سیستمی در دل نیروی هوایی به نام «امور شهدا، اسراء و مفقودین» ایجاد شده بود. یک جناب سرهنگی هم به نام «عزیز بزرگ نیا» مسئول آنجا بود که خودش خلبان و معلم قدیمی F-5 و خیلی آقا بود و ان شاءالله خدا نگهدارش باشد. هر خانواده ای می آمد و مشکلاتش را می گفت، اول جناب بزرگ نیا یک دل سیر همراه آنها گریه می کرد بعد به کارشان می رسید. اینقدر که رقیق القلب بود اما هنوز وضعیت سروسامان درستی نداشت. جناب فکوری تعریف کرد که ما نزد نماینده امام(ره) و رئیس بنیاد شهید (آقای کروبی) رفتیم و گفتیم این مشکلات را داریم. این خانواده ها (خانواده شهدا) نه جایی دارند نه حقوقی و همه چیزشان بهم ریخته است. خلاصه بعد از ۲ ساعت صحبت، قول ۵ خانه داده و قرار می شود یکسری نفرات اینجا بیایند و برای خانواده ها پرونده تشکیل بدهند. جناب فکوری که آقای کروبی آخر کار گفتند هر کاری هم داشتید، اگر من نبودم به خط سیاسی زنگ بزنید، آقای مازندرانی اینجا جواب شما را می دهند. من نگاه کردم دیدم آقای مازندرانی یک جوان ۲۱، ۲۲ ساله است که بغل دست آقای کروبی نشسته. چون اسم شما از قبل در ذهنم بود، پرسیدم شما با جناب سروان مازندرانی در نیروی هوایی نسبتی دارید؟ برادر من هم گفته بود نه نسبتی ندارم. زمانی که آمدند بیرون، آقای کروبی گفته بود نمی شود وزیر دفاع مملکت را سرکار گذاشت. برای همین به جناب فکوری می گوید حدس شما درست است. اخوی ایشان در نیروی هوایی است ولی هیچ جا نمی گوید و دوست هم ندارد جایی مطرح کند. جناب فکوری هم برای همین من را خواسته بود. تازه آنجا یک مقدار آرامش پیدا کردم و گفتم حالا من چه باید بکنم؟ گفت ما این مشکلات را داریم. گفتم جناب سرهنگ من همین امروز هم پروازم را از دست دادم. گفت تو چقدر حرص پرواز می زنی؟ گفتم حرص نمی زنم، آدم نداریم شما که بهتر می دانید. پرسیدم من چه کار می توانم بکنم؟ گفت یک تماسی بگیر ببین از طریق برادرت چه کار می توانی بکنی تا یک جایی برای خانواده ها بگیریم. گفتم من ۴۸ ساعت تهران می مانم و هر کاری هم بتوانم می کنم اما بعد می روم پایگاه. گفت باشد. ما در این ۴۸ ساعت به بنیاد رفتیم. با پیگیری و داد و بیداد، ۵ خانه ای را که قول داده بودند، تبدیل شد به دو تا بلوک ۱۸۰ واحدی در خیابان شیراز در ملاصدرا که هنوز هم این دو ساختمان به عنوان «خانه های شهدا» معروف است. سیستمی را هم تعریف کردیم تا برای بچه هایی که تا آن روز شهید و اسیر و مفقود شده بودند، تشکیل پرونده شود. برادر من، هم قائم مقام بنیاد بود هم معاون امور شهرستان ها. به تمام شهرها ابلاغ کرد تا سریعا برای خانواده ها و پدر و مادر شهدا پرونده درست کنند. در این ۴۸ ساعت ما همه این کارها را کردیم و تحویل جناب فکوری دادیم و گفتیم الوعده وفا. گفت نه دیگر نمی شود، باید بمانی. گفتم نه نمی مانم اصلاً میروم استعفا می دهم. خلاصه نهایتا قول داد و گفت تو ۱۰، ۱۵ روز برو پایگاه پروازت را بکن، هر طور هم که خودت می خواهی بپر. این اجازه را داری. گفتم هر حمله ای و هر عملیاتی که قرار است انجام شود، من باید از ۴۸ ساعت قبل بدانم. البته آن موقع من در پایگاه رده بندی تا «سرّی» را داشتم اما با موافقت جناب فکوری رده بندی من را تا «به کلی سرّی» بالا بردند و من را در دفتر ویژه و طراحی هم درگیر کردند. ** دستور امام(ره) برای حقوق دادن به خانواده خلبانان اعدام شده در همین مدت که در تهران بودم و کارهای مربوط به امور شهدا و ایثارگران را دنبال می کردم، رفت و آمدی هم با بیت امام(ره) داشتم. آن موقع خانواده های معدومین هم مشکلات زیادی داشتند. نزد امام(ره) رفتم و گفتم اگر من مشکلی داشته باشم و حکمی برای من صادر شود و اعدامم کنند، زن و بچه من هم باید اعدام شوند یا نه؟ ایشان تعجب کردند و گفتند نه این چه حرفی ست؟ گفتم الان اینطوری شده است، این زن و بچه ها نه حقوق دارند نه جایی دارند و به گدایی افتادند. امام(ره) سریعا به آقای محلاتی که آنجا بود گفتند متنی را آماده کرد و دو سه بار خود امام(ره) آن را تصحیح کردند و به من گفتند بگویید روز ۱۹ بهمن آقای فکوری این درخواست را بیاورد. همان روز هم بحث حقوق خانواده ها درست شد. بنابراین ما صبح تا بعدازظهر مسئول امور شهدا، مفقودین و اسرا بودیم و از ۲ بعدازظهر به بعد مسئول امور معدومین(با خنده). این کارها ۵ ماه طول کشید. ما برای پیگیری امور چند نفر از خلبان ها رفته بودیم ولی کارهای خانواده چندتا از ساواکی ها و نوهدی های اعدام شده (کلاه سبزهای نیروی زمینی) هم انجام شد چون واقعا خانواده اینها هیچی نداشتند. لیست این افراد را خدمت امام(ره) بردم و خود ایشان برابر اشل حقوق خانواده شهدا برای اینها هم حقوق تعیین کردند. مثلا یک زن و فرزند ۵ هزار تومان، یک زن و دو فرزند ۵۵۰۰ تومان. بعد چون آنها مسکن نداشتند برای این هم رقمی اختصاص دادند و چون عمده اینها در شیراز بودند دو برج در شیراز (در زینبیه نزدیک حرم شاهچراغ) بصورت نیمه کاره بود که در اختیار ما گذاشتند و ما از وزارت مسکن خواستیم کار آنجا را تمام کنند و برای همه اینها هم سند زده شد. اولین پول را هم گفتند برادرم به من می دهد. چون برادر من هم در بنیاد بود و هم مسئولیت حساب ۱۰۰ امام را برعهده داشت. یک روز دیدیم با دو گونی پول آمدند. گفتم من اینها را چه کنم؟ من گاوصندوق ندارم، چه کسی می خواهد این پولها را بشمارد؟ ** اولین ماموریت F-14 خارج از مرزهای ایران * نیروی هوایی ازجمله یگان هایی بود که قبل از شروع رسمی جنگ تحرکات ارتش بعثی را می دید. شما هم با این موارد روبرو شده بودید؟ من به دلیل مشکلاتی که در آن مقطع در نیروی هوایی وجود داشت و بی نظمی های زیاد در پایگاه، درخواست انتقال به تهران دادم ولی فرمانده پایگاه مخالفت کرد. بعد از چند بار که قبول نکردند، گفتم من خودم به تهران می روم و از آنجا اقدام می کنم. روز ۱۸ شهریور ۵۹ فرمانده پادگان به من برگه ماموریت بدون فوق العاده داد که به تهران بیایم و تکلیفم را مشخص کنم و برگردم. من اثاث منزل را جمع کرده بودم. شب هم تا ساعت ۲ منزل یکی از دوستان مهمان بودیم. وقتی به منزل آمدم، دیدم یک نامه پشت در گذاشتند. نگاه کردم دیدم نوشته است ساعت ۳٫۵ صبح پست فرماندهی باشید. تماس گرفتم و گفتم من همه وسایلم را جمع کردم و ماشین گرفتم برای حمل اثاثیه خانه. جریان چیست؟ گفتند ما از ساعت ۸ شب دنبال شما می گشتیم. نمی دانیم هم موضوع چیست فقط یک فِرگ (دستور عملیاتی) از تهران به نام شما آمده است. رفتم پایین دیدم جناب شهرام رستمی و ۲ نفر از بچه های کابین عقب هم هستند. جناب رستمی طبقه بالای بلوک ما می نشست و او هم اطلاع بیشتری نداشت. رفتیم پست فرماندهی دیدیم فرمانده پایگاه هم آنجاست. فِرگ این بود: «۲ فروند F-14 به سرنشینی این اشخاص، (بنده به اتفاق «عبدالرضا بنجواد طالبی»، جناب شهرام رستمی به اتفاق «حسن ظرافت فر» -یعنی کابین عقب را هم خودشان مشخص کرده بودند-) در راس این ساعت می پرند، سر فلان ساعت باید زیر تانکر -هواپیمای سوخت رسان- باشند، ۴ فروند F-4 آنجا هستند، به آن ها می چسبند و با هم به فلان نقطه می روند. فانتوم ها آنجا را می زنند و برمی گردند. F-14ها هم پشت سر آنها می آیند. هرکجا مشکلی پیش آمد، فانتوم ها برمی گردند و تامکت ها درگیر می شوند. بعد هم می خوابمد کف زمین و برمی گردند.» این کل دستور بود. اما اینکه ماموریت دقیقا چیست و باید کجا را بزنیم، نمی دانستیم. بعدها این عملیات به نام «سلطان» معروف شد. ۲فروند F-14 و ۴ فروند F-4 بودیم که لیدری فانتوم ها را جناب «قاسم گلچین» برعهده داشت که خودش فرمانده پایگاه بود ولی کسی خبر نداشت که به این ماموریت آمده چون کاملا سری بود. * بالاخره محل مورد اصابت کجا بود؟ پایگاهی در عراق وجود داشت که فرانسوی ها می خواستند خط تولید میراژ را آنجا راه بیندازند. خرید میراژ توسط عراق از فرانسه به قبل از انقلاب بر می گشت و هدف مورد نظر در این ماموریت، همین پایگاه بود که انجام شد و در برگشت هم هیچ مشکلی پیش نیامد. نقطه بازگشت هم قصرشیرین تعیین شده بود. در همین مسیر بودیم که من در نزدیکی قصر شیرین ۵۰۰ تانک عراقی را دیدم و گزارش آن را هم ارسال کردم. * این ماموریت برون مرزی بود؟ این برخلاف قرار داد خرید تامکت ها نیست؟ بله. در قرارداد خرید F-14 از آمریکا آمده است که تامکت ها (به دلیل سری بودن تجهیزات آنها) نباید از ۳۰ مایلی به مرز نزدیکتر شوند چون اگر مورد اصابت قرار گرفتند در داخل خاک خودی بیفتند. اگر این اتفاق برای F-14 می افتاد، آمریکا پدرمان را در می آورد و جلوی خورشید کبابمان می کرد. اما آن روزها اینقدر مسائل به هم پیچیده شده بود که اصلاً کسی یادش نبود چنین قراردادی وجود دارد (خنده). ** پس از انجام اولین سوخت گیری بازداشت شدم * اولین سوخت گیری هوایی شبانه تامکت ها چه زمانی صورت گرفت؟ یک ماه و نیم قبل از شروع جنگ. به دلیل اطلاعاتی که دائما مخابره می شد، برای مدتی از ساعت ۱۰ شب تا ۵ صبح، تامکت ها منطقه غرب کشور را پوشش می دادند ولی چون امکان سوخت گیری هوایی در شب نداشتیم، (نه در ایران و نه در آمریکا) دائما یکی از هواپیماها که بلند می شد به منطقه برود، یکی دیگر آماده و در راه بود. یکی بالای منطقه بود، دیگری در مسیر برگشت. یعنی ما از شب تا صبح چیزی حدود ۲۰ و اندی هواپیما در راه داشتیم. از طرف دیگر، تعداد خلبانی هم که اجازه پرواز داشتند کم بود که اینها هم موجب خستگی نیروها می شد و هم فرسودگی تجهیزات. شب ۲۳ شهریور ۵۹، یک شب آژیر به صدا در آمد و کابین عقب من هم عوض شده بود. پای پرواز دیدم (شهید) هاشم آل آقا که خودش از معلم خلبان های اولیه F-14 بود به عنوان کابین عقب من انتخاب شده است. شهید هاشم آل آقا بعد از انجام ماموریت و در مسیر بازگشت، روی گیلانغرب بودیم که تانکر ما را صدا کرد و گفت من دَبِل رول هستم یعنی هم می توانم به F-4 و هم F-14 سوخت بدهم. من هم از خدا خواسته (خنده) به هاشم گفتم برویم سوخت بگیریم؟ قبول کرد و رفتیم. آن شب ۴۵ بار سامانه سوخت گیری تامکت به سیستم سوخت دهی تانکر وصل می شد و قطع می شد. در F-14 دو خط رادیویی وجود دارد، یکی رادیوی جلو و یکی رادیوی عقب. ما همیشه رادیوی جلو را روی فرکانس گردانمان می بستیم که به آن رادیو «فینیکس» هم می گفتیم. فرمانده گردان و فرمانده پادگان رو همین رادیو دنبال ما بودند و دائم می پرسیدند که کجایید؟ چرا نمی نشینید؟ ما هم جواب نمی دادیم. همان شب اعلام شد که در آسمان تهران و قم و اصفهان یک شیء نورانی دیده شده و ما هم بدون لباس مخصوص، تا ارتفاع ۷۲هزار پایی رفتیم. خلاصه بعد از سوخت گیری، حدود ساعت ۷٫۵ صبح بود که نشستیم و بلافاصله فرمانده پایگاه علی رغم اینکه خیلی هم من را دوست داشت، به دلیل لغو دستور بازداشتم کرد و قرار شد یک هفته در بازداشت باشم. البته حق هم داشت چون من فرمانده هواپیما بودم و مسئولیت هم بر گردن من بود. ساعت ۸، ۸٫۵ بود که شهید فکوری (فرمانده وقت نیروهوایی) -خدا رحمتش کند- با فرمانده پایگاه تماس گرفت و خودش پیگیر موضوع پرواز ما شد. فرمانده پایگاه هم ماجرا را برای ایشان توضیح داد و گفت اینها رفتند و سوخت گیری کردند و ما هم فرمانده هواپیما را بازداشت کردیم. جناب فکوری تعجب کرده و اسم خلبان را می پرسد که آنها هم می گویند فلانی بوده. ایشان دستور داد از امشب این دو خلبان با خلبانان دیگر در اصفهان می پرند و سوخت گیری شبانه را با آنها تمرین می کنند. بعد هم گفته بود که «در ضمن بازداشتی مازندرانی را هم از پرونده اش در بیاورید» که من هم تشکر کردم. همزمان با این کار ما، از یک ماه پیش دستورالعمل محرمانه ای از ستاد نیرو به پایگاه هفتم شیراز رفته بود که دوستان آنجا چون از نظر کاری سرشان خلوت تر بود، روی سوختگیری شبانه کار کنند و افرادی نظیر جناب هوشیار، جناب خلیلی و جناب دشتی زاده و تعداد دیگری از بچه ها مشغول این کار بودند بود ولی هنوز کسی بنزین گیری در شب نکرده بود. بچه ها هم شروع کردند به داد و بیداد که نونتون نبود، آبتون نبود، این چه کاری بود کردید؟(خنده) ما هم گفتیم اینکه نشد کار، هر شب ما مثل اتوبوس های «ایران پیما» این مسیر را می رویم و می آییم. اهمیت این موضوع بعدها در زمان جنگ، بیشتر از قبل خودش را نشان داد. تامکت های نهاجا در حال سوخت گیری هوایی از تانکر ** اولین هواپیمای عراقی قبل از جنگ شکار می شود ** شما فرمودید که قبل از شروع رسمی جنگ، درگیری ها برای پایگاه های اصفهان و شیراز آغاز شده بود. این موارد در چه حدی بود و منجر به درگیری های سخت هم شد؟ بله. خود من اولین هواپیمای عراقی را روز ۲۶ شهریور ۸۹ زدم. یعنی ۳ روز قبل از آغاز رسمی جنگ. من به عنوان پوشش غرب ایران، بالای همدان بودم که از رادار دزفول و آبادانان اعلام شد ۲فروند هواپیمای عراقی در حال زدن ایلام هستند. ما با سرعت سوپرسونیک (مافوق صوت) آمدیم و من یک فروند هواپیما را با موشک «فینیکس» از پشت سر زدم در حالیکه بهترین حالت برای شلیک موشک «فینیکس» از روبرو
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بوکان پرس]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها