تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804465170
دیپلماسی فرهنگی ایران در آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی؛ الزامات جدید در محیطی پویا
واضح آرشیو وب فارسی:ایراس: دکتر ابوذر ابراهیمی ترکمان: ما اکنون بیش از هر زمانی نیازمند تشکیل ستاد آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی برای بررسی آسیب شناسانه درباره منطقه هستیم. او بر این باور است، شرط اول موفقیت دیپلماسی فرهنگی در منطقه اعتماد سازی بین کشورها است که مستلزم حرکت در چارچوب موافقتنامه های قانونی است.ایراس : بسیاری از کارشناسان در این باره توافق دارند که در میان عناصر سیاست خارجی کشورها، که شامل مولفه های سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی میشود، پایداترین و موثرترین عنصر، عامل فرهنگی است که به تحصیل سایر اهداف سیاسی، اقتصادی و نظامی کمک شایانی می کند. بر این اساس نیز بعد مهمی از سیاست خارجی کشور را دیپلماسی فرهنگی تشکیل می دهد. دیپلماسی فرهنگی به کشورها اجازه می دهد که به طور مستقیم با مردمان سرزمین های خارجی چه مردم معمولی و رهبران، رابطه پایدار معنوی برقرار کرده و از آن در جهت اهداف سیاسی، اقتصادی، نظامی و امنیتی بهره برداری کرد. این دیپلماسی به ویژه میان ملت هایی که از فرهنگ و تمدن مشترک برخوردارند، کاربردی تر است؛ مانند جامعه ایرانی با جوامع آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی. مناطق آسیای مرکزی و قفقازجنوبی نه تنها به دلیل میراث فرهنگی مشترک، بلکه به دلیل پیوندهای امنیتی همواره از اهمیت ویژه ای در سیاستخارجی ایران برخوردار بودند و در میان انواع دیپلماسی که در منطقه به کار برده می شد دیپلماسی فرهنگی جایگاه بالایی داشته است. اما شرایط جدید منطقه که به باور بسیاری از کارشناسان، بحرانی است، این سوال را ایجاد کرده است که دیپلماسی فرهنگی ایران در این مناطق چرا نتوانسته به تامین منافع ملی مورد هدف ایران کمک کند؟ بر این اساس «ایراس» این سوال را با دکتر ابوذر ابراهیمی ترکمان، رئیس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی که متولی اصلی و قانونی دیپلماسی فرهنگی ج. ا. ایران است، در میان گذاشته است تا ضمن بررسی عملکرد دیپلماسی فرهنگی ایران در دهه های اخیر، الزامات جدید آن را مورد بررسی قرار دهد. آقای ابرهیمی ترکمان میگوید: ما اکنون بیش از هر زمانی نیازمند تشکیل ستاد آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی برای بررسی آسیب شناسانه درباره منطقه هستیم. او بر این باور است، شرط اول موفقیت دیپلماسی فرهنگی در منطقه اعتماد سازی بین کشورها است که مستلزم حرکت در چارچوب موافقتنامه های قانونی است. رئیس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در این گفتگو تاکید میکند این نهاد تنها متولی قانونی دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران است. وی می پذیرد که آنچه موجب شده دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در آسیای مرکزی و قفقازجنوبی نتیجه مطلوب را نداشته باشد، عدم شناخت درست از منطقه در گذشته است. ---------- آقای دکتر شما به عنوان کسی که قبل از ریاست سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مسوولیتهای دیگری در آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی داشتید، وضعیت این مناطق را در حال حاضر چگونه ارزیابی میکنید؟ در حالی که عمده کارشناسان بر این باورند که اکنون تروریسم منطقه را تهدید میکند ؟ واقعیت این است که وضعیت آسیای مرکزی و قفقاز بحرانی است، چرا که آسیای مرکزی محل تلاقی سه کشور ایران ، روسیه و چین است و اگر این منطقه ناامن شود، این سه کشور نا امن خواهند شد. بنابراین حتما داعش تلاش خواهد کرد در این منطقه وارد شود و گروه های تکفیری و تروریستی را نیز با خود به منطقه بیاورد. علاوه بر این، از بین رفتن احزاب معتدلی که در منطقه فعال بودند و دولت های منطقه فعالیت آنها را غیرقانونی اعلام کردند، موجب فعالیت بیشتر گروه های تروریستی می شود. در حالی که یک عطش اسلام گرایی میان مردم منطقه وجود دارد. جمعیت آسیای مرکزی حدود 65 میلیون نفر است که با احتساب بخش هایی از افغانستان این میزان افزایش می یابد. حدود 95 درصد این جمعیت مسلمان هستند. اگر داعش بخواهد می تواند با استفاده از مرزهای گسیخته افغانستان امکاناتی برای خود فراهم کند. بنابراین ما باید هوشیار باشیم. مرز ایران با ترکمنستان تاکنون امن ترین مرزهای ما بود. در حالی که ما در مرزهای دیگر همواره دچار مشکلاتی بودیم. ما در دهه های گذشته در مرز با عراق 8 سال جنگ داشتیم و در دیگر مرزها تنش داشتیم اما مرز با ترکمنستان امن بود. مرز ایران با ترکمنستان حدود 1000 کیلومتر است و اگر بخش هایی از مرز با افغانستان را هم جزو مرز با آسیای مرکزی در نظر بگیریم، این مرز ما با آسیای مرکزی بعد از مرز با عراق طولانی ترین مرز مشترک ایران است. این در حالی است که گرایش مردم منطقه به داعش نیز بر اساس آمارها روز به روز افزایش یافته است. تعداد افرادی که از منطقه به داعش پیوسته اند بسیار بالا است. داعش دشمنان خود را به دو گروه تقسیم کرده است؛ دشمنان نزدیک و دشمنان دور. داعش با آنکه در مرزهای اسرائیل حضور دارد، اسرائیل را دشمن نزدیک خود نمی داند و بالعکس مسلمانان را دشمن نزدیک می داند. من تصور می کنم داعش به چند دلیل به آسیای مرکزی تمایل دارد؛ یکی چنانچه گفتم به دلیل اینکه این منطقه محل تلاقی سه کشور ایران، روسیه و چین است. نکته دوم گرایش بیشتر مردم منطقه به داعش است و دیگر اینکه در منطقه آسیای مرکزی امکان پشتیبانی لجستیکی بیشتری برای داعش فراهم است. در همین حال عرب ها تمایل دارند که داعش را از سرزمین خود دور کنند و داعش به سرزمین دیگری برود. اگر داعش از عراق و شامات به آسیای مرکزی بیاید، ما درگیر می شویم اما کشورهای عربی رهایی می یابند. آیا این وضعیت نشانه شکست دیپلماسی فرهنگی ما در سه دهه گذشته نیست؟ شما بهتر میدانید که این مناطق را از اهداف خود تعیین کرده بودیم. در مقابل نیز رقبای عرب ما در این منطقه سرمایه گذاری کرده بودند. آیا این گرایش مردم منطقه به افراط گرایی در منطقه نشانه موفقیت آنها نیست؟ یک نکته وجود دارد. اساساً غرب بعد از اینکه متوجه شد که نفرت علیه غرب در جهان اسلام افزایش یافته، یک سناریو برای درگیری مسلمان با یکدیگر طراحی کرد و امام خمینی (قدس ره) همان اوایل انقلاب بر این موضوع تاکید کرده و درباره آن هشدار داده بودند. امروز این پیش بینی ها محقق شده است. ضمن اینکه کشورهای غرب وقتی دیدند که مسلمانان نسبت به آنها بدبین شده اند، بر اساس سناریوی خود، گروه هایی به وجود آوردند که مسلمانان را با هم درگیر کنند. این گروه ها اسامی و شکل های مختلفی داشته اند؛ گروه صحابه، القاعده، طالبان و اکنون داعش، که هر کدام تاریخ مصرفی دارند. ببینید جامعه جهانی مدعی است که ائتلاف کرده تا این گروه بی شناسنامه را از بین ببرد، اما نتوانسته، این پذیرفتنی نیست. چطور می توان این را پذیرفت؟ داعش در حرکتی ، جنایات خود را منتشر می کند. معلوم است که آنها به دنبال ترساندن جامعه جهانی هستند. بنابراین اینکه شما می گویید چرا ما نتوانستیم مانع شکل گیری چنین گروهی شویم، دقیق نیست. بالاخره ما یک کشور هستیم و تاثیر را به اندازه خود داشتیم. اگر این تعادلی که ما ایجاد کردیم نبود شرایط خیلی بدتر از این می شد. صرف نظر از عملکرد دیپلماسی فرهنگی ایران در گذشته، به هر حال ما با این بحران در آسیای مرکزی و قفقاز مواجه هستیم و باید تدابیری برای مقابله با آن بیاندیشم که یکی از راهکارها استفاده از دیپلماسی فرهنگی است. ما چگونه می توانیم از دیپلماسی فرهنگی برای رفع تهدیدها استفاده کنیم؟ به نظر من ما باید تعاملات خود را با نهادهای رسمی، سازمان های غیردولتی و مردم افزایش دهیم. باید خطر حضور داعش را گوشزد کنیم. خوشبختانه کشورهای منطقه متوجه این خطر شده اند و در تلاش برای آگاه سازی مردم هستند. این افراط گرایی مانند بیماری است. داعش به عنوان یک بیماری است که حوزه های اجتماعی و دینی را آلوده کرده است. آگاه سازی مردم می تواند از گرایش آنها به سوی این گروه جلوگیری کند. بنابراین در دیپلماسی فرهنگی ما، آگاه سازی باید در اولویت قرار گیرد. ضمن اینکه در همه جای دنیا ایران را یک محور برای کمک به صلح می دانند و از ایران برای مذاکره دعوت می کنند، وقتی مساله بحران در یمن ،سوریه ، عراق و افغانستان به وجود می آید و صلح را بدون ایران ممکن نمی دانند نشان می دهد که دیپلماسی ایران عملکرد قابل قبولی داشته و مورد توجه قرار گرفته است و می تواند نقطه اتکا برای ایجاد صلح در منطقه باشد. گروه بین المللی بحران که متمرکز بر آسیای مرکزی و قفقازجنوبی است اخیرا پیشنهاد داده است که از ظرفیت ایران برای ایجاد اسلامگرایی میانه رو در منطقه استفاده شود. ایران برای استفاده از ظرفیت های خود در آسیای مرکزی و قفقازجنوبی از طریق دیپلماسی فرهنگی برای ارتباط نهادها، سازمانها مردم...چه ابزارهایی در اختیار دارد؟ اگر هر کشوری می خواست از اشتراکات دینی، مذهبی، قومی، زبانی، فرهنگی، تاریخی و آداب و رسوم... ما در آسیای مرکزی برخوردار شود، می بایست چندین میلیارد دلار هزینه می کرد. ما به صورت طبیعی این داشته ها را داریم. قطعا این اشتراکات موجب می شود رابطه زودتر برقرار شده و زودتر مستحکم شود. بنابراین قطعا این اشتراکات فرهنگی ما در آسیای مرکزی به افزایش نفوذ ما کمک می کند. اشتراکات فرهنگی ما با آسیای مرکزی بر اساس صدها سال میراث فرهنگی مشترک است. شما به هر یک از این کشورها سفر کنید آثار ایرانی را می بینید. در قرقیزستان و ازبکستان، در سمرقند و بخارا اشعار فارسی خوانده می شود. ما میراث مشترک داریم. شخصیت های مشترک داریم. اینها مقدمات تاثیرگذاری ما را فراهم می کند. به نظر من این نقطه مثبت ما است. ما البته از این ظرفیت غفلت کردیم. من همواره از زمان فروپاشی تاکید کردم که ما باید این منطقه را دریابیم. چه نهادی مسوول دیپلماسی فرهنگی ایران در منطقه است؟ قطعا سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی خب اینجا یک سوال دیگر ایجاد می شود که ما به دلایل گوناگون در آسیای مرکزی و قفقاز رویکرد امنیتی داریم. نهادهای سیاسی امنیتی ما در منطقه فعال هستند و بعضا وارد کارهای فرهنگی می شوند. این موازی کاری آیا به نهاد مسوول دیپلماسی فرهنگی کمک می کند و یا عملکرد سازمان را تضعیف می کند؟ تنها نهاد مسوول دیپلماسی فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی است. این سازمان در سالهای گذشته به خوبی به وظیفه خود عمل کرده است. بالاخره ما روابطی در آسیای مرکزی و قفقاز ایجاد کردیم. هفته های فرهنگی بطور مرتب برگزار می شود. روابط رو به گسترش است و تعاملات ما با این کشورها بیش از گذشته است. این فعالیت های رسمی است. اما در فعالیت های فرهنگی دو بعد است؛ یکی قابلیت فاعل است و دیگر قابلیت قابل است. همانطور که شما تلاش می کنید فعالیت کنید، اما باید این فعالیت پذیرفته شود. باید پذیرفت کشورهایی هستند که خواستار فعالیت ما نیستند. آنها ما را کشورهای ایدئولوژیک می دانند و بسیاری از رهبران این منطقه از بقایای حزب کمونیست بودند و نسبت به ایران به عنوان یک کشور اسلامی موضع داشتند و به همین دلیل نشد این روابط با بعضی از کشورها ترسیم شود. اما تلاش هایی صورت گرفت و روابط در چارچوب رسمی شکل گرفت. بنابراین از نظر من روابط از همیشه بهتر است و می تواند بهتر هم شود. اما چون شاخص های اندازه گیری تاثیرگذاری فرهنگی کمی نیست، شما غالبا نمی توانید با اعداد و آمار آن را نشان بدهید. ما در دهه اول فروپاشی تلاش کردیم این منطقه را بشناسیم. هنوز برخی نهادهای تاثیرگذار ما نتوانسته اند منطقه را به خوبی بشناسند. دوره شناخت ما از منطقه خیلی طولانی شده است. این دوره باید به زودی سپری می شد. البته ما اکنون از این دوره عبور کرده ایم و این رابطه ایجاد شده است. ما تلاش کردیم روابط را در چارچوب های قانونی شکل دهیم و خوشبختانه نتایج خوبی هم داشته ایم. کمی ملموس تر صحبت کنیم. اکنون در آسیای مرکزی بحرانی ترین نقطه تاجیکستان است. ما بیشترین ارتباطات فرهنگی را با این مردم داریم، اما در همین کشور علی رغم این اشتراکات فرهنگی بیشترین گرایش به افراطی گری وجود دارد؟ تاجیکستان چه مشکلی دارد؟ ببینید مشکلی که آنجا دولت و مردم دارند به ما ارتباطی ندارد. نه صرف نظر از این سوال که چرا ما نتوانستیم با مردم این کشور رابطه برقرار کنیم، بحث این است که چطور می توان از دیپلماسی فرهنگی برای مقابله با تهدید ظهور تروریسم در این کشور استفاده کنیم؟ ببینید مشکلات منطقه به دو بخش تشکیل می شود. یک بخش مشکلات میان دولت ها و مردم است؛ مشکلات اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و مذهبی که به ما ربطی ندارد.مثل اینکه دولت تاجیکستان دستور می دهد جوانان نباید به مسجد بروند. اما یک بخشی تعاملات فرهنگی ایران با این کشور دچار مشکل است. من معتقدم این تعاملات فرهنگی نسبت به گذشته هم قانونمندتر شده، هم افزایش یافته و هم تاثیرگذارتر شده است. الان در بسیاری از رویدادهای فرهنگی داخل کشور از این کشورها دعوت می کنیم و متقابلا آنها هم ما را دعوت می کنند. نوروز در این مناطق بسیار کمرنگ بود اما به کمک جمهوری اسلامی رونق یافته است. هر ساله نوروز به میزبانی یکی از کشورها جشن گرفته می شود. در گذشته این وجود نداشت. ببینید اگر منظور شما از گسترش روابط فرهنگی این است که کل این کشورها در اختیار ما باشد امکان پذیر نیست. همانطور که ما اجازه نمی دهیم کشور ما در اختیار کشور دیگری باشد. اما تعاملات فرهنگی در چارچوب موافقتنامه ها بسیار گسترده شده است. دیپلماسی فرهنگی ما از طریق چه اقداماتی صورت می گیرد؟ کتاب و فیلم و... ما از چه ابزارهایی برای ارتباط با مردم منطقه استفاده می کنیم؟ ما در منطقه هفته های فیلم برگزار می کنیم که با استقبال گسترده مواجه می شود. از برخی از شبکه های تلوزیونی آنها فیلم های ما بخش می شود. شما خاطرتان است سریال پدرسالار جزو پربیننده ترین فیلم ها شد. ما در همایش های علمی آنها شرکت و با اساتید دانشگاههای آنها گفتگو می کنیم. در برنامه های رادیویی حضور می یابیم. حدود دو سه هفته پیش، هفته فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در ترکمنستان برگزار شد که با استقبال گسترده روبرو شد. اکنون پذیرفته اند که ما سالیانه هفته فرهنگی برگزار کنیم. در کشورهای دیگر نیز همینطور است. ما می توانیم با این اقدامات فرهنگی تاثیرگذاری کنیم. آنها هم می دانند خاستگاه بسیاری از داشته های فرهنگیشان ایران است. ما دریچه های گفتگوهای فرهنگی خود با آسیای مرکزی را پیدا کرده ایم. این دریچه ها کاملا شفاف و روشن است. نهاد مسوول دیپلماسی فرهنگی ایران چه شناختی از علایق فرهنگی مردم منطقه دارد؟ ما رایزن های فرهنگیمان را در گذشته مامور کردیم ذائقه های فرهنگی مردم را شناسایی کنند و اکنون بر اساس این ذائقه ها برنامه ریزی می کنیم. به عنوان مثال در کشوری مانند ترکمنستان صنعت فرش رواج دارد و زندگی مردم از طریق فرشبافی می گذرد، ما در میان نمایشگاههایی که در این کشور برگزار میکنیم، یک نمایشگاه فرش نیز داریم که همواره بسیار مورد استقبال قرار میگیرد. بر اساس شناختی که از ذائقه مردم در کشورهای آسیای مرکزی و قفقازجنوبی پیدا کرده ایم، اقدامات دیگری نیز انجام میدهیم. مثلا وقتی ما در ترکمنستان و یا آذربایجان هفته فرهنگی برگزار می کنیم، تلاش میکنیم از هنرمندان آذری زبان و یا ترکمن ایرانی استفاده کنیم تا بتوانیم پیوند عاطفی بیشتری با مخاطبان برقرار کنیم. به نظر می رسد یکی از چالشهایی که ما در آینده این منطقه با آن مواجه خواهیم شد، این است که رقبای غربی به دلیل شرایط سیاسی و امنیتی که در منطقه دارند، بیشتر رویکرد نرم دارند و از طریق سرمایه گذاری در بخش های اجتماعی و فرهنگی سیاست های خود را دنبال می کنند، همینطور رقبای عرب ما مانند عربستان؛ در مقایسه با این بازیگران، شرایط ما چطور است؟ برای دیپلماسی فرهنگی باید سرمایه گذاری کرد. قطعا کشورهایی که سرمایه گذاری بیشتر می کنند، نتایج بهتری دریافت می کنند، مخصوصا با توجه به اینکه این کشورها نیاز مالی دارند. البته همیشه هم این سرمایه گذاری جواب نمیدهد. ببینید مثلا ترکیه پس از فروپاشی شوروی در منطقه مدارس زیادی ایجاد کرد، مخصوصا در ترکمنستان، سازمان دیانت دانشگاه احداث کرد، اما به محض اینکه ترکمنستان به لحاظ اقتصادی رشد کرد، این مدارس بسته شد. البته ما متاسفانه حس نمی کنیم که کار فرهنگی در آسیای مرکزی امنیت ما را بالا میبرد. ببینید بودجه ای که به دیپلماسی فرهنگی کشور ما اختصاص می یابد مناسب با نوع اثرگذاری مورد انتظار نیست. باید توجه شود بودجه سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی از بودجه برخی از سازمان های غیردولتی خارجی که در منطقه کار می کنند، بسیار کمتر است. اما به اعتقاد من در عین حال فعالیت های انجام شده نسبت به امکانات نتیجه بیشتری داشته است. اگر یک نظرسنجی انجام شود، به نظر شما وضعیت محبوبیت ایران در آسیای مرکزی و قفقازجنوبی چگونه است؟ شرایط در کشورهای مختلف متفاوت است. در قفقاز، محبوبیت ایران در ارمنستان بسیار بالاست و در آسیای مرکزی در تاجیکستان. در قزاقستان و ترکمنستان هم محبوبیت ایران خوب است. این محبوبیت جزو داشته های ما است که قبلا گفتم اگر کشورهای عربی خیلی سرمایه گذاری کردند، به دلیل نداشتن این امکان توفیقشان خیلی نبوده است. ما با هزینه کمتر، توفیق بیشتری داشته ایم. یک سناریوهایی که درباره آینده وجود دارد، فروپاشی دولتها است، اگر چنین سناریویی رخ بدهد، شرایط ما چگونه خواهد بود؟ ثبات در منطقه به نفع ما است و هرگونه بی ثباتی امنیت ما را تحت تاثیر قرار خواهد داد. ما نباید از بی ثباتی در این منطقه استقبال کنیم. در دوره ای که در منطقه ثبات نبود، ما مشکلات امنیتی زیادی داشتیم. اجازه دهید کمی نگاه انتقادی داشته باشیم، باید بپذیریم در این میان مشکلاتی وجود داشته است. شما که سال ها در این حوزه مطالعه و فعالیت داشتید، این مشکلات را چه می دانید؟ ما در انعقاد رابطه فرهنگی با منطقه مشکلاتی داشتیم. یک دلیل آن عدم شناخت بود. متاسفانه در ابتدای فروپاشی، مسوولان ما هنوز متوجه نشده بودند که چه اتفاقی رخ داده است و به همین دلیل ما یک حضور حساب نشده در منطقه داشتیم. در دوره طلایی که ما می توانستیم بیشترین بهره برداری را کنیم، با یک ناهماهنگی در درون خود روبرو شدیم. هر چند ما در سیاست، هوشمندانه عمل کردیم و جزو اولین و یا دومین کشورهایی بودیم که استقلال این کشورها را به رسمیت شناختیم و این مساله در خاطره تاریخی مردم منطقه باقی مانده است. اما عملکرد ما در ادامه این هوشمندی لازم را نداشت. مثلا ما فرصت افزایش صادرات به منطقه داشتیم اما برخی بازرگانان ما از فرصت روابط تجاری با منطقه به درستی استفاده نکردند و کالاهای نامناسب به منطقه بردند. کار به جایی رسید که ترک ها می آمدند و اجناس ایرانی را می خریدند و با نشان خود به منطقه می بردند، چون نشان کالای ایرانی در مردم منطقه ذهنیت منفی ایجاد کرده بود. نکته بعدی این است که در آن اوایل ما به این مناطق نگاه بالا به پایین داشتیم و این نگاه نیز در برخی مسایل تاثیر منفی گذاشت . فارغ از تمام این مسایل، اما اهمیت منطقه به قدری است که سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و یک موسسه مانند ایراس باید به مسوولان و تصمیم سازان گوشزد کنند که به اهمیت این منطقه توجه کنند. اگر در رابطه با روابط اقتصادی با کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز درست عمل شده بود می توانست به رونق اقتصادی کشور خودمان کمک کند. من معتقدم اقتصاد سه یا چهار استان شمال شرقی ما تنها به واسطه رابطه تجاری با ترکمنستان می تواند آنقدر رونق بگیرد که ما حتی یک بیکار در این استان ها نداشته باشیم. کار و نیاز تجاری در ترکمنستان وجود دارد اما نتوانستیم از این فرصت بهره برداری کنیم و یا با عمل نکردن به تعهدات خود به این کشورها اعتماد آنها را جلب کنیم. امروز ما به شدت نیازمند تشکیل ستاد آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی هستیم، یک ستاد باید تشکیل شود و بطور ویژه درباره این منطقه بررسی کرده و طرح و ایده بدهد و روابط را در جنبه های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مدیریت کند. این اقدام می تواند دستاوردهای زیادی داشته باشد. ما باید افراد زبده و نخبه خود را به این مناطق اعزام کنیم. این افراد باید فعال باشند و روابط با این کشورها را توسعه دهند. ببینید ما اگر رابطه خوبی با ونزوئلا یا یک کشور در آفریقا داشته باشیم، این روابط صرفا خوب خواهد بود اما نمی تواند به امنیت ملی ما به اندازه رابطه با یک کشور همسایه کمک کند. ضمن اینکه همسایه انتخابی نیست. همسایه ها جبر طبیعت هستند. ما نمی توانیم آنها را تغییر دهیم و باید با آنها خوب تعامل کنیم. شما اکنون به اهمیت امنیت و ثبات این کشورها و تاثیر آن بر امنیت ملی ایران اشاره کردید، سوال این است که در روابط با این کشورها چگونه باید عمل کرد تا نفع دوجانبه داشته باشد؟ در تعاملات دوجانبه ما با کشورهای آسیای مرکزی و قفقازجنوبی باید اعتمادسازی شود. من نمی گویم اعتمادسازی نشده است باید این اعتمادسازی بیشتر شود. تا اعتمادسازی تقویت نشود نمی توان کار بیشتری کرد. با اعتمادسازی شرایط برای گسترش کار ما در منطقه فراهم می شود. برای آنها هم سود بیشتر در رابطه با ایران است. اگر می بینید به کشورهای دیگر تمایل بیشتری دارند، به دلیل اعتماد کمتر به ما است. ما باید این اعتماد را تقویت کنیم. اعتماد بر مبنای عمل به تعهدات و توافقنامه هایی است که امضا کرده ایم. باید یک بررسی آسیب شناسانه کرد که چقدر ما با این کشورها قرار داد امضا کردیم و عمل نکردیم و اشکالات کار چه بود. این بدعهدی ها را نباید تکرار کنیم. آمدن اعتماد ذره ذره است و از دست رفتنش به یکباره. بنابراین ما باید ذره ذره تلاش کنیم اعتماد را تقویت کنیم. ما وقتی به کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز می رویم علی رغم استقبال ها یک نگرانی در عمق دلشان احساس می شود که این وظیفه ما است که اعتماد را تقویت کنیم. کارشناسان معتقدند یکی از چالش هایی که ما در گذشته داشتیم، پیروی از روسیه در منطقه بود. اکنون در پیشنهادها درباره آینده، باز هم یک جایی برای همکاری با روسیه و چین باز می شود، در حالی که به نظر می رسد شرایط برای بازیگری مستقل ایران در منطقه از همیشه فراهم تر است. نظر شما در اینباره چیست؟ هر دو درست است. ما هم یکجایی باید کنشگر مستقل باشیم و در برخی حوزه ها هم باید از همکاری منطقه ای استفاده کنیم. این بستگی به اهدافی دارد که دنبال می کنیم. ما باید روابط با این کشورها را به سطحی برسانیم که اعتماد برقرار شود. از ناحیه ما مانعی وجود ندارد اما برخی از طرف ها در برابر این رابطه بسته هستند که این ناشی از نگرانی هایی است که خودشان دارند. الان برخی کشورهای منطقه در مقابل ما بسیار محتاط هستند. بهترین راه این است که ما در چارچوب موافقتنامه های فرهنگی عمل کنیم نه فراتر از آنها و نه فروتر از آنها. از اینکه وقتتان را در اختیار ما قرار دادید سپاسگزاریم. پایان گفت و گو/
سه شنبه ، ۱۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایراس]
[مشاهده در: www.iras.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها