واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: پژوهشگر تاریخ باستان گفت: جشنها و آیین ها نمودهای بارز فرهنگ یک ملت است و با شناختن همین جشن هاست که می توان به هویت و ماهیت یک ملت پی برد. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه البرز، سعیده پراش در مراسم جشن اسفندگان و آیین پیشواز نوروز که در دانشگاه خوارزمی برگزار شد، اظهار کرد: ما ایرانی ها آیین های ملی و دینی خود را در کنار هم ارج می نهیم و این همان ویژگی فرهنگ با ارزش ایرانی است که در سراسر تاریخ زبانزد همه پژوهشگران بوده است. این پژوهشگر تاریخ باستان با بیان اینکه تقویم ایران در سالیان دور پر از جشن ها و آیین های متنوع بوده است، افزود: متاسفانه در حال حاضر بسیاری از این جشن ها از بین رفته است و بسیاری مردم ما فقط نوروز و چهارشنبه سوری و یلدا را در ذهن خود دارند. وی با ارائه توضیحی کوتاه در خصوص واژه جشن اظهار کرد: نخستین نکته ای که در مورد جشن می توان گفت این است که واژه جشن از یزشن در زبان پهلوی گرفته شده است. پراش در خصوص برگزاری جشن ها در ایران باستان افزود: در تقویم باستان هفته وجود نداشت و سال به 12 ماه 30 روزه تقسیم می شد که هر کدام از روزهای ماه یک نام مخصوص به خود را داشتند. روزهای ماه با نام هورمزد شروع و به نام فروغ روشنایی ختم می شد؛ نام همه ماه های سال در این 30 روز وجود داشت و زمانی که نام آن روز با نام همان ماه تطبیق پیدا می کرد آن روز را جشن می گرفتند مانند جشن تیرگان، مهرگان و ... وی به جشن اسفندگان یا سپندارمذگان اشاره کرد و گفت: در این تقویم پنجمین روز ماه به نام سپندار است و فلسفه برگزاری جشن در این روز تطبیق آن با نام ماه اسفند است. این پژوهشگر تاریخ باستان تاکید کرد: با توجه به اینکه سال 365 روز است اما تقویم باستان 360 روز را شامل می شود؛ ایرانی ها پنج روز باقیمانده در آخر سال را به نام پنجه نامگذاری کرده و آن پنج روز را با برنامه های گوناگون جشن می گرفتند. وی به یکی از آیین های جشن پنجه اشاره کرد و گفت: یکی از اقدامات ایرانیان در این جشن تعیین میر نوروزی بود. میر نوروزی به صورت نمادین و طنز گونه به عنوان حاکم انتخاب می شد و در این پنج روز احکامی را صادر می کرد که جنبه طنز به خود می گرفت. پراش با بیان اینکه انتخاب میر نوروزی نوعی انتقاد و طنز سیاسی نیز به حساب می آمد، اضافه کرد: حافظ نیز در خصوص جشن پنجه و میرنوروزی شعر سروده است:" سخن در پرده می گویم چو گل از غنچه بیرون آی/که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی" وی، آیین ها و جشن ها را شناسنامه و هویت فرهنگی یک ملت دانست و عنوان کرد: اسفند یا سپندارمذگان نماد باروری، عشق، فروتنی و بردباری است. پراش افزود: تمام نمادهایی که در اسفند وجود دارد نماد زن به ویژه بانوی ایرانی است زیرا بانوی ایرانی هم نماد عشق، فروتنی و بردباری بدون چشم داشت است. وی خاطرنشان کرد: زن در ایران باستان برخلاف یونان که اسطوره شهوت و برهنگی است؛ اسطوره پاکی و عشق و پوشیدگی است. این پژوهشگر تاریخ باستان در خصوص آیین های ایران یادآور شد: یکی از ویژگی های دیگر این آیین ها این است که به هیچ دین و قومیتی محدود نمی شوند و می توانند نماد انسجام ملی تمام ایرانیان باشند. وی با بیان اینکه جشن اسفندگان هم به زنان تعلق دارد و هم به دختران گفت: یکی از مراسم هایی که در خلال این جشن برگزار می شد این بود که مدیریت و امور اجرایی شهرها به زنان واگذار می شد و مردان هم از دستورات اطاعت می کردند. پراش به اهمیت خوراک در جشن های ایرانی اشاره کرد و گفت: یکی از خوراک هایی که در این جشن پخته می شد و در میان اهالی یک محل تقسیم می شد آش اسفندی بود. آش اسفندی رنگی سرخ دارد و در آن از هفت نوع حبوبات استفاده می شود؛ پخت این آش از شب اول اسفند، شروع و روز بعد بین همسایگان تقسیم می شود. پراش بیان کرد: امیدوارم از سال های آینده همه مردم ما به آیین های ملی خود افتخار کنند و با دوری از غرب زدگی و شرق زدگی فرهنگ و هویت ملی خود را بهتر دریابند.
سه شنبه ، ۱۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]