واضح آرشیو وب فارسی:اترک نیوز: باتلاق گاوخونی در کتاب های جغرافیا، به عنوان آخرین مقصد رودخانه زاینده رود معرفی می شود، جایی که زنده رود به عنوان آخرین منزل به آن می ریزد و آخرین قطره های جانش را تقدیم می کند. «زاینده رود» برخلاف بیشتر رودها که از کوه سرچشمه می گیرند و به دریا می ریزند، راه درازی را طی می کند و به جای اینکه قطره های آبی اش را به پهنه نیلگون دریا متصل کند، پهن می کند بر سطح کویر تا یکی از زیباترین مناظر طبیعی خلق شود.باتلاق در ذهن بیشتر ما، جای ترسناکی است که همه چیز را به درون خودش می کشد و دفن می کند، وقتی اسمش «گاو خونی» باشد که حس هراس و ترسش بیشتر هم می شود. اما باتلاق گاو خونی کمی با این تصورات فرق دارد و به دلیل درصد نمک زیادی که دارد احتمال غرق شدن در آن صفر است، البته به دلیل چسبندگی خاکش، خودرو های زیادی با نزدیک شدن به مسیر آن، در گل و لای گیر می کنند و به سختی خارج می شوند. برای رسیدن به این باتلاق اسرار آمیز، از اصفهان باید به سمت جنوب شرق رفت و بعد از گذشتن از شهرهای «زردانجان»، «جاجا»، «دستجاء»، «برسیان» و «اژیه» به شهر «ورزنه» می رسیم که شهری با قدمت چندین هزار ساله است. حدود 25 کیلومتر بعد از شهر زیبا و تاریخی ورزنه، اولین آثار تالاب یا باتلاق بین المللی گاوخونی خودش را نشان می دهد؛ خاک پفی شکل و شور کویری، گل و لای چسبنده، مسیرهای نمکی و حاشیه ای ماسه ای که حدود پیشین تلاب را مشخص می کند، همه نشانه های رسیدن به تالاب است. درست مقابل کوهی کشیده و سیاه رنگ که «سیاه کوه» نام دارد، باتلاقی آرام و تازه جان گرفته مقابل چشم ها می درخشد. باید مسیری نمکی و ماسه ای را طی کرد تا به باتلاق رسید. باتلاقی که در چند سال اخیر حسابی خشک شده بود، اما امسال برای چند ماه آب زاینده رود به سمت باتلاق باز شد و جانی دوباره یافت و به گفته اهالی ورزنه حالا هم برای اینکه باتلاق خشک و از فهرست تالاب های جهان حذف نشود، مسئولان شهری اصفهان تصمیم گرفته اند که آب فاضلاب اصفهان به سمت این باتلاق روان شود. فاضلابی که از چندین حوضچه تصفیه می گذرد و بعد از طی مسیری طولانی به جان باتلاق می ریزد تا آن را در نقشه ایران و فهرست بین المللی تالاب ها حفظ کند تا وقتی از اصفهان به سمت ورزنه آمدیم و زدیم به دل کویر، هنوز چیزی برای غافل گیری وجود داشته باشد، نگینی هرچند کم فروغ، اما زیبا. باتلاق گاوخونی منطقه ای وسیع تر و عمقی بیشتر از امروز داشته، وسعتش به حدود ۴۷۶ کیلومتر مربع می رسیده و اهالی ورزنه می گویند آب در این باتلاق موج می زده، اما بعد از کم شدن میانگین بارش باران در کشور و کم آب شدن زاینده رود و هدایت آب پشت سد زاینده رود به سمت یزد و کرمان هم از وسعت و هم از عمقش کاسته شده و تا مرز خشکی کامل پیش رفته است، اما امروز با روان شدن آبی کم، جانی اندک گرفته و خیلی ها از اصفهان و شهرهای اطراف برای دیدن باتلاق به ورزنه می آیند و حتی پا در آب گل آلودش می گذارند. باتلاق گاو خونی و رودی که به این باتلاق می ریخته در زندگی روستانشینان ورزنه تاثیر زیادی داشته و کشاورزی که شکل اصلی زندگی مردم این روستاها بوده از آبِ «بند شاخ» یا سدی که بر این رود بوده،آب می گرفته. کشاورزی در مزارع اطراف گاو خونی بسیار پر رونق و پنبه یکی از اصلی ترین محصولات این مزارع بوده، اما امروز بسیاری از این روستاها متروکه اند و کشاورزان به سختی امرار معاش می کنند. همین چند سال پیش آسمان باتلاق از فلامینگوها سرخ می شده و باتلاق مامن پرندگانی چون قو، مرغ دریایی و مرغابی و پرندگان دیگر بوده، اما امروز از فلامینگو و قو که خبری نیست و تعداد پرندگانی که کنار باتلاق هستند، خیلی کم است. البته شکارچیان به همین پرنده ها هم رحم نمی کنند و با کمی گشت زدن اطراف باتلاق، می توان دام های آن ها را پیدا کرد که بیش از همه مرغابی صید می کنند. گاو خونی در ظهر تابستانی زیر نور خورشید می درخشد و با صدای باد که در گوش گیاهان اندک دورش می پیچید و با جیغِ جیغ پرندگان کم تعداد اطرافش، خوش است و آرمیده بر بستر کویر، آفتاب می گیرد. *عکس و گزارش از آزاده شمس/ ایسنا
یکشنبه ، ۱۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اترک نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]