محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842326141
در جام جهانی تیم ملی را به خانه دراکولا بردند!
واضح آرشیو وب فارسی:وانا نیوز: در روزهای پایانی سال با مهاجم دوست داشتنی سابق تیم ملی هم کلام شدیم و از هر دری با او صحبت کردیم که وی هم مثل همیشه مسائل جالبی را بیان کرد.وانانیوز-صحبت با برخی از بازیکنان فوتبال جذابیت های خاصی دارد چرا که آنها هم فن بیان خوبی دارند و هم مطالب شان را با طنز بیان می کنند. یکی از این بازیکنان خداداد عزیزی یا همان غزال تیزپای آسیاست که شاید نام او همه را به یاد حماسه ملبورن بیندازد. در روزهای پایانی سال با مهاجم دوست داشتنی سابق تیم ملی هم کلام شدیم. در این گفت وگو از هر دری با خداداد صحبت کردیم. از مسائل شخصی او گرفته تا اتفاقاتی که در تیم ملی برای او رخ داد. صحبت های خداداد عزیزی را به صورت تیتروار در زیر می خوانید: * اجبارا به سمت فوتبال آمدم * اجازه نمی دهم پسرم برای فوتبال بازی کردن به کوچه و خیابان برود * شاید اگر در محله دیگری به دنیا می آمدم فوتبالیست نمی شدم * به سینما بروم نه خودم می توانم فیلم ببینم نه مردم * هر روز به ملاقات پدرم می روم و برای او دلقک بازی درمی آورم * نمی دانم با جکی چان شباهت دارم یا نه * به خاطر برخوردهای دیکتاتورمآبانه صفایی نتوانستم کنار او بمانم * مرا برای 800 هزار دلار به تیم ملی دعوت کردند * عده ای دوست نداشتند من در تیم ملی باشم * برای اینکه بازی های ملی ام بیشتر شود آویزان کسی نشدم * یک عکس و یک پیراهن از تیم ملی را هم نگه نداشتم * سیاسیون از قدرت شان در فوتبال استفاده کردند * هیچ گاه برخورد صفایی فراهانی با مربی گلرهای تیم ملی را فراموش نمی کنم * کسانی که دنبال پست هستند پس از برکناری فامیل هایشان هم آنها را نمی شناسند * بعد از جام جهانی 98 سایه سیاسیون در فوتبال سنگین شد * نیازی به پول و شهرت فوتبال ندارم * چرا در فوتبالی باشم که افرادی تصمیم می گیرند که سرشان به تنشان نمی ارزد * دو مدیرعامل در ابومسلم فقط برای بردن پول آمدند * در جام جهانی در خانه دراکولا بودیم! * حرف زور را نمی توانم تحمل کنم * از بین بازیکنان فقط با دایی بحثم شد * دستم به دایی نمی رسید که بخواهم زد و خوردی داشته باشم * بلاژویچ فقط آمد که پولش را بگیرد و برود * شاید اگر من در تیم ملی بودم به جام جهانی 2002 صعود می کردیم * از دست کسانی ناراحتم اما ارزش ندارد اسم شان را هم بیاورم * چیزهایی که در فوتبال به آن رسیدم از سرم هم زیادی است * فساد در فوتبال ما بیداد می کند * دایی در سال 2006 به من گفت که بازیکنان به او پاس نمی دهند متن کامل این مصاحبه را در زیر می خوانید: سال 94 برای خداداد عزیزی چگونه گذشت؟ برای ما همیشه خوب بوده است. امسال هم مانند سال های گذشته شرایط خوبی داشتیم. نمی دانم موفقیت را به چیزی می گویید اما من همیشه آدم راضی هستم و خدا را شکر قانع ام. خوشبختانه در این سال ناراحتی برای من پیش نیامد و اتفاق خاصی برایم رخ نداد. فکر می کنم اگر بخواهیم از شما بهترین خاطره را بپرسیم همان بازی استرالیا را خواهید گفت. بله صد در صد. بدترین خاطره شما چیست؟ بدترین خاطره من به اسفند سال 1369 برمی گردد که مادر خود را از دست دادم. در آن زمان من تنها 19 سالم بود و هنوز آنطوری که باید و شاید تجربه پیدا نکرده بودم. شاید آن موقع هنوز ارزش پدر و مادر را به این اندازه نمی دانستم. در مورد مادرم چیز زیادی یادم نمی آید که بخواهم در مورد آن صحبت کنم. اما واقعا اگر بخواهم بدترین اتفاق زندگی ام را بگویم همیشه از دست دادن مادرم را خواهم گفت. زندگی پس از آن برایتان سخت شد؟ صد در صد اینگونه است. البته ما از سال 73 و 74 شرایط سخت زندگی مان از بین رفت و هم برای پدر و هم برای خانواده امان شرایط تغییر کرد. همین موضوع ناراحتی من را بیشتر می کند چرا که به یاد می آورم مادرم دوران بسیار سختی را سپری کرد و این روزها را ندید. او اگر زنده بود می توانست دوران راحت و خوب را نیز تجربه کند. دوست ندارم زیاد در مورد این موضوع صحبت کنم. چه اتفاقی رخ داد که خداداد عزیزی فوتبالی شد؟ ما از بچگی در مناطق جنوب شهر مشهد در کوچه و خیابان فوتبال بازی می کردیم. در زمان های قدیم شرایط فرق می کرد و دائم بچه ها در کوچه و خیابان بودند اما هم اکنون اجازه نمی دهم پسرم برای فوتبال بازی کردن به کوچه و خیابان برود. چرا!؟ به هر حال شرایط فرق می کرد. هم اکنون بچه در کوچه و خیابان چه کاری انجام دهد؟! در آن زمان همه بچه ها در کوچه و خیابان بودند و خود من هم با توجه به شرایط جوی که در محله مان وجود داشت به سمت فوتبال آمدم و اجبارا فوتبالیست شدم. از همان دوران بچگی با توپ های دولایه پلاستیکی کار را شروع کردیم و حالا خدا لطف داشت و استعدادی هم به ما داد که به سمت فوتبال آمدیم. در دوران بچگی هم جزو فوتبالیست های خوب محله مان بودم. شاید اگر در محله دیگری بودم فوتبالیست نمی شدم. طبیعی بود که در آن زمان تنها سرگرمی بچه ها فوتبال بود. در حالی که هم اکنون بچه ها با وسایل کامپیوتری سرگم هستند .البته بچه من فوتبال را زیاد دوست دارد اما واقعا تفریح اول شان پلی استیشن و چی چی ایکس باکس و اینترنت و لپ تاپ و موبایل و کلش و... است.من خودم از این وسایل تعجب می کنم و نمی دانم چیست. چند فرزند دارید؟ سه فرزند دارم که اسم پسرم امیرحسین و اسم دخترانم فاطمه و معصومه است. آنها را تشویق می کنید به سمت فوتبال بروند؟ من آدمی نیستم که بخواهم برای فرزندانم تعیین تکلیف کنم. همه چیز را در زندگی ام تجربه کردم. با دیکتاتوری کاملا مخالفم. بچه باید توانایی و استعداد لازم را داشته باشد و خودش هم بخواهد تلاش لازم را انجام دهد تا به جایی برسد. پسرم فوتبال را خیلی دوست دارد و دائم دنبال این رشته است اما خود من خیلی اصراری به این مسئله ندارم و تنها یک بار او را به فوتبال رساندم. به هر حال اگر او می خواهد فوتبالیست، والیبالیست، کشتی گیر، درسخوان و هر سرنوشتی را برای خودش انتخاب کند من اجبار نمی کنم. اولین تیمی که در آن به میدان رفتید چه تیمی بود؟ در سن 12- 13 سالگی یک تیم محلی داشتیم که به دسته سه رفت و در سن 16-17 سالگی به جوانان خراسان دعوت شدم و پس از آن به ابومسلم رفتم. خداداد عزیزی در اوقات فراغت چه کارهایی انجام می دهد؟ آیا اهل سینما، کنسرت، تئاتر و موسیقی هم هست؟ شرایط ما به گونه ای نیست که بتوانیم به سینما و کنسرت برویم. چون نه اجازه می دهند ما فیلم ببینیم و نه خودشان فیلم می بینند. البته این محبت مردم است که به ما لطف دارند اما به هر حال یکی می خواهد عکس بگیرد یکی می خواهد سؤال بپرسد و این موضوع باعث می شود تا فیلم یا موسیقی را متوجه نشویم. البته موسیقی را دوست دارم و ترانه هایی گوش می دهم. در مورد فیلم های سینمایی هم باید بگویم از قدیم فیلم های آمریکایی را دنبال می کنم و فیلم های اکشن را دوست دارم. در مورد فیلم های ایرانی چه؟ آخرین فیلم ایرانی که دیده ام فیلمی بود که محمدرضا شریفی نیا با الناز شاکردوست بازی می کرد. یک فیلم دیگر هم دیده ام که یکی به من زنگ زد و پیشنهاد داد فیلم «خوابم می آید» رضا عطاران که در یک صحنه خودم بازی کرده ام را ببینم. خیلی وقت است فیلم ایرانی ندیدم. البته سریال های طنز ایرانی همچون سریال های مهران مدیری، رضا عطاران و جواد رضویان را حتما می بینم. خداداد عزیزی خودش هم در صحبت هایش زیاد مزاح می کند. این موضوع را دوست دارم. خیلی ها هم به من می گویند زیاد می خندم و زیاد شوخی می کنم. معتقدم خندیدن بهتر از ناراحتی است و هر وقت با دوستانم هم هستم سعی می کنیم با خنده زمان را سپری کنیم. در خانواده هم با همسر و فرزندانم سعی می کنم چنین رفتاری را داشته باشم. در مورد پدرم که شرایط متفاوت است، من هر روز وقتی از خواب بیدار می شوم اولین جایی که می روم به دیدار پدرم است و سعی می کنم با او شوخی کنم چرا که او 82 سالش است و خنده برایش خوب است. حتی به پدرم هم می گویم که به پیش او می روم تا دلقک بازی دربیاورم تا او بخندد. من خندیدن و مسخره بازی را دوست دارم البته توهین و مسخره کردن دیگران را نمی پسندم. خیلی ها می گویند شما شباهت زیادی به جکی چان دارید. نمی دانم. خودم که نمی توانم بگویم. نمی دانم شباهت مان چیست؟! خیلی برایم اتفاق افتاده که چنین حرفی را زده باشند. بعضی ها حتی با آن اسم مرا صدا می کنند. واکنش شما به این مسئله چیست؟ تا وقتی که توهینی صورت نگیرد ناراحت نمی شوم. به لطف خدا و محبتی که مردم دارند، معمولا توهینی به من صورت نمی گیرد. به هر حال مردم دوست دارند به گونه ای ابراز احساسات کنند و با آدم ارتباط برقرار کنند. هر کسی در این زمینه راهی را انتخاب می کند. یکی تصمیم می گیرد عکس بگیرد و یکی می خواهد مزه بریزد. به هر حال یک راه ارتباط برقرار کردن است. کمی به گذشته بازگردیم و از اتفاقاتی که در تیم ملی برایت رخ داد صحبت کنیم. در دوران اوج کنار گذاشته شدی و از تیم ملی رفتی. بعد از جام جهانی 98 فوتبال ما سیاسی شد. یک دفعه کسی که رئیس دفتر رئیس جمهور در ستاد انتخاباتی اش بود، رئیس فدراسیون فوتبال شد که اصلا نمی دانست فوتبال چیست. عده ای اعتقاد دارند آقای صفایی فراهانی خوب مدیریت کرد اما فوتبال همه اش مدیریت نیست. اینکه بخواهند بگویند در زمان جنگ مدیر فلان جا بوده اهمیتی ندارد چراکه فوتبال جنگ نیست که بخواهند برای آن تسهیلات بگیرند. به علت برخوردهای دیکتاتورمآبانه با مجموعه بازیکنان باعث شد که من نتوانم با او کنار بیایم. اولین درگیری من با او هم در جام جهانی فرانسه بود. در آن مسابقات من معتقد بودم پولی که فدراسیون دریافت کرده متعلق به بازیکنان است. 32 تیم در جام جهانی حضور داشتند که بلا استثنا تمامی تیم ها درصدی از پولی که از فدراسیون دریافت کرده بودند را به بازیکنان دادند. آمریکا 60 درصد، یوگسلاوی 40 درصد اما یک قرانی به بازیکنان ما ندادند. من در آن زمان به این پول ها نیاز نداشتم و گفتم که درآمدم در آلمان خیلی بیشتر از آن چیزی است که فکر می کنید، اما معتقد بودم که بازیکنانی چون علی لطیفی و سیروس دین محمدی که در آن زمان خانه ای هم نداشتند باید این پول را دریافت کنند. به هر حال وقتی بخواهند دیکتاتورگونه رفتار کنند و فقط حرف خود را به کرسی بنشانند، این اتفاقات رخ می دهد. بعد از جام جهانی تیم ملی برای بازی دوستانه به کویت رفت که در آنجا گفتند خداداد با شورت ورزشی به لابی هتل آمده و بی انضباطی کرده است. پس از آن بود که حدود 20 ماه مرا به تیم ملی دعوت نکردند. در آن زمان من به آلمان رفتم و کارم را دنبال کردم. اما پس از حضور جلال طالبی به تیم ملی دعوت شدید. طالبی در آن زمان به آلمان آمد و به من گفت که سوءتفاهمات برطرف شده و می خواهیم تو را به تیم ملی دعوت کنیم.من همان موقع گفتم که سوءتفاهمی با کسی ندارم و اگر مرا به تیم ملی دعوت کنید می آیم. باز هم این دعوت بو می داد. پس از اینکه ما بازی دوستانه مقابل آمریکا را برگزار کردیم متوجه شدیم که قراردادی فیمابین فدراسیون ایران و آمریکا بسته شده بود که قرار بود ایران 800 هزار دلار پول از آمریکا بگیرد اما یکی از شرایط آنها این بود که من، علی دایی و مهدی مهدوی کیا حضور داشته باشیم. یکی از تبصره های اصلی که بخواهند این 800 هزار دلار را پرداخت کنند، حضور ما سه بازیکن بود. من با تیم ملی به بازی های آسیایی لبنان رفتم و مقدماتی جام جهانی 2002 را هم بودم. این اتفاقات در حالی رقم خورد که دوران بسیار خوب من بود. سرحال بودم و با تجربه بالا می توانستم به تیم کمک کنم. فکر می کنید هنوز می توانستید به دوران حضورت در میدان ادامه دهید؟ من زود از فوتبال رفتم. در سن 34 سالگی از فوتبال خداحافظی کردم. البته در زمان برانکو به تیم ملی دعوت شدم و سال قبل از آن هم بهترین بازیکن لیگ شده بودم. نیازی به پول و شهرت این فوتبال ندارم و وقتی یکسری آدم ها در فوتبال تصمیم گیرنده هستند که سرشان به تنشان نمی ارزد چرا بی مورد با آنها کل کل کنم و کلا از فوتبال خداحافظی کردم. در بحث مربیگری هم زیاد فعالیت نکردید؟ سعی خود را انجام دادم اما این موضوع سلیقه ای است. در فوتبال ما علاوه بر سلیقه بودن رابطه هم خیلی مؤثر است. واقعیت این است که من زیاد اهل رابطه نیستم. خودم را به این ور و آن ور نمی زنم که بتوانم در این فوتبال باشم. البته این موضوع توهینی به دوستانی که در حال فعالیت هستند، نیست. به هر حال آنها لیاقت دارند که کار می کنند. سلیقه مدیران عامل باشگاه ها این است که یک فرد غیرفوتبالی حضور داشته باشد. من دوست ندارم تحت هر شرایطی مربی باشم. کار کردن در فوتبال ما خیلی راحت و آسان است اما کار کردن متفاوت است و هر کسی راهی را انتخاب می کند. متاسفانه مسئولان غیرفوتبالی در ورزش وارد شدند. در همین ابومسلم من با سه مدیرعامل کار کردم و دو مدیرعامل فقط به دنبال این بودند که یک پولی از ابومسلم ببرند به جای اینکه پولی به باشگاه بیاورند. البته خوب هم پول بردند و هم اکنون معلوم نیست کجا هم هستند. در فوتبال ما پولی نمانده است. اندک پولی هم که هست دست تیم های دولتی چون سپاهان، ذوب آهن، فولاد و تیم های صنعتی و دولتی است. با توجه به این مسائلی که به وجود آمد از اتفاقات رخ داده پشیمان نیستید؟ من بابت کارهایی که انجام دادم هیچ وقت پشیمان نیستم. بعضی وقت ها یک کاری انجام می دهیم و در خلوت متوجه می شویم که اشتباه کرده ایم. هر آدمی در خلوت خودش وجدانی دارد که ببیند حق کسی را ضایع کرده است یا خیر. اما من اصلا پشیمان نیستم و صحبتی که با آقای صفایی در جام جهانی فرانسه کردم یک بحث معمولی بود. تیم هایی چون رومانی و آلمان نمایندگانی در بحث اسپانسر دارند و بازیکنان شان در جلسات حاضر می شوند. همه تیم ها اینگونه است. در جام جهانی 1998 نادر محمدخانی و احمدرضا عابدزاده کاپیتان تیم ملی بودند. چرا آنها اعتراضی نداشتند؟ حالا شاید آنها از این موضوع اطلاعی نداشتند. کاری به این ندارم که چرا آنها چیزی نگفتند. خیلی اتفاقات افتاد که آقایان چیزی نگفتند. مثل جایی که برای ما گرفته بودند. من اولین نفری بودم که بابت این موضوع اعتراض کردم. ما به جام جهانی رفته بودیم اما مسئولان ما را به یک خانه بزرگی بردند که همانند فیلم های آمریکایی بود که در مورد دراکولا می سازند. خانه ای همانند خانه دراکولا بود که اول باید 400 پله بالا می رفتیم تا به اتاق ها برسیم! اتاق های دو در سه ای که خیلی کوچک بود و برای رفتن به رستوران هم باید دائم بالا و پایین می رفتیم. وقتی هم ما اعتراض کردیم سفیر وقت آن موقع به ما می گفت شما بگویید خوب است سایر بچه ها هم می گویند خوب است در حالی که ما چرا باید چنین چیزی را بگوییم. هر حرفی زدم حق مان بوده و هم اکنون هم ناراحت نیستم. حالا اگر بازی های ملی من در این دو سال قرار بود از 46 به 66 برسد، اتفاق خاصی هم رخ نمی داد. در دوران مربیگری هم خیلی زود عصبانی می شدید و از کوره درمی رفتید. درست است. هر کسی یک خصلتی دارد. وقتی ببینم کسی به من حرف زور می زند از کوره درمی روم. اگر حرف منطقی بزنند من هیچ واکنشی نشان نمی دهم. در آن سال که در استقلال اهواز بودم و آقایان شفیع زاده تیم را رهبری می کردند سر یک موضوع با یکدیگر بحث کردیم. من به آنها گفتم این که شما می گویید اگر فلان بازیکن، بازی می کرد بهتر بود، را قبول ندارم چرا که اهل این کارها نیستم. به آنها گفتم که اگر می خواهند مربی ای بازیکن آنها را به میدان بفرستد از شخص دیگری استفاده کنند. پس از اینکه این اتفاق افتاد من استعفا دادم و رفتم. حق مسلم مدیرعامل است که به سرمربی بگوید برود یا بماند. اگر کسی بیشتر از حقش بخواهد صحبت کند، من نیستم و واکنش نشان می دهم. نمونه آن هم در زمان حضور اقای ناصر شفق در ابومسلم بود که بهترین دوران مربیگری ام را سپری می کردم. در هفته یازدهم که من رفتم ابومسلم چهارم بود. خودم تیم را بسته بودم و دیوانه نبودم که بروم اما وقتی مسئولان باشگاه پول بازیکن را نمی دهند چگونه من تحمل کنم. البته یکسری از مربیان تحمل می کنند. من خودم یک مربی را سراغ دارم که جایی رفته بود و با خودش 10-12 کمک هم برده بود. همه پول را بابت خودش و مربیانش را گرفته بود. از همه پولی که گرفته بود 200 میلیون را بین 10 نفر تقسیم کرد و مابقی را برای خودش برداشته بود. مثلا به سایر نفرات نفری 20میلیون می رسید و برای خودش یک میلیارد کنار گذاشته بود. یک عده فقط جایگاه و شخصیت خودشان برایشان اهمیت دارد. پس از اینکه مسئولان باشگاه پول بازیکنان را پرداخت نکردند من در رختکن با ناصر شفق بحثم شد. او وقتی مقابل بازیکن به من می گوید دروغگو من باید جواب او را می دادم و پس از آن، آن درگیری به وجود آمد. در مورد اختلافاتی که با بلاژویچ هم داشتید، صحبت می کنید؟ آقای فائقی و کتیرایی من را پیش صفایی فراهانی بردند و گفتند که خداداد را آشتی بدهیم زیرا او می تواند کمک زیادی به تیم ملی کند. در حضور آقای صفایی فراهانی او به من گفت که بلاژویچ در روز اولی که به ایران آمده بود اعلام کرد که تیم ملی یک شماره 11 دارد که خیلی یاغی و سرکش است. می خواهم بگویم عده ای دوست نداشتند من در تیم ملی باشم. من هم از آن دسته آدم ها نیستم که برای اینکه بازی های ملی ام زیاد شود به کسی آویزان شوم. هم اکنون هیچ یاد و خاطره و جامی از حضور در فوتبالم ندارم. یک پیراهن از حضور در کلن آلمان و آمریکا ندارم. علت این موضوع چیست؟ من با گذشته زندگی نمی کنم. من دو جام بسیار خوب را از آن خود کردم. یکی بهترین بازیکن سال آسیا شدم و یکی بهترین بازیکن جام ملت های آسیا که هر دوی آنها در موزه های آستان قدس و جماران هستند. یک لباس از تیم ملی ندارم. هیچ چیزی از دوران بازیگری ام ندارم زیرا برایم مهم نیست و با آنها زندگی نمی کنم. اتفاقاتی بودند که در دوره ای افتاده و تمام شده است. صحبت هایتان به حضور افراد سیاسی در فوتبال اشاره کردید و معتقد بودید که افت فوتبال ما به همین دلیل بوده است. بله. همین طور است. آنها با استفاده از قدرت شان کارهایی انجام می دادند که به هیچ عنوان درست نبود. هیچ موقع برخورد صفایی فراهانی در آمریکا با احمد سجادی مربی گلرهای تیم ملی را فراموش نمی کنم. او سر بلیت بازی ایران و آمریکا به گونه ای به مربی تیم پرید که هیچ موقع فراموش نمی کنم. از آن زمان فوتبال سیاسی شد و عده ای فکر کردند که این رشته برای آنهاست. در حالی که نمی دانستند و اطلاعاتی نداشتند که فوتبال بدترین بیزینس برای آدم هایی است که قصد دارند آنها را به زمین بزند. فوتبال ما فوتبالی ها را نمی تواند زمین بزند زیرا برای ماست. می توانند برای مدتی روی اسم خداداد عزیزی قلم بگیرند اما نمی توانند بگویند من فوتبالیست نیستم اما برای امثال صفایی فراهانی اینگونه نیست. یک بار آقایی به من گفت که خداداد عزیزی باید از فوتبال محو شود اما خودش یک دفعه محو شد. پس از آن هم این موضوع را منکر شد و گفت من چنین حرفی را نزده ام. اشخاصی که به دنبال شهرت و پست هستند، وقتی آنها را از سمت شان برمی دارند دیگر فامیل هایشان هم آنها را نمی شناسند، حالا چه برسد به مردم. معتقدید که پیش از جام جهانی 98 این مسئله در فوتبال ما حاکم نبود؟ من از سال 67-68 در فوتبال ایران هستم. رؤسای و دبیرکل های فدراسیون ها معمولا آدم های فوتبالی تری بودند اما پس از جام جهانی 98 کاملا غیرفوتبالی ها حاکم شدند و یک سایه سنگین روی فوتبال انداختند. بعد هم می گویند چرا نسل طلایی فوتبال ما تکرار نمی شود. شما در فوتبال به من آدم فوتبالی نشان دهید. در همین برنامه های تلویزیونی دو کارشناس به من نشان دهید. بعد بیایید بگویید چرا فوتبال ما ایراد دارد. در برنامه های تلویزیونی دنیا امثال رود گولیت و گری نیکر نظر می دهند. یک بار دیدم یکی از این آقایان کارشناس می گوید روی صندلی ورزشگاه نیوکمپ نشسته است. خب همه روی صندلی نیوکمپ می نشینند، این که نشد کارشناس. یکی دیگر شوهر خواهرش بازیگر سینماست و بعد می آیند و بازیکن فوتبال را مورد نقد قرار می دهند. بعد من خدادادعزیزی چه چیزی بگویم؟! من دوست دارم یک چیزی به جوان یاد بدهم. بتوانم بگویم من مهاجم تیم ملی بودم و تجربیاتم را در اختیار او قرار بدهم. مثلا بگویم وقتی بازیکن با دفاع حریف روبرو می شود چه حرکتی باید انجام دهد که مدافع را جا بگذارد اما فردی که یک بار روی صندلی نیوکمپ نشسته باید بیاید به این بازیکن بگوید که چگونه روی صندلی نیوکمپ بنشیند. او نمیتواند بگوید که در فشار روحی روانی بازیکن چه کاری باید انجام دهد. بعد می گویند درد فوتبال ما چیست. فوتبال ما هزار درد دارد. رابطه شما با علی دایی چگونه بود و هست؟ رابطه من با دایی همیشه خوب بوده است. البته دو بار با او حرفم شده است. به هر حال وقتی شما در یک خانواده زندگی می کنید طبیعی است که دعوا و کتک کاری هم صورت بگیرد. من از سال 74 تا 83 یعنی 9 سال در یک خانواده با علی دایی بودم. به هر حال هر کدام هم برای خودمان یال و کوپالی داشتیم. من یادم نمی آید که با سایر بازیکنان تیم ملی بحثم شده باشد. با جمیع فوتبالیست ها حتی هم اکنون هم ارتباط خوبی دارم. با علی دایی هم رابطه بسیار خوبی داشتم اما حالا دو بار سر مسائلی با یکدیگر بحث کردیم که یک بار سر نوار کاست بود و بار دیگر هم به خاطر این بود که من بلندتر خندیدم یا علی در آن روز ناراحت بود و بحث مان شد. دعوایی صورت نگرفته که بخواهیم بگوییم زد و خوردی شده باشد. اصلا من دستم به علی دایی می رسد که بخواهم زد و خوردی داشته باشم! در فوتبال کسی هست که از او دلخور باشید؟ شاید از برخی ها دلخور باشم. صفایی فراهانی یا بلاژویچ از جمله این افراد هستند؟ خیر. صفایی فراهانی آدم بسیار خوب و البته سیاسی است. توقعی از او نداشتم. از بلاژویچ هم دلخور نیستم. او گناهی نداشت. او آمد پولش را بگیرد و برود. حالا یک عده این وسط مسائلی را به او گفتند و او هم پذیرفت. شاید از اینکه چرا او این مسائل را پذیرفت من ناراحت شده باشم چرا که بلاژویچ متضرر نشد فوتبال ما ضرر کرد که به جام جهانی نرفت. شاید من می توانستم در 8 بازی مقدماتی یک امتیاز برای تیم ملی کسب کنم. اگر تیم ملی ما یک امتیاز هم می گرفت به جام جهانی می رفت. پس از چه کسانی ناراحتید؟ آدم هایی هستند که از آنها ناراحتم اما اسم شان را نمی آورم چرا که ارزش اسم بردن ندارند. آنها مردانگی را زیر پا گذاشتند. مثلا من با یک مربی قرارداد سفید امضا کردم اما او کوتاهی کرد و نتوانست به آن حرفی که زده، عمل کند یا نخواست یا تحت فشار مدیرعامل قرار گرفت و زیر حرفش زد. از او دلخور و گله مندم چرا که به خاطر او قرارداد سفید امضا کردم. یا دوستانی که در فوتبال بودند و من با تمام توان از آنها حمایت کردم اما بعدها شنیدم که پشت سرم حرف هایی زده اند. به هر حال من که در فوتبال همه جور آدمی می بینم دلخوری هم برای به وجود می آید. در فوتبال همیشه از بالا نگاه کرده ام و سعی می کنم که دلخوری نداشته باشم. خداداد عزیزی به چه چیزی دوست داشته برسد اما نتوانسته آن را تجربه کند؟ من هر چیزی که می خواستم خدا به من داده است. من آدم پرتوقعی نیستم. با حداقل ها زندگی کرده ام و همین الان هم اگر برایم اتفاقی بیفتد با حداقل ها زندگی می کنم. اهل تجملات نیستم. برایم هم اهمیتی ندارد که چه کسی چه کاری می کند، چه چیزی دارد. برای همین است که برای رسیدن به جایگاهی به هر دری نمی زنم. این کاره نیستم که بخواهم زیرآب کسی را بزنم و پشت یکی حرف بزنم. به این و آن زنگ بزنم. از پدرم یاد گرفته ام که در زندگی ام آدم قانعی باشم. هیچ آرزویی ندارم و معتقدم این چیزهایی که از فوتبال به دست آوردم از سرم هم زیاد است. زیادی من هم هست. خدا را هم شکر می کنم. حداقل از لحاظ فوتبالی خیلی ها می گویند خداداد عزیزی به آن چیزی که حقش بوده، نرسیده است. شاید خود من هم این موضوع را قبول داشته باشم اما این مسئله چیزی بوده که خدا برای من در نظر گرفته است. آدم معتقدی هستم و به همین دلیل هم قناعت می کنم. چون آدم قانعی هستم زیاد سخت نمی گیرم. در صحبت هایتان اشاره ای به فساد در فوتبال داشتید. یعنی معتقدید که این اتفاقات در فوتبال ما رخ می دهد؟ شدیدا این مسائل به وجود آمده است. وقتی کفاشیان در برنامه 90 حاضر شده بود و صحبت از پاکی در فوتبال می کرد برایم جالب بود. فساد در فوتبال ما بیداد می کند؛ بیداد! اگر فساد در جاهای مختلف اتفاق می افتد را کنار بگذاریم و فوتبال را در کفه ترازوی مقابل آن قرار دهید مطمئن باشید کفه ترازوی فوتبال سنگین تر خواهد بود. مصداق هایی هم در این زمینه داشته اید؟ برای همه وجود دارد. از سال 85 که در کار مربیگری وارد شده ام این مسائل وجود داشت. از همان سال ها من دائم به این مسائل اشاره می کردم. سال 87 به من می گفتند که با 20تومان بازی را می خرند. 2 تومان به گلر می دادند تا پنالتی بدهد. یک تومان به دفاع چپ می دهند تا اخراج شود. یک تومان به دفاع وسط می دهند تا آفساید را پر کند. فلان تومان به مربی می دهند که بازیکن را در ترکیب قرار ندهد. فساد در فوتبال ما وجوددارد. هم اکنون شرایط بسیار بدتر از گذشته شده است. در آن زمان قراردادها میلیونی بود که الان که قراردادها میلیاردی شده طبیعی است که رقم اینگونه موارد 10 برابر شده باشد. اخیرا صحبت هایی مطرح شده و علی دایی معتقد است که در جام جهانی 2006 بازیکنان به چشم های او نگاه می کردند و به او پاس نمی دادند اما برانکو این مسئله را رد کرده است. درست است که شما در جام جهانی نبودید اما با توجه به اینکه در مسابقات مقدماتی حضور داشتید آیا چنین مسائلی به وجود آمده بود؟ با علی دایی قبل از جام جهانی هم اتاق بودم. او در آن موقع هم این حرف را به من زد. او معتقد بود که در بازی های آسیایی چین هم این اتفاقات افتاده و بازیکنان به او پاس نمی دادند. در همان موقع گفتم علی امکان ندارد بازیکن ملی که برای یک مملکت فوتبال بازی می کند مشکلات شخصی اش را به داخل زمین بیاورد. او قسم می خورد که چنین اتفاقی افتاده است. من 2006 نبودم اما اگر واقعا این اتفاقات رخ داده برای آنهایی که در این فوتبال دم از پاکی و صداقت می زنند، متاسفم. علی آدم کوچکی نیست که بخواهند به او نگاه کنند اما پاس ندهند. فکر می کنم اگر این اتفاق رخ داده باید این فوتبال را آتش زد. در پایان اسم چند شخص را می آورم و خیلی کوتاه در مورد آنها توضیح دهید. علی کفاشیان: خندان بی خیال علی دایی: شناسنامه فوتبال جلال طالبی: مردی که هیچ وقت عصبانی نمی شد ویرا: (با مکث) پیرمردی که مورد ظلم قرار گرفت بلاژویچ: سیاه کار معروف با شال گردن معروف غزال تیزپا: نمی شناسم! عادل فردوسی پور: حاشیه فوتبال ایران: سراشیبی فوتبال مشهد: نابود شده
یکشنبه ، ۱۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وانا نیوز]
[مشاهده در: www.vananews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها