محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827100151
گفتارهایی پیرامون عکاسی خیابانی نوین - قسمت دوم
واضح آرشیو وب فارسی:عکاسی: نیویوک، ریچارد کالور، ۱۹۶۹ زندگی عمو می غیرقابل پیش بینی است و چنان که بارها درباره تاکتیک های عکاسی خیابانی بحث و مناقشه شده، قوانین سفت و سختی برای این کار وجود ندارد. بهترین عکاسان گاهی اوقات می بایست با سرعت نور عمل کنند تا برشی از ثانیه ی تلاقیِ خطوط یا فرم ها را ثبت کنند؛ در مواقع دیگر باید صبور باشند و تمام روز در همان گوشه منتظر بمانند تا عناصر درست ترکیب بندی یک جا گردهم بیایند. آنها می بایست راه هایی بیابند که مناسب شخصیتشان باشد، ضمن اینکه حاضر باشند خودشان را تا لبه ی جایی که احساس راحتی می کنند پیش ببرند. ریچارد کالور (Richard Kalvar) به طور خلاصه در مصاحبه ای اشاره می کند: "من کمی خجالتی و موذی هستم و البته در آنِ واحد پرخاشگر. گاهی اوقات حوصله دارم، گاهی اوقات نه". کلیشه ی عکاس خیابانی به عنوان شخصیتی مرموز که قادر است ماهرانه و بدون هیچ جلب توجه مستقیمی به داخل و خارج از شلوغی ها بلغزد، بیشتر شبیه هنری کارتیه-برسون است، به واقع یکی از بزرگترین و شاید هنوز تاثیرگذارترین عکاسان خیابانی تا به امروز. "یک دست [نرم و] مخملی، یک چشم شاهینی؛ اینها چیزهایی است که یک نفر نیاز دارد،" او درست می گفت. وی یک بار خود را با یک راننده تاکسی مقایسه کرد، "یک شخصیت ناشناس که مردم درونشان را برایش آشکار می کنند". کارتیه-برسون همچنین نظرات بسیار سفت و سختی پیرامون آداب و رسوم عکاسی داشت: تمام عکس های وی بدون ژست بودند، او هرگز در عکس هایش از فلاش استفاده نمی کرد (آن را بی ادبانه قلمداد می کرد – "مثل آمدن به یک کنسرت با هفت تیری در دست") و خیلی به ندرت کادر عکس هایش را در تاریکخانه تغییر می داد. در بسیاری از موارد روش های بسیار نابش به عنوان استاندارد طلایی عکاسی خیابان مورد توجه قرار گرفته است. اما همه ی عکاسان خیابانی برجسته به روشی که کارتیه-برسون عمل کرد کار نکردند و تنوع روش های معرفی شده در این کتاب به گستره ی وسیعی از الگوهای قابل دسترس برای عکاسان معاصر، با اشتیاق به شکستنِ قوانین و بازتعریف این ژانر، گواهی می دهد. تفنگ یک، نیویورک، ویلیام کلین، ۱۹۵۴ شیوه ی فعالیت ویلیام کلاین، [معروف به] بچه ی مزاحم دهه ی ۱۹۶۰ در عکاسی خیابانی، آشکارا در نقطه ی مقابل طریقه ی کارتیه-برسون قرار داشت. کلاین مواجهه را جا انداخت و در آزار و اذیت مردم کاملا بی قید و بند بود، چه در خیابان یا چه با ظاهر چاپ های دانه دار (Grain) عکس هایش. به گفته ی وی: "من به عکاسی اروپایی تعلق نداشتم، خیلی برایم شاعرانه و غیرواقعی بود. ذات پویای نیویورک، بچه ها، کثیفی، دیوانگی - من تلاش کردم شیوه ی عکاسانه ای بیابم که به آن نزدیک شود. چرا که می خواستم گرِینی و پرکنتراست و سیاه باشم. من می خواهم کراپ کنم، محو کنم، با نگاتیو ها بازی کنم. تکنیک عکاسی تر و تمیز را برای نیویورک مناسب ندیدم. می توانم عکس هایم را مانند روزنامه ی اخبار روزانه ی نیویورک در جوی آب تصور کنم". رویکرد به ظاهر "درهم کوبیدن و ربودن" بروس گیلدن (Bruce Gilden)، عکاس معاصر نیویورک، به روشنی وام دار کلاین است. او با افتخار می گوید: "من روی انرژی منفی کار می کنم. اگر من را در خیابان عصبانی کنی، دوربین را به صورت کسی می کوبم". گیلدن روش نیرومند حرکتش در خیابان ها را شبیه به رقص توصیف کرده است؛ سریع، روان، از روی غریزه و بدون ترس. خلق و خوی وی نشان می دهد آد می ست که احتمالا از اینکه در یک کنسرت با یک هفت تیر در دستش ظاهر شود لذت می برد، و نمی تواند تصور کند که بدون فلاش کار کند؛ مداخله ی بسیار، چیزی ست که به موضوعاتش مشخصه ای تکان دهنده می دهد. جایی که کارتیه-برسون از احتیاط و نیاز به نزدیک شدن به افراد به روش حرکت روی نوک پنجه صحبت کرد، گیلدن از حرکات پنهانی صحبت می کند. " می بایست کمی زیرک باشم چون نمی خواهم [مردم] متوجه شوند که قصد دارم از آن ها عکس بگیرم ... گاهی وقت ها فکر می کنند از چیزی پشت سرشان عکاسی می کنم". کفش ها، جوئل مایروویتز الیوت ارویت، هم عصرِ کلاین، مشتاق دنبال کردن شوخی های خیابانی بود. همجواری های بصریِ استادانه و غیرمنطقی و گستاخانه اش به ندرت برای یافتن طنزی غافلگیرکننده بی نتیجه می ماند. به نظر وی، عکاسی "کمتر با خودِ چیزهایی که می بینید در ارتباط است و بیشتر با شیوه ای که آن چیزها را می بینید سر و کار دارد". مانند همه ی شوخی های خوب، شوخی های ارویت بی تکلف هستند و روش او برای عکاسی حفظ آرامش است: "اگر آرامشتان را حفظ کنید، به همه چیز خواهید رسید." عکاس بریتانیایی، مت استوارت، به شدت تحت تأثیر شوخ طبعی های گاه به گاه ارویت قرار گرفته است. او استعداد نادری برای شناسایی کنایه های بصری دارد و عاشق بازی های عکاسانه با علائم، تبلیغات، ژست ها و واکنش هاست. عکس های وی، همچون آثار ارویت، حیله گریِ خفیفی در بر دارند، ولی تعداد کمی از عکاسان دیگر، در کشف صحنه هایی که او ثبت می کند به اندازه ی کافی سریع هستند. آثار استوارت به ما یادآوری می کند که شوخی مدت هاست که اعتبار بخشی از فرهنگ عکاسی خیابانی به عنوان گونه ای عمیق از مستند نگاری اجتماعی است. بدون عنوان، نیویورک، الیوت ارویت، ۲۰۰۰ شاید به نظر، کارتیه-برسون از روش های تکنیکی ترِنت پارک (Trent Parke) استرالیایی مایوس شود، اما شکی نیست که او به عنوان یک استعداد عکاسانه ی اصیل به رسمیت شناخته شده است. نادیده گرفتن عمدی "پند های نیکی" که به طور کلی به عکاسان داده شده، از قبیل رو به خورشید عکاسی نکردن، استفاده نکردن از فلاش در روز، فکوس همیشگی بر روی موضوع اصلی و غیره، به سبک بصریِ ذهنی و به یادماندنیِ پارک بدل شده که فراتر از اصول سنتیِ عکاسی است و فیلم را تا غایت قابلیت های فنی اش پیش می برد. پارک به فتوژورنالیست اهل چک، جوزف کودلکا، به عنوان شخصیتی تأثیرگذار و مهم اشاره می کند. به علاوه که کودلکا آرزوی "فراتر رفتن، رفتن تا دورترین نقطه ی ممکن" را داشت و در این مسیر، تصاویری تاثیرگذار و جادویی خلق کرد. کارتیه-برسون به خاطر استفاده از تنها یک نوع دوربین شناخته شده بود: رنج فایندر لایکا (The Leica Rangefinder). محتاط، سبک، کوچک و تقریبا بی صدا. این دوربین همچنین دوربین انتخابی آندره کرتس، گری وینوگراند و لی فریدلندر هم بود. در شکل دیجیتال جدید خود نیز بسیار محبوب عکاسان خیابانی سراسر جهان باقی مانده است. با این حال، دیگران برای آنکه آهسته تر و روشمند کار کنند، از دوربین های قطع متوسط یا گاهی اوقات قطع بزرگ بهره می برند. پیش از این دوربین، مدل های دیگری هم بود: حتی پس از آمدن لایکایی که در دست جای می گرفت در دهه ی ۱۹۳۰، براسایی (Brassaï) به کار کردن با دوربینی که از صفحات شیشه ای کوچک به جای فیلم استفاده می کرد ادامه داد (وی در نهایت ورقه های شیشه ای را به فیلم های نگاتیوی تغییر داد)؛ این دوربین به یک سه پایه و نوردهی طولانی مدت نیازمند بود. با چنین تجهیزات دست و پاگیری موضوعات براسایی همیشه می دانستند که از آنها عکاسی شده است، اما این دوربین مناسب او بود چون وی در حین عکاسی بیشتر علاقمند به مشارکت آنها بود تا ثبت آن ها به صورت ناگهانی. دیان آربس نخستین آثارش را با یک دوربین دستیِ ۳۵ میلیمتری عکاسی کرد اما با گذر زمان، بهترین پرتره هایش را در دهه ی ۱۹۶۰ با یک دوربین دو لنزی انعکاسی قطع متوسط گرفت؛ عکس هایی با نسبت ابعاد مربع و تأثیرگذار و یک منظره یاب در سطح کمر که به وی اجازه می داد در سرتاسر فرآیند عکاسی با موضوعاتش تماس چشمی داشته باشد. از نظر عکاس معاصر فرانسوی، تی یری جرارد (Thierry Girard)، برنامه ریزی از پیش تعیین شده ی لازم در حین کار با یک دوربین قطع متوسط، ما را وادار به داشتن نظم و انضباط مشخصی می کند. وی توضیح می دهد: "تمام عکس های من با یک سه پایه ثبت شده اند (حتی آنهایی که شبیه به عکس های فوری ببین و بگیر (Snapshot) هستند) چون من به شیوه ای برای ساختنِ یک چشم انداز نیاز دارم؛ مرتب و با دقت. وقتی ساخته شد، منتظر مردم می مانم تا همچون بازیگران بر روی صحنه بیایند." مردی در منطقه ی وال استریت قدم می زند، نیویورک، بروس گیلدن، ۲۰۰۱ کم رویی یک ویژگی شگفت آورِ رایج در میان عکاسان خیابانی است. رابرت دوآنو به یاد می آورد: "زمانی که برای اولین بار شروع به عکاسی کردم، پارچه ی سیاهی بر سر می کشیدم و با علم به این که هیچ کس نمی تواند من را ببیند، کاملا احساس امنیت می کردم." وی اقرار می کند: "آنچه در مورد عکاسی دوست داشتم دقیقا این بود: می توانستم قدم بزنم، سکوت کنم و کار خیلی سریع انجام می شد؛ بدون هیچ دخالت مستقیمی." بسیاری از عکاسان حرفه ای معاصر از عدم تعامل مستقیم با موضوعاتشان به عنوان یک اصل مهم یاد می کنند. چنان که عکاس دانمارکی، نیلز یورگنسن (Nils Jorgensen) در مصاحبه ای با مایکل دیوید مورفی توضیح می دهد: "واقعا نمی خواهم که جریان زندگی در اطرافم را برهم بزنم. بیشتر ترجیح می دهم انتظار بکشم و امیدوار باشم چیزی اتفاق بیافتد. این خیلی هم بی پیرایه تر است. همه ی هدفم در عکاسی این است که مداخله ای در آنچه در حال اتفاق افتادن است یا ممکن است اتفاق بیافتد، نداشته باشم؛ این مسئله می تواند جالب تر از آن چیزی باشد که به هر نحوی در ذهن من می گذرد. [در نهایت] اگر چیزی اتفاق نیافتد، خُب این خیلی بد است". عکاس لهستانی، ماسج داکوویچ (Maciej Dakowicz) خود را "فردی آرام و خجالتی" توصیف می کند. مستندنگاری داکوویچ از خوش گذرانی شب گردها در خیابان سنت ماری شهر کاردیف، یک مطالعه ی انسان شناختیِ پایدار درباره ی یکی از زننده ترین جنبه های زندگی اجتماعی بریتانیا است. "زمانی که به خیابان سنت ماری می روم، رفته ام آنجا تا عکاسی کنم، نه اینکه خوش بگذرانم"، وی ادامه می دهد، "اما گاهی اوقات به یکی دو تا نوشیدنی نیاز دارم تا دل و جراتی را که پروژه خواستار آن است به دست بیاورم". بیرون رفتن با دیگر عکاسان نیز به وی کمک کرده است. "من دوست ندارم به تنهایی برای عکاسی بیرون بروم. به یک همراه نیاز دارم. اما شب ها زمانی که عکاسی می کنیم، جدا می شویم و در نقاط مختلف خیابان عکس می گیریم، نه با هم. من تا زمانی که خیلی خسته شوم عکاسی می کنم. معمولا خیلی دیروقت، یا تا زمانی که برای عکاسی کردن خیلی خطرناک می شود (مردم دعوا می کنند و افراد مست زیاد می شوند)، یا تا زمانی که یکی حس و حالم را به طور کامل از بین ببرد؛ می تواند دختری باشد که دائما بر سرم فریاد می زند، مردی که تلاش می کند که مرا کتک بزند یا پلیسی که می گوید برو خانه." خیابان جورج، سیدنی، استرالیا، ترنت پارک، ۲۰۰۶ اکثر عکاسان خیابانی دوست دارند در ازدحام آمیخته شوند، تا جایی که ممکن است نامعلوم و نامحسوس شوند؛ اما برای عکاسانی که خارج از فرهنگ خودشان عکاسی می کنند، توضیح اینکه چه کار می کنند(؟) می تواند فشار بیشتری داشته باشد. می می مولیکا (Mimi Mollica) از عکاسی در داکار تعریف می کند: " برای متقاعد کردن مردم که به خاطر عکاسی کردن از آنها از دست من خشمگین نشوند خیلی تلاش کرده ام. دیدگاه هایم را با آنها به اشتراک گذاشتم. گاهی اوقات تمام روز را صرف صحبت می کردم در حالی که عکسی نمی گرفتم، حتی اگر می خواستم، اما برای احترام به آنها این کار را نمی کردم. این شیوه را برای تضمین چیزی که می خواستم پی گرفتم که مطمئنا به نتیجه ی نهایی کمک کرده است." مارک آلور پاول (Mark Alor Powell)، به عنوان یک آمریکایی که در مکزیک کار می کند، از تماس چشمی یا یک لبخند به عنوان اشاره و مجوزی برای عکاسی یاد می کند، و گفتگویی کوتاه که می تواند شرایط را هموار کند. همچنان که وی در وبلاگ عکاسی خیابانی ۲point۸ اشاره می کند، "من تلاش می کنم مردم را وادار کنم که درباره ی خودشان احساس خوبی داشته باشند. دوست دارم درحالی که از تعاریف و این جور حرف ها استفاده می کنم، دروغ های سپید کوچکی بگویم تا وارد موقعیت ها شوم. من تنها تلاش می کنم مردم را وادار کنم که احساس راحتی کنند. از هر چیزی استفاده می کنم تا تمرکز را روی آنچه که می بایست عکاسی شود نگه دارم. به مردم می گویم که گردنبند یا پیراهنشان را دوست دارم، یا نقاشی روی دیوار اتاقشان، یا می گویم من یک حیوان خانگی درست مثل مال آنها دارم، یا آنکه به آن ها از عمویم در زادگاهم می گویم. می خواهم عکسی برای عمویم بگیرم، لطفا، او باید این را ببیند. به این نتیجه رسیده ام زمانی که عکسی برای کسی دیگر گرفته می شود، مردم فکر کنند مشکلی ندارد که عکس بگیری." بدون عنوان، مارک آلور پاول عکاس امریکایی، کرولین دریک (Carolyn Drake) برای کار کردن در جوامع غالبا مسلمان در داخل جمهوری های آسیای مرکزی، می بایست به آرا می عمل کند و عکاسی بی هوا را در حالی که به عنوان یک بیگانه در مرکز توجه قرار دارد یاد بگیرد. "برای یک آمریکایی دیدن بسیاری از این کشورهای به شدت بسته یک امر نادر است، و ویزا گرفتن گران است و سردرد سفرهای طولانی مدت هم همیشه وجود دارد؛ غالبا حال مرا می پرسند و از من استقبال می شود، به خاطر خارجی بودنم با کنجکاوی و هیجان با من برخورد می کنند. خوش آمدگوی و پذیرایی از مهمانان بخشی از فرهنگ آسیای مرکزی است، اما همیشه هم پذیرفته نمی شدم". تجربه ی مواجهه با وی با سوءظن خودبزرگ بینی، که بسیاری از فرهنگ های غیرغربی آن را به عنوان مشخصه ی آمریکا قلمداد می کنند، او را به واکنشی عمیق وا می دارد. وی احساس می کند که این مورد کار او را تقویت کرده است. "ضمن این که به واسطه ی همه ی این اتفاقات، به آسانی دریافته ام که طریقه ی برخورد ما تنها راه یا بهترین شیوه نیست." بدون عنوان، دو رودخانه، ازبکستان، کارولین دریک تجدید حیاتی دوباره مورخین عکاسی اغلب به نحوی حسرت بار درباره ی عصر طلایی عکاسی خیابانی که در دهه ی ۱۹۲۰ شکوفا شد، صحبت می کنند؛ زمانی که آندره کرتس، هنری کارتیه-برسون، بیل برانت و براسایی مشغول فعالیت بودند. این دوره تا دهه ی ۱۹۷۰ با مرگ زودهنگام دیان آربس، تونی رِی جونز (Tony Ray-Jones) و چند سال بعد، گری وینوگراند ادامه یافت. عکاسی خیابانی بدون هیچ دلیلی به تدریج در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ کم رنگ تر و متوقف شد. در واقع قدری از مرکز توجه خارج شد. بیشترِ فرم های مفهو می عکاسی، توجه جهانِ هنر را معطوف به خود ساخت، در حالی که رسانه های ارائه ی سنتی به شکل فزاینده ای انواع هیجان انگیزتر فتوژونالیسم، عکاسی مد و صحنه پردازی شده و عکاسیِ زندگی روزمره را مورد توجه قرار دادند. بسیاری از برجسته ترین عکاسان خیابانی دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، از جمله رابرت فرانک، ویلیام کلین و تاد پاپاجورج (Tod Papageorge)، به شیوه ی نوین و متفاوتی فعالیت کردند. اگرچه بیشتر استعداد های جدید در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ظهور کردند - مارتین پار، تام وود (Tom Wood)، الکس وب (Alex Webb) و بوریس ساولف (Boris Savelev)، از جمله عکاسانی هستند که شناخته شدند - بسیاری از عکاسان خیابانی در طول آن زمان در حالی که شهرت عمو می کمی برای کارهایشان به دست می آوردند کار کردند. بدون عنوان، آخرین تفرتجگاه، نیوبرایتون، انگلستان، مارتین پار برای بیش از سی سال گذشته تقریبا هیچ حمایت رسمی ای از عکاسی خیابانی نبوده است؛ واقعیتی که خیلی ها آن را ناامید کننده می دانند، اما این شیوه ی عکاسی هنوز هم می تواند به شکل کنجکاوکننده ای رهایی بخش باشد. نیک تورپن (Nick Turpin) توضیح می دهد: "چندین سال در روزنامه و تبلیغات کار کرده ام، اما وقتی برای عکاسی کردن از چیزهایی که خودم انتخاب کرده ام خانه را با دوربین ترک می کنم، بدون داستانی مشخص یا دستوری برای انجام دادن، مسحور می شوم. برای من مهم است که عکس های شخصی ام نیازی نیست کار خاصی انجام دهند. لازم نیست در گالری فروخته شوند یا به خوبی در کنار یک تبلیغ در مجله بنشینند. ن می بایست عکس هایی بگیرم که به آسانی دسته بندی می شوند. آنها گزارش نیستند، موضوعی وجود ندارد، مهارت فنی زیادی وجود ندارد یا ظرافت زیباشناسانه ای. آن ها فقط تصاویری درباره ی زندگی هستند." با رشد اینترنت برای استفاده ی عمومی، به اضافه ی انقلابی در تکنولوژی DSLR در اوایل سده ی ۲۰۰۰ میلادی، عکاسی خیابانی دستخوش یک تجدید حیات شده است. امروز، شناخته شده ترین وبسایتِ به اشتراک گذاری عکس جهان، یعنی فلیکر، میزبان بیش از ۴۰۰ گروه عکاسی خیابانیِ اختصاصی با قریب به نیم میلیون عضو است. وبسایت انگیزشیِ In-Public، که خود را "خانه ی عکاسی خیابانی" می خواند، به چهل تا صد هزار مراجعه در ماه دست یافته است. دانشگاه ها و موزه ها اکنون دوره هایی را درباره ی تاریخچه و فعالیتِ عکاسی خیابانی ارائه می دهند و علاقه ی روزافزونی در فتوژورنالیسم شهروندی ایجاد کرده اند که فرصت های رسانه ایِ آنلاینِ تازه ای در اختیار عکاسان خیابانی قرار داده اند تا آثارشان را نمایش دهند. از همه مهمتر، عکاسی خیابانی بُعد بین المللی یافته، چنان که عکاسان جوان در شهرهای در حال توسعه و نیم کره ی جنوبی مشتاقانه فعالیت می کنند. همین که یک عکاس مجموعه ای خوب ارائه می دهد، حال چه در نیویورک یا تاشکند، اسلایدشویی از این عکس ها به سرعت در وبلاگ ها می چرخد و بازخوردی فوری برای عکاس جوان مشتاق می آورد. این اتفاق گاهی تنها چند ساعت بعد از آنکه یک عکس مشخص گرفته شد می افتد. بدون عنوان، عکاسی خیابانی، نیک تورپن بدون عنوان، مارجا اسکوتهم فولده این ها فرصت های هیجان انگیز عکاسی خیابانی هستند. چنان که جوئل مایروویتز اشاره کرده است: "بذر آن مانند یک ویروس در حال پراکنده شدن است." عکاسان مستعد - بسیاری معرفی شده در این کتاب - مشغول یافتن مخاطبان رو به رشدی هستند که قدردان اعتبار، دقت و سرزندگی کارهایشان هستند. جهان کماکان به عنوان منبع فریبنده و شگفت آورِ نمایش بشری و غرایزِ کنجکاوی که واکر اِونز زمانی از آن ها حمایت کرد باقی می ماند. همان زمانی که وی هم قطاران اش را تشویق می کرد که خیره شوند، کنجکاوی کنند، درک کرده و تیزبین باشند. امروز نیز همین اشتیاق مثل همیشه عمیقا احساس می شود. قسمت نخست توضیح مترجم: این مطلب، نخستین مقاله از کتاب "عکاسی نوین خیابانی" که توسط انتشارات تیمز اند هادسون منتشر شده است. ترجمه دیگری از این مقاله پیش از این مهرماه ۹۴ در ویژه نامه ی تخصصی ششمین جشنواره ی ملی عکس فیروزه تبریز به چاپ رسیده است. منبع: Howarth,Sophie and McLaren, Stephen.Street Photography Now. London: Thames & Hudson, 2012 نویسنده مترجم: محمدامین نادی
یکشنبه ، ۱۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عکاسی]
[مشاهده در: www.akkasee.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 108]
-
گوناگون
پربازدیدترینها