محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798372114
غرق بچهداري نشويد!
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: - وارد مطب آقاي دکتر شدم و يک خانم ميانسال ساک به دست را ديدم که چند صندلي دورتر از يک خانم نوجوان نشسته بود... به نظرم آمد هر دو از مراجعان هستند و با هم غريبه‌اند. دکتر را از آمدنم مطلع کردم و منتظر ماندم. وقتي آقاي دکتر به من گفت اين خانم‌ها مادر و دختر هستند، خيلي تعجب کردم. دکتر با خانم «س» صحبت کرد و مرا به او معرفي کرد. اولين جمله خانم «س» اين بود که: «من قرباني نقشه همسرم شدم!» او مي‌گفت توسط خواهرشوهر مهربانش با يک کارشناس مشاوره در شهرستان‌شان – که تمايل نداشت نام آن را بنويسم- صحبت کرده و از طريق او به دکتر معرفي شده تا مشکل آنها را به اتفاق حل کنند. داستان اين هفته ما شايد قصه زندگي بسياري از زنان ايراني باشد؛ آنها که پس از بچهدار شدن از همسرشان فاصله مي‌گيرند و آنقدر غرق بچهداري مي‌شوند که نه تنها خود، بلکه همسر خود را نيز گم مي‌کنند و فقط به بچهها دل مي‌بندند اما بچهها هم بزرگ مي‌شوند و دنبال زندگي خود مي‌روند و آنها مي‌مانند با يک دنيا تنهايي و همسري که سال‌ها پيش از او دور شده‌اند. آنها بسيار بيشتر از سن واقعي‌شان به نظر مي‌رسند. اگر خانم «س» را ببينيد، مي‌گوييد نزديک 50 سال دارد اما او 10 سال از آنچه به نظر مي‌رسد، جوان‌تر است. قصه‌اش را از زبان خودش بشنويد: داستان اين هفته «اسمم ... است (نام مستعار: «س») و فکر کنم 36 يا 35 ساله باشم. از سن دختر بزرگ‌ام حساب کنيد که 16 ساله است. من يک برادر دارم و 7 خواهر. مادر و پدرم فوت کردند و هر کدام از خواهر و برادرها در يک شهر هستند و دو تا هم در تهران‌اند. اما چون شوهرم خوشش نمي‌آمد با آنها رفت و آمد کنيم نمي‌دانم خانه‌شان کجاست. شوهرم سرباز بود و سيکل داشت که مرا به همسري گرفت. من همان‌طور ماندم و بچهداري کردم اما او درسش را ادامه داد و به خاطر اينکه در اداره شغل بهتري بگيرد در دانشگاه غيرحضوري درس خواند. خدا مي‌داند چقدر سخت بود که تنهايي هم کارهاي خانه را بکنم و هم بچه‌هاي قد و نيم قدم را بزرگ کنم. فقط 19 سالم بود که مادر شدم. بعضي از دوستان‌ام مي‌گفتند خودت را پير مي‌کني اما من به عشق بچهها مي‌پختم و مي‌شستم و زندگي مي‌کردم. اگر مي‌دانستم امروز به من مي‌گويند تو چاق هستي يا بي‌سوادي، نيا مدرسه دنبالم و باباجون بيايد که باکلاس است و... [با گريه و بعد از سکوت چند دقيقه‌اي ادامه مي‌دهد] همسرم مرا در جمع‌هاي خانوادگي دوستان‌اش همراه خود نمي‌برد و اگر هم گله کنم مي‌گويد ما در سطح يکديگر نيستيم. آنها و همسران‌شان افراد باکلاسي هستند. او براي بچهها که تا ديروز مورد بي‌لطفي‌اش بودند هديه مي‌خرد. به دخترم موبايل داده و حالا من شده‌ام به دردنخور و بي‌کلاس. آنها هم مثل پدرشان يادشان رفته چه کسي مسبب پيشرفت‌هايشان است. من قرباني شدم و جواني‌ام هدر رفت. همسرم نقشه کشيده آزارم دهد تا از خانه فرار کنم...» نظر روان‌‌پزشك دکتر ميترا حکيم‌شوشتري / فوق‌تخصص روان‌پزشکي کودک و نوجوان و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران وقتي رابطه همسران، آبشاري مي‌شود... بعد از گفتگو با خانم «س» و دخترش، اولين نکته‌اي که به نظر مي‌رسد اين است که ارتباط بين اعضاي خانواده ارتباط سالمي نيست. متاسفانه رابطه والد و فرزندي بين پدر و ديگر اعضاي خانواده برقرار است. پدر فقط خودش را قبول دارد چون از نظر مالي و موقعيت اجتماعي در شرايط بالاتري از مادر خانواده است. رابطه بالا به پايين و آبشاري بين زن و شوهر برقرار است. زن دايم در جمع‌ها حتي جمع‌هاي خانوادگي تحقير مي‌شود. فقط عيوب او يادآوري مي‌شود و همواره به او مي‌گويند که در زمينه‌هاي مختلف، بي‌کفايت است. در ابتداي ازدواج اختلاف آن‌چناني بين مرد و زن نبوده و هر دو در يک سطح تحصيلي بودند. اما زن به خاطر اينکه درگير مسايل و مشکلات خانه‌داري و بچهداري مي‌شود از درس خواندن يا افزودن بر مهارت‌هاي شخصي يا حتي از اينکه به سر و وضع ظاهري خود برسد، مراقب تناسب اندام خود باشد و ديگر جنبه‌هاي پيشرفت عقب مي‌ماند؛ در حالي که مرد شروع مي‌کند به ادامه تحصيل و طي کردن پله‌هاي ترقي. به همين خاطر روز به روز موقعيت‌هاي شغلي بهتر را از آن خود کرده و از نظر مالي و تحصيلي و اجتماعي با روزهاي اول ازدواج فاصله مي‌گيرد. حالا بچهها بزرگ‌تر شده‌اند و زن در آن نقطه اول متوقف مانده و فقط خود را وقف بچهها مي‌کند. مرد کم‌کم متوجه اين اختلاف سطح مي‌شود و حس مي‌کند اين زن در حد و اندازه او نيست. اينجاست که اشتباهات زن و اين نکته که او خود را فراموش کرده بود، به علاوه کم‌لطفي مرد و رفتارهاي غلط او به‌عنوان الگوي ارزش‌گذاري به همسرش باعث مي‌شود بچهها به جاي احترام گذاشتن به مادر، او را رها کنند و به سمت پدر گرايش داشته باشند؛ چون او هم از نظر کلاس و رتبه اجتماعي و هم از نظر ظاهري امروزي‌تر از مادر است. حالا مادر حس مي‌کند قرباني شده است. اين اتفاق در داستان زندگي مادران ايراني بسيار ديده مي‌شود. با اينکه مادران امروزي تا حدي از اين طرز فکر غلط فاصله گرفته‌اند اما هنوز هم بسياري از مادرها هستند که گمان مي‌کنند مادر بودن و به ويژه مادر خوب بودن مساوي با قرباني کردن خود و خواسته‌هاي خود است. اين باعث مي‌شود مادران با اين طرزفکر (که متاسفانه تعدادشان کم نيست) به مرور زمان دچار انواع ناراحتي‌ها و مشکلات جسمي شوند و مشکلات رواني از جمله افسردگي، کج‌خلقي و... نيز بگيرند. آنها وقتي چشم باز مي‌کنند مي‌بينند که بچهها بزرگ شده‌اند و دنبال کار و زندگي خود رفته‌اند و حالا اين مادران مانده‌اند و همه آنچه که قرباني شده است. وقتي اين مادران با نشانگان آشيانه خالي مواجه مي‌شوند، مانند ديگر مادر و پدرها که درست عمل کرده‌اند، قادر نيستند به سرعت با آن تطابق پيدا کنند؛ زيرا آن والدين علاوه بر رسيدگي همه‌جانبه به بچهها، به رشد و تعالي خودشان در هر زمينه‌اي نيز پرداخته‌اند و حس اينکه چه خواسته و نيازهايي را قرباني رشد و پرورش فرزندان‌شان کرده‌اند، ندارند. اين والدين آگاه، به خاطر اينکه از شبکه حمايتي خانواده به خصوص همسر برخوردارند و به خاطر اينکه توانمندي‌هاي خاصي را دارند که متمرکز بر وجود بچهها نيست، به راحتي مي‌توانند با پديده نشانگان آشيانه خالي مواجه شوند و اين حس فقدان را پشت‌سر بگذارند اما مادران قرباني‌شده‌اي که تمام زندگي‌‌شان را فقط به بچهها اختصاص داده‌اند وقتي با اين مرحله از زندگي مواجه مي‌شوند نه تنها خود را مي‌بازند بلکه نمي‌توانند حاميان خوبي براي فرزندان‌شان باشند که قصد ازدواج يا ادامه تحصيل دارند و مي‌خواهند از خانه بروند. اين مادران بچهها را مديون خود مي‌دانند و کارهايي را که براي آنها انجام داده‌اند، به رخ آنها مي‌کشند و مي‌گويند شما اگر به چنين جايگاه تحصيلي يا شغلي رسيده‌ايد، به خاطر فداکاري من و قرباني کردن اميال و خواسته‌هاي من است و من حق دارم در زندگي شما دخالت کنم (البته اين رفتاها را مي‌توان در هر دو والد مشاهده کرد و مختص مادران نيست) و اين رفتارهاي غلط که صد در صد به خاطر فکر و نگرش غلطي است که والدين دارند، باعث مي‌شود رابطه آنها با فرزندان‌شان خراب شود (درست مانند مشکل خانم سين و بچه‌هايش). بچهها حس گناه پيدا مي‌کنند و سردرگم‌اند و نمي‌دانند چه رفتاري کنند. آنها هم دلشان مي‌خواهد به والدين خود و اين فکر آنها پاسخگو باشند و هم به همسرشان، همسري که تازه به جمع خانواده اضافه شده و توقع دارد جايگاه مناسب خود را داشته باشد، بپردازند و با او به ساختن زندگي مستقل بينديشند. در مقابل، مادران که نقش قرباني را بازي مي‌کنند با اين افکار غلطي که به فرزند خود القا کرده‌اند و دخالت‌هايي که در زندگي آنها مي‌کنند به همسر فرزندشان با چشم رقيب مي‌نگرند. رفتارهاي نسنجيده اين مادر باعث آشفتگي زندگي فرزندش مي‌شود. فرزند او نه مي‌تواند همسر خوبي باشد و نه پسر يا دختر خوبي که مطلوب مادرش است بنابراين از هر دو سو تحت فشار قرار مي‌گيرد. آنچه گفتم، مسير زندگي يا بهتر بگويم داستان زندگي اين مادران و بچه‌هايشان است. عاقبتي تلخ و آشفته که احساس شکست و بدبختي را در هر دو ايجاد مي‌کند. داستان خانم «س» و دختر 16 ساله‌اش هنوز به اينجاها نرسيده اما اگر به همين منوال ادامه پيدا کند عاقبت قصه او و 3 فرزندش همين خواهد شد. دختر 16 ساله خانم «س» از مادر مي‌خواهد جلوي دوستان‌اش ظاهر نشود و مي‌گويد من از اينکه تو را معرفي کنم خجالت مي‌کشم! اين دختر و دو برادر ديگرش رابطه خوبي با مادر ندارند و حتي در جمع‌هاي خانوادگي به قول خودشان، مادر را سوژه مي‌کنند! وقتي با اين دختر صحبت کردم و از او خواستم کمي توضيح بدهد متوجه شدم که او حتي در مورد مقدار وعده غذايي مادرش نيز اظهارنظر مي‌کند و با انتقادي تند و غيراصولي از اضافه‌وزن يا مدل لباس پوشيدن مادرش ايراد مي‌گيرد. اين دخترخانم حتي با افتخار مي‌گفت: «من در ميهماني‌ها نيز در حضور بقيه به مادرم مي‌گويم اين غذا رو نخور؛ چاق‌تر مي‌شوي!» اينجا بود که تازه متوجه شدم اضطراب بيش از حد مادر که او را علاوه بر درمان‌هاي ديگر نيازمند دريافت دارو کرده بود براي چه به وجود آمده است. در صحبت با بچه‌هاي ديگر خانواده به اين واقعيت پي بردم که پدر با رفتارهاي غلط به نوعي سعي مي‌کند مادر را از خانه فراري دهد. مادر خانواده هم به دليل اينکه جايي براي رفتن ندارد و آنقدر خود را در اين سال‌ها محدود و بسته نگه داشته که با دوست و آشنايي آمد و شد ندارد چاره‌اي جز تحمل و مدارا ندارد. او همه حقوق خود را تام‌الاختيار به همسرش واگذار کرده بوده و مثل يک برده و بنده در خدمت او و فرزندان‌اش بوده است. به همين خاطر الان کاملا احساس سرخوردگي مي‌کند. به او گفتيم که مهم‌ترين عامل اين حس ناخوشايند، خود اوست. او هيچ ارزشي براي خود و نيازهايش قايل نبوده و خودش را دوست نداشته است. وقتي خود آدم بهايي براي خويش قايل نباشد، چه انتظار از ديگران؟! گاهي اوقات زوجين جوان خود را فراموش مي‌کنند و مي‌گويند چگونه برنامه‌ريزي کنيم که به بچهها خوش بگذرد؟ آنها ساعت‌ها در شهربازي يا قسمت بازي‌هاي کامپيوتري، مثلا پارک ارم، معطل مي‌مانند تا بچهها لذت ببرند. اين کار تعادل در زندگي خانوادگي نيست. زندگي خانوادگي آن است که اگر ما يک روز به خواسته بچهها احترام گذاشتيم و به شهربازي رفتيم، آنها هم بايد امروز به رغم اينکه اين سبک موسيقي را دوست ندارند با ما همراه شوند و به کنسرت بيايند تا نظر ما نيز محترم شمرده شود. همسران ايراني در اين زمينه ضعف دارند. آنها با پذيرش نقش مادري نقش همسري را از ياد مي‌برند يا لااقل کمتر به آن مي‌پردازند. اگر اين مادر و پدر نقش همسري را از ياد نمي‌بردند و به ظاهر يکديگر بها مي‌دادند و همچون دوران نامزدي و شروع زندگي نسبت به هم رفتار مي‌کردند اين همه فاصله بين آنها نمي‌افتاد. نکته دوم اينکه مادران ايراني کم‌کم به اين درک رسيده‌‌اند که قبل از بروز يک مشکل جدي به دنبال چاره باشند و از مشاور کمک بگيرند اما قطعا آنها به تنهايي قادر به حل مسايل مربوط به بچهها نيستند و پدر نيز بايد همکاري کند و متاسفانه پدران ايراني پذيراي اين مساله نيستند که بايد براي فراگيري نکات تربيتي يا مشورت گرفتن در اين زمينه با يک کارشناس صحبت کنند. پدر اين خانواده نيز عنوان مي‌کند که حاضر نيست به خاطر فرزندان‌اش و درمان رابطه ناسالم خانوادگي مراجعه کند و مي‌گويد: «من اهل اين لوس‌بازي‌ها نيستم که با مشاور يا روانپزشک حرف بزنم!» با اينکه خانم «س» و دخترش تا به حال چند مرتبه به تهران آمدند و يک بار هم دو پسرشان را آوردند تا همگي با پزشک صحبت کنند اما پدر حاضر به مراجعه نيست. مجموعه اطلاعات ما از پدر به صحبت‌هاي بچهها و همسرش خلاصه مي‌شود. بچهها پدر را يک آدم شيک و تحصيل‌کرده و امروزي مي‌دانند و او را بر مادر ترجيح مي‌دهند. پدر با توانايي‌هاي هر چند کوچک مالي توانسته خواسته‌هاي بچهها را تامين کرده و آنها را به سوي خود جلب کند. بچهها مي‌گويند با اينکه او طي اين سال‌ها هيچ علاقه‌اي به ما نشان نمي‌داده است اما در عوض، حالا وقتي با ماشين خود، با سر و تيپ مرتب خود و با يک هديه در مقابل دوستان‌مان حاضر مي‌شود، همه چيز را فراموش مي‌کنيم و به او افتخار مي‌کنيم اما مادر چاق است، خوش‌تيپ نيست و حتي بلد نيست اسم حيوانات را به انگليسي بگويد... اين، عين صحبت‌هاي پسر کوچک خانواده است. دختر بزرگ مي‌گويد: «مادرم بر پدرمان و خودمان منت مي‌گذارد که خود را فدا کرده تا ما ترقي کنيم اما به عقيده من، ما استعداد پيشرفت داشتيم و او نداشته. الان گاهي اوقات مسابقه حرف زدن انگليسي مي‌گذاريم و حتي برادر کوچکم شرکت مي‌کند و کلي مي‌خنديم و خوش مي‌گذرد.» از او مي‌پرسم: «پس مادرت؟ با او تمرين نکرده‌ايد که چيزي ياد بگيرد؟» و او مي‌‌خندد و مي‌گويد: «مادرم مامور آشپزخانه است. آنجا نگهباني مي‌دهد و به قول پدرم، فارسي هم به زور حرف مي‌زند؛ چه رسد به انگليسي!» نظر روانپزشک دکتر محمدرضا خدايي / روانپزشک و عضو هيات علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي مادر، کنيز بچه‌هايش نيست! خانواده در حقيقت يک هرم است که هر کدام از اعضايش در هر قسمت از اين هرم، برخي مسووليت‌ها و وظايفي را بر عهده دارند. با اينکه اين مجموعه واحد هستند اما هر يک از اعضا بايد برخي وظايف را انجام دهند. بين وظايفي که افراد نسبت به خود دارند و وظايفي که نسبت به ديگران بايد انجام دهند، بايد تعادل برقرار شود. هر کسي يک شخصيت حقوقي و يک شخصيت حقيقي دارد؛ يعني يک زن در خانواده مي‌تواند همسر، مادر يا عروس آن خانواده باشد که در تمام اين قالب‌ها برخي وظايف را بايد ايفا کند و طرف‌هاي مقابل مثل شوهر، فرزند يا مادر و پدرشوهر نيز نسبت به شخصيت آن زن در خانواده بايد به وظايف خود عمل کنند. اگر فرد بخواهد در يک بخش از وظايف افراط کند و خواسته يا ناخواسته بيش از آنچه که در حيطه وظايف اوست عمل کند، موجب مي‌شود تعادل به هم بخورد. بيشترين عدم تعادل که در قديم رايج بود و اکنون اين مساله کمتر شده است در رابطه مادران با فرزندان است. اين مادران بايد بررسي شوند و مورد درمان قرار بگيرند. افرادي مانند اين خانم احتمالا: 1) گاهي اوقات سرخوردگي‌هاي دوران کودکي و کمبودهايي که در بچگي يک فرد وجود داشته است، به صورت برعکس، در رفتارهاي او با فرزندان‌اش ديده مي‌شود. اين فرد بيش از حد به فرزندان‌اش محبت مي‌کند و چون نگران است که فرزندان‌اش نيز دچار تجربيات بد او شوند، بيش از حد در رفتار و وظايف‌اش نسبت به آنها غلو مي‌کند. اين مادران در حقيقت برخي از عقده‌هاي دوران کودکي خود را به صورت بسيار غلوشده براي فرزندان‌شان انجام مي‌دهند. اين حالت يک حالت جبراني است که باعث ايجاد مشکل در خانواده مي‌شود. 2) مساله دوم به ريشه‌هاي فرهنگي افراد برمي‌گردد. خانم‌ها از قديم شنيده‌اند که مادر بايد خودش را وقف فرزندان‌اش کند، بايد از خودش بگذرد و ايثار کند. تمام اين نکته‌ها درست است اما به تعادل و اندازه نه با افراط و تفريط. زماني که خانمي به وظايف بچه‌داري‌اش بيش از حد بها مي‌دهد و تمام هم و غم خودش را براي حمايت و نگهداري از فرزندان‌اش مي‌گذارد طبيعتا از ديگر وظايف‌اش بازمي‌ماند؛ وظايفي مثل شوهرداري يا وظايف‌اش نسبت به خانواده خودش يا همسرش. دومين مشکل در اين‌گونه روابط آن است که فرزند يا فرزنداني که بيش از حد لازم سرويس دريافت کرده‌اند، متوقع مي‌شوند و اين اعمال و رفتار مادر را جزو وظايف اجرايي او يا جزو حق مسلم خود مي‌دانند. اين موضوع باعث انتظار بيش از حد فرزندان از مادر مي‌شود و آنها ديگر به آنچه که وظيفه خودشان است، عمل نمي‌کنند. کم‌کم فرزندان بزرگ‌تر مي‌شوند و مادر مسن‌تر؛ اما انتظار فرزندان در همان حد بالا است و توقع دارند که مادر مانند گذشته به آنها خدمات دهد. همين مسايل باعث مي‌شود که همسر خانواده در درجه دوم اهميت قرار بگيرد و هر زمان که به خانه مي‌آيد با يک همسر خسته از کار و خدمت به فرزندان روبه‌رو شود که انرژي و زماني براي مرد خود ندارد. کم‌کم مرد خانواده براي خودش حريم تشکيل مي‌دهد و از همسرش فاصله مي‌گيرد. زن خانواده نيز پس از چند سال خدمت به فرزندان درمي‌يابد که خودش را وقف فرزندان‌اش کرده و عملا هيچ لذتي از زندگي خود نبرده است. همچنين در طول اين سال‌ها شوهرش نيز از او فاصله زيادي گرفته است. تمام اين مسايل باعث مي‌شود که وقتي زن به سنين ميانسالي مي‌رسد دچار کمبود اعتماد به نفس و توانايي فيزيکي، سرخوردگي و خشم فروخورده شود. او به اين مساله مي‌انديشد که سال‌هاي سال براي اين بچهها زحمت کشيدم اما آنها هيچ‌کدام متوجه زحمت‌هاي من نشدند و هنوز هم توقع بيشتري از من دارند. البته در مورد خانم سين بايد گفت خانواده کمي بي‌انصافي مي‌کنند اگر مادر از خودگذشتگي نداشت چه مي‌شد؟ انديشيدن به اين مسايل باعث اضطراب و احساس شکست‌خوردگي در زن مي‌شود و به صورت بيماري‌هاي جسماني بروز مي‌کند. يعني بدن، زبان روان مي‌شود. زماني که اين خشم‌هاي فروخفته در زن ايجاد مي‌شود و او آنها را بيان نمي‌کند و در خود مي‌ريزد به صورت ناخودآگاه اين ناراحتي‌ها را با دردهاي جسماني بيان مي‌کند و فکر مي‌کند که هر چه بيشتر از دردهاي جسماني شکايت کند، بيشتر مورد توجه قرار مي‌گيرد. حالا در اين ميان اگر پدر خانواده حد تعادل را رعايت کرده باشد و در طول ساليان در کنار عمل به وظايف خود در قبال خانواده‌اش به خودش نيز توجه کرده و با زمانه پيش رفته باشد، عملا فاصله زيادي بين او و همسرش ايجاد شده است. در اين موقعيت فرزندان بيشتر به سمت پدر گرايش مي‌يابند و وظيفه خود را نسبت به او بهتر و کامل‌تر اجرا مي‌کنند. توصيه من به خانواده‌ها و به ويژه مادران خانواده اين است که حد تعادل را در رفتار و عملکرد خود نسبت به تمام اعضاي خانواده رعايت کنند و در کنار تمام وظايف نسبت به اعضاي خانواده از وظايفي که نسبت به خود دارند، غافل نشوند. ايثار و فداکاري خصلتي خوب و پسنديده است که زنان ايراني از آن بهره‌مند هستند اما اين فداکاري نبايد به قيمت وقف جسم و روان آنها باشد و گمان کنند مادر بايد کنيز بچه‌هايش باشد. 3 راه‌حل اساسي 1.در درجه اول بايد روي اعتماد به نفس اين مادر و عزت‌نفس او کار كنيم که ياد بگيرد به خودش اهميت بدهد. درست است که آب رفته به جوي بازنمي‌گردد اما الان هم دير نيست. آخر اين داستان را مي‌توان تغيير داد؛ به شرط آنکه اين قبيل مادران نقش قرباني را نپذيرند و به خودشان کمک کنند. به عنوان نمونه، مادر، قبل از اينکه بچهها راجع به شيوه غذا خوردن و اضافه‌وزن او بگويند، بايد پيش‌دستي کند و مثلا بگويد که امشب براي خودم غذاي مخصوص درست کردم؛ مي‌خواهم کمي وزن کم کنم؛ از فردا مي‌خواهم ساعت 8 تا 9 در پارک پياده‌روي کنم يا در فلان کلاس ورزشي ثبت‌نام کنم و... 2.از سوي ديگر بايد با پدر خانواده صحبت کنيم. او بايد در تشويق همسرش نقش مثبتي ايفا کند و با رفتارهاي صحيح، الگوي مناسبي براي بچه‌هايش باشد. اگر پدر، سيستم خانواده را درست پايه‌ريزي کرده يا آن را اصلاح کند و بچهها به اين درک برسند که مادر در سطح آنها نيست بلکه در سطحي بالاتر و در کنار پدر قرار دارد، همه چيز اتوماتيک‌وار اصلاح مي‌شود. پدر بايد نقاط‌ضعف يا انتقاداتي که به همسرش دارد را در مواقعي که با هم تنها هستند مطرح کند و در حضور بچهها هرگز در اين باره بحث نداشته باشند. اگر پدر درست رفتار مي‌کرد بچهها به خود اجازه نمي‌دادند به مادر بگويند که مثلا تو نبايد فلان غذا را بخوري يا تو چاق هستي و... 3.همزمان بايد به بچهها هم يادآور شويم که مادرشان را ياري کنند از اين حس ناخوشايند رها شود. مثلا دختر 16 ساله خانم «س» مي‌تواند به مادرش بگويد که: «من هم در برنامه پياده‌روي شما شرکت مي‌کنم يا با شما به کلاس ورزش مي‌آيم» و يا «مامان! من اين لباس ورزشي را برايتان خريدم که در کلاس بپوشيد» يا در مورد پسر نوجوان ايشان هم بايد به طور غيرمستقيم سعي کنيم شيوه‌هاي قدرداني از مادر را اجرا کند و سعي کند رفتارهاي تخريب‌کننده پدر را ناديده بگيرد؛ نه اينکه الگوبرداري کند. البته تا پدر خانواده اصلاح نشود و سعي نکند تغيير رويه دهد، پيشرفت برنامه درماني ما بسيار کند و شايد ناموفق خواهد بود. salamat.ir الهه رضائيان/توصيه‌هاي دکتر ميترا حکيم‌شوشتري و دکتر محمدرضا خدايي به والدين جوان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 627]
-
گوناگون
پربازدیدترینها