محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845223263
جوان ترین سرهنگ ناجا ۱۲ سال است سر سفره هفت سین ننشسته
واضح آرشیو وب فارسی:احرارگیل: می گویند منطقه را مثل کف دست می شناسد و به قول خودشان کف پوتینش، کلکسیونی است از وجب به وجب خاک این منطقه؛ جوان ترین سرهنگ نیروی انتظامی که حرف های گفتنی زیادی از سال ها خدمت در مرز دارد.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی احرارگیل ،گرچه ورزیدگی و توان بدنی اش از پهنای شانه، ستبری سینه و تراکم عضلات بازوها و رگ های قطور و برجسته ساعدش به خوبی پیدا است ولی صعود یک نفسش از صخره ها و شیارهای منطقه ای که خشکی و گرمای بی حد و حصرش هر جنبده ای را از پا در می آورد، اوج توان بدنی اسطوره ای اش را به رُخت می کشد و تصور حرکت شانه به شانه در کنارش را از ذهنت بیرون می کند و حرکت سایه به سایه در پس گام هایش را به سقف آرزوهایت تبدیل می کند؛ توان بدنی و ورزیدگی اش را اگر در کنار سرعت و مهارت دست به اسلحه شدن، ایده های نو و شَم مدیریتی اش بگذاری، می شود مردی که فارغ از سن و سالش هم می توان فرماندهی خطرناک ترین نقطه مرزی کشور را به او سپرد. با این که سال های بسیاری از عمرش را در دشت ها و ارتفاعات خشک جنوب شرق و منطقه بلوچستان گذرانده، ته لهجه کرمانشاهی دارد؛ کم سن و سال است و مثل تمام مرزبان ها، کم حرف؛ آنقدر کم حرف که به قول قدیمی ها باید با انبر، کلمات را از دهانش بیرون کشید؛ با لهجه کرمانشاهی اش می گوید اهل سنقر است؛ وقتی جوان ترین سرهنگ ناجا خطابش می کنیم، سرخ و سفید می شود و سرش را پایین می اندازد. نیروهای همراهش می گویند آنقدر به منطقه مسلط است که می تواند چشم بسته از دهنه «کَستک» وارد شود و با گذشتن از شیارها، ارتفاعات و کوه های پشت در پشت جکیگور از «دره دور» سر دربیاورد؛ می گویند منطقه را مثل کف دست می شناسد و به قول خودشان کف پوتینش، کلکسیونی است از وجب به وجب خاک این منطقه؛ از شیارها و دشت ها تا ارتفاعات صعب العبور و خطرناکی که حتی اشرار و قاچاقچیان هم به سختی از آنجا عبور می کنند. جواد رفیعی فرمانده هنگ مرزی جکیگور تمام ۱۲ سال خدمتش در نیروی انتظامی را در مرزهای کشور گذرانده؛ از مرزهای غربی در منطقه مرصاد تا مرزهای شرقی چابهار و جکیگور در سیستان و بلوچستان …؛ او که از سختی خدمت در مرزهای کشور خاطرات بسیاری دارد؛ خاطراتی شیرین از سختی تشنگی و سرمای روزها نشستن در کمین اشرار و کاروان های مواد مخدر در دمای ۵۰ درجه تابستان و سرمای استخوان سوز زمستان کویر؛ روزها و ساعاتی که تحمل شرایط غیرقابل باورش تنها با انگیزه آرامش بخشی به کشور، امکان پذیر است. در کنار یکی از برجک های مرزی ایستاده و با انگشت سبابه، کوه ها و دشت های یک دست خاکی اطراف را نشانمان می دهد و می گوید: پیش از این که امنیت منطقه به مرزبانی سپرده شود و نیروهای مرزبانی اینجا مستقر شوند، هیچ نیرویی در مرزهای این بخش وجود نداشت و این منطقه کاملاً رها شده بود؛ آنقدر رها که جولانگاه امن اشرار و قاچاقچیان محسوب می شد. به راه های خاکی و باریکی که هنوز آثار نیمه محوی از آن ها باقی مانده و تا آن طرف خط مرزی کشیده شده اشاره می کند و ادامه می دهد: اشرار و قاچاقچی های مواد مخدر به راحتی از اینجا تردد داشتند و پاکستان هم هیچ کنترلی روی مرزهای این نقطه نداشت؛ البته امروز هم گرچه مرزهای این منطقه کاملا یک طرفه از سوی ایران کنترل می شود ولی با توجه به حضور نیروهای مرزبانی در مرزهای این نقطه و احداث کانال ها، برجک ها و پاسگاه های مرزی، خوشبختانه علی رغم سختی ها و مشکلات موجود، کنترل بسیار خوبی روی مرزهای این نقطه از کشور وجود دارد. با دست نوک برجکی را نشانمان می دهد و می گوید: اینجا همان جایی است که شهید دانایی فر و ۴ نفر دیگر از مرزبان ها را به گروگان گرفتند. انگشتش را به سمت شیاری که درست در مقابل برجک و میل مرزی ۲۳۷ روی کوه ایجاد شده دراز می کند و می گوید: امتداد این شیار به خاک پاکستان می خورد؛ در جریان گروگان گیری بچه های ما، اشرار از همین شیار وارد شدند و بعد هم از همین شیار وارد پاکستان شدند. رویش را دوباره به سمت برجک می چرخاند و می گوید: خوشبختانه مرزبانی در یکی دو سال اخیر با یک همت جهادی و با وجود شرایط سخت کار عمرانی در این منطقه، تعدادی برجک و پاسگاه احداث کرده و در حال تکمیل ساخت جاده مرزی است که با توجه به این اقدامات، امروز در هیچ نقطه ای از مرزهای این منطقه، شرایط مرزبان ها و استقرارشان به شکل قبل و استقرار در چادر نیست. به صفحات خورشیدی ۲*۱ اشاره می کند و می گوید: اینجا حتی به شبکه سراسری برق هم وصل نیست ولی سعی کردیم با نصب صفحات خورشیدی و موتورهای برق، برق لازم برای تجهیزات الکترونیکی و اپتیکی پاسگاه ها و برجک ها را تامین کنیم. از سختی کار در مرز می گوید و حکایت مرارت های زندگی یک مرزبان؛ مرارت هایی که گاه دامنه اش دامن آدم هایی هزاران کیلومتر آن طرف تر از مرزها را نیز می گیرد؛ آدم هایی که سختی حضور فرزند، همسر و یا خانواده شان در مرز، بر زندگی آن ها نیز سایه انداخته… حرف به خانواده اش، همسر و تک پسر دبستانی اش «امیرمحمد» کشیده می شود؛ می گوید کمتر سالی را به یاد می آورد که در جشن تولد «امیرمحمد» حاضر بوده؛ می گوید حتی در این ۱۲ سال خاطره ای از لحظه تحویل سال در کنار همسر و امیرمحمد ندارد؛ متعجب نگاهش می کنم؛ لبخند می زند و می گوید: – به هر حال وضعیت امنیتی مرزها و شرایط شغلی ما به نحوی است که نمی شود مرزها را رها کرد؛ این دوری از خانواده نه فقط برای من، بلکه برای برای تمام بچه ها طبیعی است. – برای امیرمحمد چطور؟! – به هرحال ما بیشتر اوقات در مرز هستیم و همسر و خانواده ما باید جور ما و نبودمان در کنار خانواده را بکشند. هیچ گلایه ای از سختی کار و شرایط شغلی اش در حالت چهره آفتاب سوخته اش وجود ندارد؛ دست هایش را سایه بان چشم هایش که زیر تیغ تیز آفتاب نیمه بسته شده می کند و می گوید: شاید باور کردنش سخت باشد ولی شرایط شغلی ما علی رغم تمام مشکلاتش، برای خودمان و خانواده هایمان پرافتخار است؛ آنقدر پر افتخار که سختی هایش کمتر به چشم می آید. با این که هنوز تنها ۳۶ سال را پشت سر گذاشته ولی معتقد است که هر لحظه مرزبانی با یاد مرگ همراه است؛ می گوید آدم های آنجا به خدا نزدیکترند؛ آنقدر نزدیک که گاهی باورش سخت می شود که روزی در کنار ما بوده اند… ———————————————————————————————————————————————————————- منبع:تسنیم انتهای پیام/
جمعه ، ۱۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: احرارگیل]
[مشاهده در: www.ahrargil.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 163]
-
گوناگون
پربازدیدترینها