محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842659995
شیعیان نیجریه حتی سلاح سرد هم ندارند/ همسر شیخ زکزاکی برای مان غذا می پخت
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: با بلندگو میان مردم راه می روند و توضیح می دهند که امام حسین(ع) کیست. برخی از اهل تسنن سؤال می کنند که مگر امام حسین(ع) را کشتند؟ مگر ایشان نوه پیغمبر(ص) نبود؟ مسیحیان و بومیان زیادی هر ساله در روز عاشورا با شنیدن صدای همان بلندگوی دستی، شیعه می شوند.به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، در عصر رسانه ضرورت اطلاع رسانی در مورد شیعیان مظلوم در دیگرکشورهای مسلمان و غیر مسلمان یک ضرورت است اما این کنش رسانه ای، به دلایل متنی و فرامتنی مغفول مانده است و اکنون پس از گذشت چند ماه از فاجعه کشتار شیعیان در شهر زاریا در نیجریه و مجروحیت شدید و دستگیری رهبر شیعیان این کشور، این جنایت تلخ نیز می رود که به دست فراموشی سپرده شود. مجتبی رضوانی، مستندساز جسور، هنزمند و خوشفکر کشورمان، در مأموریتی پیچیده، در پوشش تجارت لوازم پزشکی، با سرمایه گذاری شبکه تلویزیونی "افق" به نیجریه رفته است و مستندی متفاوت از عزادارای شیعیان در نیجریه و آیت الله حاج شیخ ابراهیم زکزاکی تهیه کرده است. در این گفت وگو می خوانید که شیعیان نیجریه حتی از داشتن یک پرچم "یا حسین(ع)" به زبان خودشان محروم هستند و تا دل تان بخواهد از این نکات دردناک و در عین حال امیدبخش، از فضا و محیط شیعیان نیجریه در مشاهدات مجتبی رضوانی فراوان است. ببینید: بخش اول مستند «از خون جُون» بخش دوم مستند «از خون جُون» ***** * بسیاری از مستندسازان در شرایط فعلی در غشایی از محافظه کاری زیست می کنند و از اینکه بخواهند به کشورها پر خطر سفر کنند و در مورد موضوعات خاص فیلم مستند بسازند ابا دارند. برای ما توضیح دهید که فرایند تولید این مستند چگونه بود و چگونه موضوع نیجریه و شیخ زکزاکی دغدغه شما شد؟ چون می دانیم قبل از بروز فجایع اخیر، در نیجریه مشغول کار شده بودید. ایده مستند نیجریه در سال 85 میان بنده و برادرانم شکل گرفت. این جسارت و روحیه چریکی را اخوی بزرگتر من "آقا مهدی" به ما تزریق کرد. شروع این حرفه، با مستند مجمع الجزایر کومور آغاز شد که برای سیمای فرانسه زبان "شبکه سحر" تهیه شد. کومور، کشور کودتاهاست. شروع کار مستند ما از حوزه افریقا بود که من و آقا مهدی و آقا محسن (برادرانم) تهیه و تولید کردیم و ابتدای امر هم در همان سفر، مخاطراتی رخ داد از جمله کودتایی که در یکی از جزایر تحت حاکمیت کومور به نام آنژوان پدید آمده بود اما به رغم درگیری و خطرهایی که پیش آمد بحمدالله توانستیم دست پر برگردیم. *چه سالی؟ سال 1384. بعدها ما با آن کار، به تیم مستندسازان حوزه آفریقا معروف شدیم؛ به گونه ای که اگر به کشوری ورود کنیم، در هر شرایط با فیلم برمی گردیم حتی اگر به تجهیزات همراه هم خسارت وارد شده باشد. این موضوع بیشتر در مستند «ساحل عاج» جلوه کرد. زمانی که در نزدیکی سفارت رژیم اسرائیل داشتیم از یک منطقه در شهر ابیجان تصویربرداری می کردیم. گروه جوانان میهن پرست در آن شهر، ما را با فرانسوی ها اشتباه گرفتند. (همان طور که مثلا وقتی ما یک سیاه پوست می بینیم، نمی دانیم او اهل کدام کشور افریقایی است، آنها هم طبیعتاً نمی توانند تشخیص دهند که ما چه ملیتی داریم! فرانسوی، ایرانی یا اسپانیایی؟ نتیجه اینکه ما را با فرانسوی ها اشتباه گرفتند) و پیش از اینکه گفت وگویی بین ما و آنان شکل بگیرد، درگیری آغاز شد و در این جریان تقریباً بخش عمده تجهیزات ما به کلی نابود شد. پروژه را به سفارش سیمای فرانسوی شبکه سحر انجام می دادیم و این دومین کار مستند ما بود ولی نهایتاً به هر شکل ممکن با تجهیزات دیگری که در آن کشور تهیه شد مجدداً دست پر و با فیلم به کشور بازگشتیم، کار تدوین شد و برای پخش به سیمای فرانسوی ارائه شد. توقیف اموال تیم مستندساز در فرودگاه خارطوم در کشور سودان، درگیری با قاچاقچیان انسان در میانمار و دستگیری در شهر زاریا در نیجریه توسط پلیس محلی و ... همه اینها کم کم علاقه من و برادرانم را به این کار بیشتر کرد. *عجالتاً اتفاق سودان را برای ما شرح دهید. در جریان ساخت مستند "نغمه های محمدی(ص)"، سودان اولین کشور بین پنج کشور انتخاب شده افریقایی بود، به رغم هماهنگی های انجام شده از قبل با رایزنی فرهنگی و سفارت ایران در خارطوم و شرح فعالیت گروه و هدف سفر و همچنین شماره سریال و مدل تمامی تجهیزات به درخواست رایزنی فرهنگی، به طور مکتوب اعلام کرده بودیم متأسفانه در لحظه ورود به کشور و در فرودگاه، کلیه اموال و تجهیزات توسط پلیس سودان طبق همان شماره سریال ها توقیف شد. تلاش های ما برای بازپس گیری اموال نتیجه نداشت و مراتب را هم به دستگاه کنسولی وقت در آن کشور اعلام کردیم اما نتیجه ای نگرفتیم. نهایتاً با انتشار خبر و رسانه ای شدن موضوع، حرکت و نشاط خاصی در دستگاه دیپلماسی خصوصاً سفارت جمهوری اسلامی ایران در خارطوم دمیده شد و بلافاصه فردای آن روز، تمام مشکلات یک به یک حل شد و ما تا آخر سفر و چهار کشور پیش رو نیز به هیچ وجه به مشکل مشابهی برخورد نکردیم که این موضوع، اهمیت نقش رسانه را می رساند. *برگردیم به موضوع نیجریه؛ ایده در چه سالی شکل گرفت؟ ایده انجام این پروژه، در سال 85 که شکل گرفت که متأسفانه مصادف شده بود با اوج شرایط بد مالی و بودجه ای در سازمان صدا و سیما که دیگر مانند قبل نمی توانست پروژه های مستند را در بحث مالی، حمایت کند. ما هم مثل پروژه مستند کنیا که با همراهی اسپانسر انجام داده بودیم، این مرتبه هم سعی کردیم حامی مالی برای پروژه شیعیان نیجریه پیدا کنیم. به مراکز مختلفی سر زدیم از جمله سازمان تبلیغات اسلامی که به ما اعلام کردند ما متولی نشر و تبلیغ اسلام در داخل کشور هستیم و حوزه بین الملل آن هم فیلم مستند در مأموریت ما نیست! همین موجب شد که با سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی مکاتبه کردیم. آنها هم گفتند که تمایلی به ورود در این حوزه ندارند! *مگر این حوزه، از اصلی ترین حوزه های وظایف این سازمان نیست؟ متأسفانه ظواهر، این را نشان نمی دهد بلکه برعکس، این مسأله، طبیعی بود چون در آن زمان من وقتی صفحات وب سایت سازمان فرهنگ و ارتباطات "اسلامی" را مورد بررسی قرار دادم بیشتر به موضوعاتی نظیر "ادبیات فارسی" و رونمایی از ترجمه های نفیس اشعار "عمر خیام" یا "باباطاهر عریان" به زبان انگلیسی و فرانسوی و روسی و غیره برخورد می کردم (خنده) همه چیز شیک و تمیز بود و بیشتر خبر و گزارش هم اندیشی و همایش دیده می شد. بویی از افریقا به مشام نمی رسید. ظاهرا قرار بوده که تجلی فعالیت های هنری، فرهنگی و صنایع دستی در اروپا در قالب هفته های فرهنگی به رخ کشیده شود. مگر شیعیان دنیای امروز، جزوی از فرهنگ و ارتباطات اسلامی نیستند؟ رسماً قطع امید کردیم از حمایت هر سازمان و یا نهاد متولی فرهنگ در کشور. * به نظر می رسد که این کارها به نوعی کارهای عملیاتی و فوریتی است؛ مثل سربازی هستی که در صحنه جنگ نیاز به فشنگ داری تا در خشاب بگذاری و شلیک کنی. تقریبا می توان همین را گفت. امروز اگر آن تلاش های چندین و چند ساله من و برادرانم شکل نمی گرفت، حتی یک پلان هم از شیعیان نیجریه در قالب فیلم مستند موجود نبود. به غیر از عکس های اینترنتی بی کیفیت و تابلوهای نقاشی از شیخ ابراهیم زاکزاکی. کار را کلید زدیم اما جالب است بدانید که ما برای جذب اسپانسر، حتی به سراغ یک کارخانه لاستیک سازی در جاده سعیدآباد شهریار هم رفتیم. پرس وجو کردیم تا بدانیم چه کسی دارد در نیجریه کار اقتصادی انجام می دهد تا اینکه به این شرکت برخورد کردیم و فهمیدیم آنها به نیجریه لاستیک صادر می کنند. مذاکره کردیم و به نتایجی هم رسیدیم تا اینکه اواخر کار، هیئت مدیره شرکت عوض شد و عملاً دوباره این پروژه خوابید. در نهایت حتی خواستیم با تجار اقتصادی مشارکت کنیم چون بحث تبلیغات همین شرکت ها را هم می توانستیم در فیلم بگنجانیم. با یک شرکت تجاری در نیجریه هم مذاکره کردیم و ابراز تمایل کرد، اما پس از مدتی مدیرعامل این شرکت تحت عنوان - فوز العظیم- به طرز مشکوکی ناپدید شد که بعدها فهمیدیم که در جریان ارتباط گیری با ما دستگیر شده است! چه شد که توانستید به شخصیتی مانند شیخ زکزاکی دسترسی پیدا کنید؟ داستان شیعیان نیجریه و شخص شیخ ابراهیم زکزاکی تا قبل از اتفاقات اخیر، در ایران برای کسی شناخته شده نبود. اهمیت موضوع و نیاز رسانه ای سوژه هم برای هیچ نهاد مرتبط با حوزه فعالیت ما متاسفانه جدابیت و اولویت نداشت، ولی در نهایت او بود که به ما لبیک گفت. من از آقای سید سلیم غفوری تشکر می کنم که وقتی برادر بزرگتر بنده آقا مهدی برای مذاکره و تصویب این طرح رفتند، بدون اینکه بخواهد سؤال خاصی بپرسد و به اصطلاح مرسوم، طرح را به طاق بزند، تنها با شناخت روی کارها و سوابق حرفه ای گروه و درک اهمیت موضوع، طرح را بلافاصه پذیرفت و ما توانستیم با حمایت آنها این پروژه را شروع و به اتمام برسانیم. * به نظرم آقای غفوری خودشان هم در حوزه افریقا کار کرده اند. بله ، سید سلیم غفوری، مستندهای موفقی و ماندگاری را در کارنامه کاری خودشان دارند نظیر: پارسیان زنگبار، عراق سرزمین جنگ ها، آخرین فرزندان سومالی، کشمیر بهشت فراموش شده و ده ها مستند دیگر. بعدها فهمیدم که سوژه نیجریه اتفاقاً یکی از دغدغه های آقاسلیم هم بوده و این موضوع نشان داد که تا حد زیادی توانستیم بعد از مدت ها با مجموعه ای ارتباط برقرار کنیم که زبان مشترک رسانه ای خوبی با هم داریم. *چرا چنین نیتی داشتید؟ فرق شیعیان نیجریه با سایر کشورهای مسلمان چیست؟ بالاخره باید انگیزه اولیه خاصی می داشتید؟ در ایام محرم و صفر در تلویزیون ایران، عزاداری شیعیان را در کشورهای اروپایی مانند بلژیک، سوئیس، فرانسه، انگلیس و ... نشان می دهند، آن هم در ساختمان رایزنی فرهنگی، چند نفری با کت و شلوار ایستاده اند و خانواده های کنسولی ایرانیان یا برادران عزیز افغانی یا شیعیان عراقی در کشورهای اروپایی یا هرجای دیگری هستند، که این افراد به واسطه مشترکات مذهبی، گرد هم آمده اند و کشور ایران هم چون قاعدتاً امکان بهتری برای برگزاری این مراسم دارند، چنین هیئاتی شکل می گیرد که البته در جای خود بسیار خوب و ستودنی است. ولی ما عمدتا با این صحنه روبرو می شویم که دو تا پن و تیلت با دوربین می زند از روی جمعیت محدود و مخاطب حس می کند که شیعیان، بحمدالله نصف اروپا را فتح کرده اند! درنهایت هم فیلم تهیه شده آیتمی چند ثانیه ای می شود در لابلای بخش های خبری سیما و در آخر هم این صدا: «خبرنگار واحد مرکزی؛ آقای ایکس؛ پایتخت فلان کشور» مخاطب هم غافل از اینکه در گوشه دیگری از دنیا میلیون ها شیعه اثنی عشری انقلابی بومی، آیین عاشورا را به سبک و سیاقی خاص و جذاب همه ساله به نمایش می گذارند و کسی هم از آنها خبری ندارد. چطور نهادهای فرهنگی و رسانه ای ما از این میلیون ها عزادار شیعه بی خبرند؟ چرا بازتاب رسانه ای نداریم از این عظمت میلیونی؟ چون کشور خطرناکی است؟ یا اینکه مسیرش به مسیر ما نمی خورد؟ وقتی با نگاه حرفه ای، فیلم های مربوط به جنایت های داعش را می بینم، جای تعجب دارد که دکوپاژها و تصاویر فوق العاده ای برداشت شده است! ترکیب بندی ها استثنایی و حرفه ای و افکت های صوتی ویژه ای که در آن به کار برده شده، کیفیت تصویری که دارد و تدوینگری که آن را تدوین کرده است، همه حرفه ای هستند. با چند دقیقه فیلم آتش زدن یک خلبان اردنی یا بریدن سرهای مسیحیان در کنار دریا، تأثیر بالایی را روی مخاطب می گذارد. همه چیز حساب شده و برنامه ریزی شده است. به نظر من یک جنایتکار و تروریست داعشی نمی تواند از پس آن بربیاید. او نهایتاً با یک هندی کم که در دست دارد با لرزش های زیاد بتواند از یک صحنه فیلمبرداری کند. او فقط خوب سر می برد و استعداد دیگری ندارد. سؤال اینجاست که غیر از این است که آنها از این ابزار برای تولید وحشت و تنفر در دنیا از اسلام استفاده می کنند؟ آیا امروز نشان دادن عظمت، قدرت و بیان رحمانی تشیع برگرفته از چهره واقعی اسلام در دنیا و قاب رسانه خیلی سخت است؟ یا لزوم آن هنوز در کشور احساس نشده؟ روزی که ما می خواستیم در مورد مجمع الجزایر کومور اطلاعات بدست آوریم دیدیم هیچ منبعی نداریم که البته خواهم گفت که در کومور چه اتفاقاتی رخ داد. وقتی به میز افریقای وزارت امور خارجه مراجعه کردیم در سال 84، فقط یک برگ کاغذ A4 در مورد مجمع الجزایر کومور اطلاعات به ما دادند که حاوی مختصات و مساحت و تعداد جمعیت بود که می شد از ویکی پدیا هم مفصل تر و بهتر از آن را به دست آوریم! * داستان و روایت ساخت فیلم مستند «از خون جون» را خطی نمی گویی. می ترسی حقیقت را راجع به مشقات حضور در یک کشور دست چندم بگویی؟ روزی که ما می خواستیم در مورد مجمع الجزایر کومور اطلاعات به دست آوریم دیدیم هیچ منبعی نداریم که البته من بعدا مفصل خواهم گفت که در کومور چه اتفاقاتی رخ داد. وقتی در سال 84 به میز افریقای وزارت امور خارجه مراجعه کردیم، فقط یک برگ کاغذ A4 در مورد مجمع الجزایر کومور اطلاعات به ما دادند که حاوی مختصات و مساحت و تعداد جمعیت بود که می شد از ویکی پدیا هم مفصل تر و بهتر از آن را به دست آوریم. *این مسئله مربوط به قبل از روی کار آمدن دولت شیعه کومور بود؟ نه؛ اتفاقا در همان ایامی بود که آیت الله احمد عبدالله محمد السامبی، رئیس جمهور مجمع الجزایر کومور بود. * این نقطه ای که داری به آن اشاره می کنی همان بزنگاه مطلوب است. برگردیم به نیجریه؛ اولین تماس شما در آن کشور با شیعیان چگونه بود؟ وقتی ما وارد شهر زاریا و حسینیه "بقیة الله(عج) شدیم، بدون هماهنگی قبلی رفتیم داخل! کسی از آمدن ما خبر نداشت. گویی هزار سال است که همدیگر را می شناسیم. تقریباً چیزی حول و حوش یک ساعت و نیم مشغول سلام علیک و روبوسی با شیعیان حاضر در حسینیه بودیم. همه به سمت ما آمدند. انگار هزار سال است که همدیگر را می شناسیم. آنها به ما ایرانی ها خیلی نگاه احترام آمیز و خاص تری دارند. امام حسین(ع) وجه مشترک ما بود و ما گویی که در منزل خودمان هستیم. در واقع ماه محرم را در آن سال با آنها زندگی کردیم. در جریان عزاداری های آنها، با موارد خیلی جالبی برخورد می کردیم. مثلا چه مواردی؟ در روز عاشورا مردم دارند با موبایل های شان سخنرانی شیخ را از کنار بلندگوهای نصب شده روی خودروها ضبط می کنند و بعد، فایل این سخنرانی ها را به شهرهای دور و نزدیکی که از آنجاها آمده بودند، سوغات می بردند که بگویند شیخ زکزاکی در روز عاشورا چه گفت؟ از بس که برای شان اهمیت داشت. در واقع ما هر لحظه با یک اتفاق جدید روبرو می شدیم. اینها مسائلی نبودند که در مطالعات میز افریقای منطقه باشد یا رایزنی فرهنگی و سازمان ارتباطات و فرهنگی و غیره از ان اطلاع داشته باشد. *آنجا رایزن فرهنگی داریم؟ اصلا نگفتی چگونه به این سفر غیر ممکن رفتی؟! چون تقریبا ورود به نیجریه خیلی سخت است. دفتر رایزنی فرهنگی ایران درشهر لاگوس است. آنها از مخالفان شدید ما برای حضور در نیجریه بودند! ما به رغم مخالفت شدید دستگاه کنسولی و رایزنی فرهنگی وقت به آن کشور ورود کردیم، درحالی که از ما قول گرفته بودند که به هیچ وجه وارد نشویم. با این حال اطمینان داشتند که ما نمی توانیم برای نیجریه ویزا بگیریم. تصمیم گرفته بودیم که محرم در نیجریه باشیم به هرشکل ممکن. نهایتا از طریق یک شرکت بازرگانی که باز هم متعلق به بنده بود. مجموعه بازرگانی را در حوزه تجهیزات پزشکی در شهر کانو پیدا کردم با آنها حدود یکماه مذاکره کردم و مجموعه خودمان را به عنوان بازرگانان تجهیزات پزشکی معرفی کردیم. تقریبا چیزی حول و حوش ده میلیون تومان از پول پروژه صرف خرید تجهیزات پزشکی شد که در ابتدای کار در برآورد فیلم هم پیش بینی نکرده بودیم! وسایلی نظیر ابزار جراحی یکبار مصرف، سرنگ ، دارو و وسایل ارتوپدی که همه را از بازار کالای پزشکی و ناصر خسرو در تهران خریداری کردیم . روپوش پزشکی برای خودمان خریدیم، استند تبلیغاتی برای شرکت بازرگانی چاپ کردم، نهایتا دعوتنامه از سوی شرکت نیجریه ای آمد و به اتفاق چهار نفر که بنده، برادران و دو نفر تصویربردار ، مجددا مدارک را به سفارت نیجری ارائه دادیم وبالاخره وایزای تجاری ، برگ برنده ما شد برای حضور در نیجریه. پس چگونه ویزا گرفتید؟ ظاهرا در این سبک مستندسازی علاوه بر تکنیک های فیلمسازی می بایست در زمینه های دیگر هم مهارت می داشتیم و خودمان هم فیلم بازی می کردیم! برای ویزا اقدام کردیم موفق نشدیم؛ حتی توریستی! تصمیم گرفته بودیم که محرم در نیجریه باشیم به هرشکل ممکن. نهایتاً از طریق یک شرکت بازرگانی که متعلق به بنده بود مجموعه بازرگانی را در حوزه تجهیزات پزشکی در شهر کانو پیدا کردم، با آنها حدود یک ماه مذاکره کردم و مجموعه خودمان را به عنوان بازرگانان تجهیزات پزشکی معرفی کردیم! تقریبا چیزی حول و حوش ده میلیون تومان از پول پروژه، صرف خرید تجهیزات پزشکی شد که در ابتدای کار در برآورد فیلم هم پیش بینی نکرده بودیم! وسایلی نظیر ابزار جراحی یکبار مصرف، سرنگ، دارو و وسایل ارتوپدی که همه را از بازار کالای پزشکی و ناصر خسرو در تهران خریداری کردیم! روپوش پزشکی برای خودمان خریدیم، استند تبلیغاتی برای شرکت بازرگانی چاپ کردم، نهایتاً دعوتنامه از سوی شرکت نیجریه ای آمد و به اتفاق چهار نفر که بنده، برادرانم و دو نفر تصویربردار بودیم، مجددا مدارک را به سفارت نیجریه ارائه دادیم و بالاخره ویزای تجاری، برگ برنده ما شد برای حضور در نیجریه! یک غرفه در نمایشگاه شهر کانو زدیم و یکی از عوامل در غرفه ماند برای پوشش کار مستندسازی ما! یعنی یکی از برادرها یک مدتی در آن غرفه ثبت سفارش می کرد در بحث سرنگ و سایر اداوات پزشکی! بقیه تیم در شهر زاریا مشغول ساخت فیلم شدیم. اتفاقا بعدها برادرم به من گفت که اگر ما واقعاً در این بحث لوازم پزشکی وارد می شدیم شاید موفق تر هم بودیم چون کلی سفارش هم گرفته بود! یادم هست ما همه آن وسایل را گذاشتیم و دیگر به دنبالش هم نرفتیم، چون هزینه بلیط هواپیما و نبود زمان کافی توجیهی برای برگرداندن تجهیزات نداشت. * رایزنی فرهنگی که مخالف کار شما بود. وزارت خارجه چه اقدامی برای همکاری و حمایت از شما کرد؟ برای تسهیل در امر اخد ویزا هم نتوانستیم هیچ کمکی از وزارت خارجه بگیریم. الان هم اگر بخواهید برای نیجریه ویزا بگیرید به شما نمی دهند. یعنی باید یک نفر از نیجریه شما را دعوت کند و دلایل سفرتان و محل اقامت و مدت سفر کاملاً مشخص باشد. *این سخت گیری ها دلایل سیاسی دارد؟ شاید اتهامی که سال ها پیش در جریان کشف مقادیر محدودی سلاح در بندر لاگوس به ایران زده بودند و شیطنت های صهیونیستی در آن کشور مقدمات سردی ناملموس روابط بین دو کشور در آن زمان را فراهم کرد. با این حال یادم هست در قسمت ورودی اتباع خارجی در فرودگاه لاگوس در ابتدای صف بودیم تا مهر ورود به کشور در گذرنامه مان بخورد، با این حال آخرین نفر در صف عریض و طویل از فرودگاه خارج شدیم و به دلایل نامعلومی ساعت ها این معطلی برای ما طول کشید. تمام محافظان شیخ ابراهیم زکزاکی یا اسکورتی که در مجموعه خودش داشت، هیچ کدام از آنها حتی یک سلاح سرد هم همراه خودشان نداشتند. یعنی یک جریان دینی و مذهبی 14 میلیونی که باید از رهبرشان حمایت شود آن هم در شرایط کنونی نیجریه که بوکوحرام هست و مباحث تروریستی امروز در آنجا خیلی مطرح است به ذهن متبادر می شود که به هرحال خوب است حداقل یک سلاح سردی همراه کسی باشد برای محافظت از رهبر 14 میلیونی شیعیان. من با محافظان شیخ ابراهیم هم که دوست شده بودم حتی با آنها شوخی هم می کردم و می دیدم که هیچ کدام از آنها مسلح نیستند. *ماجرای کشتی کذایی را یادم هست اما خودت به عنوان آدمی که رفته ای و حضور در آن کشور را تجربه کرده ای، استقرار مذهب شیعه در آنجا و گسترش روزافزون تشیع را در آن کشور دیده ای، دلیلی برای این اتهام می بینی که بخواهند بگویند ایران به آنجا سلاح می فرستد؟ چون تو در مستند خودت نشان داده ای که آنها آدم های آرام و متینی هستند. تمام محافظان شیخ ابراهیم زکزاکی یا اسکورتی که در مجموعه خودش داشت، هیچ کدام از آنها حتی یک سلاح سرد هم همراه خودشان نداشتند. یعنی یک جریان دینی و مذهبی 14 میلیونی که باید از رهبرشان حمایت شود آن هم در شرایط کنونی نیجریه که بوکو حرام هست و مباحث تروریستی امروز در آنجا خیلی مطرح است به ذهن متبادر می شود که به هرحال خوب است حداقل یک سلاح سردی همراه کسی باشد برای محافظت از رهبر 14 میلیونی شیعیان. من با محافظان شیخ ابراهیم هم که دوست شده بودم حتی با آنها شوخی هم می کردم و می دیدم که هیچ کدام از آنها مسلح نیستند. *پس اگر قرار بود ایران به آنها سلاح بفروشد حداقل می بایست یک چاقوی میوه خوری در جیب شان می بود! چون دشمنان ما دائما تبلیغ می کنند که جمهوری اسلامی به نیجریه سلاح فرستاده و از این خزعبلات. بله. یا حداقل یک تیر باید در جریان کشتار چندهزار نفری شیعیان شهر در زاریا از سمت شیعیان به ارتش شلیک می شد! *یعنی یک تیر هم شلیک نشده؟ خیر. در واقع آن چند هزار نفر با دست های خالی مقابل سلاح گرم شهید شدند. *زمانی که مستند را می دیدم این سؤال در ذهنم تکرار می شد که با توجه به این وضعیتی که در نیجریه وجود دارد و جنایاتی که ارتش مرتکب می شود و بوکو حرام هم هست، یک جوانی در مستند می بینیم که می گوید ما در شهرها و روستاهای مختلف پراکنده هستیم یعنی ظاهرا مرکز شهر زاریا است ولی در شهرهای مختلف پراکنده هستند. به قول شما مسلح هم که نیستند ولی به هرحال این جنبش، به یک بخش امنیتی نیاز دارد. آیا حمله ناگهانی تروریست های تکفیری بوکوحرام آنها را نمی ترساند؟ این نگرانی را اصلاً نداشتند. شیعیان، ارتباط خوبی با دیگر ادیان و مذاهب در نیجریه دارند. بوکوحرام هم امروز در نیجریه سه شاخه است. بوکوحرام اول، همان بوکوحرام اصلی و گروه تروریستی هست که امروز با داعش هم بیعت کرده؛ بوکوحرام دوم، بوکوحرامی است متشکل از دزدان و تبهکاران مسلح که زیر پرچم بوکوحرام اقدام به دزدی و غارت می کنند و در نهایت بوکوحرام سوم، بوکوحرامی است که دولت زیر پرچم آن اقدام به نا امن کردن مناطق شمالی و مسلمان نشین نیجریه می کند و در نهایت با پوشش لوگوی آنان، پای خود را کنار می کشد و خود را پاک جلوه می دهد. در روز عاشورا، عظمت شیعیان در نیجریه امروز، بسیار پر قدرت و مثال زدنی جلوه کرده و با دست خالی هم وقتی در مکانی دور هم جمع میشوند مانند روز عاشورا، لرزه به اندام گروه های تکفیری می اندازند؛ مانند اربعین در عراق که همه ساله به رغم ناامنی های موجود، حتی یک قطره خون از بینی یک زائر هم نمی آید. بخشی از حرکت جمعی در روز عاشورا، برداشت تأویلی و تفسیری از حرکت کاروان امام حسین(ع) است. شما که از نزدیک در روز عاشورا این فضا را لمس کردید، چه اتفاقی در نیجریه می افتد ؟ در دسته عزاداری روز عاشورا که در فیلم هم به نمایش گذاشته شده، می بینید که در کناره های مسیر، افرادی هستند که لباس های رنگی تن شان است؛ آنها مسیحیان و اهل تسننی هستند که هرسال برای تماشای عزاداری امام حسین(ع) می ایستند و در تعزیه هم حضور دارند. در دسته عزاداری امام حسین(ع)، افراد، مأموریت های مختلفی دارند؛ آنها به چند دسته تقسیم می شوند، یک بخش تعزیه های میانی را اجرا می کنند، یک بخشی هم عزاداری به سبک خود ایران است که سینه می زنند و مداحی می کنند، یک بخشی برمی گردد به کسانی که متولی اطلاع رسانی درباره ماهیت عاشورا هستند به دیگر افرادی که از روز عاشورا چیز خاصی نمی دانند! با بلندگو میان مردم راه می روند و توضیح می دهند که امام حسین(ع) کیست. برخی از اهل تسنن سؤال می کنند که مگر امام حسین(ع) را کشتند؟ مگر ایشان نوه پیغمبر(ص) نبود؟ (بغض می کند) مسیحیان و بومیان زیادی هر ساله در همین روز عاشورا با شنیدن صدای همان بلندگوی دستی شیعه می شوند.. مردم نیجریه، مشتاق شنیدن هستند. یکی از رموز تکثر شیعه و اینکه جمعیت شیعه هر روز دارد اضافه می شود این است که آنها خیلی بی آلایش و ساده دارند آن چیزی را که اتفاق افتاده است برای همه بازگو می کنند. بدون در نظر گرفتن این که حالا شما شیعه هستی یا سنی هستی یا مسیحی هستی یا بومی قبیله ای. فقط اتفاقی را که رخ داده است به سادگی برای مردم روایت می کنند. *پس با این توصیفات، دیگر نیازی نیست که جمهوری اسلامی سلاح صادر کند! سلاح اصلی شیعیان، همان گریه ها و همان درک مفهوم عاشوراست. سلاح شان همان میکروفون و بلندگوی دستی است که در روز عاشورا با آن اطلاع رسانی می کنند. من می خواهم مقایسه کنم کاربرد یک بلندگوی دستی با چهارعدد باتری قلمی در دست یک سیاهپوست جوان که خالصانه مفاهیم عاشورا را دریافت کرده و خوب توضیح می دهد با خروجی برخی از دستگاههای اجرایی در حوزه تبلیغ بین الملل! *ارکان قدرت را در نیجریه می لرزاند.. بله و خروجی او در بعضی موارد بیشتر از سازمان های فرهنگی کشور ماست که متولی حوزه بین الملل هستند. همین است که خیلی فکر من را مشغول کرده و می گفتم ما باید زاویه ای را نشان دهیم که فراتر از آن قابی است که همه در ظاهر می بینند لذا سعی می کردیم در لایه های زیرین و بین شیعیان بخوبی نفوذ کنیم. یک بخشی آن دوستانی بودند که با موبایل خودشان مراسم عزاداری را ضبط می کردند. شبانگاه در مراسم عزاداری در خدمت شیخ توری بودیم که در فاجعه حمله ارتش به زاریا شهید شد (ایشان معاون شیخ زکزاکی بودند). وقتی لابلای جمعیت تصویربرداری می کردم در آن شرایط، دیدم که یک ستون از نور به نقطه ای خاص تابیده که لزومی نداشت آن قدر روشن باشد. بیشتر که نگاه کردم دیدم یک تعدادی کر و لال هستند، (اشک در چشم هایش حلقه می زند) یکی از آنها که زبان اشاره را بلد بود هرچه که سخنران می گفت او با ایما و اشاره برای بقیه ترجمه می کرد و این عده کر و لال هم می توانستند این گونه با مفاهیم نهضت حسینی آشنا شوند و روضه امام را بفهمند و عزاداری کنند. یعنی جرکت دست های یک سیاه پوست مخلص افریقایی در تاریکی شب، به مراتب شاید کاربردش بیشتر باشد از دستگاههای فرهنگی در کشور ما که در حوزه دیپلماسی فرهنگی بین الملل باید نقش ایفا کنند. (البته در جریان این مصاحبه و خاصه در موضوع نیجریه، تعبیر من از فرهنگ، فرهنگ عاشورا و انقلاب اسلامی است نه صنایع دستی و مضامین دیگر فرهنگ و هنر) باید اضافه کنم که نقد من به این حوزه، صرفاً به بی مهری ها و کم توجهی هایی است که به برخی شیعیان در نقاط دوردست و فقیر دنیا شده در مقایسه با اروپای شیک! یعنی واقعا در این دستگاه های عریض و طویل، هیچ کس را نداریم که دغدغه این فرهنگ عاشورایی و انقلابی و ترویج آن را داشته باشد؟ من در ابتدای فیلم از شهید سردار حسن شاطری و شهید حجت الاسلام ابراهیم انصاری یادی کردم. این دو عزیز، خیلی در جریان این فیلم به ما کمک کردند. شهید ابراهیم انصاری، هم رایزن فرهنگی بود و در سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی فعالیت می کرد. همچنین در حوزه افریقا نیز تخصص داشت، یک روحانی بود که خالصانه هرکاری از دستش برمی آمد برای نشر فرهنگ و حمایت گروه های شیعی انجام می داد و مزدش را هم از خدایش گرفت. می خواهم بگویم من افرادی را هم در حوزه دیپلماسی فرهنگی دیده ام که واقعا جان خودشان را خالصانه در این راه نثار کردند. الحمدالله امروز از این جنس افراد در کشور کم نداریم و مانند ستون های قابل اتکا در جبهه فرهنگی و تبلیغی بین الملل هستند. *پس من باید عذرخواهی کنم بابت اینکه در ابتدای مصاحبه گفتم بسیاری از مستندسازهای ما عافیت طلب هستند.. اختیار دارید. همه مستندسازها این گونه نیستند. شاید در برخی موارد، ژانر انتخابی دوستان با هم متفاوت است. عده از همکاران طبیعت و آثار باستانی را بخوبی به تصویر می کشند عده ای هم مانند ما طبیعت و جغرافیای شیعیان را در دنیا به تصویر می کشند. سلاح ها، یکی است اما هدف ها فرق می کند. *شاید بخش عمده ای اینطور باشند ولی از طرفی، سیاست های اشتباه ما هم به این وضعیت دامن می زند. بله. شما به آن بخش از حرفها اضافه کنید که رایزن فرهنگی و سفارت به ما اجازه نمی دادند که وارد نیجریه شویم اما ما باید ایام محرم آنجا می بودیم. تمام کارهای خودمان را انجام داده بودیم و از طرفی ویزاهای تجاری هم دست مان بود. خودمان به گونه ای باید وارد نیجریه می شدیم و این مستند را می ساختیم. از طرفی دستگاه دیپلماسی ما هم از این مسئله بی خبر بود که ما آنجا هستیم! سفر سختی بود. در نیجریه دو بار دستگیر شدیم. به این جهت که مجوز تصویربرداری نداشتیم و هر دفعه با تعهد یکی از افراد محلی همراه توانستیم خلاص شویم. در هر بار دستگیری، من بلافاصله هتل خودمان را بدون اطلاع عوض می کردم، یعنی پول روز فردای اقامت خودمان را هم پرداخت می کردم ولی تکه تکه وسایل را از هتل خارج می کردیم که روز آخر دیدم که تعداد هتل های شهر از تعداد خروج های ما دارد بیشتر می شود برای همین، هتل آخر را عوض نکردیم بلکه وسایل و تجهیزات تصویربرداری خودمان را در یکی از اتاق های حسینیه مخفی کردیم و روی آن پرچم کشیدیم و فقط با یک مسواک و خمیر دندان به هتل برگشتیم. هر مرتبه که می خواستیم پلانی را ضبط کنیم می رفتیم از حسینیه، تجهیزات را برمی دانشتیم و کار می کردیم و دوباره همانجا می گذاشتیم و به هتل بازمی گشتیم. دلیل این کار هم دقیقا این بود که اگر نیروهای امنیتی به هتل بیایند و وسایل ما را بررسی کنند، چیزی به جز وسایلی که طبق آن ویزا گرفته ایم پیدا نکنند. خیلی هیجان انگیز شد.. بعدا یکی از دوستان ما که نظامی هم بود به ما گفت شما اگر در نهادهای اطلاعاتی استخدام می شدید موفق تر بودید تا مستندسازی! تا اینجا دو شغل بهتر پیدا کرده ایم؛ یکی بازرگانی و دیگری اطلاعاتی! به نظر من، حرفه مستندسازی، ترکیب هنرمندانه تخصص ها و حرفه های غیر مرتبط با هنر برای تولید اثر هنری است. عجب جمله ای گفتم! (می خندد) *این مسائل را که تعریف می کنید ذهنم می رود سمت یک مستند آبکی که کلی برایش هزینه شده و در کشور چین ساخته شده است با پروداکشن بسیار عظیمی که مثلاً چین گردی کرده اند که حتی شما فرهنگ چینی را هم نمی توانی در آن ببینی. چطور است که برای آن مستند، بودجه دارند و کلی هم حامی مالی برای آن وجود دارد اما برای شناخت شیعیان مظلوم آفریقایی، بودجه نداریم؟ اصلا بحث ریالی آن سفر، با بحث ریالی سفر ما قابل مقایسه نیست. خیلی از مواقع چون بودجه به ما اجازه نمی داد ما حتی غذای روزانه خودمان را شکر خدا مهمان سفره اباعبدالله(ع) در حسینیه بودیم چون بودجه تولید این برنامه هم به گونه ای نبود که ما بتوانیم خرج زیادی کنیم. در واقع ما مهمان خانواده شیخ زکزاکی هم بودیم که برای قسمت اول که مربوط به پرتره این شخصیت می شد همسر شیخ، شخصاً غذا را طبخ می کرد و برای مان می آوردند. سعی می کردند به سبک و سیاق غذاهای ایرانی نزدیک تر باشد تا به ما بد نگذرد. یادم هست خود شیخ البته در آن چند روز، روزه بود. *این فقر رایزنی فرهنگی، در مستند هم مشخص است. در آن قسمتی که مربوط به مطالبه عکس امام(ره) است. همان سی سال پیش هم این بندگان خدا، عکس امام(ره)را می خواستند! بله، خیلی مشتاق هستند. امروز نیجریایی هایی هستند که به خاطر فقر، یک مفاتیح الجنان نمی توانند تهیه کنند. در نیجریه، خیلی ها در فقر مادی، ناامنی و بیم حملات تکفیری ها همچنان شیعه هستند، نه مثل ما در ایران که در امنیت و زیر پرچم تشیع و با اکثریت زندگی می کنیم. *در مستند هم هست که مطالبه شیخ زکزاکی بود که عکس امام(ره) را اوایل انقلاب خودش به صورت خودجوش می برد و در نیجریه تکثیر می کرد. در مستند دیدم که بچه های کوچک، تی شرت هایی دارند که عکس های مقام معظم رهبری روی آن، چاپ شده است. می خواهم بگویم یک سری آدم های حقیری در برخی رسانه های فارسی زبان خارج می گویند دولت ایران، تی شرت هایی با عکس آقای خامنه ای را به کشورهای شیعه می فرستد. این تی شرت ها واقعاً از کجا آمده بودند؟ آیا امکان ارسال این همه تی شرت مشکی با نشانه های مذهبی و عکس حضرت آقا ممکن است؟ یکی از منابع درآمد اهل تسنن در نیجریه و خصوصا شهرهای شیعه نشین، تولید محصولات فرهنگی مطابق با نیاز در ایام محرم و صفر است آن هم به گونه ای سودجویانه. یعنی می خواهم بگویم که رایزنی فرهنگی، تعطیل! شیعیان هم که توان مالی آنچنانی ندارند که این استیکرها را بتوانند چاپ کنند روی پرچم و تی شرت و غیره. من آنجا متوجه شدم اهل تسنن و مسیحیان برای استحصال منابع مالی بیشتر در حوزه اقتصادی، بازار را بررسی می کنند و می بینند که نیجریه یک بازار میلیونی شیعه دارد که در محرم نیاز به لباس مشکی دارند یا مثلا پرچم "یا حسین(ع)" می خواهند، تی شرت با عکس شیخ زکزاکی می خواهند. کسانی به غیر از شیعیان می آیند و بازاریابی می کنند. بنگاه اقتصادی، هیچ ایدئولوژی خاص مذهبی در آنجا ندارد، فقط می خواهد یک نایرای خودش را بکند دو نایرا (واحد پول نیجریه) و صد نایرایش بشود هزار نایرا. بنابراین با خودش می گوید خوب است که یک ماه قبل از محرم شروع کنم و این محصولات را تولید کنم و اتفاقا بازار خیلی خوبی دارد. خب پس چرا ایرانیان، این بازار پرسود را تأمین نمی کنند؟ اتفاقاً اگر متولیان فرهنگی حوزه بین الملل کشور ما هم حتی نگاه اقتصادی این چنینی هم داشتند، می توانستند بخشی از دغدغه های بودجه ای و چاله های اقتصادی خودشان را پر کنند. امروز تولید محصولات فرهنگی مطابق با مفاهیم و شعار های عاشورا و شیعیان اگر چه تولیدکنندگان شان در نیجریه فهمی از چیزی که دارند تولید و چاپ می کنند ندارند اما بهره اقتصادی قابل توجهی استحصال می کنند. *پس این عکس های مقام معظم رهبری روی تی شرت شیعیان، دستپخت مسیحیان و اهل تسنن نیجریه است!؟ بله؛ و اتفاقاً دستپخت خوبی هم دارند و بازار خوبی هم دارد. مردم این محصولات را می خرند. یادم هست وقتی که روز آخر، مهیای برگشت به ایران بودیم، هنوز مقداری از شارژ سیم کارت نیجریه ما باقی مانده بود و ما می خواستیم آن را تمام کنیم! گفتیم به کی زنگ بزنیم؟ به کی زنگ نزنیم؟ خلاصه تصمیم گرفتیم به فردی که در رایزنی فرهنگی ایران در نیجریه در آن زمان مشغول بود زنگ بزنیم. زنگ زدیم و گفتیم آقا سلام علیکم! گفت: سلام علیکم بفرمایید! آقا مهدی ما گفت: رضوانی مستندساز هستم. گفت: حال شما؟ به هرحال ببخشید آقا که نشد امسال در نیجریه در خدمت تان باشیم! ان شاءالله سال های آینده ما مقدماتی را آماده خواهیم کرد که شما با تیم حضور داشته باشید و از این قبیل حرف ها! گفتیم: آقای فلانی! لااقل یک نگاهی به پیش شماره ای که روی تلفن همراه تان افتاده می انداختید! نگاهی کرد و گفت: کجایید شما؟ گفتیم: لاگوس هستیم و داریم برمی گردیم! گفت: الان کجایید؟ گفتیم: فرودگاه! کمی شارژ تلفن برایمان باقی مانده بود گفتیم یک تماسی با شما بگیریم. بالاخره بابتش پول داده ایم نمی خواستیم باقی بماند! گفت: بروید خدا نگهدارتان. فقط شما را بخدا سفیر نفهمد که پدر من را درمی آورد! حدودا هفت هشت سال قبل به رایزنی فرهنگی ایران در کنیا رفتم و دیدم در قفسه فیلمهای حاضر در رایزنی فرهنگی ی هنوز فیلم عروسی خوبان در قفسه بود آن هم با فرمت VHS ! و همین طور نوحه های آقای کویتی پور! البته من ارادت دارم به آقای آهنگران و کویتی پور ولی محصول اینها فکر می کنید در شرایط امروز در کنیا چه کاربردی می تواند داشته باشد؟ آن هم در مقابل رایزنی عظیم فرانسه! *یعنی فقط نمی خواست که سفیر از وجود شما در نیجریه مطلع شود. بله، یکی از عوامل بازدارندگی ما در آمدن به نیجریه و تولید فیلم، همین آقا بود. البته شاید آنها هم دلایلی برای خودشان داردند که ما نمی دانیم. خاطرم هست در کنیا، روز دوم به رایزنی فرهنگی مراجعه کردیم و یک سری اسم اساتید دانشگاه ها در حوزه اسلام شناسی و تشیع را دادیم به رایزنی فرهنگی با شماره تلفن های آنها و گفتیم آیا امکان دارد شما فقط تماس بگیرید و هماهنگی مصاحبه ها را با توجه به مترجم محلی که در اختیار دارید برای ما انجام بدهید؟ گفتند: بله! دو روز گذشت و ما مشغول تصویربرداری شهری بودیم که برگشتیم تا ببینیم که نتیجه چه شده است. چه شده بود؟ کارمند رایزنی فرهنگی به ما گفت شرمنده! ما پول هزینه تماس تلفن نداریم برای این کارها بدهیم! من هم همانجا یک صد دلاری درآوردم و روی میزش گذاشتم و گفتم: اگر دردت پول بود کاش همان روز اول می گفتی. مگر چند تماس تلفنی شهری برای تولید یک مستندی در مورد شیعیان واسلام که ما هزاران کیلومتر راه را کوبیده ایم و به اینجا آمده ایم در ردیف بودجه شما پیش بینی نشده؟ بعد گفتم: سؤال دوم من اینجاست که شما با تلفن اینجا تا به حال به خانه خودتان زنگ نزده اید؟ مثلا برای شب عید که بگویید جای تان خالی است!؟ یا از اینترنت اینجا برای چک کردن ایمیل تان هم استفاده نکرده اید؟ یا از امکانات اینجا زن و بچه خودت استفاده نمی کنند!؟ پول تلفن خانه ات را چه کسی پرداخت می کند!؟ جالب اینجا بود که راننده های حرفه ای تاکسی هم، نشانی رایزنی ما را در شهر نایروبی نمی شناختند. برای ایاب و ذهاب به رایزنی فرهنگی مان، مجبور بودیم که بگوییم می خواهیم برویم رایزنی فرهنگی فرانسه؛ چون همه، در کنیا و نایروبی، رایزنی فرهنگی فرانسه را بخوبی می شناختند مثل این بود که در تهران به راننده ای بگویی می خواهم بروم برج میلاد! تاکسی ها ما را می بردند روبروی رایزنی فرهنگی فرانسه ما را پیاده می کردند، ما پیاده می شدیم و می رفتیم آن طرف خیابان، رایزنی فرهنگی ایران! *حالا رایزنی ما آنجا چه کار می کرد؟ وقتی که وارد شدم (البته حدود هفت هشت سال قبل) و به قفسه فیلم های موجود در رایزنی فرهنگی مان در یکی از کشورهای آفریقایی نگاه کردم، دیدم که هنوز فیلم عروسی خوبان در قفسه است آن هم با فرمت VHS ! و همین طور نوحه های آقای کویتی پور! البته من ارادت دارم به آقای آهنگران و کویتی پور ولی محصول اینها فکر می کنید در شرایط امروز در کنیا چه کاربردی می تواند داشته باشد؟ آن هم در مقابل رایزنی فرانسه! من باید متوجه می شدم که حتی سپردن این چهار شماره تلفن هم به رایزنی فرهنگی، کار اشتباهی است ولی بنا به عادت، این کار را کردیم. این شد که در آینده وقتی می خواستیم به کشوری سفر کنیم برای اینکه جلب همکاری های رایزنی فرهنگی و سایر دستگاههایی که آنجا حضور داشتند بکنیم، ذیل همه نامه ها قید می کردیم که این گروه، تمام هزینه های مالی خود را اعم از اسکان، پذیرایی، ترانسفر و حتی تماس های تلفنی داخل شهری، با خود به همراه دارد و صرفا چند انتظار از شما داریم مثل معرفی هتل امن یعنی بگویید ما صلاح می دانیم شب را در فلان هتل بخوابید. دوم اینکه اگر کسی را می شناسید به عنوان مترجم محلی به ما معرفی کنید. *چه خواسته های زیادی دارید! ما همیشه این دوسه خواسته را در همه نامه ها قید می کردیم و برای اینکه پاسخ ما را بدهند با فونت درشت زیر نامه می نوشتیم کلیه هزینه ها به عهده خودمان است! همیشه این گونه نامه ها پاسخ داده می شدند ولی اگر این مسئله قید نمی شد عملاً اتفاقی نمی افتاد. *در این رابطه وزارت امور خارجه کمکی کرد؟ نه؛ فقط ما چند مرتبه از خیابان 30 تیر بابت این موضوع رد شدیم! (می خندد). *برگردیم به مستند «از خون جون»؛ در مستند، یک جوان خوش سیمای نیجریه ای با زبان فارسی شیرین، ماجرای شیعیان را روایت می کند. از کجا به این شخص رسیدید؟ در طی این جریان، واقعا شبکه افق خیلی صبر کرد، یعنی ما باید فیلم را خیلی زودتر تحویل می داندیم و این وسواس من در انتخاب کاراکتری که خودش این موضوع را برای مخاطبان ایرانی تعریف کند با همان جنس و فرم آرامشی که در صورت و صدایش وجود دارد و خلوصی که وقتی با او حرف می زنیم متوجه این خلوص می شویم. اسماعیل شعیب، جایگزین متن نریشنی شد که امروزه هنوز یک سری از مستندسازها به نادرست از آن استفاده می کنند. تقریبا می توان گفت بار منفی یک نریشن آن هم به قلم یک نویسنده که بخواهد یک سری اتفاقات و مفاهیم را در قالب صدای نریتور القاء کند روی مخاطب امروز حوزه مستند و رسانه تأثیر منفی می گذارد خصوصا وقتی که قرار است از تلویزیون ایران پخش شود. امروز مخاطبان ما شاید خیلی از دروغ ها را از بی بی سی بپذیرند در قالب نریشن، اما خیلی از واقعیت ها را در قالب متن نریشن از تلویزیون داخلی نپذیرد. من برای همین منظور، یک شخصیت واقعی گذاشتم. حدود 10 نفر را تست کردم و دهمین نفر، "اسماعیل شعیب" جوان نیجریه ای ماحصل پنج شش ماه دوندگی من است. در دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین و جامعة المصطفی(ص) و مدرسة المهدی(عج) در قم و دانشگاه تهران و مؤسسه دهخدا تا بتوانم آفریقایی ها و نیجریه ای هایی را پیدا کنم که بتوانند شیرین، فارسی صحبت کند. *در مورد خود شیخ ابراهیم زکزاکی در صفحه ایسنتاگرام تان گفته بودید گویا ایشان روزهای آخر اجازه مصاحبه را داد؟ نه. شیخ ابراهیم زکزاکی به هرحال مشغولیات دیگری داشت. جلسات مختلفی داشت با مسیحیان نیجریه یا با اهل تسنن، دلیل به تأخیر افتادن مصاحبه فقط همین بود. اما قبل از مصاحبه رسمی ما میهمان شیخ بودیم و ارتباط خوبی را توانسته بودیم در این مدت زمان کم ایجاد کنیم. شیخ فکر می کرد که ما آمده ایم تا روی موضوع شخصی او تمرکز کنیم و زیاد حس خوبی نداشت که تبلیغ خودش شود اما در نهایت وقتی دید موضوع کلی است و بحث شیعیان نیجریه مطرح است به گرمی استقبال کرد و مصاحبه رسمی از وی ضبط شد. شاید یکی از تکنیک های خوب شیخ ابراهیم زکزاکی بود که شیعیان برای خودشان مسجد نداشتند و می رفتند در مساجد اهل تسنن نماز می خواندند. به هرحال در بحث خدا و قرآن اشتراکات بین مسلمانان وجود دارد. امروز بیان شیعه، بیان صلح و آشتی و تعامل با دیگر ادیان است و شیخ از این راه برای جذب مخاطب و دعوت به اسلام در بین مردم استفاده کرده بود. *ظاهراً پسرشان واسطه شما شده بود تا اجازه ضبط بدهند. بله. محمد واسطه شد و نهایتاً وقت گرفت و قرار بود که یک ساعتی خدمت شیخ باشیم اما یک صبح تا بعدازظهر مهمان ایشان شدیم و با یک حوصله و آرامش خاصی هرچه که از او می خواستیم برای ما انجام داد. اعم از اینکه مصاحبه چهار ساعته ای که طول کشید آن هم با دهان روزه. همین طور تصاویری که در رابطه با مطالعه و غیره بود یا حتی در حیاط منزلش به حیوانات و پرندگان که غذا می داد و تمام اینها تصاویری بود که ما از او گرفتیم و ایشان هیچ کدام از این موارد را نه مخالفت کرد و نه بی حوصلگی نشان داد. *در واقع کارهای روزمره ایشان بود که نشان دادید. بله. گفتیم شیخ! شما هرکاری که بصورت روزانه انجام می دهید را انجام بده ما، می خواهیم از فعالیت های روزانه تو تصویر بگیریم. *گفتید که حتی همسرشان در منزل، برای شما غذا پختند؟ بله؛ به رغم اینکه ایشان رهبر شیعیان نیجریه بودند اما بخش عمده ای از کارهای منزل به عهده خودشان بود حتی چندین مرتبه صبحانه ما و گاهی غذای ما را همسر شیخ تهیه می کردند و به فرزندانشان می داندند که برای ما تا هتل می آوردند تا ما غذای ایرانی بخوریم به مهمانان شان خوش بگذرد! *یعنی کارهایی را که نمایندگی های ما باید برای کمک به شما انجام می داند هم ایشان انجام دادند. البته ما از رایزنی انتظار آشپزی نداشتیم. همسر شیخ معتقد بود شاید ما نتوانیم غذای اینجا را به راحتی بخوریم چون خودشان بارها به ایران سفر کرده بودند و با غذای ما آشنا بودند لطف داشتند برای ما غذا طبخ غذا می کردند به گونه ای که با ذائقه ما ایرانی ها جور درمی آمد. در عین حال نمونه زن موفقی بود از این نظر که در عین حالی که فرزندان زیادی را تربیت کرده بود، همسر رهبر شیعیان بود با تمام حواشی مربوط به آن و شهرک سینمایی را هم اداره می کرد که فیلمهای تاریخی مختلفی در آن تولید می شد. * در مستند هم بود که همسر ایشان، آن شهرک سینمایی بزرگ را مدیریت می کرد تا برای تاریخ اسلام فیلم بسازند. البته ما هم در مورد آپارتمان های بالاتر از خیابان میرداماد، خیلی فیلم های خوبی می سازیم! جالب است که این همه کشور وجود دارد، این همه رایزنی فرهنگی با نوارهای VHS خاک خورده. فکر می کنی بالاخره نهادهای فرهنگی ما چه زمانی حال شان خوب خواهد شد؟ من به همه آنها احترام می گذارم. البته طبع و خلق و خوی همه مانند هم نیست و بسیاری از آنان افراد لایق و دوستار فرهنگ هستند اما میان آنها بودند کسانی که منافع و ملاحظات شخصی شان اولویت داشت. به نظر موقع آن رسیده مانند صدا و سیما امروز چابک سا�
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها