واضح آرشیو وب فارسی:فاش نیوز: معصومه آباد، آزاده، جانباز و نویسنده کتاب «من زنده ام» و عضو شورای شهر تهران به دلیل عفونت ریه و تب شدید در بیمارستان عرفان بستری شد. پایگاه خبری - تحلیلی فاش نیوز ، برای این ایثارگر مقاوم، آرزوی بهبودی و سلامت می نماید. سیدصفر صالحی، همسر معصومه آباد، با اشاره به وضعیت جسمی همسرش گفت: خانم آباد چندی است که به دلیل مشکلات ریوی در بخش مراقبت های ویژه بستری است. وی ادامه داد: هنوز پزشکان معالج درباره وی نظری نداده اند و قرار است که امروز نسبت به وضعیت ایشان تصمیم گیری کنند. صالحی یادآور شد: باید وضعیت ایشان توسط پزشکان مورد بررسی قرار بگیرد. پزشک معالج وی گفته است که بعد از رفع عفونت ریوی، باید قلب وی نیز بررسی شود تا مشکلی وجود نداشته باشد. معصومه آباد، عضو شورای شهر تهران و نویسنده کتاب «من زنده ام» از بانوان اسیر در دوران هشت سال دفاع مقدس است. کتاب وی، شامل خاطرات او از دوران کودکی تا اسارت و مدتی بعد از آن است که نشان دهنده وضعیت زنان در اسارتگاه های عراق است. این کتاب در سال گذشته عنوان پرفروش ترین کتاب سال را به خود اختصاص داده است. در بخش هایی از این کتاب می خوانیم: «بعثی ها هم می ترسیدند ما در نامه اول که express letter بود بیشتر از دو کلمه بنویسیم و مرتب تکرار می کردند: ــ کتبن کلمتین فقط. (فقط دو کلمه بنویسید) خانمی که از طرف صلیب سرخ آمده بود، گفت: به همراه این نامه یک عکس هم بگیرید و ارسال کنید. از فاطمه [فاطمه ناهیدی یکی از سه بانویی که همراه راوی در اسارت بودند.] و حلیمه [حلیمه آزموده یکی از سه بانویی که همراه راوی در اسارت بودند.] عکس جداگانه گرفتند اما به من و مریم [شمسی بهرامی، که در لحظه اسارت خود را مریم آباد معرفی کرده بود] گفتند: شما که خواهرید یک عکس مشترک بگیرید تا برای خانواده تان بفرستیم. خوشحال شدم خواهر بودنمان برای صلیب سرخ پذیرفته شد. بعد از نوزده ماه با جسمی نحیف و رخساری رنجور و رنگ پریده برگه نامه ام که هنوز خالی از آن دو کلمه بود در دستم بود و باید به دوربین نگاه می کردم و لنز دوربین در واقع چشم وطنم و هموطنم بود که به چشمان من دوخته شده بود و آنها می خواستند از این دریچه همه چیز را بدانند. فکر کردم با چه حالتی به لنز دوربین خیره شوم که به آنها آرامش دهد. به لنز دوربین خیره شدم برای اینکه به مادر و پدرم و همه آنهایی که دوستشان داشتم نگاهی فارغ از درد و رنج هدیه کنم. تبسمی گذرا بر لبانم نقش بست، تبسمی که حکایت از بی دردی و شعف بود. بعد از عکس انداختن نوبت نامه نوشتن شد. بعد از دو سال و این همه بی خبری از کجا بنویسیم که در دو کلمه مفهوم باشد. اصلاً به چه کسی و به چه آدرسی؟ خانه من کجاست؟ در این دو سال آیا خانه ای سالم مانده است؟ کسی زنده مانده است؟ یادم آمد که من یادداشت سومی را که به سلمان قول داده بودم با خودم به عراق آورده ام و همان یادداشت رمز عملیات یک ژنرال شد. به قولم وفا کردم و برای بار سوم اما با وقفه دوساله دو کلمه نوشتم: ــ من زنده ام... بیمارستان الرشید بغداد»
چهارشنبه ، ۱۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فاش نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 68]