واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: ساعات نخستین روز است و بخشی از دیوار دبیرستانی در خیابان آزادی هرات را آبی رنگ کرده اند و با خطی درشت روی اش نوشته اند: «دیوار مهربانی!»55آنلاین: ساعات نخستین روز است و بخشی از دیوار دبیرستانی در خیابان آزادی هرات را آبی رنگ کرده اند و با خطی درشت روی اش نوشته اند: «دیوار مهربانی!» بسیاری با این عبارت هنوز ناآشنا هستند؛ ولی آن شمار که در این سو و آن سو و در شبکه های اجتماعی پرکنش اند و می دانند که در ایران چنین کاری انجام شده، پیش می روند و از کسی که نزدیک دیوار ایستاده درباره این دیوار می پرسند. چند پیراهن و تی شرت به میخ هایی که به دیوار زده شده، آویخته اند. ره گذران هر کدام چیزی می گویند، یکی پوزخند می زند و کار را بی فایده می داند و برخی دیگر با جنباندن سر و پچ پچ با همراه شان کار را تحسین می کنند. برخوردها این گونه متفاوت بود تا اینکه کم کم روزنامه نگاران و کنش گران مدنی گردهم آمدند. همچنین با آمدن آرش بارز، آوازخوان نام آشنای هراتی، توجه مردم بیشتر به این دیوار جلب شد و آهسته آهسته به دیوار نزدیک شدند. در همین زمان بود که ره گذران هر کدام کت یا پیراهنی به میخ های دیوار آویزان می کردند و در یک چشم بهم زدن شمار بیش تری از شهروندان با پوشاک دست داشته خود، به دیوار مهربانی رسیدند. این گونه شد که نخستین دیوار مهربانی در هرات به راه افتاد! راه اندازان این برنامه که بیشتر دوست دارند آن را «روند» بخوانند، می گویند که چندان امیدوار به استقبال مردم نبودند؛ هرچند در زمان رنگ کردن دیوار با برخورد سرد مردم منطقه هم روبه رو شده بودند. خلیل احمد رحمانی، از کنش گران مدنی هرات با لبخند می گوید: «اکنون این شور و هیجان را که می بینم، حس خوبی دارم». او بلندپروازانه تر سخن می گوید و امیدوار است دیوار مهربانی در استانش درازتر و بلندتر از دیوار چین شود. در سوی دیگر، شماری از جوانان دور آرش بارز گرد آمده اند و بازار سلفی گرم است. او هم به هوادارانش توصیه می کند تا به این روند بپیوندند و دست یاری به سوی نیازمندان دراز کنند. در این هنگام، مردی را می بینم که با پوشاک بسیار خود را به دیوار می رساند. او را چند دم پیش دیدم که با موتورسیکلت خود به دیوار نگاه می کرد. از او نگرش را درباره دیوار می پرسم، درحالی که لباس ها را می آویخت این شعر سعدی را خواند: بنی آدم اعضای یک دیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند کم کم سروکله مسئولان فرهنگی شهر هم پیدا می شود. جاوید ضرغام آمر فرهنگ و هنر اداره اطلاعات و فرهنگ هرات به خبرنگاران نزدیک می شود و با لبخند از آنان می پرسد: «پیش کش شما چی بوده!» در پاسخ هم خبرنگاران به شوخی از او می خواهند تا کت خود را به دیوار بیاویزد. ضرغام هم امیدوار است برنامه هایی مانند این، مردم را بیشتر از پیش به هم نزدیک کند و فرهنگ نوع دوستی و انسان دوستی نهادینه شود. او گفت: «افغان ها هم می توانند نشان دهند که چکیده زندگی شان جنگ و خون ریزی نیست و سوی معنوی و انسانی هنوز از یادشان نرفته است». چند دقیقه بعد، یکی با چند جلد کتاب می آید و آن را کنار کفش ها می چیند. گویا می خواست با این کار تلنگری بزند به اینکه در کنار پوشاک، نیاز به کتاب هم داریم. پیش از هراتیان، کابلیان و بلخی ها هم دیوار مهربانی برپا کرده بودند. استقبال از این روند در این استان ها هم خوب بوده است. با چگونگی اقتصادی که در کشور حکم فرماست، روزبه روز به شمار تنگ دستان افزوده می شود و مردم از هر روز دیگر، بیشتر نیاز به یاری دارند. به گفته راه اندازان این روند، آنانی که پوشاک دغدغه شان است، شاید از این راه بتوانند دست کم دردشان را درمان کنند. گویا، کسانی که دلبستگی ای به انسانیت و همنوع دوستی دارند، همچنان می خواهند تا دیوار مهربانی که خشتش در ایران گذاشته شد و از آنجا به افغانستان، پاکستان و حتی چین هم رسیده، دنباله داشته باشد. منبع: شرق
سه شنبه ، ۱۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]