واضح آرشیو وب فارسی:تیک: شرق نوشت: اسفند که به نیمه می رسد، یادمان می افتد به روز درخت کاری، به تکاپو می افتیم کاری انجام دهیم تا ریه های شهرمان نفس تازه کنند. شیپور در دست می گیریم و در دنیای واقعی و مجازی از بحران های زیست محیطی، آلودگی هوا و تهاجم ریزگردها سخن می رانیم. حتی برای اینکه از قافله عقب نمانیم، شاید پا را از حرف فراتر بگذاریم و بخواهیم شخصا آستین بالا بزنیم. نهال به دست راهی زمین هایی می شویم که برای این کار تدارک دیده شده، بعد هم خوشحال از اینکه درختی کاشته ایم با آبیاری آن راهی خانه هایمان می شویم. شاید هم در حین کار از خود عکس سلفی بگیریم و باافتخار آن را در گروه های اجتماعی مجازی به اشتراک بگذاریم و نشان دوست و آشنا بدهیم. اما مسئله این است که خیلی وقت ها یادمان می رود در گرمای تند تابستان و سرمای جان سوز زمستان چه بر سر درختی آمده که به دست خود کاشته ایم. متأسفانه تب تند طبیعت دوستی چندروزه می خوابد و حواله می شود به اسفند سال بعد. برای خیلی از ما درخت و درخت کاری خلاصه می شود به همین یک روز در تقویم. اما مرد درختی روز و شبش به درخت کاری ختم می شود؛ مردی که از سال ٨٨ تاکنون یک روز را هم بدون کاشت و داشت درخت نگذرانده و عشق دارودرخت است. «مهدی نظری» که برای ٧٠ هزار درخت در نقاط مختلف ایلام پدری کرده، کارمند بانک است. عصرها نهال، بیل، کود و دبه آب را بار صندوق عقب ماشینش می کند تا وظیفه ای را که روحیه طبیعت دوست و مسئولیت پذیرش تعریف کرده، انجام دهد. کارمندی بانک کجا و درخت کاری کجا! نظری می گوید: جمعه یک روز زمستانی در سال ٨٨ برای تفریح به کوه های روستای محل تولدم، بیشه زار، رفته بودم. منتظر بودم آب کتری جوش بیاید و چای را دم کنم اما دراین میان متوجه گردوخاک عظیمی شدم که از سمت عراق در حال ورود به ایران بود. گردوخاک به قدری عظیم بود که با خود فکر کردم نکند جنگ شده باشد؟! آن قدر ذهنم مشغول این فاجعه زیست محیطی شد که صبر را جایز ندانستم، سوروسات پیک نیک را جمع کردم و راهی نهالستان شدم. بعد هم ١٠ درختی را که خریده بودم در کوهپایه بیشه زار کاشتم. وی ادامه می دهد: از اینکه به جای زانوی غم به بغل گرفتن و اظهار تأسف، اقدامی مؤثر انجام دادم، خیلی خوشحال بودم، به گونه ای که بعد از پایان ساعت کاری عصر شنبه به نزدیک مرز ایران و عراق رفتم و به کاشت نهال مشغول شدم. که عشق آسان نمود اول... مرد درختی که جلب مشارکت عمومی برای صیانت از محیط زیست را دلیل اصلی این کار عنوان می کند، درباره واکنش های مردمان محلی و مسئولان نسبت به این اقدام می گوید: با وجود اینکه نیتم خیر بود، اما مخالفت های بسیاری را شاهد بودم؛ از مردمان محلی که گمان می کردند با درخت کاری قصد تصاحب زمینشان را دارم تا مسئولان محلی که احساس می کردند دارم جا پای آنها می گذارم و می خواهم خودی نشان بدهم. حتی برخی از مردم هرآنچه رشته کرده بودم را پنبه می کردند و نهال ها را تخریب، اما با وجود همه ناملایمت هایی که چشیدم، نه تنها از هدفم بازنماندم بلکه مصمم تر از همیشه به درخت کاری ادامه می دهم. نظری که در سال ٩٢ جایزه ملی محیط زیست را از آن خود کرده است، ثابت قدمی در این راه را مدیون حمایت های همسرش می داند و می افزاید: عشق به درخت کاری در خانواده کوچک ما نهادینه شده است، به گونه ای که دو فرزند کوچکم، فرزام هشت ساله و فریماه دوساله، درخت کاری را بهترین تفریح و سرگرمی می دانند و اسباب بازی هایشان هم با درخت و درخت کاری در ارتباط است. این روزها برگ و بار یادگارهای مرد درختی بر جای جای استان ایلام سایه انداخته است؛ از مدرسه، پارک و دانشگاه گرفته تا بیابان و کوه و در و دشت. اما نظری عمدتا انرژی اش را بر درخت کاری در مناطق مرزی ایران متمرکز کرده است تا دیواره ای زیست محیطی در مقابل ریزگردها تشکیل دهد. این مرد ٤٤ ساله ایلامی که نهال هایش را از میان گونه های مقاوم مناطق گرمسیری انتخاب می کند، تصریح می کند: گونه هایی چون کهور، کنار و اکالیپتوس علاوه بر اینکه در برابر کم آبی مقاوم ترند، با بیابان زایی هم مبارزه می کنند. طبیعت فرا می خواند نگهداری از ٧٠ هزار درخت مسلما کار آسانی نیست. نظری در این باره می گوید: علاوه بر اینکه گهگاه کارگرانی را برای آبیاری و نگهداری از درخت ها به کار می گمارم، مردمان محلی را تشویق به حفظ و نگهداری از نهال های کاشته شده می کنم. وی ادامه می دهد: هزینه نگهداری از این تعداد درخت کم نیست و بعضی وقت ها باید با اجاره تراکتور به آبیاری نهال ها بپردازم به همین دلیل معمولا هر ماه نیمی از حقوق کارمندی ام را برای این کار کنار می گذارم. فراغتی از جنس درخت از سال ٨٨ اوقات فراغت مرد ایلامی با درخت عجین شده است. وی که به خودش قول داده این کار را تا پایان عمر ادامه دهد، اظهار می کند: دولتمردان باید برای پیشبرد اهداف کلان کشور از مشارکت های مردمی بهره ببرند و با فرهنگ سازی شهروندان را حامیان پروپاقرص محیط زیست کنند زیرا در غیر این صورت کاری از پیش نمی برند. نظری کاشت نمادین درخت توسط مسئولان را کافی نمی داند و می گوید: از همه مردم می خواهم به خاطر خود و آیندگان تحت هر شرایطی از کاشتن درخت فروگذار نکنند و با کاشت درخت درصدد حفظ زندگی برآیند.
سه شنبه ، ۱۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]