واضح آرشیو وب فارسی:تیک: مشکل بزرگ محافظه کاران که در ادبیات سیاسی ایران از آن ها به عنوان اصولگرا یاد می شود آن است که قابلیت حیرت آوری در منکوب کردن نیروهای درونی خود دارند و موفقیت سیاسی شان را در یک دستی تصمیمات واعمال سانترالیزم سازمانی بی رحم می دانند.(نقطه ضعفی که جبهه واحد اصلاح طلبان و اعتدالیون به خوبی برآن فائق آمدند).متین مسلم: هر چیزی که مربوط به ایران می شود به خودی خود جذاب و هیجان انگیز است. به قول ایران شناس مشهور پروفسور «پوپ»، «ایران همواره حسی از توجه و شیفتگی را به سوی خود جلب می کند»، صحنه سیاست در ایران «داخلی باشد یا خارجی»؟ فرقی نمی کند و از این قاعده مستثنا نیست. دو انتخابات شگفتی ساز جمعه 7اسفند به دلیل نتایج و پیامد های آن به باور من حتی از انتخابات ریاست جمهوری 24خرداد، مهم تر وبه نوبه خود توصیفی عمیق تر از شرایط آتی جامعه ایران در برابر ما قرار می دهد. اکنون شاید این یک ارزیابی انقلابی تلقی شود، اما نتیجه انتخابات روز جمعه ایران تداومی پرشتاب و پردامنه از تحول قبل تر خود یعنی انتخاب حسن روحانی در سال 92 بود. لذا آنچه موجب تعجب می شود این است که نیروهای محافظه کار با توجه به ضرورت حفظ بقا، چگونه نتوانستند از حدود ۳ سال پیش بروز تحولات اجتماعی، ارتقا و تغییرخواست عمومی در جامعه ایران را نه ببینند و نه درک کنند!؟ اگرآینده نگری و ارزیابی صحیح و به موقع موقعیت ها و فضای اجتماعی یک ضرورت تمام عیار برای عمل سیاسی نیروهای کنشگر اجتماعی محسوب می شود. ( که لاجرم جز این نمی تواند باشد)با این محاسبه اشتباه از خواست افکار عمومی، آیا محافظه کاران به پایان راه رسیده اند؟ با نگاهی واقع گرایانه، خیر، مشروط به آنکه برای آینده، نیروهای تعدیل کننده و واقع بینی در میان آن ها پیدا شود، نه مانند گذشته که تقریبا همه آن ها را درو کردند. خودکوبی محافظه کاران مشکل بزرگ محافظه کاران که در ادبیات سیاسی ایران از آن ها به عنوان اصولگرا یاد می شود آن است که قابلیت حیرت آوری در منکوب کردن نیروهای درونی خود دارند و موفقیت سیاسی شان را در یک دستی تصمیمات واعمال سانترالیزم سازمانی بی رحم می دانند.(نقطه ضعفی که جبهه واحد اصلاح طلبان و اعتدالیون به خوبی برآن فائق آمدند). در این زمینه نمونه های زیادی را می توان ارائه داد، اما شاخص ترین این پالایش ها، برخورد حیرت آور و عجیبی بود که با رئیس پراگماتیست و واقع بین مجلس ایران علی لاریجانی کردند. وقایع ۳ سال اخیر را لاریجانی هرگز فراموش نخواهد کرد. انحراف در زاویه دید تحولات 7اسفند تاریخی، تنها از آن جهت که نیروهای معتدل و اصلاح طلب توانستند در یک همگرایی بی نظیر اراده خود را به شیوه یی دموکراتیک اعمال کنند، جلب نظرنمی کند. بلکه بیشتر از این جهت هم اهمیت یافته که «اول، نیروی قدرتمند ملی ایرانیان تکلیف خود با مدافعان قرائت های تند و خارج از عرف سیاسی و اجتماعی روشن کرد. دوم، به نیروهای محافظه کار عملا و علنا نشان داد برداشت شان از جامعه ایرانی تا چه میزان با انحراف در مبنا و زاویه دید روبه روست». تله پروژه حذف واقعیت آن است که محافظه کاران طی سال های گذشته نه تنها عرصه را بر مخالفان مسالمت جویشان تنگ کردند، بلکه به دنبال تحقق شرایطی بودند که اولین اشتباه مخالفان را به آخرین آن تبدیل کنند. دقیقا نمی دانم آیا واقعا موفق شدند یانه!؟ ظاهرا که نشدند. اما اکنون خود گرفتارهمین منطق سیاسی و فلسفی شان (پروژه حذف) شده اند. ولی امروز نیروی سیاسی غالب شده، مترصد بازگرداندن این منطق به مدافعانش است؟ سوال سختی است! اما متد و عادت سیاسی پرزیدنت روحانی و نیز مواضع اکبر هاشمی رفسنجانی نشان می دهد اگر طرف مقابل اخلاقی منطق سیاسی شکست را بپذیرد، منطقا آنان هم چنین کاری علیه مخالف شکست خورده نخواهند کرد. آنگاه که این هردوپیروز میدان سیاست از همدلی؛ تعامل و پایان خصومت ها سخن گفته اند. احمدی نژاد عامل فروپاشی اما جدای از بررسی علل شکست محافظه کاران، تصور می کنم باید به نقش محمود احمدی نژاد در این فرآیند و فروپاشی توجه ویژه ای شود. مسئله از دو زاویه حائز اهمیت است؛ اول از زاویه خود احمدی نژاد که خوب می دانست حتی نامش می تواند برای قوی ترین نیروی سیاسی ویرانگر باشد و از مدت ها پیش تصمیم گرفت برای انتقام گرفتن از حامیان و مدافعان سابقش که اورا رها کرده بودند در سایه به آن ها نزدیک شود. مهم نبود آنان او را از خود نمی دانند، احمدی نژاد که خودرا از آنان می دانست و همین برای انتقام گرفتن کافی بود. احمدی نژاد نشان داده بیش از مخالفان برای نزدیکانش دردسر سازو مخرب است. مشکل دیگر آن بود که محافظه کاران از دوره سیاسی، منطق اجتماعی و فصل تجربی زمستان تکان دهنده ای که او برای ایران به ارمغان آورد فاصله نگرفتند. نمی دانم، نخواستند یا نتوانستند اما سایه منطق احمدی نژادی (نه به مثابه شخص که به معنای یک جریان فکری و کلامی) در ملأ عام همواره بر سر آنان بوده است. جامعه ای که از دو سال و نیم پیش تصمیم جدی خود رابرای تغییر گرفت و اعلام کرد، چگونه از سوی آنان و تحلیلگران شان دیده نشد؟ البته این تنها دلیل شکست محافظه کاران نیست، اما از مهم ترین آن ها محسوب می شود. آیا پاس نکردن این واحد مهم درسی؛ محافظه کاران را بیدار خواهد کرد؟ نمی دانم. اما به طورحتم به بروز چند دستگی اساسی میان آنان دامن خواهد زد.
سه شنبه ، ۱۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]