محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855774160
از بوسه سرباز عراقی تا مانور تبلیغاتیِ کاخ صدام
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): وقتی با احمد صحبت می کنی، شیرینی لهجه کرمانی اش بر تلخی خاطرات روزهای سخت زندگی پرماجرایش غلبه پیدا می کند! ماجرایی که از بوسه سرباز عراقی تا رفتن به سرنوشتی نامعلوم و دیدار با صدام همه و همه در آن قرار دارد.وقتی با احمد در حاشیه سفرش به نصف جهان صحبت می کنی، شیرینی لهجه کرمانی اش بر تلخی خاطرات روزهای سخت زندگی پرماجرایش غلبه پیدا می کند! بچه «فاریاب»؛ است؛ جنوبی ترین شهرستان و در 350 کیلومتری مرکز استان. 16 سال بیشتر نداشته که در خرمشهر اسیر می شود و به قول خودش راهی سرنوشتی نامعلوم! جوانکی لاغر و استخوانی با گونه های فرو رفته و صورتی که هنوز مویی در آن نروییده است. همین سبب می شود که سرباز عراقی هم موقعی که اسیرش می کند، صورتش را ببوسد؛ و او را «طفل صغیر» صدا کند؛ شاید به بهانه ترحمی کوتاه و موقت! و این آغازی می شود بر داستان پرماجرای هشت سال و اندی اسارت «احمد یوسف زاده»؛ وقتی که یکی از آن بیست و سه نوجوانی است که پایش به کاخ صدام باز می شود... و حالا یوسف زاده، مدیرکل امور فرهنگی دانشگاه شهید باهنر کرمان و مدیر مسئول هفته نامه محلی «رودبار زمین» است. حضور او در اصفهان فرصتی شد برای یک گپ و گفت به یادماندنی؛ وقتی به سادگی و بدون هیچ تشریفات و وقت قبلی، دعوت ما را در یکی از هتل های شهر پذیرفت. چه شد به جبهه رسیدید با این سن و سال کم و جثه کوچک تان؟ یوسف زاده :من و بقیه دوستانم به خاطر سن و سال کم، برای رفتن به جبهه مشکلات بسیاری داشتیم و تلاش های پی در پی مان بی نتیجه می ماند. اما خب بالاخره هر کدام مان به نحوی خود را به جبهه رسانده و به آرزوی مان رسیدیم. از رفتن تان به جبهه بگویید. چه سالی عازم شدید؟ یوسف زاده: آبان سال 60؛ دفعه اولی که رفتم جبهه با دوتا از برادرهام (یوسف و محسن) بودم ولی دفعه دوم تنها و بی خبر رفتم که همان موقع هم اسیر شدم. شما در خرمشهر اسیر شدید؟ یوسف زاده: بله، در عملیات بیت المقدس. تاریخ شروع مرحله اول عملیات، دهم اردیبهشت 61 بود و ما در همان روز اول عملیات به محاصره دشمن درآمدیم. چه شد که محاصره شدید؟ یوسف زاده:یکی از تیپ های کناری ما، به دلایلی نتوانسته بود به درستی عمل کند. تیپی که قرار بود کنار ما، جلو برود و پاکسازی کند. ولی ما جلو رفتیم و عملیات را شروع کردیم. عراقی ها هم از آن مسیری که آنها جلو نیامده بودند، برگشتند و ما را محاصره کردند. البته ما شب قبل منطقه را کاملا در دست داشتیم، اما به خاطر به موقع عمل نکردن آن تیپ، ساعت های 11-10 صبح بود که عراقی ها از فرصت پیش آمده استفاده کردند و ما را دور زدند. ما هم تا جایی که مهمات داشتیم به سمت دشمن حمله کردیم ولی هرچه گذشت دشمن حلقه محاصره اش را برای ما تنگ تر کرد. دشمن چه زمانی به سراغ تان آمد؟ یا اینطور بگویم چه زمانی اسیر شدید؟ یوسف زاده:وقتی محاصره شدیم؛ من، حسن اسکندری و اکبر؛ دوست زخمی ما که روی دست مان مانده بود و به شدت خون از بدنش می رفت، تنها و غریب در حلقه دشمن گیر افتاده بودیم و هیچ راهی برای فرار نداشتیم. انگار جز ما سه نفر کسی آنجا نمانده و همه شهید شده بودند. آتش دشمن که کم شد، به راهی برای گریز از آن مهلکه فکر می کردیم و آرام آرام اکبر را با خودمان می بردیم، اما ناگهان سر و کله سربازی عراقی و لوله تفنگی که به سمت ما گرفته بود، پیدا شد. از برخورد سرباز عراقی بگویید! یوسف زاده:سرباز عراقی چیزی که برایش خیلی عجیب بود، دیدن من با آن جثه لاغر و نحیف و استخوانی بود! از نگاهش خیلی خوب می توانستی متوجه تعجبش بشوی! آن زمان من شانزده ساله بودم ولی خیلی از نظر بدنی ضعیف بودم. در توضیح نحیف بودن جثه ام همین قدر بگویم که وقتی 24 سالم بود و از اسارت برمی گشتم، 49 کیلو بودم. کمی نگذشت که به من نزدیک شد. به عربی به من گفت: « طفل صغیر!» در ابتدا فکر کردم می خواهد مرا اذیت کند! بعد دیدم نه خیلی مهربانانه جلو آمد و صورت مرا بوسید. ولی در عین حال معلوم بود که از دست من عصبانی است. چطور عصبانیتش را نشان داد؟ یوسف زاده: عصبانیتش را وقتی فهمیدم که با دیدن سربند یازهرا روی کلاه آهنی من، به طرز بدی و با عصبانیت از من خواست آن را بردارم! چه برخورد دوگانه ای! از یک طرف شما را بوسیده و از طرف دیگر نسبت به پیشانی بند شما واکنش منفی نشان داده است! یوسف زاده: بله؛ من هم ترحم او را در آن لحظه دیدم هم عصبانیت و دعوایش را! یک جورایی انگار باورش نمی شد ما مسلمانیم! یا شاید به خاطر این که شیعه نبود، از دیدن سربند من عصبانی و ناراحت شد! زمان اسارت چند نفر بودید؟ یوسف زاده: در آن لحظه ای که حالا دارم برای تان روایت می کنم -زمان اسارتم- من بودم و اکبر دانشی و حسن اسکندری. تحالا شما بودید، حسن، یک دوست زخمی و یک سرباز عراقی! یوسف زاده: بله؛ در آن لحظه همه چیز را به خدا سپردیم، دست ها را بالا بردیم و به اسارت تن سپردیم! از حال و هوای لحظات اول اسارت بگویید! یوسف زاده: لحظه اول اسارت، احساس عجیب و غریبی داشتم. اولین باری بود که دشمن را روبروی خود میدیدی! دشمنی که سال ها با او جنگیده ای، دشمنی که به طرف او خمپاره پرتاب کرده ای؛ او هم با توپ و تفنگ از شما پذیرایی کرده و کشور شما را به خاک و خون کشیده است. به هرحال برای نخستین بار با چنین دشمنی با فاصله دو متری روبرو شدن، حس و حال خاصی داشت. مخصوصاً که زبان او را هم نمی فهمی و البته او هم زبان تو را درست نمی فهمد؛ حتی بوی ادکلنش هم برایت عجیب است، تن صدایش و ....! آن لحظه، حس کردید که دارید برای همیشه با آزادی خداحافظی می کنید؟ یوسف زاده:بله؛ چون واقعا همه راه ها جز راهی که به اسارت ختم می شد برای مان بسته بود. مجبوری تن به اسارت بدهی و این اولین فکری است که در ذهنت نقش می بندد. البته فکرهای زیاد دیگری هم به ذهنم هجوم آورد که الان واقعا وظیفه ام چیست؟ دستانم را بالا بگیرم یا بجنگم؟ بخواهم بجنگم گلوله ای برایم نمانده، بخواهم دستانم را بالا بگیرم، یعنی این که تسلیم شده ام. گاهی اوقات تسلیم شدن معنای بدی دارد و حس ناتوانی به انسان می دهد و معنای خوبی ندارد. ولی خب گاهی اوقات هم برای زنده ماندن انسان مجبور می شود بین بد و بدتر را انتخاب کند. بد و بدتر آن لحظه برای ما این بود که فرار کنیم در حالی که می دانستیم کشته می شویم و این خوب نبود. یعنی با علم این که کشته می شوی، خودت را به کشتن دهی! این افکاری بود که همان لحظه در ذهن من می گذشت و به من تلقین می کرد که نباید اسیر شوم. چه کار کنم؟ گلوله ای هم برای جنگیدن ندارم! فرار کنم تا دشمن مرا بزند و شهید شوم؟ بعد پیش خودم گفتم نه! این کار خوبی نیست و نوعی خودکشی است. شاید هم شهید نشوم...! اگرچه ما یک زخمی هم روی دست مان مانده بود و همین موجب شده بود نتوانیم از او جدا شویم. خلاصه آن لحظه و با آن سن و سال کم، انواع و اقسام افکار در مخیله مان رژه می رفت. حالا دیگه باورتان شده اسیر شده اید! از اتفاقات بعدی بگویید. یوسف زاده:در گیر و دار همین افکار بودیم که سرباز عراقی دیگری از راه رسید و خواست دوست زخمی ما اکبر را بکشد! من و حسن خیلی التماسش کردم که این کار را نکند تا این که سرباز عراقی اولی به کمک ما آمد و مانع او شد! به هرحال ما را سوار یک نفربری کردند و رفتیم. من و حسن اسکندری با هم رفتیم و اکبر را از ما جدا کردند. کجا رفتید؟ یوسف زاده: رفتیم به سمت سرنوشتی نامعلوم! نامعلوم؟ یوسف زاده: چون نمی دانستیم چه اتفاقی قرار است برای ما بیفتد! حسن به من گفت: «احمد اسیر شدیم و احتمال دارد تا یکسال دیگر اسیر باشیم.» من که اول باورم نمی شد! با خودم می گفتم: «مگر می شود، آدم یکسال اسیر باشد؟!» اما روز آخر اسارت وقتی از اردوگاه بیرون می آمدیم، با خودم گفتم: «دیدی یکسال برایت خیلی زیاد بود، چقد زود گذشت؟ 8 سال و سه ماه.» آن موقع من دیگر آن بچه 16 ساله نبودم. یک نوجوان 24، 25 ساله بودم. واقعا زود گذشت؟ یوسف زاده: بله؛ برای این ادعا دلیل دارم. به عقیده من، تنها اسرایی که بعد از سال ها گذر از دوران اسارت، می گویند یادش بخیر! اسرای ایرانی هستند. نه به خاطر این که آن دوران، واقعا دورانی خوبی بوده یا آنجایی که ما بودیم، جای خوبی بوده، نه! فقط به خاطر اینکه آنقدر روابط انسانی پاک و منزه بود، آنقدر جمع اسرای ایرانی به دنیای معصومیت و دوری از گناه نزدیک بودند، آنقدر مهربانی در میان شان موج می زد که همه مشکلات، شکنجه ها، گرسنگی ها، بی لباسی ها، سرما، گرما وغیره را پوشش می داد. بنابراین اگر شما شنیدید که یک نفر در زندانی مخوف با انواع و اقسام شکنجه ها و گرسنگی ها وغیره زنده مانده و بعد از گذر زمان از آن دوران به خوبی یاد می کند، مطمئن باشید، آن فرد فقط یک اسیر ایرانی می تواند باشد. حالا ممکن است یک اسیر عراقی نیز به خاطر داشتن روزهای خوب در ایران هم این حرف را بزند ولی روزهای خوب برای اسرای ایرانی با اسرای عراقی خیلی متفاوت است. در ساعات اولیه اسارت، چه افکاری بیشتر سراغ ذهن یک نوجوان 16 ساله آمده بود؟ یوسف زاده: چیزی که برای من خیلی جالب بود، حس وطن پرستی بود که در لحظه اسارت مرا فراگرفته بود! قاعدتاً در آن لحظه من باید خیلی ناراحت آینده مبهمی که داشتم، می بودم. ولی این گونه نبود. من ناراحت بودم چرا هرچه ما را می برند ما به سر مرز نمی رسیم؟ چرا دشمن این همه وارد خاک ما شده و تا کجا نفوذ کرده است؟ این خیلی مسئله عجیبی است. یعنی شما یک نوجوان 16ساله را اسیر کرده باشید و او در آن شرایط سخت اسارت و آینده نامعلومی که در پیش دارد، به فکر این باشد که چراآن قدر دشمن در خاک ما جلو آمده است؟؟ به فکر این نباشد که حالا من چه کار کنم، خانواده ام چه می شود؟ به عقیده من شنیدن و دیدن این حالات و داشتن این خصوصیات برای رزمندگان ما عجیب نیست. آنها همگی انسان های خاصی بودند. یوسف زاده: درست است. اصلا اسارت اسرای ایرانی چیزی کاملاً متفاوت با اسرای دیگر کشورها بود. این موضوع را حتی ماموران صلیب سرخ به زبان می آوردند و می گفتند ما اصلا چنین اسرایی در دنیا نداریم که این گونه خصوصیاتی داشته باشند. مثلاً اگر بخواهند آزادشان کنند دنبال این باشد که این آزادی به نفع کشورشان هست یا نه؟ و اگر به ضرر دیگر اسرا است تن به اسارت دهند. گاهی وقت ها ما آن قدر سنجیده عمل می کردیم که به ما می گفتند سیاستمداران کوچولو! خیلی برایشان جالب بود، نحوه برخورد ما. مثلاً وقتی مامور خانم صلیب سرخی به اردوگاه ما می آمد و بچه ها می خواستند مشکلات شان را برای او بگویند، اصلا مستقیم به صورتش نگاه نمی کردند. این موضوع برای او خیلی جالب بود و می گفت: «من زندان کشورهای دیگر که می روم، فقط آقایان صلیب سرخ داخل اردوگاه اسرا می شوند و ما اصلا آنجا امنیت نداریم. ولی پیش اسرای شما احساس امنیت و آرامش می کنم.» فکر می کنید چه چیزی زندگی اسرای ایرانی را متفاوت کرده بود؟ یوسف زاده: اسرای ایرانی، اسرای متفاوتی بودند. زندگی آن ها با معنویت همراه بود. مشکلات را با معنویت حل می کردند. اگر اسیری در دوران اسارت متکی به معنویات و ائمه اطهار نبود، اسارت خیلی به او سخت می گذشت ولی آنهایی که معتقد بودند، خیلی کمتر آسیب می دیدند. این خودش می تواند برای جوانان ما یک مدل باشد. چه مدلی؟ زندگی با معنویت؟ یوسف زاده:اینکه در جامعه امروز ما هر کسی متکی به معنویات باشد، زندگی اش آسوده تر می گذرد، ولو اینکه در زندگی پرمشکلی باشد. کلاً معنویات انسان را آرام می کند. معنویت اسرا، تحمل آنها را در مقابل مشکلات بیشتر می کرد. یک دنیای صددرصد معصومانه! گاهی اوقات اسرا در آستانه معصومیت قرار می گرفتند فقط معصوم نبودند، ولی شبیه معصوم می شدند. این اتفاق فقط در جنگ ما می توانست اتفاق بیفتد! باور کنید فقط در جنگ ما و این هم هیچ عاملی نمی تواند داشته باشد، جز معنویات و البته که سلحشوری مردم ایران هم فاکتور مهمی است. ولی من با جرأت می توانم بگویم که در جنگ ما معنویات حرف اول را می زد. اول عشق به ائمه اطهار بعد جوانمردی و حس وطن پرستی...! برگردیم به رفتن تان به سرنوشت نامعلوم! یوسف زاده: بله به هرحال ما اسیر شدیم و بعد از اسارت ما را بردند بصره... رسیدن به بصره و شروع داستانی جدید! داستان آن بیست و سه نفر، چه زمانی آغاز شد؟ یوسف زاده: داستان آن 23 نفر زمانی شکل گرفت که صدام حسین فیلم اسرا را در حالی که در بصره داشتند، از یک سبدی نان بر می داشتند، دیده بود- درست چهار روز بعد از اسارت مان- او وقتی دیده بود در بین اسرا، عده ای اسیر کم سن و سال وجود دارد، دستور داده بود که آن ها را از بقیه اسرا جدا کنند. در اجرای دستور صدام، از حدود 200 نفر اسیری که در زندان بغداد بودند، 23 اسیر کم سن و سال که یکی از آن ها من بودم، را جدا کردند و در واقع داستان 23 نفر از چهار روز بعد از اسارت مان آغاز شد. فصل مشترک همه ما کم سن و سالی مان بود. به طوری که پشت لب هیچ کدام مان سبز نشده بود. زمانی نگذشت که متوجه شروع ماجرای تبلیغات سنگین و وسیع دشمن شدیم. چه تبلیغاتی؟ یوسف زاده:آن ها از ما خواستند لباس های جبهه را در آوریم و به جای آن به ما لباس نو و شیک و کفش اسپرت دادند. به طوری که هر روز ما را از زندان نمور بغداد که زندان مخوفی است و قابل وصف نیست، بیرون آورده و به گشت و گذار در شهر می بردند. مثلاً یک بار ما را به شهربازی بردند؛ با مدرن ترین اسباب بازی های روز. به زور سوارمان کردند و از ما فیلم و عکس گرفتند. یک روز به زیارت امامین کاظمین و یک روز هم به کاخ صدام! خبر داشتید که قرار است شما را به دیدار صدام ببرند؟ یوسف زاده: نه؛ آنها به ما گفتند که آماده شوید می خواهیم برویم جایی از شما عکس بگیریم تا پرونده تان کامل شود و به زودی به ایران برگردید. به جرأت می گویم که هیچ کس از این خبر خوشحال نشد که قرار است به ایران برگردیم. اما در مورد دیدار، اصلا روح مان هم خبر نداشت که قرار است ما را پیش صدام ببرند! از دیدار با صدام بگویید! یوسف زاده: صبح روز 16 اردیبهشت 61 بود که ما را به ساختمان مجللی بردند. چیزی که دیدیم سالنی بود با میزی بزرگ که دور تا دور آن صندلی های زیادی چیده شده بود و یک صندلی بزرگ و شاهانه در صدر آن قرار داشت. تا آن لحظه فکر می کردیم مأموران صلیب سرخ می خواهند به دیدن ما بیایند. اما در یک لحظه نگاه همه به یک سمت متوجه شد و نظامیان و خبرنگاران شروع کردند به کف زدن و پا کوبیدن. چیزی که می دیدیم یک مرد بلند قامت با لباس نظامی شیک بود و درحالی که دست یک دختربچه 6-5 ساله در دستش بود، به سمت ما نزدیک تر می شد. در وهله اول خیلی ها او را نشناختند ولی من چون عکس صدام را در خانه برادرم دیده بودم، او را شناختم. خوب بعد از حضور صدام در جمع شما، چه اتفاقی افتاد؟ یوسف زاده:صدام در ابتدا از تعدادی از بچه ها خواست خودشان را معرفی کنند. بعد کمی برای ما حرف زد و ابراز تنفر خودش را از جنگ اعلام کرد و اینکه بچه های همه دنیا مثل بچه های خودش هستند. بعد قول داد که به زودی ما را به ایران می فرستد و هر کدام ما می توانیم بعد از برگشت برای او نامه ای بنویسیم. در پرانتز می گویم که من بعد از 8 سال اسارت این کار را کردم و برای صدام نامه نوشتم که متن آن در کتاب آن بیست و سه نفر موجود است. صدام در آن جلسه با ما عکس یادگاری گرفت و دخترش هم هدایایی را به ما داد. هدف صدام از این بازی تبلیغاتی چه بود؟ یوسف زاده: صدام می خواست که ما بپذیریم رژیم ایران (به تعبیر عراقی ها) ما را به زور به جبهه فرستاده و کار زننده انسانی انجام داده است، ضمن اینکه ما بچه هستیم و بی خود تفنگ دست گرفته بودیم. ما واقعا نمی توانستیم این ننگ را تحمل کنیم که آزاد شده دست صدام باشیم. صدام برنده این بازی تبلیغاتی شد یا شما؟ یوسف زاده:وقتی متوجه شدیم که این ها ظاهراً دست از این تبلیغات بر نمی دارند و مرتب از ما مصاحبه می کنند و بعد چیزهایی می نویسند که ما نگفته ایم، خیلی افسرده، ناراحت و عصبی شدیم. دیگر کارد به استخوان رسیده بود و برای اینکه، آنها به این کار پایان دهند، تصمیم به اعتصاب غذا گرفتیم؛ یک اعتصاب غذای سنگین! پنج روزی هیچ غذایی نخوردیم و تقریباً در حال مرگ بودیم که مجبور شدند، ما بیست و سه نفر را به اردوگاه و پیش دیگر اسرا ببرند. البته در این 5 روز یک چیزی خیلی خوردیم و آن کتک بود. اعتصاب غذا برای این بود که این بازی را تمام کنند ولو به این قیمت تمام شود که ما در اسارت بمانیم. یعنی در واقع شما یک پرنده ای را در قفسی نگه داشته اید، بعد در قفس را باز می کنید، طبیعی است که پرنده می رود. اگر نرود احتمالاً خیلی به او خوش گذشته است. اما خوب برای ما اینگونه نبود. ما ترجیح دادیم اسیر بمانیم ولی صدام آزادمان نکند که بعد تبلیغات منفی برای کشورمان شود؛ کما اینکه تبلیغات می کردند. به هرحال روزهای سختی بود. خیلی شکنجه شدیم که اعتصاب غذا را بشکنیم ولی نشکستیم و بعد از 5 روز عراقی ها مجبور شدند که بپذیرند ما کودک نیستیم یا به قول خودشان اطفال ایرانی. بعد ما را بردند در کنار باقی اسرا...! چه مدت از دیگر اسرا جدا بودید؟ یوسف زاده: 3 ماه از دیگر اسرا جدا بودیم و در بغداد زندگی می کردیم. هر 23 نفر کرمانی هستید؟ یوسف زاده: نه؛ 17 نفر. از سخت ترین لحظه ای که در دوران اسارت داشتید، بگویید! یوسف زاده: سخت ترین لحظه اسارت از لحاظ روحی، لحظه ای بود که سرباز عراقی با یک روزنامه ای وارد اردوگاه شد. یکی از بچه ها روزنامه را که دید شروع کرد به گریه کردن. خبر فوت امام(ره) را در روزنامه دیده بود. ما تا آن لحظه از رحلت حضرت امام هیچ اطلاعی نداشتیم. از آن لحظه به بعد، یک غم و غصه عجیبی وجودم را فرا گرفت که اگر یک لحظه هم فراموش می کردم، بلافاصله وقتی به یادم می آمد، دوباره آن غم عمیق، روی دلم می نشست. صبح ها وقتی چشم باز می کردم، آن ماجرا فراموش شده بود، اما به ثانیه نمی کشید که یادم می آمد که، ای داد بیداد امام خمینی(ره) از دنیا رفته است و دوباره آن غم تکرار می شد. خیلی لحظات سختی بود. به جرأت می توانم بگویم سخت ترین لحظات اسارت آن لحظات بود، ولی خوب چند روز بعد که خبر آمد «آیت الله خامنه ای» رهبر ایران شدند، کم کم از بار آن مصیبت کاسته شد و شروع کردیم به ساختن سرود برای ایشان. یک جورایی از حجم درد کم شد. بعد از آن هم، یکی دو سال نگذشت که آزاد شدیم. چقدر به آزادی فکر می کردید؟ یوسف زاده:خیلی فکر نمی کردیم. به ویژه که دو سال آخر اسارت مان هم در حالی گذشت که ما در حالت نه صلح و نه جنگ بودیم. یادم می آید یک روز نشستم برای خود برنامه ریزی کردم که مثلا 20 سال آینده چه کارهایی انجام دهم! حالا هشت سال از اسارت را گذرانده بودم. گفتم اگر این اسارت 20 سال یا تا آخر عمرم طول کشید، من چه کارهایی انجام دهم؟ برنامه ریزی کردم دو سالش را قرآن حفظ کنم، دو سالش را نهج البلاغه، بعد زبان فرانسه، بعد ... روزی اینقدر ورزش...! این ها نشان می داد که ما خیلی امیدوار به آزادی نبودیم. یعنی اینقدر از فکر آزادی و آزاد شدن دور بودید! یوسف زاده:بله؛ چون کسی که ما در زندانش بودیم؛ خیلی آدم غیرمعمولی بود. یک آدمی بود که هر کاری از دستش برمی آمد. به خاطر همین احتمال اینکه یک روز از دست او آزاد شویم را نمی دادیم. ولی این آزادی اتفاق افتاد! یوسف زاده: بله؛ یک روز در کمال ناباوری، تلویزیون عراق اعلام کرد که به زودی پیام مهمی را پخش خواهد کرد. در ابتدا فکر کردیم شاید آن پیام در مورد قطعنامه است ولی بعد دیدیم از قول صدام گفت: «ما همه شرایط پیشنهادی ایران را پذیرفتیم و از چند روز آینده تبادل اسرا آغاز می شود.» طبیعی است که در چنین شرایطی ما خوشحال شویم، بالا و پایین بپریم و داد بزنیم. بالاخره 8 سال اسارت تمام شده و قرار است به کنار خانواده ات بروی! در شرایط طبیعی هر انسانی با شنیدن این خبر خوشحال می شود ولی این اتفاق برای ما طعم شیرینی نداشت. چرا طعم این آزادی برای تان شیرین نبود؟ یوسف زاده:نه اینکه مشکل خاصی داشته باشیم، نه! فقط به خاطر این بود که ما به آن چیزی که ایده آل مان بود، نرسیده بودیم. ایده آل شما برای آزادی چه بود؟ یوسف زاده:ایده آل ما این بود که صدام کاملاً از بین رود. رژیم بعثی رو دست بخورد. و به نحوی، کشور عراق آزاد شود و حکومت دست شیعیان بیافتد. همان شعار آرمانی که یک روز از کربلا به قدس برویم، محقق شود. ولی خوب این اتفاق نیفتاده بود و همه آن چیزهایی که در ذهن ما بود، در نیمه راه قطع شده بود. ما کمی هم نگران بودیم. نگران چه چیزی؟ یوسف زاده: نگران این که مثلاً برگردیم، مادر فلان دوست مان که شهید شده، نگاهی توی صورت ما بکند و می گوید: بالاخره چه شد؟ صدام هم که شکست نخورد. کربلا هم که آزاد نشد، بچه ما هم که شهید شد و ....! فکر کردن به این موضوعات عذاب مان می داد. اکنون هم همان حس را نسبت به روزی که آزاد شدید، دارید؟ یوسف زاده: نه اصلاً؛ آن روز فکر می کردیم که دشمن ما را شکست داده است، ولی الان باور کرده ایم که پیروزی همیشه کوبیدن نیزه روی سنگر دشمن نیست! گاهی اوقات پیروزی به شکل دیگری به دست می آید. الان کجاست صدام؟ صدام نیست، ولی کشور ما هست، رهبر ما هست، عزت و سربلندی برای ملت هست. الان امنیت را کجای کشور عراق می توان پیدا کرد در حالی که مردم در کشور ما در کمال آرامش زندگی می کنند... این ها دلیلش همین ایستادگی ها است. البته این شرایط را در شرایط فعلی کشور در مذاکره با 6 کشور زورگو هم داریم. اگر شما مثل جوانان آن روز، خیلی آرمانی به موضوع نگاه کنید، می گویید نباید زیر بار این توافق می رفتیم و می پذیرفتیم. ما هم دقیقاً آن روزها همین را می گفتیم. اما مسئله اینجاست که گاهی اوقات، پیروزی به شکل دیگری به دست می آید. چه شد به حرفه روزنامه نگاری مشغول شدید؟ یوسف زاده: من به نوشتن علاقه داشتم. در اسارت هم که بودم، هرگاه که فرصتی پیش می آمد، داستان می نوشتم. چه خوب! آن داستان ها را دارید؟ یوسف زاده: نه متاسفانه؛ عراقی ها در تفتیش با خود بردند. اتفاقاً خیلی هم دوست داشتم داستان هایی را که آن دوران نوشته بودم. استقبال خوبی هم از داستان هایم در اردوگاه می شد و خواننده زیادی داشت. الان چیزی از آن داستان ها خاطرتان نیست؟ یوسف زاده: چرا؛ یکی از آن داستان ها، داستان پرستویی بود که آماده بود داخل راهرو اردوگاه و برای خودش لانه درست کرده بود. من در داستانم از زبان او صحبت می کردم. داستان دیگر، داستان نامه ای بود که می خواست برود ایران و بعد عراقی ها به او اجازه ندادند که برود. داستان خیلی قشنگی شد که اسمش را هم گذاشتم؛ قالیچه سلیمان. واکنش تان در قبال شنیدن خبر مرگ صدام چه بود؟ یوسف زاده:بیشتر برایم یک اتفاق عبرت آموز بود تا یک اتفاق خوشحال کننده. می دانستم صدام عاقبت بهتر از این ندارد. نه اینکه بگویم چون من اسیرش بودم و من را شکنجه کرده بود؛ نه! شاید به جای خانواده شهدا خوشحال شدم که جلاد بچه های شان کشته شد و یا بچه های حلبچه ولی به جای خودم اصلا خوشحال نشدم؛ چون می دانستم سرنوشت و انتهای این آدم چیزی جز این نیست! وقتی این خبر را شنیدید، سال های اسارت از جلوی چشمان تان رد نشد؟ یوسف زاده:چرا قطعاً رد شد. من حتی یک بار در اسارت خواب صدام را دیدم. خواب صدام؟! یوسف زاده: بله؛ من یک بار در اسارت خواب صدام را دیدم. به من گفت: «اگر یک روزی قرار باشد از این کشور بروم و شکست بخورم، شماها را هم اعدام می کنم.» سال دوم اسارت این خواب را دیدم! شکنجه های روحی بیشتر اثرش برایتان مانده یا شکنجه های جسمی؟ یوسف زاده: مسلماً شکنجه های روحی! مثلا من فحش هایی که از عراقی ها خوردم، بیشتر در ذهنم مانده تا کتک هایی که می خوردم. یا مثلا زجری که از شکنجه کردن دوستم جلوی چشمم می کشیدم، بیشتر از زجری بود که خودت را شکنجه کنند. اما جایی در خاطرات تان از دوسیلی دردناک در دوران اسارت گفته بودید؛ یکی سیلی که در خاک خودمان خوردید و یکی سیلی که در خاک عراق... با وجود اینکه در دوران اسارت زیاد شکنجه شده اید، چرا طعم این دوسیلی آن قدر در خاطر شما مانده است؟ یوسف زاده: سیلی و اسیری ملازم یکدیگرند و من اسیری را زمانی حس کردم که اولین سیلی را خوردم. کجا اولین سیلی را خوردید؟ یوسف زاده: در خاک خودمان؛ در همان لحظات اولیه اسارت! سرباز عراقی اولی برای رساندن ما به کاروان اسرا، من و حسن و اکبر را سوار یک نفربری که داشت دو درجه دار مجروح عراقی را به عقب منتقل می ر، کرد و بعد ما را به سرباز دیگری سپرد و رفت. آن سرباز دومی اولین سیلی را به صورت حسن و سیلی دوم را به صورت من زد. دستانش خیلی سنگین بود! خوردن اولین سیلی چه حسی داشت؟ یوسف زاده: اولین سیلی حس غریبی دارد. یک دفعه ناامیدت می کند از نجات و خلاصه همه امیدت به سمت خداوند می رود. تحقیر شدنش بدتر است، چرا که از دست کسی سیلی می خوری که به خاک کشورت تجاوز کرده و روی خاک وطنت راه می رود. این سیلی درد مضاعف تری دارد از سیلی که در خاک دشمن بخوری. سیلی اول، پردردتر بود و دلم را به درد آورد! و سیلی دوم؟ یوسف زاده: سیلی دوم را در بصره خوردم! همان لحظات اولیه حضورمان؛ زمانی که مرا به اتاق بازجویی بردند! دومین سیلی دردناک اسارت بود، اما این بار، به جای دلم، گوشم را به درد آورد!
شنبه ، ۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
گوناگون
پربازدیدترینها