واضح آرشیو وب فارسی:فراتاب: رنی سندرز خود را یک سوسیالیست دمکرات معرفی می کند. وی به صراحت از لزوم تغییرات اساسی در مورد برابری دستمزدها، تأمین آموزش و بهداشت رایگان، افزایش مالیات ثروتمندان و مبارزه با تبعیض های نژادی و جنسیتی در ایالات متحده آمریکا سخن می گوید.فراتاب ـ چگونه می توانیم موفقیت خیره کننده برنی سندرز سوسیالیست را در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات تحلیل کنیم؟ سناتور ایالت ورمونت اکنون در نظرسنجی ها در میان رای دهندگان زیر ۵۰ سال حزب دموکرات از رقیب خود هیلاری کلینتون جلو زده است. کلینتون تنها به خاطر رای بالا در میان نسل سالخورده تر است که در نظرسنجی ها محبوبیت بیشتری از سندرز دارد. به دلیل قدرت بالای ماشین انتخاباتی کلینتون و خصومتی که رسانه های جریان اصلی با سندرز نشان می دهند شاید او در نهایت به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری حزب دموکرات انتخاب نشود. اما جریان سندرز به ما نشان می دهد که در آینده ای نزدیک نامزد رادیکالی جوان تر و کمتر «سفید» احتمال دارد برنده انخابات ایالات متحده آمریکا شود و کشور را تغییر دهد. از بسیاری جهات ما شاهد پایان دوره سیاسی/ایدئولوژیکی هستیم که با پیروزی دونالد ریگان در انتخابات سال ۱۹۸۰ آمریکا آغاز شد. بیایید کمی به عقب بازگردیم. از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۷۰ ایالات متحده پیشتاز سیاست هایی [در داخل] بوده است که هدف آنها کاهش اختلاف طبقاتی است. برای متمایز شدن از اروپای قدیم -که بسیار ناعادلانه و در تضاد با روح دموکراتیک آمریکایی تلقی می شد- در سال های میانی جنگ جهانی اول و دوم در آمریکا نظام مالیاتی تصاعدی به وجود آمد و دولت سیاست های مترقی مالی ای وضع کرد که تا آن موقع مشابهش در اروپا دیده نشده بود. از ۱۹۳۰ تا ۱۹۸۰ نرخ مالیات برای بالاترین درآمدها در آمریکا (بالای یک میلیون دلار در سال) به طور متوسط ۸۲% بود و از ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ (از روزولت تا کندی) این رقم به ۹۱% رسید. حتی در زمان انتخاب ریگان در ۱۹۸۰ متوسط نرخ مالیات بالاترین رده درآمدی ۷۰% بود. سیاست مالی این چنینی به هیچ وجه رشد اقتصادی قوی آمریکا را کاهش نداد به خاطر اینکه فرق چندانی [به حال اقتصاد] نخواهد کرد اگر به یک سوپر-مدیر به جای ۱۰ میلیون دلار یک میلیون دلار بدهید. مالیات بر ارث و میراث که به گونه ای تصاعدی برای برای بزرگترین ثروتمندان برای دهه ها در میان ۷۰ تا ۸۰ درصد بود (نرخ هایی که هیچ گاه در فرانسه و آلمان از ۳۰ تا ۴۰درصد فراتر نرفتند) به مقدار زیادی تمرکز سرمایه آمریکایی را کاهش داد بدون مواجهه با امثال جنگ ها و نابودی هایی که اروپا از سر گذراند. یک سرمایه داری افسانه ای در دهه ۱۹۳۰ سال ها قبل از اروپایی ها آمریکایی ها نظام حداقل دستمزد را پایه گذاشتند. در انتهای دهه ی ۱۹۶۰ این حداقل دستمزد معادل ۱۰ دلار امروز تعیین شده بود که بیشترین حداقل دستمزد در زمان خود تلقی می شد. تمام این سیاست ها بدون بیکاری اجرا می شدند به دلیل اینکه سطح بازدهی و سیستم آموزشی چنین امکانی را فراهم می کرد. این دوران زمانی است که آمریکا در نهایت به سیستم قانونی غیر دموکراتیک نژادپرستانه جنوب پایان داد و سیاست های جدید اجتماعی اجرا گردید. این تغییرات با مقاومت جدی مخالفان به خصوص در میان نخبگان بازارهای مالی و شاخه ارتجاعی رای دهندگان سفیدپوست مواجه گردید. از سوی دیگر تحقیر شده در ویتنام، آمریکای دهه ۱۹۷۰ نگران پیش افتادن شکست خوردگان جنگ جهانی دوم (ژاپن و آلمان) بود. آمریکا همچنین در آن سال ها درگیر مشکلاتی همانند بحران نفت، تورم و نابسامانی های مالیاتی بود. به دنبال چنین نارضایتی هایی بود که ریگان در سال ۱۹۸۰ انتخاب شد و برنامه اش برای بازسازی یک سرمایه داری افسانه ای را که به گفته او در گذشته وجود داشت شروع کرد. نقطه اوج این برنامه جدید، اصلاحات مالیاتی ۱۹۸۶ بود که به نیم قرن سیستم مترقی مالیاتی پایان داد و نرخ مالیاتی پردرآمدترین گروه ها را به ۲۸ درصد کاهش داد. دموکرات ها هیچ گاه این انتخاب را چه در زمان کلینتون (۱۹۹۲-۲۰۰۰) و اوباما (۲۰۰۸-۲۰۱۶) به چالش نکشیدند و در نتیجه نرخ مالیات در حدود ۴۰% ثابت ماند. رقمی که دو برابر کمتر از متوسط مالیات از ۱۹۳۰ تا ۱۹۸۰ است. چنین رویه ای در کنار دستمزدهای بالای غیرقابل باور برای کسانی که توانایی به دست آوردنش را داشتند به انفجاری در بی عدالتی انجامید. در کنار چنین اتفاقاتی درآمد بیشتر آمریکاییان ثابت ماند و این با رشد پایین اقتصادی همراه شد. یک برنامه مترقی یکی دیگر از تصمیم های ریگان ثابت نگه داشتن حداقل دستمزد فدرال بود، حداقل دستمزد ثابتی که با در نظر گرفتن تورم از سال ۱۹۸۰ تاکنون آهسته اما پیوسته آب رفته است. (کمی پیش از ۷ دلار در ساعت در سال ۲۰۱۶ در مقایسه با معادل حدود ۱۱ دلار در ۱۹۶۹) این رژیم سیاسی/ایدئولوژیک هم در سال های کلینتون و اوباما دست نخورده ماند. موفقیت امروز سندرز نشان می دهد که آمریکا از نابرابری فزاینده و تغییرات به اصطلاح سیاسی خسته شده و می خواهد که سنت برابری خواهی آمریکایی را با برنامه ای مترقی احیا کند. هیلاری کلینتون که در مبارزه انتخاباتی ۲۰۰۸ در موضوعاتی مثل سلامت و بیمه چپ تر از اوباما بود، امروز مدافع وضع موجود به نظر می رسد، وارث دیگری برای رژیم سیاسی ریگان-کلینتون-اوباما. سندرز روشن کرده که می خواهد مالیات تصاعدی را از سر بگیرد و حداقل دستمزدی بالاتر (۱۵ دلار در ساعت) تعیین کند. او به این ها بهداشت و آموزش رایگان را هم اضافه می کند، آن هم در کشوری که نابرابری در دسترسی به آموزش به سطحی بی سابقه رسیده است، و این شکاف میان زندگی اغلب آمریکایی ها با سخنرانی های آرام بخش برنده های این سیستم درباره شایسته سالاری را برجسته می کند. از سوی دیگر حزب جمهوری خواه در گفتمانی سوپرملی گرایانه، مهاجرستیز و اسلام ستیزانه (حتی با وجود اینکه اسلام نیروی مذهبی عمده ای در آمریکا ندارد) و آکنده از تجلیل بی پایان ثروت انباشته سفیدپوست های مرفه فرو رفته است. قضات دیوان عالی که ریگان و بوش منصوب کردند هرگونه مانع قانونی را از راه تاثیر ثروت بخش خصوصی بر سیاست برداشته اند، و این وظیفه نامزدی مثل سندرز را دشوارتر می کند. با این حال شکل های جدید بسیج سیاسی و تامین مالی جماعتی می تواند بر مدل تامین مالی کارزار سیاسی با پول های بزرگ اهدایی از طرف ثروتمندان غلبه کند و آمریکا را به دوران سیاسی جدیدی سوق بدهد. ما بسیار با پیشگویی های تیره و تار درباره پایان تاریخ فاصله داریم. منبع: سایت میدان
پنجشنبه ، ۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فراتاب]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]