واضح آرشیو وب فارسی:ناصرون: در غرب به دنبال رویدادهایی هستند که آن را سمبل کنند به همین دلیل جشن ولنتاین را تبلیغ می کنند در حالی که از فلسفه آن بی خبر هستند اما ما فلسفه جشن هایمان را می دانیم.به گزارش "ناصرون " ،یک پژوهشگر مسائل فرهنگی می گوید: گمان می رود این رسم به وسیله ایرانیان و مهریان به اروپا رفته باشد و بعد از تغییر شکل، خودش را به شکل جشن ولنتاین نشان داده است؛ همان طور که جشن کریسمس هم با زایش مهر، نزدیکی تقویمی و آیینی چندروزه دارد. کیومرث فلاحی در گفت وگو با ایسنا، درباره اختلاف در برگزاری جشن سپندارمذگان در 29 بهمن و پنجم اسفند اظهار می کند: جشن اسفندگان در اسفندروز از ماه اسفند برگزار می شد و طبق تقویم ایرانی قدیم این جشن قاعدتا پنجم اسفندماه برگزار می شد. طبق تقویم خیامی این جشن به 29 بهمن ماه بر می گردد؛ زیرا در تقویم خیامی شش روز به ماه های بهار و تابستان اضافه شده است و اگر از این ماه ها 6 روز را کم کنیم 29 روزه می شود اما باز هم اختلافی در برگزاری این جشن وجود دارد و برخی جشن اسفندگان را 29 بهمن و برخی دیگر هم پنجم اسفند برگزار می کنند. وی می افزاید: بسیاری معتقدند که جشن سپندارمذگان را 29 بهمن ماه برگزار کنند و این روز فاصله ی کوتاهی با ولنتاین دارد. خوب است اگر ایرانیان می خواهند به هویت اصلی خودشان برگردند، به جشن های میهنی شان توجه بیشتری نشان دهند؛ زیرا در این جشن هم مهر و هم دیدن خویشان وجود دارد و دین اسلام هم با چنین مواردی مخالفتی ندارد کما اینکه نوروز، مهرگان و یلدا را هم به رسمیت شناخته و ایرانیان آن را برگزار می کنند. او ادامه می دهد: در غرب به دنبال رویدادهایی هستند که آن را سمبل کنند به همین دلیل جشن ولنتاین را تبلیغ می کنند در حالی که از فلسفه آن بی خبر هستند اما ما فلسفه جشن هایمان را می دانیم. بسیاری از این مراسم از شرق به غرب رفته و بسیاری از نمادها متعلق به ایران بوده است. شاید از هر جوانی که سوال کنید داستان های ولنتاین را که در شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخد بدانند، این داستان ها همانندی شده است اما اصل آن در ایران شکل گرفته است. همان طور که بسیاری از پژوهشگران بر این باورند اصل مراسمی که در کریسمس برگزار می شود، مربوط به داستان زایش مهر در ایران است. داستان های متفاوت ولنتاین مورد تایید نیستند این پژوهشگر اضافه می کند: داستان های متفاوتی که درباره ولنتاین وجود دارد مورد اتفاق پژوهشگران غربی نیست؛ در حالی که پژوهشگران ایرانی درباره سنت و روایت های جشن سپندارمذگان اتفاق نظر دارند و عمده کسانی که روی فرهنگ های تطبیقی که از باستان باقی مانده، کار کرده اند، این جشن را مربوط به ایران باستان می دانند. فلاحی بیان می کند: در ایران باستان هر ماه از سال 30 روز و هر روز یک نام داشت. 12 روز در ماه به اسم ماه های سال (از فروردین تا اسفند) تعلق داشت. هر زمانی که اسم ماه و روز یکی می شد، ایرانیان آن روز را جشن می گرفتند. برای مثال اسفندروز از ماه اسفند. برگزاری این جشن ها موارد مشابهی با هم داشتند از جمله پهن کردن سفره که بخشش و همدلی بین مردمان را در برداشت و از دهش ایرانی در مهمان نوازی سرچشمه می گرفت. این رسم بعد از اسلام هم با انداختن سفره و دادن ولیمه تسری پیدا کرد. او با بیان آنکه واژه جشن از "یَسن" به معنی ستایش خداوند آمده و هر کدام از جشن های ایرانیان نیایش خاص خودش را داشته است، می افزاید: البته شادی هایی مثل موسیقی و بازی های خاص نیز با این جشن ها همراه بوده است. اصطلاح فلانی "آدم خاکی است" از کجا آمده؟ این مدرس دانشگاه می گوید: جشن اسفندگان یک جشن آیینی و ملی است و واژه ی آن از سپندارمذ که یکی از امشاسپندان است گرفته شده. امشاسپندان شش فرشته بودند که با ایزد سروش هفت یاور مقدس می شدند و بر طبیعت حکمرانی می کردند و هر کدام از این یاوران طبیعت و ایزدان گیتی مسئول یک چیز بودند. نماد اسپندارمذ خاک است و فرشته ای است که خاک، باروری و فروتنی را به همراه دارد. در باورهای ایران زمین زاینده و باور است و همه موجودات از زمین زاییده شده اند به همین دلیل حالت مونث و مادری دارد. هنوز هم ما به سرزمین مام میهن می گوییم. به نوعی سپندارمذ فرشته زن، مادر و دانش است. در باورهای ایرانی نخستین زن و مرد جهان مشی و مشیانه از گیاهی به وجود می آیند که برخی اسم آن را مهرگیاه نامیده اند و زمین مادر انسان ها و آدمیان و همه ی موجودات است، به همین دلیل در باورهای قدیم برای زمین ارزش بسیاری قائل اند. فلاحی ادامه می دهد: فرشته اسپندارمذ در پی آن است که زمین خرم و پاک باقی بماند همان طور که مادران هم در خانه چنین نقشی را دارند. سپندارمذ یک واژه اوستایی به معنی "سپند آرمیتی" است. "سپند" به معنی برکت بخش و مقدس و "آرمیتی" که به شکل "آرمیتا" مطرح می شود، به معنی فروتن است. "سپندارمیتی" به معنی فروتن برکت بخش مقدس است. اصطلاح فلانی "آدم خاکی است" از فلسفه کسانی که فروتنی می کنند گرفته شده است. بسیاری از بزرگان درباره جشن سپندارمذگان صحبت کرده اند از جمله "ابوریحان بیرونی" که کتابی به نام "آثارالباقیه" دارد و در آن آورده است، ایرانیان باستان روز پنجم اسفندماه را جشن می گرفتند و از واژه "مردگیران" در این جشن نام برده است، برخی هم چون در آن روز مردان به زنان هدیه می داده اند فکر کرده اند این واژه "مزدگیران" بوده است. روزی که زنان قدرتمند می شوند او بیان می کند: هنوز هم در برخی از مناطق ایران مثل "آب اسک" لاریجان این جشن برگزار می شود و مراسمی هم به نام "برف چال" دارند. در این روز مردان از روستا بیرون رفته، برف ها را جمع و درون یک چاه می ریزند و زنان در دِه فرمانروایی می کنند. در چنین روزی اگر مردی در دهِ پیدا شود، زنان آن را مجازات می کنند. منبع این جشن هم به اسپندارمذگان برمی گردد. مانند این جشن ها در ارتفاعات زاگرس و نیاسرکاشان نیز برگزار می شود. در چنین روزی زنان قدرت داشتند و همه ی کارهای آنها را مردان انجام می دادند. در واقع این روز متعلق به زنان بوده اما نه به معنای امروزی روز زن در فرهنگ های اروپایی. درواقع جشن سپندارمذگان روز همسر، مادر،خواهر و زن است و بحث جنسیتی خاصی ندارد و بیشتر بحث مهرورزی به مادر، خواهر، همسر و زن دارد و با نام گذاری این روز می خواستند نقش مهم زن را گوشزد کنند. این پژوهشگر می افزاید: در برخی از مناطق نیز آش خاصی می پختند و هنوز هم در نیاسر کاشان آن را می پزند که به آش اسفندی معروف است و با بلغور، نخود، چغندر، بادام ، برگه میوه های خشک شده و سبزی پخته می شود. در این روز معمولا زنان لباس های شاخص می پوشند، اسفند دود می کنند. سفره ی اسفندی پهن کرده و روی آن را با جام هایی از شیر و تخم و مرغ که نشانه هایی از اسفند است و همچنین میوه های فصل به ویژه سیب و انار، شاخ های گل، برگه های خشک آویشن تزیین می کنند. همچنین زنان در پاشنه های در آب آویشن می ریزند، این امر شاید نثار زمین است، زیرا چهار عنصر اصلی آب، آتش، باد و خاک باشد نثار زمین می کردند، قدردانی از زمین آب آویشن پاشیدن است و هنوز هم هموطنان زرتشتی در یزد این کار را انجام می دهند. او بیان می کند: در این روز در برخی از مناطق ایران سمنو می پزند و خوراکی است که به سپندارمذ و بانوی زمین تقدیم می شود زیرا از گندم که از دل زمین بیرون می آید به عمل می آید. به نظر می رسد نیاکان ما خوب می دانستند چطور با طبیعت ارتباط برقرار کنند، به همین دلیل چنین روزهایی را به مادر، همسر و خواهر خود تقدیم می کردند. از طرفی نگهبان زمین زنان پارسا و شوهردوست است که با این جشن این موضوع را به نوعی گوشزد می کردند. برای مثال این موضوع را در شعر فردوسی هم می بینیم که در گفت و گو با همسرش می گوید، بدان سرو بُن گفتم ای ماه روی /مرا امشب این داستان بازگوی/ همت گویم و هم پذیرم سپاس / کنون بشنو ای یار نیکی شناس. فلاحی می گوید: همه این مراسم برای قدردانی از نگهبان زمین است. می دانیم که مادران خانه را بوجود آورده اند و می گویند واژه زن با خانه منشا واحدی دارد به همین دلیل دور نیست که بگوییم زن و مادر نگهبان خانه و زمین هستند و سرباز برای مام میهن فداکاری می کند. //ایران خبر
چهارشنبه ، ۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ناصرون]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]