واضح آرشیو وب فارسی:نکونیوز: (گمشده انتخابات)عنوان سرمقاله امروز روزنامه دنیای اقتصاد به قلم(علیرضا عبدالله زاده)است که در آن می خوانید: صرف برگزاری انتخابات ضامن توسعه نیست. بیشتر کشورها در دنیا به نوعی انتخابات برگزار می کنند تا دست کم، حضور مردم را در تصمیم سازی های خود به نمایش بگذارند، اما آیا انتخابات توانسته است عامل ثبات پاکستان، رشد اقتصادی ونزوئلا، یا عدالت اجتماعی مکزیک باشد؟ ملاحظه تفاوت های انتخابات ها ممکن است بتواند موفقیت های مردمسالاری را در برخی کشورها و شکست های آن را در برخی دیگر توضیح دهد. در هفته حاضر دو انتخابات برگزار خواهد شد. در یکسو ایرانیان برای تعیین نمایندگان دو مجلس مهم خبرگان و شورای اسلامی به پای صندوق های رای می روند و در سوی دیگر، رای دهندگان ایالت های نوادا و کارولینای جنوبی برای تعیین نماینده دموکرات ها و جمهوری خواهان رای خواهند داد. تفاوت این است که در ایران، کل فرآیند انتخابات بیش از دو ماه (شامل تنها 10 روز تبلیغات) نیست اما در آن سو، این انتخابات تنها بخش کوچکی از فرآیند 18 ماهه کمپین انتخاباتی است. تفاوت این دو انتخابات نه در آزادی ورود به آن (که در آمریکا هم شرایط سختی برای ورود به انتخابات است) بلکه در فرآیند و تمرکز آن است. برخلاف تصور بیشتر روشنفکران ایرانی، آزادی ورود به انتخابات چندان اهمیت ندارد. در بسیاری از کشورها مانند آمریکای جنوبی اتفاقا انتخابات بسیار آزاد هست و کمترین مانعی برای حضور در انتخابات نیست. حتی در برخی کشورها مانند هند بعضا مجرمان و رهبران مافیا به مجلس راه یافته اند. انتخابات، مردمسالاری نیست. انتخابات تنها یک وسیله است تا اول، مسائل و اولویت های آحاد جامعه مشخص شود؛ دوم، راهبردهای احزاب و سیاستمداران برای حل این مسائل تبیین شوند و سوم، رای دهندگان ترجیحات خود را بر این راه حل ها در پای صندوق های رای نشان دهند. به عنوان مثال، برای تعیین نمایندگان هر حزب، انتخابات درون حزبی برگزار می شود که طی آن موضع اعضای حزب درباره همه مسائل روز جامعه کاملا مشخص و به بحث گذاشته می شود. این را مقایسه کنید با روند ریش سفیدانه انتخاب لیست های احزاب در ایران که اصلا مشخص نیست با چه مبنای فکری و رویکرد عملیاتی تهیه شده اند. به جای تمرکز بر شناسایی افراد شاخص و موضوع تایید صلاحیت، باید بر «موضوعات» و «راه حل ها» تمرکز کرد. تاکید دارم هر وسیله ای که بتواند این فرآیند را شبیه سازی کند همین کارکرد انتخابات را دارد. با کاهش هزینه های جمع آوری و توزیع اطلاعات به لطف فناوری های روز و شبکه های اجتماعی، این اطلاعات را می توان بهتر از گذشته در دسترس قرار داد. دو راهکار عمده برای شکل دهی جریان اطلاعات میان مردم و سیاستمداران به منظور بهبود فرآیند سیاسی توسعه پیشنهاد می کنم: اول) پیمایش های حرفه ای: پیمایش های حرفه ای می توانند با پرسش از نمونه ای از جامعه، نظرات آنها را دریابند. این پیمایش ها می توانند در دوران جدید با هزینه ای کم صورت پذیرند و ابزاری هستند که احزاب و سیاستمداران در هر برهه می توانند به آرای مردم رجوع کنند. پیمایش ها اکنون جزو سیاست مدرن شده اند و نظرسنجی تنها محدود به انتخابات نیست. دوم) کمپین های موضوعی: کمپین های موضوعی با اهداف تعامل سازنده و عملگرایانه مردم و سیاستمداران نیز می توانند نقش مهمی در تولید ارزش در انتخابات داشته باشند. به عنوان مثال، کمپین هایی مانند «بهبود خدمت سربازی» توانسته اند تا حدی نشان دهند که تعداد 12 میلیون نفر از رای دهندگان با این مساله درگیرند و خواستار ارائه راه حل کاندیداها برای این مشکل عمومی هستند. متاسفانه مسائلی حتی مهمتر نیز ممکن است وجود داشته باشد که افراد بیشتری را نیز درگیر کرده باشد، اما فعالان این حوزه ها نتوانسته اند با تجمیع قربانیان آن مشکلات، حل آن را به صورت خواسته ای طرح و پیگیری کنند. تضارب آرا و برنامه ها، گمشده انتخابات ایران است. انتخابات احتمالا در بسیاری از حوزه ها به دور دوم کشیده خواهد شد. شاید چند ماه مانده تا دور دوم فرصت مناسبی است برای شکل دهی خواسته ها در کمپین های موضوعی و امکان دهی به احزاب برای ارائه راهکار و تبادل نظر. مسوولیت ناکارآمدی انتخابات دیگر نه با مسوولان انتخابات که با فعالان اجتماعی است.
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نکونیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]