محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826447242
آیا جنگ جهانی جدیدی در راه است؟
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: استقرار نیروهای ویژه سعودی و اماراتی موجب حمایت لجستیکی و اطلاعاتی آمریکا می شود. ترکیه هم احتمالاً از این عملیات حمایت خواهد کرد. دیپلمات های پیمان آتلانتیک شمالی، ناتو، می گویند که عربستان و ترکیه بدون کمک ناتو نمی توانند به سوریه نیرو بفرستند.ایران و سوریه چه مخالفتی با اعزام نیروهای عربستان دارند؟ بازی سعودی ها در خاک سوری ها نشنال اینترست - نویسنده : متیو مک اینیس/ متعهد شدن عربستان سعودی در 4 فوریه به مشارکت زمینی در جنگ سوریه با اعلامیه های مشابهی از سوی امارات متحده عربی و بحرین به همراه این احتمال که قطر هم ممکن است به صورت نمادین در این قضیه مشارکت کند، همراه شد. در صورت عمل شدن این وعده، مستقر کردن تعداد کمی نیرو از سوی کشورهای عربی بعید است موجب تغییر عمده ای در میدان جنگ سوریه شود. با این حال آیا با این اقدام جنگ نیابتی پیچیده میان ایران و عربستان سعودی در سوریه به سمت مقابله نظامی مستقیم می رود؟ احتمال استقرار نیروهای ویژه عرب در حالی مطرح می شود که دست ایران در این جنگ، پر است و در مقابل سرمایه گذاری سعودی ها در میان گروه های مخالف سوری همچنان به روند مایوس کننده خود ادامه می دهد. در حالی که مذاکرات صلح ژنو به سمت ناکجاآباد می رود، مناطق آسیب پذیر حومه حلب به طور فزاینده ای مورد حمله نیروهای مشترک سوریه، روسیه و ایران قرار می گیرند. ایالات متحده هم به کشورهای خلیج فارس فشار وارد می کند که مشارکت بیشتری در مبارزه علیه داعش ایفا کنند، همچنین ترکیه هم خواهان هماهنگی بیشتر با عربستان سعودی در زمینه سوریه است. سوال بزرگی که مطرح می شود این است که ایران و ارتش سوریه چگونه به اقدامات زمینی رقبای منطقه ای پاسخ می دهند. دمشق و تهران هیچکدام فرصت را برای انتقاد از عربستان تلف نکردند. مهمترین اظهار نظر از سوی ولید المعلم، وزیر خارجه سوریه صورت گرفت که سعودی ها را تهدید کرد که «با تابوت به خانه بازخواهند گشت». مقامات ایرانی هم به نوبه خود به این مسئله واکنش نشان دادند البته لحن آنها به جای تهدید آمیز بودن، مهربانی بیشتری داشت. سردار حسین سلامی، معاون فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اقدام سعودی ها را «جوک سیاسی» نامید. سردار یحیی رحیم صفوی هم گفت: «این یک مانور تبلیغاتی احمقانه است.» صفوی و سردار مسعود جزایری، معاون رئیس ستاد کل نیروهای مسلح به این نکته اشاره می کنند که با توجه به عدم موفقیت آمیز بودن حمله سعودی ها به یمن، اعزام موفقیت آمیز نیروهای سعودی به سوریه، مورد شک و تردید است. حسین دهقان، وزیر دفاع و علی شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی هم می گویند هرگونه گسترش درگیری ها توسط عربستان سعودی دارای تبعاتی برای ترکیه، اسرائیل و حتی ایالات متحده و اروپا خواهد بود. در پشت این اطمینان ها نوعی نگرانی هم وجود دارد. مقامات ایران سال گذشته درباره سیاست های منطقه ای ملک سلمان، پادشاه جدید سعودی ها هشدار داده بودند. ائتلاف نظامی سعودی ها در یمن به شدت بی ملاحظه محسوب می شود. ایرانی ها محمد بن سلمان، پسر پادشاه، نایب ولیعهد و فرمانده جنگ یمن، را فردی بی ملاحظه و بی تجربه می دانند. در نتیجه تهران نمی تواند رفتار تهاجمی ریاض را پیش بینی کند. همان گونه که عملیات یمن نشان داد، مقامات ایران متوجه شده اند که استقرار نیروهای ویژه سعودی و اماراتی موجب حمایت لجستیکی و اطلاعاتی آمریکا می شود. ترکیه هم احتمالاً از این عملیات حمایت خواهد کرد. ایرانی ها باور نمی کنند سعودی ها بخواهند واقعاً بر روی داعش -که تهران معتقد است از سوی ریاض حمایت می شود- تمرکز کنند و در عوض معتقدند که عربستان سعودی نیروهای دولت سوریه و نیروهای مورد حمایت ایران را هدف قرار خواهد داد. ممکن است سپاه از نیروهای زمینی کشورهای خلیج فارس هراسی نداشته باشد، اما آنها نگران این هستند که ورود نیروهای سعودی و اماراتی موجب افزایش احتمالی درگیری ها میان نیروهای ایرانی و آمریکایی شود. می توانیم شاهد افزایش اظهارات ایرانی ها مبنی بر افزایش مداخله نظامی در این رابطه باشیم، به طور مثال، سردار فرزاد اسماعیلی، فرمانده پدافند هوایی ایران اخیراً اعلام کرده است که در صورت درخواست رئیس جمهور اسد، ایران از آسمان سوریه دفاع خواهد کرد. ایالات متحده باید به یاد داشته باشد که تهران همچنان با دقت اقدامات دیپلماتیک و نظامی اش را بر این مبنا محاسبه می کند که با نیروهای آمریکایی مواجه بشود یا نشود. حضور نظامی ایالات متحده و اعراب در سوریه، آخرین چیزی است که تهران خواهان آن است. ایران و روسیه در مذاکرات صلح اهرم برتر را در اختیار دارند چون تنها نیروهای خارجی در سوریه هستند که عملیات نظامی گسترده ای در این کشور دارند. ایران در مقابل هرگونه تلاشی که این وضعیت را تغییر دهد مقاومت خواهد کرد. ========================================================== آیا واقعا جنگ جهانی جدیدی در راه است؟ دست خالی امریکا در برابر روسیه این روزها نگرانی از انجام جنگی فراگیر و بین المللی افزایش یافته است، تحولات عرصه سیاسی سوریه و نگرانی ای که از برخورد کشورهای دیگر به ویژه عربستان و ترکیه با روسیه در خاک سوریه وجود دارد سبب شده است تا بسیاری نسبت به از سرگیری جنگی فراگیر مانند جنگ جهانی دوم یا حداقل بازگشت جنگ سرد آن طور که دیمیتری مدودوف، نخست وزیر روسیه در نشست امنیتی مونیخ از آن صحبت کرد، نگران باشند. سرکیس نعوم، نویسنده و روزنامه نگار مشهور لبنانی در یادداشتی که در این رابطه در روزنامه لبنانی النهار نوشته است، می نویسد: بسیاری بعید نمی دانند که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه تجربه اوکراین را این بار در کشوری دیگر اما اروپایی تکرار کند. اتفاقی که سبب شد کریمه از اوکراین جدا شود و ضمیمه خاک روسیه شود. این بار نیز این نگرانی وجود دارد که با توجه به تحولات سوریه و لحظات سختی که در آن می گذرد، جنگی جدید در بگیرد، با این هدف که غرب بیش از پیش تحت فشار قرار بگیرد تا از بسیاری از خواسته ها و نقشه های خود در اروپا کوتاه بیاید. وی سپس می نویسد: دیمیتری مدودوف، نخست وزیر روسیه در کنفرانس اخیر مونیخ تاکید کرد که جنگ سرد میان کشورش با امریکا بازگشته است. به این دلیل که همه دنیا در معرض آشوب و انقلاب و جنگ داخلی قرار گرفته و می رود تا دامنه آن حتی به اروپا هم کشیده شود. بدیهی است چنین فضایی عرصه رویارویی قدرت های بزرگ و قدرت های منطقه ای خواهد بود. نعوم در ادامه می نویسد: در حال حاضر در خاورمیانه روسیه و قیصر آن ولادیمیر پوتین توانسته اند هم از لحاظ سیاسی و هم از لحاظ نظامی به موفقیت های در خور توجهی برسند. در اروپا نیز حداقل در موضوع اوکراین موفق تر از اروپایی ها و امریکایی ها عمل کرده است. نیروهای نظامی روسیه یا طرفداران مسلح آن سراسر شرق اوکراین را در اختیار دارند در حالی که غرب جز اعمال تحریم نتوانسته است کاری از پیش ببرد. اما با از سرگیری ارسال تسلیحات و مهمات به اروپا توسط امریکا و پر کردن انبارهای تسلیحاتی سراسر اروپا با سلاح های امریکایی این احساس به وجود آمده که احتمال یورش روسیه به دیگر کشورهای اروپایی وجود دارد، به ویژه اگر تلاش های جامعه جهانی برای تعامل با روسیه به شکست بینجامد. اگر چه توافق هسته ای 1+5 با ایران که روسیه نیز جزء آنها بود تا اندازه ای به کاهش تنش های روسیه با غرب انجامید و نشان داد که می توان به نوعی انتظار رویکرد تعاملی میان دو طرف داشت، همچنین سبب شد تا از انزوای روسیه در جامعه جهانی کاسته شود اما اگر روسیه بر نقش منطقه ای خود اصرار داشته باشد، شاید نوع تازه ای از رویارویی میان مسکو با غرب به وجود آید. به ویژه که اهمیت خاورمیانه برای امریکا دست کمی از اروپا ندارد، البته اروپا برای امریکا به مثابه حیات خلوت است اما خاورمیانه تنها مسائل اقتصادی و اسرائیل در میان است. نعوم در ادامه تاکید می کند، وقتی که یک مقام ارشد روسی صحبت از بازگشت دوران جنگ سرد می کند یعنی این که واقعا چنین تهدیدی وجود دارد. همان طور که امریکایی ها و اروپایی ها این مساله را جدی می گیرند و برای مهار آن تلاش می کنند. ستون نویس ثابت النهار در پایان می نویسد: روسیه قادر است در سراسر محیط جغرافیایی خود از مرزهای اروپا گرفته تا خاورمیانه و از آنجا تا خاور دور دست به هر کاری بزند، از مداخله نظامی گرفته تا ماجراجویی سیاسی، اما امریکا که قصد خروج از خاورمیانه را دارد و عملا بازی را به طرف های موثر منطقه ای واگذار کرده و تمایل چندانی هم به مداخله در امور اروپا ندارد قصد دارد در برابر تحرکات روسیه چه واکنشی از خود نشان بدهد؟ مداخلات نظامی روسیه ثمربخش بوده اند و اهداف روسیه را محقق کرده اند اما تجربه نظامی امریکا حداقل در افغانستان و عراق ناکام بوده است، با این تفاصیل آیا امریکا و متحدان غربی اش برگ برنده ای در برابر روسیه دارند؟ ================================================ هشدار ناتو به ترکیه و عربستان بدون هماهنگی با روسیه جنگ در سوریه ممکن نیست ایالات متحده تلاش می کند جلوی ماجراجویی های رو به افزایش دو متحد خود، عربستان سعودی و ترکیه را که در حال هماهنگی با یکدیگر برای مداخله نظامی احتمالی در سوریه هستند، بگیرد. هم زمان به دنبال اعمال آتش بس در سوریه است که بسیاری از سیاستمداران و دیپلمات ها بعید می دانند بتوانند در این زمینه موفق شود. به گزارش روزنامه العرب ، چاپ لندن، واشنگتن و متحدان اروپایی اش از این نگرانند که دخالت عربستان در ترکیه سبب فروپاشی توافق "نظری" برای اعلام آتش بس شود. توافقی که ایالات متحده امریکا و روسیه در نشست امنیتی مونیخ در ماه جاری میلادی بر سر آن به توافق رسیدند اما روشن است که با مشکلات بسیاری رو به رو است. در حال حاضر نیروهای یگان خلق کردستان که توسط جنگنده های روسیه در شمال سوریه حمایت می شوند، پیشروی های سریعی را انجام می دهند که آنها را به نزدیکی شهر اعزاز، آخرین نقطه هم مرز با ترکیه رسانده، مساله ای که سبب شده است تا ترکیه به شدت از این پیشروی نگران شود. با این حال دیپلمات های پیمان آتلانتیک شمالی، ناتو، می گویند که عربستان و ترکیه بدون کمک ناتو نمی توانند به سوریه نیرو بفرستند. ایالات متحده خوب می داند که روسیه در حال حاضر احساس جاه طلبی بزرگی در سوریه می کند و در صورتی که عربستان سعودی و ترکیه بخواهند عملیات نظامی در سوریه به اسم مبارزه با داعش بدون هماهنگی با مسکو انجام دهند، چه عواقبی متوجه آنها خواهد شد. این مساله در تماس تلفنی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه با ملک سلمان بن عبدالعزیز، پادشاه عربستان که روز جمعه انجام شد نیز مشهود بود. در این تماس تلفنی درباره گام های احتمالی از سوی ریاض و آنکارا در صورت پیشروی نیروهای کُرد با حمایت هوایی روسیه و با موافقت امریکا در شمال سوریه بحث و تبادل نظر شد. دکتر فواد جرجس، استاد علوم سیاسی در دانشکده اقتصاد لندن در این باره می گوید: «روسیه از عربستان می خواهد درباره نیتش برای مداخله نظامی در سوریه توضیح دهد. در حالی که پرونده های دیگر مثل یمن و قیمت نفت در روابط دو کشور تنش ایجاد کرده است.» وی در ادامه می افزاید: «پوتین برای آرام کردن فضا با ملک سلمان تماس گرفت چون هیچ ارتباطی با اردوغان طرف دیگر این ماجرا ندارد و هیچ تماسی از جانب او را هم نمی پذیرد.» منابع آگاه در آنکارا گفتند که رهبران گروه های مختلف مخالف سوری ظرف روزهای گذشته با فرماندهان نظامی ترکیه تشکیل جلسه دادند و احتمال دخالت نظامی تحت عنوان "پیمان اسلامی" در شمال سوریه را بررسی کردند. اما تمهیدات لازم برای ورود به چنین جنگی به اعتقاد ناتو تا زمانی که با روسیه، کشوری که کاملا بر وضعیت میدانی سوریه تسلط دارد، هماهنگ نشود، محکوم به شکست است. با این وجود ترکیه پنج شنبه هفته گذشته اعلام کرد که هزاران نیروی مبارز مخالف حکومت سوریه از مرزهایش با سوریه عبور کردند تا جلوی پیشروی های نیروهای کرد و ارتش سوریه در شمال این کشور را بگیرند، هم زمان اعلام کرد که جنگنده های عربستان به زودی وارد پایگاه اینجرلیک ترکیه خواهند شد. ریاض به دلیل شکست های پی در پی نیروهای مخالف سوری آن هم بعد از پنج سال جنگ داخلی در سوریه متحمل شده اند، از کاهش نفوذش در سوریه به شدت بیمناک است و نگران است که این مساله سبب تقویت مواضع ایران در سوریه بشود. کشوری که آن را رقیب و دشمن خود در منطقه می داند. یک دیپلمات عرب که نامی از او به میان نیامده است به روزنامه فایننشال تایمز گفت: «عربستان اعزام نیروهای نظامی به سوریه را تنها برای حفظ نفوذ خود در آنجا انجام نمی دهد، بلکه بیش از همه بر این باور است که این اقدام باعث افزایش نفوذش در واشنگتن خواهد شد.» با این وجود انتظار می رود هر گونه دخالت نظامی عربستان در سوریه از طرف جنوب شرق این کشور یعنی از طرف مرزهای سوریه با اردن انجام شود تا هیچ برخوردی با نیروهای روسیه که بیشتر در شمال سوریه متمرکزند، پیش نیاید. یک مقام عربستانی عالی رتبه که نخواست نامش فاش شود گفت که اردن پیشنهاد داده واحدهای نظامی اش تا پایان سال جاری از گذرگاه "تنف" عبور کنند و وارد خاک سوریه شوند. در همین رابطه عشائر شرق سوریه اعلام کردند که نیروهای عربستانی اقدام به رصد اطلاعاتی منطقه کرده اند. جرجس در این باره می گوید: «به هیچ وجه امکان ندارد عربستان با روسیه برخورد داشته باشد، نباید روابط عربستان و روسیه را در خندق سری و رازآلود تنگی خلاصه کنیم، دو طرف منافع مشترک بسیاری دارند که باید در زمینه آنها با یکدیگر تعامل داشته باشند از جمله در مورد قیمت نفت در بازارهای جهانی و جنگ یمن، دو طرف تلاش می کنند روابط خود را تا حد امکان گسترش دهند.» ========================================================= پیروزی در حلب و شکست رویای سرنگونی اسد ایران در سوریه، عربستان را پشت سر گذاشت وال استریت ژورنال / حزب الله به همراه نیروهای قدرتمند سپاه پاسداران ایران و هزاران شبه نظامی شیعه از کشورهای عراق، پاکستان و افغانستان که به کمک نیروهای ایرانی تعلیم دیده اند، حملات اخیر در حلب پیش از آغاز آتش بس برای انتقال کمک های بشردوستانه به ساکنین این استان را هدایت می کنند. در دیدار دی میستورا با مقامات دولت سوریه، از آنها خواسته شد که هر چه سریع تر به نیروهای سازمان ملل اجازه دهند که کمک های بشردوستانه را به مردم برسانند. دیدار دی میستورا با مقامات سوری، یک روز پس از اعلام مواضع مقامات روسی و ایرانی مبنی بر عدم پذیرش توافق آتش بسی که یک طرف آن تروریست ها باشند، صورت گرفت. سخنان رئیس جمهور آمریکا نیز حاکی از آن است که آمریکا در صورت شکست طرح آتش بس و به نتیجه نرسیدن همکاری ها با روسیه، طرح جایگزینی ندارد. از سوی دیگر اعزام نیرو از سوی ایران به سوریه نشان می دهد که این دولت عزم جدی در حفظ موفقیت های اخیر برای رژیم بشار اسد دارد. به گفته یکی از مقامات ائتلاف نظامی ایران، سوریه و روسیه، این سه کشور در صحنه عملیات با یکدیگر هماهنگی کامل دارند. به گفته وی، بازپس گیری حلب قدرت رژیم بشار اسد و کنترل آن بر کل سوریه را احیاء کرده و سرنگونی وی دیگر موضوعیتی ندارد. قدرت نمایی ایران در شمال سوریه چه به طور مستقیم و چه با استفاده از نواب خود، نشان می دهد که تهران قصد دارد نفوذ خود را در منطقه افزایش دهد. رقبای ایران – ترکیه و عربستان- نیز اعلام کرده اند که امکان ورود آنها به عرصه میدانی سوریه وجود دارد. به گفته فیلیپ اسمیت، پژوهشگر گروه های شیعی در سوریه در موسسه واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک، ایران از دهه 1980 به روی ایجاد شبکه ای از متحدین سرمایه گذاری کرده است. مرکزیت این شبکه را حزب الله لبنان تشکیل می دهد. پس از حمله به عراق در 2003، ایران فعالیت خود برای ایجاد متحدینی دیگر را آغاز کرد. هم اکنون در سوریه، حزب الله، برخی از شبه نظامیان شیعی عراق و عده ای از شیعیان افغانستان گردهم جمع شده اند. به گفته اسمیت، ایران هم اکنون توانسته این گروه را به خوبی در سوریه شکل دهد و عربستان را پشت سر گذاشته است. از زمان آغاز تحولات در سوریه در 2011، عربستان به حمایت از نیروهای معارض مسلح پرداخته و همواره تاکید می کند که هیچ راه حل سیاسی بدون برکناری اسد از قدرت امکان عملیاتی شدن ندارد. پیروزی در حلب می تواند بزرگترین پیروزی برای ایران و متحدان آن طی پنج سال جنگ سوریه قلمداد شود. واحدهای ارتش سوریه در صحنه زمینی به نیروهای ایرانی کمک می کنند و پشتیبانی هوایی جنگنده روسی نیز پیشروی آنها را تسهیل کرده است. تاکنون نیروهای این ائتلاف توانستند 12 شهر و روستای استان حلب را بازپس بگیرند و قصد دارند بخش هایی از شرق حلب را که در دست نیروهای معارض است به محاصره در آورند. اگرچه نقش نیروهای خارجی در موفقیت های حلب چشمگیر بوده، اما نباید از نقش نیروهای ارتش سوریه که به کمک نیروهای ایرانی تعلیم داده شده اند نیز غافل شد. ایران و حزب الله به طور ویژه در مورد ماموریت های خود در سوریه سخن به میان نمی آورند، اما دیگر مانند اوایل جنگ نقش خود را در این صحنه انکار نکرده و محدود به حفاظت از حرم حضرت زینب نمی کنند. در حال حاضر مراسم بزرگداشت شهدای سوریه آزادانه در عراق، بیروت و تهران برگزار شده و اعلام می شود. علی رغم همه تلفاتی که این جنگ داشته است، بسیاری از شیعیان منطقه به این باور رسیده اند که نبرد سوریه جنگی حیاتی است و باید پیش از اشاعه بیشتر افراط گرایی، مقابل آن ایستاد. =========================================================== محور بحث و جدل های مقامات آنکارا ترکیه به سوریه حمله می کند؟ ترکیه بعد از انفجارهایی که آنکارا و مناطق جنوبی کشور را لرزاند، شوکه شده است، آن هم دقیقا زمانی که مقامات ترکیه اجازه عبور دو هزار مخالف مسلح سوری را از مرزهای خود به سمت سوریه دادند تا توازنی که مبارزان کُرد در مناطق مرزی ایجاد کرده بودند و می رفتند تا به سرعت بر شهر اعزاز، آخرین نقطه مرزی با ترکیه، مسلط شوند را به هم بزنند. به گزارش روزنامه العرب ، چاپ لندن، منابع سیاسی ترکیه می گویند که رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه بعد از انفجار کاروان نظامیان در آنکارا که باعث کشته شدن سی افسر نظامی شد، در وضعیتی است که کسی دیگر به او حسادت نمی کند. شکافی که در ترکیه به وجود آمده، سبب شده تا احمد داوود اوغلو برآشفته شود و انگشت اتهام را متوجه نیروهای یگان های خلق کُرد که مورد حمایت حکومت سوریه است، کند و آنها را عامل انفجارهای آنکارا قلمداد کند. این روزها ترکیه بیش از هر روزی در فکر استفاده از برگه نظامی در شمال سوریه است، این که به دو هزار نفر از مخالفان مسلح سوری اجازه ورود به خاک سوریه می دهد برای مقابله با نیروهای ارتش سوریه نیست بلکه هدف مقابله با پیشروی های یگان های خلق کرد است که به زودی به مرزی سوریه با ترکیه می رسند. منابع ترکیه می گویند آن چه قواعد بازی را در ترکیه به هم زده، اضافه شدن نهادهای نظامی به طرفداران مقابله نظامی با حکومت سوریه است که می گویند حتی اگر ارتش سوریه مورد حمایت نیروی هوایی روسیه باشد نیز دولت ترکیه نباید در دخالت نظامی در سوریه تردید کند. نهادهای نظامی در سال های گذشته نقشی به سزا در ممانعت از هر گونه درگیری نظامی در سوریه می کردند، اما انفجارهای آنکارا آنها را بر آن داشته تا به فکر گزینه نظامی بیفتند تا هم کردها هدف قرار گرفته شوند و هم ارتش سوریه که از یگان های خلق کرد حمایت می کند. واحدهایی که به ادعای آنکارا با نیروهای مسلح پ.ک.ک در داخل خاک ترکیه ارتباط مستقیم دارند. این منابع می گویند که چگونگی واکنش آنکارا به عملیاتی که ارتش ترکیه را در دیار بکر هدف قرار داد، موضوع مناقشات طولانی ای بود که مسئولان ارشد سیاسی و نظامی و امنیتی در ترکیه داشتند. جلسه ای که چهارشنبه شب به ریاست اردوغان برگزار شد و تا بامداد پنج شنبه ادامه یافت و بر چگونگی مواجهه با "خطر کردی" (عبارتی که مقامات ترک استفاده کرده اند) که مورد حمایت روسیه است و از نگاه آنکارا تبدیل به تهدیدی برای امنیت ملی ترکیه شده است، بحث و تبادل نظر شد. چارلز لستر، پژوهشگر در مرکز خاورمیانه در واشنگتن در این باره می گوید: «صرف نظر از این که چه کسی مسئول انفجارهای آنکارا بوده به نظر نمی رسد که ترکیه آماده کنار رفتن از این بحران باشد، به نظر می رسد اردوغان به دنبال فرصتی است تا حمایت بیشتری از مخالفان سوری علیه کردها و حکومت بشار اسد به عمل آورد.» با این حال لستر بعید دانست که ترکیه در آینده نزدیک دخالت نظامی در سوریه انجام دهد. وی تاکید کرد، با وجود این که ترکیه به دو هزار نفر از نیروهای ارتش آزاد سوریه اجازه عبور از خاک خود به ادلب تا شمال حلب را داده تا موقعیت دفاعی علیه کردها در اعزاز تقویت شود، با این حال بعید به نظر می رسد که با توجه به وضعیت فعلی در آینده نزدیک هر گونه دخالت نظامی مستقیم از سوری ترکیه در سوریه رخ دهد. ======================================================= آنکارا در یارگیری های منطقه ای شکست خورده است؟ رویارویی روسیه و ترکیه در زمین سوریه نویسنده : سید احمد حسینی، کارشناس ارشد امور سیاسی و بین المللی تنش در روابط روسیه و ترکیه به پرسشی مهم برای صاحب نظران سیاسی و بین المللی تبدیل شده و هر تحلیلگری تلاش می کند از زاویه نگاه خود این وضعیت را ارزیابی نماید. اهمیت این موضوع از آن جهت است که این دو کشور در سال های گذشته با عبور از فراز و فرودهای پس از فروپاشی شوروی به درک بهتری از الزامات عرصه سیاست و رفتار با یکدیگر رسیده و تلاش داشتند با سرمایه گذاری روی اشتراکات، پیوندهای اقتصادی و تجاری خود را به حدی برسانند تا از درون آن راه های حل و فصل اختلافات سیاسی در موضوعات منطقه ای و بین المللی گشوده شود. نتیجه این نگاه مسکو و آنکارا آن شده بود که روسای جمهور و مقامات دو کشور بصورت مرتب به کشورهای یکدیگر سفر کرده و سطح مناسبات اقتصادی و تجاری دو کشور را به رقم ده ها میلیارد دلار برسانند. دستیابی به چنین توفیقی، مناسبات این دو کشور را به الگویی برای دیگر کشورها تبدیل و در ایران نیز به این موضوع، بعنوان نمونه ای از توسعه مناسبات در عین داشتن نقاط اختلاف نگریسته می شد. پیدایش تحولات و دگرگونی های سیاسی در منطقه خاورمیانه بخصوص در موضوع سوریه پایانی بر عصر طلائی مناسبات روسی - ترکی بود. موضوعی که رفته رفته شکاف های زیادی بین کشورها از جمله دو کشور یاد شده ایجاد کرد. با اقدام ترکیه در سرنگونی جنگنده روسی، این تنش به اوج خود رسید و فصل جدیدی از رویاروئی دو کشور در عرصه های سیاسی و اقتصادی آغاز گردید. در خصوص چرائی و علل پیدایش این وضعیت و دورنمای آن مطالب زیادی گفته شده اما در این نوشته بر آن هستیم که به این موضوع از زاویه ای دیگر نگریسته و ابعاد آن را به شرح زیر مورد بررسی قرار دهیم: الف - تلاقی مواضع راهبردی دو کشور : تحولات و دگرگونی های منطقه خاورمیانه و بر هم خوردن ساختارها و سرنگونی برخی حاکمیت ها باعث گردید که برخی از کشورهای منطقه و قدرت های فرامنطقه ای فرصت را برای گسترش حوزه نفوذ خود مغتنم بدانند. روسیه و ترکیه دو کشوری بودند که با چنین درکی وارد بازی قدرت در منطقه شدند. روسیه کشوری بود که پس از فروپاشی، دچار سیر قهقرائی تنزل قدرت و عقب نشینی از مواضع سنتی خود در منطقه شده و شرکای خود را یکی بعد از دیگری از دست می داد. فقدان اعتماد به نفس، خوش باوری نسبت به غرب و این حس که با اجتناب از رویاروئی می تواند حریف را راضی و از پیشروی و تهاجم بیشتر باز دارد، از بنیانهای نگرش روسیه در قبال حوزه های امنیتی خود بود. مسکو وقتی اشتهای سیری ناپذیر آمریکا و غرب را در موضوع اوکراین با تمام وجود لمس کرد خطر را کاملا حس کرد و تصمیم گرفت خاکریز خود را در خاورمیانه و آن هم سوریه که بصورت سنتی و تاریخی با آن همکاری داشت بزند. روسیه از این مرحله تغییر راهبرد داده و حس مقاومت پیدا کرد. در مقابل ترکیه نیز برهم خوردن ساختارهای سنتی خاورمیانه بخصوص در دو کشور عراق و سوریه را فرصت مغتنمی برای خود شمرد تا با یک سیاست تهاجمی به استقبال حوادث رفته و وضعیت موجود را به نفع خود تغییر دهد. ارزیابی آنکارا این بود که با قدرت یابی جنبش اخوانی در کشورهای عربی بخصوص در دو کشور مصر و سوریه معادلات به نفع او تغییر می یابد. ب - تفاوت برداشت از نقش ژئوپلتیک سوریه : یکی از علل درافتادن روس ها و ترک ها در موضوع سوریه، نوع نگاه و ارزیابی متفاوت دو طرف به نقش و جایگاه کشور سوریه بود. عاملی که در تداوم بحران باعث پیدایش وضعیتی شد که بخصوص طرف ترک برای آن پیش بینی لازم انجام نداده بود. بنده خود در ملاقاتی که در ماه های آغازین بحران سوریه با یکی از شخصیتهای فرهنگی و فکری ترک داشتم این برداشت عجولانه و ناپخته آنها را کاملا حس کردم آنجا که طرف مقابل با اطمینان و مطلق گوئی که اهالی سیاست و انسان های دوراندیش از آن اجتناب می نمایند اعلام کرد که نظام سوریه بزودی فرو می ریزد و دیگر نامی از بشار اسد نخواهد ماند. اکنون بیش از پنح سال از آن سخنان می گذرد و شاهد هستیم که این پیش بینی محقق نشده بلکه ابعاد بسیار پیچیده ای یافته است. در مقابل این نگاه، روسها به اهمیت استراتژیک و ژئوپلتیک منطقه واقف بودند و می دانستند که سوریه کشوری است که بازیگران زیادی در آن نقش دارند و این کشور دارای ظرفیت بازگرداندن مسکو به صحنه خاورمیانه می باشد. به همین خاطر تمام توان خود را بکار بردند تا از این طریق به صحنه قدرت درمنطقه بازگردند. البته اتخاذ این تصمیم از سوی آنها چندان ساده نبود و نیاز به اطمینان و قوت قلب بسیار داشتند که این کار از مسیرهایی برای آنان فراهم گردید و مسکو برای اولین بار در دو دهه گذشته جرات آن را یافت تا در فضای خارج از کشورهای شوروی سابق به نقش آفرینی بپردازد. این عناصر اطمینان بخش در دنیای سیاست و فضای راهبردی، قیمت و ارزش خود را دارد که اهالی این عرصه، ارزش و قیمت آن را کاملا می دانند. به هرحال این دو نگاه متفاوت نسبت به سوریه باعث شد که با دو منطق متفاوت در قبال آن رفتار کرده و وضعیت را به مرحله کنونی بکشانند. پ - ذهنیت تاریخی رهبران : فارغ از کشورها، نقش رهبران نیز در جهت دهی به رفتارها و راهبردهای دو کشور تعیین کننده است. در اینجا نیز شخصیت و نظام فکری پوتین و اردوغان بسیار تعیین کننده و بنیادی بود. هر دو خود برای خود رسالتی تاریخی قائل هستند که فکر می کنند از فرصتی که در اختیار دارند برای یک تصمیم مهم استفاده کرده و کشور را به جایگاهی که در گذشته قرار داشت برسانند. پوتین شخصیت برآمده از نهادهای قدرت روسیه است. این مراکز در روسیه مطالبه تاریخی و آرمانی دارند و معتقدند با فروپاشی، روسیه تنزل قدرت یافته و بسیاری از دستاوردها و مواضع خود را از دست داده است. اینها حس سرخوردگی نسبت به آمریکا و رقبای غربی خود دارند و مترصد فرصت هستند تا مرزهای تاریخی و سرزمینی شوروی سابق را در اختیار گیرند. محاسبه آنان بر این است که روسیه با وجود پوتین به فرصتی دست یافته که باید از آن استفاده کرد و اقدامی که در آبخازیا و اوستیا و کریمه صورت گرفته می تواند در سایر مناطق تکرار و روسیه را به سنگرهای قبلی خود بازگرداند. در ترکیه نیز اردوغان چنین وضعی برای خود متصور است. اندیشه نوعثمانی گری همان نگاه تاریخی به مرزهای این امپراطوری است. طراحی ایده هایی همانند عمق راهبردی ترکیه ناظر بر همین نگاه و خواست تاریخی است و لذا آنکارا تصور می کند که در یک مقطع و پیچ تاریخی سرنوشت ساز گسترش حوزه نفوذ این کشور قرار دارد. با توضیحی که اشاره رفت هر دو رهبر یاد شده دیگری را مزاحم و مانعی برای توفیق سناریوها و راهبردهای خود می دانند و طبیعی است که مواضع آنان در نقاطی که با هم برخورد دارد اصطکاک و کشمکش ایجاد نماید. ت - نقش غرب در رویکردهای دو کشور : در کنار بسترها و زمینه های فکری اقدامات دو کشور، آمریکا و غرب عامل مهمی در جهت گیریها و رفتارهای راهبردی دو کشور است و در موفقیت یا عدم توفیق آن نقش مهمی بازی می کند. تصور روسیه بر این است که اولا غرب به معنای عناصر اصلی تصمیم گیری با محوریت آمریکا با روسیه مقتدر با این مرزهای طولانی جغرافیائی و بنیانهای قدرتی که دارد سر سازگاری ندارد و از هر حربه و اهرمی برای تضعیف و به زانو درآوردن آن استفاده می کند. تجربه روندهای منتهی به فروپاشی و رخدادهای پس از آن و نرمش ها و همراهی بسیار غرب گرایان در روسیه این امر را اثبات نمود که نگاه غرب به روسیه، تهاجمی و عقب راندن و نفوذ در این جامعه است و به هیچ وجه حاضر نیست در برابر بازسازی و احیاء قدرت روسیه کوتاه بیاید. اگر روسها در دو دهه گذشته توانستند فرصت آفرینی و تا حدود قابل توجهی خود را بازسازی و احیاء نمایند ناشی از اشتباه و غفلت غرب و جابجائی اولویت هایی مانند: تروریسم، شرایط خاورمیانه، موضوع هسته ای ایران و مسائلی از این قبیل بوده که غرب برای حل آنها به روسیه نیاز داشته است اما نتیجه این همراهی آن بوده که روسیه به صحنه سیاست و قدرت بازگشته است. برخلاف روسیه، دوران گذار ترکیه در سایه همراهی کامل با غرب و تکیه دادن به این سازه یعنی آمریکا و اروپا بوده است. ترکیه هر چند توانائی ها و ظرفیتهای خاص خود را دارد اما تعامل با غرب و داشتن روابط گسترده با آن بخشی از هدف گذاری این کشور است که بصورت تعهدات سیاسی، اقتصادی و امنیتی این کشور درآمده و در چارچوب این تعهدات قدرت نقش آفرینی و ایفای نقش یافته است. آنچه مشخص است توانائی آنکارا در این زمینه بسته به آن است که آیا موضوعاتی که پیش می آید با منافع و خواسته های غرب همخوانی و هم آوائی دارد یا با آنها ناهماهنگ و زاویه دار است. آنچه در موضوع سوریه دیده می شود آن است که مرزهای همراهی غرب با این کشور مشخص است و لذا ترکیه می تواند روی آن حساب کند اما بر عکس در موضوع روسیه، ملاحظات و محدودیت های غرب جدی است و شرکای اروپائی و آمریکائی حاضر نیستند هزینه ها و مسئولیت های گسترده ای در قبال آنکارا بپذیرند، لذا این موضوع یکی از نقاط آسیب و محدود کننده ترکیه در برابر کشوری بنام روسیه است که غرب مسائل و مشکلات بسیاری با آن در شرایط کنونی دارد. ث - نقش یارگیریهای منطقه ای : علاوه بر عامل غرب، یارگیریها و همگرائی های منطقه ای نیز در چگونگی و شدت تقابل روسیه و ترکیه اثرگذار هستند. ترکیه در دوران اردوغان به دلائل ایدئولوژیک و اقتصادی، همگرائی های زیادی با عربستان سعودی و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس داشته و سرمایه های این کشورها در اقتصاد ترکیه وارد شده است که تاثیر خود را بر رفتارهای سیاست خارجی این کشور بر جای گذاشته است. در کنار این موضوع باید به ضرورت هائی مانند جایگاه ایران، وضعیت کشورهای سوریه و عراق اشاره نمود که باعث نزدیکی مواضع ترکیه و کشورهای مذکور شده و طبعا زمانی که این مسائل فروکش کند اختلاف دیدگاه ها و مواضع آنان آشکار خواهد شد. اصولا باید اشاره نمود که کشورهای عربی منطقه بعد از بیرون آمدن از زیر سلطه امپراطوری عثمانی از ذهنیت خوبی به آن دوران برخوردار نیستند و بعید است حاضر شوند در نظمی مشارکت جویند که ترکیه در آن نقش برتر داشته باشد. به همین دلیل، نزدیکی مواضع و ائتلافهای کنونی برای کشوری مانند ترکیه و شرکای منطقه ای اش تصنعی و از سر ضرورت هائی است که پیش آمده و تاریخ مصرفی مشخصی تا زمان عادی شدن شرایط دارد. از دیگر سوی، کشورهای عربی از جمله عربستان سعودی در سالهای اخیر، عواقب سنگین اتکای بیش از حد به آمریکا و اروپا را لمس کرده و سیاست تنوع سازی شرکای سیاست خارجی خود را در پیش گرفته اند. در چنین شرایطی، روسیه که سیاست خارجی خود را در حضور پررنگ تر در خاورمیانه تنظیم کرده یک انتخاب مبتنی بر نیاز و واقعیت های منطقه است و به همین خاطر است که شاهد رفت و آمدهای متعدد مقامات کشورهای عربی به مسکو در سالهای اخیر هستیم. این وضع محدودیت های بیشتری برای سیاست خارجی ترکیه در قبال روسیه ایجاد می کند و آنکارا نمی تواند بیش از اندازه روی همراهی کشورهای عربی با خود در زورآزمائی های جاری با روسها حساب کند. ج - اهمیت موضوع ایران : وقتی صحبت از عوامل اثرگذار در تقابل روسیه و ترکیه می شود نمی توانیم از کنار بازیگری به نام ایران به راحتی رد شده و آن را نادیده انگاشت. ایران کشوری است که در دو دهه گذشته بخصوص در ایام دشوار ناشی از فروپاشی شوروی که روسیه در بدترین شرایط محیط امنیت پیرامونی و منطقه ای خود بود، مواضع اصولی خود را تغییر نداده و این واقعیت را روسها به درستی درک کرده اند. این ویژگی سیاست خارجی ایران و عدم تاثیرپذیری از قدرت های جهانی حتی در فضای گشایش پس از برجام عامل بسیار با ارزشی است که پوتین در سفر اخیر خود به تهران به آن اشاره و خاطر نشان ساخته کشورش می تواند روی پایداری بر مواضع اصولی خود از سوی تهران حساب کند. از سوی دیگر ترکیه نیز همسایه بزرگ ایران است که در سال های گذشته توانسته است با دوری گزینی از سیاست های یکجانبه غرب و آمریکا، جایگاه خوبی در سیاست منطقه ای ایران داشته و از نظر اقتصادی و تجاری نیز از فرصتهای پیش آمده در فضای اقتصادی ایران بهره برده است. بدون تردید نگاه مثبت مردم دو کشور به یکدیگر و اشتراکات گسترده ای که بین این دو وجود دارد سرمایه ای است که از نظر مقامات و مراکز تصمیم ساز دو کشور باید به درستی درک شده و مورد توجه قرار گیرد. ایران در دوره جدید تنش های پیش آمده بین مسکو و آنکارا، رویکرد دوستانه و برادرانه در پیش گرفته و هر دو آنها را به دوری از تنش و تلاش جهت حل مسالمت آمیز مشکلات و اختلافات دعوت نموده است. بدون تردید چنانچه کشوری مانند ایران دیدگاهی غیر از این داشت و بصورت تاکتیکی و ابزاری به این شرایط در مناسبات همسایگان می نگریست اوضاع متفاوت از اکنون بود و می توانست مشکلات و چالش های بسیاری برای منطقه بیافریند. این یک مزیت برای عقلانیت و استحکام سیاست خارجی ایران است که اسیر موج ها و احساس ها نمی شود و وضعیت سیاست خارجی آن فراز و فرودهای سینوسی ندارد و کشورها می توانند روی اصالت مواضع و پایداری و دوام آن حساب کنند.
سه شنبه ، ۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها