واضح آرشیو وب فارسی:منبری ها: ریحانه ابوترابی، شاعر انقلابی می گوید: با خود خیلی فکر کردم یک زن، اگر بخواهد مانند حماسه زمان جنگ، همسر یا فرزند خود را به جبهه بفرستد، در حال حاضر چطور می تواند این کار را انجام دهد و او را برای دفاع بفرستد.به گزارش "منبری ها" ریحانه ابوترابی متولد سال 1370 و ساکن شهر مقدس قم است. او که فارغ التحصیل رشته الهیات است، اصالتا یزدی و نوه آیت الله میرزا حسن ابوترابی است. ایت الله یزدی از عالمان برجسته و مبارزان انقلابی بوده است که اوایل امسال، دار فانی را وداع گفت. او در خانواده ای انقلابی و مذهبی رشده کرده، در کنار فعالیت های فرهنگی همچون تصویرگری، شعر هم می سراید. شعرهایی که جنس آن ها دفاع مقدس و انقلاب اسلامی است. ابوترابی درباره شعری که در ارتباط با مدافعان حرم سروده و ماه گذشته در کنگره اشراق از آن تقدیر شده بود، گفت: خیلی از جوانان نسل دهه 70 و یا حتی دهه60 تصویری از جنگ در خاطرشان ندارند و شاید فقط عکس پیکر شهدا یا استخوان های آن ها را دیده باشند. با خود خیلی فکر کردم یک زن، اگر بخواهد مانند حماسه زمان جنگ، همسر یا فرزند خود را به جبهه بفرستد، در حال حاضر چطور می تواند این کار را انجام دهد و او را برای دفاع بفرستد که در تصورات خودم، فکر کردم فرزندی دارم و این شعر را سرودم. این شاعر جوان، گفت: والدین ما، فرزندانشان را با حب و عشق به اهل بیت و امام حسین(ع) بزرگ کرده اند. در ابتدا، نذر می کنند که فرزندشان به دنیا بیاید و زمانی که بچه به 6 ماهگی می رسد او را به حضرت علی اصغر(ع) نسبت می دهند و مادر او را با اشک و حزن، شیر می دهد. کودکی و نوجوانی بچه در هیئت می گذرد و وقتی به سن جوانی رسید، به یاد حضرت علی اکبر(ع) می افتند. طبق روند عاشورا بچه ها را بزرگ می کنیم و آن چیزی که می بینیم، این است که وقتی فرزند به سن جوانی می رسد، مادر یا همسر از او دل می کند و او را برای دفاع از حرم می فرستد که آن را از نظر عاطفی در این شعر نشان داده ام. ابوترابی با بیان این که تنها چیزی که می خواستم را گرفتم و آن، این بود که این شعر، دخترهای هم سن و سال خودم را برانگیخته کرد، تصریح کرد: از این نظر که شعر یک عرصه عاطفی است، آن را برای پرورش همچین روحیه ای در زن ها و همچنین در مردهای جوان مناسب می دانم. متن سروده ریحانه ابوترابی در ادامه می آید: نذر کردم سایه سرت بشوم شوق بر دیده ی ترت بشوم نذر کردم که مادرت بشوم نذرها کردم و شدی پسرم تاکه چشمت به روی ما وا شد سر بوسیدن تو دعوا شد پدرت با غرور، بابا شد خواستم تا به آسمان بپرم ... وقت شش ماهگیت خندیدم از گلویت ستاره می چیدم تا علی اصغرم شدی دیدم ... چقدر تیر می کشد جگرم می شدی در گذار ثانیه ها نوجوان پا به پای مرثیه ها قاسم خوش صدای تعزیه ها فکرها می دوید توی سرم... آب زمزم تو را خوراندم تا پای روضه تو را نشاندم تا وان یکاد الذین خواندم تا ... روزگاری ثمر دهد ثمرم راه رفتی تو در برابر من ... شانه ات می رسید تا سر من ... قد کشیده علی اکبر من خوب شد، می شوی دگر سپرم تا که دیدم جوانی و شادی رفته بودم به فکر دامادی گفتم اما به خنده افتادی از نگاهت نشد که بو ببرم... باز گرم بگو بخند شدی روی زانو کمی بلند شدی با ظرافت گلایه مند شدی : "مگر از نذرهات بی خبرم ؟" لرزه بر استکان من افتاد سوز بر استخوان من افتاد خنده ها از دهان من افتاد آمد انگار خم شود کمرم فکر کردم چرا تو را دارم یادم آمد که نذرها دارم برو مادر..برو هوادارم ... برو بین مدافعان حرم ... منبع: تسنیم
دوشنبه ، ۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: منبری ها]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]