محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846203620
گذری بر نقش و تأثیر احزاب در انتخابات ایران
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: تقسیم بندی و جناح بندی در ادبیات سیاسی جامعه ایرانی با آنچه در ادبیات سیاسی جهان وجود دارد سازگاری ندارد! چه بسیار چپ هایی که شعار راست می دهند و چه بسیار راست هایی که شعار چپ سر می دهند.صراط: دیده بان نوشت: حزب در لغت به معنای فشردن و سخت شدن، گروه، دسته و طایفه آمده است. در سیاست، گروه، دسته یا فرقه ای را گویند که در امور اجتماعی نظرهای مخصوص یک جمعیت یا یک طبقه را تعقیب نماید. به بیان دیگر حزب ارگانی است اجتماعی ـ سیاسی یا مردمی که داوطلبانه برای دستیابی به اهداف برخاسته از ایدئولوژی مشترکشان گرد هم آمده باشند. بنابراین چنین جمعیتی به مقتضای طبیعت هر تشکل سیاسی باید دارای سه رکن اساسی مرام نامه، اساسنامه و نظام نامه باشند. جناح مجموع گروه یا گروه هایی که با اهداف و دیدگاه های مشترک در کوتاه مدت یا بلند مدت به منظور رقابت و کسب قدرت سیاسی، در داخل یک حکومت یا حزب گرد هم می آیند، بدون این که دارای ماهیت رسمی و شخصیت حقوقی باشند. جناح را بخشی از یک واحد یا جریان سیاسی دانسته اند، لذا برای نمونه به جناح راست و چپ تعبیر می شود. جناح تشکلی است که لزوماً مداومت ندارد و بنا بر ضرورت و به مناسبت هایی (انتخابات مجلس یا ریاست جمهوری و...) تشکیل می شود. بر این اساس جناح برخلاف حزب: 1. دارای شعب مختلف در سراسر کشور نیست 2. دارای شخصیت حقوقی نیستند 3. از نظر قانونی در جایی ثبت نشده اند و عموماً نمی خواهند رسمیت حقوقی و قانونی پیدا کنند 4. به سرعت یا به تدریج می توانند به مرور زمان، مواضع خود را تغییر دهند و شناسایی خود را دچار مشکل کنند 5. عدم نهادینگی. جناح بندی و جناح ها و گروه های سیاسی در ایران در علوم سیاسی توافقی درباره جناح بندی ها در میان احزاب و گروه های سیاسی وجود ندارد و این احزاب و گروه ها و جناح بندی هم خود به این تقسیم بندی ها پایدار نیستند و به تناسب فرهنگ ها و نظام های سیاسی متفاوت هستند. گرچه این تقسیم بندی ها در تمام کشورها وجود دارد، در جامعه ایرانی نیز کما بیش این تقسیم بندی وجود داشت اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تحولات سیاسی در آن به خصوص تحولات سیاسی پس از جنگ این تقسیم بندی ها و جناح بندی ها رایج تر شد. درباره وضعیت جناح بندی در جامعه ایرانی به چند نکته اشاره می کنیم: 1. اصولاً جناح بندی ها و تقسیم بندی های موجود در جامعه ایرانی در عرصه ادبیات سیاسی، تقسیم بندی صوری، غیر واقعی، مقطعی و فصلی است! 2. تقسیم بندی و جناح بندی در ادبیات سیاسی جامعه ایرانی با آنچه در ادبیات سیاسی جهان وجود دارد سازگاری ندارد! چه بسیار چپ هایی که شعار و رفتار راست می دهند و چه بسیار راست هایی که شعار و عملکرد چپ سر می دهند! راست های رادیکال و انقلابی و چپ های محافظه کار! راست چپ نما و چپ راست نما! وجود چنین واقعیاتی بر تحلیل جناح بندی جامعه ایرانی ابهام و پیچیدگی ایجاد کرده است. 3. امروز دیگر در عرصه تحولات و ادبیات سیاسی چنین اصطلاحاتی چندان متداول نیست. بعد از عزل بنی صدر نیروهای انقلاب دچار اختلافات داخلی شدند. این اختلاف به طور مشخص در سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و حزب جمهوری اسلامی تجلّی کرد و نهایتاً به انحلال هر دو تشکل انجامید. از آن زمان گرایش ها و جناح های مخالف با یکدیگر، به چپ و راست تقسیم شدند و این اصطلاح به تدریج محور تقسیم بندی های سیاسی قرار گرفت. در دوره نخست وزیری موسوی نیروهای موسوم به چپ، اکثریت یافتند. این گروه که بعداً به چپ سنّتی موسوم شدند، انقلابی، تندرو و رادیکال، ضدّ آمریکا و اسرائیل، اصول گرا، طرفدار ولایت مطلقه فقیه و خواهان اقتصاد بسته و دولتی بودند. در مجلس سوم اکثریت با این جناح بود. عمده ترین گروه های طرفدار این جناح را مجمع روحانیون مبارز، اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و دفتر تحکیم وحدت تشکیل می دادند. در مقابل این جناح، طیفی از نیروهای سیاسی، به راست موسوم شدند. این گروه ابتدا در حوزه اقتصاد و سپس در سایر حوزه ها با جناح چپ اختلاف پیدا کردند. طیف راست مخالف دخالت گسترده دولت در اقتصاد بود و در همین زمینه ها با دولت مهندس موسوی اختلاف داشت. این گروه در مجلس چهارم و پنجم اکثریت را به دست گرفتند. عمده ترین گروه هایی که آن ها را به نحوی جزء یا جانبدار راست به حساب می آورند عبارت اند از: جامعه روحانیت مبارز، جامعه مدرّسین حوزه علمیه قم، تشکل های اسلامی همسو (یعنی مجموعه ای از گروه های راست که مهم ترین آن ها را جمعیت مؤتلفه و جامعه اسلامی مهندسان تشکیل می دهد). به طور کلّی این گروه بر ولایت مطلقه فقیه، حفظ فرهنگ سنّتی، مدیریت دینی، اقتصاد آزاد و بازار تأکید دارند. در دوره ریاست جمهوری آقای هاشمی دو اصطلاح «چپ مدرن» و «راست مدرن» مطرح شد. چپ مدرن جریانی است که به هر دلیل، به بازنگری در اندیشه ها و نظرات خود پرداختند. محصول این تأمّل، چرخش در بعضی از مواضع رادیکال و اصلاح و تعدیل بخشی از شعارها و آرمان های این جناح بود. فضای باز سیاسی و فرهنگی، توسعه اقتصادی، تنش زدایی در سیاست خارجی، تسامح و تساهل در عرصه فرهنگ و سیاست جزء شعارهای چپ مدرن است. این گروه طرفدار آزادی بیان و گسترش آزادی های سیاسی محسوب می شوند. در مقابل، در جناح راست نیز تغییراتی پدید آمد و یکی از نتایج آن منشعب شدن جریانی بود که گاه با عنوان «راست مدرن» و گاه با نام «تکنوکرات ها (فن سالاران)» یا مصلحت گرایان مطرح می شوند. این جریان متشکل از افراد میانه رو جناح های چپ و راست بود که دیدگاه های مشترکی با چپ مدرن داشتند و در مجموع معتقد به اصلاحات سیاسی و بخصوص اصلاحات اقتصادی، توسعه فرهنگی، خصوصی سازی و مدیریت علمی و کارشناس سالاری اند. تعبیر تکنوکرات نیز به همین مناسبت است که این گروه، مانند تکنوکرات ها در کشورهای غربی بر افتادن امور به دست فن شناسان و گسترش علم و پژوهش تأکید دارند. عمده ترین تشکل این گروه، کارگزاران سازندگی است که در مجلس پنجم نقش عمده ای ایفا کرد. می توان گفت کارگزاران سازندگی نقطه اتکای همه صاحبان قدرت در ایران شد و طرفداران این جریان با تعاریف جدید خود در حوزه سیاسی و فرهنگی متمایل به چپ مدرن و در حوزه اقتصاد و عدالت اجتماعی مایل به راست بودند در آن دوران این جریان سیاسی میانه یا معتدل خوانده می شد. این تفکر که از اواسط دفاع مقدس سربرآورد با برخی سیاست ها در سطح بین الملل مخالفت می کرد و آن را مغایر مصلحت استراتژی جنگ علیه عراق می دانست و در حوزه اقتصاد قائل به له شدن 90 درصد مردم برای به توسعه رسیدن 10 درصد باقیمانده بود. به طور کلّی گذشته از آن چه گفته شد به نظر می رسد اصطلاح چپ و راست همان گونه که اشاره کردیم برای بیان تفاوت ها و سلایق سیاسی در ایران مبهم و نارساست. ابهام و نارسایی این دو اصطلاح تا حدّی است که افراطی ترین گروه چپ رو در ایران را به لحاظ بعضی از اصول فکری می توان حتّی مشابه با محافظه کاران و راست گراهای غربی دانست. همچنین است در مورد راست گرایان. لذا در کاربرد این اصطلاحات باید به شرایط سیاسی و اجتماعی ایران توجه داشت. هرچند در حوزه سیاسی پس از دوران آقای هاشمی تلاش شد تا دو قطبی چپ و راست احیا شود اما عملکرد دولت آقای خاتمی بصورت واضح نشان داد که در عموم حوزه ها مسیر طی شده همان مسیر کارگزاران سازندگی است و اختلاف ها بیشتر بر سر راه رسیدن به اهداف اهالی اعتدال است. شاهد مثال این مدعا اظهارات فائزه هاشمی است که در جمع حامیان آقای موسوی در سال 88 گفت: «ما سخنرانی می کردیم و اتفاقاتی را که در دوره سازندگی افتاد، برای مردم ذکر می کردیم. همچنین وقایع مثبت، رشد و آبادانی را به یاد مردم می آوردیم و از آنان می خواستیم برای ادامه یافتن خاطره ها به محمد خاتمی رأی دهند.» البته در سال 76 یک دو قطبی کاذبی ایجاد شد تا این تصور عمومیت پیدا کند که سید محمد خاتمی راهی جدا از هاشمی رفسنجانی دارد و مانند او عمل نمی کند. اظهارات ناطق نوری در کتاب خاطراتش نشان دهنده این است که مردم او را فردی وابسته به رئیس جمهور حاضر می دانستند و اتفاقاً به جهت نه به آن سیاست ها اسیر این دو قطبی کاذب شدند. ناطق نوری می گوید: «دوستان ما به آقای هاشمی انتقاد زیادی می کردند و به ایشان هم می گفتند. البته من از آقای هاشمی و دولت ایشان در مجلس، چه برای لوایح و چه برای کابینه و هم چنین از خود شخص آقای هاشمی هم چون مورد حمله و هجمه بود مفصل دفاع می کردم. در یک مقطعی تحکیم وحدت و جریان های مقابل حمله به آقای هاشمی را شدید کرده بودند و نسبت های آمریکایی و غیرآمریکایی و این حرف ها را به ایشان می دادند. یک سال جلوی لانه جاسوسی بخش عظیمی از سخنرانی ام در دفاع از شخص آقای هاشمی بود. گفتم شما که می گویید ایشان آمریکایی است، این را بدانید او کسی بود که در پرونده حسنعلی منصور دستگیر شد. او کسی است که پیش کسوت است، کسی است که در حمله مسلحانه ضد آمریکایی آن موقع حضور داشته است؛ ما جزو نوچه ها و دست پرورده های او در انقلاب هستیم. بنابراین طبیعی بود که مرا حامی مطلق ایشان بدانند و عده ای از مخالفین و جناح مخالف تبلیغ می کردند که اگر آقای ناطق بیاید، وضعیت مثل سابق خواهد شد. چون یک عده مذهبی که از آقای هاشمی دلخور بودند، هم حرف داشتند، زیرا کارگزاران را وابسته به آقای هاشمی می دیدند. کمی اباحه گری و غیره در آن موقع وجود داشت که مذهبی ها اعتقاد داشتند دولت آقای هاشمی عامل عمده آن است به ویژه زمانی که دختر ایشان فائزه به میدان آمد، زمینه آزادی های این چنینی فراهم شد. مسئله دیگر این بود که وقتی من از سیاست های اقتصادی دولت و شخص ایشان دفاع کردم، می گفتند پس ناطق که شق القمری نمی کند و تحولی در کشور ایجاد نمی شود؛ او هم راه رفسنجانی را ادامه می دهد. طبیعتاً این جریان اثر خود را روی آرا می گذاشت. در واقع یکی از عواملی که سبب شد من رأی نیاوردم، حمایت من از آقای هاشمی، به این بیانی که عرض کردم، بود و حمایت از آقای هاشمی چوب خوردن داشت.» هر چند که اهالی خبره سیاست می دانستند که این دو قطبی واقعی نیست؛ چرا که عطریانفر در تشریح انتخابات سال 76 در مصاحبه با فارس می گوید: «به شهادت تاریخ، پدیده حماسی دوم خرداد محصول پیش زمینه هایی بود که با محوریت کارگزاران تدارک دیده شد حتی در سال 75 که مقدمات انتخابات ریاست جمهوری 76 فراهم می شد، دفاتر حزب کارگزاران در سراسر کشور محوریت ترویج و تبلیغ این رقابت انتخاباتی را عهده دار بودند.» این تقسیم بندی دوباره در سال 84 دچار تغییر شد و با پوست اندازی، دوگانه اصولگرا- اصلاح طلب ایجاد گشت. عموم جریانات سیاسی تلاش می کردند که دولت نهم و دهم را دولتی اصولگرا به معنای جناحی تعبیر کنند اما پس از اندکی، زمزمه اصولگرایان مبنی بر جدا خواندن راه خود از دولت وقت شنیده می شد؛ روندی که در سال 88 منجر به موضع گیری نسبی بخشی از جناح راست سابق و طی سال های 90 به بعد صراحتاً در کلام اصولگرایان قابل رؤیت بود. از جمله این اظهار نظرها باید به مصاحبه غفوری فرد با فارس اشاره کرد که می گوید: «احمدی نژاد اصولگرا نیست و همیشه خود را در محافل سیاسی مستقل معرفی می کرد.» گفتنی است از این دست اظهار نظرها در میان اصولگرایان به وفور یافت می شود که در این مقال نمی گنجد. اما بطور کلی می توان گفت در نظام های غربی احزاب در ابتدا برای توسعه سیاسی و کمک به مشارکت بالای مردم در تعیین سرنوشت خود ایجاد شدند اما به مرور زمان رسوب افراد حزب در قدرت و کسب ثروت سبب یکجانشینی و فاصله از مردم شد و به مرور یک نوع «الیگارشی» ایجاد کرد. اولیگارشی در افکار افلاطون به معنی حکومت گروه معدود است که اصطلاح حکومت خانواده ها هم در معنی آن به کار گرفته شده است. بر خلاف «آریستوکراسی» که به معنی حکومت نخبگان و شایستگان است، در اولیگارشی ثروت و نفوذ، ملاک قدرت و حکومت است نه فضیلت و دانش. اولیگارشی ممکن است محصول یک زد و بند سیاسی یا یک کودتای نظامی برای به دست گرفتن قدرت باشد و گروهی که بدین طریق به حکومت می رسند با به کار گماردن افراد خانواده و بستگان خود به مناصب مهم و حساس، حکومت را در دست خود نگاه دارند. نوع دیگر اولیگارشی، اولیگارشی مالی است. در این کشورها مهار حکومت در دست معدودی خانواده های ثروتمند است که اقتصاد کشور را در دست دارند و با تسلط بر وسائل ارتباط جمعی افکار عمومی را نیز تحت نفوذ خود قرار می دهند. دوگانه الهی همواره دو جریان حق و باطل وجود داشته و خداوند متعال در جای جای قرآن این دوگانه را مستقیم و غیر مستقیم معرفی فرموده است. از همان آغاز دو طرح استراتژیک دو برنامه کلان جامع تدوین گردید؛ دو نقشه راه متفاوت که بایستی امورات جهان بر پایه آن دو رویکرد متفاوت نظام می یافت. البته ریشه این جدایی و تفارق از همان ابتدای خلقت انسان، از همان زمانی که بحث «خلیفه الهی» انسان طرح گردید و از زمان «وإذ قلنا للملائکة اسجدوا لآدم فسجدوا إلا إبلیس أبیٰ»(8) بود. پس این نقطه عزیمتی شد برای ایجاد یک طرح در موازات طرح و نقشه ای که خداوند برای سعادت بشر طراحی کرده بودند. طرح پرشکوهی که نویدبخش حاکمیت صالحان و «نُرید أن نمُنَّ علی الذین استُضعِفوا فی الأرض و نجعلهمْ أئمةً و نجعلهُمُ الوارثین»(9) بود. این نقشه که توسط طراح عالم خلقت بر پیکره و سرشت بشریت و عالم کون و فساد تدوین شده بود، در دل خود مجریان و مهندسان معماری را برای ساخت آن چشم انداز، مدینه فاضله و اتوپیای مورد آرزو، تعبیه کرده بود؛ که با در دست داشتن مانیفست الهی و البته با همکاری و همیاری خود مردم؛ به ساخت ساختمان بشریت بر پایه ملات و ابزارهای هماهنگ با سرشت و ذات طبیعت انسانی اهتمام ورزند. در کنار و به موازات این طرح عظیم که در آن بر «اصالت الله» تأکید می شد و انسان به خلیفه الهی و جانشینی خدا و بندگی او ارتقا می یافت؛ نقشه ای و طرحی که افول انسانیت را هدف قرار داده بود بر اصالت هواپرستی، اصالت انسان و اصالت هر چیز جز الله که در واقع اصالت شیطان را مدنظر داشت، به زعامت و رهبری شیطان تدوین گردید. منازعه ای اساسی برآیند تلاقی این دو طرح کلان بود و این نقطه تکوین و شکل گیری «حق» و «باطل» بود. «بهمین جهت می توان گفت هیچ جامعه ای را نمی توان در طول تاریخ یافت که از این مقوله خارج باشد و جامعه ایران نیز از این حالت خارج نیست. جامعه ایران در تمامی دوره های تاریخی جامعه ای دوقطبی بوده و این امر تنها بر حسب مناسبات و رفتار حاکمان با اقشار مختلف جامعه کمی با شدت و ضعف مواجه شده است. حال شاید این پرسش مطرح شود که بر چه اساسی من تمامی جوامع را دوقطبی می دانم! و برای مثال جامعه ای مانند کره شمالی را چگونه می توان تعریف کرد؟ و آیا این جامعه که بسیاری آن را جامعه ای تک قطبی می دانند پس چگونه است؟ پاسخ اینجاست که چنانچه به بررسی آن جامعه نیز بپردازیم، می بینیم که قطبی در حاکمیت است که با ساختار کمونیستی شکل گرفته و مطیع محض حکومت است و قطب دیگر نیز مخالف است اما به دلیل ساختار استبدادی مطلق امکان بیان و عکس العمل اجتماعی ندارد. این دو قطب در تمام شئونات زندگی اثرات خود را نشان می دهند. این امر در جوامع پیشرفته و سرمایه داری مانند آمریکا نیز به همین منوال است. دکتر علی شریعتی، درخصوص قطب بندی های اجتماعی نظری دارد. وی جامعه را به دو قطب قابیلی و هابیلی تقسیم می کند و براساس تقسیم بندی وی، هر جامعه و در هر دوره ای از تاریخ، نظام متضادی می سازد که تناقض در بطن آن است و به تعبیر وی ساخت اجتماعی کلیه جوامع عبارت است از دو طبقه متخاصم در برابر هم.» شیطان همواره سعی نموده است که با ایجاد یک راه انحرافی دعوایی زرگری ایجاد کرده و مسیر حق را بالکل به کناری بزند تا مردم در دعوای میان باطل با باطل، طرفی را حق پندارند و این دوگانه که به لحاظ فطری وجود دارد آن ها را به سمتی سوق دهد. جریانات قدرت در غرب را می توان در همین چارچوب تعریف کرد که با ایجاد احزاب دوگانه سال هاست بر امورات مردم خود حاکم اند و هربار افکار عمومی را به سمت دیگری هدایت می کنند. انقلاب اسلامی ایران نیز برپایه همین دوگانه شکل گرفت و حضرت امام(ره) به هواخواهی از حق برخاست و باطل را نابود کرد. و همانطور که گفته شد تأکید مکرر ایشان بر وحدت کلمه به همین دلیل بود که وجود دستجات متعدد اگر بر محور خداوند باشد جریان حق را پربارتر می کند و اگر خلاف این بشود همان دوگانه کاذب شیطانی حاکم می گردد. گفتنی است در تفکر حضرت امام(ره) حزب به معنای ایجاد دوقطبی فرعی برای کسب قدرت نبود که مدتی در دستان یک جریان باشد و مدتی بعد جریان دیگری بر سریر قدرت بنشیند بلکه ایشان دو قطبی حزب الله و حزب شیطان را که در نظام الهی موجود است پذیرفته بودند و در این مسیر همه را به وحدت کلمه توصیه می کردند. در همین رابطه ایشان فرمودند: «من این موعظه خدای تبارک و تعالی به لسان قرآن را به شما بیان می کنم. این موعظه به ما می فهماند که باید وحدت کلمه داشته باشیم؛ وجهه ما یک چیز باشد: «الله» أن تقوموا لله، قیام لله. دیگر نمی تواند کسی یک طرف برود و دیگری به طرفی دیگر. اگر دیدید که در یک قیامی دسته دسته و حزب شد و حزب و حزب و جبهه جبهه شد، بدانید خدا در کار نیست. اگر همه با هم متوجه به یک نقطه باشند دعوت به وحدت کلمه است، به وحدت عقیده است. وحدت عقیده وحدت کلمه می آورد، وحدت عمل می آورد.» رهبر معظم انقلاب نیز بارها بر وحدت میان جریان های سیاسی به نفع مردم تأکید کرده و فرمودند دشمن از فضای اتحاد شما ترس دارد و ضربه پذیر است. پس از مدتی اما این رهنمود استراتژیک به بوته فراموشی سپرده شد و خط کشی ها در جامعه، دوگانه ای فرضی خلق کرد که هربار این دوگانه با اسمی از دل جریانات سیاسی سر بر می آورد که واقعی نبود و این دعوای فرضی خود را در مشارکت مردمی نشان می داد. آنجا که ریاست جمهوری ششم در پایین ترین سطح مشارکت در تاریخ انقلاب اسلامی برگزار شد و احزاب را برآن داشت تا با ایجاد دوقطبی فرضی در انتخابات ریاست جمهوری هفتم سطح مشارکت را بالا ببرند. در بررسی رفتار انتخاباتی این دو جریان باید گفت که در عموم انتخابات های پس از انقلاب اسلامی حضور پررنگی داشته اند. جریان راست تقریباً در هیچ انتخاباتی محدودیت برای حضور و معرفی کاندیدا نداشته است و همواره از این فرصت بهره برده و در طرف مقابل جریان چپ در برخی دوره ها با عدم احراز صلاحیت روبه رو شده و این مسأله سبب گشته تا به سراغ تحریم انتخابات یا حضور حداقلی برود اما هیچ گاه از صحنه سیاسی حذف نشده است. به همین جهت می توان گفت تضاد اصلاح طلب ـ اصولگرا تضاد اصلی نیست و نمی تواند جامعیت شکاف سیاسی در ایران را به دقت توضیح دهد، یعنی اگر تضادی هم به نام اصلاح طلب و اصولگرا داشته باشیم این تضاد حداکثر یک تضاد فرعی است و تا زمانی که تضاد اصلی را نشناسیم نمی توانیم فضای سیاسی کشور و به ویژه فضای انتخابات را تحلیل کنیم.
شنبه ، ۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها