محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842320357
انتقاد اندیشه فولادوند از سندروم اصغر فرهادی
واضح آرشیو وب فارسی:تفرش نیوز: اندیشه فولادوند که برای بسیاری از مخاطبانش علاوه بر بازیگری با دنیای شعر و شاعری شناخته می شود، در فیلم سینمایی «گاهی» بازی کرده است. فیلمی که بدون دوربین و به صورت سلفی فیلمبرداری شده است. اندیشه فولادوند که برای بسیاری از مخاطبانش علاوه بر بازیگری با دنیای شعر و شاعری شناخته می شود، در فیلم سینمایی «گاهی» بازی کرده است. فیلمی که بدون دوربین و به صورت سلفی فیلمبرداری شده است. فولادوند علاوه بر اینها به تازگی با سریال «پشت بام تهران» هم بازی کرده است. خبرآنلاین، با این بازیگر سینما و تلویزیون درباره «گاهی» و حاشیه های «پشت بام تهران» گفت و گویی داشته که در ادامه می خوانید. شما در جشنواره امسال با «گاهی» حضور داشتید. یک فیلم سلفی. چه شد که بازی در این فیلم متفاوت را پذیرفتید؟ ماجرای فیلم حدود دو سال و نیم پیش به تهیه کنندگی شخص دیگری با ترکیب بازیگران دیگری با من مطرح شد. البته آن زمان هم من برای همین نقش دعوت شدم. خیلی از ایده فیلمنامه خوشم آمده بود و خیلی دوست داشتم نتیجه این اثر را ببینم. بسیار دلباخته این ایده شده بودم. در بازیگری خیلی تجربه جذابی است که یتوانی در یک لحظه به جای فیلمبردار باشی. متاسفانه آن سال به دلایلی که من در جریان جزئیاتش نیستم آن کار متوقف شد یعنی تهیه کننده با آقای رحمانی دچار مشکل شد و کار در پیش تولید متوقف شد و گروه کاملا از هم پاشید. چه اتفاقی افتاد که بعد از این مدت دوباره کار فیلم از سر گرفته شد؟ در تمام این دو سال و نیم من گه گاه به این فیلم فکر می کردم و آشنایی زیادی هم با عوامل نداشتم که از سرنوشت فیلم سراغی بگیرم. بعد از دو سال و نیم متوجه شدم که تهیه کننده دیگری می خواهد همان فیلمنامه را بسازد و من خیلی خوشحال شدم که این ایده بعد از دو سال و نیم بامن مطرح شد و دوباره برای همان نقش دعوت شدم و وقتی به این کار پیوستم شانس این را داشتم که در کنار دو تن از بازیگرانی که طرفدار آنها هستم، قرار بگیرم. فریبرز عرب نیا که عزیز سینمای ایران است و خانم عاطفه نوری که از دوستان قدیمی من هستند. من به کارگردان و تهیه کنننده گفتم این نقش را فقط باید عاطفه نوری بازی کند که خوشبختانه دوستان پیگیری کردند و خانم نوری به تهران آمدند. بازخوردهای تماشاگران «گاهی» در ایام جشنواره فیلم فجر چطور بود؟ راستش ما انتظار داشتیم موقع اکران برای اصحاب رسانه، تعدادی به این کار نظر مثبت داشته باشند و تعدادی نظر منفی. اصلا فکر نمی کردم مردم عادی هیجانی برای دیدن این فیلم داشته باشند. من در صفحه اینستاگرامم هر شب گزارش جشنواره را می دادم و تقریبا در تمام اکران های مردمی «گاهی» شرکت کردم. از مردم استقبال خیلی گرمی دیدم. حتی در سینما آزادی جمعیت به اندازه ای بود که ما تقاضای سانس فوق العاده کردیم. که این درخواست شما عملی نشد. در کمال تعجب و به دلیل یک سری مسائل حاشیه ای دوستان تقاضای ما را رد کردند. با وجود اینکه برای فیلم های دیگر این امکان فراهم شده بود. رئیس سینما آزادی بعدها در یک نامه رسانه ای دلایل رد درخواست ما را بیان کردند ولی من باز هم قانع نشدم چون برای فیلم های دیگر این شرایط فراهم شده بود و سانس فوق العاده برایشان برگزار شد. استقبال مردم خیلی زیاد بود. در حدی که من تعجب کردم. به نظر شما دلیل این استقبال گرم چه بود؟ شاید به این خاطر که هرچند این فیلم از لحاظ فرمی یک کار جدید محسوب می شود ولیکن در درامی که در آن شکل می گیرد از نوع کلاسیک است و به یک تراژدی ختم می شود و داستان در تماشاچی عام کشش داستانی ایجاد می کند. چون تماشاچی عام خیلی مجذوب فرم جدید نمی شود و بیشتر قصه را دنبال می کند. در اکرانی که در کاخ میلاد هم داشتیم، اصحاب رسانه در سکوت و رضایت فیلم را تماشا کردند. چون معمولا این افراد با ترک سالن یا کف زدن اعتراض خود را به فیلم نشان می دهند ولی در اکران «گاهی» سالن تقریبا پر بود و فقط سی نفر سالن را ترک کرده بودند. شما در اکران های مردمی در ایام جشنواره جشن امضای کتاب هم داشتید. خیلی دوست داشتم خانم نوری و آقای عرب نیا در این زمان تهران می بودند. چرا که حضورشان در این بازه زمانی به تهییج تماشاگر کمک زیادی می کرد. متاسفانه در حال حاضر هردوی این عزیزان خارج از ایران هستند. من سعی می کردم جای خالی این عزیزان را پر کنم. مثلا قبل از اکران «گاهی»جشن شعرخوانی و امضای کتاب برگزار می کردم. دوستانی که به شعرهای من علاقه داشتند برای تماشای فیلم تشویق می شدند. تلاش می کردم بین ادبیات و سینما و جشن کتاب و سینمای ایران نوعی هم آمیزی برقرار کنم. فکر می کنید «گاهی» در اکران عمومی هم موفق باشد؟ واقعا قابل حدس نیست. چون اینکه چطور اکران بگیرد، خیلی مهم است. چون همین اکران در گروه هنر و تجربه هم مهم است که در چه فصلی و چه زمانی صورت بگیرد. من از آقای پورکیان تهیه کننده کار نقل قول می کنم. براساس آخرین صحبتی که در جشنواره با ایشان داشتم، گفتند برای اکران در گروه هنر و تجربه در ایام نوروز پیگیری می کنند. ولی با همه اینها چون «گاهی» فیلمی است که به حق در گروه هنر و تجربه اکران می شود یعنی واقعا تلفیقی از هنر و تجربه است و در گروه درستی اکران می شود، فکر می کنم اکران راضی کننده ای هم داشته باشد. جشنواره امسال را به طور کلی از مدیریت و اجرا تا فیلم هایی که در آن شرکت داشتند، چگونه دیدید؟ من امسال با همه وجود درگیر اکران «گاهی» بودم و برخلاف سال های گذشته موفق نشدم فیلم های زیادی را ببینم. فقط یکی دو تا فیلم ها را دیدم اما با نقدهایی که خواندم و اخباری که ازدوران تهیه فیلم ها داشتم و در جریان داستان هایی که فیلمنامه ها روایت می کنند بودم، به نظرم جشنواره معدل خوبی داشت، اما غافلگیر کننده نبود. یعنی ما هنوز در فضای همان جشنواره های ۴ یا ۵ سال پیش هستیم. فضای فیلم ها اکثرا آپارتمانی است یا فیلم ها قصه هایی دارند که اصلا مناسب روایت شدن در سینما نیست. یعنی شاید اگر این قصه ها در یک فیلم کوتاه روایت شوند یا به یک تله فیلم تبدیل شوند خیلی جذاب باشند ولی سینما یک سری جذابیت ها دارد که من از بین فیلم هایی که تماشا کردم، این جذابیت ها را در «بادیگارد» دیدم. بعد از مدت ها احساس کردم فیلمی را دیدم که من را دوباره با جادوی سینما آشنا می کند. همه چیز در «بادیگارد»، سینما بود. همه چیز در «بادیگارد» اندازه است. برای دیدن این فیلم باید حتما به سینما بیایی و آن را روی پرده سینما ببینی ولی متاسفانه شصت تا هفتاد درصد فیلم ها دچاراصطلاحی شده ند که یکی از منتقدان ما ابداع کرده اند به نام سندروم فرهادی. چندین سال است که فیلم ها در سینمای اجتماعی که به خصوص در نه سال گذشته بسیار قوت گرفته و تقریبا به سینمای اصلی ما تبدیل شده، همه یکسان شده اند و به یک فضاهای تکرار شونده ارزان، تک لوکیشن و آپارتمانی تبدیل شده اند. تنوع ژانر نمی بینیم. مثلا ده فیلم را می بینی و فکر می کنی همه آنها را یک نفر ساخته است. سینما یعنی اگر فیلمی را روی پرده نبینی، همه چیز را از دست بدهی. الان فیلم های زیادی ساخته می شود که شما آن را به راحتی می توانی مثل تله فیلم در دستگاه تلویزیون منزلت ببینی. ما فیلم های اشتباهی را برای سینما تولید می کنیم. این فیلم ها کارهای درجه یکی هستند. ولی اکثرا به درد سینما نمی خورند. یکی از جاذبه های سینما جاذبه های تصویری است. اگر قرار است فضای آپارتمانی ببینیم می توانیم در صفحه لب تابمان هم ببینیم و نیازی نیست در صف بایستیم و بلیت سینما بگیریم. نکته ای هست که می خواهم بگویم این است که معدل بازیگری در سینمای ایران از تمام معدل های ابعاد سینمای ایران بالاتر است. یعنی معدل بازیگری از کارگردانی بالاتر است یا معدل بازیگری از فیلمنامه نویسی صد پله بالاتر است. در سه چهار سال گذشته شاهد موارد بسیاری از بازی های شاهکار و همپا با سینمای جهان در سینمای ایران بوده ایم ولی متاسفانه همان مشکل همیشگی یعنی ضعف فیلمنامه باعث می شود سینمای ایران نتواند معدل کلی خوبی داشته باشد. شما جدیدا در تلویزیون هم سریال «پشت بام تهران» را داشتید که امشب به پایان می رسد. تلویزیون برای بازیگرانی که بیشتر در سینما کار می کند، تجربه بسیار جالبی است. چون مدیوم سینما با تلویزیون فرق می کند. کار در تلویزیون سبک زندگی شما را به عنوان بازیگر تغییر می دهد. مخاطب سینما یک مخاطب معینی است و فیلمی که یک و نیم میلیارد تومان بفروشد را پانزده میلیون نفر دیده اند ولی در ساعت کم بیننده تلویزیون، یک سریال به صورت میانگین پانزده میلیون بیننده دارد. این مساله برای آدمی مثل من که دوست دارم زندگی آرامی داشته باشم و سرم در لاک خودم باشد، تجربه خیلی ترسناکی است. چطور شد که بازی در نقش هاله را پذیرفتید؟ من این قصه را خواندم و در ابتدا نمی دانستم که «هاله» به شخصیت اصلی فیلم تبدیل می شود. آقای نعمت ا… از دوستان قدیمی من هستند. ایشان در مقام نویسنده از من دعوت به کار کردند چون من با کارگردان و تهیه کننده کار آشنایی نداشتم. شخصیت «هاله» برای من بسیار پیچیده و جذاب بود و از من بسیار دور بود و به همین دلیل بازی در این نقش بسیار سخت و ریسکی بود. یک دفعه به خودم آمدم و دیدم یک سال کاری است که من سر این کار هستم چون همانطور که می دانید سال کاری ما از ابتدای پاییز تا انتهای زمستان است. پنج ماه و نیم در خدمت پروژه بودم. بازتاب این سریال در بین مردم چطور بود؟ بازتاب کار در بین مردم برای من بسیار عجیب بود. خود من به دلیل مشغله های زیادی که دارم، فرصت تماشای برنامه های تلویزیونی را ندارم و فقط مشتری اخبار آن هستم. به همین دلیل تصور نمی کردم که مردم به این میزان تلویزیون تماشا می کنند. این میزان استقبال اصلا برایم قابل حدس نبود. تجربه خیلی جالب بود. پایان کار کمی برای من غم انگیز بود ولی به یمن لطف و عشق مردم آن اندوه و غمی که برای من پیش آمده بود، از بین رفت و الان حال بهتری دارم. چه اندوهی؟ یک ماه قبل از اینکه این کار بخواهد به پایان برسد ما دایما برای پایان آن در حال گفت و گو بودیم. یک بار آقای نویسنده یک پایانی را نوشتند که ما آن را فیلمبرداری هم کردیم. ولی آنقدر همه بر روی این کار حساسیت داشتند، بعد از چند روز گفتیم که این فرجام به درد این قصه نمی خورد. آقای نعمت ا… هم رفتند و به پایان دیگری فکر کردند و حدود ۲۵ روز قبل از پایان زمان فیلمبرداری قسمت های پایانی را نوشتند که به نظر من یک درام سلامت و بسیار زیبا بود. یازده روز به انتهای کار، من یک مشکل عمیق و شدید حقوقی با تهیه کننده این سریال سرکارخانم زینب تقوایی پیدا کردم. این مشکل من از حدود دو ماه قبل شروع شده بود و حل نمی شد و چون به روزهای پایانی کار نزدیک می شدیم به اوج خودش رسیده بود و منجر به اختلافی یکی دو روزه بین من و تهیه کننده پیش آمد. مدیر تولید کار یک قراری گذاشتند و مشکل من و تهیه کننده کار به صورت کامل حل شد و این مساله تمام شد. بعد از این ماجرا ده روز زمان باقی مانده بود و من سکانس های زیادی برای بازی کردن داشتم. در این ده روز من هرچقدر منتظر شدم که برای ادامه کار با من تماس بگیرند، خبری نشد. هفت روز به این صورت گذشت. خیلی عجیب بود که من هفت روز استراحت داشته باشم چون در پنج ماه کار دو روز هم استراحت نداشتم. به همین دلیل روز هشتم خودم به مدیر تولید زنگ زدم. چون قرارداد من فسخ نشده بود و هنوز با پروژه در قرارداد بودم. بعدها فهمیدم آقای سعید نعمت ا… نویسنده سریال بنا به مساله ای که خودشان داشتند و من نفهمیدم چه چیزی باعث شد که دوستان تصمیم گرفتند فرجام شخصیت هاله را فیلمبرداری نکنند. چون من خیلی همکاری خوبی با این گروه داشتم و اقای نعمت ا… و خانواده محترمشان از دوستان قدیمی من هستند، واقعا متوجه نشدم چرا این مساله پیش آمد. پس اینطوری پایان «پشت بام تهران» تغییر کرد. بله. مهم ترین سکانس های پایانی سریال حذف شد. مساله حقوقی من حل شده بود و قرارداد هم فسخ نشده بود. دوستان تهیه کننده به طور کامل حقوق من را پرداخت کردند ولی آقای نعمت ا… در یک اقدام احساسات گرایانه به متن خودشان یک خصومتی را ورزیدند. مساله اصلا اندیشه فولادوند نیست. آقای نعمت ا… نویسنده بسیار ماهری هستند و فرجامی که برای کار تعریف کرده بودند، بسیار زیبا بود. متاسفانه متوجه شدم به جای همه سکانس هایی که فیلمبرداری نشده، نریشن گذاشته اند. رسانه ای شدن این مساله برای شما حاشیه نداشت؟ من وکیل خصومت آقای نعمت ا… با متن خودشان نیستم ولی مجبور بودم این موضوع را رسانه ای کنم. کار من ادبیات است و هیچ کس از من نمی پذیرد که درامی را بازی کنم که این میزان کشش داستانی دارد و شخصیت من ناقص بماند. مساله حضور من نیست و نقد من یک مساله تخصصی است. این درام یک درام سلامت بود و متاسفانه در نهایت این اتفاق افتاد. کسی برای این مساله پا پیش نگذاشت تا ماجرا را حل و فصل کند؟ خیلی از مدیران ومسئولان تلویزیون وارد ماجرا شدند و خیلی هم به من لطف داشتند ولی دیر شده بود. زمانی همه متوجه این موضوع شدند و که فیلمبرداری رو به اتمام بود و نمی شد کار کرد. به همین دلیل من مقداری آزرده شدم. به ویژه که به آقای نعمت ا… اعتماد خیلی زیادی داشتم وگرنه من برای متنی که تعریف نشده باشد که قرارداد نمی بندم. من برای این سریال زحمت خیلی زیادی کشیده بودم و همانطور که می دانید سالانه در جشنواره سه یا چهار فیلم دارم و امسال فقط «گاهی» را داشتم. چون تمام سال با عشق مشغول بازی در «پشت بام تهران» بودم. شما به تازگی به پروژه «مرداد» پیوسته اید. نقش شما در این کار چطور است؟ راستش بر اساس قرارداد حق ندارم خبری را از پروژه منتشر کنیم. ولی در همین حد به شما بگویم که کار فوق العاده است و یکی از بهترین فیلمنامه هایی است که من در دو سه سال گذشته خوانده ام و اینکه جناب آقای کامیار، کارگردان کار یک حقوقدان هستند و نگاهی که به زندگی انسان ها در جامعه و معضلات اجتماعی دارند، برای من بسیار جذاب است. علاوه بر این نقش من در این کار بسیار ریسکی است و برایش هیجان دارم و اگر درست دربیاید، می تواند محصول تمام تجربیاتی باشد که در این یازده سال در سینما به دست آورده ام. اخبار فرهنگی – خبرآنلاین
شنبه ، ۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تفرش نیوز]
[مشاهده در: www.tafreshnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها