تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833854741
رمزگشایی از جعبه سیاه فرهنگی دولت
واضح آرشیو وب فارسی:صاحب نیوز: حسام الدین آشنا، مشاور فرهنگی رئیس جمهور، متولی همراه کردن تمامی شئون فرهنگی و دستگاه های مسئول در دولت با نظریه “اسلام اجتماعی و رحمانی” استبه گزارش صاحب نیوز ، ، محمد عبدالهی، سردبیر نشریه “خردنامه” طی یادداشتی نوشت: برخلاف دیدگاه برخی فعالان سیاسی و فرهنگی که معتقدند دولت یازدهم در حوزه ی فرهنگ، فاقد سیاست و برنامه ی مدونی است، اظهارات رئیس جمهوری و مشاوران ایشان و نیز عملکرد دولت در حوزه ی فرهنگ، نشان میدهد که دولت، رویکرد منسجم و نظاممندی را در طرحریزی کلان فرهنگی دنبال میکند. مرور ادبیات و مواضع فرهنگی مسئولان و متولیان فرهنگی و شخص رئیس جمهوری، شواهدی بر جاری شدن یک تئوری قدیمی اما به روز شده ارائه میدهد. واگذاری اختیار حاکمیتی در حوزه ی فرهنگ به مردم، تسامح و تساهل با دیدگاه های فرهنگی متعارض و مخالف، تأکید بر چندصدایی و فضای باز فرهنگی، جدایی هنر و فرهنگ از دین و سیاست، هنر به مثابه ی هنر، عدم تفکیک هنرمندان به ارزشی و غیرارزشی، ویترینی جذاب است که دولت تا کنون تلاش کرده از رویکردهای فرهنگی خود ارائه دهد. ویترینی گول زننده که در وهله ی اول، تداوم سیاست های فرهنگی عصر اصلاحات را به ذهن متبادر می کند اما با کمی درنگ، حاکی از عقبه ی فکری عمیق دولت و تلاش برای پیاده سازی یک نظریه ی فرهنگی نه چندان خوشنام در فضای فرهنگی و سیاسی ایران است. کلیدواژه ای به نام «اسلام اجتماعی»، «اسلام غیرسیاسی» و «اسلام سکولار» که در پس نقاب خوش رنگ و لعاب فرهنگی دولت یازدهم، لانه کرده است. فرضیه ی این نوشتار آن است که در میان جریانهای فرهنگی و موثرین عرصه ی فرهنگ در ساختار دولت، با قاطعیت تمام می توان گفت که تئوری فرهنگی «اسلام اجتماعی و رحمانی»، در حال پیاده سازی و گسترش است. تئوری ای که برای اجرایی شدنش شخص حسام الدین آشنا به عنوان مشاور امور فرهنگی رئیس جمهوری، متولی همراه کردن تمامی شئون فرهنگی و دستگاه های مسئول در دولت با این نظریه است. برای اثبات این فرضیه، با مروری مختصر بر آراء و نظرات فرهنگی دولت یازدهم و کنار هم قرار دادن صحبتها و نوشتههای رئیس جمهوری و حاملان تئوری اسلام غیرسیاسی و تأثیر آن بر عملکرد دولت، به محوریت نظریه ی «اسلام اجتماعی» بر سیاست های فرهنگی دولت خواهیم پرداخت و با انطباق این خط فکری با برخی نظریه های قدیمی، با نگاهی عمیق تر عقبه ی فکری و فرهنگی دولت یازدهم را بررسی خواهیم کرد. ۱٫ اسلام اجتماعی، محور سیاست ها و اقدامات مغز متفکر فرهنگی دولت حسام الدین آشنا، مشاور فرهنگی رئیس جمهوری، جزء معدود امام صادقی های حاضر در تیم روحانی است که نقش قابل توجهی در حضور رسانه ای وی، مخصوصاً در جریان مناظره های انتخاباتی ایفا کرد. آشنا بارها به صراحت بر پیاده سازی الگوی اسلام اجتماعی سخن گفته است: «پروژه ای هم که من دنبال آن هستم، فهم اسلام اجتماعی در کنار اسلام فردی و اسلام سیاسی است». (مصاحبه با مجله ی اندیشه ی پویا، شماره ی ۱۹) مقصود از اسلام اجتماعی آشنا، مقصود خود از اسلام اجتماعی را حد واسطی میان اسلام فردی و اسلام سیاسی می خواند. اسلامی که دغدغه ی حکومت دینی ندارد و بیشتر به زندگی مؤمنانه در جامعه ی مدرن می اندیشد. او این قرائت از اسلام را این گونه شرح می دهد: «به عنوان یک تحلیل گر معتقدم که اسلام اجتماعی واسط میان اسلام فردی و اسلام سیاسی است. نگاه من تاریخی است و معتقدم که از اسلام فردی عبور کردیم و بعد از سرکوب مدرس و دوره ی رضاشاه به دهه ی سی تا دهه ی پنجاه رسیدیم که دوره ی اوج اسلام اجتماعی بود. پروژه ی اسلام سیاسی، روی اسلام اجتماعی سوار شده است.» (مصاحبه با مجله ی اندیشه ی پویا، شماره ی ۱۹) «تقابل اسلام اندیشان فرهنگی و اسلام اندیشان سیاسی در تقدم یا تأخر فرهنگ و سیاست بر یکدیگر است. گروه اول معتقدند؛ بدون جامعه ی دین دار، حکومت دینی محقق نمی شود پس باید ابتدا به اصلاح جامعه پرداخت. اما گروه دوم معتقدند؛ اولویت با تغییر رهبری جامعه است و استقرار حکومت دینی شرط لازم برای تحول دینی در جامعه است. (وبلاگ دکتر حسام الدین آشنا،۱۷ دی ۸۸) طبیعتاً نتیجه ی چنین نگاهی به اسلام سیاسی، اعتقاد به انقلاب کم عمق را در دیدگاه مشاور فرهنگی رئیس جمهوری، به دنبال دارد. از همین رو، آشنا مبدأ انقلاب اسلامی را نه ریشه دار در هویت تاریخی و اجتماعی ملت ایران و قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، که کوتاه مدت و لحظه ای می داند: انقلاب اسلامی ۵۷ از دی ۵۶ شروع شد. در تظاهرات عاشورا و تاسوعای ۵۷ خانواده ی ما روسری دوخته بود و به خانم های بدون حجاب، روسری میدادیم. روسری تظاهرات عاشورای ۵۷ قرار است چه مدتی دوام بیاورد؟ روسری را به عنوان یک تمثیل به کار میبرم. می خواهم بگویم که عمق تحولات انقلاب در سطح تغییر ساختارهای سیاسی بوده و نه در سطح تحول بنیادین فرهنگی. (مصاحبه با مجله ی اندیشه ی پویا، شماره ی ۱۹) «ما باید مشق های ننوشته را بنویسیم. چرا خیلی زود از اسلام اجتماعی گذر کردیم و وارد اسلام سیاسی شدیم؟ هنوز باید مشق های ننوشته در اسلام اجتماعی را بنویسیم. ما بدون اینکه اخلاق را در جامعه نهادینه کنیم حکومت تشکیل دادیم و در نتیجه بسیاری فعالیتهای حکومتی مان فاقد اخلاق است. اصلاً اینکه آیا ما در مقابل معیشت مردم مسئول هستیم یا نه، مسئله ی اسلام اجتماعی است. ما نسبت به همسایه ی خودمان احساس مسئولیت نمی کنیم اما مثلاً نسبت به ونزوئلا احساس مسئولیت می کنیم.»(مصاحبه با مجله ی اندیشه ی پویا، شماره ی ۱۹) ۲-۱) آبشخورهای فکری نظریه ی اسلام اجتماعی پیش از هر چیز، نظریه ی «اسلام اجتماعی»؛ الگوی «اسلام ترکیه ای»، «اسلام گولنی» (یا اسلام «حزب اعتدال و توسعه ی ترکیه») را به ذهن متبادر می کند. نقطه ی تمایز قرائت اسلام اجتماعی (قرائت گولنی) از دیگر جنبش های اسلامی در منطقه و جهان این است که بر اخلاقیات و پرهیز از دخالت اسلام در حکومت، تمرکز بیشتری دارند. قرائتی از اسلام که همسو با «اسلام فردی» (اسلام پروتستانی) و درست در نقطه ی مقابل «اسلام همه وجهی (فردی-اجتماعی-سیاسی)» (الگوی انقلاب اسلامی) قرار دارد. اسلامی که مایلند در یک تقسیم بندی ساختگی، همه وجهی بودن آن در پس تعاریف ناقص، پنهان گردد و صرفاً «اسلام سیاسی» یا حتی «خمینیسم» خوانده شود. نتیجه ی چنین بنیان عقیدتی ای، وجوه تمایز دیگر این قرائت از اسلام را از جمله در سیاست خارجی آن مشخص می کند. گولن بر خلاف اربکان – که معتقد است آمریکا به سبب آنکه صهیونیسم جهانی، مهم ترین تصمیم سازان آن هستند، دشمن جهان اسلام است – بر آن تصریح می کند و بر این باور است که آمریکا و مجموعه ی غرب، اکنون به قدرت های جهانی ای تبدیل شده اند که چاره ای جز همکاری با آن ها وجود ندارد. به همین دلیل این مدل از اسلام، با استقبال غرب هم روبه رو می شود. جنبش گولن برای تربیت افرادی باورمند به چنین قرائتی از اسلام، حدود ۳۰۰ مدرسه در داخل ترکیه و ۲۰۰ مدرسه در گوشه و کنار جهان دارد. درست همچون نمونه ی داخلی آن، اسلام حجتیه ای که روش ترویجی خود را بر مدرسه و تربیت دانش آموزی بنا کرده است. جریانی فکری که در چند سال اخیر با تابلوی تئوریک و آکادمیک «اسلام اجتماعی» در فضای سیاسی و فکری، چهره ی نه چندان خوشنام خود را بازسازی و پوست اندازی کرده است. برای فهم دقیق تر مسئله ی این نوشتار بایستی گریزی به آبشخور فکری تئوری فرهنگی دولت بزنیم. الگوی اسلام اجتماعی مدنظر مشاور فرهنگی رئیس جمهوری، مشابهت بسیار زیادی به منظومه ی فکری یکی از چهره های این جریان، یعنی آقای «علی گلزاده غفوری» دارد. مشابهتی که خود ایشان هم به آن اذعان دارند. به گونه ای که حسام الدین آشنا، متأثر از گلزاده، در برهه ای تصمیم مشابهی گرفته و لباس روحانیت را کنار می گذارد. پس از آن به تأسی از استادش در امتداد تئوری اسلام اجتماعی، فعالیت علمی و تخصصی خود را دنبال میکند. به عبارت روشن تر «علی گلزاده غفوری» را میتوان مراد و الگوی تئوریسین یا به عبارت بهتر، هدایت کننده و سکاندار فرهنگی دولت یازدهم دانست. کسی که در کنار «چنگیز پهلوان» و «احمد توانا» جزء مؤثرترین افراد در تغییر جهت زندگی و فعالیت حرفهای حسام الدین آشنا بوده است. آشنا چند روز پس از فوت مراد خود، درباره ی او چنین می نویسد: «دکتر علی گلزاده غفوری را حد واسط اسلام اندیشان فردگرای سنتی و اسلام اندیشان جامعه گرای سیاسی در ایران معاصر میپندارم. او را در طول علامه طباطبایی، علامه مطهری و علامه جعفری، چهارمین حلقه از اسلام اندیشان فرهنگی تلقی میکنم. اسلام اندیشی فرهنگی از پیامدهای وقایع دهه ی سی بود و ریشه در نیمه ی اول دهه ی ١٣١٠ داشت. این متفکران پیش و بیش از آنکه به حکومت دینی بیندیشند، دغدغه ی زندگی مؤمنانه در دنیای جدید را داشتند. رویکرد آنان به دین بیشتر دفاعی بود و نه هجومی. آنان اسلامی عقلانی و روحانی، همه فهم و قابل اجرا و در یک کلام، اسلامِ زندگی را ترویج میکردند. او که برای اولین بار در زبان فارسی بسیاری از مفاهیم و واژگان مورد استفاده در حکومت اسلامی را ابداع کرد ولی به زودی در برابر همراهان دیروز و انقلابیون امروز قرار گرفت. او نیز چون دکتر احمد توانا نسبت به کفایت دانش فقهی موجود، صلاحیت حرفهای فقیهان عصر و آمادگی مردم کوچه و خیابان برای تأسیس حکومت دینی تردید داشت. او بود که تفاوت انقلاب سیاسی و تحول تدریجی فرهنگی را باور داشت و به سادگی تفاوت میان پخش اذان از همه ی بلندگوهای خیابان و رادیو و تلویزیون را با رغبت همگان به نماز اول وقت گوشزد میکرد.» (وبلاگ دکتر حسام الدین آشنا،۱۷ دی ۸۸) اما «علی گلزاده غفوری» کیست؟ وی از بانیان مدرسه ی علوی(به عنوان اصلی ترین مرکز تحصیلی انجمن حجتیه)، از نزدیکان و همفکران جبهه ی ملی و بعدها نهضت آزادی، و یکی از سخنرانهای حسینیه ی ارشاد بود. او پس از انقلاب اسلامی به عنوان نماینده ی حوزه ی انتخاباتی تهران در مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شد. اما مخالفت با اصل ۱۱۰ قانون اساسی و رأی منفی به اصل ولایت فقیه در کنار برخی دیگر از هم فکران جبهه ی ملی، از مهم ترین چالشهای او در این مجلس بود. او جزء معدود فقیهانی بود که به مخالفت با لایحه ی «قصاص» پرداخت و در روز ۳۱ خرداد ۱۳۶۰، هنگام رأی گیری عدم کفایت سیاسی بنی صدر، نمایندگان طرفدار نهضت آزادی و رئیس جمهوری، از شرکت در جلسه ی مجلس خودداری کردند. سرانجام در قضایای مبارزه ی مسلحانه ی منافقین در سال ۶۰، دو پسر او به نامهای محمدکاظم و محمدصادق اعدام شدند و پسر دیگرش هادی، دستگیر و زندانی شد. پس از این اتفاق، او لباس روحانیت را کنار گذاشته، گوشه گیری را برگزید و از شرکت در جلسات مجلس امتناع کرد. حسام الدین آشنا به عنوان یکی از دانش آموختگان مدرسه ی علوی تا بدین حد نسبت به مراد خود(و البته سایر بانیان این مدرسه)، غلظت و تعصب دارد که کنار رفتن گلزاده از صحنه ی عمومی را «به حاشیه رانده شدن او توسط انقلابیون» و «مجازات کردن جامعه توسط او!» تفسیر می کند و دهن کجی او به انقلاب اسلامی را این گونه تطهیر می نماید: «گلزاده که سالیانی چند از فرهیختگان دینی سیاست اندیش در فهم ظرایف چالشهای حقوقی و فرهنگی حکومت دینی پیش بود، در سیل حوادث پس از انقلاب اسلامی از مشارکت در تدوین قانون اساسی به تدریج به نقد قوانین و روالهای جاری کشیده شد. ابتدا به بحث طلبگی و انتقادهای رسمی روی آورد و زمانی که آن روی دیگر را دید نمایندگی مجلس را از یک سو و عنوان «پدر گلزاده غفوری» را از سوی دیگر وانهاد و به خانه پناه برد. او نیز در سکوت، ردا از تن و عمامه از سر برگرفت و به بازاندیشی در نوشته های گذشته بسنده کرد. اگر چه او از موفق ترین محققان/مبلغان اسلامی معاصر بوده است ولی در کشاکش حوادث پس از انقلاب اسلامی به حاشیه رانده شد. او با رفتن و نشستن در خانه، جامعه ی خود را به مدت بیست و هشت سال به صورت دائم مجازات کرد و با این سکوت خود فریاد اعتراض بر کشید. من فریاد او را به خوبی می شنوم که به عنوان اولین مجتهد دارای دکترای حقوق به نقد لایحه ی قصاصی پرداخت که دستاورد نزدیک ترین یار قدیمی ولی غیرحقوقدان خود او بود.» (وبلاگ دکتر حسام الدین آشنا،۱۷ دی ۸۸) گلزاده در دی ۱۳۸۸ درگذشت و مریم رجوی در طی بیانیه ای ضمن تجلیل از وی به خاطر ایستادگی در مقابل انقلاب اسلامی درگذشت او را تسلیت گفت. (سایت رسمی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۱۲/۱۰/۸۸) اسوه سازی از چنین چهره هایی و نگرانی از نفوذ همین نگرش انجمن حجتیه، مدرسه ی علوی و بانیان این قرائت معیوب از اسلام بود که بارها انتقاد و اعتراض صریح حضرت امام خمینی در جلوگیری از نفوذ این قرائت خطرناک از اسلام بر مراکز تصمیم گیری و تصمیم سازی کشور را برانگیخته بود. در مدت اقامت امام(ره) در مدرسه ی علوی، امام در تاریخ ۳۰ بهمن ۵۷ با جمعی از معلمان و کادر این مدرسه دیدار داشتند و با دوراندیشی و نگاه نافذ خود به انتقاد از شیوه ی تربیتی مدرسه ی علوی، و بیان شیوه ی انسان سازی در اسلام، پرداختند و خطاب به متصدیان و معلمان این مدرسه فرمودند: «شما، بچه ها را از سیاست، از این طور چیزها دور نگه ندارید. دور نگه داشتن بچه ها از سیاست اساس این مى شود که وقتى وارد در اجتماع شدند، مثل یک آدم کورى وارد اجتماع بشوند. خود اشخاصى که مى خواهند بعد در این مملکت در این کشور زندگى بکنند و مقدرات این مملکت دستشان باشد، آن ها باید آگاه باشند از همه ی خدعه هایى که کرده اند، از همه ی کارهایى که استعمار کرده، از همه عقب نگهداری هایى که به دست این ها واقع شده، این ها باید به دست شما و به تعلیم شما به آن ها گفته بشود. آن ها را وارد کنید در مسائل روز. آن ها مطلع باشند از مسائل روز. اگر خداى نخواسته در این [مورد] قصور بشود یک وقت مى بینید که چهره هاى منحرف که وارد در مسائل روز هستند غلبه مى کنند بر چهره ی حق که وارد به مسائل روز نیست. تربیت و تعلیم، همه جانبه باید باشد؛ یعنى آن مقدارى که کشور احتیاج به آن دارد، انسان احتیاج به آن دارد، خود شخص احتیاج به آن دارد، باید تعلیم و تربیت در آنجا به همه ابعاد باشد. اسلام -اگر مطالعاتى دارید و ان شاء اللَّه دارید در اسلام و در قرآن- اسلام فقط عبادت نیست؛ فقط تعلیم و تعلم عبادى و امثال این ها نیست. اسلام سیاست است. اسلام از سیاست دور نیست.» جدایی دین از سیاست، قائل نبودن تکلیف و مسئولیت دینی برای حکومت، بی توجهی به عدالت اجتماعی، پیوند با سرمایه و رفاه طلبی، برداشت راکد و خمود از مهدویت و مخالفت با تشکیل حکومت پیش از ظهور امام زمان(عج)، از جمله ی آموزه های این طرز تفکر در تباین با اسلام حقیقی است که بیانات انتقادی امام خمینی(ره) در سال های بعد نسبت به دیدگاه های این گروه را در پی داشت. انتقاداتی که گرچه باعث تعلیق داوطلبانه ی این تشکیلات شد، ولی جلسات زیرزمینی و نیروسازی این گروه به همان شکل سابق ادامه یافته و دین مداری خاص آن ها همچنان در میان برخی اقشار به ویژه اقشار مذهبی مرفه ترویج شده است. حسام الدین آشنا یکی از چهره های کلیدی فکری و البته اجرایی این قرائت از اسلام است که تا مغز فرهنگی دولت یازدهم نفوذ و سیطره یافته است. ۲٫ اسلام اجتماعی، محور سیاست های اعلامی و اعمالی دولت یازدهم در حوزه ی فرهنگ تاکنون بسیاری از اظهارات رئیس جمهوری و دیگر مشاوران او، دقیقاً بر اساس همین تئوری فرهنگی بیان شده است. تأکید بر اسلام اجتماعی، علاوه بر سیاست های «اعلامی» دولتمردان دولت یازدهم، بروزات و خروجیهای عینی و عملی گسترده ای در پی داشته است که البته برخی از آن ها راهبردی و برخی تاکتیکی محسوب می شوند. جدایی دین از سیاست: قائل نبودن مسئولیت دینی حکومت در قبال جامعه و تز منع دخالت دولت در فرهنگ و دین داری جامعه ی اسلامی قائل نبودن مسئولیت و تکلیف دینی برای حکومت، از اصلی ترین ستون های تئوری اسلام اجتماعی است که در مصادیقی چون کاهش تصدیگری دولت در ممیزی و حمایت از فرآیندهای خودتنظیمی در نظامهای فرهنگی، واگذاری اختیارات حاکمیتی دولت به نهادهای صنفی و تشکلهای اصطلاحاً مردمی و… بروز می یابد. یکی از جنجالی ترین گفته های روحانی یعنی سخنانش در بیستمین همایش سراسری فرماندهان ناجا مبنی بر اینکه «پلیس موظف به اجرای اسلام نیست، هیچ پلیسی نمی تواند بگوید که چون این را خداوند گفته و یا روایتی است که پیغمبر فرموده است، خود را مسئول اجرای اسلام بداند. بی خود، خود را به مخمصه نیندازیم و مردم را گرفتار نکنیم، وظیفه ی پلیس، اجرای قانون است؛ به هر حال برخی از احکام شرع در قانون آمده و برخی هم مجلس مطابق با شرع تصویب می کند. (۴/۲/۹۴)» دقیقاً بر اساس همین تئوری اسلام اجتماعی بیان شده است. اظهاراتی که به صراحت به تفکیک هدفمندی از اجرای دستورات اسلامی در ساحت اجتماعی و ساحت سیاسی می پردازد و پلیس را صرفاً نماینده ی اسلام سیاسی می داند و نه اسلام اجتماعی. طبق اعتقاد او، پلیس نماینده ی اسلام سیاسی است و نه اسلام اجتماعی! یا به تعبیر دقیق تر، نماینده ی حکومت است و نه اسلام! و نظارت او نظارتی حکومتی است و نه اسلامی! این جملات به روشنی، اعلام می کنند که حاکمیت و دولت، مسئولیتی در قبال اجرای اسلام در جامعه ندارند و بلکه فقط مسئول اجرای قوانین مصوب هستند، نه شرع مقدس. همین است که دولت در برنامه ی خود برای حوزه ی فرهنگ و هنر، تقویت نهادهای صنفی و تشکلهای مدنی فرهنگ و هنر، تضمین آزادی های قانونی، صیانت از تنوع و تکثر فرهنگی را جزء اهداف شمرده و واگذاری تصدیهای اجرایی بخش فرهنگ به بخش های غیردولتی، حمایت از نهادها و تشکلهای مردمنهاد در بخش فرهنگ و هنر، هنری و رسانه ای را در دستورکار قرار داده است.(خط مشی و اصول کلی ارائه شده ی دولت یازدهم به مجلس شورای اسلامی) و تلاش چشمگیری برای رشد و فعالیت نهادهای صنفی و غیردولتی (البته با قید غیرانقلابی و حداقل خنثی) مبذول می دارد. بازگشایی خانه ی سینما به عنوان یکی از شعارهای اصلی انتخاباتی روحانی، تلاش ها برای بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران و… از این جمله است. ۲-۲) جدایی دین و سیاست از فرهنگ و هنر: تبلیغ چندصدایی و تکثر فرهنگی با هدف طرد نیروهای انقلابی از ساحت فرهنگ و هنر اظهارات جنجال برانگیز رئیس جمهوری، مبنی بر عدم تفکیک هنرمندان به ارزشی و غیرارزشی از دیگر مؤیدات تئوری اسلام اجتماعی یعنی جدایی دین و سیاست از حوزه ی فرهنگ است. طبق این نگرش، ساحت هنر از سیاست و دین جداست و هنر، صرفاً یک فن و حرفه است و نه یک محتوای ارزش مدار. حاملان این سیاست چنین وانمود می کنند که در حیطه ی فرهنگ و هنر، سابقه ی سیاسی یا حتی دینی افراد، بی معناست و تنها وجوه حرفه ای چهره های مختلف، ملاک ارزشیابی آن هاست. بر اساس همین نگرش، دولت یازدهم، در جشنواره ی فیلم فجر، مبتذل ترین چهره های فیلمفارسی در دوره ی طاغوت (امثال بهروز وثوقی و فردین) را به عنوان ستون های بازیگری ایران خطاب می کنند. در جشنواره ی شعر فجر، از «یدالله رویایی»، که موضع گیری علیه نظام جمهوری اسلامی، مواضع ضد ولایت فقیه و حتی شعری علیه امام خمینی(ره) از جمله نقاط سیاه کارنامه ی اوست، به عنوان شاعری برجسته و تأثیرگذار دعوت می شود. در جشنواره ی مطبوعات نیز «فرج الله صبا» نویسنده ای ضد انقلاب، ضد دین و از نویسندگان قبل از انقلابی که اکنون نیز در «بی بی سی فارسی» مشغول به کار است مورد تجلیل و تقدیر مستقیم رئیس جمهوری قرار می گیرد. اعطای مجوز به فیلم ها، کتب و نشریات ضداسلامی، سیاه و ساختارشکن، منتقد و معارض با انقلاب اسلامی، از دیگر اقدامات دولت و نهادهای فرهنگی ذیل آن به ویژه در وزارت ارشاد برای تحقق این رکن از تئوری اسلام غیرسیاسی است. اعطای مجوز به فیلم های «قصه ها»، «رستاخیز»، «خانه ی دختر»، «عصبانی نیستم» و «خانه ی پدری» که البته تحت فشار انتقادات و اعتراضات مردمی، دولت مجبور به لغواکران آن ها شد از این جمله است. اعطای مجوز به کتب مسئله دار، فعالیت ناشران معارض که ساده ترین آن، فعالیت علنی ناشران مبلغ جریان حجتیه(از جمله انتشارات منیر). بدیهی است هدف اصلی و غایت چنین تفکری، در پس شعار پر زرق و برق چندصدایی وتکثر، بازشدن پای عناصر مسئله دار فرهنگی به برنامه های دولت و چندصدایی به نفع ضد انقلابیون و دور نگه داشتن افراد انقلابی از ساحت فرهنگ و هنر است. از همین جاست که علت نگرانی های رهبر انقلاب از سیاست های فرهنگی دولت و انتقادات مکرر مراجع عظام تقلید، توده های مردمی و دلسوزان انقلاب درک و دریافت می شود. با توجه به این شرایط است که باید بار دیگر این کلام ژرف حضرت امام(ره) را که نه در زمان اوج فعالیت انجمن حجتیه، بلکه پس از پنج سال از تعطیلی رسمی این انجمن خطاب به شورای نگهبان گفته اند؛ در شرایطی که همه فکر می کردند انجمن به تاریخ پیوسته است، پس از سی سال دوباره یادآور شویم: «حواستان را جمع کنید. نکند یک باره متوجه شوید که انجمن حجتیه ای ها همه چیزتان را نابود کرده اند.» (صحیفه ی امام خمینی(ره)، بخش ضمیمه، ص ۵۷۹) نسیم دریافت آخرین اخبار ایران و جهان در کانال تلگرام صاحب نیوز
شنبه ، ۱اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صاحب نیوز]
[مشاهده در: www.sahebnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها