محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829709084
مهدی طارمی: نه پول می دادند و نه غذا، چشمانم سیاهی رفت
واضح آرشیو وب فارسی:نواندیش: مهدی طارمی، سر وقت آمد و سر وقت هم رفت. اما از لابه لای حرف هایش می شد ده ها تیتر را بیرون آورد. طارمی بی آنکه ملاحظه کاری کند کوشید با همان سادگی بوشهری اش به سوال ها پاسخ دهد. با طارمی می شد از دروازه های دیگر هم وارد شد و بحث های مفصل تری هم داشت اما مهاجم 12 گله پرسپولیس این ملاقات را به آینده موکول کرد. به گزارش ایران ورزشی، آنچه می خوانید ماحصل بیش از دو ساعت گفت وگو با ستاره این روزهای پرسپولیس است. پسری با اخلاق که شاید فصل بعد دیگر در لوای سربازان پرسپولیس دیده نشود و به جرگه لژیونرهای فوتبال ایران بپیوندد. اتفاق غریبی نیست که مهدی را با این استعداد و انگیزه در تیم های اروپایی ببینیم. طارمی تا پایان فصل پانزدهم اما بی شک ویژه ترین چهره پرسپولیس خواهد بود. او را با دقت زیر نظر بگیرید... تک گویی علی دایی: مرد بزرگ کی روش: روانشناس برانکو: پروفسور سردار آزمون: داداش علیرضا طارمی: فوتبالم را مدیونش هستم حسین ماهینی: برادر بزرگتر کریس رونالدو: یک آدم بوشهر: عشق علی پروین: سلطان فوتبال ایران پرسپولیس: محبوب ترین تیم آسیا استقلال: رقیب پرسپولیس قرمز: خون نوراللهی: دوست داشتنی اینستاگرام: تفریح ریز این روزها به ستاره پرسپولیس تبدیل شده ای. بازیکنی که از پیشنهادهای بسیاری گذشت تا در پرسپولیس بماند. مالمو، ترک گروژنی و تیم های متمولی از کویت و قطر برای جذبت اقدام کردند اما هیچ کدام به هدفشان نرسیدند. چرا به همه آنها نه گفتی؟ دوست داشتم در پرسپولیس بمانم. وسط فصل جدا شدن صورت خوشی ندارد. ماندم تا به پرسپولیس کمک کنم. چند تیم هم پیشنهاد دادند. همانطور که گفتید از قطر گرفته تا سوئد و روسیه اما به همه آنها جواب منفی دادم تا با پرسپولیس به موفقیت برسم. فکر می کنم کم کم با پرسپولیس به اهدافمان نزدیک می شویم. تو از قطر هم پیشنهاد داشتی. با سردار که صحبت می کردم گفت به او قول داده ای لیگ قطر نروی و اگر هم جدا شدی راهی یک تیم اروپایی شوی. سردار را نمی شناسم (خنده) البته با سردار رویانیان که صحبت می کردم قول دادم که اگر روزی از پرسپولیس جدا شدم به اروپا بروم. منظورم سردار آزمون است! آزمون؟ کنکور؟ شوخی می کنم. سردار را دوست دارم و با او که صحبت کردم قول دادم به لیگ های عربی نروم و فقط اروپا را انتخاب کنم. از بین لیگ های اروپایی کدام یک را بیشتر می پسندی؟ می دانم رئالی هستی. من طرفدار رئال مادرید هستم اما برای حضور در اروپا من نمی توانم لیگ دلخواهم را انتخاب کنم و تصمیم بگیرم. مثل این است که از لیگ یک بیایم و بخواهم لیگ برتر بازی کنم. آن موقع برایم فرقی ندارد کدام تیم باشد. هدفم این است که در لیگ برتر باشم و دیده شوم. نمی توانم بگویم می خواهم بروم پرسپولیس، سپاهان و مثلا گسترش فولاد. دست خودم نیست. لیگ اروپا هم همین حکم را دارد. نمی توانم بگویم می خواهم بروم کدام لیگ بازی کنم. اینها را درست می گویی اما سوال ما این بود که کدام لیگ را بیشتر دوست داری؟ من طرفدار رئال مادرید هستم و طبیعتا دوست دارم به اسپانیا بروم اما لیگ انگلیس چیز دیگری است. همه شان سطح بالا هستند اما اگر از تمام لیگ های معتبر پیشنهاد دریافت کنم قطعا به انگلیس می روم. چرا؟ چه ویژگی هایی در فوتبال انگلیس دیده ای که خوشت آمده؟ مدل بازی کردن و سبک فوتبالی شان را دوست دارم. چون قدرتی و سرعتی هستند و در تمام دقایق بازی روی دروازه موقعیت خلق می کنند. بازی های پرسپولیس را نگاه کنید. وقتی یک گل می زنیم تیم حریف جلو می آید و من راحت تر می توانم بازی کنم و موقعیت گل برای سایر بازیکنان بسازم. مثلا بعد از گلی که به فولاد زدیم چهار پنج موقعیت روی دروازه حریف به وجود آوردیم. چون خودم توپ بگیرم و بروم راحت ترم اما وقتی حریف بسته بازی می کند سخت تر می توانم به دروازه اش برسم. به خصوص در لیگ ایران. الان پرسپولیس شبیه کدام تیم انگلیسی بازی می کند؟ چون الان شرایطی پیش آمده که همه از سبک فوتبال پرسپولیس تعریف می کنند. پرسپولیس شبیه بارسلونا بازی می کند! اما مثل بارسلونا مالکیت توپ را در اختیار ندارد. ما الان در هر بازی 500 تا 600 تا پاس می دهیم. مگر می شود 500 پاس بدهی اما مالکیت نداشته باشی؟ چند تا از پاس ها درست است؟ آمار بازی آخر مقابل فولاد را ببینید. حدود 520 پاس داده ایم که 470 تا از آنها درست بود، مالکیت ما هم اینجوری بالا می رود ولی اگر با روش خودتان حساب کنید و مالکیت نداشته باشیم مثل رئال بازی می کنیم. ضد حمله و خلق موقعیت های متعدد. یعنی پرسپولیس تلفیقی از رئال و بارسلونا است؟ نه، بارسلونا را کنار بگذارید چون تیمی نمی تواند مثل آنها بازی کند. من نسبت به ایران گفتم. یعنی در لیگ ایران ما مانند بارسلونا در لیگ اسپانیا بازی می کنیم. بارسلونا 700 تا 800 پاس می دهد و ما 500 تا. هیچ تیمی در ایران نداریم که این تعداد پاس بدهد اما پرسپولیس در تمام بازی های خود این آمار را به جا می گذارد. تا حالا شده که فوتبال اروپایی ببینی و یک مهاجم موقعیتی از دست بدهد و با خودت بگویی اگر من بودم بهتر کار می کردم؟ بستگی به شرایط بازی دارد؛ خستگی هست و هزار و یک بحث دیگر. من از شرایط آن بازیکن خبر ندارم که بگویم می توانستم بهتر کار کنم. امکان دارد من هم مقابل دروازه خالی توپ را بیرون بزنم. این بستگی به شرایط آن روز بازیکن دارد. مثلا لواندوفسکی در 10 دقیقه 5 گل می زند. مشخصا روز فوق العاده اش است. اگر 5 توپ دیگر به سمت چارچوب می زد قطعا گل می شد ولی وای از روز بد یک مهاجم. مثل عملکرد من مقابل استقلال اهواز. هرچه زدم به در بسته خورد. هر اتفاقی می افتاد توپ های من جز اولی راهی به دروازه حریف پیدا نمی کرد. شاید اگر 10 موقعیت دیگر هم برایم به وجود می آمد هر 10 تا را از دست می دادم چون در روز خوبم قرار نداشتم. برای حل مشکل تمام کنندگی کاری هم کرده ای؟ تمرین اختصاصی یا استفاده از تجربیات دیگران؟ همه می گویند تمام کنندگی و این حرف ها اما من اعتقادی به این مساله ندارم. چون من کلا 2 یا 3 بازی در طول فصل برایم پیش آمده که روزم نباشد و موقعیت از دست بدهم. یکی استقلال اهواز، یکی نفت و دیگری بازی با ذوب آهن در ابتدای فصل. بقیه اش عادی بوده. مثل خراب کردن یک موقعیت در طول یک بازی. شما مسی و نیمار را هم نگاه کنید موقعیت از دست می دهند که گاهی تعدادشان در طول یک بازی به 3، 4 می رسد. نمی خواهم خودم را با آنها مقایسه کنم چون گل شان را می زنند و فوق العاده بازی می کنند اما خراب کردن موقعیت یک مساله طبیعی در فوتبال است. اما همه بزرگان فوتبال ایران و به خصوص پرسپولیسی ها معتقدند اگر پیشرفت کرده ایم به خاطر تمرینات اختصاصی بوده که جدا از سایر بازیکنان انجام داده ایم. تو این طرز تفکر را داری که اختصاصی تمرین کنی؟ من هم بعضی وقت ها بعد از تمرین می مانم و تمریناتی انجام می دهم اما به نظر من فوتبال ذاتی است و باید در خون آدم باشد. شاید رونالدو با تمرین کردن زیاد رونالدو شده باشد اما مسی ذاتا فوتبالیست است. هر کاری کنید او موفق است. اگر 4 سال بازی نکند و بیاید باز هم همینطور فوق العاده کار می کند. من دو سال سربازی بودم و اصلا فوتبال بازی نکردم. بعد از دو سال آمدم و الان هم اینجا هستم چون خانوادگی فوتبال بازی می کردیم. اگر من دو سال بازی نکنم دوباره برگردم فوتبالم با حالا تفاوتی نخواهد داشت. بعضی چیزها ذاتی است. شاید من در مورد یک حرکت خاص تمرینی نکنم اما در بازی آن را بهتر از همه انجام بدهم چون فوتبال در خونم است اما خیلی ها اینطور نیستند. کسی که این حرف ها را زده قطعا فوتبالیست بوده اما شاید با تمرین شرایط خود را بهتر کرده. من با فکرم می توانم تمرین کنم. مثلا در خانه نشسته ام و فکر می کنم که اگر در زمین فلان کار را انجام بدهیم توپم داخل دروازه می رود. اتفاقا در بازی بعدی همین کار را بدون تمرین انجام می دهم و جواب هم می گیرم. پس احساس می کنی که هرچقدر از فکرت استفاده کنی و جلوتر بروی می توانی موفق تر شوی؟ صد درصد. وقتی سربازی بودم و در محله مان بازی می کردم نقطه قوتم فکرم بود. شش ماه آخر سربازی ام بیشتر رفتم به فکر فوتبال که باید چه کار کنم و چه کار نکنم. مثلا به خودم می گفتم بعد از سربازی می روم ایرانجوان. حتی اسم تیم را هم می آوردم. بعد آنجا آقای گل می شوم و سپس به پرسپولیس می روم. دو سال آنجا بازی می کنم و بعد راهی قطر، امارات یا یک تیم اروپایی می شوم. همین مسائل شش ماه در فکر و ذهنم بود. همین اتفاق رخ داد. در لیگ یک آقای گل شدم – در گروهمان – آمدم پرسپولیس و حالا هم آقای گل هستم. پیشنهاد اروپایی هم دارم. منظورم این است که با فکر بازی کردم. جالب است از قدیم می گویند اگر انرژی مثبت بدهی نتیجه اش را می گیری. البته توانایی خودت هم مزید بر علت شده تا به موفقیت برسی. شاید یکی با تمرین زیاد بتواند یک کار سنگین را انجام بدهد اما یک نفر هم بیاید و با تفکر خوب همان کار را بهتر و بدون صرف انرژی بیشتر به سرانجام برساند. در آن دو سالی که سرباز بودی و بازی نکردی کدام مربی به تو اعتماد کرد؟ ریسک بزرگی نبود که یک سهمیه را برای تو کنار بگذارند؟ آن هم پس از دو سال دوری از فوتبال؟ پدر من از کوچکی در ایرانجوان بود، 30 سال بازی کرد و سپس مربی تیم شد. برادرم 10 سال ایرانجوان بود و خودم هم از کوچکی آنجا بزرگ شدم. 8، 9 سالگی ایرانجوان بودم تا 19 سالگی. خودم بچه این تیم بودم و البته دو فصل در لیگ برتر هم تجربه بازی داشتم. بعد از اینکه برگشتم ذهنیت شان روی من مثبت بود چون خانواده ما را می شناختند و می دانستند که ذاتا فوتبالیست هستیم. گفتند چرا برویم و یک بازیکن دیگر بیاوریم؟ بگذار به مهدی طارمی اعتماد کنیم. من هم از روز اولی که در تمرینات حاضر شدم فوق العاده کار کردم. خودم را نشان دادم و شدم آقای گل. بعد هم به پرسپولیس آمدم. تاکنون با محمد طارمی و پدرت در یک تیم بازی کرده اید؟ با پدرم بازی کرده ام اما سه نفری نه. در خانواده چه کسی فوتبالش بهتر از بقیه است؟ بازی های پدرم را که یادم نمی آید چون سنم قد نمی دهد. اما قطعا درباره بازی هایش چیزهایی شنیده ای؟ پدرم فوق العاده بازی می کرده و حتی بوشهری ها لقب علیشاه را برایش در نظر گرفته بودند. اسمش علیرضا بود و به او می گفتند علیشاه چون در همه پست ها بازی می کرد و حتی با منتخب بوشهر در ایران دوم شدند. فقط به تهران 2-یک باختند. یک تیم داشتند به نام پاس. می گفتند تیم وحشتناکی در بوشهر بود و همه را 5،6 تا می زدند. پست اصلی پدرت چه بود؟ دفاع آخر بود. حتی خودم هم در این پست بازی کردم و برادرم هم یک فصل را در خط دفاع گذراند. واقعا در خط دفاع هم بازی کرده ای؟ بازی در دفاع در خونمان است. در تیم ملی دانش آموزی که مربی مان عبدا... مرغوب بود به او گفتم می توانم دفاع آخر بازی کنم. اگر می شود از من در این پست استفاده کن. روز آخر اردو بود که با یک تیم بازی تدارکاتی داشتیم. نیمه اول فوروارد بودم و یک گل زدم. برای نیمه دوم گفت که برو دفاع وسط و آنجا بازی کن. سه دفاع گذاشته بود که من نفر آخر بودم. گفتم اینجوری راحت است و نمی گذارم گلی وارد دروازه ما شود. تیم را برده بودم وسط نیمه و همه بازی در زمین آنها بود. توپ که سمت ما می آمد آفسایدگیری می کردم. فکر می کنم نزدیک 7، 8 بار مهاجمان حریف را در تله آفساید گیر انداختیم. مرغوب همینطور مانده بود و مرا نگاه می کرد که چقدر آفسایدگیری می کنم. خودم می رفتم عقب، فوروارد که می آمد بالا می رفتم و او را در منطقه آفساید قرار می دادم چون تنها بودم راحت این کار را انجام می دادم. بازی در دفاع ذاتی بود و خانواده ما این کار را به بهترین شکل انجام می داد. همین نکته به تو کمک نمی کند که راحت تر از تله آفساید فرار کنی؟ دقیقا می دانم که مدافعان می خواهند چه کاری انجام بدهند چون لب خط هم می روم و قوس می زنم می دانم که مدافعان حریف چه زمانی بالا می آیند و چه زمانی آفساید می گیرند. من اگر در لیگ ایران در این پست بازی کنم می توانم یکی از بهترین مدافعان شوم. قد و قواره ات هم برای بازی در خط دفاع مناسب است. بحث قد و قواره نیست. دفاع وسط پستی است که راحت می شود عملکرد خوبی ارائه بدهی. من ضربات سرم بد نیست و سرعت هم دارم. پیشنهادش را به برانکو بدهید؟ به برانکو تا حالا نگفته ام چون مدافعان آماده ای داریم. مدافعی که باهوش باشد از دفاع همه زمین را می بیند و می تواند بهترین تصمیم ها را بگیرد. اما شنیده ای که می گویند هر چه پست ها جلوتر می رود سخت تر می شود؟ به همین دلیل گلری از همه سخت تر است و آخر سر فوروارد. قبول ندارم. نمی گویم فوروارد. اما پشت فوروارد از همه سخت تر است. چون هم باید بدوی و بازی را بچرخانی و هم رو به دروازه باشی. به نظرم پشت فوروارد سخت تر از بقیه پست ها است. قبول داری 5 پاس گل بدهی اندازه یک گل به چشم نمی آید؟ بستگی دارد. مثلا بازی با فولاد، پاس های تک به تک تو را کسی یادش نیست. خب آنها گل نشد ولی به اندازه گل هم به چشم می آید. من الان یک گل زدم، اگر 3 پاسی که دادم تبدیل به گل می شد می گفتند مهدی طارمی یک گل زد یا 3 پاس گل داد؟ به نظر شما از کدامیک صحبت می کردند؟ قطعا یک گل پررنگ تر می شود. من فکر می کنم پاس گل چون 3 تا است. البته روزنامه ها در آمارهایشان می نویسند اما آن چیزی که بیشتر به چشم می آید گل است. الان اگر یک بازیکن ما مثل محسن مسلمان 7 تا 8 پاس گل داده بود، روزنامه ها او را بت نمی کردند؟ الان عالی کار می کند اما اگر 7، 8 تا پاس گل هم می داد به اندازه من از او هم تعریف می کردند. پست مسلمان بازیساز است و باید پاس گل هم بدهد اما وظیفه تو گل زدن است. از تو گل می خواهند نه پاس گل. صد در صد همینطور است اما پاس گل دادن هم می تواند روی طرز فکر مردم تاثیر بگذارد. تو اگر مربی یک تیم باشی و بخواهی از بین خودت و سردار آزمون یک مهاجم را در زمین بگذاری کدام گزینه را انتخاب می کنی؟ شاید من بخواهم با دو مهاجم بازی کنم. نه. اگر سیستم تیم طوری باشد که فقط بتوانی از یک مهاجم استفاده کنی انتخابت طارمی است یا آزمون؟ بین خودم و سردار؟ (چند ثانیه فکر می کند) سبک بازی ما با هم خیلی فرق دارد. آنقدر هم نه که خیلی ها درباره اش صحبت می کنند. من و سردار کلا با هم فرق داریم. سبک بازی من طوری است که باید از عقب توپ بگیرم اما سردار در محوطه جریمه 100 پله بالاتر از من است. هم از لحاظ سرزنی و هم تمام کنندگی اما شاید من چون سبک بازی ام روی زمین است در این بخش از او بهتر باشم، سردار دوست دارد در هجده قدم باشد و گل بزند، مثل فرشاد پیوس. من شاید شبیه ناصر محمدخانی باشم! از عقب توپ بگیرم و به سمت دروازه حریف استارت بزنم. یا حتی شبیه خداداد عزیزی و علی دایی. پس تقریبا مکمل هستید؟ می شود گفت مکمل اما اینکه بخواهید من و سردار را مقایسه کنید اصلا نمی شود. چون مدل بازی کردن مان فرق می کند. مثلا در تیم ملی اصلا مهاجم نوک بازی نکرده ام. یا راست بودم، یا چپ و یا پشت فوروارد. اما گل هایت را زده ای؟ به آن کاری ندارم اما همه در روزنامه ها می نویسند طارمی و آزمون زوج هماهنگی برای خط حمله هستند. در صورتی که ما هرگز در خط حمله به عنوان دو مهاجم بازی نکرده ایم. شاید به خاطر کارهای ترکیبی تان باشد؟ آن کارها که رفاقتی است (خنده) گفتی استقلال – پرسپولیس. پرسپولیس روند رو به رشدی را طی می کند و استقلال چند هفته ای است که افت کرده. نتیجه دربی را پیش بینی می کنی؟ شما می برید یا استقلال؟ به شخصه به بازی ها فکر نمی کنم. نه استقلال، کلا. روز بازی رسید داخل زمین می روم. اینکه فکر کنم با استقلال بازی داریم و یک ماه قبل برنامه ریزی اش را انجام بدهم هرگز. بحث دربی هم جدا است. نباید به این فکر کنیم که ما بد بازی می کنیم یا آنها خوب و برعکس. تاریخ این را ثابت کرده که وقتی پرسپولیس اول بوده و مثلا استقلال چهارم، پیش آمده که استقلال بازی را ببرد و یا ما پارسال هشتم بودیم و آنها بالای جدول، دو بار رفت و برگشت آنها را شکست دادیم. نمی شود بگویی چون ما قوی هستیم حتما می بریم. همه چیز به روز مسابقه برمی گردد و شرایط بازیکنان. هر تیمی که استرس کمتری داشته باشد می برد. تو در سه بازی قبل با استقلال استرس نداشتی؟ من نه. هیچ کدام از بازی ها استرس ندارم. تنها باری که استرس داشتم بازی با الهلال در عربستان بود. البته فوتبال هم بازی نکردیم. هم رفت و هم برگشت. واقعا زورمان به الهلال نمی رسید. اگر هم صعود می کردیم حقمان نبود. چون امکاناتی نداشتیم. نه لباس، نه جوراب و نه پول! ظلم بود که ما بالا برویم و الهلال حذف شود. تنها مزیتی که داشتیم هواداران بودند. این فصل هم مشکلات هست؟ در فوتبال ایران نمی شود مشکل نباشد. الان سپاهان که هر سال خوب پول می دهد دچار مشکل شده یا ذوب آهن همینطور. وضعیت ما بهتر از سال قبل شده اما مشکلات کاملا از بین نرفته. یکی از دلایل حل گوشه ای از مشکلات شاید ثبات مدیریتی باشد. هم ثبات مدیریتی و هم ثبات مربیگری. مثلا استرس نداریم که اگر این بازی را ببازیم برانکو اخراج می شود یا او را تحت فشار قرار می دهند، چون با او قرارداد بسته اند می دانیم که اگر مشکل بزرگی پیش نیاید نیمکت ما تغییر نخواهد کرد. آقای طاهری هم بد کار نکرده. پول پارسال را گرفته ایم و بخشی از قرارداد این فصلمان هم پرداخت شده. پارسال اما از این خبرها نبود. هر روز یکی می رفت و نفر جدیدی می آمد. این رفت و آمدهای مکرر به ما و نتایج مان ضربه زد. امسال از نظر فنی هم پیشرفت کرده اید؟ تیم ما این فصل جوانتر شده و بچه ها انگیزه بیشتری دارند. برانکو هم آمده و به تیم شخصیت داده. اینکه بگویید به پرسپولیس شخصیت داده را قبول ندارم. چون پرسپولیس از قبل شخصیت داشته. شخصیت تاکتیکی منظورم بود. به لحاظ تاکتیکی قبول دارم اما کارهایی که برای برانکو می کنند، قبلی ها برای دایی و درخشان انجام نداده اند. به چه لحاظ؟ از همه لحاظ. سخت افزاری و امکانات. مثلا زمانی که علی دایی بود با اینکه می توانستند به بازیکنان پول بدهند اما نمی دادند. برانکو که آمد مدیریت عملکرد بهتری داشت و زحمات بسیاری کشید. برانکو هم فوق العاده است. اگر از من بپرسید بهترین مربی خارجی لیگ ایران، قطعا می گویم برانکو. نمی گویم برانکو مربی بدی است، معتقدم اگر مدیریت تغییر نمی کرد و عملکرد بهتری داشت ما هم نتایج بهتری با دایی و درخشان کسب می کردیم. مقابل فولاد گل زیبایی با ضربه سر به ثمر رساندی. این تمرین شده بود؟ ضربه سر من نه. شبیه دیالوگ های بازیگران سینما بود که یکهو چیزی به ذهنشان می رسد و خارج از فیلمنامه آن را بر زبان می آورند. آن ضربه سر من هم همینطور بود. ظرف چند ثانیه به ذهنم رسید که سرم را بچرخانم و خدا را شکر توانستم دروازه فولاد را باز کنم. مقابل فولاد چند بار می خواستی لایی بیندازی. مگر اهل تکروی هم هستی؟ تکروی نه. پس می خواستی لج بازیکنان فولاد را دربیاوری؟ اهل لجبازی نیستم. آنها خیلی محکم تکل می زدند و من نمی خواستم آسیب ببینم. یک بار در بازی با استقلال تکل زدم که امیرحسین صادقی سر توپ زد و بعدا مرا نگاه کرد. من اصلا در این فاز نبودم. اما پایان بازی دیدم همه می گویند دمت گرم، عجب حرکتی کردی. گفتم چرا؟ که گفتند صادقی چند بار روی تو خطا کرد و با این کاری که انجام دادی سر توپ زدن او را جبران کردی! من اصلا حواسم به این چیزها نبود. گفتم دنبال چه می گردید؟ من آمده بودم تا تلاش کنم و پرسپولیس بازی را ببرد. بحث هر هفته ما این است که مهدی طارمی آرام می دود اما از بازیکن حریف رد می شود. داستان چیست؟ مهدی ترابی هم همینطور است. سرعتش به چشم نمی آید اما سریع است. شاید به دلیل گام های بلندم سرعتم به چشم نمی آید. الان 23 ساله هستی. اگر دو سال سربازی ات را به یک تیم نظامی می رفتی و البته در شاهین هم بیشتر از تو استفاده می کردند حالا اروپا بودی و در یک لیگ معتبر بازی می کردی؟ نمی دانم. قسمت اینطور رقم خورده اما در شاهین، یک روز حشمت مهاجرانی به مسوولان باشگاه گفت که طارمی را 3 بازی 90 دقیقه ای در زمین بگذارید. اگر بازی چهارم گل نزد من قبول می کنم که چیزی از فوتبال نمی دانم. متاسفانه این اتفاق رخ نداد! ماجرای فصل قبل و غذا نخوردنت چه بود. شایعه شد که سرت گیج رفته و نتوانستی تمرین کنی؟ پارسال چیزی به ما نمی دادند. در خانه هم تنها بودم. قراردادم 150 میلیون بود و 30، 40 میلیون هم بیشتر به حسابم واریز نکردند که آن را هم پول پیش خانه دادم. پول نداشتم، آشپزی هم بلد نبودم و نمی دانستم چه کار کنم. رفتی سر تمرین و حالت بد شد؟ یک روز صبح بلند شدم و صبحانه خوردم. حقیقتا پول هم کم داشتم. گفتم ناهار را بی خیال. سر تمرین می روم و بعد شام می خورم. دیگر ناهار نخریدم. تنبلی کردی؟ تنبلی نه. می خواستم صرفه جویی کنم. دو، سه روز این کار را انجام دادم و اواخر تمرین چشمانم سیاهی می رفت و چیزی نمی دیدم. روز آخری که اینطور شد حال نداشتم راه بروم. یک شوت زدم و به درخشان گفتم دیگر نمی توانم تمرین کنم. گفت چرا؟ گفتم نه پول می دهند و نه غذا. من هم الان انرژی ندارم که تمرین کنم. کی روش و برانکو هر دو مربیان بزرگی هستند. اگر بخواهی این دو را مقایسه کنی چه می گویی؟ کی روش جدا از بعد فنی، یک مربی روانشناس است. بازیکنی را انتخاب می کند که به کار تیم ملی بیاید. می داند که چه چیزی از بازیکن می خواهد. کسی را دعوت می کند که با تاکتیک های موردنظرش همخوانی داشته باشد. مثل خودم. اوایل در تمرینات مرا فوروارد بازی داد، بعد بال راست و سپس بال چپ. دید آنجا جواب می دهم. من هم بازیکنی هستم که حرف مربی را اجرا می کنم. کی روش هر چه می خواست در زمین اجرا می کردم و به همین دلیل از من خوشش آمد. بازی با ترکمنستان در خانه حریف مرا به زمین فرستاد و از من خواست که پشت فوروارد باشم. بعد با دو مهاجم بازی کردیم که من یکی از فورواردها بودم. بال راست و چپ هم که در دیدارهای بعدی بازی کردم. کی روش البته بازیکنانی را به تیم ملی می آورد که در چند پست بازی می کنند. نمونه اش پورعلی گنجی که در دفاع و هافبک دفاعی بازی می کند. یا ترابی که هم بال چپ است و هم بال راست. میلاد محمدی هم همینطور، دفاع چپ و هافبک چپ بازی می کند. خوبی اش این است که بازیکن را در تمرین امتحان می کند و بعد خط می زند. ضمن اینکه به بازیکن دریبل زن علاقه ای ندارد. برانکو چطور؟ تمرین دهی اش عالی است و دیسیپلین هم دارد. تقریبا شبیه هم هستند ولی کار کردن در تیم ملی با باشگاه خیلی فرق دارد. برانکو ناچار است با بازیکنان مدارا کند، چون فقط 23 بازیکن در اختیار دارد اما کی روش نه. او می تواند برخورد کند و اگر بازیکنی را نمی خواهد یکی دیگر را بیاورد. برانکو نیم فصل می توانست چند بازیکن را کنار بگذارد و نفرات جدیدی جذب کند. او این کار را انجام نداد و گفت که با همین بازیکنان ادامه می دهم. این کار او روی بازیکنان تأثیر فراوانی گذاشت. الان ما می دانیم که هر کس در پرسپولیس خوب تمرین کند به زمین می رود. مثل میلاد کمندانی و علی علیپور. البته کروات ها به ثبات در ترکیب اهمیت می دهند اما کی روش، اگر بازیکنی حتی یک روز قبل از تمرین آماده نباشد در ترکیب قرار نمی دهد. استعفای کی روش کمکی به فوتبال ایران می کند؟ اگر استعفای کی روش را قبول کنند و او برود فوتبال ایران نابود می شود! چرا؟ چون هیچ کس نمی تواند این تیم را جمع کند. بچه های تیم ملی با یک مربی کار می کنند که در سطح جهانی است. شاید اگر یک مربی سطح پایین تر از کی روش بیاید، بازیکنان حتی حرفش را هم گوش ندهند. از طرفی نمی دانم بهتر از کی روش می خواهند چه کسی را بیاورند؟ مسوولان می خواهند فوتبال ما را خراب کنند یا یک شخص را؟ اصلا کی روش رفت، همه به مسوولان می گویند آفرین، او را بیرون کردید؟ کی روش می رود پرتغال و زندگی اش را می کند. این را نمی دانند که اگر کی روش برود آیا می توانند بهتر از او بیاورند؟ آیا می توانند گواردیولا را جذب کنند؟ خواسته مسوولان و مردم این است که اگر کی روش رفت مربی بهتر از او را بیاورند... کدام مربی را؟ کسی هست؟ ارتباطی که بچه ها با کی روش برقرار کرده اند گفتنی نیست. همه با او خو گرفته اند و می دانند خواسته اش در زمین چیست. آیا مربی بعدی در مقطع کنونی که چند ماه تا دور نهایی مقدماتی جام جهانی مانده می تواند با بازیکنان ارتباط برقرار کند؟ سخت است کسی بیاید که هم بازیکنان را بشناسد و هم تاکتیک هایش را پیاده کند. آن وقت جام جهانی را از دست می دهیم. رفتن کی روش از تیم ملی مساوی است با حذف از جام جهانی.
جمعه ، ۳۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نواندیش]
[مشاهده در: www.noandish.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها