تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833850458
جزییاتی خواندنی از زندگی خصوصی علی نصریان
واضح آرشیو وب فارسی:فراز نیوز: سینما و تئاتر - فرازنیوز: شخصیت علی نصیریان در سریال شهرزاد، شخصیتی است که با وجود همه جنبه های منفی، در یک ویژگی برجسته است؛ بزرگ آقا به خانواده و بنیان خانواده اهمیت فراوانی می دهد و این اهمیت به حدی است که می تواند مسیر زندگی انسان های مختلف را تحت الشعاع خود قرار دهد.به گزارش فرازنیوز، در زندگی واقعی نیز، علی نصیریان یکی از شناخته شده ترین چهره های سینما، تئاتر و تلویزیون است که در طول سال ها فعالیت و کار، یکی از اخلاقی ترین و خانواده دوست ترین چهره های هنر ایران بوده است. این روزها اما، نزدیکان علی نصیریان می دانند که او به خاطر بیماری همسرش، فعالیت های رسانه ای خود را محدودتر کرده و سعی می کند بیشتر وقتش را در خانه و کنار همسرش بگذراند. این در حالی است که تصویربرداری سریال «شهرزاد» هم تمام شده و نصیریان و همسرش از مخاطبان پروپاقرص این سریال هستند و هر هفته، دی وی دی آن را می خرند و در خانه می بینند. در خلال مصاحبه مفصلی که برای بزرگداشت ایشان در «کتاب هفته» داشتم، از ایشان پرسیدم که چطور در طول بیش از نیم قرن زندگی مشترک، توانسته اند هم به یک استاد درجه یک در حوزه تئاتر بدل شوند و هم در زندگی، از وظایف پدری و همسری، غافل نشوند. تعریف او از این تعامل شاید به صورت جملات کلی نباشد، اما مصداقی است از یک زندگی مشترک که در آن زمان، نشان دهنده عمق یک رابطه ناگسستنی است. این روزها باز هم مردم شما را با یک سریال تازه و یک شخصیت منحصربه فرد تعقیب می کنند؛ سریالی که توانسته مخاطب های متفاوتی را به سمت سینمای خانگی بکشاند؛ چقدر بازی در نقش «بزرگ آقا»، برایتان سخت و پیچیده بوده؟ می دانید، شغل بازیگری برخلاف آنچه که فکر می کنند، اصلا کار ساده ای نیست، یک مقدار زحمت دارد؛ واقعا باید بازیگر با خودش کار کند، موقعِ اجرا با کارگردان تمرین کند تا واقعا چیزی از آب درآید. همیشه فکرم این است که هرکاری را قبول می کنم، باید مثل شاگرد کلاس اول بنشینم سر کلاس، سر نیمکت و از اول، همان سیری را که برای بازی یک نقش باید طی می کردم، طی کنم. این سیر، یعنی تمرین، نگاه کردن، مطالعه، فکر، مشورت گرفتن، گفت وگو، تداوم، تمرین و دوباره تمرین. نمی گویم که حالا ولش کن! آخر بعضی ها خالی الذهن سر صحنه می روند و همان جا از عوامل صحنه می پرسند که حالا باید چه سکانسی را بازی کنیم. اصلا چنین چیزی باورم نمی شود. همیشه گفته ام، متن را دو روز زودتر به من بدهید تا بدانم پس فردا چه سکانسی است که من آن آمادگی لازم را داشته باشم. و طبعا بازی در چنین نقش تاریخی ای که متفاوت است و مابه ازای تاریخی به صورت مستند هم نداشته، نیاز به مطالعات گسترده ای هم دارد. بله، آن چیزها که گفتم، سوای مطالعات اولیه ای است که روی کل ماجرا دارم. باید سکانس به سکانس روی این کار کنم که اینجای داستان چه بوده و در فیلم نامه قرار است چه اتفاقی بیفتد، اینجا چه می گویم، هدف و حرف و سخن چیست، چه حس وحالی دارد. روی همه اینها کار می کنم، فکر می کنم. بعد سر صحنه می روم تا کارگردان، تمرین مرا ببیند و اگر نظری داشته باشد، بیان کند. اگر ریتمش کند یا تند باشد، بگوید. همه آنچه باید انجام شود را انجام می دهم؛ تمرین با میزانسن، بدون میزانسن، دورخوانی با دوربین، بدون دوربین و... تا به برداشت نهایی برسیم. در طول این سال ها، بازی شما در نقش های پیچیده و تأثیرگذار سینما، تئاتر و تلویزیون احتمالا با همین روند بوده و لابد وقت زیادی را هم صرف تولد هر نقش کرده اید. این زمانی که برای کار صرف کرده اید، مانع از ارتباط با خانواده نشده؟ شما چه سالی ازدواج کردید و آیا تابه حال شده که کارتان، مانعی برای در کنار خانواده بودن، شود؟ الان دقیق به خاطر ندارم اما فکر می کنم حدود سال ٣٦ ازدواج کردم، یعنی ٥٨ سال پیش. خب این زمان زیادی است و طبعا نمی شود درباره کل این زمان یک نظر واحد داد اما در کلیت، در طول این سال ها، شرایط خانوادگی روی تصمیمات هنری من تأثیر نگذاشته است. بچه دومم دوماهه بود و بچه بزرگ ترم، دوساله که به من بورس دادند. یک دوره مطالعاتی شش ماهه در آمریکا و من این دو بچه را گذاشتم پیش همسرم. البته ایشان زن صبوری بود و گفت برو و مسئولیت این بچه ها را پذیرفت. گفت برو و به کارت برس، من مواظب بچه ها هستم. ایشان تحمل کرد تا من رفتم و برگشتم. یعنی هیچ چیزی مانع کار من نشد، حتی زندگی زناشویی. فقط یک بار به من یک بورس چهارساله پیشنهاد شد که آن دیگر برایم مقدور نبود و ترسیدم از اینکه بخواهم چهار سال زن و بچه ام را از کشور ببرم و قبول نکردم. اما در باقی زندگی، همسرم، خانه و بچه ها، هیچ مانعی برای کارم نبودند. چطور می توانستید، بین یک کار فشرده و زندگی، تعادل برقرار کنید؟ آن زمان فعالیت در حوزه تئاتر چقدر از وقت شما را به خود اختصاص می داد؟ من از ساعت هفت صبح می رفتم بیرون و ساعت یک بعد از نیمه شب به زور می آمدم خانه. ما بیشتر با همکارانمان زندگی کردیم تا با زن و بچه مان. زن من هم خانم بسیار صبور و خوبی بود که مرا تحمل کرد. همه این مسائل را تحمل کرد. این روزها که تصویربرداری شهرزاد به پایان رسیده و عملا باید سرتان برای گفت وگو خلوت تر باشد، به خاطر حال نامساعد همسرتان، بسیاری از مصاحبه ها را به وقت دیگری موکول می کنید. حال ایشان چطور است؟ بهبود یافته اند؟ می دانید ایشان سکته کرده و مشکلات جسمی زیادی دارد. واقعا تمام این یکی، دوماه اخیر درگیر بهبود او بوده ام. چندبار بیمارستان رفتیم از آی سی یو به سی سی یو و تا آنجا که در توانم بود، سعی کردم از ایشان مراقبت کنم. این وظیفه من است، چیز عجیبی نیست. به نظر می رسد که در درون شما هم این زندگی است که نقش اول را برعهده دارد و شاید اگر امروز بر بستر همسرتان حاضر می شوید، به نوعی یادآور همان روزهایی است که ایشان شما را همراهی می کردند و در سختی کار، تنهایتان نمی گذاشتند. شاید جبران آن زمان باشد، چون فکر می کنم، انسان ها با هم هستند، با هم زندگی را شروع می کنند و تا آخر باید با هم باشند. اگر ما به هم کمک نکنیم چه کسی به ما کمک می کند؟ من هم جراحی قلب کردم، ایشان جوراب واریس پای من می کرد. ایشان به من کمک کرد و من هم باید همین کار را بکنم، این بخشی از زندگی است. در روزهای بیمارستان، رابطه شما با هم چطور بود؟ آیا همسرتان از اینکه می دیدند، در بیمارستان همه شما را می شناسند، راضی بودند؟ حس خوبی داشت پشت گرمی ای که از این طریق تجربه می کردند؟ خیلی سخت است فهمیدن احساس واقعی کسی، اما فکر می کنم احساس رضایت داشته باشد. می دانید چرا؟ برای اینکه ما بیمارستان می رویم و چون مرا می شناسند، کمک بیشتری به ما می کنند، به ایشان بهتر می رسند و هوایشان را بیشتر دارند. (می خندد). فکر می کند که چقدر خوب شد چنین موقعیتی را دارد که الان بیشتر به او برسند. این باز هم برای من یک شانس خوب است، چراکه خوشحالی او، خوشحالی من است. با این حساب که گفتید، بیماری ایشان هم زمان با پخش سریال شهرزاد بود، همسرتان هم این سریال را پیگیری می کردند؟ حتی در روزهایی که بستری بودند؟ بله، وقتی که مریض خانه بود، پرسید که شما قسمت جدید را دیدی؟ خودش در مریض خانه بود و من تنها دیده بودم. گفتم بله. گفت من هم می خواهم ببینم، گفتم آمدی خانه برایت می گذارم. تمام این اپیزودها را تا اینجا دیده. اتفاقا دیشب هم قسمت شانزدهمش را گذاشتم و دید. خیلی خوشش آمد. گفت گرم و خوب شده است. مخاطبان سریال شهرزاد هم چنین نظری دارند، فکر می کنید چه وقت یک مجموعه نمایشی، می تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و گروه های مختلف را به تماشاچیان پروپا قرص خود بدل کند؟ نمایش به مفهوم عام کلمه در صورتی موفق خواهد بود که تماشاچی داشته باشد. تماشاچی وقتی ترغیب می شود یک سریال را ببیند، یا به دیدن یک تئاتر یا فیلم برود که موضوع آن، موضوع و دغدغه زندگی اش باشد. این در حالی است که شرایط امروز به شکلی شده که اثر شما اگر از نظر محتوایی مربوط به موضوعاتی باشد که به مسائل اجتماعی و سیاسی برخورد کند، مشکل خواهید داشت. موضوعاتی هست که جزء مسائل مردم به حساب می آید و باعث می شود که مخاطب احساس کند، حرف دلش - چه سیاسی باشد و چه اجتماعی- دارد در این فیلم مطرح می شود و آن وقت دقیقا همین حرف را نمی شود گفت. وقتی مسئله مردم را نگویید، کارتان محدود می شود، دایره تفکرتان محدود می شود، موضوعات سینمایتان محدود می شود به عشق، پیری، اعتیاد و طلاق، محدود می شود به سوژه هایی که قابل بیان کردن هستند و همه شان هم تکراری اند بس که تابه حال به همان ها پرداخته ایم. اتفاقا تمام این موضوعاتی که گفتید، موضوع آثاری بوده اند که قبلا در آن نقش آفرینی کرده اید. آن قدر فیلم نامه برایم می آورند که وقتی می خوانمشان می بینم که من قبلا دقیقا همین نقش را بازی کرده ام. می پرسم شما دوباره برای چه این را آورده ای؟ حالا من با این نقش چه کار باید بکنم که قبلا نکرده ام؟ انگار دور خودمان می چرخیم با یک سری موضوع مشخص. معلوم است اینها تماشاگر ندارد. به عنوان آخرین سؤال، فکر می کنید که چه مواردی، از یک اثر، اثری در امتداد زندگی می سازد که می تواند مخاطب را جذب خود کند؟ اثری تماشاگر پیدا می کند که جذابیتی داشته باشد؛ جذابیت تفننی، جذابیت های فکری و حتی جذابیت هایی که ریشه در مسائل مردمی دارد. وقتی تماشاچی به دیدن فیلمی می رود که محتوایش، مسائل و مشکلات و گرفتاری های توده مردم است، خب، علاقه مند می شود. منظورم پرداختن به مشکلات یک عده خاص نیست، منظورم عموم مردم است؛ اینکه آنها چه می گویند، چه خواسته هایی دارند و با چه مسائلی دست به گریبان هستند.
جمعه ، ۳۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فراز نیوز]
[مشاهده در: www.faraznews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها