تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806607535
چرا آمریکایی ها مجبور به انتخاب رئیس جمهوری هستند که او را نمی خواهند؟
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: دو کاندیدای اصلی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا یعنی دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون از جمله کاندیداهایی ریاست جمهوری هستند که در دوران معاصر آمریکا بیشترین میزان عدم محبوبیت را دارند و این نشان دهنده یک تغییر در عرصه سیاست آمریکا است به نحوی که در این فضا آمریکایی ها مجبور هستند برای انتخاب بین بد و بدتر رئیس جمهوری را که دوست ندارند انتخاب کنند.به گزارش ایسنا، پایگاه کریستین ساینس مانیتور در یک تحلیل درباره وضعیت سیاست آمریکا در آستانه آغاز روند انتخابات ریاست جمهوری این کشور می نویسد،به احتمال زیاد در انتخابات ریاست جمهوری پاییز آتی رقابت بین دو کاندیدای اصلی یعنی دونالد ترامپ از حزب جمهوریخواه و هیلاری کلینتون از حزب دموکرات انجام خواهد شد. براساس نظرسنجی ها این دو نفر در رده سه کاندیدای اولی هستند که در ربع قرن گذشته بیشترین میزان عدم محبوبیت را دارند البته باید گفت که این یک تصادف نیست. یک نظرسنجی موسسه گالوپ نشان داد دونالد ترامپ، میلیاردر جمهوریخواه آمریکایی از زمانی که این موسسه در سال ۱۹۹۲ این نوع نظرسنجی را آغاز کرده تا کنون کاندیدای ریاست جمهوری است که بیشترین میزان عدم محبوبیت را با ۶۰ درصد تجربه می کند. با این حال براساس نظرسنجی همین موسسه هیلاری کلینتون، از نظر رکورد عدم محبوبیت با ۵۲ درصد در رده سوم قرار دارد و میانه این دو نیز جورج اچ دبلیو بوش در رده دوم عدم محبوبیت یک کاندیدای ریاست جمهوری قرار دارد. به عبارت دیگر در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ آمریکا مردم باید بین دو نفری تصمیم بگیرند که به لحاظ سیاسی آنها را دوست ندارد. سوال این است که چطور چنین چیزی ممکن است؟ در حقیقت می توان استدلال کرد که یک چنین رخدادی اتفاقی نیست بلکه کاملا مطابق با شرایط دوران سیاسی فعلی است. در زمانی که تعصب حزبی در آمریکا وارد شکلی جدید و سرسخت تر شده است نتیجه آن این است که مردم آمریکا نگران طرف دیگر می شوند در حال حاضر بسیاری از آمریکایی ها این انگیزه را دارند که بیشتر به دلیل مخالفت با کاندیدایی که نمی پسندند در انتخابات شرکت کنند تا اینکه به خاطر رای دادن به کاندیدای محبوبشان شرکت کنند. دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون، به نحوی سمبل این تغییر رویه هستند، در حالی که دو حزب اصلی سیاسی آمریکا هرچه بیشتر نقاط مشترک خود را از دست می دهند کاندیداهای آنها نیز به همین ترتیب از هم فاصله می گیرند و موجب می شوند که رای دهندگان آمریکایی در یک فضای دو قطبی مجبور به رای دادن شوند و بیشتر از هر چیز برای مخالفت با آن چه که دوست ندارند جانب طرف دیگر بگیرند؛ زیرا این دو کاندیدا از سیاست های میانه رو فاصله گرفته اند. کارشناسان سیاسی می گویند که آمریکایی ها بیشتر از هر زمان دیگری در تاریخ معاصر مجبور به چسبیدن به یکی از دو حزب اصلی شده اند به عبارت دیگر محافظه کاران از جمهوریخواهان حمایت و لیبرال ها از دموکرات ها پشتیبانی می کنند. دیگر خبری از دموکرات هایی که خواهان اصلاحات نظام رفاهی هستند و یا خبری از جمهوریخواهانی که خواهان رسیدگی به تغییرات آب و هوا هستند، نیست. معنی این وضعیت این است که میان دو حزب جمهوری خواه و دموکرات بیشتر از هر زمانی در چند دهه گذشته یک خط جدایی واضح وجود دارد زیرا در درون آنها هیچ فشار داخلی برای میانه روی وجود ندارد.در صورتی که هر کسی در یکی از این دو حزب به سمت چپ میانه یا راست میانه گرایش پیدا کند طبیعتا حزب آنها نیز به سمت چپ یا راست گرایش پیدا می کند. نتیجه این وضعیت این است که برای آمریکایی ها دو بینش کاملا متفاوت و دو مجموعه راه حل کاملا متمایز به وجود آمده است.نتیجه دیگر این وضعیت این است که رای دهندگان حد فاصل این دو حزب در حال کاهش هستند. ممکن است سهم بزرگتری از رای دهندگان آمریکایی به عنوان مستقل بیشتر از ثبت نام به عنوان دموکرات یا جمهوری خواه پدیدار شود اما آنها در نهایت مستقل نخواهند بود. این رای دهندگان مستقل تمایل دارند که مثل متعصب های دو حزب سیاسی طرف یکی از آنها را بگیرند و به شیوه ای حزب گرایانه رای دهند. کوروین اشمیت، یک کارشناس سیاسی دانشگاه ایالت میشیگان گفت: مردم زمانی که شاهد احزاب قطبی شده هستند به نظرشان اطمینان بیشتری پیدا می کنند. آنها پیش خود می گویند اگر فضا اینقدر دو قطبی است دیگر ابدا حوزه خاکستری وجود ندارد، همچنین آنها نگران پیروزی طرف دیگر می شوند.آلن آبراموویتز و استیون وبستر، دانشمندان دانشگاه «اموری» دریافتند که این تعصب جناحی منفی باعث هدایت شدن رفتار رای دهندگان می شود. به نظر می رسد که در پاییز آینده رای دهندگان آمریکایی بیشترین انگیزه را برای رای دادن به آنچه که نمی پسندند دارند .دونالد ترامپ تبدیل به کاندیدای پیشروی انتخابات شده دقیقا به این خاطر که به دنبال به دست آوردن دل همه نبوده است. فرانک لونتز، در فاینشنال تایمز می نویسد در تاریخ معاصر آمریکا هیچ کاندیدای ریاست جمهوری مهمی مثل ترامپ باعث منزجر کردن شمار بسیاری از رای دهندگان آمریکایی نشده است. او در حالی که یک بلوک رای دهنده را به طور کامل از خود می راند به طرز شدیدی یک بلوک دیگر را جذب خود می کند. باید بگوییم که نزد دونالد ترامپ مساله توازن و میانه روی در عرصه سیاست جایی ندارد. تقاضای ترامپ برای استرداد گسترده مهاجران فاقد مدارک و ممنوعیت ورود مسلمانان به عنوان شهروند جدید به آمریکا باعث شده کسانی که خارج از پایگاه حامیان محافظه کار وی هستند کاملا با او مخالف شوند اما این وضعیت گرایش به ترامپ در داخل این پایگاه را نیز توضیح می دهد.لونتز می گوید، ترامپ مساله مهمی را مطرح کرده که هیچ کس شجاعت صحبت درباره آن را نداشته است و این دلیل رای دهندگان برای حمایت از این میلیاردر را توضیح می دهد، با این حال برای کلینتون مساله کمتر ایدئولوژیک است، او از یک نوع بی اعتمادی رای دهندگان رنج می برد که به دوران دولت همسرش بیل کلینتون باز می گردد،اما سوء مدیریت وی در خصوص مساله پست های الکترونیکی در وزارت خارجه آمریکا نیز مساله را بدتر کرده است. همان گرایش هایی که در حزب جمهوریخواه باعث پیشرو شدن دونالد ترامپ شده اند در حزب دموکرات نیز مشاهده می شود. برنی سندرز می تواند کلینتون را در انتخابات مقدماتی آیووا و نیوهمپشایر شکست دهد. برنی سندرز یک سوسیالیست دو آتشه است که درباره انقلاب صحبت می کند. رونالد براون استاین در نشریه آتلانتیک می نویسد: از نظر سندرز یک قیام در نزد عامه مردم می تواند محدودیت های ایجاد شده در عرصه سیاسی آمریکا را کنار برده و برخی اهداف مهم لیبرال را نظیر دانشگاه های دولتی بدون شهریه و نوع جدیدی از نظام بهداشت و درمان به اجرا درآورد. از نظر حامیان سندرز این یک دورنمای امیدوار کننده است اما برای جمهوریخواهان این دورنما وحشتناک است. تا حدی می توان گفت که یکی از تاثیرهای انتخابات مقدماتی و درون حزبی بردن کاندیداها به سمت مرزهای افراطی است.در همین حال کنگره آمریکا نیز دچار یک وضعیت دو قطبی شده است و اعتماد آمریکایی ها به این نهاد با نفوذ کاهش پیدا کرده است.در حال حاضر آمریکایی ها کمترین اعتماد را به کنگره کشورشان و کمتر از هریک از دیگر نهادهای مهم آمریکا دارند. از طرفی یک انقلاب نیازمند آن است که یکی از طرفین برنده شود البته نه در فضای سیاسی که دو طرف بیشتر به دنبال متوقف کردن طرف دیگر هستند. با این حال براون استاین می گوید،بعید است که هر یک از دو طرف بتوانند در مسیر خود برای تعیین اولویت های کشور،طرف مقابلش را نادیده بگیرد.وی می گوید با توجه به شکاف های حزبی عمیقی که وجود دارد،تنها راه پیشبرد ایده های بزرگتر این است که هر طرفی با طرف مقابل سازش کاری کند هرچند که هنوز هیچ یک از طرفین درباره آن بحث نمی کنند. در این حال،یک روزنامه آمریکایی نوشت: زمانی که هیلاری کلینتون در حال پایکوبی در نیوهمپشایر به مناسبت پیروزی در آیووا بود، مشاوران برنی ساندرز سوالاتی را (در خصوص صحت انتخابات) مطرح کردند و خواستار بازبینی آن شدند.روزنامه آمریکایی «یو اس ای تودی» در گزارشی با اشاره به برگزاری انتخابات درون حزبی در ایالت آیووا، هرج و مرج و فقدان مدیریت صحیح در این انتخابات را به وضعیت انتخابات در سال ۱۸۲۰ میلادی تشبیه کرد.در این گزارش که به قلم «جنیفر جاکوبز» نوشته شده، آمده است: این گزارش بازبینی سناریوی کابوس وار آیوواست، گزارشی از هرج ومرج در حوزه ها و اشکالات کامپیوتری که ابهامات زیادی را درباره صحت و دقت شمارش آرا و اعلام فرد پیروز ایجاد کرده است. این بار نوبت دموکرات ها بود و نه جمهوریخواهان. زمانی که هیلاری کلینتون در حال پایکوبی در نیوهمپشایر به مناسبت پیروزی در آیووا بود، مشاوران برنی سندرز سوالاتی را (در خصوص صحت انتخابات) مطرح کردند و خواستار بازبینی آن شدند. رئیس حزب دموکراتیک در آیووا با این درخواست مخالفت و اعلام کرد نتایج نهایی شده است.چنین وضعیتی در انتخابات درون حزبی سال ۲۰۱۲ در جبهه جمهوریخواهان وجود داشت؛ هنگامی که یک برنده (میت رامنی با ۸ رای) در شب انتخابات پیروز اعلام شد اما بررسی دقیق تر برگه های رای نشان داد که فرد دیگری حائز آرای بیشتر بوده است (ریک سانتوروم با ۳۴ رای). نتایج برخی حوزه ها همچنان مفقود مانده است. همانند مقامات جمهوریخواه در انتخابات درون حزبی سال ۲۰۱۲، مقامات حزب دموکرات در آیووا در سال ۲۰۱۶ نیز از نخستین ساعات صبح روز بعد انتخابات، تلاش خود برای شمارش آرا از چند حوزه ای که با تاخیر نتایج خود را اعلام کرده بودند، آغاز کردند. اما در ساعت ۲:۳۰ دقیقه ، «اندی مک گوایر» رئیس حزب دموکراتیک آیووا اعلام کرد که براساس نتایج آرای ۱۶۸۲ حوزه از ۱۶۸۳ حوزه انتخابیه، هیلاری کلینتون با اختلافی نه چندان زیاد پیروز شده است.صبح روز بعد و درحالی که رای دهندگان در حوزه دموکراتیک اعلام نتیجه نشده، منتظر شنیدن نتایج آرای خود توسط مقامات این حزب بودند، سندرز فرد پیروز در این حوزه (حوزه دس موینز، شماره۴۲) اعلام شد. حزب دموکرات در آیووا اعلام کرد شمارش نهایی آرا در تمامی حوزه های ایالتی بدین شکل بوده است:کلینتون: ۷۰۰٫۵۹ (بر اساس نسبت رأی)،سندرز: ۶۹۶٫۸۲ (بر اساس نسبت رأی)،اختلافی ۳٫۷۷ رایی میان کلینتون که بیشترین انتظار برای انتخاب وی از میان دموکرات ها وجود داشت و سندرز که تا یک سال پیش چندان شهرتی در آیووا نداشت، اعلام شد. مشاوران کمپین سندرز اعلام کردند ، اختلافاتی میان شمارش ها در تعداد و سطح حوزه ها به (مرکز) حزب در ایالت گزارش شده است .حزب دموکرات در آیووا برخلاف جمهوریخواهان برنده را بر اساس شمارش آرا محاسبه نمی کند، بلکه طبق معادله نسبت تعداد وکلا(delegate equivalents)* با برخی فرمول های ریاضی تعیین می کنند. سردرگمی در این خصوص به اندازه ای بود که بسیاری از افراد را درباره وقوع اشتباه ظنین کند. رانیا باتریک سخنگوی سندرز در این باره گفت: «ما احساس می کنیم که احتمال بسیار زیادی وجود دارد. اینگونه نیست که ما فکر کنیم چنین اتفاقی عمدا روی داده بلکه احتمال بروز اشتباه انسانی وجود دارد.تیم سندرز دارای برنامه ای است که براساس آن، حامیان و داوطلبان می توانند نتایج در سطح حوزه ها را مستقیما به کمپین ارسال کنند. همزمان روسای انتخابات درون حزبی، نتایج رسمی خود را از طریق یک برنامه ویژه ساخته شده توسط مایکروسافت یا از طریق تلفن به (مرکز) حزب در ایالت می فرستند. دستیاران سندرز امیدوارند در نشستی با احزاب ایالت، اسناد رای گیری حوزه ها را بازبینی کنند.در حالی که سندرز خواستار بررسی مجدد آرا شد، پاسخ به این درخواست از سوی مک گوایر «نه» بود. وی در بیانیه خود اعلام کرد،هیلاری کلینتون ۶۹۹٫۵۷، برنی سندرز ۶۹۵٫۴۹، مارتین اومالی ۷٫۶۸ و (نامزدهای) غیرمتعهد به حزب ۰٫۴۶ نسبت وکالت کسب کرده اند. ما هنوز نتایج یک حوزه را در اختیار نداریم، حوزه ای که دارای ۲٫۲۸ نسبت وکالت است. نتایج نهایی هنگامی که نتیجه این حوزه نیز توسط روسای آن اعلام شود، گزارش داده خواهد شد. تیم کلینتون با مانور سریع بر این خبر اعلام کردهیچ چیزی نمی تواند این نتیجه را تغییر دهد. مت پل، مدیر کمپین کلینتون در آیووا در بیانیه ای اعلام کرد،هیلاری کلینتون پس از گزارش کامل و تجزیه و تحلیل نتایج در آیووا پیروز شده و هیچ تردیدی در این زمینه وجود ندارد. کلینتون با موفقیت توانست بخش اعظمی از آرای ایالت را به خود اختصاص دهد. طبق آمارها هیچ اطلاعاتی برای ایجاد تغییر در این نتیجه و پیشتازی سندرز وجود نداشته است.مک گوایر نیز اظهارات خود درباره عدم امکان اشتباه در شمارش آرا را تکرار کرد. کلینتون که در سال ۲۰۰۸ انتظار پیروزی در آیووا را داشت بالاخره این موفقیت را بدست آورد. وی در گردهمایی تبلیغاتی اش در نیوهمپشایر گفت: «من می توانم به شما بگویم که در آیووا یک بار برنده شده ام و یک بار (در سال ۲۰۰۸) شکست خورده ام، اما برنده بودن بهتر است.»اما این اظهارات تردید درباره نتایج انتخابات آیووا را از بین نبرد. استفان اشمیت، ناظر سیاسی قدیمی و استاد دانشگاه ایالتی آیووا در این خصوص تاکید کرد،سیاست یک ورزش پر برخورد با داورانی اندک است، و آزار مخالفان با سوالاتی در خصوص شفافیت یک انتخابات می تواند قویا مضر و مخرب باشد.دنیس گلدفورد، استاد دانشگاهی که وضعیت انتخابات های درون حزبی در آیووا را از نزدیک موردبررسی و مطالعه قرار می دهد نیز اظهار داشت،در انتخابات رسمی وقوع اختلافات بدیهی است و انتخابات های درون حزبی از این نوع محسوب نمی شوند چرا که توسط دولت برگزار و اداره نشده اند. سیستم انتخابات درون حزبی به گونه ای طراحی نشده که ظرفیت بررسی موارد مختلف در آن وجود داشته باشد. در این انتخابات حتی برگه رای نیز وجود ندارد (در مورد دموکرات ها) تا در مواردی بتوان تعداد آرا را بازشماری کرد.» دموکرات ها هرگز ارقام واقعی شمارش آرا را منتشر نکرده و مک گوایر نیز اعلام کرد که این بار چنین کاری را انجام نخواهد داد. تعیین برنده بر اساس نسبت وکالت و نه شمارش آرا، اصلی ترین وجه تمایز میان انجمن های حزبی(caucuses) و انتخابات های درون حزبی(primaries) است.همواره در آیووا و نیوهمپشایر چنین وضعیتی وجود داشته و دلیل آن نیز تلاش این دو ایالت برای حفظ جایگاه تعیین کننده خود نخستین ایالت و نخستین انتخابات بوده است. گزارش هایی درباره عدم مدیریت و نبود رای دهنده در بعدازظهر دوشنبه وجود دارد. مقامات حزب از مشارکت ۱۷۱۱۰۹ نفری خبر دادند که در مقایسه با حضور ۲۴۰ هزار نفری سال ۲۰۰۸ کاهشی محسوس داشته است. رای دهندگان دموکرات از وجود صف های طولانی، داوطلبان اندک برای برگزاری، فقدان مدیریت و وجود وضعیتی گیج کننده خبر دادند. در برخی موارد، مردم بیش از یک ساعت را در صف منتظر بوده تا فقط بدانند حوزه مربوطه آن ها در همان ساختمان کجاست. یکی از رای دهندگان دموکرات و حامی سندرز از بروز هرج و مرج در حوزه انتخابیه شماره ۴۲ – که آرای آن اعلام نشد- خبر داد.پیتر مایرز، فعال مالی و از اعضای جنبش های دانشجویی در دانشگاه ایالتی آیووا در این باره گفت: حوزه انتخابیه شهر آمس رای گیری را با دو ساعت تاخیر آغاز کرد و دلیل آن نیز ازدحام جمعیت و روند کند نظارت (بر مدارک افراد) بود. هیچ فردی مقصر این تاخیر نبود. ظرفیت در مکان رای گیری مرکز «هارت لند سنیور» ۱۱۵ نفر بود اما ۳۰۰ نفر در آن حضور داشتند. حتی در برهه ای گفته شد که شاید جمعیت به پارکینگ منتقل شوند. این هرج و مرج تا پایان کار و بااینکه ظرفیت دوبرابر شده بود نیز وجود داشت. هیچ کسی برای مدیریت حامیان در آنجا وجود نداشت؛ نهایتا یک خانم شروع به شمارش وکلای سندرز کرد و یک فرد نیز حامیان کلینتون را شمارش کرد. سندرز چهار و کلینتون یک وکیل(delegate) داشت.در حوزه ایندیانولا که محل تجمع آن، سالن هوبل در دانشکده سیمپسون بود، اختلافاتی میان تعداد افرادی که مسئول چک کردن مدارک بوده و افرادی که آرا را برای نخستین بار شمارش می کردند وجود داشت. یکی از خبرنگاران حاضر در این حوزه اظهار داشت،شمار مسئولین این حوزه بسیار کم بوده اما در هر حال انتخابات در آن برگزار شد. شمارش نهایی دستکم سه بار انجام شد و مردم در پایان بسیار ناامید شده بودند.مری آن دورست، یکی از دموکرات های حوزه دس موینز از حضور ۴۹۲ رای دهنده در این حوزه خبر داد در حالی که تنها تعدادی انگشت شمار بعنوان مسئول نظارت و بررسی در این حوزه تعیین شده بودند. وی افزود: «مکان رای گیری بیش از حد بزرگ بود و به آسانی قابل پیش بینی بود که افراد زیادی برای رای دادن به آنجا خواهند آمد. صف های مردم در سراسر راهروها و تا بیرون درهای خروجی کشیده شده و زمان بررسی مدارک یک ساعت بطور می انجامید. جمهوری خواهان نیز در آنجا نشسته بودند و به سخنرانی گوش می دادند. اگر از این جمعیت گوشی های هوشمند را نادیده می گرفتید، تصور می کردید که در سال ۱۸۲۰ هستید و ما نیز نقش کشاورزانی را داشتیم که در سالن کلیسا نشسته اند. واقعا ما در قرن ۲۱ هستیم؟ من دیگر در انتخابات ها فعالیتی نخواهم کرد مگر آنکه این وضعیت دموکرات ها تغییر کند.در همین حال،شهردار سابق مرکز ایالت «یوتا» و نامزد پیشین ریاست جمهوری آمریکا به تشریح روند برگزاری انتخابات در آمریکا پرداخت.انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا پدیده ای بسیار عجیب است که از زمان تصویب قانون اساسی به گونه ای برنامه ریزی شده تا مردم در آن شرکت کنند، اما عملاً نقشی مستقیم در انتخاب رئیس جمهوری خود نداشته باشند. آمریکا همان اندازه که دم از دموکراسی می زند و کشورهای دیگر را نیز به نقض آن متهم می کند، به همان اندازه، اصل «هر نفر یک رأی» را زیر پا می گذارد. چنان که «دان دبار» نامزد سابق انتخابات در آمریکا توضیح می دهد در انتخابات ریاست جمهوری این کشور، همه نوع سوپاپ اطمینان تعبیه شده تا روند انتخاب رئیس جمهوری از هرگونه تأثیر مردمی حفظ کند.خبرگزاری فارس در خصوص نحوه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا، معیارهای تأیید یا رد صلاحیت نامزدها، و احتمال موفقیت نامزدهای مستقل از دو حزب جمهوریخواه و دموکرات، با «راکی اندرسون» بنیانگذار و نامزد «حزب عدالت» در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۲ آمریکا گفت وگو کرده است. متن مصاحبه فارس با اندرسون که شهردار سابق «سالت لیک سیتی» پایتخت ایالت «یوتا» نیز هست، به شرح زیر است. - آیا رئیس جمهور در آمریکا توسط آرای مردم انتخاب می شود؟ *خیر. در آمریکا، دموکراسی به معنای «هر نفر یک رأی» وجود ندارد. ما در ایالت های خودمان به برخی افراد رأی می دهیم و هر کس در این انتخابات رأی آورد، به عنوان بخشی از به اصطلاح «مجمع انتخاب کنندگان» انتخاب می شود و می تواند به نیابت از آن ایالت به یکی از نامزدهای ریاست جمهوری، رأی بدهد.این سیستم بسیار ناعادلانه است، چون ایالتی کوچک و با جمعیت کم مانند یوتا در انتخابات ریاست جمهوری حق رأی بسیار بیشتری نسبت به ایالت های پرجمعیتی مانند کالیفرنیا یا نیویورک دارد. این یعنی رأی هر نفر در ایالتی مانند یوتا بیش از رأی افراد در ایالت های پرجمعیت تر ارزش دارد. بنابراین روش انتخابات در آمریکا با «دموکراسی واقعی» تفاوت دارد .این سبک انتخابات به زمان تصویب قانون اساسی آمریکا برمی گردد، زمانی که ایالت های کوچک تر اعتراض زیادی کردند و می خواستند حقوقشان در مقابل ایالت های بزرگ تر تضییع نشود. این نگرانی و رقابت میان ایالت های کوچک و بزرگ، هنوز هم در آمریکا وجود دارد و به همین دلیل به نظر نمی رسد این نوع انتخابات در آینده نزدیک دست خوش تغییر شود. - بدون در نظر گرفتن این تمهیدات، حضور کلی مردم در انتخابات های اخیر آمریکا چه اندازه بوده است؟ *در انتخابات های ریاست جمهوری طی ۱۰ یا ۲۰ سال اخیر، حضور مردم واقعاً کم رنگ بوده است. عمدتاً این میزان در حد ۶۰ درصد بوده است و آن هم ۶۰ درصد از رأی دهندگان ثبت نام شده، نه ۶۰ درصد از همه افرادی که می توانند رأی دهند. مردم آمریکا انتقادهای زیادی از دولت دارند، اما تنها عده کمی از آن ها خود را به زحمت می اندازند تا در انتخابات ها شرکت کنند، اگرچه روند انتخابات روز به روز ساده تر می شود.یک دلیل این حضور اندک می تواند این باشد که مثلاً در ایالت یوتا که خود من زندگی می کنم، من همیشه رأی می دهم، اما می دانم که رأیم ارزشی ندارد، چون اکثریت مردم یوتا به افراد دیگر رأی خواهند داد و چون آن ها اکثریت هستند، فردی که از این طریق وارد مجمع انتخاب کنندگان می شود، به نامزد تحت حمایت آن ها رأی خواهد داد و بنابراین رأی من به تنهایی هیچ ارزش یا تأثیری ندارد. - هر کشوری در دنیا انتخابات های خود را به شکلی شاید منحصر به فرد برگزار می کند. آیا در آمریکا هر کسی که بخواهد می تواند نامزد انتخابات شود؟ و اگر می تواند، آیا شانس پیروزی در انتخابات را هم دارد؟ *پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آمریکا به کشورهای سابق عضو این اتحاد گفت باید دولت های دموکراتیک داشته باشند، به این معنا که هر کس در آن کشورها اگر بخواهد، باید اجازه داشته باشد یک حزب تأسیس کند و دولت هم موظف است با آن حزب مانند تمام احزاب دیگر و بر اساس اصل مساوات برخورد کند. این در حالی است که ما در آمریکا ابداً چنین نظامی را نداریم. حزب های جمهوریخواه و دموکرات در آمریکا فضای سیاسی کشور را به انحصار خود درآورده اند و مناظره های انتخاباتی را به نوعی به سرقت برده اند، چون قبلاً «اتحادیه زنان رأی دهنده» این مناظره ها را مدیریت می کرد. دلیل این اقدام هم این بود که اتحادیه زنان رأی دهنده به نامزدهای مدنظر خود یا مستقل هم اجازه می داد تا در کنار جمهوریخواهان و دموکرات ها در مناظره ها شرکت کنند. دو حزب عمده ای که الآن در آمریکا هستند دوست نداشتند هیچ نامزدی مستقل از خودشان بتواند مقابل مردم صحبت کند. بنابراین «کمیسیون مناظرات ریاست جمهوری» را تشکیل دادند تا بتوانند همه نامزدهای دیگر را از شرکت از مناظره های انتخاباتی محروم کنند.همین اتفاق درباره نامزدی در انتخابات هم رخ داده است. این دو حزب به هیچ فردی خارج از خودشان اجازه نمی دهند تا نامزد انتخابات شود. اگر می خواهید در کنار نامزدهای این دو حزب، در انتخابات شرکت کنید، و مردم دست کم بدانند که شما هم نامزد انتخاباتی هستید، باید صدها میلیون دلار پول داشته باشید. مشکل عمده این مسئله این جاست که دو حزب اصلی آمریکا به خصوص در سال های اخیر و در حوزه سیاست خارجی نشان داده اند که عملاً تفاوت چندانی با یک دیگر ندارند.
چهارشنبه ، ۲۸بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها